ถ้าไม่ออกบวช จะสำเร็จธรรมหรือ"นิพพาน"ได้หรือไม่ ?...

โลกนี้กว้างใหญ่ มีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย โอกาสบวชของผู้หญิงทำได้ยากลำบากกว่าผู้ชาย และยังมีศาสนาต่างๆจำนวนมาก ที่ไม่เน้นเทคนิคสมาธิแบบศาสนาพุทธเรา นับที่เป็น"ฆราวาส"แล้วมากมายกว่า"นักบวช"หลายเท่านัก อยากทราบความคิดเห็นของทุกท่านครับ..การสำเร็จธรรมแบบฆราวาส เป็นไปได้ไหม?..มาลองคิดลองตอบกันครับ!...

 

คงได้ถึง โสดาบัน นะครับ ผมไม่เจอในเอกสารนะว่า ในสมัยพุทธองค์ ที่ไม่ออกบวชแล้วเข้าสู่นิพพานยังไม่มีนะครับ (ถ้าผมจำไม่ผิดนะ)

 

สำเร็จได้ครับ แต่ ถ้าสำเร็จแล้วจะต้องสิ้นชีพภายในเจ็ดวัน เพราะไม่สมฐานะของผู้ไม่มีกิเลศ(ได้นิพพาน) ในสมัยพุทธกาลก็มี เช่นพระเจ้าสุทโธทนะ ขณะกำลังพระประชวรอยู่ พระพุทธองค์จึงเทศให้ฟังจึงบรรลุพระนิพพานแล้วมรณะภาพไปเลยครับ

 

เห็นด้วยกับคุณ Nakamura ครับ มีฆราวาสจำนวนมากบรรลุธรรมไปนิพพานเลยในขณะจิตดับจากร่าง โดยไม่ได้เรียงลำดับการบรรลุด้วยซ้ำ คือวางอารมณ์จิตถูกก่อนตายแล้วไปนิพพานเลยโดยตรงครับ ที่จริงแล้วเป็นการบรรลุธรรมที่ง่ายที่สุด แต่องอาศัยความเข้าใจ การอธิฐานและการปฏิบัติในวิปัสนาญาณมาพอสมควรครับ ความสำคัญไม่ได้อยู่ว่าเราบรรลุธรรมขั้นไหนครับ เพราะอาจสำคัญตนผิดเป็นวิปัสนูปกิเลศครับ ผมเคยพลาดมาแล้ว สาระสำคัญคือการเข้านิพพานครับ ไม่ต้องเกิดอีกสบายสุด

 

ผมเองมั่นใจว่าทำได้ครับ พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้และตั้งใจสั่งสอนนักบวชและมนุษย์โดยทั่วไปเพื่อให้เข้าถึงธรรมได้กันทุกคน

เหตุที่นักบวชเข้าสู่สภาวะ"นิพพานดิบ"ได้มาก น่าจะเกิดจากสภาพแวดล้อมเอื้ออำนวยมากกว่าเหล่าฆราวาสหลายเท่านัก อย่างเราๆไหนจะต้องมีครอบครัว มีภรรยา มีลูก พอเริ่มแก่ตัว หรือมีอุปสรรค จึงหันหน้าเข้าหาธรรม บางทีก็สายเกินไปหน่อย
แต่จิตมนุษย์ทั้งโลกล้วนเป็นสากลถ้าเรารู้วิธีการ โมดิฟายด์จิต ให้ถูกต้องตรงจุด รู้เป้าหมาย มีทิศทางแน่นอน คงไม่ใช่เรื่องยาก (บางทีอาจง่ายกว่าที่คิดก็ได้) แต่ปัญหาอยู่ที่การรู้จริง รู้แจ้งเท่านั้นที่เป็นอุปสรรคในตอนนี้

เหมือนที่คุณ Nakamura k-Pong-sit และ k-kananun บอกว่าฆราวาสจะสำเร็จอรหันต์ตอนใกล้จะตาย เพียงได้รู้เทคนิคบางอย่าง ก็มุ่งสู่นิพพานได้ทันที (แต่คงต้องถึงพร้อมด้วยบุญกุศล หรือถึงวาระที่เหมาะสมทางด้านจิตด้วย)

ถ้ามองอย่างสากล บุคคลอย่างแม่ชีเทเรซา หรือนักบุญทั้งหลาย เขาก็มีเป้าหมาย และทิศทางแน่นอน (คือดินแดนสวรรค์หรือพระเจ้า) แสดงว่าจิตเรามีตัวรู้ ก่อนละสังขารเพียงแวปเดียวก็จะมีทิศทางไปทางนั้นทันที นี่หรือเปล่าครับ ที่ว่าต้องฝึกฝนจิตให้มั่นคง จะได้นำมาใช้ในขั้นตอนสุดท้ายตอนละสังขาร..

