ถูกห้ามไปสวดมนต์ที่วัดจะทำอย่างไรดี

ดิฉันชอบทำบุญ ไปช่วยงานวัด สวดมนต์ภาวนาทีวัด ยิ่งช่วงเข้าพรรษาจะไปสวดมนต์ตอนเย็นฟังเทศน์ ภาวนา ทุกวัน แต่ตอนนี้มีปัญหามาก สามีขัดขวางไม่ให้ไปทุกวัน อนุญาตแค่ให้ใส่บาตรที่หน้าบ้าน ไปวัดได้เฉพาะวันพระเท่านั้น ห้ามไปนอนวัด อยากสวดมนต์ ภาวนาอะไรก็ให้ทำที่บ้าน เพราะเขาบอกว่า ดิฉันหมกมุ่นกับเรื่องทำบุญมากเกินไปจนเป็นคนหลงๆ ลืมๆ แต่ดิฉันคิดว่า ดิฉันสมาธิสั้นมากกว่า หรือไม่ก็ขาดสติ ตอนนี้ มีปัญหาในครอบครัวมากเรื่องไปวัด ทุกวันก็แผ่เมตตาให้ เขาทุกวัน นะ จะทำอย่างไรดี อยากไปสวดมนต์ฟังเทศน์นั่งภาวนาที่วัดมากกว่า วัดกับบ้านห่างกันแค่500 เมตรเท่านั้น

 

การไปวัดทำบุญเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่เมื่อมีปัญหา ก็ต้องคิดถึงปัญหาให้ดีครับ
จากปัญหาที่คุณกล่าวมาว่า
ดิฉันหมกมุ่นกับเรื่องทำบุญมากเกินไปจนเป็นคนหลงๆ ลืมๆ
วิธีแก้ ก็ควรฝึกสมาธิครับ การฝึกก็คือ(จากที่ผมเคยอ่าน) ให้กำหนดรู้ลมหายใจไปก่อนครับ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ทำงาน นั่ง เดิน ยืน นอน ทำได้ทั้งนั้นครับ ตอนแรกๆอาจยาก อาจมีการลืมกำหนดลมหายใจไปบ้าง พอนึกได้ ก็เริ่มทำใหม่ครับ แต่พอชินแล้วก็จะเป็นปรกติไปเอง แถมมีอานิสงค์มาก ด้วย ครับ

การทำบุญ ไม่จำกัดว่า จะต้องไปที่วัดอย่างเดียวครับ ชีวิตประจำวันก็ทำได้ เห็นใครเดือดร้อน ไม่ว่าจะเป็นคน หรือ สัตว์ ถ้าไม่เกินความสามารถก็เข้าไปช่วยครับ

 

ที่จริงสามีพูดก็ถูก เป็นแม่บ้านก็ควรจะอยู่บ้านปรนิบัติสามี ดูแลบ้านเรือน อาหารการกิน ไม่ใช่ไปนอนวัด ใส่บาตรก็ใส่หน้าบ้าน วันพระก็ไปใส่บาตรอยู่วัดได้ สวดมนต์สวดอยู่บ้านก็ได้ หรือ

 

ไปวัดได้เฉพาะวันพระเท่านั้น

อย่างน้อยเค้าก็ยังให้ไปนะคะ บางคนถูกห้ามแม้กระทั่งใส่บาตร เรายังดีคะ ยังได้มีโอกาสสร้างกุศลอยู่บ้าง ต้องเป็นกลางคะ ทางโลกไม่ให้ช้ำ ทางธรรมไม่ให้ขุ่น

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมครับ จะทำความดีอะไรสักอย่างกรรมก็มาขวางซะได้ อดทนครับ
ผู้ชายสมัยนี้มันยังไงครับ แยกเรื่องบุญบาปไม่เป็น ทำไมจะต้องคอยให้ภรรยามารับใช้ตัวเองเป็นแม่ศรีเรือน ทำอะไรไม่เป็นกันบ้างหรือไงครับ สำหรับผมถ้าภรรยาผมจะทำแบบนี้บ้างผมส่งเสริมเต็มที่ครับ การที่คนหนึ่งคนจะดวงตาเห็นธรรมได้แบบนี้มันยากมากครับ ถ้าเราส่งเสริมให้เค้าชอบทำบุญได้ เรายิ่งได้บุญมหาศาลเลยครับ ยังไงก็อดทนนะครับ การจะทำดีแบบเจ้าของกระทู้ยอมรับครับว่าทำยาก......แต่ขัดขวางการทำบุญแบบแฟนเจ้าของกระทู้ง่ายกว่า(ทำชั่วง่ายกว่า)......ยังไงก็ขอให้ผลบุญส่งเสริมให้การทำบุญย่ามีอุปสรรคเลยนะครับ

 

ทุกวันนี้ หากไม่ได้ ทำบุญ ใส่บาตร สวดมนต์ ภาวนา ที่วัดบ้าง คงไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร จึงจะเป็นสุข ปล่อยใจให้วางกับปัญหาบ้าง เราบอกเขาว่าจะทำอย่างไรก้บครอบครัว จะเอาทรัพย์สินอะไรไปขาย เราไม่ว่า เราอโหสิให้หมด ยกเว้น อย่าห้ามเราทำบุญ ไปวัดเลย เพราะเป็นที่เดียวที่ทำให้เรา สงบและวางหลายๆ อย่างลงได้และทำใจไม่ให้โกรธเกลียดเขาได้ ทรัพย์สินเงินทอง เรายกให้หมด ยกเว้น ตัวเราขอปลดปล่อยเราไปเถอะ เราไม่ใช่ทาส ยังเป็นปุถุชนคนกิเลสหนา ขอเวลาเราไปขัดเกลาจิตตนเองบ้าง อยู่กับเขาแล้วมีแต่ทุกข์ แก้ที่เขาไม่ได้ ขอแก้ที่ตัวเองทำอย่างไร ใจตัวเองจะไม่ทุกข์บ้าง เท่านั้น

 

คุณPROSOER อดทนนะ ทุกครั้งที่สวดมนต์ ใส่บาตร หรือภาวนา ก็แผ่เมตตาให้เขา ให้มากๆ เมตตาต่อเขาเหมือน มารดาเมตตาต่อบุตร เราฝึกทำอย่างนี้จริงๆจังๆ เมื่อ3-4 ปีที่ผ่านมา เราอยู่ด้วยกัน 25 ปี ทุกข์ตลอด แต่เพราะความรับผิดชอบต่อหน้าที่ และยอมรับในห่วงที่เราเอามาผูกคอเอง ลูกเราโตจนเรียน มหาวิทยาลัยแล้ว ตอนเล็กๆ ก็พาลูกเข้าวัดบ้าง สวดมนต์ ลูกก็นอนหลับข้างๆ บ้าง เรื่องทำบุญเราทำมาตั้งแต่จำความได้ ตอนนี้ที่เราคิดว่าผลของการทำกุศลกรรมที่ได้รับการต้อบแทนอย่างเห็นได้ชัด คือบุตร 2 คน เป็นคนที่พออยู่ในสังคมได้โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ลูกไม่ทำให้แม่เดือดร้อนใจ ลูกอยู่ในโอวาท เชื่อฟัง เราพอใจ และคิดว่าเป็นผลของการทำแต่ในสิ่งที่ ดี ดี ถึงแม้ว่า สามีจะเป็นแค่คนธรรมดามากๆ อบายมุขเต็มหัวใจ สวดมนต์ยังไม่เคยจบบทเลย เขาไม่เชื่อว่าทำดีแล้วได้ดี เราก็อยู่กับเขา เพื่อชดใช้หนี้กรรมที่อาจจะเคยทำไว้แต่เมื่อไร ไม่รู้แต่ นับแต่อยู่ด้วยกันมาเรามีแต่ให้ ให้และสิ่งที่ให้ที่สำคัญที่ ให้แล้วเราไม่ทุกข์ คือให้อภัยเขา เราให้กำลังใจนะ อดทน แผ่เมตตาให้เขาสักวันเราจะชนะตัวเราเอง ที่สามารถอยู่กับเขาได้โดยไม่เกลียดและโกรธ ถึงแม้เขาจะกระทำสิ่งที่ไม่ดีหรือดีก็ตาม

 

ผมว่า ควรแบ่งเวลาให้ถูกต้องนะครับ รับผิดชอบในหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบครับผม ^^

 

ไม่มีมารบารมีไม่เกิด.....