ธรรมะจากเพจต่างๆ พระสายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

“พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อยู่ที่จิต”

ขอให้ทุกท่านตั้งจิตให้แน่วแน่ พระพุทธเจ้าก็อยู่ที่จิต
พระธรรมเจ้าก็อยู่ที่จิต พระอริยสงฆ์เจ้าก็อยู่ที่จิต

พระพุทธเจ้าอยู่ที่จิต ก็คือความรู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดี
พระธรรมอยู่ที่จิต ก็คือกิริยาซึ่งทรงไว้ซึ่งความรู้สึกสำนึกเช่นนั้นตลอดเวลา

พระอริยสงฆ์อยู่ที่จิต ก็คือกิริยาที่จิตมีสติ สังวร ระวัง ตั้งใจที่จะละความชั่วประพฤติความดี ปลูกความเชื่อมั่นลงในจิตอย่างแน่วแน่

เมื่อพระพุทธเจ้าก็อยู่ในจิต พระธรรมก็อยู่ในจิต พระสงฆ์ก็อยู่ในจิต แล้วก็นึกในใจว่า พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโมสังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ แล้วก็มานึกเอาพุทโธๆๆ เพียงคำเดียว แล้วก็มานึก พุท พร้อมกับลมหายใจเข้า โธ พร้อมกับลมหายใจออก

“พระอาจารย์พุธ ฐานิโย”
วัดป่าสาลวัน จ.นครราชสีมา

:: รวมคำสอน “หลวงพ่อพุธ ฐานิโย”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=40915

:: ประวัติและปฏิปทา “หลวงพ่อพุธ ฐานิโย”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=50583



ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

โอวาทธรรม:พระคุณเจ้าหลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม



ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

โพชฌงค์ ๗ เป็นธรรมที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังให้เกิดวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์ หรือถึงที่สุดแห่งการดับทุกข์นั่นเอง

เมื่อจิตตั้งมั่น แน่วแน่อย่างต่อเนื่องยาวนาน อย่างเนืองๆ ย่อมประกอบด้วยกำลัง และยังประกอบด้วยปัญญาที่เห็นเป็นไปตามจริงตามที่ได้สั่งสมมา จึงเป็นปัจจัยเครื่องสนับสนุนในการน้อมนำไปในการอุเบกขา

๗. อุเบกขาสัมโพชฌงค์ การวางใจเป็นกลาง วางทีเฉย ( รู้ ) ตามความจริง หรือยอมรับตามความจริง แล้วละเสียโดยการตั้งมั่นวางเฉย หรือปล่อยวางโดยอาศัยกำลังของจิตอันเกิดแต่สติ สมาธิ และปัญญานั่นเอง วางเฉย ที่หมายถึง รู้สึกอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น เป็นธรรมดาไม่ต้องฝืน แต่ตั้งใจกระทำหรือปฏิบัติ ด้วยการไม่ ( คิดนึก ) ปรุงแต่ง ไม่แส่ส่ายไปในเรื่อง หรือกิจนั้นๆ ทั้งในทางดีหรือชั่ว ( ทางร้าย ) กล่าวคือไม่คิดเอนเอียง ไม่แส่ส่าย ไม่ซัดส่าย ไม่ยึดมั่นในสิ่งใด เช่น ไม่ไปปรุงแต่งด้วยถ้อยคิดหรือกริยาจิตในเวทนา ( ความรู้สึกรับรู้เมื่อกระทบสัมผัสอันอาจชอบใจหรือไม่ชอบใจ ) หรือสังขารขันธ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นเช่น จิตฟุ้งซ่าน , จิตมีโทสะ ฯ.

ถ้อยคิดหรือความคิดนึกที่เกิดขึ้น เช่น การคิดปรุงแต่งหรือการเอนเอียงไปคิดเห็นว่าสิ่งนั้นถูกหรือสิ่งนั้นผิด , ไม่ปรุงแต่งทั้งในบุญหรือบาป , ไม่ปรุงแต่งไปทั้งดีหรือชั่ว , ไม่ปรุงแต่งว่าเราถูกหรือเขาผิด , เกิดความรู้สึกอย่างไรก็เกิดอย่างนั้น ไม่เป็นไร เป็นเรื่องปกติที่ถูกต้องเป็นธรรมดา เพียงวางจิตหรือสติหรือความคิดให้เป็นกลางด้วยการกระทำ วางทีเฉย เพราะการที่ไปปรุงแต่งแม้จะเป็นดีหรือสิ่งที่ถูกก็เป็นทุกข์ ( แยกแยะให้เข้าใจความหมายถูกต้องด้วย มิได้หมายถึงไม่ทําความดี ไม่ทําบุญ แต่หมายถึงการไปคิดนึกปรุงแต่ง แล้วยึดว่าถูก ว่าดี อย่างนั้น อย่างนี้ อันล้วนยังให้เกิดเวทนา คือความคิดขึ้นใหม่ๆ อันย่อมเกิดเวทนาขึ้นอีกทั้งสิ้น อันล้วนอาจเป็นปัจจัยให้เกิดตัณหา อุปาทาน ชาติอันเป็นทุกข์ขึ้นในที่สุด ) ดังเช่น เรานั้นเป็นคนดีมากๆ ช่วยเหลือเกื้อหนุนบุคคลคนหนึ่งอย่างมากๆ เป็นความดีชนิดบริสุทธิ์ใจ แต่แล้วบุคคลคนนั้นกลับกระทำการสิ่งที่ไม่ดีต่างๆ นาๆ ต่อเรา เพียงแต่เราคิดปรุงแต่งหรือกระทำโดยอาการพิรี้พิไรรำพันโอดครวญในความดีของเราหรือความชั่วของเขาในเรื่องนี้ขึ้นมา ที่แม้เป็นจริงอย่างที่สุดก็ตาม ท่านก็ย่อมต้องเสวยทุกข์ขึ้นทันที ความดีที่เรากระทำอยู่นั้นเราย่อมได้รับอยู่แล้วเพียงแต่อาจโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อใดที่เราไปคิดยึดมั่นในความดีด้วยกิเลส คือไปอยากให้ความดีนั้นตอบแทน ก็เกิดอุปาทานทุกข์อันเร่าร้อนเผาลนขึ้นทันที ด้วยเหตุฉะนี้ พระอริยเจ้าท่านจึงมีคำกล่าวอยู่เนืองๆ ว่า
” ไม่ยึดดี ไม่ยึดชั่ว เป็นกลางวางทีเฉย ”

