นั่งสมาธิเเล้วเสียวขา

สวัสดีครับพี่ๆในเว็บพลังจิต แนะนำตัวก่อนครับผมอ๊อดครับ พึ่งปฏิบัติใหม่ครับ
ประมาณ 2 เดือนแล้ว สมาธิยังเป็นแค่เริ่มต้นเป็นเด็กหัดใหม่ครับ
ผมฝึกนั่งสมาธิตามแบบของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ
ทุกวันก็เป็นปรกติดี สมาธิน่าจะยังอยู่ในขั้นขนิกสมธิตามที่ได้ศึกษามา
กำหนดรูปพระพุทธชิยราชเป็นนิมิต พอเห็นนิมิต ก็ไม่ได้ภาวนา
พอภาวนาก็ไม่เห็นภาพ วูบวาบสลับไปสลับมา หลังๆเรียบดีขึ้นจับนิมิตได้นานขึ้น
เตรียมตัวไปบ้านสายลมเพื่อฝึกมโนมยิทธิ เสาร์นี้
เมื่อวานนี้สวดมนต์ไหว้พระตามปรกติ 2 ทุ่มกว่าๆ นั่งสมาธิ ภาวนา นะมะ พะทะ
ตามเเบบหลวงพ่อ กำหนดรู้ลมหายใจพร้อมเห็นนิติ สลับไปสลับมาซักพักใหญ่ๆ เริ่มนิ่ง
เห็นภาพนิมิตพร้อมกับรู้การภาวนา แล้วความรู้สึกเงียบไประยะหนึ่ง ไม่ได้ภาวนา ไม่เห็นนิมิต
ไม่มีอะไรเลย เหมือนทุกอย่างหยุด ซักระยะหนึ่ง ขนลุกและ เกิดอาการเสียวที่หัวเข่าลงไปถึง
ปลายเท้าก็พยายามไม่ไปจับเป็นอารมย์ มีวูบๆเหมือนเราสัปหงกครับ เหมือนจะหน้าทิ่ม
แล้วสักพักเสียวหนักขึ้น เหมือนแปล๊บลงไปที่ปลายเท้า ยังเสียว
ตลอดไม่หาย ทีแรกเข้าจะว่าเหน็บจะกิน แต่ก็ไม่เป็นเหน็บ เริ่มจับคำภาวนาใหม่พร้อมเห็นนิมิต
จนไม่ไหวต้องออกจากสมาธิ มานั่งเหยียดขาบีบตัวเอง ดูนาฬิกา 3 ทุ่มครึ่ง พออาการดีขึ้น รองใหม่
พอเริ่มภาวนาพร้อมเห็นนิมิต ซักระยะหนึ่งแต่เร็วขึ้นความรู้สึกมาเหมือนเดิมเงียบไประยะหนึ่ง ไม่ได้ภาวนา ไม่เห็นนิมิตไม่มีอะไรเลย เสียวอีกแล้วแปล๊บอีก ไม่ไหวต้องออกจากสมาธิอีกครั้ง ดูนาฬิกา 4 ทุ่มทำอีกครั้ง พอเข้าความรู้สึกเดิมเสียวอีกแล้ว คราวนี้เลิกเลย ตอนก่อน 5 ทุ่ม

ร่างกายแข็งแรกปรกติครับไม่มีโรคประจำตัว ตอนนี้อายุ 29 ปีครับ
อยากถามพี่ๆครับใครเคยเป็นอย่างผมไหม แก้ยังไงครับ ปรกตินอน 5 ทุ่มถึง 6 โมงเช้า หรือผมจะนอนไม่พอครับ

 

ขณิกสมาธิจริงๆ ถ้าเข้าอุปจารสมาธิ จะไม่มีอาการอะไรเลย
เดินจงกรมสิ ช่วยได้

 

