บทความ...กระดานเล่าสู่กันฟัง

พักเบรคชั่วคืน

 

ติดตามตอนต่อไป....

 

คั่นโฆษณาค่ะ...

อายุของเหล่าเทวดา

เทวดาที่จะพูดถึงนี้คือ เทวดาที่อยู่ในชั้นกามวจรทั้ง 6 ชั้น ต่อไปนี้

1. สวรรค์ชั้น จาตุมมหาราชิกา มีอายุ 500 ปีสวรรค์
2. สวรรค์ชั้น ดาวดึงส์ มีอายุ 1,000 ปีสวรรค์
3. สวรรค์ชั้น ยามา มีอายุ 2,000 ปีสวรรค์
4. สวรรค์ชั้น ดุสิต มีอายุ 4,000 ปีสวรรค์
5. สวรรค์ชั้น นิมมานรดี มีอายุ 8,000 ปีสวรรค์
6. สวรรค์ชั้น ปรนิมมิตวสวัตตี มีอายุ 16,000 ปีสวรรค์

ใน 1 วันสวรรค์ของ สวรรค์แต่ละชั้น มีระยะเวลาเมื่อเทียบกับระยะเวลาในโลกมนุษย์ไม่เท่ากันดังนี้

1. 1 วันของสวรรค์ชั้น จาตุมมหาราชิกา เท่ากับ 50 ปีโลกมนุษย์
2. 1 วันของสวรรค์ชั้น ดาวดึงส์ เท่ากับ 100 ปีโลกมนุษย์
3. 1 วันของสวรรค์ชั้น ยามา เท่ากับ 200 ปีโลกมนุษย์
4. 1 วันของสวรรค์ชั้น ดุสิต เท่ากับ 400 ปีโลกมนุษย์
5. 1 วันของสวรรค์ชั้น นิมมานรดี เท่ากับ 800 ปีโลกมนุษย์
6. 1 วันของสวรรค์ชั้น ปรนิมมิตวสวัตตี เท่ากับ 1,600 ปีโลกมนุษย์

อายุของเทวดาในสวรรค์ชั้นต่างๆ ถ้าจะเทียบกับเวลาในมนุษย์จะได้ดังนี้

1. ชั้น จาตุมมหาราชิกา เท่ากับ 9 ล้านปีมนุษย์ (500 ปีสวรรค์ * 12 เดือน * 30 วัน * 50ปีมนุษย์ )
2. ชั้น ดาวดึงส์ เท่ากับ 36 ล้านปีมนุษย์ (1,000 ปีสวรรค์ * 12 เดือน * 30 วัน * 100ปีมนุษย์ )
3. ชั้นยามา เท่ากับ 144 ล้านปีมนุษย์ (2,000 ปีสวรรค์ * 12 เดือน * 30 วัน * 200ปีมนุษย์ )
4. ชั้น ดุสิต เท่ากับ 576 ล้านปีมนุษย์ (4,000 ปีสวรรค์ * 12 เดือน * 30 วัน * 400ปีมนุษย์ )
5. ชั้น นิมมานรดี เท่ากับ 2,304 ล้านปีมนุษย์ (8,000 ปีสวรรค์ * 12 เดือน * 30 วัน * 800ปีมนุษย์ )
6. ชั้น ปรนิมมิตวสวัตตี เท่ากับ 9,216 ล้านปีมนุษย์ (16,000 ปีสวรรค์ * 12 เดือน * 30 วัน * 1,600ปีมนุษย์ )

 

อายุของพระพรหม รูปฌาน 1 ถึง รูปฌาน 4

รูปฌาน 1 มีอยู่ 3 ชั้น

พรหมชั้นที่ 1 สมาธิอย่างอ่อน ปาริสัชนาพรหม มีอายุ 1/3 กัป
พรหมชั้นที่ 2 สมาธิอย่างกลาง ปุโรหิตพรหม มีอายุ 1/2 กัป
พรหมชั้นที่ 3 สมาธิอย่างสูง มหาพรหม มีอายุ 1 กัป

รูปฌาน 2 มีอยู่ 3 ชั้น

พรหมชั้นที่ 4 สมาธิอย่างอ่อน ปริตตาภาพรหม มีอายุ 2 กัป
พรหมชั้นที่ 5 สมาธิอย่างกลาง อัปปมาณภาพรหม มีอายุ 4 กัป
พรหมชั้นที่ 6 สมาธิอย่างสูง อาภัสสราพรหม มีอายุ 8 กัป

รูปฌาน 3 มีอยู่ 3 ชั้น

พรหมชั้นที่ 7 สมาธิอย่างอ่อน ปริตตสุภาพรหม มีอายุ 16 กัป
พรหมชั้นที่ 8 สมาธิยย่างกลาง อัปปมาณสุภาพรหม มีอายุ 32 กัป
พรหมชั้นที่ 9 สมาธิอย่างสูง สุภกิณหาพรหม มีอายุ 64 กัป

รูปฌาน 4 มีอยู่ 2 ชั้น

พรหมชั้นที่ 10 เวหัปผลพรหม มีอายุ 500 กัป
พรหมชั้นที่ 11 อสัญญสัตราพรหม มีอายุ 500 กัป
สุทธาวาสพรหม มี 5 ชั้น เป็นภพของพระอนาคามี
พรหมชั้นที่ 12 อวิหา มีอายุ 1,000 กัป
พรหมชั้นที่ 13 อตัปปา มีอายุ 2,000 กัป
พรหมชั้นที่ 14 สุทัสสา มีอายุ 4,000 กัป
พรหมชั้นที่ 15 สุทัสสี มีอายุ 8,000 กัป
พรหมชั้นที่ 16 อกนิฏฐา มีอายุ 16,000 กัป

อรูปพรหม มี 4 ชั้น

1.อากาสานัญจายตนพรหม มีอายุ 20,000 กัป
2.วิญญาณัญจายตนพรหม มีอายุ 40,000 กัป
3.อากิญจัญญายตนพรหม มีอายุ 60,000 กัป
4.เนวสัญญานาสัญญายตนาพรหม มีอายุ 84,000 กัป

 

ตาลายกันบ้างไหมเอ่ย...

 

เสียงบอกเล่าจากผู้อยู่แดนไกล

ใครๆ ต่างบอกว่าผู้ที่ไปจุติบนสวรรค์นั้น เสวยผลแห่งวิบากกรรมจากบุญกุศลคือสุข แต่สำหรับเราแล้วมีแต่ทุกข์ การทรงจิตในฌานสมาบัติ จึงทำให้ไม่รู้สึกทุกข์และสุข (อทุกขมสุข) และเป็นการเพิ่มบุญกุศล

การสร้างบารมีเพื่อความพ้นทุกข์ของเบื้องบน คือสร้างตบะ ด้วยการอยู่ในฌานสมาบัติจนหมดอายุขัยของภพนั้นๆ แล้วเลื่อนขึ้นสู่ภพชั้นที่สูงขึ้นไป ทรงฌานสมาบัติอย่างเดียวไม่รับรู้เรื่องใดๆ ส่วนผู้ที่มีหน้าที่ยังคงประกอบกิจนั้นทางจิต

การทรงฌานตลอดอายุขัยจึงต้องใช้บารมี 10 ทัศอย่างยิ่งยวด ไม่วอกแวกตามผัสสะ

นิพพานได้เมื่อเคลื่อนไปจนถึงภพสุดท้าย สำเร็จด้วยญานบารมีที่ถูกสั่งสม แต่ต้องใช้เวลาเนิ่นนานมาก

การลงมาจุติยังภพมนุษย์สามารถย่นระยะเวลาการทำความเพียรเพื่อนิพพานได้ แต่ก็มีความเสี่ยงหากหลงลืมปณิธาน ติดบ่วงมาร กลายเป็นเพิ่มบาปอกุศลให้แก่จิต วนเวียนชดใช้กรรมและวิบาก ก็กลายเป็นเนิ่นช้า

 

มีบางอย่างที่เป็นใบไม้ นอกเหนือจากในกำมือของพระองค์

อีกทั้งไม่สามารถ สืบค้นให้สุดต้นสุดปลาย

ขออยู่ฝั่งนั้น เนอะ ลึกลับดี

ฮ่าๆ

 

อ่านเล่นเพื่อความบันเทิงนะคะ อย่ายึดมั่นถือมั่นกับตัวหนังสือ...

 

เลื่อนผ่านอย่างไวเลยหละ ฮ่าๆ

ก็ต้องมีแหละเนาะ ทู้จะได้ คึกคัก

 

ไม่รู้--->รู้ๆๆๆๆ--->เหนือรู้=หมดรู้--->ไม่รู้

 

การกล่าวใดๆ หากผิดเพี้ยนไปจากคำครู ไม่ตรงอรรถตรงธรรม เรียกว่ามิจฉาทิฏฐิ บัญญัติบอกไว้อย่างนั้น

พอยึดบัญญัติ บัญญัติจึงกลายเป็นกรอบของปัญญาไป ปัญญาถูกขัง...ไม่ใช่อย่างนั้น ปัญญาถูกฝึกให้มีระเบียบวินัยต่างหาก

เดินตามครูย่อมถูกต้องค่ะ ครูที่กล่าวถึงก็คือ...องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้เป็นสัพพัญญูรู้แจ้งโลกและจักรวาล

 

ใบไม้ในกำมือและนอกกำมือ ก็มาจากป่าเหมือนกัน มีสภาพธรรมอย่างเดียวกันค่ะ ท่านให้เรียนรู้เฉพาะใบไม้ในกำมือ เพราะจะได้ไม่ต้องไปเสียเวลาสืบค้นหา ทำให้เนิ่นข้า

ใบไม้ในกำมือมีอยู่แล้วทุกคน นั่นคือกายและจิต

ส่วนใบไม้นอกกำมือที่เรานำมาเล่านั้น มิได้เกิดจากการแสวงหา แต่เกิดขึ้นจากการเดินผ่านมาค่ะ

 

เจตนากำหนดที่มา เนาะ เข้าใจคับ

เอาเป็นว่า แม้จะมีที่หมายทิศเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้หมายที่เดียวกันเนาะ

ด้วยเหตุบางประการ ขออุบอิบไว้

แต่เข้าใจคับ ฮ่าๆๆ

โดยปกติ พระท่านก็ไม่สนับสนุนอยู่แล้วแหละเนาะ

ยกเว้น บางกรณีที่ต้องใช้

 

อุ๊บอิ๊บ

 

เราเกิดมาเพื่อเรียนรู้ทุกข์ ทุกที่ๆ ได้เห็นล้วนมีแต่ทุกข์ บีบคั้น อึดอัด คับแคบ

หลังจากเลือกสถานที่ พ่อแม่ และรูปร่างหน้าตาแล้ว ได้พ่อแม่ตามเจตนาแล้ว ก็ถูกนำส่งลงครรภ์ เหมือนมีกระแสดึงดูดไป พลังงานที่นำส่งนั้นร้อนมาก เรารู้สึกทุกข์เหลือคณานับ ครั้นสู่ครรภ์มารดา เหมือนเข้าไปอีกโลกหนึ่งที่มืดมิด มีแต่ความร้อนยิ่งกว่าเปลวไฟนรกที่สัมผัสมา รู้สึกเหมือนจะขาดใจ ความร้อนนั้นคือกิเลสที่มีอยู่ในสัตว์

 

เรื่องร้อนๆ หนาวๆก็ปกติ

ดังนั้น จึงกำเนิดตอนเด็ก 5 ขวบขึ้น จึงเหมาะกว่า อิอิ

 

ปรากฏว่า คนเล่าหายไปใหนหนอ?

 

เรื่องราวมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ ฮาๆๆ

ฝันได้ฝันดี พอหลับปุ๊บก็ฝันเลย ในฝันทุกครั้งเดินเท้าไม่เคยเหยียบดินเลย ฝ่าเท้าจะสูงจากพื้นดินประมาณ 1 ฟุต ตัวเบามาก พยายามลงน้ำหนักเท่าไหร่เท้าก็ไม้แตะดิน เหมือนลอยไป แล้วไปแค่หน้าบ้าน ไม่กล้าไปไกลเพราะไม่รู้จักสถานที่ เป็นอย่างนี้ทุกคืนที่หลับ...

มีพี่เลี้ยงคอยดูแล เวลาที่สงสัยเรื่องใดจะมีคำตอบผุดขึ้นมาเอง เวลาที่รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจในการกระทำของใคร จะมีเสียงดังอยู่ภายในกายสอนให้ใจเย็น และบอกถึงโทษของความโกรธ ความไม่พอใจ สอนให้อดทนมีขันติ บอกเล่าเรื่องขันติบารมี

 

ทำไมปั้นช้าจัง....

ปั้นรอให้สำนักปฏิบัติธรรมเสร็จเป็นรูปเป็นร่างก่อนค่ะ คงปีหน้า คาดว่าคงได้เห็นสิ่งปลูกสร้าง แล้วจะนำภาพมาฝากกันนะคะ

 

21/9/2013

เราได้พบเจอกันหลายครั้ง พระเทวี

ท่านทราบด้วยหนอ ที่นั่นกำลังบำเพ็ญเพียรกันอยู่หนอ จะมีงานใหญ่หรือว่าอย่างไร ทำไมเดี๋ยวนี้เราฝันอะไรแล้วจำไม่ค่อยได้เลย ท่านพอจะบอกเราได้หรือไม่

พระเทวีด้วยธรรมของพระองค์ ด้วยจิตยกสู่ชั้นสูงขึ้นบังเกิดเป็นปิติเกิดพิจารณาความปิติเป็นสภาวะว่างเปล่าด้วยทรงไปในที่ต่างหลากหลายแห่งด้วยองค์เองแต่จักมิได้จดจำด้วยยังมีปิติในการพ้นสภาวะจิตเดิมเป็นช่องว่าง ท่านเป็นเช่นนั้นหรือไม่

เราปล่อยว่างกลายเป็นวางเฉยทุกเรื่องราว
อารมณ์ต่างๆ ดับได้เร็ว
จนเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
จิตระลึกรู้อยู่กับปัจจุบันขณะ

จิตของพระเทวีจักยกขึ้นไปอีกในมินานจักไม่รู้จักซึ่งการนิมิตหลับ หรือการฝันแต่จักทรงรับรู้ได้ทั้งหลับแลตื่นจักชัดเจน