อุเบกขา จะเกิดขึ้นได้ต้องเกิดจากการเจตนาขึ้นเท่านั้น จึงต้องหมั่นสั่งสมอบรมปฏิบัติ ไม่ใช่การวางใจเป็นกลางชนิดที่ต้องทําใจเป็นกลางเฉยๆ ชนิดจะไม่ให้รู้สึกรู้สาต่อทุกขเวทนา , สุขเวทนาที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด กล่าวคือ อยากจะไม่ให้มีทุกขเวทนาทางกายหรือทางใจใดๆ มากระทบได้ เพราะยังไม่รู้ไม่เข้าใจด้วยอวิชชา อันอาจกระทําได้แค่เป็นครั้งคราวด้วยฌาน , สมาธิเท่านั้น อันยังเป็นเพียงโลกียวิโมกข์ ( ความหลุดพ้นขั้นโลกีย์ ) เป็นกุปปวิโมกข์ ( ความหลุดพ้นที่กำเริบคือเปลี่ยนแปลงกลับกลายหายสูญได้ ) และเป็นวิกขัมภนวิมุตติ ( ความหลุดพ้นด้วยข่มไว้ คือ กิเลสระงับไปเพราะถูกกำลังสมาธิข่มไว้ เหมือนเอาแผ่นหินทับหญ้า ยกแผ่นหินออกเมื่อใด หญ้าย่อมกลับงอกงามขึ้นได้ใหม่ ) เพราะตามความเป็นจริงแล้วทุกขเวทนานั้นยังมีอยู่เป็นธรรมดาแม้ในองค์พระอริยเจ้า แต่ท่านเหล่านี้ไม่มีอุปาทานทุกข์หรืออุปาทานขันธ์๕ , จึงต้องเป็นการปฏิบัติด้วยความรู้ความเข้าใจตามความเป็นจริงแล้วว่าเป็นโทษเป็นทุกข์ แล้วจึงปล่อยวาง หรือทําใจเป็นอุเบกขา กล่าวคือรู้ตามความเป็นจริงแล้ว รู้สึก ( เวทนา ) อย่างไร ก็เป็นเยี่ยงนั้นนั่นเอง แต่ต้องเข้มแข็ง ไม่คิดนึกปรุงแต่งด้วยการไม่เอนเอียง หรือแทรกแซงไปด้วยถ้อยคิดหรือกริยาจิตใดๆ ในเรื่องนั้นๆ ทั้งในทางดีหรือชั่ว ( ทางร้าย )

อุเบกขาจึงไม่ใช่อทุกขมสุขเวทนา หรือที่บางทีเรียกกันว่าอุเบกขาเวทนา อันเป็นความรู้สึกเฉยๆ แล้วไปยึดไปเข้าใจผิดว่าเป็นการอุเบกขา

อันอุเบกขาเวทนานั้น เป็นสภาวธรรมที่เกิดการรับรู้ขึ้นจากการเกิดผัสสะเป็นธรรมดา กล่าวคือเป็นไปโดยสภาวธรรมชาติ อย่างไรเสียก็ต้องเกิดขึ้นและเป็นไปตามธรรม

ส่วนการอุเบกขาหรือตัตรมัชฌัตตตาเป็นสังขารขันธ์ จึงต้องมีสัญเจตนาหรือเจตนาขึ้น ดังนั้นจึงต้องหมั่นฝึกฝนอบรมด้วยความเพียรยิ่ง จนสามารถกระทำอุเบกขานั้นเป็นมหาสติ กล่าวคือ กระทำเองโดยอัติโนมัติ เป็นเฉกเช่นสังขารในปฏิจจสมุปบาท แต่ปราศจากเสียซึ่งอวิชชา