 

ถูกต้องแล้วครับ

 

ผมเข้าใจว่า"นิพพาน" หรือ "ดินแดนของพระเจ้า" น่าจะมีสภาพเหมือนกัน ต่างกันตรงภาษามนุษย์ที่เราเรียกขานตามความหมายของแต่ละศาสนา แต่บางศาสนาเช่นคริสต์หรืออิสลามทำให้รู้สึกถึงความมีอัตตาขึ้นมาจนเกิดปัญหาที่เรียกว่าการยึดติดตามมา (แต่ในแง่คำสอนดีหมดครับ อยู่ที่คนตีความหมาย)

พุทธอย่างเราได้เปรียบตรงที่ พระพุทธเจ้าไม่ให้เรายึดติด ท่านเลยละไว้ไม่กล่าวถึง แต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธ (หมายถึงต้นเหตุแห่งการสร้างสรรพสิ่งและจิตวิญญาณทั้งหลาย) เพราะจะหลุดพ้นหรือไม่ต้องทำที่ตัวเราเองเท่านั้น ความเป็นพุทธะนั้นอยู่ที่ตัวเราทุกคน ไม่ต้องไปมองหาจากภายนอกตัวเรา เป็นสัจธรรมที่จริงแท้ที่สุด..

ดังนั้นถ้าเราได้ยินคำว่าพระเจ้า พระบิดา พระแม่องค์ธรรม หรืออะไรก็แล้วแต่ ถ้าเราไม่ยึดติดจนเกินไป ก็สมควรตีความหมายได้ตามเหตุดังกล่าวนะครับ..อย่าเพิ่งไปปฎิเสธโดยที่ยังไม่ทันตีความหมายนะครับ..เพื่อจะได้เปิดกว้างรับรู้เรื่องราวต่างๆได้อีกมากมาย การเรียนรู้มีประโยชน์ครับ..

 

พอจะเห็นแนวทางนะครับ..ส่วนใหญ่คิดว่า ปุถุชนเองก็มีสิทธิ์และมีเส้นทางการหลุดพ้น แตกต่างจากนักบวชเล็กน้อยเท่านั้น ตรงสภาพแวดล้อม หากตั้งใจหลุดพ้นจริงๆก็มีโอกาสทำได้เช่นกันครับ อยู่ที่จิตวิญญาญที่เป็นตัวตนแก่นแท้ บวชที่จิตเราโดยตรงครับ
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อศึกษากันครับ หากใครมีแนวทางใดที่ทำให้รู้ว่า ฆราวาสนั้นก็นิพพานได้เชิญครับ จะได้เป็นกำลังใจกันเร่งบำเพ็ญกันขณะที่ยังมีเวลาอยู่นี้ ให้รู้ว่านิพพานนั้นอาจไม่ยากอย่างที่คิด...โมทนาด้วยครับ..

 

ลองไปอ่าน ตายไม่สูญ.... แล้วไปไหน ของหลวงพ่อฤาษี ดูครับ

มีกรณีศึกษาอยู่มากมาย

 

ไปนิพพานนั้นไม่ยาก...อยู่ที่ใจครับว่าเราพร้อมที่จะไปหรือเปล่าเท่านั้น...
เป็นฆราวาสนี่แหล่ะครับหนทางมีอยู่แล้ว...คือละสังโยชน์ ๑๐ ได้หมดทุกข้อนั่นแหล่ะครับ...ปฏิบัติภาวนาไม่ว่าจะเป็นสมถะภาวนาหรือวิปัสสนาภาวนา...ไปได้เหมือนกันหมด...ขออนุโมทนากับทุกท่านครับ...สาธุ...สาธุ..สาธุ...อนุโมทามิ

 

คุณ mead พูดเหมือนพี่ ๆ ที่อยู่สถานธรรมเลย
ส่วนตัวคิดว่าบรรลุนิพพานได้นะ แต่น้อยคนที่เป็นอย่างนั้น
ส่วนใหญ่น่าจะเป็นพระโสดาบันมากกว่านั่นคือว่า ต้องปฏิบัติอยู่ 3 อย่างจนตลอดชีวิต
คือ 1. ศีล 5 บริสุทธ์ิิ
2. เชื่อมั่นในพระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ อย่างไม่ลังเลสงสัย ยึดถือเอาพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งตลอดชีวิต และคิดว่าชีวิตไม่เที่ยงเราจะต้องตาย
3. จิตรักพระนิพพาน ต้องการแต่นิพพานเพียงอย่างเดียว ไม่ต้องการ สวรรค์ ไม่ต้องการ พรหม เพราะเมื่อหมดบุญจากสวรรค์หรือพรหมแล้ว ยังต้องมาเกิดอีก บางทีลงนรกไปเลยก็มี

ตามหลักผู้ที่เข้าถึงทั้งสามข้อนี้ อย่างมากเกิดเป็นมนุษย์อีก 7 ชาติแล้วเข้านิพพานในชาติสุดท้าย
ปิดประตูอบายภูมิได้โดยอัตโนมัติ
จะเห็นว่าคุณสมบัติของพระโสดาบันนี้ปฏิบัติได้ไม่ยาก ดิฉันเชื่อว่ามีหลายท่านที่เป็นโสดาบัน
เพียงแค่ลองทบทวนว่าสิ่งที่กล่าวไปนี้ท่านทำได้ครบไหม
ลองอ่านจาก คำสอนของหลวงพ่อฤาษีดูนะคะ
อารมณ์พระโสดาบัน (โดยหลวงพ่อพระราชพรหมญาณ)
อารมณ์พระโสดาบัน
ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย เวลานี้ท่านทั้งหลายได้สมาทานศีล สมาทานพระกรรมฐานแล้ว ต่อไปนี้ขอได้โปรดฟังคำแนะนำ อารมณ์ของพระโสดาบัน
สำหรับวันนี้จะได้พูดถึงอารมณ์ของท่านที่ทรงความเป็นพระโสดาบัน ท่านทั้งหลายจะได้ทราบไว้ว่า คนที่เป็นพระโสดาบันแล้วมีอารมณ์เป็นยังไง ส่วนใหญ่คนทั้งหลายมักจะมีความรู้สึกว่า คนที่เข้ามาเจริญพระกรรมฐาน หรือสมถภาวนา หรือ วิปัสสนาญาณ และเริ่มเข้ามาเจริญแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องตัดหมดนั้นเป็นความรู้สึกผิดของท่านผู้มีความคิดอย่าง นั้น
ความจริงการเจริญพระสมณธรรมมีอารมณ์เป็นขั้น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ท่านที่ทรงจิตเป็น ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิหรือ อัปปนาสมาธิ สำหรับ อัปปนาสมาธินี้หมายถึงอารมณ์ฌาน ตั้งแต่ฌานที่ 1 ถึงฌานที่ 8 อารมณ์ประเภทนี้จะระงับได้เพียงนิวรณ์ 5 ประการ แต่ก็เป็นเพียงระงับเท่านั้นไม่ใช่ตัด ถ้ายังมีความประมาทจิตคิดชั่ว ฌานก็สลายตัว เป็นอันว่าผู้ทรงฌานโดยเฉพาะอย่างยิ่งฌานโลกีย์ ยังไม่มีความหมาย ในการเจริญสมณธรรมในพระพุทธศาสนา ถึงแม้ว่าท่านผู้นั้นจะได้มโนมยิทธิก็ดี ได้อภิญญา 5 ในอภิญญา 6 ก็ดี ได้ 2 ในวิชชาสามก็ดี ก็ยังไม่มีความหมายในการตัดอบายภูมิ ท่านที่จะตัดอบายภูมิได้จริง ๆ ก็คือ ตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป
คำว่า พระโสดาบัน แปลว่า ผู้เข้าถึงกระแสพระนิพพาน
ฉะนั้นพระโสดาบันก็ยังตัดอะไรไม่ได้หมด เป็นแต่เพียงว่ามีอารมณ์ชนะสังโยชน์ 3 ประการเบื้องต้น แต่เพียงอย่างอยาบเท่านั้น อารมณ์ชนะสังโยชน์ 3 ประการเบื้องต้นก็คือ 1. สักกายทิฏฐิ ที่มีความรู้สึกว่าสภาพร่าง กายหรือว่าขันธ์ 5 เป็นเรา เป็นของเรา เรามีในขันธ์ 5 ขันธ์ 5 มีในเรา เฉพาะอย่างยิ่งในด้านสักกายทิฏฐินี้ พระโสดาบันลดลงมาได้เพียงเล็กน้อย ยังมีความรู้สึกว่าร่างกายเป็นเรา เป็นของเราอยู่ แต่ทว่ามีอารมณ์ไม่ประมาท มีความรู้สึกอยู่เสมอว่าเราจะต้องตาย ที่ท่านกล่าวว่าบรรดาพระโสดาบันกับพระสกิทาคามี เป็นผู้ทรงศีลบริสุทธิ์ มีสมาธิเล็กน้อย คำว่าสมาธิเล็กน้อย คือ อารมณ์สมาธิของท่านผู้เจริญฌานสมาบัติ มีอารมณ์ตั้งแต่ปฐมฌานขึ้นไป ยังไม่ถึงฌาน 4 ก็สามารถจะเป็นพระโสดาบันได้
สำหรับที่ว่ามีปัญญาเล็กน้อย ก็เพราะว่ายังไม่สามารถตัดขันธ์ 5 ได้เด็ดขาดด้วยกำลังของจิต ยังมีความรู้สึกว่าร่างกายเป็นเรา เป็นของเรา แต่ทว่าความรู้สึกของท่านมีความดีอยู่หน่อยหนึ่งว่าเราจะต้องตาย ยังไง ๆ ก็ต้องตายแน่ เหมือนกับที่เปสการีมีอารมณ์คิดถึงคำสั่งสอนของสมเด็จพระธรรมสามิสร ที่ทรงตรัสว่า
ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง ท่านทั้งหลายจงอย่ามีความประมาทในการสร้างความดี
