ทำไมหลวงพ่อจึงสอนให้ลูกหลานไปพระนิพพานได้โดยง่าย

เคยมีใครคิดสงสัยบ้างหรือไม่ว่า ทำไม หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ) วัดท่าซุง จึงสอนลูกหลาน ลูกศิษย์ลูกหา และผู้มีจิตศรัทธาโดยทั่วไปให้ไปพระนิพพานกันได้แบบง่ายๆ ไปแบบสบายๆ

หากเราลองพิจารณากันถึงลักษณะการปฏิบัติเพื่อมรรคผลนิพพานของครูบาอาจารย์สายต่างๆ เราจะเห็นได้ว่า การปฏิบัตินั้นมีหลายแนวทางหลายวิธี ขึ้นอยู่กับจริตของแต่ละคนว่าจะชอบแนวทางแบบไหนอย่างไร แต่ต่างก็มุ่งปฏิบัติเพื่อจุดหมายปลายทางคือพระนิพพานด้วยกันทั้งสิ้น มีทั้งที่ชอบแบบ

ปฏิบัติยาก บรรลุยาก
ปฏิบัติยาก บรรลุง่าย
ปฏิบัติง่าย บรรลุง่าย
ปฏิบัติง่าย บรรลุยาก


แต่แนวทางการสอนของ หลวงพ่อพระราชพรหมยาน จะสอนให้ไปพระนิพพานโดยการปฏิบัติแบบง่ายๆ และบรรลุง่ายๆ แบบสบายๆ ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น หากอยากทราบเหตุผลก็ลองติดตามอ่านกันดูครับ

​

 

​

คัดย่อบางส่วนจาก "โอวาทวันเกิดหลวงพ่อ" ในหนังสือ สังโยชน์ ๑๐ โดย พระราชพรหมยาน


"วันนี้ถือว่าเป็นวันทำบุญวันเกิด แต่ความจริงฉันก็เกิดไม่ซ้ำกันหรอก ปีไหนฤกษ์ดีเมื่อไหร่ก็เกิดเมื่อนั้นแหละ ไอ้ผีตัวนี้มันเลือกที่เกิดได้ รวมความว่า ขอขอบคุณหลวงน้า (หลวงปู่มหาอำพัน วัดเทพศิรินทร์) และภิกษุสามเณรและก็บรรดาลูกหลานทุกคน ที่มีความปราณีมาสงเคราะห์ด้วยการทำบุญวันเกิด วันนี้รู้สึกว่าคับคั่งมากและทุกปีก็มีสภาพเหมือนกัน เพราะว่าคนเข้าข้างในแล้วห้ามออกข้างนอก อยู่ข้างนอกก็ห้ามเข้าข้างใน อันนี้ก็ถือว่าเป็นความดีของทุกคนที่มีความหวังดี ฉันเองก็คาดไม่ถึง


แต่ว่าถ้าพูดกันตามความเป็นจริงแล้ว คณะของเราส่วนใหญ่ถ้าเป็นคณะจริงๆ นี่เป็น ปรมัตถบารมี เราจะเห็นได้ว่าการบำเพ็ญกุศลแต่ละวาระที่นี่ก็ดี ที่วัดท่าซุงก็ดี หรือไปที่อื่นก็ดี ถ้าไปทำบุญร่วมกันก็ไม่ต้องประกาศเรียกว่าจงมาทำบุญ ทุกคนไปถึงต่างคนก็ต่างทำด้วยความตั้งใจจริง ถ้าจะกล่าวโดยศรัทธา อย่างนี้เรียกว่า อสังสาธิกศรัทธา เพราะว่าศรัทธามี ๒ อย่าง คือ สังสาธิกศรัทธา อย่างหนึ่ง กับ อสังสาธิกศรัทธา อย่างหนึ่ง


สังสาธิกศรัทธา ต้องชักชวน ต้องแนะนำ ต้องเรียกจึงจะทำ ดีไม่ดีเรียกแล้วเรียกอีก นั่งบิดไปบิดมายังไม่ค่อยจะทำเลย

อสังสาธิกศรัทธา ไม่ต้องเรียก ทำกันด้วยความเต็มใจและว่องไว


ศรัทธาทั้ง ๒ ประการนี้บ่งชัดถึงบารมีของบุคคลว่า บุคคลใดถ้าบารมีไม่ถึงปรมัตถบารมี ก็มีศรัทธาเป็น สังสาธิกศรัทธา คือทำบุญทำทานยาก ถึงแม้จะทำก็ทำด้วยความเนือยๆ ไม่กระฉับกระเฉง และผู้ที่มีบารมีเต็มเป็นปรมัตถบารมีเรียกว่า อสังสาธิกศรัทธา เช่นคณะของเราทั้งหมดที่ปรากฏมาตั้งแต่ต้นจนกระทั่งปัจจุบันนี้ จะเห็นได้ว่า เป็นศรัทธาที่เป็น อสังสาธิกศรัทธา..."


