นิทานพลังจิตมิติที่๕ "เดชกัลยา" by กลิ่นราตรี

ในสมัยเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน จะมีแผนการทำลายศาสนาอย่างหนึ่งเรียกว่า "แผนนารีพิฆาต" ด้วยการส่งผู้หญิงเข้ามาในวัดแรก ๆ จะเห็นเป็นการเข้ามาทำบุญด้วยศรัทธา แล้วต่อมาก็ทำความใกล้ชิด ถ้าผู้บวชหลงไปด้วย ไม่นานก็จะเป็นเรื่องฉาวขึ้นมา อย่างที่เคยเป็นกรณีดังระดับประเทศ ให้เห็นอยู่ สมัยนั้นหลวงพ่อฤๅษีจะสั่งพระในวัดว่า แผนของเขาจะอาศัยความคุ้นเคย เข้ามาหาถึงกุฏิ แล้วต่อมาอาจจะ ทำทีฉีกผ้าผ่อนตัวเอง แล้วร้องดัง ๆ ว่า ถูกทำอนาจาร หลวงพ่อบอกว่า ถ้าทำท่าไม่ดีให้เตะออกนอกกุฏิไปเลย มาปัจจุบันนี้รู้สึกว่ายังมีการใช้แผนนี้อยู่ แต่เปลี่ยนเป็นการไปลงเฟซบุ๊ค และการใช้สื่อต่าง ๆ มากขึ้น

แต่ลักษณะทิดหนุ่มรูปหล่อนี่ สงสัยจะโดนแผน "วัวเขาอ่อน" มากกว่า ^_^

 

เรื่อง"วัวเขาอ่อน" มีอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะตั้งแต่ครั้งพุทธกาล ยิ่งสมัยนี้คงจะมากขึ้นค่ะ(อยู่ที่การยับยั้งชั่งใจของทั้งสองฝ่ายหรือมีกรรมผูกพันกันมา)ถ้ารู้ว่า"ติด"ก็ต้อง"ตัด"

 

๙.เรียนรู้

เมื่อสองตาหลานจากภาคอดีตกาลได้กลับมาพบเจอกันนั้น เรื่องราวที่พูดคุยกันไม่มีมากไปกว่า
เรื่องที่ชอบตรงกัน
ภิกษุชราที่ต่อไปนี้จะเรียกท่านว่า พระอาจารย์๑ ได้มองสำรวจกายศิษย์เก่ารับใหม่ตรงหน้า
พลางเอ่ยพึมพำเบาๆกับตนเอง 'เอ็งถึงไหนแล้ว อ่อ...อ..อ ตรงนี้นั่นเอง'

"มาเถอะไอ้ทิด ไหนเอ็งเอาหมากข้าไว้ตรงไหน เข้าไปดูมันสิ"

เสียงใหญ่กังวานจากพระอาจารย์๑เอ่ยแว่วชัดเจน กัลยามองตามลงสู่ท้องตัวเองหาก้อนชานหมากที่มองเห็นว่าไปหลบอยู่ใกล้ตำแหน่งปีกมดลูกทางด้านขวา
"เอ็งมุดเข้าไปหาหมากข้าสิไอ้ทิด ให้มันคือเอ็งแล้วเอ็งคือมัน ที่หมากของข้านั่นแหละ"

สิ้นคำพระอาจารย์นางนึกตามคำสอน นำความรู้สึกสัมผัสทั้งหมดของตัวเองเข้าไปแนบหมาก
ก้อนแดงส้มในท้อง พระอาจารย์เอ่ยให้โยกหมากเอียงออกไปทางซ้ายนางก็ทำตาม สั่งให้เอียงไปทางขวานางก็ทำตาม รู้สึกแปลกใจอยู่ที่ทำไมการรับรู้ของนางเหมือนดั่งว่าเข็นก้อนหินใหญ่
เคลื่อนไปเคลื่อนมา หนักและเหนื่อย แต่ก็ยังทำตามคำสั่งไม่ดื้อรัน

กระทั่งท่านมีคำสั่งให้พัก กัลยาจึงวางใจออกจากหมากมาได้ ระหว่างพักนางได้เอ่ยถามชวนคุย

"พระอาจารย์มีชื่อมั้ยเจ้าคะ" เสียงใสถามเจื้อยแจ้ว

"มีหลายชื่อ จะเอาชื่อไหนดีล่ะ หึ หึ หึ" เสียงใหญ่ตอบเรียบเแยจบด้วยเสียงหัวเราะในลำคอ

