ตามรอยธรรมพ่อแม่ครูอาจารย์

บรรดาสัตว์ทั้งหลายนั้น เมื่อไม่มีทุกข์ มาถึงตัว

มักไม่เห็น คุณพระศาสนา มัวเมาประมาท

ปล่อยกายปล่อยใจ ให้ประพฤติทุจริต

ผิดศีลธรรมอยู่เป็นประจำนิสัย เห็นผิดเป็นถูก

เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ต่อเมื่อได้รับทุกข์เข้า

ที่พึ่งอื่นไม่มี นั่นแหละ จึงได้คิดถึงพระ

คิดถึงศาสนา แต่ก็เป็นเวลาที่สายไปแล้ว

 

ความดีนั้นเราต้องทำอยู่เสมอ

ให้เป็นที่อยู่ของจิต เป็นอารมณ์ของจิต

ให้เป็นมรรคคือทางดำเนินไปของจิต

มันจึงจะเห็นผลของความดี

ไม่ใช่เวลาใกล้จะตาย จึงนิมนต์พระไปให้ศีล ให้ไปบอกพุทโธ

หรือตายไปแล้วให้ไปรับศีล เช่นนี้เป็นการกระทำที่ผิดทั้งหมด

เหตุว่าคนเจ็บ จิตมัวติดอยู่กับเวทนา ไฉนจะมาสนใจไยดีกับศีลได้

เว้นไว้แต่ผู้ที่รักษาศีลมาเป็นปกติเท่านั้น จึงจะระลึกได้

เพราะตนเองเคยทำมาจนเป็นอารมณ์ของจิตแล้ว

แต่ส่วนมากใกล้ตายแล้วจึงเตือนให้รักษาศีล

 

ธรรมทั้งหลายไหลมาจากเหตุ กำหนดเข้าๆ รู้เท่าทันเหตุ

เหตุดับมันก็ถึงความสุขเพราะวางอุปาทานเหตุจึงดับไป

อวิชชาความมืดไม่รู้แจ้งมันก็ดับไป

เวลาพูดดูเป็นของง่ายแต่เวลาทำยาก

อย่าไปยึดเอาสิ่งนั้นสิ่งนี้ ฟังแต่น้อยแต่ต้องทำให้มาก

อาศัยความพากความเพียร ทำการงานด้วยกายของเรา

ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้เป็นอริยมรรค

อย่าให้เป็นกิเลส ถ้าเป็นกิเลสเป็นทุกข์

 

ความหลง ความโกรธ นี้

มันเป็นมูลรากของกิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปด

เกิดความพอใจก็เพราะตัณหา

เกิดความไม่พอใจก็เพราะตัณหา

ความทุกข์เกิดขึ้นก็เพราะตัณหานี้แหละ

อดีตที่ล่วงมาแล้วไปกาลนาน

จิตมันเอาอารมณ์อันนั้นแหละมาคิด

ตัดอดีตอนาคตเสีย เอาอารมณ์ปัจจุบัน ให้จิตดิ่งอยู่ในปัจจุบัน

 

ธรรมทั้งหลายไหลมาจากเหตุ

อย่างนี้ ถ้าเหตุเราทำไว้ดีแล้ว ผลมันก็ก็ดีตามเหตุ

ถ้าเหตุเราทำไว้ไม่ดีแล้ว ผลไม่ดีตามเหตุ

เหตุและผลต้องสัมพันธ์กันเสมอ

เป็นแต่ว่าคนเราจะยอมรับ หรือไม่ยอมรับเท่านั้น

เราไม่ควรปล่อยเวลาให้เสียไปกับอดีต กับอนาคต

เพราะทั้งอดีตและอนาคต ต่างก็เป็นธรรมเมาด้วยกันทั้งนั้น

สิ่งที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้เขาผ่านไป

สิ่งใดที่ยังไม่มาถึง ก็เป็นสิ่งที่ยังไม่มี ยังไม่เกิด

ถ้าปัจจุบันดี อดีตมันก็ดี อนาคตมันก็ดี

เพราะปัจจุบันเมื่อผ่านไป มันก็กลายเป็นอดีต

ถ้ามันยังไม่ผ่านไป มันก็เป็นทางดำเนินไปสู่อนาคต

เป็นเข็มชี้บอกอนาคต

ดังนั้นเราต้องทำเหตุให้สมบูรณ์บริบูรณ์

เราจึงจะได้สิ่งที่เราปราถนา

 