".....ทีนี้ความดีที่ทำที่หลวงน้าบอกเมื่อกี้นี้ว่า ตั้งใจสอนบรรดาท่านพุทธบริษัทโดยบรรลุมรรคผลเร็ว อันนี้จริง การป่วยคราวนี้เพราะเรื่องนี้เป็นเหตุ เพราะว่าพระพุทธเจ้าทรงสั่งทำตำราใหม่ หนังสือเล่มใหม่นี่จะเป็นหนังสือที่มีความรู้สึกว่า พระโสดาบันกับสกิทาคามีนี่เบามาก ท่านบอกสอนตามความจริง ไอ้ตำราที่เขียนขึ้นมามันก็เขียนจริงๆ แต่มันไม่ค่อยจะตรงความจริง อันนี้เป็นตำราของพระพุทธเจ้าเอง เพราะถ้าทุกคนถ้าอ่านไปหน้า ๒-๓ หน้าเข้าใจ ก็ไม่ต้องอ่านต่อไปถ้าสามารถทำได้ แต่บางคนที่บารมีอ่อนไปหน่อยหนึ่งก็ต้องอ่านหน้าต่อไปจึงขึ้นคำอธิบาย แต่ถึงอย่างไรก็ตามไม่เกินวิสัยของเราเหล่าพุทธบริษัท และท่านก็แนะนำด้านเสียง เสียงก็ต้องจำกัด ต้องบันทึกกันใหม่อีก พอจะเริ่มทำงานมันก็เล่นงานทางท้องก่อน ห้ามขี้ พอเริ่มขี้ได้ก็ ห้ามเยี่ยว ตอนห้ามเยี่ยวนี่น่ารักมาก พอเยี่ยวได้อีก ๒-๓ วันจะมา มันห้ามขี้อีก เพิ่งมาไล่ขี้เมื่อคืนนี้ ถ้าไม่ไล่ วันนี้ไม่ไหว


ไอ้โรคนี้มันมาจากไหน ?


.

 

​

"วันหนึ่งนอนอยู่ประมาณสัก ๔ ทุ่มเศษๆ อาการทางกายเครียดหนัก การป่วยคราวนี้เครียดหนักจริงๆ ถึง ๔ ครั้ง ก็คิดว่ามันจะทรงตัวไหวหรือไม่ไหว ไอ้เรื่องจะหนีไปอยู่บ้านใหม่เป็นของไม่ยาก แต่งานมีอยู่จึงไม่ตัดสินใจไปทีเดียว ขอไปพักชั่วคราว มันเครียดจัดก็ขึ้นไปหาพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าท่านบอกดูร่างกาย ท่านสั่งท้าวมหาราชทั้ง ๔ พระองค์ มาที่ร่างกาย ทั้ง ๔ ท่านก็พยายามถอนพิษไข้สามารถทรงตัวได้ เมื่อคุยกับท่านใกล้ๆ จะมานี่ฉันก็รำคาญในใจ ว่ามันจะบาปชาติไหนกันแน่ ใช้ยถากรรมมุตาญาณดูก็ไม่เห็นว่าไปทำอะไรไว้ชาติไหนถึงป่วยแบบนี้ ก็นึกในใจ เครียดก็ช่างมันเดี๋ยวไปคุยกับพระพุทธเจ้าดีกว่า พอขยับออกจากตัวเห็นท้าวมหาราชทั้ง ๔ องค์นั่งอยู่ข้างหน้า ก็เลยคุยกับ ท่านท้าวเวสสุวัณ ถามว่า

"การป่วยคราวนี้มันบาปชาติไหน ทำอะไรไว้เมื่อไหร่ ฉันใช้ยถากรรมมุตาญาณดูแล้วไม่เห็น ใช่ว่าจิตฟั่นเฟือนสมาธิเสีย นั่นไม่ใช่ อารมณ์สบาย"

ท่านท้าวมหาราช มีท้าวเวสสุวัณเป็นหัวหน้าบอกว่า

"มันไม่ใช่บาปที่ท่านทำ มันเป็นกฎอันหนึ่งที่พระพุทธเจ้าสั่งให้ท่านทำตำราง่ายที่สุด และมรรคผลเบื้องต้น ๒ ประการ การจะเข้าใจได้ง่ายมาก คนจะบรรลุมาก

(ถ้าถามว่าเบื้องต้นได้ เบื้องปลายเป็นพระอรหันต์ได้อย่างไร นั่นไม่ต้องห่วง ถ้าวันไหนจะตายบุคคลนั้นจะเป็นอรหันต์วันนั้นและนิพพานวันนั้น)

