ทำไมการทำวิปัสสนากรรมฐาำนถึงเป็นการทำบุญอย่างหนึ่ง

ช่วยอธิบายให้ผมกระจ่างหน่อยครับว่าทำไมการทำวิปัสสนากรรมฐาำนถึงเป็นการทำบุญอย่างหนึ่ง ถ้าเป็นไปได้ขอคำอธิบายที่อ่านเข้าใจได้ง่ายๆนะครับ

คือผมไม่สามารถนึกให้เป็นรูปธรรมได้ ก็เลยไม่เข้าใจ เช่นการช่วยเหลือสุนัขตกน้ำ อันนี้เรารู้ว่าเป็นการทำบุญเพราะเราได้ช่วยชีวิตสัตว์ แบบนี้เป้นรูปธรรมที่มองเห็นภาพได้ว่าทำไมคือบุญ

ขอบคุณครับ

 

บุญสำเร็จได้ที่ใจ

การช่วยเหลือสุนัขตกน้ำ จะทำใ้ห้จิตใจเราเิกิดกุศล มีพรหมวิหาร
และการที่เราเสียสละตัวเองนั้น ก็แสดงให้เห็นถึงสภาพจิตใจของเราว่าเป็นคนมีคุณธรรมแค่ไหน
บุญจึงเกิดขึ้นแล้วในใจ นั่นคือ สบายใจ เบาใจ นั่นเอง

ส่วนวิปัสสนากรรมฐาน ถือเป็นบุญสูงสุด ก็เพราะการปฏิบัตินี้เป็นการชำระจิตใจเราให้บริสุทธิ์ ห่างไกลจากกิเลส และนำไปสู่ความหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดได้
ทางพุทธศาสนา เราสอนกันมาว่า สิ่งสำคัญสูงสุดคือ ความหลุดพ้นนี่เอง ส่วนการให้หรือสร้างบุญอื่นๆนั้น เป็นไปเพื่อความผาสุข แต่ก็ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ดี ดังนั้นคือยังเทียบไม่ได้กับการมีปัญญาชำระกิเลส

สังเกตุว่า การให้ธรรมทาน เหตุใดจึงมีอานิสงค์มากกว่า การให้วัตถุทานเช่นข้าวของเงินทอง
นั่นก็เพราะว่า การให้ธรรมทานเปรียบเสมือนการให้ปัญญา ผู้ให้ก็ได้ทบทวนความเข้าใจตนเอง ผู้รับก็มีความเข้าใจสัจจธรรมมากขึ้น ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย
หวังว่าคุณคงพอเข้าใจนะครับ อีกสักพักคงมีคนมาอธิบายเพิ่มเติม...

 

และการให้อภัยทาน ทำไมจึงมีอานิสงค์มากกว่า การให้ธรรมทาน

ก็เพราะว่า ให้ธรรมนั้นยังเน้นการให้ผู้อื่น แต่การให้อภัยคือ การที่เราสามารถเอาชนะใจตัวเอง ไม่โกรธแค้นพยาบาท ซึ่งมันเป็นกิเลส ถ้าเราเอาชนะใจตัวเองได้ ใจเราก็สูงขึ้น นี่คือบุญอันยิ่งใหญ่ครับ

หากพิจารณาเพิ่มเติม คนเราเกิดมาได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกเพียงไม่กี่ปี เดี๋ยวก็ตายจากกันแล้ว เหตุใดจะต้องไปจงเกลียดจงชังกันด้วย ในเมื่อไม่ว่าใครก็ต้องตายอยู่แล้ว แล้วทุกอย่างก็จบไป ดังนั้นสิ่งสำคัญที่สุดคือ พาตัวเองให้ถึงความหลุดพ้นให้ได้ ต่อให้ชาตินี้ทำไม่ได้ ก็ยังเป็นการส่งเสริมให้ทำได้ในชาติต่อๆไป
การที่ได้เกิดเป็นมนุษย์ จึงถือว่าประเสริฐยิ่งนัก เพราะมีปัญญามาก มากกว่าสัตว์เดรัจฉาน ไม่ต้องทุกข์ทรมานเหมือนสัตว์นรก ไม่ลุ่มหลงในกามเหมือนเทวดา ไม่หลงไหลความสงบเหมือนพวกพรหม ทำให้เป็นภพที่เอื้อต่อการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานมากที่สุด พระพุทธเจ้าจึงเลือกที่จะตรัสรู้ในภพมนุษย์

และการได้ศึกษาธรรมะที่ถูกต้อง ก็ยิ่งเป็นความโชคดีแบบสุดๆแล้ว เนื่องจากโอกาสที่จะได้เจอแบบนี้ น้อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ที่จริงน่าจะเป็น กรรมฐานมากกว่าเพราะมีทั้งสมถะและวิปัสสนา

 