ขอบคุณที่แนะนำครับพี่ จะตั้งใจฝึกต่อไปให้มากขึ้นครับ แต่พื้นที่ไม่อำนวยครับ

ก็จะขอเล่าผลของการฝึก ไม่มีเจตน่านำมาโออวดใดๆเพราะเป็นเพียงผู้หัดใหม่
เป็นเพียงนำประสพการส่วนตัวมาเล่าสู่กันฟัง
ภาพมโนมยิทธิจะตรงความเป็นจริงหรือไม่เป็นจริง
ก็ขอบอกว่าเป็นสิ่งที่ผมประสพมาแต่ผู้เดียวเล่าให้ฝังเป็นเรื่องอ่านเล่น
เพลินๆอย่าจำไปเป็นเเบบอย่างนะครับ เพราะเป็นประสพการของผม
อาจจะเป็นอุปธานก็ได้ต้องระวัง
วันเสาร์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปฝึกที่บ้านสายลม
ครูอนงค์เป็นครูฝึก ได้รับคำแนะนำเป็นประโยชน์มากหลายอย่าง
พอฟังเทปหลวงพ่อท่านนำเข้ากรรมฐานรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
เมื่อครูบอกให้เริ่มได้ก็เริ่มเลยตามที่เคยฝึกที่บ้าน แต่คราวนี้ไม่จับรูปพระพุทธชินราช
จับลมหายใจเข้าออกแทน เวลาผ่านไปซักพักใหญ่ๆ วันนี้ไม่เสียวขาเลยรู้สึกสบายใจมาก
ได้ยินเสียงครูพูดแล้วครูก็ให้
นึกถึงบ้าน ให้ทุกคนกลับบ้าน ไปห้องพระ ไปกราบพระที่บ้าน ก็นึกตามไปทำตามทุกอย่าง
พอครูบอกให้ไปหาพระพุทธเจ้า เอาหละหว่าคราวนี้จะไปอย่างไร พอนึกว่าจะไปหาพระพุทธเจ้า
ไปหาพระพุทธเจ้า ไปหาพระพุทธเจ้า ไปหาพระพุทธเจ้า…………….ไปเลยปุ๊บ ก็ไปอยู่หน้าพระแท่น
แต่ไม่ชัดเลย เข้าใจว่าเป็น พระแท่น แต่มัวไปหมดไม่ชัด ประมาณตามภาพนี้แต่ก็ไม่ใช่จะเหมือนหมดเป็นตัวอย่าง เห็นอยู่เเค่ท่อนขา

 

ผมใช่คำศัพท์ไม่ค่อยถูก ข้าพเจ้าขอตั้งจิต ขอขมาต่อพระพุทธองค์ในการครั้งนี้
หากการใช้คำศัพท์ในการเรียกของข้าพเจ้าผิดไปจากประเพณีอันดีงาม
ขอพระพุทธองค์งดโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเทอญ
ด้วยเพียงประสงค์จะอธิบายให้ผู้ฝึกท่านอื่นได้เข้าใจเหมือนกัน
ครูก็บอกว่าพบพระพุทธเจ้าไหม หลายคนก็บอกว่าพบบางคนก็ไม่ตอบ
ผมกราบพระองค์ท่าน
ลืมบอกไปในห้องมีประมาณ 15 คน เขียนเป็นแบบถามตอบดีกว่าจะได้ง่าย
ครู : ท่านทำอะไรอยู่
คนอื่นๆ : นั่งอยู่
ผู้ฝึก: นั่งอยู่ (คิดในใจ เหมือนกันเลยนั่งอยู่)

ครู : นั่งยังไง
คนอื่นๆ : นั่งขัดสมาธ
ผู้ฝึก: นั่งหย่อนขา (คิดในใจ ไม่เหมือนเริ่มรังเร )

ครู : ตั้งจิตอธิฐาน ให้ท่านนำพระบาทลงได้ไหม
คนอื่นๆ : เงียบไปพักนึง ได้
ผู้ฝึก: (คิดในใจ เหมือนแล้วค่อยยังชั่วตอนนี้ก็ยังเห็นแค่ขาท่านอยู่ )