วิชาอาคม นั้นเป็นโลกียญาณ เป็นของที่เสื่อมสภาพได้

การที่นำวิชามาสร้างวัตถุของขลังนี้ ไม่ใช่ว่างมงาย

แต่สร้างด้วยใจที่ปรารถนาดี ใช้ในทางที่ดี

เพราะวัตถุคือกุสโลบายที่ให้คนหันมาศรัทธาในพุทธศาสนา

มีคนถามว่าหลวงปู่ตอนนั่งเสกพระนี้ใช้อาคมอะไร

หลวงปู่ตอบคำเดียวว่า ว่าจะมีวิชาอะไร

นอกจากพุทธคุณ ล้วนๆนั่นแหละ

พระพุทธคุณของพระพุทธเจ้านี้แหละสุดยอดที่สุดในโลกแล้ว

 

การหอบอดีตและอนาคตมาหมักสุมไว้ในใจก็เป็นทุกข์

ตัดออกให้หมด

หูของเรา ตาของเรา จมูกของเรา ก็เป็นปกติอยู่แล้ว

รูป เสียง กลิ่น รส กามารมณ์นั้นต่างหาก

ปล่อยให้เขาผ่านไปผ่านมา อย่าเอาหมักไว้ในใจ

ใจของเราก็ไม่ได้ไปไหน มันก็ตั้งอยู่เป็นปกติอยู่แล้ว

เราก็ตัดอื่น ๆ ที่ผ่านไปผ่านมาออกเสีย

ทำใจของเราให้สงบ มันก็ต้องวางหมด

ตา หู จมูก ลิ้น กาย ทั้งอดีตอนาคต

อันใดที่ได้ยินมาพอแล้ว ได้เห็นมาพอแล้ว

อยู่ทางโลกก็ดี อยู่คนเดียวก็ดี อันใดก็ดี

วางอยู่ที่นี่แหละ ละอยู่ที่นี่แหละ

ความหลงก็พอแล้ว โลภก็พอแล้ว โกรธก็พอแล้ว

ความโศก ความเศร้า กิเลส ตัณหา

ความพอใจ ความไม่พอใจ ก็ตัณหาแหละ

ละมันเสีย

 

อย่าเป็นคนเกียจคร้าน

พระพุทธเจ้าสั่งสอนเอาให้ตั้งอยู่ในมรรคในผล

ให้พยายามรักษาจิตรักษาใจของเรา

อาศัยความองอาจกล้าหาญ ในความพากความเพียรของเรา

อย่าอ่อนแอท้อแท้ เราต้องสู้กับทุกสิ่งทุกอย่าง

ถ้าองอาจกล้าหาญจึงจะผ่านอุปสรรคไปได้

 

ความหลง ความโกรธ เป็นมูลรากของกิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปด

เกิดความพอใจก็เพราะตัณหา เกิดความไม่พอใจก็เพราะตัณหา

ความทุกข์เกิดขึ้นก็เพราะตัณหา

อดีตที่ล่วงมาแล้วไปกาลนาน จิตมันเอาอารมณ์อันนั้นแหละมาคิด

ตัดอดีตอนาคตเสีย เอาอารมณ์ปัจจุบัน ให้จิตดิ่งอยู่ในปัจจุบัน

 