"และประการที่ ๒ เสียงที่จะพึงออกมาก็เป็นการสกัดการทำบาปของคน เป็นเสียงง่ายๆ"

ท่านบอกว่า "เหตุนี้แหละที่กิเลสมารจะต้องเข้ามาขัดขวาง ทำลายท่านให้ยับยั้ง เมื่อกิเลสมารเข้ามาแล้ว ไอ้กิเลสมารมันทำไม่ได้เพราะ

๑. ราคะ ความรัก ไม่มีทาง
๒. โลภะ ความโลภ ไม่มีทาง
๓. โทสะ ความโกรธ คิดจะเข่นฆ่าใครมันก็ไม่สามารถที่จะทำได้
๔. โมหะ ความหลง ติดนั่นติดนี่มันก็ไม่มีโอกาส

มันก็ทำได้อย่างเดียว คือ ทำลายร่างกาย เมื่อกิเลสมารเข้ามาสวมร่างกายเราก็เรียกว่า ขันธมาร ป่วยนั่นป่วยนี่ มันจะยับยั้งท่าน ท่านจะได้ไม่สามารถบันทึกเสียงได้ หรือเขียนหนังสือได้ พอจะเขียนหนังสือทีไรมันตัดทางเขียน พอจะพูดทีไรมันตัดทางพูดด้วยเสมหะ"

เมื่อท่านท้าวเวสสุวัณพูดแบบนี้ พระพุทธเจ้าก็เสด็จ ท่านบอกว่า "หนังสือน่ะเขียนไม่ครบ ก่อนที่ฉันจะบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ อาการเป็นอย่างนี้"

ท่านก็เลยทำภาพของท่านจริงๆ รูปร่างในสมัยนั้นให้ปรากฏ และก็สถานที่ก็ปรากฏชัด มีต้นหมากรากไม้มีอะไรบ้างก็เห็นชัด อาการป่วยของท่านก็คล้ายคลึงกับที่เป็นอยู่ปัจจุบัน เสมหะก็หนัก ถ่ายก็ไม่ค่อยจะออก ขี้ออกแต่เยี่ยวไม่ออก แล้วก็อาเจียน เป็นหนักจริงๆ อยู่ ๘ วัน มันเครียดหนัก ท่านบอกว่า

"ฉันก็ตัดสินใจว่า ขณะใดที่ลมปราณคือลมหายใจยังมีอยู่ ฉันจะถอยไม่ได้ ตั้งใจแล้ว เมื่อตัดสินใจแบบนั้นจริงๆ ไอ้กิเลสมารนั่นก็ถอยไป ร่างกายฉันก็ดีขึ้น ดีขึ้นประมาณไม่ถึง ๑๐ วันดี ก็เป็นวันบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ"

นั่นเรื่องพระพุทธเจ้าท่านมาทำให้ดู แล้วท่านก็บอกว่า

"เธอก็มีสภาพเช่นเดียวกับฉัน คือ เธอปรารถนาพุทธภูมิ ถึงแม้จะลาพุทธภูมิแล้ว เวลานี้ทำงานเพื่อพุทธภูมิ กำลังแนะนำลูกหลานให้ห้ำหั่นกิเลสชนิดง่ายๆ คือ กิเลสจะตายเร็ว เขาก็ต้องเล่นงานเธอ"

ท่านถามว่า "เธอท้อใจไหม ?"

ก็เลยกราบทูลท่านบอกว่า "คำว่าท้อใจน่ะไม่มี เพราะจิตมันสู้มาตั้งแต่เด็ก ขึ้นชื่อว่าอุปสรรคนี่สู้มานาน คำว่าถอยหลังนี่ไม่มีมาตั้งแต่เด็ก"

ท่านบอกว่า "ไม่เป็นไร เพราะฉะนั้นงานนี้ต้องทำได้"

ก็เลยวิตกกังวลในงานที่จะมานี่ ก็เลยถามท่านว่า

"ไปกรุงเทพฯ นี่จะไหวไหมครับ มันจังเดินโซซัดโซเซ ยังเซอยู่ จะไปไหนก็ตามทหารกับพระนี่ต้องเข้าประคองกลัวล้ม จะขึ้นกุฏิพระก็ต้องประคอง ๒ ข้าง คือเดินคู่ไปกลัวจะหล่นบันได"

ท่านบอกว่า "มาได้ ฉันจะควบคุมเธอ ทั้ง ๔ องค์ เวลานี้ก็คุมอยู่"

