บทความ...กระดานเล่าสู่กันฟัง

เล่าสู่กันฟัง...

ตื่นเช้ามาเปิดคอม เปิดเพลง แล้วก็เข้าห้องน้ำไปนั่งฟังเพลง 555 แล้วก็ถามตัวเองว่าทำไมคนเราถึงชอบฟังเพลงนั้น เพลงนี้ ก็ได้คำตอบว่า.....เพราะว่าคนเราติดอยู่ในเสียง ในรูป ของคนๆ นั้น หมายถึงนักร้อง แล้วก็ขยายไปถึงคนที่ตนเองชอบ แล้วก็พิจารณาต่อไปอีกว่า เออ...กายของคนเราทุกคนนี้มันมีองค์ประกอบด้วย รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสและอารมณ์ต่างๆ นะ คนเราจึงรักกันและเกลียดกันด้วยองค์ประกอบต่างๆ เหล่านี้

พิจารณาต่อไปอีก ก็ได้เห็นว่า รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสนี้ มันก่อให้เกิด รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ คนจึงจดจำในความคิดในรสในสัมผัสต่างๆ ของอีกคน แล้วก็มีอารมณ์รื่นเริ่ง เมื่อได้ฟังเพลงที่ชอบอันประกอบด้วยความหลัง 555 ก็ทำให้ระลึกถึงคนที่ตนเองชอบ พอตกคำว่า "ชอบ" ก็เห็นตัวตัณหาทันที พอเห็นตัณหาก็ได้เห็นวิภวตัณหาที่เกิดขึ้นตรงข้ามกัน เห็นเป็นวงจรปฏิจจสมุปบาท

วงจรนี้มิใช่มีแค่เพียงคน แม้กับพืชและสัตว์ก็มองเห็นถึงองค์ประกอบต่างๆ เช่นกันที่เหมือนกัน ตราบใดที่วงจรนี้ยังคงหมุนไป มันย่อมเป็นสิ่งที่แน่นอนถึงความหลงใหล ถูกย้อม ถูกโน้มเข้าไปให้ใคร่ได้เสพ

ตัวต้นเหตุก็คือ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสและธรรมารมณ์นี่เอง ที่ก่อให้เกิดขันธ์ห้า พอมีขันธ์ห้าก็มี ตัณหา วิภวตัณหา อุปาทานขันธ์ห้าตามมาติดๆ กิเลสที่มีอยู่ในสันดานก็เข้าเป็นแนวร่วม

ก็ได้เห็นวงจรนี้ กลับไปกลับมา ทวนจากเหตุไปหาผล ทวนจากผลไปหาเหตุ

ก็แค่ลองกำหนดจิตให้ว่างแล้วพิจารณาไปให้เห็นเหตุต่างๆ ของความรัก ความชอบต่อสรรพสิ่งเท่านั้นเอง.....เอวัง (อาจจะเห็นต่างจากคนอื่น)

 

นิยายค่ะ

ย้อนหลังไปหลายชั่วกัปนับไม่ได้
สองดวงใจได้อุบัติจัดเสกสร้าง
บุศราคัมลอยเลื่อนเคลื่อนสู่กาล
สู่สถานสังสารภูมิเรียนรู้ธรรม

ดวงจิตใสได้กำเนิดเกิดเป็นเทพ
บำเพ็ญเฉกเช่นโพธิสัตว์เหมือน
ศุภวาสน้องรักตามติดเตือน
แต่กลับเคลื่อนเรียนรู้กรรมนำเศร้าใจ

สองพี่น้องสองทางสร้างลิขิต
คนพี่คิดปลดปล่อยทุกข์พบสุขี
คนน้องนั้นเพียรกรรมกระทำลือ
ต่างยึดถือต้นกำเนิดเกิดแต่กรรม

สองดวงใจสองดวงจิตไม่คิดจาก
กรรมทำพรากให้เรียนรู้สู่สุขหวัง
สรรพสัตว์ทั้งโลกเศร้าโศกยัง
หมู่มารคลั่งดั่งฟ้าฟาดแทบขาดใจ