ครู : ท่านใส่รองเท้าไหม
คนอื่นๆ : ใส่
ผู้ฝึก: ใส่ครับ

ครู : ใส่รองเท้าแบบไหม
คนอื่นๆ : รองเท้าเป็นแก้ว ปลายแหลมงอน
ผู้ฝึก: รองเท้าเป็นทอง ปลายแหลม ( จิตคิดว่าเป็นทอง อ่า ไม่เหมือน )

ครู : ตั้งจิตอธิฐาน ให้รองเท้าเป็นแก้วได้ไหม
คนอื่นๆ : เงียบ
ผู้ฝึก: ข้าพเจ้าขอตั้งจิตอธิฐานขอให้เห็นตามสภาพความเป็นจริง รองเท้าก็กลายเป็นแก้ว

 

ครู : เห็นเนื้อท่านไหม เป็นยังไง
คนอื่นๆ : เป็นสีเนื้อบ้างเป็นแก้วบ้าง
ผู้ฝึก: เป็นแก้วใส จิตชัดเลย ใสมาก (หน้าผมไปจ่อติดกับหน้าแข่งของท่านเลย
รู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปตาติดกับหน้าแข่งท่าน)

คราวนี้ ครู : ให้ตั้งจิตอธิฐานให้เห็นภาพเป็นไปตามความเป็นจริง
แล้วก็ว่ากันไปเรื่อยๆ สำรวจพระวรกายท่าน พอสำรวจทั้งพระวรกายผมเริ่มไม่ทัน
ครูไปเร็วมาก ผมก็เห็นภาพไม่ชัดพยายามรวบรวมสมาธิใหม่ก็มาสดุดพระฟังเสียง
คนอื่นตอบเสียงครูถาม แต่จิตยังจับอยู่ที่พระพุทธองค์ แต่ท่านเล็กลงไกลออกไป
ครูให้ไปพระจุฬามณี ผมก็ตั้งจิตไปพระจุฬามณีตามท่านสั่งยังไม่ทันตั้งหลักครูให้เข้าไปข้างใน
ไปกราบสมเด็จองค์ปฐมท่าน
ผมยังไม่ทันได้สำรวจรายระเอียดว่าพระจุฬามณีหน้าตาเป็นยังไงแน่เพราะครูสั่งให้เข้าไปข้างในแล้ว
( เห็นแวบๆว่าเป็นเหมือนปราสาท แล้วคล้ายกับพระปฐมเจดีย์องค์ใหญ่มาก
ภาพนี้ไวมาก อาจเป็นอุปาทานของผมเองเพราะผมพึ่งไปพระปฐมเจดีย์เมื่อต้นเดือนพอได้ยินคำว่าเจดีย์ก็เลยเห็นภาพ ) พอเข้าไปเห็นพระพุทธเจ้าองค์ใหญ่มากๆ ใหญ่กว่าพระที่อยุธยา กราบท่านครูบอก
ว่าองค์ใหญ่ท่านคือสมเด็จองค์ปฐมผมก็กราบท่าน ขอพรท่านให้ได้เห็นภาพชัดเจนตามความเป็นจริง
ภาพก็ชัดเจน ขึ้นมาทันที องค์ท่านเป็นแก้วใส เหมือนพระพุทธรูปใสที่ทำจากแก้ว แต่ท่านมีรัศมี
แพร่ออกมาเป็นประกายทั่วองค์ท่านสว่างมาก

ครู : เห็นพระอรหันต์ ไหม
คนอื่นๆ : เห็น
ผู้ฝึก: เห็นครับ นั่งอยู่ด้านข้าง (เห็นเหมือนกันค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย)
แล้วครูก็ให้แยกกายไปกราบท่าน พอครูบอกจบผมก็อธิฐานให้กายแยกไปกราบท่าน
กายผมก็แยกไปจริงๆ ดีใจมากทำได้จริงๆ ก็กราบพระอรหันต์

 

แล้วครูก็ให้อธิฐานให้พ่อแม่เมื่อชาติอดีตมา พออธิฐานเสร็จก็เห็นมีพ่อแม่มามากเลย
แต่จิตไม่ค่อยชัดเห็นเป็นเหมือนภาพแรกมัวดำๆแต่รู้สึกได้ว่าท่านดีใจ ครูให้แยกกาย
ไปกราบท่าน พอกราบปุ๊ปรู้สึกว่าท่านมาโอบกอด หลายร่างชักงง
รู้สึกว่าท่านให้เรามาหาอีกมาบ่อยๆ ตั้งจิตจะให้ท่านชัดขึ้น
แต่ไม่ทันอะไรครูไปอีกแล้ว ไปเร็วมาก (จะถามพ่อแม่หน่อยว่าจะให้มายังไง
ถ้ากลับบ้านแล้วจะมาอีกได้ไหมมายังไง เลยไม่มีโอกาสได้ถามต้องไปต่อ)
ครูให้ไปหาสมเด็จองค์ปฐมอีกครั้ง แล้วถามท่านว่า เรามีวิมานไหม
ช่วงนี้หลายคนเงียบไป เข้าใจว่าตามไม่ทัน คงมัวกราบพ่อแม่อยู่ หรือ
ไม่ก็ตามไม่ทันตั้งแต่แรกแล้ว ผมผละมาไวไปตามครูบอก แต่ตามไปแบบมืดๆราง ๆ
แต่ก็ตามทันพอดีทุกครั้งไป พอถามสมเด็จองค์ปฐมว่ามีไหม ท่านบอกว่ามี ดีใจมากเลย
แต่ไม่รู้อยู่ที่ไหนเหมือนกัน ครูบอกให้ไปหาหลวงพ่อฤาษีลิงดำ พอได้ยิงคำนี้ดีใจมากเพราะ
อยากเจอท่านอยากกราบท่านอยากเห็นท่าน เกิดความปิติขึ้นมาทันทีไม่รู้เพราะอะไร
อาจเป็นเพราะผม ได้หันเข้ามาหาพระเพราะได้ฝังเทปที่ท่านเทศ พ่อนึกถึงท่านปุ๊ปก็เห็นท่านเลย
อยู่ในวิมานหลังใหญ่ท่านนั่งอยู่บนเก้าอี้ ครูถามว่าเห็นหลวงพ่อยัง ผมเห็นท่านแล้วรีบกราบท่านเลย
มีความดีใจมากเห็นท่านชัดที่สุดเลยเห็นจีวรเห็นไม้เท้า ชัดเจนเลยเห็นสีจีวรเหมือนพระทั่วไป
คนอื่นๆ บอกเห็นท่านมาในชุดแบบที่พระพุทธเจ้าใส่ ผมก็เลยแอะชักยังไง เราคิดไปเองหรอป่าว
ทำไมไม่เหมือนชาวบ้านเขา พอคิดปั๊ป หลวงพ่อท่านก็เปลี่ยนไปแต่งตัวเหมือนพระพุทธเจ้ามีรัสมี
ทั่วตัวเลย ดีใจมากเลยเห็นเหมือนที่คนอื่นเห็น

ครู : ท่านอยู่องค์เดียว หรือ
คนอื่นๆ : บางคนก็บอกปล่าว บางคนก็บอกอยู่คนเดียว
ผู้ฝึก: มีอีกองค์อยู่ด้านข้างด้านขวา แต่ผู้หญิงมีสไบสีเขียว
ครู : ท่านชื่อแม่ศรี ถามท่านซิว่าท่านเข้านิพพานยัง
คนอื่นๆ: เข้าแล้ว
ผู้ฝึก: เข้าแล้ว

ครู: อธิฐานจิตขอให้เห็นท่าน ตามความเป็นจริงเห็นไหม
คนอื่นๆ : เห็นแล้ว
ผู้ฝึก: เห็นแล้ว ท่านเป็นผู้ชาย องค์เป็นแก้วแต่งตัวเหมือนหลวงพ่อ

ครู: ถามหลวงพ่อ ซิว่าเราเคยเป็นลูกหลวงพ่อหรือปล่าว
คนอื่นๆ : เงียบ บางคนก็บอกว่าเคยเป็น
ผู้ฝึก: ผมถามหลวงพ่อ ท่านบอกว่าเป็น ผมหัวใจแถบหยุดเต้นดีใจจนบอกไม่ถูกน้ำตามันจะไหล
ยังไม่ทันได้ชืนใจเท่าไหร่ครูบอกให้ไปวิมานของตนเองเอาไป ไป ไป ไปอีกแล้ว

 

พอนึกปุ๊ปก็มาอยู่ในบ้านหลังหนึ่งเล็กมากๆหลังคาแหลมแบบหลังคาโบสถ์ หน้าต่างไม่มีบานมีแต่กรอบ ประตูก็ไม่มีบานมีแต่กรอบประตู ทั้งหลังประมาณ 2 คูณ 3 เมตรได้
ด้านข้างมีเตียง อยู่หนึ่งเตียงมีหมอนสามเหลี่ยมอยู่หนึ่งอัน
ครู : ลองนอน นอนได้ไหม
คนอื่นๆ : เงียบ บางคนก็บอกว่านอนได้
ผู้ฝึก: นอนได้เหมือนกันพอดีเลย ไม่รู้สึกเล็กหรืออึดอัดเลยแปลกดี

ครู : ไหนลองย้ายวิมานเราไปไว้ด้านขวาหรือซ้ายของวิมานหลวงพ่อซิ ย้ายได้ไหม
คนอื่นๆ : เงียบ บางคนก็บอกว่าได้
ผู้ฝึก: ย้ายได้ ผมก็ลองย้ายไปขวาบ้างซ้ายบ้างเห็นหลวงพ่อยิ้มให้อยู่ในวิมานท่านที่ตอนนี้อยู่
ตรงกลาง ให้ผมหมุนวิมานผมเล่นซ้ายทีขวาทีอยู่

ครู : เห็นต้นไม้ไหม
คนอื่นๆ : เห็น
ผู้ฝึก: ไม่ได้ตอบ ( ผมกำลังเล่นหมุนวิมานผม เพลินๆ ครูไปเร็วอีกแล้ว ผมก็รีบเหลียวไปเห็นต้นไม้ต้นใหญ่ใบสีเขียวคลึ้มทั้งต้นอันนี้เห็นชัดเจน ไม่มีดๆเหมือนอย่างอื่น)
ครู : เห็นใบไม้ไหมเป็นยังไง
คนอื่นๆ : เป็นแก้ว เป็นเพชร เป็นทอง
ผู้ฝึก: เงียบ( อ่าวทำไมเราเป็นใบสีเขียวหว่า) แต่แค่คิดครูพาไปอีกแล้ว

ครู : มีบ่อน้ำไหม
คนอื่นๆ : มี
ผู้ฝึก: มี ( อันนี้ตรงกัน ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย )

 

ครู : ลงไปในน้ำซิ ลงได้ไหม
คนอื่นๆ : ลงได้
ผู้ฝึก: ลงได้
ครู : ขึ้นมาแล้วเป็นไง
คนอื่นๆ : บางคนก็บอกชื่นใจ บางคนก็เงียบ
ผู้ฝึก: ไม่เปียก ( แหะ แปลกใจทำไม่เปียก ) ไม่ทันไรครูบอกให้กลับไปหาพระพุทธเจ้า
ก็เห็นพระพุทธเจ้าเหมือนกับภาพแรกที่ได้เห็นแต่ก็ไม่ชัดเจนแจ่มใสเลย

ครูบอกให้ลืมตา ก็ค่อยๆลืมตาครูบอกตอนนี้ยังเห็นพระพุทธเจ้าอยู่ไหม
ผมบอกยังเห็น แปลกใจนะ ทำไมถึงเห็น เห็นเหมือนตอนเรานึกถึงบ้านเรา
เรารู้หมดอะไรอยู่ตรงไหน ภาพติดอยู่ในใจ ครูบอกให้เราจำไว้ให้ดีฝึกบ่อยๆ
ให้นึกถึงตลอดถ้า จะนอนพยายามให้ไปนอนที่วิมานเราทุกคืน
(ผมลองเมื่อคืนว่าจะกลับไปนอนบนวิมานตัวเอง สรุปหลับสนิทไม่เห็นอะไรเลยตื่นมาอีกทีเช้าแล้ว ) แล้วครูก็สอนอะไรอีกหลายอย่าง ระหว่างนี้ผมก็หลับตานึกถึงพระพุทธเจ้าตลอด
แล้วก็หมดเวลาตอนนี้ได้ยินเสียงหลวงพ่อท่านนำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศล ผลก็ตั้งใจ ตั้งใจจริงๆ
ตั้งใจอุทิศส่วนกุศลตามหลวงพ่อ ช่วงแรกพอกล่าวถึงเจ้ากรรมนายเวรทั้งชาติก่อนชาตินี้
ปุ๊ปภาพมาเลย มาเยอะมากยืนกันแน่นข้างหน้าเต็มไปหมดเหมือนคนมาฟังดนตรีหน้าตาดุ เหมือนจะเอาเรื่อง ผมตกใจมาก
ไม่นึกว่าจะมีเจ้ากรรมเยอะขนาดนี้ พออุทิศส่วนบุญให้ช่วงนี้ทุกคนก็สว่างแล้วหายไป
มาช่วงนี้อุทิศให้เทวดาทั้งหลาย นี่ก็มา มากันเต็มพรึบไปหมด พออุทิศส่วนบุญให้ช่วงนี้ทุกคนก็สว่างแล้วก็หายไปอีก จำได้ว่ามีพ่อแม่ ชาติก่อนก็มาด้วยยืนอยู่ข้างหน้าเลย
อีกช่วงอุทิศให้กับภูตผีทั้งหลายมองไปอันนี้อยู่ต่ำลงไปหน่อยเหมือนมองจากเวที
เห็นแหงนหน้าขึ้นมามองยกมือไหว้แล้วร่างก็สว่างแล้วก็หายไป หลังจากนั้นก็จบหมดเวลา
แล้วก็คุยกับครูถึงแนวทางการปฏิบัติ แล้วก็กลับเลย
เรื่องทั้งหมดที่ได้เล่ามาก็เป็นประสบการณ์ของผู้ฝึกเองไม่ได้จำใครมา
มาบอกกล่าวให้อ่านกันเพลินๆเป็นเรื่องทั่วไป ต่อนี้ไปก็จะตั้งใจฝึกตามที่ครูสอน ไว้เดือนหน้า
จะไปเข้าเรียนในชั้นเรียนอื่นต่อไป ขอบคุณเวปพลังจิตสำหรับพื้นที่ครับ

 

กราบขอบคุณครับพี่ วิิญญาณนิพพาน ที่ช่วยแนะนำ
เรื่องเสียวขาตอนนี้หายไปเลยตั้งแต่วันเสาร์มายังไม่เป็นอีกเลย
แต่ก็ยังกลับขึ้นไปหาหลวงพ่อไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกง่วงมากแทนตอนทำสมาธิ
กำลังแก้อยู่ เมื่อคืนดักทางกินกาแฟซองเขียวตอน 6 โมงเย็นแต่ก็
เอาไม่อยู่ ไปออกสมาธิตอน 5 ทุ่มหลับเป็นตายไปเลย
ช่วงนี้คงต้องฟันกับความง่วงแทน เตรียมตัวไปบ้านสายลมเดือนธันวาอีก
ตั้งใจไว้จะไปทุกเดือนเพราะอยู่ไม่ไกลนัก
ตั้งใจว่าจะต้องขึ้นไปหาหลวงพ่อเองให้ได้ ขอบคุณอีกครั้งครับ