นางมองตามกิริยานั้นช่างใจคิด 'ไม่รู้ว่าพระอาจารย์นั้นเป็นคนเช่นไรตอบแบบนี้จะว่าท่านแกล้งก็ไม่น่าใช่ เพราะท่าทีก็เฉยๆ รึจะว่าท่านอาจไม่อยากตอบเรา'
คิดได้เพียงเท่านี้เสมือนรู้จึงเกิดประโยคต่อเนื่องจากพระอาจารย์๑ขึ้นกับนาง

"ก็ข้าเกิดมาไม่รู้กี่ชาติแล้ว เอ็งจะเอาชาติไหนก็ถามให้ตรงสิ ข้าจะได้ตอบถูก
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าไม่ได้กวนเอ็งนะ นี่ตอบจริงๆ"

กัลยาอมยิ้มตามวิสัย เหตุเพราะจนแต้ม นางสู้ปัญหาไหวพริบท่านไม่ได้ ท่านช่างว่องไวทันใจ
แต่ถึงแม้เดาความได้ว่าท่านอ่านข้อความในใจนางเองไม่ได้คิดปิดบัง กลับรู้สึกถึงข้อดีว่า
ไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้

ภิกษุชรามองหน้าศิษย์พลางสรุปและชักชวนให้เริ่มต้นเรียนรู้ในเรื่องที่ค้างต่อ

"ให้จำแค่ที่หน้าของข้าไว้ก็พอ แล้วเอ็งจะรู้ว่าข้าคือใคร เราต้องเจอกันอีกนานกัลยา"

เมื่อกลับเข้าสู่บทเรียน นางเข้าประจำที่ตรงชานหมากในท้องของตัวเอง บังคับให้เคลื่อนที่ตาม
คำสั่งจากพระอาจารย์๑ ท่านให้ดึงและดันหมากนี้ให้ลอยสูงขึ้นและต่ำลง ฝึกกระทำซ้ำไปซ้ำมา
อยู่นานจนเหนื่อย เมื่อทุกอย่างคล่องตัวจึงให้นำหมากมาจ่อหยุดไว้ที่ตำแหน่งลิ้นปี่เป็นอันจบ

"วันนี้เอาเท่านี้ก่อน เอ็งเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยมาต่อ ประเดี๋ยววันนี้ให้เอ็งกลับไปทางเดิม
ที่ออกมา ไหนเอ็งมาทางไหนดูสิ"

นางมองตามสายตาภิกษุชราที่เพ่งมองท้องของนางไล่ตั้งแต่ลิ้นปี่ลงไปแล้วไปหยุดที่ฝีเย็บ
เพียงแว็บเดียวเท่านั้นสายตาจากพระอาจารย์ก็ดึงกลับขึ้นสู่ช่วงกลางระหว่างเหนือหัวเหน่า
กับใต้สะดือ

"อ่อ..วันนี้มาทางข้างล่าง งั้นให้กลับไปทางท้องนี่แล้วกัน แล้วพรุ่งนี้เอ็งออกมาทางสะดือนะ
มาให้ทันจงกรมก่อนฟ้าสาง ข้าจะรอเอ็งที่นี่ ที่เดิมของเอ็งกับข้า"

นางกราบลาภิกษุชรา จิตพลันเสมือนถูกดึงวูบกลับด้วยความแรงและเร็ว
พรึ่บเดียวสติสัมปชัญญะทั้งหมดก็รับรู้จากทางท้องน้อยช่วงตรงกลางระหว่างหัวเหน่ากับสะดือ
กัลยาค่อยๆลืมปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ ทบทวนเรื่องราวเมื่อครู่ที่เกิดกับตัวอย่างมีสติ

 

๑๐.ร่ำเรียน

สิ่งแปลกใหม่ในชีวิตของนางได้เกิดขึ้นแล้ว กัลยาอาจไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่านางนั้นมีความสนใจ
อย่างมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น นางไม่รู้มันคืออะไร จะเรียกว่ายังไงได้
รู้แต่เพียงว่าอยากรู้จักกับมันให้มากยิ่งขึ้น

กัลยาวางใจเรื่องเหตุสงสัยลงทั้งหมด ตั้งใจทำตามขั้นตอนที่ได้รับการสอนสั่งจากพระอาจารย์๑
นางปรือตาปิดลงแล้วดำเนินจิตตามวิธีการของท่านพ่อลีเช่นเดิม คราวนี้เห็นได้ชัดๆว่าไม่มีแล้ว
ก้อนหมากในท้อง มีเพียงแสงสีเหลืองนวลที่ลอยเด่นอยู่หว่างคิ้วกลางหน้าผากของนาง

"กัลยา...ตามแสงนั่นมา" เสียงแหบชราจากพระอาจารย์๑เอ่ยแว่วเข้าโสต

นางมองดูแสงสีเหลืองตามสั่ง อย่างชัดเจนที่ได้เห็นว่าแสงนั่นค่อยลอยเข้าครอบคลุมนางจมิด
แล้วพาดิ่งลงสู่ด้านล่างของร่างกาย ถ้อยคำสั่งจากพระอาจารย์ผุดขึ้นในความคิด จึงทดลอง
ควบคุมความเร็วช้าของดวงแสงตามที่ได้ร่ำเรียนมาในวันวาน มันได้ผล นางชะลอให้ช้า
ที่ตำแหน่งสะดือก่อนดวงแสงนั้นจะเคลื่อนสู่บริเวณท้องน้อย

ความรู้สึกหนักๆหน่วงเหมือนเช่นวานนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว เป็นเหมือนว่ากำลังจะสิ้นสติครั้งร่างกาย
ป่วยมากๆ แต่วูบเดียวแล้วก็หายสนิทดี อาการคล้ายเพิ่งตื่นนอนลืมตาขึ้นก็จะพบภาพเบื้องหน้า
กัลยามองหาหนทางในความมืดมิดที่ปกคลุมด้วยควันหมอกสลัวๆพลางนึกคิดตามสภาพว่า
ที่นี่คงใช่โลกวิญญาณ

ความวิเวกดลใจให้สั่นกลัว นางนึกถึงสิ่งเดียวคือพระอาจารย์๑ นึกไว้ว่าจะไปหาท่าน ไปที่เดิม
กับวานนี้ เพียงนั้นเองนางรู้สึกว่ากายที่เบาหวิวขยับวูบเคลื่อนที่ เพียงนึกคิดก็ไปถึงสถานที่หนึ่ง
นางมองเห็นก่อไผ่ใหญ่อยู่ตรงหน้าในระยะประมาณ๕๐เมตร สองข้างทางเป็นป่าสักสูงโปร่ง
แซมด้วยไม้ยืนต้นชนิดอื่นๆ ทางเดินด้านหน้าของนางเป็นถนนดินลูกรังยาวไปจนชิดผ่านก่อไผ่
ตรงนั้นมีแผ่นไม้หนาติดตั้งอยู่เขียนชื่อวัดและจังหวัดเอาไว้ชัดเจน

กัลยาเดินตามทางที่โค้งอ้อมก่อไผ่เข้าไปด้านใน นางเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ผ่านศาลายกใต้ถุน
ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ผ่านคันโยกสูญน้ำบาดาล ผ่านเรือนไม้ยกใต้ถุนขนาดเล็กปลูกสร้างอย่าง
ง่ายๆหลายหลัง ด้านลึกสุดข้างในนางเห็นหลังพระอาจาร์๑ไวไวจึงเดินลิ่วเข้าไปหา

"เอ็งมาสายนะ รีบเดินตามหลังข้าให้ทันจิต ฟ้าจะสางแล้ว พรุ่งนี้มาให้เร็วกว่านี้เข้าใจไหม"

เสียงใหญ่แหบชราเอ่ยทักทายเป็นคำสั่งให้ทำตาม กัลยารีบปฏิบัติตาม รู้ละว่าท่านเดินจงกรม
แต่ไหงมันทำยากนักไม่เข้าใจ เดินตามเก้ๆกังๆไม่เข้าท่า เสียงแหบจึงทักเข้าอีกให้ตกใจ

"กำหนดเอาจิตรับรู้ที่ใต้อุ้งเท้าแล้วจับลมหายใจพุทโธตามก้าวเดิน"