เราเกิดมานินทาสรรเสริญก็ดี

อย่าไปรับเอามาหมักไว้ในใจปล่อยผ่านไปเสีย

ความรัก ความชัง ความโลภ ความหลง

เกิดขึ้นก็เพราะกิเลสมันเสวนากันอยู่

จาโค ปฏินิสฺสคฺโค สละคืนถอนออกจากใจนี้เสีย

ตัณหาทั้งหลายก็ไหลมาจากเหตุ

ให้ละวางเสียให้หมด

ให้ตั้งอยู่ในศีล ในทาน ในการบำเพ็ญกุศล

ละบาปเสียให้หมด

ทั้งทางกาย ทางวาจา ทางใจ

ที่ทุจริตละเสียให้หมด รักษากาย วาจา ใจ ที่สุจริตไว้

 

ธรรมะจากการสูบบุหรี่....



"....ท่านดูผมเวลาสูบบุหรี่ ผมไม่ได้กลืนควันเข้าไป

ผมสูบเอาควันเข้าไปในปากมากๆ แล้วพ่นควันออกไป

เมื่อพ่นควันออกไป แล้วก็ดูควันบุหรี่

ขณะที่ควันบุหรี่ออกจากปากมันจะม้วนตัวลอยสูงขึ้นไป

ขณะที่ม้วนตัวสูงขึ้นไปอันนี้แสดงถึงความทุกข์

ขณะที่ควันบุหรี่จางหายไปอันนี้แสดงถึงความไม่เที่ยง

เมื่อควันบุหรี่หายไปหมดแสดงถึงอนัตตา

ผู้มีปัญญาเมื่อสูบบุหรี่จะพิจารณาตามที่เห็นจากควับุหรี่

ท่านคอยดูควันบุหรี่ที่ผมจะพ่นให้ดู

ดูให้เป็นปัจจุบัน ดูควันบุหรี่ที่ออกมาจากปากผมและหายไปในที่สุด

ควันบุหรี่จะเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...."

ข้อธรรมที่ หลวงปู่แหวน สุจิณโณ เมตตาสอนแก่พระ อจ.เปลี่ยน ปัญญาปทีโป เมื่อครั้งท่านไปปฏิบัติและอยู่ปรนนิบัติรับใช้หลวงปู่แหวน ที่วัดดอยแม่ปั๋ง...




ที่มา...."หนังสือพระอาจารย์เปลี่ยน ปัญญาปทีโป ประวัติส่วนตัว การจำพรรษา และการออกธุดงค์" หน้า 91 ย่อหน้าที่ 3

 

ตามรอยธรรมหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากเป้ง อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย




พระพุทธเจ้าผู้เลิศ ด้วยพระปัญญา

พิจารณาเห็นแจ้งชัดด้วยความจริงว่า

โลกทั้งโลกเป็นเครื่องห่อหุ้มด้วยอวิชชา โมหะ

มีภูมิทั้งสามเป็นเสมือนเรือนจำเป็นเครื่องอยู่

มีตัณหา อุปทานเป็นเครื่องสัญจรไปมา

มีกามารมณ์ รูปารมณ์และอรูปารมณ์เป็นเครื่องหล่อเลี้ยง

จึงทรงเบื่อหน่ายคลายความใคร่ความยินดีในภูมิทั้งสามนั้น

ด้วยวิปัสนาญาณ เห็นภูมิทั้งสามนั้นเป็นเรื่องส่งนอก

ด้วยจิตของพระองค์เอง มีแต่ไหลไปในอนาคตไม่เข้าถึงปัจจุบันสักที

 

"แท้จริงความนึกคิดไม่ใช่ทุกข์

แต่การไปยึดความนึกคิดมาเป็นของตน จึงเป็นทุกข์"

 