นี่ความรู้สึกของพระโสดาบันในด้านสักกายทิฏฐิ มีอยู่จุดนี้เข้าใจไว้ด้วย มีคนพูดกันว่าถ้าเจริญสมถกรรมฐาน วิปัสสนากรรมฐาน จะต้องสามารถระงับทุกขเวทนาได้หมด ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ร้อน ไม่หนาว นี่ไม่ใช่ความจริง ร่างกายยังมีความรู้สึก ร่างกายยังมีมีจิตเป็นเครื่องรักษา ร่างกายยังมีวิญญาณรู้การสัมผัส ถึงแม้ว่าพระอรหันต์ก็ดี พระพุทธเจ้าก็ดีก็ยังรู้สึก รู้สึกเจ็บ รู้สึกปวดเหมือนกัน
นี่ว่ากันถึงอารมณ์ของพระ โสดาบัน เมื่อจิตเข้าถึงพระโสดาบันแล้ว มีความไม่ประมาทในชีวิต มีความรู้สึกเสมอว่าเราจะต้องแก่ เราจะต้องตาย แล้วก็ขึ้นชื่อว่าความตายนี้ไม่มีนิมิตเครื่องหมาย ไม่ใช่ว่าจะไป กำหนดอายุการตายว่าต้องตายเท่านั้นเท่านี้ จะตายตั้งแต่ความเป็นเด็ก หรือ ความเป็นหนุ่มเป็นสาว ความเป็นคนแก่ อาการที่จะตาย อาจจะด้วยโรคภัยไข้เจ็บ อาจจะตายด้วยอุบัติเหตุ หรือตายเช้า ตายสาย ตายบ่าย ตายเที่ยง ตายกลางคืน ตายดึก ตายหัวค่ำก็เอาแน่นอนไม่ได้
ฉะนั้น พระโสดาบันจึงไม่ประมาทในชีวิต คิดว่าถ้าเราจะตายก็เชิญ แต่เราจะตายอยู่กับความดี อารมณ์ของพระโสดาบันที่จะคัดค้านคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระชินศรีนั้นไม่มี คือว่าเป็นคนไม่สงสัยในคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า นี่เป็นอันดับที่ 2 ที่เรียกว่า วิจิกิจฉา พระโสดาบันตัดสังโยชน์ตัวที่ 2 ได้ คือ ความสงสัย ที่เรียกว่า วิจิกิจฉา ขึ้นชื่อว่าความสงสัยในคำสอนของพระพุทธเจ้าไม่มีในพระโสดาบัน เกิดขึ้นด้วยกำลังของปัญญา ที่พิจารณาหาความจริงว่า
พระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นปัจจัยให้เกิดความสุข
และอันดับ 3 สีลัพพตปรามาส พระ โสดาบันย่อมทรงศีลบริสุทธิ์ตามฐานะของตัว คำว่า ฐานะของตัวก็หมายความว่า ถ้าเป็นฆราวาสก็มีศีล 5 เป็นปกติ มีศีล 5 บริสุทธิ์อยู่ตลอดเวลา ไม่ มีเจตนาในการทำลายศีล รักษาศีลบริสุทธิ์ ไม่ทำลายศีลด้วยตนเอง ไม่ยุให้บุคคลอื่นทำลายศีล แล้วก็ไม่ยินดีเมื่อบุคคลอื่นทำลายศีลแล้ว เป็นอันว่าพระโสดาบันเป็นผู้มีความทรงอารมณ์อยู่ในศีลเป็นสำคัญ หนักหน่วงในเรื่องของศีล ยอมตัวตายดีกว่าศีลขาด
ที่กล่าวมานี้หมายความว่า สังโยชน์ 3 ประการนี่ พระโสดาบันปฏิบัติมีจิตเข้าถึงตามนี้ นี่ก็พูดกันไปว่าก่อนที่จะเข้าถึงความเป็นพระโสดาบันจากโลกียะเป็นโลกุตตระ ตอนนี้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเรียกว่า โคตรภูญาณ ขณะเมื่ออารมณ์จิตของท่านผู้ปฏิบัติเข้าถึงโคตรภูญาณ
คำว่าโคตรภูญาณ นี่ก็หมายความว่า จิตของท่านผู้นั้น ยังอยู่ในระหว่างโลกียะกับโลกุตตระ
แต่ทว่าอารมณ์ตอนนี้จะไม่ขังอยู่นาน บางท่านจิตจะทรงอยู่เพียงแค่ชั่วโมงหนึ่ง หรือไม่ถึงชั่วโมง และบางท่านก็อยู่ถึงอาทิตย์สองอาทิตย์ถึงเป็นเดือนก็มี สุดแล้วแต่ความเข้มแข็งของจิต ในช่วงที่จิตเข้าถึงโคตรภูญาณ ท่านกล่าวว่า ในขณะนั้นอารมณ์จิตของนักปฏิบัติ จะมีความรักพระนิพพานอย่างยิ่ง คือมีความรู้สึกอยู่เสมอว่ามนุษย์โลกก็ดี เทวโลกก็ดี พรหมโลกก็ดี ไม่เป็นแดนแห่งความสุข ถ้าเราเกิดเป็นมนุษย์ มันก็ทุกข์ตลอดเวลา ถ้าเกิดเป็นเทวดาก็พักทุกข์ชั่วคราว หรือ พรหมก็เช่นเดียวกัน ถ้าหมดบุญวาสนาบารมีแล้วก็จะต้องจากเทวดา จากพรหมมาเกิดเป็นคนบ้าง บางรายก็เกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน เป็นอันว่าเขตทั้ง 3 จุด ไม่มีความหมายสำหรับใจ
จิตใจของท่านที่มีอารมณ์เข้าถึงโคตรภูญาณ ใจมีความต้องการอย่างเดียวคือ พระนิพพานเป็นปกติ
แต่ทว่าพอจิตพ้นจากโคตรภูญาณไปแล้ว ก้าวเข้าสู่ความเป็นพระโสดาบันเต็มที่ ที่เรียกว่า โสดาปัตติผล ตอนนี้อารมณ์จิตของท่านละเอียดขึ้นมานิดหนึ่ง นอกจากจะรักพระนิพพานเป็นอารมณ์ แล้วก็มีความรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลก มันเป็นของธรรมดา
การนินทาว่าร้ายที่จะปรากฏขึ้นกับบุคคลผู้ใดกล่าวถึงเรา จิตดวงนี้มีความรู้สึกว่า ธรรมดาของคนที่เกิดมาในโลกมันเป็นอย่างนี้ ความป่วยไข้ไม่สบายเกิดขึ้น การพลัดพรากจากของรักของชอบใจเกิดขึ้น มีความรู้สึกหนักไปในด้านของธรรมดา แต่ทว่าธรรมดาของพระโสดาบัน ยังอ่อนกว่า ธรรมดาของพระอรหันต์มาก
ฉะนั้น ท่านที่เข้าถึงความเป็นพระโสดาบัน จึงยังมีความรักในระหว่างเพศ ยังมีการแต่งงาน ยังมีความอยากรวย ยังมีความโกรธ ยังมีความหลง ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่า ท่านกล่าวไว้แล้วว่า พระโสดาบันมีสมาธิเล็กน้อย และก็มีปัญญาเล็กน้อย หาก ว่าท่านทั้งหลายจะถามว่า ถ้าคนยังมีความรักในเพศ ยังมีการแต่งงาน ยังมีการอยากรวย ยังมีความโกรธ ยังมีความหลงก็ดูเหมือนว่าพระโสดาบันก็คือ ชาวบ้านธรรมดา
แต่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้น ความรักในระหว่างเพศก็ดี ความอยากรวยก็ดี ความโกรธก็ดี ความหลงก็ดี ของพระโสดาบันอยู่ในขอบเขตของศีล เรารักในรูปโฉมโนมพรรณ มีการแต่งงานกันได้ระหว่างสามีภรรยาของตนเอง ยอมเคารพในสิทธิซึ่งกันและกัน จะนอกใจสามีและภรรยา ขึ้นชื่อว่า กาเมสุมิจฉาจาร จะไม่มีสำหรับพระโสดาบัน จะทำให้ครอบครัวนั้นมีอารมณ์เป็นสุข
และประการที่ 2 พระโสดาบันยังมีความโกรธ ท่านโกรธจริง พูดเป็นที่ไม่ถูกใจท่านก็โกรธ ทำให้ไม่เป็นที่ไม่ถูกใจท่านก็โกรธ แต่ทว่าพระโสดาบันมีแต่อารมณ์โกรธ ไม่ประทุษร้ายให้เขามีการบาดเจ็บ และไม่ฆ่าคนหรือสัตว์ที่ทำให้ตนโกรธ ให้ถึงแก่ความตาย เป็นอันว่าความโกรธหรือความพยาบาทของท่าน อยู่ในขอบเขตของศีล จิตโกรธแต่ว่าไม่ทำร้าย คือ แตกต่างกับคนธรรมดาตรงนี้
สำหรับด้านความหลงของพระโสดาบัน ที่ขึ้นชื่อว่าหลง เพราะยังมีความรักในเพศ ยังมีความอยากรวย เมื่อสักครู่นี้ข้ามคำว่าอยากรวยไป การอยากรวยของพระโสดาบัน คือ ต้องการความรวยในด้านสุจริตธรรมเท่านั้น เรียกว่า การทุจริตคิดร้ายคดโกงบุคคลอื่นใด ไม่มีในอารมณ์จิตของพระโสดาบัน ประกอบอาชีพด้วยความสุจริต เพราะอาศัยยังรักในความสวยสดงดงาม คือ รูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสระหว่าเพศยังมีอยู่ ยังมีความอยากรวย ยังมีความโกรธ ยังมีความหลง เพราะว่ายังคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลก ยังมีของสวยของงาม การถือตัวถือตนแบบนี้ จึงเชื่อว่ายังมีความหลง แต่ความหลงของพระโสดาบันนั้น ไม่สามารถจะนำบุคลผู้นั้น ในเวลาแล้วไปสู่อบายได้
จุดนี้ขอบรรดาท่านทั้งหลายผู้รับฟัง จงจำไว้ว่า ความจริงอารมณ์ของพระโสดาบันนั้น ไม่แตกต่างกับชาวบ้านธรรมดาเท่าไรนัก ชาวบ้านธรรมดา ยังมีความรักในเพศ ยังมีสามี ภรรยา แต่ทว่ายังมีการนอกใจภรรยา สำหรับพระโสดาบันไม่มี ชาวบ้านอยากรวยก็ยังมีการคบคิดกันคดโกง การโกงมีการยื้อแย่งฉกชิงวิ่งราวดูทรัพย์ สำหรับพระโสดาบันนี่ ถ้าต้องการรวยก็รวยด้วยการสุจริต หากินด้วยความชอบธรรม ต่างกันตรงนี้
