ตามรอยธรรมพ่อแม่ครูอาจารย์

ตามรอยธรรมหลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท : พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี





พระหัวโล้น ๆ ถ้าสั่งสมจีวรสังฆาฏิ ข้าว น้ำ อาหาร ฯลฯ ไว้มาก ๆ

เท่ากับพยายามสั่งสมข้าศึกให้กับตัวเอง

ชีวิตพระควรอยู่อย่างบางเบา ไม่ควรมีอะไรเป็นเครื่องกังวล

การภาวนาฆ่ากิเลสให้ตายไปจากใจสำคัญที่สุด


ท่านพระเถระที่มีปฏิปทาโผงผาง พูดจาตรงไปตรงมา หลวงปู่มั่นตั้งฉายาให้ท่านว่า "ผ้าขี้ริ้วห่อทอง" เมื่อครั้งเป็นสามเณรท่านได้ธุดงค์ขึ้นไปจังหวัดเชียงใหม่ และได้ดูแลอุปัฏฐากหลวงปู่มั่น ที่วัดป่าอาจารย์มั่นปัจจุบัน เมื่อครั้งหลวงปู่มั่นละสังขารแล้ว ท่านได้อยู่ปฏิบัติกับหลวงปู่่ขาว อนาลโย นอกจากนี้ท่านยังมีเคารพเทิดทูน ในองค์หลวงตามหาบัวเป็นอย่างมาก หลวงปู่ท่านชอบตีขวาน ท่านสอนว่าการตีขวานก็เปรียนเมือนการตีกิเลสที่ต้องใช้ความเพียรให้กิเลสเร่าร้อน

 

หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท : ชีวิตสมณะ การแสวงหาธรรม และปฏิปทา

เมื่ออุปสมบทแล้ว ท่านได้ร่วมปฏิบัติธรรมจำพรรษากับท่านพระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ ที่เสนาสนะป่าช้าผีดิบบ้านหนองบัว ปัจจุบันคือวัดทรายงาม จังหวัดจันทบุรี

ท่านปฏิบัติกรรมฐานด้วยอิริยาบถ ๓ คือ ยืนภาวนา เดินจงกรม นั่งสมาธิ แบบสละตาย ด้วยการตั้งสัจจะอธิษฐานว่า “ข้าพเจ้าจะถือเนสัชชิ คือในเวลาค่ำคืนไม่นอนตลอดไตรมาส ด้วยพุทธานุภาพ ธรรมานุภาพ สังฆานุภาพ ถ้าว่าแม้นข้าพเจ้าไม่ทำตามสัจจะนี้ ขอให้ข้าพเจ้าถูกฟ้าผ่าตาย แผ่นดินสูบตาย ไฟไหม้ตาย น้ำท่วมตาย แต่ถ้าหากว่าข้าพเจ้าปฏิบัติตามสัจจะที่ตั้งไว้ได้ ขอจงเป็นผู้เจริญงอกงามในธรรมวินัยที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ดีแล้วเทอญฯ”

พรรษาที่ ๓ จิตของท่านเกิดรวมครั้งใหญ่ใต้ต้นกระบก ด้วยการหยั่งสติปัญญาลงในกายานุปัสสนา หยั่งลงสู่ความจริงประจักษ์ใจ โลกสมมุติทั้งหลายไม่มีปรากฏขึ้นกับใจ ประหนึ่งว่าแผ่นดินแผ่นฟ้าละลายหมด เหลือแต่จิตดวงบริสุทธิ์เท่านั้น

ปลายปี พุทธศักราช ๒๔๘๒ ท่านได้กราบลาท่านพระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ และท่านพ่อลี ธมฺมธโร เดินทางไปยังจังหวัดเชียงใหม่ พร้อมกับสหธรรมิก คือท่านพระอาจารย์เฟื่อง โชติโก เพื่อนำธรรมที่รู้เห็นไปเล่าถวายท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต

เป็นที่น่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง เมื่อถึงเสนาสนะวัดร้างป่าแดง อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ ท่านพระอาจารย์มั่นทราบเหตุการณ์ล่วงหน้าโดยตลอด จึงปูอาสนะนั่งรอท่าอยู่บนแคร่น้อยๆ เมื่อได้โอกาสอันสมควรจึงได้เล่าเรื่องภาวนาให้ท่านพระอาจารย์มั่นฟังว่า “ได้พิจารณากาย จนกระทั่งใจนี้มันขาดไปเลย” ท่านพระอาจารย์มั่นนั่งฟังนิ่ง ยอมรับแบบอริยมุนี ไม่คัดค้านในสิ่งที่เล่าถวายแม้แต่น้อย
ต่อมาอีกไม่นานนัก ฟันของท่านพระอาจารย์มั่นหลุดแล้วท่านก็ยื่นให้ การที่ท่านมอบฟันให้นั้น หลวงปู่เจี๊ยะเล่าว่า “ท่านคงรู้ได้ด้วยอนาคตังสญาณ ว่าเราจะมีวาสนาสร้างภูริทัตตเจดีย์บรรจุทันตธาตุถวายท่านเป็นแน่แท้”

ตั้งแต่ปีพุทธศักราช ๒๔๘๓-๒๔๘๕ หลวงปู่เจี๊ยะเป็นพระคิลานุปัฏฐาก และเป็นปัจฉาสมณะ เป็นประดุจเงาติดตามตัวท่านพระอาจารย์มั่นมาโดยตลอด เมื่อท่านพระอาจารย์มั่นรับนิมนต์ท่านเจ้าคุณธรรมเจดีย์เดินธุดงค์จากทางภาคเหนือมาย ังภาคอีสาน พักจำพรรษาที่เสนาสนะป่าเป็นที่ทิ้งศพโนนนิเวศน์ จังหวัดอุดรธานี ๒ พรรษา จึงธุดงค์จาริกต่อไปยังจังหวัดสกลนคร พักจำพรรษาที่เสนาสนะป่าบ้านโคก ที่เสนาสนะป่าบ้านโคกนี้เอง ท่านพระอาจารย์มั่นได้กล่าวชมเชยในคุณธรรมและนิสัยวาสนาของหลวงปู่เจี๊ยะท่ามกลางหมู ่สงฆ์ว่า “ทุกขาปฏิปทา ขิปปาภิญญา ท่านผู้นี้ปฏิบัติลำบากแต่รู้เร็ว ปฏิบัติเพียง ๓ ปี เท่ากับเราปฏิบัติภาวนามาเป็นเวลา ๒๒ ปีอันนี่อยู่ที่นิสัยวาสนาเพราะนิสัยวาสนาของคนมันต่างกัน”

ต้นปีพุทธศักราช ๒๔๙๒ ขณะที่ท่านเข้าที่หลีกเร้นภาวนาในดงป่าลึก ณ เชิงเขาบายศรี อำเภอท่าใหม่ จังหวัดจันทบุรี เกิดป่วยเป็นไข้มาลาเรียอย่างหนัก ในขณะที่ป่วยหนักนั้นท่านเล่าว่า “จิตเป็นธรรมชาติที่อัศจรรย์ตลอดเวลา พิจารณาจนกระทั่งจิตมันดับหมด หยุดความคิดค้น จิตปล่อย วางสิ่งทั้งปวง คว่ำวัฏฏจักร วัฏฏจิต แหวกอวิชชา และโมหะอันเป็นประดุจตาข่าย กิเลสขาดสะบั้นออกจากใจ จิตมีอิสระอย่างสูงสุดเกินที่จะประมาณได้”

ต้นปีพุทธศักราช ๒๔๙๓ หลังจากถวายเพลิงศพท่านพระอาจารย์มั่นแล้วท่านจึงย้อนกลับไปจังหวัดจันทบุรีอันเป็นบ ้านเกิด เพื่อโปรดโยมมารดาซึ่งป่วยหนัก ด้วยหวังจะทดแทนบุญคุณข้าวป้อนด้วยอรรถด้วยธรรม ท่านจึงดำริปักหลักสร้างวัดเขาแก้ว ตำบลท่าช้าง อำเภอเมือง และได้สร้างวัดบ้านสถานีกสิกรรม อำเภอพลิ้ว ถวายหลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน

ปีพุทธศักราช ๒๕๒๐ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชได้นิมนต์ท่านมาเป็นเจ้าอาวาสและร่วมสร้างวัดญาณสังวราราม จังหวัดชลบุรี

ปีพุทธศักราช ๒๕๒๖ คณะศรัทธาได้ถวายที่ดินบริเวณบ้านคลองสระ ตำบลคลองควาย อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี แก่หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน หลวงตาได้นิมนต์ท่านมาอยู่เป็นเจ้าอาวาส และท่านได้สร้าง “วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม” และอยู่จำพรรษามาโดยตลอด

แม้ว่าท่านจะเป็นพระเถระผู้ใหญ่และได้สร้างวัดวาอารามใหญ่โตแล้ว ท่านก็ยังเที่ยวภาวนาตามป่าตามเขาท้องถ้ำและเงื้อมผา จนกระทั่งร่างกายเดินไม่ไหว
ท่านมรณภาพด้ยอาการอันสงบและสง่างาม และอาจหาญในธรรม ณ โรงพยาบาลศิริราช กรุงเทพฯ เมื่อวันที่ ๒๓ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๗ เวลาประมาณ ๒๓.๕๕ น. สิริอายุรวม ๘๘ ปี ๒ เดือน ๑๗ วัน ๖๘ พรรษา

 

วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม : ชีวิตสมณะ การแสวงหาธรรม และปฏิปทา




วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม บ้านคลองสระ ตำบลคลองควาย อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานีภายในขอบเขตแห่งขัณฑสีมา อารามแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2524 โดยคณะศรัทธาได้ถวายที่ดินแก่หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน หลวงตาได้นิมนต์หลวงปู่เจี๊ยะมาอยู่เป็นเจ้าอาวาส

จากท้องทุ่งป่าสนใบดกหนาสี่เหลี่ยมผืนผ้านี้ รายรอบด้วยทุ่งนาเขียวขจี ได้กลายเป็นอารามป่ากรรมฐานใกล้เมืองกรุงฯ ที่ร่มรื่นอบอวลไปด้วยกลิ่นศีลธรรมของสมณะศิษย์กรรมฐานสายท่านพระอาจารย์มั่น และกลิ่นแมกไม้นานาพันธุ์น้อยใหญ่ที่ปลูกขึ้นรายรอบทั่วบริเวณ 146 ไร่ 3 งาน 88 ตารางวา

ในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2539 หลวงปู่เจี๊ยะท่านได้วางศิลาฤกษ์สร้างภูริทัตตเจดีย์ สำหรับบรรจุพระทันตธาตุของท่านพระอาจารย์มั่น ลักษณะรูปร่างทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ของเจดีย์สมัยสุโขทัย แปดเหลี่ยม ความหมายคืออริยมรรคมีองค์แปด มีความกว้าง 22 เมตร (หมายถึง ปัจจยาการ โดยอนุโลมและปฏิโลม รวมเป็น 22 ประการ) ความสูง 37 เมตร (หมายถึงโพธิปักขิยธรรม 37 ประการ) โครงสร้างเป็นคอนกรีตเสริมเหล็ก ตกแต่งด้วยหินอ่อน หินแกรนิต ไม้สักทอง ยอดทำด้วยทองคำแท้ บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ ที่สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราซ ทรงประทานมา

ภูริทัตตเจดีย์ เจดีย์แปดเหลี่ยม บรรจุพระธาตุ อัฏฐิธาตุ ของถูปารหบุคคล คือบุคคลที่ควรสร้างพระเจดีไว้ให้ทวยเทพและมนุษย์ทั้งหลายได้สักการะบูชา ดังพุทธพจน์ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสแก่พระอานนท์ไว้ว่า

“อานนท์! เจดีย์บรรจุพระธาตุ อัฏฐิธาตุของถูปาหรบุคคล เพียงชนเป็นอันมากยังจิตให้เลื่อมใสว่า เจดีย์นี้เป็นเจดีย์บรรจุพระธาตุ อัฏฐิธาตุของพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า พระอรหันตสาวก พระราชาผู้ทรงธรรม เมื่อชนมีจิตเลื่อมใสในพระเจดีย์นั้นแล้ว วันข้างหน้าถ้าเมื่อเขาตายกายแตกดับไป เขาย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เป็นแน่แท้”

