บนโลกเนี่ย นอกจากทุกข์แล้วมีอย่างอื่นอีกมั้ย??

ยังติดรูปราคะอยู่เลย

 

กลัวทรงพลังแบบนี้55

 

เออ เห็นแบบนี้ ขออนุญาติ เอา พระสูตร ปฏิปสัมภิทา มาแปะ ละกัน


อนิจจานุปัสสนาที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมยังชวนปัญญา
(ปัญญาเร็ว) ให้บริบูรณ์

ทุกขานุปัสสนา ... ย่อมยังนิพเพธิกปัญญา (ปัญญาทำลายกิเลส) ให้บริบูรณ์

อนัตตานุปัสสนา ... ย่อมยังมหาปัญญา (ปัญญามาก) ให้บริบูรณ์

นิพพิทานุปัสสนา ... ย่อมยังติกขปัญญา (ปัญญาคมกล้า) ให้บริบูรณ์

วิราคานุปัสสนา ... ย่อมยังวิบูลปัญญา (ปัญญากว้างขวาง) ให้บริบูรณ์

นิโรธานุปัสสนา ... ย่อมยังคัมภีรปัญญา (ปัญญาลึกซึ้ง) ให้บริบูรณ์

ปฏินิสสัคคานุปัสสนาที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมยังอัสสามันตปัญญา (ปัญญาไม่ใกล้) ให้บริบูรณ์

ปัญญา ๗ ประการนี้ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมยังความเป็นบัณฑิตให้บริบูรณ์

ปัญญา ๘ ประการนี้ ... ย่อมยังปุถุปัญญา (ปัญญาแน่นหนา)
ให้บริบูรณ์

ปัญญา ๙ ประการนี้ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อม
ยังหาสปัญญา (ปัญญาร่าเริง) ให้บริบูรณ์

หาสปัญญา เป็นปฏิภาณปฏิสัมภิทาอรรถปฏิสัมภิทาเป็นคุณชาติ
อันบุคคลบรรลุแล้ว ทำให้แจ้งแล้ว ถูกต้องแล้วด้วยปัญญา
โดยการกำหนดอรรถแห่งหาสปัญญานั้น

ธรรมปฏิสัมภิทา เป็นคุณชาติอันบุคคลบรรลุแล้ว ทำให้แจ้งแล้ว
ถูกต้องแล้วด้วยปัญญา โดยการกำหนดธรรมแห่งหาสปัญญานั้น

นิรุติปฏิสัมภิทา เป็นคุณชาติอันบุคคลบรรลุแล้ว ทำให้
แจ้งแล้ว ถูกต้องแล้วด้วยปัญญา โดยการกำหนดนิรุติแห่งหาสปัญญานั้น

ปฏิภาณปฏิสัมภิทา เป็นคุณชาติอันบุคคลบรรลุแล้ว ทำให้แจ้งแล้ว ถูกต้องแล้ว
ด้วยปัญญา โดยการกำหนดปฏิภาณแห่งหาสปัญญานั้น

ปฏิสัมภิทา ๔ ประการนี้เป็นคุณชาติอันบุคคลบรรลุแล้ว
ทำให้แจ้งแล้ว ถูกต้องแล้วด้วยปัญญา เพราะหาสปัญญานั้น ฯ

 

จะตัดกิเลสหรือไม่

ติกขปัญญา จะไม่ตัด นะ

ในเรื่องของปัญญา จะมี ปัญญาชื่อว่า "ปัญญาชำแรกกิเลส"
"นิพเพธิกปัญญา" ยกขึ้นมา อีกตัวนึง

โดย ปัจจัยให้เกิด นิพเพธิปัญญา จะไม่เกี่ยวอะไร กับ
ปัญญาปฏิสัมภิทาญาณ

จะเป็นเรื่อง

[๑๐๗๐] “ภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๔ ประการนี้ที่บุคคลเจริญ ทำให้มากแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อความมีปัญญาชำแรกกิเลส