พระโสดาบันยังมีความโกรธ ชาวบ้านโกรธแล้วก็ปรารถนาจะประทุษร้าย ถ้ามีโอกาสก็ประทุษร้ายบุคคลที่เราโกรธ ถ้าสามารถจะฆ่าได้ก็ฆ่า สำหรับพระโสดาบันมีแต่ความโกรธ การประทุษร้ายไม่มี การฆ่าการประหารไม่มี นี่ต่างกันกับชาวบ้าน
พระโสดาบันยังมีความหลง ตามที่ได้กล่าวมาด้วยอาการที่ผ่านมาแล้ว แต่ทว่าพระโสดาบันก็ไม่ลืมคิดว่า เราจะต้องตาย เมื่อเราตายแล้ว เราจะต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจ ตอนนี้พระโสดาบันไม่เสียใจ ไม่เสียดาย ถือว่าถ้าตายเราจะมีความสุข นี่ขอท่านทั้งหลายจำอาการอารมณ์จิตที่เข้าถึงพระโสดาบันไว้ด้วย
ตอนนี้จะขอพูดอีกนิดหนึ่งถึงอารมณ์ความจริงของพระโสดาบัน ที่เรียกกันว่า องค์ของพระโสดาบัน
คำว่า องค์ ก็ได้แก่ อารมณ์จิตที่ทรงไว้อย่างนั้นอย่างแนบแน่นสนิท นั่นก็คือ
1.พระโสดาบันมีความเคารพในพระพุทธเจ้าอย่างจริงใจ ไม่คลายในความเคารพในพระพุทธเจ้า ไม่ว่าจะมีเหตุผลใด ๆ เกิดขึ้น ใครจะมาจ้างให้รางวัลมาก ๆ ให้กล่าวว่าพระพุทธเจ้าไม่ใช่พระพุทธเจ้า พระธรรมไม่ใช่พระธรรม พระสงฆ์ไม่ใช่พระสงฆ์ แม้แต่พูดเล่นพระโสดาบันก็ไม่พูด ทั้งนี้เพราะว่าอะไร เพราะว่าท่านมีความเคารพในพระพุทธเจ้า มีความเคารพในพระธรรม มีความเคารพในพระอริยสงฆ์อย่างจริงใจ แต่ทว่าระวังให้ดี ถ้าพระสงฆ์เลว พระโสดาบันไม่ใส่ข้าวให้กิน
ตัวอย่าง ภิกษุโกสัมพี มี ความประพฤติชั่ว ตอนนั้นฆราวาสที่เป็นพระอริยเจ้านับหมื่น ไม่ยอมใส่ข้าวให้กิน เพราะถือว่าเป็นโจรปล้นพระพุทธศาสนา เป็นผู้ทำลายความดี ไม่ใช่ว่าเป็นพระอริยเจ้าแล้วละก็ จะเมตตาไปเสียทุกอย่าง ท่านเมตตาแต่คนดีหรือว่าบุคคลผู้ใดมีความประพฤติชั่วท่าน แนะนำแล้วสามารถจะกลับตัวได้ พระโสดาบันก็เมตตา ถ้าเขาชั่วแนะนำแล้วไม่สามารถจะกลับตัวได้ พระโสดาบันก็ทรงอุเบกขา คือ เฉยไม่สงเคราะห์ โปรดจำอารมณ์ตอนนี้ไว้ให้ดี
2. ในประการต่อไป พระโสดาบันมีศีลบริสุทธิ์ ขอพูดย่อให้สั้น เพราะองค์ของพระโสดาบันก็คือ
(1) มีความเคารพในพระพุทธเจ้า
(2) มีความเคารพในพระธรรม
(3) มีความเคารพในพระอริยสงฆ์
นี่จัดเป็นองค์ที่มี 3 ประการ
(4) และสิ่งที่จะแถมขึ้นมาก็คือรักพระนิพพานเป็นอารมณ์ ทำทุกสิ่งทุกอย่างไม่หวังผลตอบแทน ไม่หวังความดีมีชื่อเสียงในชาติปัจจุบัน มีความรู้สึกต้องการอยู่อย่างเดียวว่าเราทำความดีทุกอย่างเพื่อพระนิพพาน เท่านั้น อารมณ์จิตตอนนี้ขอบรรดาท่าพุทธบริษัทภิกษุ สามเณรทุกท่านต้องจำไว้ จงอย่าไปคิดว่าพระโสดาบันเลอเลิศไปถึงอารมณ์อรหันต์โดยมากมักจะคิดว่าอารมณ์ ของพระอรหันต์เป็นอารมณ์ของพระโสดาบัน ก็เลยทำกันไม่ถึง นี่เป็นการคิดผิด ความจริงการเป็นพระโสดาบันเป็นง่าย มีอารมณ์ไม่หนักที่หนักจริง ๆ ก็ คือ ศีลอย่างเดียว
ต่อไปนี้ขอพูดถึงอาการของพระโสดาบันที่จะพึงได้ พระโสดาบันจัดเป็น 3 ขั้น คือ
1.สัตตักขัตตุง สำหรับ ที่ท่านเป็นพระโสดาบันมีอารมณ์ยังอ่อน จะต้องเกิดและตายในระหว่างเทวดาหรือพรหมกับมนุษย์อีกอย่างละ 7 ชาติ เป็นมนุษย์ชาติที่ 7 และเข้าถึงความเป็นอรหัตผล
2. ถ้ามีอารมณ์เข้มแข็งปานกลาง ที่เรียกกันว่า โกลังโกละ อย่างนี้จะทรงความเป็นเทวดาหรือมนุษย์อีกอย่างละ 3 ชาติครบเป็นมนุษย์ชาติที่ 3 เป็นพระอรหันต์