ท่องไตรภูมิท่องกรรมนำมาสู่
การเรียนรู้ต่ำสูงภูมิทั้งหลาย
อบายภูมิแดนนรกศกสรดใจ
สัตว์มากมายล้วนทนทุกข์สุดสิ้นธรรม

เมื่อวาระผ่านพ้นกรรมธรรมกำเนิด
จึงได้เกิดอีกครั้งดั่งที่หมาย
แดนมนุษย์สุดธรรมคำบรรยาย
ชาติสุดท้ายได้แต่หวังสมดังจินต์

ร้อยเรียบเรียงเรื่องราวคราวกำเนิด
ก่อกำเนิดเกิดตำนานให้หาญสู้
นาค สวรรค์ เทพ พรหม คนร่ำลือ
ให้ยึดถือบำเพ็ญเท่าเข้าสู่ทาง

โพธิสัตว์แก้วเพริศแพร้วแก้วสวรรค์
งามดั่งจันทร์ส่องแสงเปล่งรังสี
เจ้าทั้งสองควรคู่บุพการี
มาตานี้รอเจ้ากลับรับขวัญเอย

 

วันนี้นอนดูละครย้อนหลังเรื่องหนึ่ง มีอยู่ฉากหนึ่งที่นางเอกยกจานขนมมาวางไว้บนโต๊ะ เป็นขนมต่างประเทศที่เราโปรดปราน ลืมชื่อไปแล้ว 555 โปรดยังไงเนี่ย พวกขนมอบของฝรั่งคล้ายๆ ครัวซองต์

อาการหิวข้าวผุดขึ้นมาเลย เพราะไม่ได้ทานมื้อกลางวัน ก็นอนดูอาการของกาย พอมันเริ่มอยาก เราก็ตามดู ดูที่ใจก่อน มันกระวนกระวายไม่เป็นสุข เห็นสัญญาขันธ์ จำรูป จำสี จำกลิ่น จำรสของมันได้ มันทุรนทุรายนะ อยากลิ้มรสที่เคยได้ลิ้ม สัญญาขันธ์ส่งต่อไปที่สังขารขันธ์ เกิดความคิดว่าทำยังไงจะได้กิน สังขารขันธ์ทำงาน มันก็คิดไปๆๆๆ ฟุ้งไปเรื่อย เราก็ตามดูมันไปเรื่อยๆ

ภาพนิมิตผุดขึ้นมา เห็นปากตัวเองกว้างมากๆๆๆๆ อย่างกับปากของสัตว์ประหลาด กำลังอ้าออกเพื่อจะงับบางอย่าง มือเท้ากวัดแกว่ง

จิตอุทานว่า อ้อนี่เองหนอ เวลาหิวและมีความต้องการกินด้วยความอยาก เมื่อไม่ได้รับการสนองตอบ มันเป็นเหมือนเปรตอสุรกายอย่างนี้นี่เอง แล้วอาการ สภาวะต่างๆ ก็ดับลง

แปลกดี เจ้าตัวกิเลส ตัณหา อุปาทานเนี่ย พอเราดูมันและทันมันปุ๊บ มันจะหายไปเลย

และขอขอบคุณกายเนื้อที่จิตได้ถือครองแค่เพียงชั่วคราวนี้ หากไม่มีกายเนื้อ จิตคงไม่สามารถที่จะเห็นธรรมและเข้าถึงธรรมได้เลย

 

ที่นี่....มีแต่ของเดิม

เดิม....เดิม....ซ้ำ....ซ้ำ....วนเวียน....เขียน.....อ่าน
เมื่อคนเราได้พบ ได้เห็นแต่สิ่งเดิมๆ ซ้ำๆ ซากๆ มันก็เบื่อ
บันเทิงมากก็เบื่อ...ทฤษฎีมาก...ก็เบื่อ...เกรียนมาก...ก็เบื่อ

ที่เบื่อเพราะว่ามันไม่ไปไหนกันเลย
ต่างก็ก้าวเข้ามาเพื่อแทนที่กันและกัน
ของเก่าหรือของใหม่ ก็ยังเหมือนเดิม
เหมือนเดิมที่วนเวียนอยู่กับความทะยานอยากของตน