นอกจากจะเป็นเจดีย์ที่ควรไปสักการะอย่างยิ่งแล้ว ยังเป็นเครื่องบ่งชี้จารึกถึงความรัก ความเคารพ ความกตัญญูที่หลวงปู่เจี๊ยะมีต่อท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ว่ายิ่งใหญ่เพียงใด

 

ท่านพระอาจารย์มั่นได้กล่าวชมเชยในคุณธรรมและนิสัยวาสนาของหลวงปู่เจี๊ยะท่ามกลางหมู่สงฆ์ว่า

“ทุกขาปฏิปทา ขิปปาภิญญา

ท่านผู้นี้ปฏิบัติลำบากแต่รู้เร็ว ปฏิบัติเพียง ๓ ปี เท่ากับเราปฏิบัติภาวนา มาเป็นเวลา ๒๒ ปีอันนี่อยู่ที่นิสัยวาสนาเพราะนิสัยวาสนาของคนมันต่างกัน”

ต้นปีพุทธศักราช ๒๔๙๒ ขณะที่ท่านเข้าที่หลีกเร้นภาวนาในดงป่าลึก ณ เชิงเขาบายศรี อำเภอท่าใหม่ จังหวัดจันทบุรี เกิดป่วยเป็นไข้มาลาเรียอย่างหนัก ในขณะที่ป่วยหนักนั้นท่านเล่าว่า

“จิตเป็นธรรมชาติที่อัศจรรย์ตลอดเวลา พิจารณาจนกระทั่งจิตมันดับหมด หยุดความคิดค้น จิตปล่อย วางสิ่งทั้งปวง คว่ำวัฏฏจักร วัฏฏจิต แหวกอวิชชา และโมหะอันเป็นประดุจตาข่าย กิเลสขาดสะบั้นออกจากใจ จิตมีอิสระอย่างสูงสุดเกินที่จะประมาณได้”

 

"...ชีวิตนี้เป็นประดุจผ้าขี้ริ้ว เป็นเหมือนถังขยะ ที่คอยเก็บอานิสงส์ของกรรมดีชั่ว แล้วก็ให้ผลแก่เราเป็นผู้เสวย ถ้าเรานำชีวิตที่เราพิจารณาเห็นด้วยปัญญาอันยิ่งเองแล้ว น้อมพิจารณาให้เกิดธรรมะขึ้นภายในใจ ธรรมที่เกิดขึ้นภายในใจนั่นแหละจะเป็นเหมือนผ้าขี้ริ้วห่อทองขึ้นมาทันที เพราะร่างกายของคนนี้ไม่มีค่า มันมีค่าอยู่ที่หัวใจที่มีธรรม รูปธรรมทุกๆ อย่างจึงเป็นผ้าขี้ริ้ว นามธรรมคือหัวใจ ที่ฝึกปฏิบัติ จนได้เห็นธรรมตามความสามารถ นั่นแหละเป็นทอง คือธรรมสมบัติอันล้นค่า ปรากฏเด่นขึ้นมาเป็นสักขีพยาน..."

 

เรื่องกามกิเลส ต้นเหตุแห่งกามกิเลส ต้นตอมันอยู่ไหนให้พิจารณาตรงนั้น อย่าอ้อมค้อม ให้ตีให้แตกด้วยอริยสัจ ชนะอันนี้ได้ ชนะได้หมด ท่านว่า ไม่ชนะอันนี้อย่ามาคุย คุยได้ก็ไม่รู้เรื่อง นี้แหละสุดยอดแห่งกรรมฐาน มนุษย์สร้างภพสร้างชาติก็เพราะตัวนี้แหละ ไม่พิจารณาตัวนี้ จะพิจารณาอะไร

 

