ตัวปฏิบัติเริ่มต้นที่ การเห็นจิตคิด

ผู้ฝึกที่ใช้คำบริกรรมเป็นอุบายผูกจิต ไม่ว่าจะบริกรรมอะไร..

เมื่อจิตอยู่ในวงบริกรรมดีแล้ว พอจิตเผลอไปคิด ก็จะยังรู้ไม่ทัน พอระลึกได้ก็จะกลับมาอยู่กับคำบริกรรม..

แรกๆจะไม่ทันความคิด พอฝึกจนชำนาญจะค่อยๆรู้ทันจิต..

อาการจิตออกไปคิดนั่นแหละ คือ จิตออกจากฐาน..

หากทำจิตให้ตั้งมั่นในฐาน ก็จะเป็น "จิตหนึ่ง"..

เมื่อเข้าถึงจิตหนึ่งแล้วนั่นล่ะ จึงจะเกิด "มีธรรมเอกผุดขึ้น"

 

ผู้ปฏิบัติจะเห็นความคิดนึงเกิดขึ้นดับไปแล้วต่ออีกความคิดนึง แบบต่อเนื่องไม่หยุด ตรงตามคำพระศาสดา ที่อุปมาว่า.."เหมือนวานรโหนกิ่งไม้"..

ผู้ปฏิบัติจะเห็นความคิดเกิดดับต่อเนื่องกัน เปรียบเหมือนวานรโหนกิ่งไม้

ตรงนี้แหละ คือ อาการหลง ตรงนี้แหละ คือ วัฏฏะวน..

 

อ่านตรงนี้แล้วไม่แน่ใจว่าธรรมะที่นำมาลงเป็นของหลวงพ่อเทียนหรือของหลวงพ่อปราโมทย์น่ะค่ะ ทำไมคำสอนคล้ายๆกับหลวงพ่อปราโมทย์เลยน่ะค่ะ หรือว่าเป็นคำสอนหลวงพ่อเทียนที่ขยายความโดยหลวงพ่อปราโมทย์
ถ้าเป็นลักษณะนี้น่าจะระบุที่มาของบทความว่า ธรรมะหลวงพ่อเทียน บรรยายโดยหลวงพ่อปราโมทย์ คนอ่านจะได้เข้าใจน่ะค่ะ

ไม่เกี่ยวกับบทความที่ยกมานะคะ
แต่อาจารย์เราเคยสอนไว้ว่า หากจิตเราไม่ใช่ของเรา แล้วใครบังคับจิตเรา

 

ไม่ใช่ ลพ.ป.บรรยายค่ะ ถ้า ลพ.ป.บรรยายท่านจะอ้างอิงพระรูปอื่นน้อย แต่จะพูดถึงครูอาจารย์ท่านเองเป็นส่วนใหญ่

อันที่ยกมาคำพูด ลพ.เทียน ค่ะ

--------

จิตเราจริงๆ ไม่คิดอะไร รู้เฉยๆ อย่างเดียว
คนที่บังคับจิตเราให้ยึดโน่นนี่นั่นอยู่ ก็จิตอวิชชาที่หุ้มจิตจริงๆ อยู่ไงคะ

 

จิตหุ้มจิตหรือครับ
แสดงว่ามีสองจิต
เห็นจิตหุ้มจิตเห็นผิดแล้ว
อวิชชาหุ้มจิตมันถึงจะถูก

 

หลวงพี่ก็ช่างกล้าวิเคราะห์ ลพ.เทียน

สติที่กำหนดรู้ตื้นๆ หรือสักแต่รู้ ถ้ายังไม่เห็นธาตุชนธาตุ ก็อย่าพึ่งไปกำหนดที่จิตผู้รู้ตรงๆ จะไปอรูป เพราะเป็นการเพ่ง

ลพ.เทียนให้รู้รูปนามไปก่อน คืออาศัยกายเคลื่อนให้จิตรู้ ให้ธาตุรู้ตื่นขึ้นมาก่อน พอธาตุรู้ตื่นแล้ว ค่อยรู้ที่อายตนะเดียวได้เลย คือที่จิตผู้รู้ตรงๆ