 

วันนี้ขออัพกระทู้ด้วยของสวยๆ งามๆ นะคะ
ประมูลมาจากงานบุญหนี่งค่ะ เป็นวัดอยู่แถวๆ โขงเจียม อุบลราชธานี

 

หัวโขนและหน้ากากที่เราทุกคนสวมอยู่ทุกวัน ล้วนเป็นสิ่ง “สมมุติ” เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน ไม่คงอยู่ เปลี่ยนแปลงอยู่ทุกขณะจิต และจะต้องดับไปในที่สุดตั้งแต่เกิดจนตาย มนุษย์เกือบทุกคนบนโลกใบนี้ได้แบกรับสิ่งสมมตินี้ไว้ทุกคน

ในทางตรงข้ามหากเราสามารถถอดหัวโขนและหน้ากากเหล่านี้ออกไป แล้วกลับมาสู่ความเป็นมนุษย์ ผู้ปราศจากความถือตนและอคติใด ๆ นั้นจะเป็นความสุขที่แท้จริงและยั่งยืนตลอดกาล

 

ต่างกรรม ต่างวาระ ต่างแนวทาง ต่างสภาวะ แต่ธรรมที่ได้ไม่ต่างกันค่ะ เพราะธรรมทุกธรรมล้วนเป็นอนัตตา ความพิเศษของจิตก็ล้วนเป็นไตรลักษณ์ เพราะไม่คงที่ ไม่คงทน ล้วนเปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัย แม้กระทั่งเหตุปัจจัยก็ไม่เที่ยง เปลี่ยนแปลงไปเช่นเดียวกัน ยึดสิ่งใดไว้ไม่ได้เลยสักอย่าง

อ่านมาก พูดมาก เขียนมาก คิดมาก หากน้อมไปตามมรรค 8 ต่างๆ เหล่านี้เป็นแค่ปัจจัยนำมาซึ่งปัญญาเท่านั้นเอง เมื่อได้ปัญญามาแล้ว ก็นำปัญญานั้นมาทำให้แจ้งในธรรมต่างๆ ที่ปรากฏ เมื่อแจ้งดีแล้ว ก็ละไป ทิ้งไป พระธรรม 84,000 พระธรรมขันธ์ ย่อลงมาเหลือเพียง ไตรลักษณ์และอริยสัจสี่ เท่านั้นเอง

ใบไม้ที่อยู่ในมือเพียงใบเดียว หากเราน้อมพิจารณาจนเข้าใจธรรมชาติของใบไม้ที่อยู่ในมือนี้ดีแล้ว เราก็จะรู้และเข้าใจใบไม้หมดทั้งป่า เพราะขึ้นชื่อว่าธรรมชาติ ธรรมชาติใดๆ ก็ตาม ล้วนมีความเหมือนกันทั้งหมดทั้งสิ้น นั่นก็คือ มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป ไม่ว่าจะเป็นภพไหนภูมิไหน ก็มีอยู่แค่นี้เหมือนๆ กัน

ใบไม้ที่อยู่ในมือ เรามีกันแล้วทุกคนนั่นคือ กายสังขารและใจตน ศึกษาและทำความเข้าใจกายสังขารที่ถือครองนี้ให้ละเอียดลึกซึ้ง ความเกิดขึ้น ความเป็นอยู่ ความดับไป ของอวัยวะ ขององค์ประกอบทั้งหมดของกายสังขารนี้ ความสัมพันธ์ของกายกับใจ เมื่อใดที่แจ้งกาย แจ้งใจของตนดีแล้ว เมื่อนั้นก็จะแจ้งในธรรมทั้งปวง เมื่อแจ้งในธรรมทั้งปวงแล้วก็จะเห็นความเป็นอนัตตา

สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา

อย่าพยายามเอากายและใจไปผูกไว้กับเครื่องร้อยรัด หมั่นหาอุบายให้กายและใจละออกจากสมมุติต่างๆ

 