เมื่อจิตตั้งมั่น แน่วแน่อย่างต่อเนื่องยาวนาน อย่างเนืองๆ ย่อมประกอบด้วยกำลัง และยังประกอบด้วยปัญญาที่เห็นเป็นไปตามจริง ตามที่ได้สั่งสมมา จึงเป็นปัจจัยเครื่องสนับสนุนในการน้อมนำไปในการอุเบกขา



ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

เรื่อง “อานุภาพแห่งการสวดพระพุทธมนต์”

(จากประวัติพ่อแม่ครูอาจารย์ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)

คราวหนึ่งท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต พักอยู่บนดอยปะหร่อง ได้มีเทพพวกหนึ่งจากเขาจิตรกฎ มาเรียนถามท่านว่า “ เสียง สาธุ สาธุ อะไร สะเทือนสะท้านทุกวัน พวกเทพทั้งหลายได้ฟังแล้วมีความสุขไปตามๆกัน ” ท่านจึงนำมาพิจารณาก็ระลึกได้ว่า ตอนเช้าหลังจากที่ชาวเขาตักบาตรท่านแล้ว ท่านก็ให้พรพวกเขาและสอนให้เขากล่าวคำว่า “ สาธุ ” พอรับทราบแล้ว พวกเทพก็ว่าเขาก็พากันสาธุการด้วย

ท่านพระอาจารย์มั่น จึงพิจารณาต่อว่า การสาธยายพระพุทธมนต์ ใครสวดก็ตาม เพียงแต่ระลึกในใจ มีอานุภาพแผ่ไปได้หมื่นจักรวาล พูดออกเสียงพอฟังได้มีอานุภาพแผ่ไปได้ถึงแสนจักรวาล สวดเต็มเสียงสุดกู่มีอานุภาพแผ่ไปได้เป็นอนันตจักรวาล แม้สัตว์ที่อาศัยอยู่ในมหานรกอเวจี ยังได้รับความสุขเมื่อแว่วเสียงพระพุทธมนต์



ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

เรื่อง “คุณแม่บุญเรือน อุบาสิกาผู้บรรลุพระอรหันต์”

(ปกิณกธรรม หลวงปู่สังวาลย์ เขมโก)

ผู้หญิง จิตเค้าพิจารณาละเอียด เวลาบรรลุธรรมจึงมีฤทธิ์มาก มากกว่าผู้ชาย ๑๖ เท่า ดูคุณแม่บุญเรือน เป็นตัวอย่างสิ ท่านมีฤทธิ์มาก จิตคุณแม่บุญเรือนนี้ อัศจรรย์ยิ่ง มีฤทธิ์มาก รวดเร็ว หาผู้ใดเสมือนเหมือนไม่มีนะ

แม่บุญเรือน นี้ท่านบรรลุเป็นพระอรหันต์นะ ด้วยอำนาจ แห่งสมาธิเจโตวิมุติ เจโตปริญาณาน อันบริสุทธิ์ คุณแม่บุญเรือนท่านเป็นพระอรหันต์นะ ไม่มาเกิดแล้ว เสียดาย ที่คุณแม่บุญเรือน เป็นหญิง ถ้าเป็นผู้ชายหรือเป็นพระ คงมีชื่อเสียง มีคนรู้จัก เป็นที่นับถือ โด่งดังไปทั่วโลกเลยทีเดียวนะ

ถ้าหากถ้าคุณแม่ยังอยู่ เราคงไม่เป็นแบบนี้หรอก (อัมพาต) แค่ขอให้ท่าน กำหนดอธิฐานฤทธิ์รักษาให้เรา เราก็หายแล้ว

คุณแม่ท่านมาด้วยนะ (ตอนพิธีเททอง สร้างพระ ของหลวงพ่อ) ท่านมาช่วยเรา รัศมีเขียวปัด สว่างไสว มาเลย

หลวงปู่สังวาล เขมโก กับ คุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ทั้งสองท่าน สนิทนับถือ ซึ่งกันและกันมาก สมัยก่อนหลวงพ่อสังวาล พบกับคุณแม่หลายครั้ง คุณแม่เคยกล่าวไว้ว่า ภพชาตินึง เคยเกิด เป็นพี่น้องกันมา หลวงพ่อ ท่านเป็นพี่ชายท่าน

(พุฒิ นิพพาน บันทึกธรรม)



ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา ธรรมะพระป่ากรรมฐาน สายหลวงปู่มั่น

 

ที่มา ธรรมะพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

โอวาทธรรมพระคุณเจ้าพระราชอุดมมงคล(หลวงพ่ออุตตมะ)

ธรรมะประจำวันที่ 31~8~2561



ที่มา เมตตาธรรม ศิษย์พระธุดงค์กรรมฐาน สายหลวงปู่เสาร์-หลวงปู่มั่น

 

“เวลานั้นก็ได้ผ่านดับไปตามโมงยาม เวลาไม่กลับมาอีก เป็นอดีต”

เจ้าคุณนรรัตนราชมานิต
วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพฯ



ที่มา ธรรมะของพระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต