ท่านอยู่อย่างไรไม่มีทุกข์

อยู่อย่างไรที่ทุกขณะจิต ไม่มีตัณหา
ไม่มีอุปปาทาน ไม่มีทุกข์
ลุงแมวอยูแบบไม่ยึด แต่อยู่แบบรู้ว่า
ขณะจิตไหนกำลังเป็นสังขาร และขณะจิต
ไหนกำลังเป็นวิสังขาร
โดยไม่ยึดทั้งจิตสังขาร และไม่ยึดจิต
วิสังขาร
แน่นอนมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องกระทำ เพราะมันไมาสามารถกระทำได้
เนื่องจากมันเป็นอนัตตา เพราะจิตมันเกิดดับตามเหตุปัจจัย
ทำได้แค่สังเกต สังเกต สังเกต เมื่อมีสติเกิด
เท่านั้น
ฉะนั้น สิ่งใดที่ต้องมีความพยายามที่จะกระทำ
สิ่งนั้นย่อมเป็นสังปรุงแต่ง(สังขาร)
มันเป็นทุกข์ ยึดทำไม??
ถ้ายึดก็จะกลายเป็นเราทุกข์ ถ้าไม่ยึด
ก๋ไม่มีใครทุกข์ แต่ความทุกข์มันก็ยังคง
เกิดดับไปตามเหตุปัจจัย
เดินทางนี้ดีมั้ยคับ

 

ปัญญาบางคนมีได้เพราะเล่าเรียน
บางคนมีได้เพราะลงมือทำงาน
สุดท้ายคนเราต้องทำงานเลี้ยงตัวเอง
แสงสว่างเกิดขึ้นจึงเห็น
เห็นได้จึงเกิดปัญญา
ปัญญารู้ได้จึงเกิดวิชา
วิชาเกิดจึงเลี้ยงชีพได้

 

ปัญญาอันไหนจะใช้
เพื่อการหลีกลี้หนีพ้นจากทุกข์
ที่ทำให้ต้องดิ้นรนหาอยู่หากิน ดิ้นรนหา
สิ่งเสพสม หาความเพลิดความเพลิน
ปัญญาแบบนั้น นั่นแหล่ะที่ต้อง
ขวนขวายให้หายจากความ
ทุกข์ทน(แต่ความเคยชินหลอกหลอน
ว่ามันเป็นธรรมดา)
จริงมิจริง

 

ยังต้องอาศัยความพยายามอยู่ครับลุงแมว
เราปล่อยวางความยึดลงถาวรไม่ได้
การทำในใจถึงความปล่อยวางแบบลุงแมว
เป็นสิ่งที่ดีครับ ช่วยให้หายทุกข์ได้
เรียกว่า "ฉลาดในการจัดการกับทุกข์"
ทุกข์เบาบางลงได้ ข้อนี้เป็นจริง
แต่... สักพักจิตจะหยิบฉวยมายึดอีก
กลายเป็นทุกข์อีก วางอีก ทุกข์อีกไปเรื่อยๆ
เหมือนการพ้นทุกข์เพียงชั่วคราว

แต่ถ้าแบบถาวรแบบพระอรหันต์ท่าน
ต้องให้จิตบอกเลิกตัณหา
วางอุปทานด้วยจิตเอง
ด้วยการพาจิตไปเห็นความจริง
ด้วยสติ แบบธรรมดาๆนั่นแหละครับ
จนจิตยอมรับของมันเอง
ยอมรับ คือ มันเห็นความจริงเข้าจังๆ
มันก็จะวางของมันเอง
โดยเราไม่ต้องไปพยายามปล่อยวาง
เพราะเราปล่อยวางมันทุกขณะจิตไม่ได้
จิตเกิดดับเร็วเกินไป
เราทันหนึ่งขณะ .. ทำใจให้วางลงได้
เเต่มันไหลไปเกิดอุปาทาน
เป็นร้อยเป็นหมื่นขณะ

พระพุทธเจ้าจึงมีมรรคแปดไว้
อาศัยความพยายามให้เรามีสติ
เพื่อรู้เห็นตามจริง
เพราะบางทีที่เรามี "สติ"
รู้เห็นจังๆซักที ขอแค่ทีเดียว
มันใช้แค่ขณะเดียว มันเห็นแจ้งเลย
ไปถึงบางที
พ้นตัณหา สิ้นอุปาทานกันเลยครับ