"ผู้ภาวนาทั้งหลายแรกๆศรัทธายังอ่อน

ไม่ว่าจะบริกรรมอะไรก็แล้วแต่เถอะ

จะต้องถูกกิเลสเหล่านี้รบกวนด้วยกันทั้งสิ้น

เพราะกิเลสเหล่านี้มันเป็นพื้นฐานของโลก

เมื่อเรามาทำภาวนาทำจิตให้เป็นอันเดียวเท่านั้นแหละ

กิเลสมันเห็นว่าเราจะหนีจากบ้าน

กิเลสเหล่านั้นมันมารุมล้อมไม่ให้เราหนีจากโลกนี้ได้

ผู้มาเห็นโทษของมันว่ามันร้ายแรงอย่างนี้แล้ว

ทำใจให้กล้าหาญศรัทธาให้หนักแน่นมั่นคง

คิดเสียว่าเราได้หลงเชื่อกิเลสมาหลายภพหลายชาติแล้ว

คราวนี้เราจะยอมเชื่อคำสอนของพระพุทธเจ้า

เอาพุทโธ ไม่ให้จิตหนีจากพุทโธ

เมื่อเราตั้งปณิธานไว้อย่างนั้นแล้ว

จิตก็จะดิ่งลงสู่อารมณ์อันเป็นหนึ่งเข้าถึงสมาธิได้"

 

"เราเกิดขึ้นมากี่ภพกี่ชาติ ก็มาหัดสติตัวเดียวนี้ แต่ไม่สมบูรณ์กันสักที

เหตุนั้นควรที่พวกเราจะพากันรีบฝึกหัดสติแต่บัดนี้

เราจวนจะตายอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าจะตายวันไหน

ควรที่จะฝึกหัดสติให้อยู่ในเงื้อมมือของตนให้ได้

อย่าให้จิตไปอยู่ในเงื้อมมือของความหลงมัวเมา

ผู้ใดจิตไม่อยู่ในอำนาจของตน

ก็ได้ชื่อว่าเราเกิดมาเสียเปล่า

ได้ฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าเสียเปล่า

ตายไปก็เปล่าจากประโยชน์"

"คนใดว่าตนดี คนนั้นยังไม่ดี

ใครว่าตนวิเศษวิโสหรือฉลาดเฉียบแหลม คนนั้นคือคนโง่

คนฉลาดไม่ถือตัว"

 

"ความโกรธก็เหมือนกัน

พระพุทธเจ้าและพระสาวกทั้งหลายท่านสละทิ้งหมด

แต่คนเรานี่เรื่องโกรธละชอบนัก ใครว่าอะไรผิดหูไม่ได้หรอก

ชอบไปรับเอาเข้ามาใส่หูแล้วโกรธเอาๆ

บางทีผู้ที่เราโกรธนั้นไม่รู้เสียด้วยซ้ำไป

เราไปรับเอาความโกรธนั่นมากลุ้มใจอยู่คนเดียว"

-----------------------------------------------------------

"ศรัทธาที่เกินหน้าปัญญา กลายเป็น งมงาย

ปัญญาที่เกินหน้าสติ กลายเป็น หลงตัวเอง

สมาธิที่เกินหน้าปัญญา กลายเป็น เกียจคร้าน"

 

"ตัวของเราเกิดขึ้นมาก็ต้องตาย ไม่มีตน ไม่มีตัวสักอย่างเดียว

ธาตุสี่ ดิน น้ำ ลม ไฟ รวมเป็นก้อนแตกสลายลงไป

ก็เป็น ดิน น้ำ ลม ไฟของเก่า มันมีอะไรเหลือละคราวนี้

ทุกคนพิจารณาเห็นความจริงอย่างนี้ มันก็ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน

อยู่เย็นเป็นสุขปราศจากอุปัทวันตรายทั้งปวง

ต่างก็มีความเอ็นดูเมตตา สงสารปรานีซึ่งกันและกัน

เห็นความไม่เที่ยงเป็นทุกข์ เห็นเป็นอนัตตา

ทุกคนต้องอยู่อย่างนั้นทั้งหมดใจมันก็สงบ"

 