3.สำหรับพระโสดาบันที่มีอารมณ์เข้มแข็งเรียกว่า เอกพิชี นั่นก็จะเกิดเป็นเทวดาอีกครั้งเดียว มาเกิดเป็นมนุษย์แล้วก็เป็นพระอรหันต์
4.ที่พูดตามนี้ หมายความว่า ท่านผู้นั้นเมื่อเป็นพระโสดาบันแล้วเกิดใหม่ไม่ได้พบพระพุทธศาสนา จะต้องฝึกฝนตนเองอยู่เสมอทุกชาติ แต่ว่าความเป็นมิจฉาทิฏฐิในชาติต่อ ๆไป จะไม่มีแก่พระโสดาบัน เพราะว่า พระโสดาบันไม่มีสิทธิที่จะไปเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน จะเกิดได้แค่ช่วงแห่งความเป็นมนุษย์กับเทวดาหรือพรหมสลับกันเท่านั้น
เป็นอันว่าพระโสดาบันนี่ ถ้าท่านทั้งหลายพิจารณาให้ดีแล้ว ก็มีความรู้สึกว่าเป็นของไม่ยาก
หากว่าท่านจะถามว่า พระโสดาบันทั้งสัตตักขัตตุง โกลังโกละ และเอกพีชี มีอารมณ์ต่างกันอย่างไร
ก็จะขอตอบว่า พระโสดาบันขั้นสัตตักขัตตุง มี จริยาคล้ายชาวบ้านธรรมดามาก ยังมีอารมณ์รุนแรงในความรัก ยังมีอารมณ์รุนแรงในความโลภ ในความโกรธ ในความหลง แต่ทว่าเป็นผู้มั่นคงในศีล ไม่ละเมิด
สำหรับพระโสดาบันขั้นโกลังโกละ ขั้น โกลังโกละนี้มีอารมณ์เยือกเย็นมาก หรือว่ามีความมั่นในคุณพระรัตนตรัย มีศีลมั่นคงมาก ความจริงเรื่องศีลนี่มั่นคงเหมือนกัน แต่ว่าจิตท่านเบาบางในด้านความรัก ความโลภ ความโกรธ ความหลง ความคำนึงถึงอารมณ์อย่างนี้มีอยู่แต่ก็น้อย ถ้ามีคู่ครองเขาจะโทษว่า กามคุณท่านจะลดหย่อนลงไป ความสนใจในเพศ ความสนใจในความโลภ อารมณ์แห่งความโกรธ อารมณ์แห่งความหลงมันเบา กระทบไม่ค่อยจะมีความรู้สึก
สำหรับพระโสดาบันขั้นเอกพีชี ใน ตอนนี้อารมณ์ของท่านผู้นั้น จะมีอารมณ์ธรรมดาอยู่มาก ขอท่านทั้งหลายโปรดอย่าลืมว่า พระอริยเจ้าจะเป็นฆราวาสก็ดี จะเป็นพระก็ดี จะเป็นเณรก็ดี จะเป็นคนมีจิตละเอียด ไม่ขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชา และไม่ขัดคำสั่ง ไม่ฝ่าฝืนกฎระเบียบวินัยและกฏหมาย อันนี้เป็นอารมณ์ของพระโสดาบัน ที่ท่านทั้งหลายจะพึงทราบ
สำหรับเอกพิชีนี่ ความจริงมีอาการจิตใจใกล้พระสกิทาคามี แต่ทว่าสิ่งที่จะระงับไว้ได้นั้น กดด้วยกำลังของศีล มีความรู้สึกว่าเราจะต้องประคับประคองศีลของเราให้แจ่มใสอยู่เสมอ มองดูความรักในระหว่าเพศ หรือว่าความร่ำรวย หรือว่าความโกรธ หรือหลงในระหว่างเพศ หลงในสภาวะต่าง ๆ เห็นว่าเป็นของไร้สาระ มีอารมณ์เบาในความปรารถนาในสิ่งนั้น ๆ แต่ทว่าก็ยังมีความปรารถนาอยู่
เอาละ บรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระบรมครู เมื่อพูดมาถึงจุดนี้ วันนี้คงไม่ได้อารมณ์แห่งการปฏิบัติ แต่ทว่าอารมณ์แห่งการปฏิบัติ ในความเป็นพระโสดาบันท่านฟังกันมาแล้วสองคืน ผมเองมีความรู้สึกว่า ท่านทั้งหลายคงจะรู้สึกว่าง่ายสำหรับท่าน แต่ถ้าหากว่าเห็นว่าอารมณ์ของพระโสดาบันยากนี่ ถ้าเป็นพระเป็นเณร ผมไม่ถือว่าเป็นพระเป็นเณร ผมถือว่าเป็นเถน เถนในที่นี้หมายความว่ามี สระเอ นำหน้า มีถอถุง และ นอหนู เขาแปลว่าหัวขโมย คือ ขโมยเอาเพศของพระอริยเจ้ามาหลอกลวงชาวบ้าน ตามปกติพระกับเณรนี่ต้องทรงศีลบริสุทธิ์อยู่แล้ว
เอาละ พุดไปเวลามันเกินไป 1 นาที ก็ขอพอไว้แต่เพียงนี้ หวังว่าท่านทั้งหลายคงจะเข้าใจ ต่อแต่นี้ไปขอท่านทั้งหลายตั้งกายให้ตรง ดำรงจิตให้มั่น จะอยู่ในอิริยาบถใดก็ตาม นั่งก็ได้ ยืนก็ได้ เดินก็ได้ นอนก็ได้ตามอัธยาศัย ทรงกำลังใจควบคุมความเป็นพระโสดาบันของท่านไว้ จนกว่าจะถึงเวลาที่ท่านเห็นว่าสมควร สวัสดี

