นักปฎิบัติพิจารณาอย่างไรลมหายใจจึงเป็นไตรลักษณ์

อธิบายต่อเลยครับ

 

ธรรมะไม่ใช่เกิดลอยๆ
มันต้องมีเหตุ ให้ต่อ
ต้องเปิดใจด้วยว่า ทำถึงตรงไหน
ไปมายังไง
ถ้าไม่บอก อำพรางไว้
จะได้แค่หว่านกว้างๆ คลำๆ เสียกำลังเปล่าๆ

 

อยากเห็นแสดง อนิจัง ทุกขัง อนัตตา จากการพิจารณาลมหายใจนะครับ

 

ลุงตู่ ทำอานาปานสติมาแบบไหนล่ะฮะ

 

ทำแบบใช้มาตรา ๔๔. ครับ

 

จริงๆก็ อธิบายไปหมดละ
ถ้าจะให้ละเอียด ต้องแพลมออกมา
ถ้าอำพรางไว้ก็ช่วยไม่ได้
ติดตรงไหนก็ดูเอาเองละกัน

ปล.ถ้าถามคำถามแบบเดิมๆอีก
จะจัดว่ายังไม่ได้ลงมือทำ
ถามแบบฆ่าเวลา ทางสองไม่มีหนึ่ง

ปล.2 เพิ่งกดไปโดน ถ้ามาทางสายโกก้า อันนั้นท่านไม่ได้เป็นแบบอานาปาแท้ๆ ถ้าจะฟังเพิ่ม อีกลิงค์นึงถึงพอดี

 

ธรรมะที่ไหลจากอนิจจังไปสู่อนัตตานะครับ. อนิจังเป็นอย่างไร ไหลไปสู่ทุกขัง ไหลไปสู่อนัตตานะครับ ในลมหายใจตามพระสูตรนะครับ. เมื่อถึงอนัตตาแล้วไปยังไงต่อ

 

สวัสดีครับคุณขาจอน (หายไปนาน)

ผมเจริญแต่อานาปานสติมาตลอด
การเข้าใจว่าอานาปานสติ แล้วไปธาตุ 4 พลิกเป็นกสิน
ประเด็นนี้ผมไม่ทราบว่าพลิกไปได้ยังไง
แต่ผมมองว่าไม่น่าจะเกี่ยวกัน เพราะสูตรอานาปานสติ สูตรเดียวถึงนิพพาน
ถ้าคนที่จะไปนิพพพาน แต่ยังมอง คน สัตว์ เรา เขามีความเป็นธาตุ 4 ไม่ได้
ก็ไม่น่าจะถึงวิมุติ ของจริงครับ
ประเด็นนี้จะกลายเป็นเกิดนิพพานเทียมขึ้นมา ที่เข้าใจผิดกันไป

อานาปานสติ มีกว่า 50 พระสูตร ที่พระพุทธเจ้ากล่าวสรรเสริญเอาไว้

คนที่เจริญอานาแล้วจะไปนิพพาน ยังไงก็ต้องผ่านด่าน ธาตุ 4 ก่อนแน่นอน
อินทรีย์ น่าจะพอตัวแล้ว

ฝากให้พิจารณา

 

ลมหายใจจะไปทำลายอัตตตาได้อย่างไร

 

สมมุติว่าเข้าใจละกัน
ว่าเราจะสังเกตสัญญาขันธ์
ทีนี้สติมันจะบริสุทธิ์ขึ้น
เพราะเข้าไปเห็น สภาพปรมัติมันทำงาน
ด้วยอำนาจของอนิจจสัญญา
มันจะค่อยขูดกิเลส
กิเลสคือสภาพความเห็นผิด หรือสัญญาหมายผิดๆ
อุปมาเหมือนเราลากเรือที่มีเพรียงติดอยู่
เราลากไปเรื่อยๆ ไม่ต้องไปนับว่าออกไปกี่ตัว
แต่รู้ว่ากำลังทำกิจคือการขัดเกลากิเลสอยู่
ถ้าหมดเจตนาเมื่อไร วางได้หมด
มันจะแหวกออก
เข้าไปเห็นบ่อน้ำใส
แต่ก็ต้องออกมาอีก
เราก็เพียรพยายาม ไม่เพียรไม่พัก
ถ้าพอมันก็สมังคี
.....

 

อานาปานสติมันลึกซึ้ง พลิกไปได้มาก...........(ยาวขนาดที่สาวกไม่อาจรู้ทั่วถึง)
ทีนี้ที่ส่วนตัวสมาทานไว้ คือแบบของพระสารีบุตร
ท่านว่าจะละอัสมิมานะได้หมด

ส่วนมากที่สอนกันจะพลิกไปหมด ไปตั้งนิมิต ธาตุ บริกรรม
ก็ว่ากันไป ตามอนุเคราะห์ของครูบาอาจารย์ที่ไปเรียน

ถ้าจะให้ละเอียดกว่านี้ก็ว่า

ถ้าเราเทำอานาปานสติ
แล้วเข้าไปรู้สภาพเย็นร้อนอ่อนแข็งตึงไหว
ของลมมันจะพลิกไปเป็นธาตุบรรพะ

การกำหนดรู้ตรงความรู้สึก
เรากำหนดลงไปที่ความรู้สึกสัมผัสของลมกับกาย
ตรงที่เกิดการกระทบ
จะเกิดความรู้สึก มันเลยพลิกไปเป็นธาตุ

ส่วนไปเกาะที่นิมิตภายในก็เช่น
ไปกำหนดรู้ที่จมูก
มโนภาพภายในต้องตั้งนิมิตของจมูกขึ้นมาอีกชั้น
หลับตาจะไปเห็นจมูกได้ยังไง
หรือไปกำหนดที่อก
หนักเข้านิมิตจะเกิดความใสสว่าง
.....เป็นอุคหะ ปฏิภาคก็ว่ากันไป

 

พระองค์แสดงอย่างนี้นะครับ. เมื่อตามเห็นอนิจจัง เราจะเห็นทุกขัง เมื่อตามเห็นเห็นทุกขัง เราจะเห็นอนัตตาครับ. ในอานาปานสตินั้น ท่านให้เราศึกษาสังเกตุอาการของลมหายใจ. เกิดดับ(อนิจจัง) สั้นบางยาวบางเปลี่ยนแปรไป(ทุกขัง) บังคับไม่ได้คือเราหยุดหายใจไม่ได้เป็นอนัตตา. เมื่อเราเห็นอนัตตาแล้วพระองค์ถามต่อว่าเราควรยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวงมั้ยเพราะมันไม่ใช่ตัวตนเราเขา เราก็จะไม่ควรยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวง.พระองค์ให้พิจารณาด้วยความป็น ขันธ์ ธาตุ อายตนะ ปฎิจสมุปบาท กิจในอริยสัจในข้อสมุทัยนั้นคือกิเลสตัณหา อุปาทาน ที่ควรละเราก็เข้าไปละตรงๆ. กิจในอริยสัจข้อนี้ไม่ค่อยมีคนทำกันเลย

 

ก็เพราะแบบนี้ถึงต้องเข้ามาทัก เข้ามาท้วง
พูดกันคนละส่วน
คุณขาจอน พูดในส่วนของการบริกรรม ในการปฏิบัติ
แต่ที่ผมได้แสดงไปก่อนหน้านั้น ผมหมายถึงในส่วนของ "ผลลัพธ์"
จากการเจริญปัญญา(อานาปานสติ)ที่มีผลเป็นรูปธรรม ให้ได้สัมผัส ให้ได้ลิ้มลองรสแล้ว
ซึ่งผลลัพธ์ จะเกิดแก่ใคร คนนั้นอินทรีย์ภาวนาก็ไม่เบาแล้ว

ต้องเข้าใจตรงกันก่อน ไม่อย่างนั้นก็แย้งกันคนละประเด็นไปเลย

 

ทำมาแบบธาตุบรรพะจริงเป่า
ลองอธิบายหน่อยจิว่าเห็นเป็นธาตุไง

 

รู้ทุกข์ มันละสมุทัย เจริญมรรคไปในตัวเองแล้วฮะ
ไม่ใช่มาตั้งแบบข้อๆ ถามตอบ

 

อานาปานสติให้ปัญญาเกิดขึ้นในกายใจเราแล้วก็เอาความรู้นี้ไปพิจารณาธรรมะนอกกายทั้งหมด ทั่วทั้งจักวาลมันก็เหมือนกันทั้งหมดมีแค่นี้. ส่วนใตรจะไปพิจารณาเวทนาที่เกิดจากสมาธิก็ไต่อได้ ด้วยอาการปีติสุข อุเบกขา จิตสังขารมันก็ปรุงอาการออกมา สุดท้ายมันก็เกิดดับไปหมดเป็นอนัตตาบังคับบัญญาในส่วนเวทนาไม่ได้เหมือน. ในหมวดจิต ในหมวดธรรมก็เหมือนกันทั้งหมด. สรรพเพธรรมาอนัตตาก็ครบถ้วนทุกหมวดธรรม. ความรู้ทั้งหมดก็มีแค่นี้เท่านั้น. ความรู้เหล่านี้จะมีกำลังตัดกิเลสอุปาทาน ในกิจอริยสัจข้อที่๒สมุทัย ควรรละได้ตามการสะสมของปัญญาและสนับสนุนดยกำลังสมาธิแต่ระดับที่บุคคลทำได้

 

ไม่มีทางละเองครับ. ถ้าไม่ทำกิจในอริยสัจ. เพราะมันคือหน้าที่. หน้าที่นี้เป็นข้อห้ามในวินัยพระสงค์. ฆารวาสขาดข้อนี้กันเยอะมากๆไม่ห้ามใจเข้าไปละกิเลส คิอว่าปล่อยไปตามธรรมชาติ ทางจึงแคบมากๆ. ผมเข้าไปกำหนดละกว่าจะทำได้ก็หลายปี. ตอนนี้ผมจึงละได้ ละกิเลสได้อุปาทานก็ดับไปครับ

 

งั้นแถมอีกนิดละกัน
ถ้าเห็นความแปรปรวน เย็น ร้อน อ่อน แข็ง ตึงไหว แล้วมารู้อิริยาบท เห็นเป็นท่อนๆ เป็นก้อนๆ ไม่มีนิมิตอันนี้ก็แบบนึง ถ้าเห็นเป็นนิมิต หรือกำหนดลงที่ธาตุแล้วแผ่ออกก็อีกแบบนึง ถ้าสังเกตมันไหวๆก็อีกแบบนึง
ซึ่งพอทำจริงๆมันก็แล้วแต่ธาตุของแต่ละคน
ละเอียดหยาบต่างกันไป....

 

มีแต่คนข้ามไปละอุปาทานคงไว้ซึ่งกิเลสมันข้ามขั้นตอน เราทำหน้าที่ละกิเลสเท่านั้นครับอุปาทานจึงดับ ตามวงจรปฎิจสมุปาท

 

ถามหน่อย
ตอนนี้ผมละได้
ละกิเลส กิเลสอะไร
อุปาทานอะไรดับ

ดับแล้วเหลืออะไร ?