ทำไมถึงเป็นแบบนี้???

ทำไมต้องให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัวตัวเอง ทำไมต้องยกย่องสรรเสริญพวกมันด้วย พอเข้าในบ้านด่าแหลก พอออกนอกบ้านหน้าระรื่น ยิ้มแย้ม บางคนพึ่งรู้จักไม่กี่วันก็พามันไปนั่นนี่ จะไกลแค่ไหนก็พาไป แทบจะกราบเท้ามันอยู่แล้ว พอคนในครอบครัวอยากจะไปใกล้ๆแค่เนี่ยก็บอกติดธุระนู่นนี่ พอมันจะไปถึงไหนถึงกัน ไม่เข้าใจจริงๆ เกลียด เกลียดที่สุด:''(

 

.....................................

 

เอาความน้อยใจให้กลายมาเป็นพลังบวก คือลองคิดกลับกันว่า เออ คนของเรานี่มันมีจิตใจดีงามนะ เห็นอกเห็นใจคนอื่นชอบช่วยเหลือคนอื่น และพยายามยอมรับว่าที่เขาไม่สนคนใกล้ตัวเพราะเราสนิทและคุ้นเคยกันมาก รู้ๆกันอยู่จึงไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ ...
ไม่ได้เป็นแค่คุณคนเดียวหรอกค่ะ เป็นกันหลายๆๆครอบครัวบางครั้งจับเอาเข่ามาคุยกันเลยก็ดีบอกเขาไปว่า อย่าให้ความใกล้ชิดของเราๆกลายเป็นการไม่ไว้หน้า เกรงใจคนในครอบครัวบ้างเหมือนอย่างที่เกรงใจคนอื่นนั่นแหละ บอกไปเลยว่าเราน้อยใจแล้วนะ จะเป็นพ่อ-แม่-พี่น้องใครก็ได้ในครอบครัวเราให้เขารับรู้ ...แต่ส่วนมากเกรงใจกันตอนบอกช่วงแรกๆเท่าน้ันประเดี๋ยวเขาก็ลืมตัวอีก ไม่ใช่เขาเปลี่ยนไปหรือไม่ดี แต่ก็บอกแล้วว่าเราใกล้ชิดกันมากมันเลยเป็นแบบนี้ค่ะ อย่าน้อยใจเลยค่ะ ถ้าไม่ร้ายแรงอะไร