การกระทำของพระอาจารย์๑ในวันนี้เรียกความสงสัยเก่าของนางในวันวานให้ผุดขึ้น นางแอบ
มองที่ศรีษะพระอาจารย์ทางข้างหลังพลางคิดไปตามความรู้สึกว่าท่านรู้สิ่งที่นางคิดในใจ
และยังมองเห็นนางได้ทั้งหันหลังให้อย่างนั้นหรือ
ยังไม่ทันคิดต่อนางจึงได้คำเฉลยจากประโยคหนึ่งที่ลอยเข้าโสตมาจากเสียงแหบชรา

"ให้มองมาที่ฝ่าเท้าของข้าแล้วทำตามเท่านั้น ไอ้ทิด..ห้ามเอ็งนอกเรื่อง"

กัลยารีบพลุบตาลงมองเท้าพระอาจารย์๑ทันที รู้ชัดแล้วว่าท่านไม่เหมือนคนอื่น ท่านรู้ทุกอย่าง
ในใจของนางอย่างปิดบังไม่ได้
เมื่อตั้งใจเทียบมองจึงได้เห็นแสงสีขาวเป็นดวงวิบๆที่ใต้ฝ่าเท้าพระอาจารย์๑ที่เดินนำหน้า
นางพยามทำตามแต่ก็ไม่เป็นผล ครู่หนึ่งจึงมีเสียงสอนนำทางให้ทำตาม

"แบ่งความรู้สึกออกเป็นสอง วางมันลงที่กลางฝ่าเท้าของเอ็งไว้ ทันทีที่เท้าข้างหนึ่งแนบ
จะรับรู้ได้ถึงพื้นผิว อีกข้างก็ทำสลับกันเวียนกันไป เร่งมือเข้าแสงแดดใกล้จะมาทางนี้แล้ว"

 

อาหารตามสั่งนั่งรออยู่ค่ะ

 

สุขสันต์ในธรรมวันเข้าพรรษาแด่คุณน้องราตรีและทุกๆท่านค่ะ

 

เรื่องเล่าคั่นเวลา

หลายวันที่ผ่านมาได้ข่าวคนรู้จักกัน ป่วยอาการหนัก อยู่รพ. ในสภาวะต้องอาศัยเครื่องช่วยหายใจและมอร์ฟีน หมอแนะนำว่าอาการอย่างนี้ นำกลับบ้านได้แล้ว เพราะถ้าอยู่ไปก็คงสภาพเช่นนี้ เขาก็ถาม ๆ มาว่าจะทำอย่างไรดี เลยให้ข้อแนะนำไปตามที่เคยอ่าน ๆ มาว่า ถ้าหมอแนะนำว่าให้ถอดเครื่องช่วยรักษาผู้ป่วยเช่น สายยาง, เครื่องช่วยหายใจ หรือเครื่องช่วยชีวิตผู้ป่วย โดยที่ถ้าปลดเครื่องมือเหล่านี้แล้ว ผู้ป่วยมีสิทธิ์หมดลมหายใจ แล้วถ้าผู้ป่วยยังมีลมหายใจอยู่ หรือหมอยังไม่ได้รับรองว่า ตายแน่ ๆ แล้ว ญาติอย่าทำเด็ดขาด แต่ถ้าหมอจะทำ เพราะถือว่าทำตามวิชาชีพก็ปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของหมอไป

ซึ่งในทางโลกแล้วการกระทำเช่นนี้ ในบางกลุ่มมีความเห็นว่า เป็นการช่วยผู้ป่วยไม่ให้ทรมานนานเกินไป แต่ในทางธรรมดูท่าจะไม่ได้เออออห่อหมกกับความคิดนี้แน่นอน

เพราะถ้าจิตของผู้ป่วยยังอยู่กับร่าง แล้วตายเพราะการกระทำที่คิดว่า เป็นการช่วยเหลือดังกล่าวแล้ว ถือว่าเป็นการ "ฆาตกรรม"

ปัญหาคือในความเป็นจริง เราไม่สามารถรู้ได้ว่าจิตของผู้ป่วยยังอยู่หรือไม่อยู่ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย เมื่อผู้ป่วยหมดลมหายใจ ชีพจรหยุดเต้น หมอรับรองว่าตายแล้วแน่ ๆ ค่อยจัดการไปตามกระบวนการดีที่สุด

 

โอ๊ยยยย ไม่เสียงแรงที่ตามหากระทู้ ..หลังจากที่หายไปหลายเดือน ..แถมยังไม่คุ้นกับหน้าตาเว็บใหม่
อ่านไปยิ้มไป... น้ำตาซึม ...ซึ้ง ...ดี๊ ดี