เราทุกคนเกิดมา ถูกความเกิดแก่ เจ็บ ตาย ความโศก ความเศร้า ความทุกข์กาย ทุกข์ใจ ครอบงำให้ทราบว่า เราทุกคนตกอยู่ในกองทุกข์ มีทุกข์ปรากฏอยู่ในเบื้องหน้าเป็นฉากๆ เหมือนกำลังเดินฝ่าดงหนาม ให้พากันพิจารณาขึ้นมาในใจว่า จะทำอย่างไร เราจึงจะกำจัดดงหนาม คือทุกข์เหล่านี้ให้สูญสิ้นไปได้

 

"เมื่อพิจารณาอวัยวะเพศของหญิง จิตยังสะดุ้งสะเทือน

แสดงว่าใช้การไม่ได้ อ่านตำรายังไม่จบให้ไปเรียนคัมภีร์มาใหม่"

พระทั้งหลายที่ได้ยินได้ฟังเช่นนั้นก็กลัว ไม่กล้าพิจารณา

บางองค์สั่นทั้งตัว ไม่กล้าทำ ทำไม่ได้

ท่านก็ดุเอาว่า "ไอ้ฉิบหาย! กลัวอะไรประสา...เอาเลย..พิจารณาเลย

 

เมื่อภาวนาจิตลงได้อย่างนั้นแล้ว

สมบัติใดๆ ในโลกที่เขานิยมว่ามีค่ามาก

จะเอามากองให้เท่าภูเขาเลากา ไม่ได้มีความหมายเลย

ธรรมสมบัติที่ปรากฏเมื่อคืนนี้

เป็นธรรมสมบัติเหนือรัตนะเงินทองโดยประการทั้งปวง

อัศจรรย์ในธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นที่ยิ่ง

จิตไม่เกี่ยวเกาะด้วยกามคุณเลย

 

พระพุทธเจ้าท่านตรัสสอนไว้ถูกที่สุดว่า

ผู้ใดขยี้กามราคะ ตัณหา อันเป็นเหมือนเปือกตมได้

ขยี้หนามคือกามราคะ ตัณหาไปเสียได้

ผู้นั้นนับได้ว่าเป็นผู้หมดโมหะ

ไม่สะทกสะท้านในนินทา สรรเสริญ ทุกข์หรือสุข

ถ้าใครปฏิบัติได้มันก็เป็นอย่างนั้น

 

ธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นของประเสริฐ

เมื่อบุคคลผู้นั้น ได้ประสบอย่างนั้นแล้ว

ใครจะมาบอกว่าสมาธิไม่มี เราจะเชื่อไหม

เราก็ไม่เชื่อซิ เพราะมันเกิดขึ้นกับตัวเราเอง มันประจักษ์

ขาเราให้หลุดมันก็หลุดออกไป

กำหนดให้มันเปื่อย มันก็เปื่อยออกไป

ให้มันเป็นกระดูกมันก็เป็นกระดูก อยู่อย่างนั้น

เอากลับเข้ามาตัวเราก็เข้ามาได้

แล้วทีนี้เอาหัวออกไปบ้างหัวก็หลุดออกไปอย่างนั้นนี่

นี่ลักษณะอย่างนี้ จึงเรียกว่าเป็นสมาธิ

นี่ยังอยู่ในขั้นลักษณะของสมถะอยู่ ยังไม่ใช่วิปัสสนา

 

เมื่อเล่นอย่างนี้ จนชำนาญคล่องแคล่ว

ลักษณะสมาธิอย่างนี้ เป็นสมาธิที่มีกำลังแข็งแรง

กำลังที่มีความเด็ดเดี่ยวอย่างนี้ เมื่อถ้าเป็นอย่างนั้น

เราก็จำเป็นจะต้องใช้การค้นคว้าพินิจพิจารณา

การค้นคว้าพิจารณาก็ต้องพิจารณากายนี่

หรือจะเอาอะไรอันหนึ่งมาพิจารณา

 