รู้สึกเหนื่อยล้ากับนักบวชทั้งชายและหญิง หลายๆ ครั้งที่คิดจะไปครองเพศนักบวช แต่ก็ต้องถอยกลับมาอยู่ที่เดิมทุกที เพราะที่ไปสัมผัสมามีเพียงภาพลักษณ์เท่านั้นเอง ยังหานักบวชที่แท้จริงไม่เจอ

มันทำให้สงสัยว่าคนที่ไปบวชชี บวชกันทำไม บวชเพื่ออะไร ในเมื่อยังห่วงเรื่องกิน เรื่องนอน เรื่องลาภสักการะ เรื่องภาพลักษณ์ ยังมีความเห็นแก่ตัว ยังมีการใช้อุบายเอื้อประโยชน์ทางโลกให้แก่ตนและครอบครัว....เห้ออออออออ

หวังว่านักบวชที่ดีคงยังมีอยู่ แต่เรายังหาไม่เจอ

 

ลองตรองกันเถิดหนา....

ตราบใดที่พวกท่านยังคิดตามความฝันหรือว่านิมิตที่มาปรากฏ หรือแม้กระทั่งคิดสืบค้นว่าฝันอย่างนี้ นิมิตอย่างนี้หมายถึงอะไร เกี่ยวข้องกับใคร เป็นเรื่องปัจจุบันหรือว่าอดีต ฉับพลันมันก็เกิดการปรุงแต่ง มันจะปรุงของมันไปเรื่อยนั่นแหละ ยิ่งคลุกคลีพูดคุยด้วยแล้ว ทีนี้ก็ช่วยกันปรุง ช่วยกันแต่ง จริงบ้างเท็จบ้าง

ตราบนั้นกิเลสเก่าก็ไม่หมดไปจากใจ และกิเลสใหม่ก็มีเพิ่มเข้ามา มันรวมพลเข้ามาหมักดองในสันดานเป็นอาสวะกิเลสฝังรากลึกลงในใจ การหมดสิ้นไปของกิเลสก็คงต้องยืดระยะเวลาออกไปอีก อันหมายถึงภพชาติที่ยืดเยื้อเนิ่นนาน ภพชาติมันเกิดเมื่อวงจรปฏิจจสมุปบาทเกิด ดังนั้นเราจึงต้องหยุดวงจรปฏิจจสมุปบาทนั้นเสีย การที่จะหยุดได้ก็คือหยุดคิดตามเมื่อมีสิ่งเร้ามากระทบ ไม่ว่าจากภายในหรือจากภายนอก

สร้างทำโลกุตรปัญญาให้เกิด ให้มีขึ้นให้ได้ แล้วปัญญาตัวนี้แหละมันจะบอกเราเองว่าอะไรคืออะไร โลกุตรปัญญานี้แหละ คือรู้ รู้โดยไม่ต้องคิด

อย่าพากันตกเป็นเหยื่อของตัณหา....

 

จิตระลึก....

คงต้องใช้ชีวิตนักบวชในแบบฉบับของตนเอง ไม่ยึดติดกับภาพลักษณ์ รักษาใจตนเป็นสำคัญ สะสมเข้าไปความเหนื่อยหน่าย ความเบื่อ ให้มันเต็ม ให้มันล้นจนเป็นนิพพิทาญาณ

โลกภายนอกกับโลกภายในช่างแตกต่าง ผ่านการเดินทางของชีวิตมาจนค่อนทางแล้ว ได้พบได้เห็นแต่กิเลส ตัณหา อุปาทาน ไม่ว่าจะเป็นสังคมไหน หมู่ไหน ล้วนแปดเปื้อน ไม่สวยสดงดงามเหมือนที่ตาเห็น

การแข่งขัน การแข่งดี ความมีอคติในใจของผู้คน การปิดกั้นเกรงว่าผู้อื่นจะดีกว่าตน การยกตนว่าเลิศเลอ การทับถมผู้ที่ด้อยกว่า การปรุงแต่งจิต สารพัดสารพัน....เหนื่อยเหลือเกิน

 