อ่านต่อ อิอิ

 

งงค่ะ... หาไม่เจอ กระทู้อยู่ไหน

คือเว็บเก่า อ่านถึงความรักที่ซับซ้อน ที่มีทั้งท่าน9 และรักต่างๆ ท่านผู้คุมวิญญาณอีก ถึงไหนแล้วค่ะ ..
จบ Happy Ending ยังคะ หาไม่เจออะ T-T แงๆๆ ใครรู้ช่วยบอกทีค่า pleaseeee

 

สะ-วี-ดัด = สวัสดีค่ะ คุณsathu-sathu

ดีใจหลายๆที่กลับมาเจอกันที่นี่อีกครั้งนะคะ ยังนึกถึงคุณอยู่เช่นกัน
ต่อแต่นี้...ยังไงก็มาตามอ่านกันเหมือนเดิมแล้วกันเนอะ

เรื่องกระทู้เก่าที่ตามหานั้น อย่าได้เสียเวลาอีกต่อไปเลยค่ะ
เพราะแจ้งลบไปแล้วน่ะสิ แล้วตอนนี้ก็จำไม่ได้อีกด้วยว่าเล่าไปถึงไหน

เอาเป็นว่ามาอ่านกันใหม่ในเรื่องใหม่ๆดีกว่านะคะ
ขืนเอาเก่ามาเล่า คนอื่นคงจะหน่ายเกินอ่าน จริงมั้ย

 

ห่างเว้นไปนาน.......

ก็เพราะป่วย.... มีปัญหาในการเขียน เกิดเป็นอุปสรรคขึ้นพอสมควร
ต่อไปนี้คงจะทำไม่ได้ในแบบเดิมๆ สำนวนแบบเดิมๆอาจจะหายไปบ้าง หรือทั้งหมด
แต่..ก็จะพยายามกลับมาเขียนเล่าไว้เป็นอนุสรณ์ในนิทานพลังจิตมิติที่๕ นี้

นิทานในหมวดวิทย์ฯเรื่องนี้ที่เขียนเล่าขึ้นมา เป็นนิทานกรรมฐานจิต
จึงมีเรื่องราวอัศจรรย์แห่งจิตเป็นหลักในการเล่าเรื่อง ตัวดำเนินเรื่องที่นำพาคือ กัลยา
นางผู้นี้จุติเกิดมาเป็นชาวมนุษย์โลกด้วยการตามหาความจริงในใจของตนเอง
เพื่อให้เป็นคำตอบกับตัวนางเองในหนทางแห่งการดำเนินจิต

ท้ายสุดแล้ว..นางก็ได้ล่วงรู้ถึงหนทางอันเป็นนิจนิรันดร์ เหลือก็เพียงไปให้ถึงดั่งตั้งใจ

 

เสียดายจัง... ไม่เป็นไรค่ะ ปูเสื่อรอแล้วค่ะ

 

เสียดายที่ลบไปแล้วเพราะมีค่ามากค่ะ อ่านแล้วทําให้เห็นว่าเราๆต่างเวียนตายเวียนเกิดกันมานานนมากแล้วในวัฏสงสาร น่าจะหาทางหลุดพ้นกันเสียที ยังจําเจ้าทิดได้โชคดีที่มีครูบาอาจารย์ตามสอนอยู่(รอ รอ)

 

ใช่ค่ะ... ยังลุ้นให้ท่านเก้า สมหวังอยู่เลย 5555

 

ท่านเก้าฯ คงต้องไปบำเพ็ญบารมีต่อไป และแสวงหาคู่บารมีคนใหม่ (ความเห็นส่วนตัว ฮ่า ฮ่า)

 

รอจนหมดไปอีกชามแล้ววว

 

โหลๆ สวัสดีค่ะ... พี่กลิ่นราตรีหายไปนานจัง
ไม่สบายเป็นไงบ้างคะ ขอให้หายไวๆ นะค้า

 

เอาขนมจีนมาฝาก คุณ supatorn (เห็นโพสอาหารบ่อยๆ) แต่ทำเองหน้าตาไม่ได้น่ากินแบบนี้นะคะ 5555

 

อย่างนี้รักกันตายเลย ของโปรดด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ(นํ้าลายสอเลย)
คุณน้องราตรีพวกเราคิดถึงและขอให้หายไวๆค่ะ