 

จะหลุดพ้นได้
มีหนทางเดียว
คือ ทำเยี่ยงอย่างพระพุทธเจ้า
นอกนั้น...ไม่ใช่ทางหลุดพ้น

เสด็จหนีออกผนวช !!!

 

ทุกคน....มุ่งสู่หนทางหลุดพ้น
หลายคนไม่รู้ตัว
สุดท้ายหลุดพ้นไม่ช้าก็เร็ว
อยู่ที่ตัวตนเอง
มีการกระทำ เป็นที่พึ่งได้มากเพียงใด

 

Everybody needs to develope his/her mind.
(verygood) (verygood) (verygood)
Dirty mind >>>>>>>>
purified mind>>>>>>
Bhudda mind.

(nogood) (nogood) (nogood)

All are one............

and...

One for all....

(f) (f) (f)

 

เชื่อว่าไปได้แต่ต้องใช้เวลามากขึ้นกว่าออกบวชมากอาจว่ากันถึงหลายชาติเลยก็เป็นได้

 

มาขอโม้ด้วย....ห้ามเชื่อนา

ถ้าจำไม่ผิดนะค่ะ จำได้ว่าหลวงพ่อท่านเคยเล่าถึงกรณีตัวอย่างของท่าน หม่อมราชวงศ์หญิงวิภาวดีรังสิตค่ะ แต่จำได้คล้ายกับว่า หลวงพ่อบอกว่า ถ้าบรรลุตอนรุ่งเช้าไม่เกินพระอาทิตย์ตกดินค่ะ เชิญท่านผู้รู้เข้ามาต่อให้หน่อย(f)