เมื่อเราจะพิจารณากายก็ตัดส่วนออกไป เป็นชิ้น ๆ ส่วน ๆ อย่างนั้น

บางทีถ้าสมาธิมันยังกล้าแข็งอยู่มาก ในลักษณะที่ตัดอย่างนั้น

บางทีก็ยังมีส่วนที่ปรากฏเป็นปฏิภาคอยู่

แต่เราอย่าไปเสวยในขณะที่เป็นปฏิภาคอยู่

ให้เริ่มพิจารณา ไปให้จิตมันเดินอยู่อย่างนั้น

แล้วมันเดินอยู่อย่างนั้นแล้วปฏิภาคตัวนั้นจะดับ

 

เมื่อดับอย่างนั้น เราอย่าเข้าใจว่าสมาธิเสื่อม

ลักษณะไม่ใช่สมาธิเสื่อม

ลักษณะนั้นมันจะลักษณะของการเดินปัญญา

ถ้าเดินปัญญาแล้วลักษณะของปฏิภาคจะไม่ปรากฏขึ้น

เมื่อเดินมากเท่าไร จิตยิ่งไม่ไปไหน

เราจะนึกสิ่งใดก็ได้สมความปรารถนา อย่างนั้นตลอดเวลา

เป็นเวลาตั้งชั่วโมงสองชั่วโมง ก็พิจารณาได้อย่างนั้น

 

จิตเดินเฉพาะกายอยู่อย่างนั้น

เดินขึ้นเดินลงเดินไปเบื้องซ้าย เดิน - เบื้องขวา

ขึ้นจากเบื้องปลายเท้ามาถึงศีรษะ

เดินได้ตลอดตับไตไส้พุงทั่วไปหมดอย่างนั้น

นี่ลักษณะนี้สติมันควบคุมอยู่

ท่านเรียกว่าปัญญาเข้าไปพิจารณาเป็นอย่างนั้น

 

เมื่อถ้าพิจารณาอย่างนี้แล้ว มันก็แจ้งชัด

ถ้าเมื่อเราพิจารณาอย่างนั้นชั่วโมงหนึ่ง

วางจิตลงไปให้มันเข้าไปสงบอย่างนั้น

เป็นเวลาได้ชั่วโมงหนึ่งเต็มที่ไม่มีการปรุงไปไหนเลย

นั่นใจอย่างนั้นแล้ว ถีนมิทธะก็ไม่มีเข้ามาครอบงำ

จิตผ่องใสสว่างสะอาดหมดจดแจ่มใสชื่นเบาหมดอย่างนั้น

 

นี่สมาธิอย่างนี้เรียกว่าสมาธิสมควรแก่การงาน

ที่เราจะต้องพิจารณาอย่างนั้น

นี่สมาธิต้องเป็นอย่างนั้น

พักตั้งสองชั่วโมงก็ได้เมื่อเรารู้พัก

การพักอย่างนั้นเข้าไปเสวยความสุข มันไม่ใช่ทำงาน

 

ถ้าใจเหลาะแหละ ใจโลเล ใจไม่แน่นอน

หยิบอันนู้นก็ไม่เอา หยิบอันนี้ก็ไม่เอา

อันนั้นก็ไม่ดี อันนี้ก็ไม่ดี เหลาะแหละโลเลอย่างนี้

ใจไม่ตั้งอยู่ ใจอย่างนั้นใช้ไม่ได้

ใจเหลวไหล ใจอ่อนแอ ใจขี้เกียจ ใจขี้คร้าน

ไม่ให้เกิดผลกับการปฏิบัติ

 

ผู้ที่ทำสมาธิดีแล้วอย่าได้นอนใจ

ค้นคว้าพินิจพิจารณาไปกายนี่เป็นของดี

พิจารณาแล้วมันจะเกิดความเบื่อหน่ายคลายความกำหนัดของหัวใจ

ที่เคยติดหลงว่าตัวเรา ว่าตัวเขา ตัวมึง ตัวกู

อันนี้มันจะถอดถอนไป

 

เมื่อพิจารณาหน้าตาเนื้อหนังอะไรๆอื่นก็เหมือนกันหมด

ทั้งชายและหญิงตลอดจนสัตว์อื่น

แต่เมื่อพิจารณาอย่างนี้ พิจารณาได้ยาก

แต่จะแก้กาม ต้องพิจารณาแก้ที่ตรงนี้