ที่ท่านไม่โกรธเพราะอยู่กับอะไรคับ

อารมณ์โกรธเป็นอารมณ์ที่คุ้นเคยตามสัญญา คับ
หากพยาบาท คือการ ปรุงแต่ง

 

แค่สภาวะที่เกิดเป็นรูปเสียง ก็ยึดมาเป็นอารมณ์โกรธ..

แค่เสียงเกิดดับตามธรรมชาติ ก็ยึดมาเป็นโทสะ..

นามที่เกิดดับตามธรรมชาติ ก็ ยึดมาเป็นตน..

ถ้าปฏิบัติตามคำสอนพระพุทธองค์ที่ตรัสว่า.."รู้ สักว่า รู้ ได้ยิน สักว่า ได้ยิน"

เพียงเท่านี้ ก็ ไม่มีอะไรทำให้ใจหวั่นไหวได้..

 

ขึ้นชื่อว่าขันธ์ย่อมมีเกิดมีดับรวมถึงสัญญาขันธ์ด้วย
ดังนั้น สิ่งที่เกิดเองดับเอง
ทุกอย่าง เมื่อมีผู้ไปยึดแล้วปรุงแต่งต่อ
ย่อมมีผู้ไม่สบายใจ
เราควรยึดหรือไม่? แต่หากพิจารณาได้ว่า
เราเองก็เป็นอนัตตา
จะขยันปรุงแต่งให่เป็นอัตตาทำไมล่ะนั่น

 

อารมณ์โกรธ เกิดจากโทษะมันการทำงานของสังขาร หากมีเราเป็นอนัตตาเกรงว่าจะผิดคับอนัตตามันเป็นแค่เหตุปัจจัยปราศจากการบังคับ
และครอบครอง จึงไม่มีคำว่าเรา คับลุง

 

ใช่คับ
อวิชชาคือความไม่รู้บังธรรมไว้
(คือบังพระอริยสัจจ์ไว้)
และบังมา
ยาวนานไม่ใช่น้อยนะ ถึงได้ปักใจยึดมั่น
ถือมั่นจนแน่นปึกเท่ากับโบกปูนทับ
ว่ากายนี้กับจิตนี้คือเรา คือของเรา
ถ้าไม่ได้มีโอกาสตรับฟังพระสัทธัม
ของพระผู้มีพระภาค
เราก็คงหลงยึดมั่นใน
ความเป็นเราขอเราไปอีกยาวนาน
แค่ไหนไม่มีใครจะสามารถ
ตอบแทนใครได้คับ

 

ใช่คับลุง

 

อวิชชาเป็นตัวที่บังเหรอครับ

 

ความไม่รู้ความจริง คืออวิชชา
มันบังสัจจธรรมความจริงไว้ยาวนาน
ก่อนจะมีการ อุบัติของพระพุทธเจ้า
และทรงเผยแผ่พระสัทธัมออกมา
ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้า คนเราจะไม่มี
โอกาสรู้เรื่องเหล่านี้
ได้ด้วยตนเองเลย ขนาดมีพระพุทธจ้า
แล้วคนที่รู้ความจริงนี้ก็มี
จำนวนไม่มาก อย่างที่ทราบกัน
คับ

 

เนาะสุดยอดจริงๆขนาดมีให้เรียนยังเรียนไม่รู้เรื่องเลย
ถ้าจิตมันเกิดแก่เจ๊บตายแบบร่างกายคงเรียนง่ายกว่านี่

 

ไปเรียนรู้เรื่องพระจิต มาล่ะมัง
ดูจะออกไปทะเลอยู่เรื่อย555

 

ผมกำลังเรียนรู้การแกะสลักแสงจันทร์อยู่
สนุกมากครับคนแต่งนิยายเก่ง55

 

จิตคนเราไม่แก่ตามตัวเราเลยไม่เห็นทุกข์ของมัน

 

กิวส์ๆ

กาว้อง รับ จ๊อบ

 

แค่เจ้คนเดียวกะป่วนจะแย่แล้ว55

 

ถ้า puansanit.com จริงๆ ต้องมี อีกคน

แต่ ต้มกระทิ ไปแระ

 

ฝ่ามือหนา

กาว้อง คนมือหยาปปปปป

 