แล้วอย่าคิดว่า ลพ.เทียนสอนสมถะตัวแข็ง ลพ.ไม่สอน ...ท่านเน้นให้จิตฟุ้งซ่าน แล้วให้จิตรู้ที่ความฟุ้งซ่านนั้น จะได้ผลงาน....อะไรที่ผิดธรรมชาติของจิต เช่นเปลี่ยนวิถีจิตแบบสมถะ ท่านสอนให้ไม่เอา เพราะแก้ยาก นอกจากจะมีครูอาจารย์คอยเตือน ก็จะผ่านไปได้

 

อวิชชาคือความไม่รู้
ความไม่รู้เปรียบเหมือนความมืด
วิชชาคือความรู้
ความรู้เปรียบเหมือนแสงสว่าง
ความมืดคือสิ่งที่ปกคลุมปิดบังความเป็นจริง
เพราะไม่เห็นก็เลยไม่รู้
วิชชาคือความรู้,คือความสว่าง,คือปัญญา
เมื่อเกิดแสงสว่างอวิชชาความมืดก็จะหายไป
เห็นด้วยปัญญาที่สว่างเห็นอะไรมันก็เห็น
ตรงตามความเป็นจริง
ความมืดมิอาจสามารถปิดบัง
แสงสว่างแห่งปัญญา
พระปัญญาของพระศาสดา
ยังคงเจิดจ้าส่องแสงมาถึงปัจจุบันครับ
ทุกวันนี้เห็นธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงแสดง
แต่เห็นเป็นตัวอักษรเห็นเป็นตัวหนังสือ
ความมายในตัวอักษร
ความหมายในตัวหนังสือ
หากไม่ปฏิบัติควบคู่กับปริยัติ
ก็ยากที่จะเข้าถึงทุกตัวหนังสือ
ก็ยากที่จะเข้าถึงทุกตัวอักษรครับ

 

จิตหุ้มจิต ไม่เคยเห็น ...แต่ส่วนเคยรู้ว่าจิตมันแค่รู้อย่างเดียวจากสภาวะสันตติขาด คือจิตแค่รู้อารมณ์และหยุดแค่นั้น ไม่มีการปรุงแต่ง ไม่มีการสะสม

จิตหุ้มจิตก็เป็นภาษาบัญญัติ ของจริงเป็นไง คงมีแต่บุคคลที่ถึงแล้วจะรู้ได้ จิตหุ้มจิตถ้า ลพ.พุธก็เปลือกไข่หุ้มไก่ ..ลพ.เทียนก็ดักแด้หุ้มผีเสื้อ

 

เปลือกไข่หุ้มไก่หากยังมีไก่ไข่ก็จะตามมา
ที่ใดมีไก่ที่นั่นย่อมมีไข่
ดักแด่หุ้มผีเสื้อหากยังมีผีเสื้อดักแด้ก็จะตามมา
ที่ใดมีผีเสื้อที่นั่นย่อมมีดักแด้
บัญญัติภาษาแบบนี้คนฟังไม่อาจกลุดพ้นครับ
เพราะยังมีไก่ยังมีผีเสื้อเป็นปัจจัย
สืบต่อหมุนเวียนหมุนวน

 

อาตมาไม่ได้วิเคราะห์ แต่ อาตมาเทียบเคียงอาการและสภาวะให้กับสายสมถะยานิก ได้เข้าใจ..

อาตมาไม่ได้วิเคราะห์ แต่ อาตมากำลังทำหน้าที่ของตนเอง ตาม ปณิธาน..

 

ไข่หุ้มไก่ ดักแด้หุ้มผีเสื้อ ให้มองที่จิตเวลาออกรู้อะไรจะโดนขังในกรง คือเปลือกไข่ หรือดักแด้

ซึ่งจิตจริงๆ คุณสมบัติเค้าน่าจะรู้อิสระเสรี ไม่ต้องรู้ผ่านกรง

ปล.ใครจะฝึกสายสมถะนำ เพ่งก่อนก็ไปตามจริต ตามวาสนาได้เลยนะคะ

ที่ตั้งทู้ ลพ.เทียน เพราะเข้าใจที่ท่านสอน ที่ท่านเขียน เพราะฝึกคล้ายๆ แนวทางท่านอยู่ แต่ตอนนี้ลงหม้อคืนครูไปหมดแระ เขร้เกียจฝึกม๊อกๆ อิอิ

 

ความสุขทำให้เราอ่อนแอ
เราต้องชนะทุกข์เรื่อยๆเพื่อเสริมกำลังใจให้หนาแน่นมั่นคง
วันไหนเบื่อหนายกะปล่อยวางแล้วกะสะบายเลย

 

ความเห็นผิดว่าเป็นเราหรือว่าสักกายทิฏฐินั่นแหละครับที่พยายามไปบังคับ มีอวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร..ฯ

 

เข้าใจผิดมาก ที่บอกหากมีไก่จะยังมีไข่ มีผีเสื้อจะมีดักแด้

ไข่ กับดักแด้ คือจิตอวิชชา
ไก่ กับผีเสื้อ คือจิตจริงๆ (จิตพุทธะ)

ใช้ภาษาง่ายๆ ของ ลป.ดูลย์ ท่านบอกตราบใดที่ยังเหลือผู้รู้(จิตอวิชชา) เหมือนมีแสงไฟ เมื่อมีแสงไฟ ย่อมมีความร้อน ความร้อนตัวนี้แหล่ะ ตัวก่อภพชาติ ภพชาติจะยังมีต่อไปได้อีก

หากเหลือแต่ไก่ หรือผีเสื้อ จะเอาภพชาติมาจากไหนอีก ...มีแต่จะนิพพานอย่างเดียว

 

วันไหนขยันก็ไปขอแนวทางครู
ขึ้นจากหม้อมาฝึกใหม่ครับ
ฝึกไปจนกว่าจะแก่ชราหนังเหี่ยว
ผมหงอก ฟันโยก เล็บไม่สวย
อย่าคืนลงหม้อถ่วงน้ำนะครับ
ประเดี๋ยวความรู้ที่ฝึกมาหายหมด

 

ความสุข เป็นเหตุไกล้ก็ให้เกิดสมาธิ ้้้้
เราต้องเสพสุขให้มากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อสร้างเหตุไกล้ ให้สมาธิหนาแน่นมั่นคง
วันไหนปัญญาเกิดเพราะสุขเป็นหตุไกล้ ก็สบายเลยครับวินวินพ้นทุกข์เพราะเสพสุข55

.

 

ไก่หรือผีเสื้อเปรียบเหมือนจิตวิณญาน
ร่างกายเปรียบเหมือนเปลือกไข่ดักแด้
ถ้ายังมีจิตวิณญานก็ยังมีภพมีชาติ
จิตวิณญานเป็นหนึ่งในขันธ์5
แบกจิตวิณญานไปนิพพานไม่ได้
จะแบกช้างลอดรูเข็มได้ยังงัยครับ
ถือตนตัวเท่าช้างแต่บอกไปนิพพาน

 

ต้อง พินา ด้วย ฮับ ว่าเอา สิ่งไร ไปเสพ สุข( จริงๆ ให้ลดไป ปิติ)

ถ้า เอากาย หัว แขน ขา ไปเสพ ร้อยละร้อย มีแววเป็น มิจฉาสมาธิ

ถ้า เอาอกแบบโชยๆ สุขมากๆ สามเดือน สี่เดือน ไปเสพ ก็ยังมีแวว
เป็น มิจฉา020

แต่ถ้า ใช้ศัพท์ว่า "นามกาย" ( หมายถึง อะไรบางอย่างมันรวมตัว
กันแต่ไม่เที่ยง เดี๋ยวมี เดี๋ยวไม่มีเป็น สามัญลักษณะ ) ไปเสพ
อันนี้ พยากรณ์นิพพานได้ ไม่ต้องวกกลับไปเอา ทากชนทาก
เอาว่างชนว่าง พ บึ๊ม!! ไม่มีไก่ ไม่มีไข่ ไม่มีหุ้นปวยเอี้ยงไหมคว้า

 

หาอ่านสภาวะพวกนี้ในสาย ลต.บัว ลป.หล้า ได้เลยค่ะ เคยเห็นคนแชร์มาอยู่ ...ลต.บัวท่านเล่าไว้เยอะ แต่ท่านมักไม่บอกว่านั่นคือสภาวะนิพพาน พระท่านอธิบายดี เข้าใจง่าย จะได้ปรับ คห. ตัวเองด้วย