นิทานเสียงแห่งเทพ

"ภัยครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว หลังจากที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเสด็จดับขันธปรินิพพาน ศาสนาของพระองค์จะคงอยู่ห้าพันปี บัดนี้กึ่งพุทธกาลแล้ว มนุษย์เสื่อมถอยศีลธรรม เมื่อตายลงก็ไปเกิดในนรกเป็นจำนวนมาก"

"เหตุใดนรกจึงมีผู้มาเกิดเป็นจำนวนมาก"

"เหตุเพราะหลังจากกึ่งพุทธกาลเป็นต้นไป จะเกิดภัยพิบัติใหญ่หลวงต่อสรรพสัตว์บนโลกมนุษย์ มีทั้งแผ่นดินไหว ภูเขาไฟระเบิด น้ำท่วม ดินฟ้าวิปริตแปรปรวน มนุษยฺจะเข่นฆ่ากันเอง เนื่องมาจากขาดศีลธรรม ทำให้นรกไม่มีที่ว่างพอสำหรับสัตว์นรกที่จะมาอุบัติ เมื่อสัตว์นรกมีจำนวนมากก็ทำให้นรกแตก สัตว์พวกนี้ก็จะปนเปมีอยู่ทั่วไป นรกไม่สามารถจำกัดให้อยู่ในนรกได้ สามแดนโลกธาตุจะเดือดร้อน"

"ศีลธรรมหมายถึงศีลอะไร"

"มนุษย์หลงลืมที่จะรักษาศีลห้า แค่รักษาศีลห้าได้ตลอดชีวิต เมื่อตายไปก็ไม่ไปอุบัติในนรกแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นเราจะลงไปเตือนให้มนุษย์ระลึกถึงศีลห้า เพื่อเป็นการลดจำนวนสัตว์นรก"

"ท่านไปไม่ได้ยังไม่ถึงวาระที่ท่านจะลงไป มีผู้ที่ทำหน้าที่นี้อยู่แล้ว สวรรค์ได้จัดสรรไว้แล้ว"

"เราต้องการลงไป มีแล้วก็ไม่เป็นไร เราจะลงไปช่วยลดจำนวนสัตว์นรก ถึงแม้เราเพียงลำพังจะลดจำนวนไม่ได้มากแต่เราก็ต้องการช่วย เราจะลงไปเตือนให้มนุษย์ระลึกถึงศีลห้า"

 

ประมูลได้มาอีกแบ้ว.....529 จ้าาาาาา

 

มีความรู้สึกว่าโลกนี้อยู่ยากมากขึ้น เพราะอะไรหนอ?
มันเข้าไปเห็นกิเลสของคนอื่น (ไปเห็นทำไมเนี่ย?)
เห็นกรรมของคนอื่น (ก็ไปเห็นอีกทำไมเนี่ย?)
คำพูดปริศนาของคนบางคน...ความสงสารและความรัก

 

คำคม

การใช้ญาณของผู้ทรงญาณ จะใช้เพื่อลดละกิเลสตัณหาอุปาทานขันธ์ห้า โดยทรงพรหมวิหารสี่เป็นปกติ มิได้ใช้ไปในทางลาภยศสรรเสริญ หรือโอ้อวด

ดังนั้น จึงปราศจากความคิดที่ว่า "เก่ง" หรือ "ไม่เก่ง"

 

เก่งย่อมดีกว่าเสมอๆเปรียบเหมือนกระบี่ที่คมอยู่ในฝักครับ พร้อมจะออกมาทำหน้าที่ได้ตลอดเวลาครับ

 

คุณนันทะชัยดี เคยนำกระบี่ออกมาใช้บ้างหรือยังคะ อยากรู้หนอๆๆๆ

 

คนอ่อนแอ กับคนเข้มแข็ง เราวัดกันที่อะไร?

เคยอ่อนแอและก็เคยเข้มแข็ง อ่อนแอต่อกิเลส ยอมตกเป็นทาสมัน ยอมให้มันบงการทุกอย่าง ยอมไหลไปตามที่มันบอกให้ทำ บอกให้พูด บอกให้คิด ผลสุดท้ายก็ทุกข์ ไม่มีใครมาทำให้หรอก ล้วนทำกันขึ้นมาเอง

เคยเข้มแข็ง ฟาดฟันกับมันทั้งวันทั้งคืนอย่างบ้าคลั่ง ก็สุดโต่งเกินไป

วันนี้เลิกสู้รบกับใครแล้ว เพราะมองไม่เห็นตัวตนทั้งของผู้สู้และศัตรูที่เข้ามา มันว่างเปล่า แต่ก็ยังมีหลงเหลืออยู่ เจ้าตัวนี้มันร้ายมาก มันไม่เผชิญหน้า ดีแต่ลับหลัง

คนอ่อนแอ มักจะเรียกร้องตลอดเวลา
เรียกร้องทุกสิ่งอย่าง.......เค้าทำอย่างนั้นทำไม?

คนเข้มแข็ง มักจะผลักไสตลอดเวลา
ผลักไสทุกสิ่งอย่างที่จะเข้ามาทำให้ดีและชั่ว

มันก็ต้องมาวัดกันที่ใจนี่แหละนะ
ใจต้านทานต่อสิ่งที่ผิดได้หรือเปล่า?
หรือว่าจะยอมผิดไปตลอดชีวิต?

 

เมื่อใครๆ บอกว่าฉันเป็นบ้า

รู้สึกยินดีมาก อิอิ ก็คนม้นบ้าอ่ะเนาะ จะต้องการอะไรอีก แต่ก็รู้สึกแปลกที่ว่า ทำไมคนบ้าจึงรู้สึกหิว ทำไมคนบ้าจึงรู้สึกง่วง ฯลฯ คุยกับใครก็ชักจะไม่รู้เรื่องเข้าไปทุกวันแล้วซิ

ที่รู้สึกยินดีมาก ก็เพราะว่าต่อไปจะมีแต่คนบ้าเข้ามาคบหาและพูดคุยด้วยเท่านั้น 555

เจอความเห็นนี้เข้าไป ต่อไปกระทู้นี้คงมีแต่เราคุยอยู่คนเดียว กิกิ สบายๆ ชิลๆ ตีลังกาคุยได้สบายมาก

จินตนาการของนักวาดจะมีอะไรมากไปกว่า....วาดวิมานบนอากาศ

 

วันหนึ่งข้างหน้าเราคงไม่ได้พบกันอีก

ไม่มีนามนี้ รูปนี้ กิเลสตัณหาอุปาทานทั้งหลายที่มันมี ก็เพราะมันมีรูป มีนาม มันมีอยู่ในจิตในใจนี่แหละ ไม่ใช่มีอยู่ในที่ไหนๆ ยามใดที่มองเห็นความจริง ก็จะรู้สึกสลดหดหู่ใจ นี่เราหลงมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย

ความเชื่อ ความงมงายยังมีให้เห็นอยู่ทั่วไป ตราบใดที่อุปาทานขันธ์ห้ายังมีอยู่ กุศลและอกุศลย่อมมีอยู่

ทำบุญก็ต้องไปเสวยบุญ ทำบาปก็ต้องไปเสวยบาป แล้วเมื่อไหร่จะสิ้นภพสิ้นชาติ วันนี้กิเลสมันทำงานดีจริงๆ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนะ

 

น หิ สพฺเพสุ ฐาเนสุ ปุริโส โหติ ปณฺฑิโต
อิตฺถีปิ ปณฺฑิตา โหติ ตตฺถ ตตฺถ วิจกฺขณา

ชายจะเป็นบัณฑิตในที่ทุกแห่งก็หาไม่ แม้หญิงก็เป็นบัณฑิตมีปัญญาในที่นั้นๆได้

(สุลสาชาดก)

สจฺจํ หเว สาธุตรํ รสานํ
คำสัตย์จริงเลิศกว่ารสทั้งปวง
(วิตตสูตร)

วาจํ ปมุญฺเจ กุสลํ นาติเวลํ
แม้คำพูดดีก็ไม่ควรพูดให้ผิดกาล
(กัจฉปชาดก)

วาจํ มุญฺเจยฺย กลฺยาณึ ปาปิกญฺจ น โมจเย
คำพูดที่ดีควรพูด คำพูดที่ชั่วไม่ควรพูด
(กามสูตร)