ถามเรื่องอาการโยกและสั่นของการปฏิบัติ มโนมยิทธิรึเปล่าผมมาถูกทางไหมและใครเป็นก็เล่าให้ฟังหน่อยนะครับ

ถามเรื่องอาการโยกและสั่นของการปฏิบัติ มโนมยิทธิรึเปล่าผมมาถูกทางไหมและใครเป็นก็เล่าใ



มันจะสั่นแรงขนาดนี้เลยเหรอคับเพิ่งรู้คับ -.-


เมื่อวาน 22.00 น.กว่าๆของวันที่23 ม.ค.2009ผมนั่งสมาธิ แล้ว มันแปลกกว่าทุกวันคือ
มันจะสั่นมากๆ เหมือนกับมีใครมาเขย่าตัว โยกไปมา โยกมากๆ แต่
ผมก็ทำตามที่ท่านผู้รู้หลายๆท่านในที่นี้แนะนำว่า ไม่ต้องไปสนใจ นั่งต่อ ไป ผมก็ไม่สนใจ
ตั้งสมาธิต่อ จากนั้น ก็โยกและสั่นแรงมากๆ(แรงมาก) แล้วตัวก็รู้สึกเหมือนลอยแต่
ขาก็ยังติดกับพื้นแต่เหมือนลอยหมุนๆขึ้นไปบนอากาศหน่ะ และอีกสักพักนึง ผมลองลืมตา มันก็ยังสั่น สมาธิผมก็ไม่หลุดนะแต่ตัวก็ยังโยก แล้วก็กลับมานั่งหลับตาทำสมาธิต่อ แล้วมันก็โยกอีกโยกตัวบ้างโยกแขนโยกเอวบ้าง บางครั้งตัวก็เอนไปเอนมา บางทีก็หัวส่ายไปมาแบบเร็วๆ โยกไปข้างหน้าข้างหลังบ้าง
อาการพวกนี้ผมก็ไม่ได้สนใจตั้งใจอย่างเดียวไม่ให้หลุด และเหมือนกับมีใครมาจับหัวผมแล้วทำให้มันส่ายไปมาเร็วและก็แรง หันซ้ายหันขวาเหมือนหัวมันจะหลุดยังไงยังงั้น ยิ่งกว่าคนทรงที่ผมเห็นในทีวีซะอีก แล้วที่มือก็ร้อนจนสีกางเกงติดเลย~~; ตอนที่นั่งสมาธิผมใส่กางเกงยีนหน่ะคับ แต่ ความรู้สึกมันเหมือนกับมันเปล่งแสงพุ้งออกมาเรื่อยๆ+ความร้อน ร้อนมากๆ(ร้อนมากๆ) แต่ผมไม่เห็นแสงนะ เห็นแต่ความมืดที่ผมตั้งสมาธิไม่ให้หลุด และก็มานั่งทำสมาธิต่อ นั่งหลับตาอยู่มีแต่จิตที่เป็นสมาธิแล้วทีนี้ก็สั่น+โยกแรงขึ้นยังโดนจับเขย่าๆๆๆ แล้วก็รู้สึกเหมือนลอยอีกครั้ง คราวนี้มันเงียบแล้วก็ นิ่งกว่าครั้งแรกมาก
และตอนนั้นเหมือนกับผมเหลือแต่หัวลอยอยู่ ที่ผมทำสมาธิก็ไม่ได้เพ่งอะไร มองไปข้างหน้าเหมือนตอนหลับตาไม่ได้จินตนาการอะไรเลยเพียงแต่ประคองไม่ให้จิตหลุดไปนึกเรื่องๆอื่นๆ เท่านั้นครับ และเป็นครั้งแรกที่มีสมาธิมากๆตัวสั่นขนาดนั้นยังตั้งจิตอยู่ได้ผมก็แปลกใจอยู่เนืองๆ
สักพักมันก็เริ่มดึกมากจนทำไปได้ถึงประมาณ00.23 มั้งคับผมก็นอนหลับ ตัวก็ยังสั่นเลยครับแรงมากๆ สั่นตลอด หัวก็ส่ายไปมาเร็วและแรงมากๆ สักพักก็เผลอหลับไปแล้วก็ตื่นมา
นั่งเขียนกระทู้นี้ ตอนนี้ยังสั่นอยู่เลยแม้กระทั้งหัวสั่นและตัวสั่น+โยก แต่น้อยกว่าก่อนหน้านี้
ก็ตอนนั้นสั่นตลอด 2ชั่วโมง แม้กระทั้งตอนนี้ก็ยังสั่น

ปวดคอเล็กน้อยครับ เพราะผมไม่ได้สั่น มันสั่นเอง

ไม่รู้ว่าผมมาถูกทางรึเปล่า แต่ผมก็จะปฏิบัติต่อไปไม่กลัวแล้วคับ

บอกตรงๆตอนแรกที่ทำก่อนหน้านี้โยกนิดหน่อยผมก็เริ่มกลัว เริ่มกังวลว่าจะเกิดอะไรรึเปล่าแต่ ตอนนี้ไม่แล้วคับ ^^;เพราะพยายามตั้งจิตไม่ให้หลุด+ความตั้งใจแบบไม่เกร็งปล่อยสบายๆ กับการทำสมาธิไม่กลัวอะไร

ตอนที่นั่งสมาธินั้นราวกับว่า ผมโดนทดสอบอยู่ยังไงยังงั้น


ใครมีประสบการณ์เล่าให้ฟังบ้างนะครับ แชร์ ประสบการณ์ก็ได้คับเล่าสู่กันฟัง ^^; ผมก็อยากรู้ว่า ทุกท่านปฏิบัติแล้วมีอะไรแปลกๆแตกต่างกันไปแต่จะเป็นไงบ้างก็เล่าให้ฟังนะ

สรุปคือผม ทำ สมะถะ วิปัสนา หรือว่า มโนมยิทธิ กันแน่คับ
(ในใจภาวนาคำว่า พุทธ โธ บางทีก็ นะมะ พะทะ )

อนุโมทนาสาธุ ครับ

 

-----------------------------------------------------------------
อนุโมทนา ครับ

ไปดูที่สองทู้นี้นะครับ เกี่ยวเนื่องด้วยอาการสั่น มีคำแนะนำของสมาชิกอยู่ลองไปปรับใช้ดูนะครับ
http://palungjit.org/showthread.php?t=158261
http://palungjit.org/showthread.php?t=159084

----------------------------------------------------------------------
แนะนำว่า อย่ามนสิการอาการนี้มากนะครับ เดี๋ยวมันจะคล่องแคล่ว นึกปึ้บดีดพึงเลย ใหม่ ๆ ผมว่ามันก็สนุกดีอยู่หรอกครับ นาน ๆ ไปชักไม่สนุก

 

ถูกต้องแล้วครับ...ไม่ต้องสนอาการของกายนะ....อย่าให้ขาดกรรมฐานที่เราทรงอยู่นะ...เมื่อผ่านอารมณ์นี้ไป...มันจะสงบมาก...และเบา.......เมื่อมีความคล่องตัวแล้ว...อาจสั่นเพียงแค่นิดเดียว....หรือไม่สั่นอีกเลยอ่ะครับ...คือมันจะเข้าอัตโนมัตินะครับ.....ทำตรงนี้ให้คล่องอีกหน่อย.....วิปัสสนาแค่พลิกฝ่ามือ.....จุดที่คุณอยู่นี่ อยู่ใน สมถะกรรมฐาน(จากกรรมฐานที่คุณทรงอยู่) ครับ อาการอุปจารสมาธิ.....ไม่ใช่..มโนนะครับ...

 

ต้องอธิฐานครับ ขอบารมีพระองค์ และครูบาอาจารย์ ให้ท่านช่วย

 

ความคิดเห็น...ผมเคยนั่งสมาธิจนคิ้วแตก...มันเป็นเพียงสมถะ ที่ขาดสติระลึกรู้ เลยโดนพลังงานอื่นบังคับ เลยคิ้วแตกเลย...
จึงได้รู้ว่า ที่ฝึกมา มันผิด
ถ้านั่งหลับตาแล้วสั่น ก้อย่าไปนั่งหลับตา ให้นั่งลืมตาฟังเสียงธรรมมะ แล้วฟังไป ก้ชำเรือง สังเกตุที่ใจไปเรื่อยๆแทน
เช่น หากฟังไปเกิดรู้สึกชอบเสียงเทศน์ตรงท่อนนั้น ก็ชำเรืองรู้เบาๆว่าชอบ....
อย่าตั้งท่าชำเรือง แบบว่าฟังผ่านๆๆแค่ชำเรืองรู้ เมื่อเคลิ้ม ก็ชำเรืองรู้ว่าเคลิ้ม ...ฝึกแรกๆจะยังไม่ค่อยรู้เท่าไร ให้สังเกตุ ชำเรืองไปเรื่อยๆ จนใจมันจำสภาวะ อารมณ์ ในแต่บะขณะได้ สัมมาสติจะเกิดเอง เกิดแว๊ป แล้วหาย ....ฝึกอย่างนี้ จะช่วยลดอาการกระทำจากพลังงานได้บ้าง เป็นการฝึกวิปัสนาง่ายๆ ลองทำดูครับ ...
การชำเรืองรู้นั้น เช่น เรานั่งอ่านหนังสือ อยู่หน้าบ้าน แล้วมีคนเดินผ่านมา เราก้ชำเรืองเห้น รู้ว่ามีคนเดินผ่าน ซึ่งมี 1คน หรือ 3คน ก้ไม่สน รู้เพียง มีคนเดินผ่าน หากการรู้ ว่ามีคนเดินผ่าน 2คน 3คน นั่นเป็นการเพ่งไป ไม่ใช่ชำเรือง หากชำเรืองจะรู้เพียง มีอะไรเดินผ่านเท่านั้นเอง แต่สายตาส่วนใหญ่ก็ยังจดจ่อที่ตัวหนังสือ ที่ระรึกรู้นั่นคือ หางตา ....เรียกวิธีการนี้ว่า การฝึกดูจิต หรือ การฝึกสติ หรือเป็นกระบวนการของการทำ
วิปัสนานั่นเอง
กรณี ที่ใช้เสียงธรรมมะหรือเสียงเทศน์เป็นเครื่องทำให้เกิด
ก็เช่นเดียวกัน หูฟังแบบตั้งใจ แต่ใจไปชำเรือง อารมณ์ ที่เกิดกับใจโดยไม่ตั้งท่าเพ่งใจ
การฝึกสมถะ ดี มีประโยนช์ แต่หากฝึกโดยขาดครูแนะนำ ก็หลงทางได้เร็ว....

ส่วน การฝึก มโนมยิทธิ นั้น ต้องทำความสงบให้ได้ก่อน จน กายเบาใจเบาสบาย แล้วก็น้อมนึก ให้เห็นภาพ เช่น หากจะฝึก แบบ นึก เห็น อาการ 32 ก็เลือกเอาซัก 1อย่าง เช่น เส้นผม ก้เอาเส้นผม เส้นเดียว นึกให้เห็น เสิ้นผมเส้นเดียว ตั้งแต่เริ่ม สั้น แล้วยาว จากสีดำ ไปจนเป็นสีขาว จนกลายเป็นธุรี เรียกว่าการฝึกมโนมยิทธิเหมือนกัน คืออาศัย การ นึกนำ แล้วฝึกจนชำนาญ มันจะเห็นเหมือนจริง ในระหว่าง นึก แล้วคิด หรือ พิจารณาตาม ตั้งแต่เริ่มมีเส้นผม จนเป็นสีขาว จนกลายเป็นผงธุรี ก็เป็นการฝึก การพิจารณา...ในหมวดนี้ ยังเป็นสมถะ อยู่ ยังไม่เป็นวิปัสนา เพราะยังอยู่ในอารมณ์พิจารณาอารมณ์เดียว คือจดจ่อในการพิจารณาด้วยจงใจ อานิสงฆ์ที่ได้นี้ จะทำให้ การละ โลภ กามตัณหา เบาบางลง ใจจะมีกำลังในการตัด ทีหลังเมื่อยกจิตเป็นวิปัสนา .....ในการฝึกโดยอาศัยการนึกภาพนำ เรียกได้ว่าเป็นการฝึกมโนมยิทธิอย่างหนึ่ง...
โดยรวมตัวหนังสือ สีแดงนี้ยังเป็นหมวด สมถะอยู่
คราวนี้มาดูว่า จะเป็นวิปัสนาได้อย่างไร ....
หากเมื่อเรานึกเห็นเส้นผมเราจนชำนาญ นึกได้คล่องแคล่ว ชัดเจน เวลาที่เราเห็นเส้น ผมมัน ดำแล้วขาว จนเป็นธุรีนั้น ก็ชำเรืองดูที่ใจ ว่าใจรู้สึกอย่างใน ในการเห็นเส้นผม ในนิมิต ที่เราสร้างขึ้น มันจะเห็นเส้นผมที่เราพิจารณาอยู่ ในระหว่างพิจารณาอยู่ หากเกิดชำเรืองไปรู้ที่ใจ ตามอารมณ์ ในแต่ละขณะจิตนั้น แล้วรู้แบบชำเรือง เหมือนที่เรานั่งอ่านหนังสือหน้าบ้าน กระบวนการนี้จึงเรียกได้ว่า เป็น วิปัสนา....หากฝึกจนชำนาญ จะสามารถ ฝึกเป็น สมถะควบ วิปัสนาได้ครับ

 

ช่วงนี้ผมก็มีอาการตัวลอย หัวสั่นและตัวเอน
ผมได้อ่านหนังสือกรรมฐาน 40 ตามตำราบอกว่าเป็นอาการของคนที่ฝึกจิตให้นิ่งได้ในระดับหนึ่ง เป็นอาการก่อนที่จะได้ญาณ 1 ฉะนั้นไม่ต้องตกใจ กำหนดรู้ไว้ที่ลมหายใจเข้าออกตลอด สั่นก็ให้รู้แค่ว่าสั่น ถ้าจิตเรานิ่งมากขึ้นอาการเหล่านี้จะหายไปเอง ผมเป็นครั้งแรกผมก็เครียดเหมือนกันครับพยายามหาคำตอบให้ได้ว่าเกิดจากอะไร พอผมได้อ่านหนังสือแล้วก็ถามผู้รู้ก็ทำให้ผมสบายใจขึ้น ไม่ยึดติดกับอาการที่เกิดขึ้น
ลองหาหนังสือการฝึกสามาธิมาอ่านดูครับ เราจะได้รู้วิธีปฏิบัติและหนังสือจะให้คำตอบเราได้ว่าอาการที่เราเป็นอยู่มีวิธีแก้อย่างไร หรือถามผู้รู้ก็ได้ครับ และตัดเรื่องความเชื่อบางเรื่องออกน่าจะดีขึ้นนะครับ
พยายามต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ ถ้าอยากได้หนังสือบอกได้นะครับผมจะ Copy ส่งไปให้ครับ

อนุโมธนาบุญด้วยครับ