อารมณ์โกรธ ก็คือ การปรุงแต่งจิตอย่างหนึ่ง
พอฟังแล้ว หากคิดเฉยๆก็จะเฉยๆตาม
หากคิดปรุงแต่ง ก็จะโกรธทันทีที่ได้ฟัง

 

จิตคนเรา ใน โลกกลางๆ นี้มีอายุแค่เพียง 25 ปีแค่นั้น
เพราะฉนั้น ใครที่คิดว่า ตัวเองแก่ นั้นคิดผิด
ความจริง อายุจริงของคนเราก็คือ 25 ปีตลอดไป
แต่ที่แก่ไปก็คือ สังขาร ที่เราหลงยึดมัน
แต่จิตไม่ได้แก่ตามสังขารร่างกายไปด้วย

 

ไม่โกรธก็คือไม่โกรธตั้งแต่แรกเลยนะครับ สังเกตดีๆครับ ไม่ใช่พอเริ่มโกรธแล้วถึงได้มาหาเหตุผลเพื่อปลงปล่อยวาง อันนี้มันจะเป็นคนละสเต็ปท์กัน หรือว่าหยุดโกรธแล้วถึงมาปรุงต่อ ว่าทำไมหายโกรธ บางทีก็จะมองเห็นไปเรื่อยว่า ความโกรธเกิดและดับ ก็แล้วแต่จะเอาอะไรไปเทียบ

ทีนี้โกรธกับปฏิฆะ ปฏิฆะนี่มันเป็นกิเลสชั้นละเอียดกว่า ปฏิฆะคือความขุ่นใจ ใจมันเริ่มจะขุ่นๆขึ้นมา ยังไม่ทันถึงขั้นมีเคือง เราทันตรงนี้ไหม นี่คืออาการจิตเกิดแล้ว

ทีนี้ต้องแยกได้อีกว่า ปฏิฆะมาจากกระแสภายในหรือว่ากระแสจากภายนอกจะเข้ามาย้อม

ถ้าเกิดจากภายในนั่นก็แปลว่าเราไปเผลอยึดอะไรบางอย่างอยากให้เป็นดังใจขึ้นมา เผลอไปสำคัญว่าเป็นตนเป็นของๆตนขึ้นมา ก็เลยเกิดอาการที่เรียกว่า ไม่ว่าง พอไม่ว่าง ทุกอย่างแทนที่จะเป็นเรื่องเกิดแล้วดับไตรลักษณ์ลงความว่าง(เปล่าจากความหมายแห่งความเป็นตน) ก็เลยมีตัวมีตนขึ้นมาไปตามอาการที่หลงอิน

ถ้าเป็นกระแสจากภายนอกบางท่านก็เรียกว่า กระแสแหย่ อันนี้ต้องรู้เท่าทันบางทีก็ต้องดับด้วยการแผ่เมตตา การขอขมากรรม การอุทิศบุญ เช่น คุณไปตีหัวเขามา เขาผูกโกรธคุณอยู่ เขาคิดถึงคุณอยู่ (คนเป็นๆนี่แหละ) ถ้าคุณไม่ขี้เหร่เกินไป ใจคุณควรจะรับรู้กระแสนั้นได้ ก็ไปขอโทษเขาเสีย ไปให้เขาชำระคดีความเสียดีๆ ให้ยุติกันด้วยธรรม ยุติธรรม สบายใจด้วยกันทุกฝ่าย ก็จบ พอเขาเลิกผูกโกรธกระแสพวกนั้นก็จะหายไปเอง นี่เรียกว่า แก้ภายนอก ไม่ใช่เอะอะเดี๋ยวก็ดับไปเองๆ อย่างนั้นเขาเรียกว่า ขาดปัญญา จะเอาแต่ธรรมๆๆ ชั้นสูงๆ สมมุติบกพร่องไม่เคยสังเกตเลย

อันนี้แค่เล่าให้ฟังครับ

 

ที่ท่านไม่โกรธเพราะท่านพิจรณารูป-นามที่มากระทบ ว่าไม่ใช่ตัวตน ไม่สำคัญมั่นหมายว่าตัวว่าตน จิตย่อมไม่กระทบ ย่อมอยู่เป็นสุขปราศจากทุกข์ภัย