บุญกุศลทุกๆอย่าง มีจุดประสงค์เดียวกันคือ ทำจิตใจให้บริสุทธิ์

เมื่อวิปัสสนากรรมฐาน เป็นการอบรมจิตใจให้บริสุทธิ์โดยตรง แล้วทำไมจะไม่ได้บุญหล่ะ

ผมว่ายิ่งจะได้บุญมากกว่าช่วยสุนัขตกน้ำอีกนะ

ทำทาน < รักษาศีล < บำเพ็ญภาวนา
-------------ศีล------สมาธิ+ปัญญา


การไม่ทำความชั่วทั้งปวง >> รักษาศีล , พรหมวิหาร4
การกระทำแต่ความดี >>> ทำทาน , รักษาศีล , พรหมวิหาร4
การทำจิตใจให้บริสุทธิ์ >>> วิปัสสนา

 

หมาตกน้ำ เราจะช่วย หรือไม่ กำลังใจของสุนัข ก็มีกิเลส มีความหิวกระหาย เท่าเดิม

เราหวังดี ช่วยสุนัขตกน้ำ เป็นความดีของเรา เป็นกุศล แต่กิเลสของเรา ก็ยังอยู่เท่าเดิม

มีสีขาว เขามาแซมในหัวใจ เพิ่มขึ้น..................

แต่วิปัสสนา ทำไห้ใจเรา มีสีขาวเต็มหัวใจ ใจสอาด ใจบริสุทธิ์ ฟอกด้วยน้ำยาตราวิปัสสนา

ญาณ ทำไห้ตัวเราหลุดออกจากการเวียนตาย เวียนเกิด ไม่ต้องมาคลุกคลี กับกิเลสอีกต่อไป

ถือว่าเป็นกุศล สูงสุด ที่เราได้สร้างไห้แก่ตัวเอง

อัตตาหิ อัตตโนนาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งของตน

พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ว่า สอนไว้ว่า "คถาคต เป็นเพียงผู้บอก "

 

วิปัสสนากรรมฐาำน หรือ ตัวปัญญา
กริยา เป็น ตัวบุญ และ ตัวบาป
กริยา คือ การกระทำ
วิปัสสนากรรมฐาำน เป็น บุญละเอียด เพราะเป็นการสำรวจความคิดนึกในสมาธิที่เกิดจากสมถะ
วิปัสสนากรรมฐาำน ก็คือ ฐานแห่งความรู้แจ้ง
คิด จึงทำ การกระทำ จึงเป็นกริยา เมื่อเป็นกริยา ก็เป็นทั้งบุญและบาป
หากมี สติ ควบคุม ความคิด จึงทำให้คิดดี รู้ คิดไม่ดีรู้
เมื่อคิดแล้วจึงทำ (ขออภัยครับ อธิบายเป็นตัวหนังสือได้ไม่ดี)

 

พูดถึง ตัวบุญ ก็คือ การทำให้กิเลสในตัวเราลดลงก็คือ บุญ

ฉะนั้น กิเลสตัวใหญ่ๆก็คือ โลภ โกรธ หลง

การสละทรัพย์ ทำบุญ ทำทาน ก็เป็นการ ลดกิเลสตัว โลภ ก็จะได้บุญในเบื้องต้น

การเจริญเมตตาและอภัย ก็เป็นการ ลดกิเลสตัว โกรธ ก็จะได้บุญในเบื้องกลาง

การเจริญวิปัสสนาให้เห็นตามความเป็นจริง ก็เป็นการ ลดกิเลสตัว หลง ก็จะได้บุญในเบื้องปลาย

 

มีอีกเพลง มาบรรเลง

อันคำที่เรียกว่า บุญ ก็คือเหตุ
สุขเป็นผลของบุญ

การทำบุญ ก็คือ ทำเหตุที่เล็งให้เกิดความสุข การทำเหตุ น้อย ผลสุขก็น้อย
การทำเหตุใหญ่ ผลสุขก็ใหญ่

การทำบุญ ทำด้วยกัน ๑๐ วิธี เรียกว่า บุญกิริยาวัตถุ ๑๐

เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า เหตุ ที่ให้ผลเป็นสุข มี ๑๐ อย่าง

๑ ใน ๑๐ อย่าง มี ๑อย่าง ที่เป็น เหตุ ที่ได้ผลใหญ่ หรือ บุญที่ได้สุขใหญ่ สุขใหญ่ ในที่นี้คือ สุขที่มีผลใหญ่ เรียกอีกอย่างว่า บรมสุข สุขยิ่งหรือ นิพพาน

เหตุ นั้นคือ การเจริญ วิปัสนา ก็ต้องไปศึกษาต่อ ว่าการเจริญ วิปัสนาทำอย่างไร
การสร้างเหตุที่เป็นวิปัสนาทำอย่างไร

และอีกอย่าง บุญ หรือ เหตุจะสำเร็จ ด้วย ทำด้วยใจบริสุทธิ์ด้วย อาการ ๓
อาการ๓ คือ ก่อนทำ ขณะทำ หลังทำ คือเป็นไปเพื่อ สละ เพื่อวาง เพื่อคลาย หากทำด้วย ยึด ด้วยถือ ก็จะไม่มีผลแห่งบุญ

 

อนุโมทนาสาธุในธรรมทานเช่นกันครับ ขอบพระคุณมากๆในทุกคำตอบ ทำให้ผมกระจ่างมากขึ้นครับ