เราเกิดมาในโลกนี้ จะเป็นมนุษย์หรือเป็นสัตว์ต่างๆ ก็ตามเถอะ

เรียกว่าอยู่ในแวดวงของมัจจุราชทั้งนั้น

หรือเปรียบเหมือนกับอยู่ในคุกในตะราง (รอความตาย) ด้วยกันทุกคน

จะทำอะไรอยู่ก็ตาม จะเป็นผู้ดีวิเศษวิโสเท่าไรก็ชั่ง

แม้แต่องค์สัมมาสัมพุทธเจ้า

สรีระร่างกายของพระองค์ยังปล่อยให้พญามัจจุราชทำลายได้

แต่ตัวจิตของพระองค์เป็นผู้พ้นแล้ว ไม่ยอมให้มัจจุราชข่มขี่ได้เลย

แล้วเราทั้งหลายละ

จะมามัวเพลิดเพลินลุ่มหลงอะไรกัน ประมาทอะไรกันในโลกนี้

เมื่อคิดถึงมัจจุราชความตายแล้ว

ก็ไม่มีอะไรเป็นที่ลุ่มหลง ไม่มีอะไรที่เพลิดเพลินเลย

เขาจะเอาเราไปเมื่อไรก็ได้ เราอยู่ในอำนาจของเขา

เขาบัญชาให้ตาย ให้เจ็บ ให้ป่วย เมื่อใดก็ได้

จะให้อยู่ให้ไปก็ได้ ชื่อว่าอยู่ในเงื้อมมือของมัจจุราช

ซึ่งไม่ผิดอะไรกับโจรเรียกค่าไถ่

โจรเรียกค่าไถ่แล้วก็ยังสนุกสนานเฮฮาอยู่

ควรที่จะคิดถึงตัว หาอุบายเอาตัวรอดให้พ้นจากเงื้อมมือของโจร

ด้วยการทำความดี อุบายอะไร ที่จะช่วยให้พ้นเงื้อมมือของเขา

จงใช้อุบายนั้นๆ ด้วยการทำทาน รักษาศีล สมาธิภาวนา

จึงจะเป็นการพ้นจากเงื้อมมือของมัจจุราชโดยลำดับ

 

สมบัติเป็นของไม่มีสาระ

เราได้ทำให้เป็นของมีสาระ

ด้วยการแบ่งปันให้แก่คนอื่นด้วยจิตเมตตา

สมบัติอันนั้นกลับเข้ามาอยู่ในใจของตน

คือความอิ่มใจพอใจที่ตนแบ่งปันไปแล้วนั้น หรือที่เรียกว่าบุญ

เปลือกของศาสนาคือทาน ศีล และศาสนพิธีต่างๆ

ถ้าทำถูกแล้วจะกลายเป็นกะพี้

คือทำจิตใจให้เบิกบาน ยิ้มแย้มแจ่มใส จนเกิดปีติอิ่มใจ

ทานศีลนั้นจะเข้ามาภายในใจ

หล่อเลี้ยงน้ำใจให้แช่มชื่นอยู่เป็นนิจ

นี่ได้ชื่อว่าทำเปลือกให้เป็นกะพี้

เมื่อพิจารณาไปถึงความอิ่มและความแช่มชื่นเบิกบานของใจ

ก็เห็นเป็นแต่ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจากปัจจัย

คือความพอใจเป็นเหตุ

เมื่อความพอใจหายไป

สิ่งเหล่านี้ดับไปเป็นของไม่เที่ยงเป็นธรรมดา

เราจะยึดเอาไว้เป็นของตัวตนไม่ได้ เป็นอนัตตา

ไม่มีใครเป็นใหญ่เป็นอิสระ แล้วก็ปล่อยวาง

เห็นเป็นสภาพตามความเป็นจริง

เมื่อพิจารณาถูกอย่างนี้ ได้ชื่อว่าทำกะพี้ให้เป็นแก่นสาร

 

การทำสมาธิง่ายที่สุด

ก็คือเราชำระจิตใจของเราไม่ให้กังวล เกี่ยวข้อง

สิ่งทั้งปวงหมด ไม่ข้อง ไม่ติด ปล่อยวางเฉย

จิตใจสว่างใส สะอาดบริสุทธิ์

นั่นแหละ จะหมดจากเวร จากกรรม