ฉะนั้นก็ขอบรรดาทุกคนที่มีความหวังดีตั้งใจคิดให้ฉันอยู่นานๆ ก็รวมความว่า ความตายนี่ขึ้นอยู่กับพระพุทธเจ้าองค์เดียว เพราะว่าอายุขัยนี่มันเลยมานานแล้ว เมื่อปี ๒๓ ร่างกายดีสมบูรณ์แบบไม่เป็นอะไรเลย ตอนเช้าก็ลงไปจากชั้น ๒ หิ้วกระเป๋าหวังจะไปทำงาน กระเป๋าเอกสารมันก็หนัก พอลงไปที่ตึกที่ทำงานปรากฏว่าอยากจะไปเข้าส้วม พอเข้าไปนั่งที่โถส้วมปั๊บ มันมืดตึ้ม ไม่เห็นอะไรเลย ใจหลุดลอยขึ้นไปข้างบน ขึ้นไปที่ บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ และ พระจุฬามณี ถ้าตายจริงที่นั่นจะต้องมีพิธีกรรม ต้องเห็นพระ เห็นเทวดา เห็นพรหมชัด แต่ไม่เห็น ก็เลยพุ่งไปนิพพาน พอถึงนิพพาน พระพุทธเจ้าบอก "ลงเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวเขาจะห่วงร่างกาย" ก็ลงมา ลงมาแล้วลืมตายังมองไม่เห็นอะไรเลย มืดจริงๆ สักครู่หนึ่งก็ลืมตาขึ้นมา นี่มันอยู่ที่ไหนกันแน่ รวมความว่าอีตอนหน้ามืดมันจะเวียนหัวอยู่ในส้วม ถ้าตายตอนนั้นจะสวยมาก ก็เป็นอันว่า พอลืมตาขึ้นมามีความรู้สึก ก็ได้ยินเสียงพระพุทธเจ้าตรัสว่า "เธอจงคิดว่าเริ่มต้นเกิดใหม่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป" เล่นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว นี่เกิดมาแล้วกี่ปีก็เป็นอย่างนี้นะ

​

 

​

"ก็รวมความว่า การตายทุกคนห่วงว่าจะตายเร็วหรือไม่เร็วนั้นไม่ต้องห่วง เพราะท่านที่ห่วงอยู่คือพระพุทธเจ้า แล้วก็พวกที่นั่งๆ อยู่นี่ คนที่มีความดีเต็มพอสมควรก็จะตายตามอายุข้ยไม่ได้เหมือนกัน จะถูกถ่วงเหมือนกันจนกว่างานของท่านจะสมบูรณ์แบบ นี่ทุกคนไม่ต้องวิตกกังวลเรื่องความตาย เรื่องตายนี่เราต้องตายกันแน่ แต่จะตายเวลาไหน เมื่อไร เป็นเรื่องของมันไม่ต้องกังวล ให้กังวลอย่างเดียวว่า กิเลสตัวไหนมันจะเหลือบ้าง ต้องทำลายมัน

วิธีทำลาย อย่าทำลายแบบยาก ถ้าทำลายแบบยากไม่ใช่วิสัยของพวกเรา ก็มีบางคณะที่เขาต้องทำลายแบบยาก เพราะคนพวกนั้นเขาทำบุญแบบยากๆ มาตั้งแต่ต้น คณะของเราเรื่องบุญเรื่องทานตั้งแต่อดีตมาไม่เคยทำแบบยาก ทำแบบง่ายๆ ตัดสินใจทันทีทันใดทุกชาติ มีอะไรเกิดขึ้นก็ปั๊บไม่ต้องตรองกันมาก เรื่องความดีฉันทำแน่ มากหรือน้อยฉันทำทันทีทันใด ในเมื่อบุญบารมีเราสร้างมาแบบนี้ การบรรลุมรรคผลจะปฏิบัติแบบยากไม่ได้ ถ้าปฏิบัติแบบยากจะมีความกลุ้มและจะไม่เกิดผล ต้องทำแบบง่ายๆ นี่พระพุทธเจ้าตรัสไว้อย่างนี้นะ

ฉะนั้น ท่านจึงหาแบบง่ายๆ มาให้ และก็คิดว่าก่อนตายนี่ก็คงเขียนได้ ถ้าตายแล้วคงไม่เขียน เพราะมือใช้ไม่ได้ ใช่ไหม..."



.

 

หากสนใจอ่านข้อมูลเพิ่มเติม โดยเฉพาะเรื่องวิธีการทำลายกิเลส ลองเข้าไปอ่านสังโยชน์ ๑๐ ตามลิงค์ข้างล่างนี้สิครับ อาจจะไม่ละเอียดนัก แต่ก็พอเป็นแนวทางการปฏิบัติได้ครับ ส่วนรายละเอียดมากกว่านี้ คงต้องหาอ่านจากหนังสือ "สังโยชน์ ๑๐" ครับ

http://www.palungjit.org/smati/books/index.php?cat=153


.