ตามรอยธรรมพ่อแม่ครูอาจารย์

ได้มีผู้ถามหลวงปู่ชอบ ฐานสโมว่า

ไปคนเดียว หากเกิดล้มเจ็บหรือตายไปจะทำอย่างไร

ท่านก็ตอบง่ายๆว่า

เจ็บก็รักษาธาตุขันธ์ไปตามมีตามเกิด

หายก็หายตายก็ตาย

หากต้องตายก็ปล่อยไปตามคติธรรมดา

คือธาตุขันธ์นั้นไม่ใช่ของเรา

ธาตุทั้งสี่ก็ยืมเขามาใช้

ถึงเวลาเขาก็กลับคืนไปสู่สภาพเดิมของเขาตามลำดับ

เริ่มจากลมหยุดแล้วไฟความอุ่นในกายหมดไป

น้ำตามลำดับหลังและดินนั้นคืนหลังสุดนะซิ

 

ศีลธรรมบ่อเคยเสื่อม

คนเรานั้นละให้พากันยึดมั่นในศีลธรรม

จะมีความเจริญไปหน้าบ่อตกต่ำลำบากดอกฯ

 

หลวงปู่ชอบ ฐานสโม ไปเยี่ยมและสนทนาธรรมกับ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ที่วัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี เมื่อวันที่ ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๓๗ ในภาพหลวงปู่ชอบท่านจับมือหลวงตามหาบัว แล้วท่านพูดว่า "มหาบัว ผมฝากท่านดูแลหมู่คณะและแผ่นดินแน่เด้อ มีท่านเท่านั้นที่ทำได้ คนอื่นนั้นเรามองไม่เห็นว่าใครจะทำได้" จากนั้นอีกสองเดือนต่อมาหลวงปู่ชอบท่านก็มรณภาพ และอีกไม่กี่ปีต่อมา หลวงตามหาบัวท่านก็กู้ชาติกู้แผ่นดินในนาม "โครงการผ้าป่าช่วยชาติ" ได้ทองคำเข้าคลังหลวงเพื่อค้ำฐานะของประเทศมากถึง ๑๒ ตัน

 

ตามรอยธรรมหลวงปู่แบน ธนากโร วัดดอยธรรมเจดีย์ จ.สกลนคร




นกเขาก็ยังมีรัง หนูเขาก็ยังมีรู กระจ้อนกระแตเขาก็ยังมีบ้านมีช่อง

ผู้ปฏิบัติธรรมก็ต้องมีเรือนธรรมเป็นเครื่องอยู่ของใจเช่นเดียวกัน

เรือนธรรมก็คือความสงบ คือสมาธิธรรม

 

ถ้าหากว่าเราดูใจของเราแล้ว

ทำดีได้ดีจริง ใจมีความสบาย ใจมีความสุขจริง

ทำไม่ดี ได้ความไม่ดีจริง ใจไม่สบายจริง ใจเป็นทุกข์จริง

ถ้าเราดูใจของเราแล้ว มันชัดเหลือเกิน

พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้ดูใจของเรามากๆ

แล้วคำว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

อันนี้เราจะยอมรับอย่างสนิทใจ

อย่าใจร้อน ค่อยเป็นค่อยไป

อย่าใจร้อน ใจร้อนจะร้อนใจ ร้อนใจเพราะไม่ได้ดั่งใจ

ทำใจเย็นๆ แต่ว่าต้องมีความพยายามให้มาก

พอใจในการทำให้มาก อันนี้เป็นข้อปฏิบัติที่ถูกต้อง

 

อันนี้น่าจะเป็นของดี


ทำให้มีความพยายามที่จะทำทุกอย่าง
ให้ดียิ่งขึ้น ให้มีความละเอียด ให้มีความรอบคอบขึ้น
ต้องมีการแข่งขันกันทั้งนั้น ไม่ว่าทางโลก ทางธรรม
ในเมื่อทำของเราให้ดีที่สุด
มุ่งในการสร้างตัวเองให้ก้าวหน้า
ไม่ต้องมุ่งไปชนะคนอื่น
มันหากเป็นขึ้นมาเอง..
ก็ให้แข่งขันอย่างผู้มีธรรม
คู่แข่งจะสำคัญสักเท่าไหร่ก็ช่าง
ถ้าไปมุ่งในการที่จะทำลายให้เขาเสียหาย
อันนั้นแหละเป็นการทำลายเราเอง
ทำลายสังคม ทำลายโลกทีเดียว
ถึงเราจะชนะ เราก็ไม่มีความสุข
จะมีความสุขได้อย่างไร
เพราะที่มุ่งทำลายคนอื่นนั้นมันไม่เป็นธรรมเลย
มันเป็นตัวโหดร้ายโหดเหี้ยม
ความเมตตาไม่มีอยู่ในจิตในใจดวงนั้นเลย
แล้วจะเอาความสุขมาจากไหน
ถ้าเขาดี เราอนุโมทนา เมตตาเขา
ต่างคนต่างมีเมตตาธรรมอยู่ในใจ
เราอยู่เป็นสุข...เขาก็อยู่เป็นสุข...โลกก็เจริญ

 

ความดีต้องรีบทำ


ความดี คือการบำเพ็ญทาน คือการรักษาศีล

คือการบำเพ็ญจิตตภาวนา ให้รีบทำในขณะนี้ทีเดียว

พระพุทธเจ้าทรงอุปมาไว้

เหมือนกับไฟไหม้ผมบนศีรษะให้รีบดับ

ไม่ใช่ไหม้บ้านไหม้ช่องนะ

ไหม้ผมบนศีรษะนี่ ต้องดับทันที

การทำความดีก็ต้องรีบทำทันทีเหมือนกัน ทันทีทุกขณะ

 

ติเราเอง


ไปหาติคนอื่น บางทีมีปัญหา

ติเรา ติเรา การติเรานั่นล่ะคือการแก้ปัญหา

เป็นการแก้ปัญหาที่พระพุทธเจ้าตรัสว่าถูกต้อง

ต้นไม้ในโลกมีทั้งมีแก่นและไม่มีแก่น

คนในโลกก็เช่นเดียวกัน มีทั้งแข็งแกร่งและอ่อนแอ

มีทั้งมีคุณภาพและไม่มีคุณภาพ

ธรรมดาธรรมชาติของเขาเป็นอย่างนั้น

จึงไม่ต้องไปติ ไม่ต้องไปชมอะไรกัน

ถ้าหากว่าจะติจะชม พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญการติเราชมเรา

การที่ใจมุ่งตำหนิคนอื่นนั้น ใจไม่สบาย ใจเป็นอกุศล

ใจมุ่งในการตำหนิเรา มุ่งในการแก้ไขเรา

ใจมีลักษณะนี้ ใจเป็นข้อปฏิบัติ ใจมีอรรถ ใจมีธรรม

มีธรรมจึงให้มุ่งที่จะแก้ไข ปรับปรุงเราเองอยู่เสมอ

 

ถ่อมตน


ความอ่อนน้อมถ่อมตน เป็นเครื่องประดับคนให้งาม

การแข็งกระด้าง การยกแต่เจ้าของ พยายามกดคนอื่น

อันนี้ไม่สวยงามเลย ไม่ว่าสังคมระดับไหน

 

ศีลบริสุทธิ์


เป็นฆราวาสก็สามารถที่จะเข้าถึงอริยบุคคลได้

อย่างนางวิสาขาก็เป็นผู้หนึ่งที่ยังครองเรือน

แต่จิตของนางวิสาขานั้นสมบูรณ์ด้วยศีลห้าสมบูรณ์บริสุทธิ์ทีเดียว

แม้แต่จะคิดไปในทางที่ละเมิดก็ไม่มี

จิตอย่างนี้เป็นจิตประเสริฐ

ศีลห้าจึงเป็นศีลที่ยังจิตยังใจให้ประเสริฐ เป็นอริยบุคคลขึ้นมาได้

 

ศีลสมบูรณ์


การรักษาศีล ก็คือการสำรวมในจิตในใจ

สำรวมในจิตในใจสมบูรณ์

จิตนั้นพร้อมที่จะก้าวเป็นสมาธิธรรม

การสำรวมในจิตในใจหย่อนยาน

ศีลของเราก็หย่อนยาน

การสำรวมในจิตในใจของเราเข้มงวดยิ่งขึ้นไป

ศีลของเราจะสมบูรณ์ประณีตยิ่งขึ้นไป

จิตพร้อมที่จะเป็นสมาธิ ในขณะที่จิตเป็นศีลสมบูรณ์นั้น

จึงว่าศีลเป็นพื้นฐานที่มีความจำเป็นอย่างยิ่ง

 

ต้องเชื่อมั่นในเราอยู่เสมอ

เราไม่ควรที่จะไปคิดไปเดาเป็นการทำลายเราให้เสียกำลังใจ

การคิดการเดาคิดเดาเป็นการทำลายเราคืออย่างไร

ว่าเรานี้ไม่มีบุญวาสนาบารมีอะไรปฏิบัติก็ไม่ได้อะไรหรอก

นี่ละคิดเอาเดาเอา

 

ต้องเชื่อมั่นในเราอยู่เสมอ

เราไม่ควรที่จะไปคิดไปเดา เป็นการทำลายเราให้เสียกำลังใจ

การคิดการเดาคิดเดาเป็นการทำลายเรา

คืออย่างไรว่าเรานี้ไม่มีบุญวาสนาบารมีอะไร

ปฏิบัติก็ไม่ได้อะไรหรอก นี่ละคิดเอาเดาเอา

ต้องเชื่อมั่นในเราอยู่เสมอ

 

ความอ่อนน้อมถ่อมตน เป็นเครื่องประดับคนให้งาม

การแข็งกระด้าง การยกแต่เจ้าของ พยายามกดคนอื่น

อันนี้ไม่สวยงามเลย ไม่ว่าสังคมระดับไหน

 

การบริกรรมพุทโธเป็นการกระทำภายในใจ

ต้องมีสติกำกับในการบริกรรม

ไม่ใช่บริกรรมพุทโธๆแต่ไม่มีสติกำกับ

ถ้าหากว่ามีสติควบคุมก็จะไม่หลงลืม

แล้วการบริกรรมพุทโธนั้นก็จะมีความละเอียด

มีความสดใสเพิ่มขึ้นเป็นลำดับๆ

พุทโธกับสติก็มีโอกาสที่จะรวมเป็นอันเดียวกัน

 

พระพุทธเจ้าทรงยกย่องสรรเสริญความสันโดษมักน้อย

หมายความว่าสันโดษและมักน้อยในปัจจัยทั้ง๔

ถึงแม้จะมีอะไรมากมายหลายอย่างเพิ่มขึ้นๆ

ก็สรุปลงในปัจจัยทั้ง ๔

ไม่ปรากฏว่าพระพุทธเจ้าทรงยกย่องสรรเสริญผู้ที่มีความมักมาก

มีแต่ทรงตำหนิประการต่างๆ

พระพุทธเจ้าจึงทรงยกย่องสรรเสริญความสันโดษและมักน้อย

เพราะการสันโดษและมักน้อยเป็นการบั่นทอนกำลังของกิเลส

หรือเป็นการทำลายกิเลสโดยตรงทีเดียว

 

ส่วนมากไม่ค่อยจะสนใจพากันรักษากายรักษาใจของเจ้าของ

ปล่อยให้กายของเจ้าของปล่อยได้มีการกระทำไปตามความพอใจ

ปล่อยให้ใจของเจ้าของคิดไปตามสิ่งที่เจ้าของชอบใจ

ในเมื่อเจ้าของชอบใจยังไงก็คิดไปชอบใจยังไงก็คิดไป

หนักเข้าเบรคไม่อยู่ คำพูดก็พูดไปไม่มีเบรคหรือเบรคไม่อยู่

การกระทำก็ทำไปไม่มีเบรคหรือเบรคแตกนั่น

เพราะความคิดออกนอกลู่นอกทางเป็นเหตุ

การรักษาธรรมะการรักษาศีลจริงๆ ก็คือ

การรักษาจิตรักษาใจของเราอันเดียวนี่เอง

 

หลวงปู่ชอบ ฐานสโม ไปเยี่ยมและสนทนาธรรม

กับ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ที่ วัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี

เมื่อวันที่ ๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๓๗

ในภาพหลวงปู่ชอบท่านจับมือหลวงตามหาบัว แล้วท่านพูดว่า

"มหาบัว ผมฝากท่านดูแลหมู่คณะและแผ่นดินแน่เด้อ

มีท่านเท่านั้นที่ทำได้ คนอื่นนั้นเรามองไม่เห็นว่าใครจะทำได้"

จากนั้นอีกสองเดือนต่อมาหลวงปู่ชอบท่านก็มรณภาพ

และอีกไม่กี่ปีต่อมาหลวงตามหาบัวท่านก็กู้ชาติกู้แผ่นดิน

ในนาม "โครงการผ้าป่าช่วยชาติ"

ได้ทองคำเข้าคลังหลวงเพื่อค้ำฐานะของประเทศมากถึง ๑๒ ตัน

 

จงพิจารณาทุกขเวทนาอันเป็นสิ่งที่น่ากลัวอยู่แล้ว

ใครๆก็กลัวคำว่าทุกข์

เราจะมาถือว่าเป็นเราเป็นของเราได้อย่างไร

ทุกข์ทั้งกองยังจะถือว่าเป็นเราอยู่อีกหรือ

ถือเป็นเราก็ถือเอาไฟมาเผาใจเรานั่นแล

ทุกข์ให้ทราบว่าเป็นทุกข์

ผู้ที่ทราบว่าเป็นทุกข์ ไม่ใช่ทุกข์นั้นคือใจ

ใจเป็นผู้รู้เรื่องทุกข์ทั้งหลาย

ทุกข์เกิดขึ้นใจก็รู้ ทุกข์ตั้งอยู่ใจก็รู้ ทุกข์ดับไปใจก็รู้ รู้ด้วยปัญญา

 

ถ้าใจนี้มีธรรมครองตัวแล้ว

จะเป็นคนทุกข์คนจนก็อยู่ตามสภาพ

เป็นความร่มเย็นเป็นสุขตามฐานะของตน

ถ้ายิ่งใจมีบุญมีกุศลมาก

ใจมีความเฉลี่ยเผื่อแผ่มากเท่าไรยิ่งเป็นกุศล

ยิ่งเป็นความร่มเย็นแก่ผู้อื่นมากเท่านั้น