ทำเพิ่อพุทธะ 80 ทำเพื่อปากท้อง 20 เป็นสิ่งที่น่ากังวลตรงไหนฮับ

สำหรับผู้มีศรัทธา จะใช้เวลาเพื่อปากท้อง
สัก 20%
เวลาอีก 80% ใช้ปฏิบัติธรรมสืบสานพระ
ธรรมขององค์พระสัมมาฯ
คงไม่พาให้ชีวิตส่วนตนและสังคมโดยรวม
ล่มจมตามที่นักบริหารเศรษฐศาสตร์
วิตกกังวลหรอกนะฮับ

 

ต้องดู Demand & Supply

สมัยก่อนเอาไข่ไก่ไปแลกข้าวจากชาวนาได้
ตอนนี้ ค่าเนต จะแลกจากไหน...

 

ดำเนินชีวิตด้วยหลักเศรษฐศาสตร์
มีโอกาสถึงทางตัน
ได้ง่ายกว่า
ด้วยหลักพุทธวิถีนะฮับ
20% สำหรับเศรษฐศาสตร์น่าจะนำสุข
มาให้มากกว่าฮับ

 

สำหรับคนในปัจจุบัน
นอกจากทำงานหาเงินแล้ว
ก็มีแต่เอาเวลาไปเที่ยวเล่นสนุกสนานกันทั้งนั้น
ถ้าเราจะเอาเวลาเที่ยวที่ว่านั้นไปทำอย่างอื่นบ้างก็ไม่แปลกนิครับ
เพราะชีวิตคนเรามีแค่ ทำงาน กิน เที่ยว สนุก เพลิดเพลิน นอน มีแค่นี้

 

หรือว่าสาระชีวิตมันมีแค่นั้นจริงๆ
แต่เราตีความธรรมะ
ผิดไปกันเอง
แต่ผมมองว่าชีวิตดิ้นรนแย่งชิง
กันเกินไปฮับ

 

กรณี หลวงตามหาบัว ทำผ้าป่าช่วยชาติ นั่น คือ 100% โดยพุทธะ

การที่ยังไม่ได้ซึ่ง สัทธาในพุทธตรงตามจริง จะมองเห็น ผ้าป่าช่วย
ชาติของหลวงตาเป็นเรื่องโลก 100% ไร้ความเป็น เพื่อพุทธ

หนทางการได้สัทธาตรงตามจริงมีอยู่ .........เห็นได้เฉพาะ คนไม่ประมาท
ไม่ไปติดกับดัก "เท่านี้ใช่ อย่างอื่นเปล่า"

 

ที่คนเราชอบทำแบบนั้น
เพราะมันเคยชินกับกิเลสครับ
ตามใจกิเลสมานานเป็นอสงไขย
ด้วยความเคยชินก็เลยทำ

ส่วนการเป็นคนดีเพื่อเข้าหาธรรม
เพิ่งจะเริ่มเป็นคนดีได้แค่ 1 อสงไขย
บางคนก็เลยรู้สึกว่าการทำดีมันยาก
ที่จริงเราแค่เพิ่งทำดีมาไม่นานครับ
เลยรู้สึกว่ายาก

ทำชั่วมาหลายอสงไขยแล้ว
เพิ่งจะเริ่มมาเป็นคนดีได้แค่ 1 อสงไขย
ก็ต้องรู้สึกว่าทำดีมันยากกว่าเป็นธรรมดา
ลองเกิดอีกหลาย ๆ อสงไขย พยายามทำดีไปเรื่อย ๆ
ถ้าทำดีได้มากกว่าที่เคยทำชั่วเดี๋ยวก็รู้สึกว่าการทำดีมันง่ายไปเองครับ
จะสังเกตุได้ว่าบางคนทำดีรู้สึกเหมือนง่าย ให้ไปทำชั่วกลับรู้สึกว่ายากกว่า
บางคนทำดียาก แต่ทำชั่วง่าย
เพราะความเคยชินไม่เท่ากัน