เรื่องเด่น ทุกข์แสนทุกข์ กว่าจะเป็นอรรถเป็นธรรม

“…ทุกข์แสนทุกข์ กว่าจะเป็นอรรถเป็นธรรม…”

“…อยู่บ้านป่าฮิ้นผายองกับท่านอาจารย์ชอบ ฐานสโม เดือน ๓ ฝนตกลูกเห็บล้างดอกมะม่วง ตกแต่หัวค่ำจะหาที่พักที่นอนก็ไม่ได้ พากันได้ก้อนหินคนละก้อนนั่งกางกลดตลอดคืน

ตอนเช้าฝนหยุดตกจะลุกมันลุกไม่ขึ้นต้องนอนเหยียดแข้งเหยียดขาให้เอ็นมันยืดเสียก่อน ฝนตกพายุแรงลูกเห็บก็ตกลงมา หนาวก็สุดจะหนาวนั่งเจ่ากอดบาตร

ท่านอาจารย์ชอบ (ฐานสโม) ง่าไม้จิกเดาะหักลงมาถูกกลด ผ้ามุ้งกลดขาดไปเอาบาตรของเพิ่นมาถือไว้อีกใบหนึ่ง

ฟ้าแจ้งวันใหม่ฝนก็หยุดตก น้ำเต็มไปหมด

ท่านอาจารย์ชอบ (ฐานสโม) เพิ่นว่า…

“เป็นได๋จาม(มหาปุญโญ) ยังไม่ตายเน๊าะ”

“ยังไม่ถึงคราวครับ”

คิดมาแล้วทุกข์แสนทุกข์ กว่าจะเป็นอรรถเป็นธรรม พวกสูเจ้ามัวเมาแต่มาถามเอา ถามเอา..

วันนี้มันห่างไกลกันนัก (ขณะสอบถามประวัติขององค์ท่านในวันหนึ่ง) ปัจจัย ๔ เครื่องเลี้ยงชีวิตก็มีมาก มีจนล้นจนเหลือ ไม่ทุกข์ไม่ยากอะไรสะดวกสบายไปหมดทุกอย่างทุกอัน มันจึงมีขี้คร้านไม่พากไม่เพียร โลเลบวชแล้วสึก บวชแล้วสึก มาตดใส่ผ้าเหลืองแล้วก็ลาสิกขาไป

อย่าไปเชื่ออะไรกับโลก ตื่นเต้นเป็นกระต่าย (ตื่นตูม) มันจะได้อะไร ทำอะไรทำจริง ทำตามพูด เพียรอดทนต่อสู้ของตน อย่างใดจะสะดวกในการปฏิบัติของตนให้ขวนขวายอย่างนั้น

ผู้คนไทยทานวัตถุอติเรกลาภมันมีแต่จะมาสุมจิตใจเท่านั้น มีก็ใช้ ไม่มีก็แล้วไป อย่าไปขอนั่นขอนี่ให้เขารำคาญ

ไม่มีคือ ไม่มีวัตรเข้าป่านอนกลางดงกลางดอน เสือจะขุบกินหัว มีพระตายเพราะเสือมามากต่อมาก เดินไปเห็นแต่บาตรกับผ้าเหลืองยะหยายอยู่ทั่วป่า

พระไทยมักตายกับเสือ พระพม่ามักตายกับงู

บวชเป็นพระแล้วต้องให้อยู่ได้เป็นสุขในชีวิตปัจจุบัน แล้วก็อนุเคราะห์สงเคราะห์โลกไปตามได้ตามมีพอได้เป็นแบบเป็นอย่างสืบต่อกันไป อย่าไปเที่ยวหา เที่ยวขอ

เกิดมาเป็นคนทุกข์ ลูกคนทุกข์ บวชเข้ามาก็ฐานฐานะคนทุกข์ขอทานเขากินแต่พอได้เลี้ยงชีวิตก็พอ…”

ธรรมะประวัติองค์หลวงปู่จาม มหาปุญโญ ผู้มากมีบุญ วัดป่าวิเวกวัฒนาราม อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร

๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๐

กราบขอบพระคุณและขออนุโมทนาบุญท่านเจ้าของภาพถ่ายนี้ พร้อมทั้งผู้ที่มีส่วนร่วมในการเผยแผ่โอวาทธรรมนี้ ทุกๆท่าน



ที่มา พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น

 

สาธุ สาธุ สาธุ ครับ