ธรรมใดเป็นปฏิเวธ ธรรมใดเป็นสัญญา

หรอ พอดีรู้สึกว่าจิตใจเรามันเหมือนลิงไง ไม่เคยอยู่นิ่ง อยู่ไม่สุข
ชอบออกเอ๊กเซอร์ไซส์ เล่นยิมนาสติกห้อยหัวตีลังกา ถึงจะมีแรง ถ้านิ่งๆแล้วจะหลับ
จริตใครจริตมันเนาะ

 

น้ำหนักเท่าไหร่แล้วครับ
จะมาออกเอ๊กเซอร์ไซส์ ห้อยหัว อีกต่างหาก

 

เขาหมายถึง จิตใจ มันซนเหมือนลิง
ไม่ได้หมายถึงร่า่งกาย

 

อย่างนั้นก็แสดงว่าห้อยหัวใจลงมาน่ะสิครับ
อย่างนี้ก็ยิ่งผิดแนวทางในการปฏิบัติ

การปฏิบัติต้องตั้งหัวใจปลุกหัวใจขึ้นมา
ให้มีความแน่นหนามั่นคงในจิตใจให้เหมือนหินผา
ไม่ว่าสิ่งใดกระทบต่อจิตใจ จิตใจก็ไม่หวั่นไหว
นี่คือจิตเป็นสมาธิครับ

ช่วยบอกต่อพี่ ๆ น้อง ๆ ด้วยนะครับ

 

ขอร่วมลงชื่อด้วยคนครับ

ปัญญาผมยังมีไม่มาก แต่ปฏิเวธทางสมาธิผมแน่นเอียดครับตอนนี้

 

พูดไปเรื่อย ไม่ได้เข้าแก๊บเล้ย!!!
จริตใครก็จริตใคร ทำอย่างไรก็ได้ที่ถูกจริตแล้วมีสติรู้ตัวเอง
บางคนเขามีธรรมชาติที่พอจิตนิ่งมันก็เคลิ้มมันก็หลับ เรียกว่าขาดสติ
แต่เวลาเคลื่อนไหวมันมีสติพิจารณา

บางคนเขามีธรรมชาติฟุ้งซ่าน ต้องฝึกให้จิตสงบถึงจะมีสติพิจารณา

มันอยู่ที่คนจะรู้ตัวเองหรือเปล่าว่าต้องทำไงถึงจะมีสติพิจารณา

จะแนะนำใคร มันต้องรู้จริตต่างๆให้กว้างขวาง
ไม่ใช่เอาตัวเองเป็นหลัก เรียกว่าคนโลกแคบ
ไม่เข้าใจโลกของคนอื่น รู้จักแต่โลกของตัวเอง มันก็พูดถึงแต่โลกตัวเอง
คนที่เขาท่องโลกกว้างรู้ว่าโลกนี้มีหลายแบบ เขาถึงจะรู้ว่าอยู่โลกนี้เขาเห็นแบบนี้
อยู่โลกแบบนั้นเขาเห็นโลกแบบนั้น ถึงจะคุยเรื่องโลกของคนอื่นได้ถูก
ไม่งั้น เขาพูดถึง 1 แต่ตัวเองมีแต่2 ไม่รู้จัก1 จะแนะนำคนที่เขาเห็น1ได้ไง
ในเมื่อไม่รู้จัก1 มันก็มีแต่ยัดเยียดทิฏฐิของตนให้คนอื่นทำตามได้แค่นั้น

 

มันเป็นมุมมองของกิเลสไงครับ
จะให้ธรรมไปเข้าแก๊ปของกิเลสมันเป็นไปไม่ได้

ความคิดของกิเลสย่อมต่างจากธรรมอย่างสิ้นเชิง
จะให้กิเลส มันมาทำสมาธิก็ไม่ได้
เพราะมันกลัวธรรมมีอำนาจเหนือมัน

กิเลสมันก็หลอกให้คิดตามมันไป
แล้วก็หลอกว่านี่ไงปัญญาเธอมีปัญญาแล้ว
หารู้ไม่กิเลสมันหลอกให้โง่เต็ม ๆ
ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอครับ

สมาธิยังไม่มี แล้วมาบอกว่าตนมีปัญญา
มันเป็นการแสดงความโง่โดยสิ้นเชิงครับ

 

หรอ เพิ่งจะรู้ ว่าคนที่ชอบสู่รู้ ชอบประมาณคนอื่น แต่ไม่เคยประมาณตน
คือพวกคนมีธรรม เนอะ

บ๊ายบาย คนมีธรรม ละกัน คุยไปก็ออกทะเล ป่าวๆ

 

ไม่ต้องไปสู่รู้หรอกครับ
มีหูมีตามันก็รู้ได้
และยิ่งเป็นความรู้โดยธรรมรู้จริงเห็นจริงแล้วประมาณได้หมด
แม้แต่อาจารย์ของใครก็ตามเถอะรู้ได้ครับว่าขั้นไหนขั้นไหน
คนรู้เหนือกว่า ก็ต้องรู้คนที่รู้ด้อยกว่าใช่มั้ยครับ

 

ธรรมะทุกชนิด ทุกข้อ ทุกหมวด ล้วน ต้อง สัญญา และ ล้วนต้อง ปฏิเวธ

 

ธรรมใดเป็นสัญญา


จับเอาสัญญาของตน มาปรุงแต่งไปตามอำนาจกิเลสตนเอง นี่คือปัญญา นี่คือทางหลุดพ้น
นั่งนึกจินตนาการนั่งเทียนเอาเอง คิดว่า....ต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้

เพราะหัวใจตนเองหลอกลวงตน ธรรมที่เกิดจึงเป็นเพียงแค่ สัญญาหลอกลวงตน
ธรรมที่สอน จึงเป็นแค่นิยายประโลมโลก หลงชมเชยยกย่องเชิดชูตนเอง

คำสอน ที่ลอกดัดแปลงเอามาจากต้นฉบับของคนอื่นเอามาเป็นของตน
คำสอน จึงเป็นลักษณะเข้าข่าย ที่เรียกว่า กระแดะหรือดัดจริต ไม่เป็นธรรมแท้

เพราะเกิดจากใจ ที่มีกิเลสขี่หัวครอบครองเต็มหัวใจ ไม่ได้เกิดจากใจที่มีธรรมครองในหัวใจ
จึงเป็นเพียง คำสอนที่ที่เกิดจากสัญญา เงาของกิเลสแฝงมากับธรรม

 

เพราะยังภาวนาไม่เป็น ยังไม่มีหลักใจของตัวเอง

จีงแยกไม่ออกว่า อันไหนจริงอันไหนปลอม

ใครสร้างสรรค์คำพูดหรูๆ ออกมาสอน

ก็นึกว่า ผู้นั้นบรรลุเป็นพระอริยะหรือพระระดับสูงๆไปหมด

พวกที่มีศรัทธามากๆ ก็มักจะตกเป็นเหยื่อของพวกนี้ แบบถอนตัวยาก

เป็นแบบนี้มานานทุกๆยุคทุกๆสมัย

 

วิสุทธิธรรม คือ ธรรมที่สละ สลวย