ต้องเข้าให้ถึงธรรมระดับพระอริยะหรือโลกุตระธรรมเสียเอง

ต้องรอ ท่าน ไบรอัน ขับเฟอร์ราเรี่ยนมา ที่กระมู้ก่อนฮับ เดี๋ยวได้เจิม มีเซอราตี้ แน่นอนฮับ 5555

 

โถ ลูกพ่อ ไปแข็งแบบนั้น สาวๆในเวบเค้าจะชอบเหรอลูกเดี๋ยวเรตติ้งตกนะครับ ....ที่นี้ นักธรรมจำแลง ต้องคารมดีๆครับ (เหรอ???) ว่าแต่ ดีนะครับไม่อัญเชิญ สตีฟ จ้อบ มาด้วย

 

เราจะเอาอะไรไปสู้เค้าครับ คุณลูกSatanial เค้าปล่อยเราสองพ่อลูก ละเลงกระทู้ซะเละ
กลายเป็น Avartar มหากาพย์ หล่อ อวตารเสียเเล้ว ตามไม่ทันหรอกลูก ><

 

ไม่เป็นไรครับ ผมยอมแพ้ คารมผมบ่ได้ฮับ ตอนนี้กำลังศึกษาจากท่านผุ้เชี่ยวชาญ ไบรอัน อยู่ฮับ หากบรรลุแล้วผมจะเขียน "How to ทำอย่างไรถึงจะเท่ห์ เม้นท์อย่างไร สาวจึงหลง" นะฮับ

 

555555555555 ผมฮาตรง avartar หล่ออวตารฮับ ให้ 10 กะโหลกคับ

 

จะเล่นเกมส์นี้ต่อไป
ก็ต้องเชื่อว่าจิตมีอยู่จริง
และกองรูป
กองเวทนา
กองสัญญา
กองสังขาร
กองวิญญาญ
มีอยู่จริงจับต้องได้ยึดได้ควบคุมได้
ก็เล่นต่อไปได้ฮับ

 

Copy paste สิลูก พ่อรู้ พ่อมีปสก มา แต่ลูกชายแบบSatanial สาวที่นี้เค้าไม่หลงหรอกลูก แม้ว่าลูกจะหล่อแค่ไหน สาวๆที่นี้เค้าชอบวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์ มีสายรุ้งและเปกาซัส ยืนเคี้ยวหญ้าฮับ

 

คับผมลุงแมว ผมจะเล่นต่อเมื่อ เขาเข้ามาแหละฮับ เพราะผมก็ไม่ได้ปรักปรำใดๆเขาเลย สิ่งที่ผมพิมพ์ คือ สัจธรรม(ความจริง) ทั้งหมด เพราะเขาหลงในมโน(ความคิด)ฮับ ผมก็เลยรอให้เขาหาหลักฐานมาอยู่ เพราะจะปรักปรำใครนี่ต้องมีหลักฐานฮับ

edit : และที่ผมใช้ภาษารุนแรงกับเขาเรื่อยๆ เพราะเขาไม่ตอบ และ ดริฟท์ไปหลายกิโลฮับ อันนี้ก็ไม่เท่าไหร่ แต่ยิ่งแถ เขาก็ยิ่งปรักปรำผมเรื่อยๆฮับ ผมไม่ปล่อยให้ใครมาปรักปรำผมรัวๆ โดยไม่มีหลักฐานใดๆเลยฮับลุงแมว ผมเลยถามเขากลับ และแหย่ไปนิดหน่อยฮับ

 

แหม่ แต่ลาเวนเดอร์ แลเปกาซัส มันไม่ใช่สัจธรรมอะสิฮับ สาวๆสมัยนี้ ชอบหลงในคารม ความเท่ห์ฮับ ผมก็เลยทำได้แค่เอาใจช่วย ยกเว้นว่าเขาจะมาเท่ห์ใส่ผมนั่นแหละฮับ ท่านเทวิน


EDIT : แถมภาพประกอบฮับ

 

พักแปปนะ

 

ท่าทางจะพักยาวคับ ผมคงต้องย้ายสำมะโนครัวกลับ ถิ่นฐานก่อน ก่อนที่ผู้อื่นจะไม่ได้สนใจสาระธรรมแต่มาสนใจละครลิง กับ นักแข่งรถแทนฮับ

 

ผมชอบวิฉัยคนอื่น มอง ก็รู้ของมันเอง นิสัยผมมีอกุศลกรรมเป็นจุดยืนนิครับ
สติปัฏฐาน4ก็ระลึกไอร้อน ไออุ่นหรือคันๆ มีเหตุเป็นปัจจัย

ก็นิสัยเราเป็นอย่างนี้นี่หว่า เมื่อรู้ตามเป็นจริง
เป็นเหตุให้แจ้งอริยสัจ4

จริงๆศาสนาพุทธคือ รากเหง้า นะครับ

รากเหง้าอกุศลกรรม รากเหง้ากุศลกรรม

 

ท่านพระสารีบุตรได้กล่าวคำนี้ว่า ดูกรท่านผู้มีอายุ เมื่อใดอริยสาวกรู้ชัดซึ่ง
อกุศลและรากเหง้าอกุศล รู้ชัดซึ่งกุศลและรากเหง้าของกุศล แม้ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ อริยสาวกชื่อว่า
เป็นสัมมาทิฏฐิ มีความเห็นดำเนินไปตรงแล้วประกอบด้วยความเลื่อมใสอันแน่วแน่ในธรรม

 

หอบตำราเสียเวลาไม่ได้ของจริง
ชำแรกกิเลสมันต้องลงมือภาวนาเคือ
เจริญสติเพื่อสร้างสมาธิ

 

ครับ

 

สรรพสิ่งใดๆที่ยกมา ล้วนเป็นผลของการปฏิบัติทั้งมวล

ศาสนาพุทธสอนให้ "ทำ" ซึ่งหลายๆคน "คิดว่าทำ" แต่ความจริง "เขาไม่ได้ทำ" เขา "นึก" เอา ต่อให้ยกมาทั้งพระไตรก็ตาม มันก็ได้แค่ "พูดให้ฟัง" ซึ่งไม่ใช่การ"ชี้แนะ" แม้แต่น้อย

อย่างที่บอกว่า "ยิ่งภาวนา ก็ยิ่งเห็น ความเห็นแก่ตัว" ซึ่งคนที่ยกมาพูดก็ไม่ได้เห็นมันจริงๆ เพราะการจะ "เห็น" มันได้ต้องผ่านสัมมาสติ กับ สัมมาสมาธิ ซึ่งสัมมาสติ คือ การรู้อยู่ ไม่ว่าจะสภาวะธรรมภายนอกกาย หรือภายในกาย


วิธีฝึกสัมมาสติ

-เริ่มโดยการปล่อยตัวตามสบายห้ามเกร็งใดๆทั้งสิ้น
-เปิดพัดลม ให้พัดมาโดนตัวเรา โดยปล่อยตัวไว้เฉยๆ สบายๆ ไม่ได้พยายามจะหามัน หรือพยายามเพ่ง/รู้สึก ถึงมันว่ามันอยู่ไหน
-ดำรงสติมั่น จนเริ่มรู้สภาวะธรรมภายนอกที่ปรากฏให้กว้างขึ้นว่าจุดกำเนิดลม อยู่ตรงไหนไกลหรือไม่
-ดำรงสติมั่นจนเริ่มรู้ถึง ธรรมารมณ์(ความรู้สึก)ของลม
-ดำรงสติมั่นจนสามารถรู้ได้ละเอียด เช่น สภาวะของอากาศและรอบๆห้องได่
-เมื่อดำรงสติไว้เรื่อยๆ ย่อมพบว่า ภายนอก ,กายเนื้อ,ความรู้สึกตัว(กายเวทนา),อัตตาจิต มันคนละชั้นกัน

วิธีฝึกสัมมาสมาธิ

-ให้มองตรงไปข้างหน้าเฉยๆตาห้ามขยับ และ ห้ามเกร็งใดๆทั้งสิ้น
-ให้เปลี่ยนจุดโฟกัสในภาพที่สายตามอง จะพบว่ามันมีอะไรในหัวเคลื่อนไปตามจุดที่โฟกัส
-สิ่งที่เคลื่อนไปมองคือ "อัตตาจิต/ตัวดู/ตัวกู"
-ให้เปลี่ยนจุดโฟกัสมาที่ความรู้สึกตัวของตน
-หากทดลองทำแล้ว จะพบว่าขณะนั้นจิตไม่ส่งออกนอก(อยู่ที่ความรู้สึกตัว) ตั้งมั่น(สมาธิ) และรู้ถึงสภาวะธรรมของ "เวทนา"(ความรู้สึกตัว)ว่าหากโกรธ เวทนาจะเป็นยังไง เวลาสุขเวทนาจะเป็นยังไง

นี่แหละคือ "พิจารณาธรรมของจริง" ที่เข้าสภาวะได้จนได้รู้เอง "ไม่ใช่ที่หลายๆคนหลับตานั่งสมาธิแต่จิตยังออกนอกอยู่เลย" และก็ไม่ใช่ ฌานฤาษี ที่ เพ่งไปที่ลมหายใจ(ดูลมหายใจ)จนได้ฌานกัน ซึ่งอันนั้น สภาวะธรรมใดๆก็ไม่รู้ เพราะไม่รู้สึกถึงเนื้อของความรู้สึกตัว(เช่นโกรธ เวทนาจะ ร้อมรุ่มแผดเผา,หื่น จะมีเวทนาเป็นร้อนรุ่มแต่ไหลเหมือนน้ำ) พระพุทธเจ้าสอนให้ "รู้" ลมหายใจไม่ใช่ "ดู"(เพ่ง/โฟกัส) ลมหายใจ

และนี่แหละคือการวิปัสสนาจริงๆ ไม่ใช่การนึกเอาเองว่า โหไม่ได้โกรธมาหลายวันแล้ว ทั้งๆที่จิตแค่ส่งออกนอกไปรับรู้สิ่งที่ชอบเลยไม่โกรธ หรือ เพ่งจนขาดสติไม่รับรู้สภาวะนอกกายใดๆเลย

อย่างที่บอกกันเกี่ยวกับกิเลศ เห็นยกกันมาพูดกันมากมาย รู้เหรอมันเกิดสภาวะธรรมอะไรขึ้น ? แล้วมันทำให้เศร้าหมองได้ยังไง? แล้วอะไรที่เศร้าหมอง? ยกกันมามากมาย เพื่อ "หล่อ" แต่ทำไม่ได้ ซึ่งการยกมามันจะเป็น สัญญา(ความจำ) ซึ่งหลอนตัวเอง และปิดมรรคผลตัวเอง ที่สำคัญหากไปเผยแพร่ก็ปิดมรรคผลชาวบ้านเขาอีก

ไปนรกก็ไปคนเดียวอย่าพาคนอื่นไปด้วยเลย

 

อ้าว นกแก้วตัวนี้ทำไมขันมั่วยังงี้
ก็ในประกอบการเจริญสติหรือการภาวนา
อุปกรณ์หลักๆที่ใช้ก็มี สติ กายกับจิต
วิริยะ เป็นต้น
ส่วนความกตัญญูไม่เคยมีในกระบวนการ
ภาวนา ใครเห็นก็ต้องฮง
ไม่รู้ว่านกแก้วตัวนี้มาจากซุ้มไหนฮับ ละอาย
กันบ้างนะใช้ลูกมั่วตลอด

 

อริยะ.....อริ แปลว่า ศัตรู
ยะ แปลว่า ห่างไกล
พูดง่ายๆ แบบบ้านๆ คือ ห่างไกลจากกิเลส
แต่ควรเข้าใจก่อนว่า
ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ เป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วภายนอก
มันไม่ใช่กิเลสนะครับ........

แต่ตัว โทสะ โมหะ โลภะ ที่มีอยู่แล้วในจิต
(ถ้าไม่มี ๓ ตัวนี้ จะไม่มีทางที่จะมีตัวเราได้เลย
และต่อให้ท่านใดก็ตาม จะบรรลุธรรมะอะไร
๓ ตัวนี้มันก็ไม่ได้หายไปไหน เพียงแต่ว่า
มันไม่มีอะไรมาทำให้มันเกิดได้อีก ถ้าใครก็ตาม
บอกว่า ท่านไม่มี แสดงว่า อย่างน้อยท่านต้อง
เป็นผู้มีความสามารถทางจิต และใช้งานทางจิต
มานานพอสมควร แล้วทิ้งความสามารถพวกนี้
และมาต่อทางด้านปัญญา แล้วค่อยมาดูว่า
ท่านสามารถเข้านิโรธสมาบัติหรือสภาวะดับ
ได้หรือไม่ ถ้าเข้าได้ ก็ต้องดูระยะเวลาที่เข้าได้
ว่ามีกำลังไปดับ ๓ ตัวนี้ได้มากน้อยแค่ไหน
ส่วนนี้เล่าให้ฟัง กันหลงตัวเอง เพราะ
ตบะ สมาธิ ฌาน ญาน ตำรา มันบิดบัง
ให้เราเข้าใจผิดอยู่)

เรานั้นมันไปดึง เอาลาภ ยศ สุข สรรเสริญต่างๆ
ภายนอกเหล่านั้นเข้ามา จนกลายเป็นตัวตนของเรา
นั่นหละครับ ถึงเรียกว่า กิเลส

ไม่ใช่ว่า ตำรา เขียนไว้อย่างโน้นนี่นั้น
แล้ว มาฟอร์มพฤติกรรมตนเองตามตำรา
จิตเราจะเป็นอย่างที่ตำราเขียนได้นะครับ
เพราะการจะเป็นอะไรพวกนี้ได้
มันเป็นสภาวะธรรม ซึ่งเป็นผลมาจากการปฏิบัติ
มันไม่มีใครในโลกนี้ จะมาเปลี่ยนแปลงสภาวะธรรม
ได้เหมือนกับพระธรรมที่เป็นตำรานะครับ

อย่าลืมพระธรรมเป็นตำรา เสริมเติมแต่งได้
ธรรมะเป็นสภาวะธรรม ซึ่งเป็นไปตามอริยสัจ ๔ นั่นหละครับ
ขอใช้คำนี้หน่อย...และมันไม่สามารถมีใครมาเปลี่ยน
แปลงเสริมแต่งได้เหมือนตำราครับ



ดังนั้น ให้พิจารณาตนเองให้ดีๆ
ว่าคุณเป็นผู้ฟังที่ดีได้แล้วหรือยัง
นิสัยคุณดีขึ้นไหม คุณยังขี้อิจฉาอยู่ไหม
เห็นคนอื่นดีกว่าคุณรู้สึกอย่างไร
คุณ ติดในชื่อเสียงหรือไม่
คุณ ยังอยากให้คนมายกย่อง ด้วยการคุยยกตนเอง
ว่าผมเคยมีโน้นนี่นั้น แล้วก็ถ่ายทอดยกตนเอง
หรือให้คนมอง
ว่าคุณมีเก่ง คุณบรรลุธรรม คุณยังสร้างพวกนี้อยู่หรือไม่
คุณยังหลงตำแหน่ง ติดฐานะ อยู่หรือไม่
คุณปล่อยวางทางโลกได้มากน้อยแค่ไหน
ยังอยากมีชีวิตที่สบาย ด้วยการมีบ้านหรู รถใหญ่โต
คุณยังแยกแยะ แบ่งฝักแบ่งฝ่าย มีการเปรียบเทียบยก
ตนเองไปข่มคนอื่นๆ อยู่หรือไม่.....
ว่าพวกนั้นไม่ใช่ พวกนั้นไม่ดี

ที่เล่ามาเป็นการตรึก ไม่ใช่ปัญญาอะไร
เป็นแนวทางเฉยๆ

เพราะไม่ว่าคุณจะมองอะไรว่าดีหรือไม่ดี
คุณก็ยึดไปแล้วนั่นหละครับ ไม่ว่าดีหรือไม่ดี
ถ้าคุณบอกว่าดี แสดงว่า คุณยึดสิ่งที่คุณมีว่าดี
ถ้าคุณบอกว่า ไม่ดี แสดงว่า คุณยึดสิ่งที่คุณมีเปรียบกับ
ส่งนั้นเลยออกมาว่าไม่ดี.....

ดังนั้น วางใจเป็นกลางๆไว้ก่อน
ค่อยๆ ย้อนมาดู. สมมุติภาษา คำว่า อริยะ
เพราะ มันเป็นสภาวะของตัวจิต
ไม่ใช่ตำราจิต

แค่เพียงแต่เราให้ฟังครับ

 

ถ้าเขาอยากระบายก็ให้เขาทำเถอะ...มันก็เหมือนเพลง...ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอนั่นแหละ...ยินดีด้วยจริงๆคับ

 

การพูดการเขียนที่ไม่เกื้อกูลผู้สนใจใฝ่ธรรม
ทั้งหลาย
เช่นบุคคลทั่วไปที่ไม่่มี user id
มันจะเป็นการทำลายเวลาของคนที่
แวะมาอ่านข้อความ
ที่เขียนระบายไหมเอ้อ
วิญญูชนควรทำไหม?? ฮับ
ดังนั้น ผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวเท่านั้นที่จะกล้าใช้
พื้นที่นี้ระบายอารมย์ ฮับ