ธรรม ๔ ประการ อะไรบ้าง คือ
๑. สัปปุริสสังเสวะ ๒. สัทธัมมัสสวนะ
๓. โยนิโสมนสิการ ๔. ธัมมานุธัมมปฏิปัตติ
ภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๔ ประการนี้ที่บุคคลเจริญ ทำให้มากแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อความมีปัญญาชำแรกกิเลส”

 

ดังนั้น การ้อง จะเห็นว่า พอภาวนาเป็นแล้ว ก็ เอิดตัว
ไป กอดกระติกกัดฐานฉี่ ตายฮ่าน กันพอดี

เพราะ เว้นขาด

การเข้าหา สัปปุริสสังเสวะ สัทธัมมัสสวนะ

การยกจิต โยนิโสมนสิการ ไม่มี

ก็ไม่ต้องพูดถึง การปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม(เป็น สาวก) ธัมมานุธัมมปฏิปัตติ

 

จะไป กลัวทำไม

หนทางของ พระพุทธองค์ ชื่อว่า หนทางห่างข้าสึก

ภาวนาแล้ว บ้า พลัง อันนั้น เผลอไปภาวนาแบบ ฤาษี เข้าไง

ถ้า ภาวนาแบบ พุทธ เต็มเม็ด เต็มหน่วย หมั่นสดับธรรม
ก็จะเหมือน อรหันต์หลายๆท่าน ไม่เห็นมี ท่านไหนจะมา
แจงแวง เอา กุลีบุกไป พับเป็ด เลย

 

กะบอกว่าเคยนึกว่าพระอรหันต์ไม่มีเลยว่าจะเป็นเองแค่นั้นละ
หบังโดนอรหันต์กระทืบบ่อยเลยเลิกเป็น
เป็นคนธรรมดาดีกว่า55

 

การ้อง ไปดู การตูน เยอะไป

ไปดู หนั่งหรั่ง หนั่งช่อง7 เยอะไป

เลยโดน สร้างภาพว่า พอมีฤทธิ์แล้วต้อง โน้น นั่น นี้

พระอรหันต์ใน พุทธวินัยนี้( ของ สมณโคดม )

ท่านแสดงอภิญญาได้ทุกองค์ ระลึกชาติ40(หน่วยจำไม่ได้)
ได้ทุกองค์

แล้วก็ไม่มี มานั่งแสดง อวด ลำพอง โน้น นั่น นี้

เพราะ ท่านใช้เพียงแค่ อาศัยระลึก
เพื่อความดับ เพื่อความสุข ในปัจจุบัน เท่านั้น

 

มา แปล เป็น ภาษา บ้านๆละกัน

ชวนะ ชะวะนะ คือ อาการ แล่นไป บ้านๆเรียกว่า ส่งออก
วิธีจิต แนวทางไปของจิต ก้ คือ ปกติ ที่ต้อง มีการส่งออก

แล้วก็มีความไวยิ่งกว่าสายฟ้าแลบ เรียกว่า อีกอย่างว่า "จิตเกิด" "ว่าจิตไหว"

"จิตเคลื่อน" พวก นี้คืออาการจิตส่งออกทั้งนั้น ซึ่งมันเป็นสภาพ ปกติธรรมชาติของจิต ที่ต้องส่งออก ห้ามไม่ให้ ส่งออกไม่ได้

ส่งออก สืบต่อ จึงเรียกว่า เกิด ดับ

ความเกิดเป็นทุกข์ ความดับเป็นทุกข์
สรุปคือ ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น ทุกข์เท่านั้นดับไป

อะไรเกิดขึ้น อะไรดับไป
จึงต้องเอามากำหนดรู้หมด เรียกว่า กำหนดรู้ทุกข์

ส่วน คำว่า ปัญญา

ปัญญา แปลว่า ความรู้ ภาษาบ้านๆก้ คือ ความคิด เป็น เจตสิกชนิดนึง

ปัญญาที่เป็น สภาพ ตัด ที่ ร่อนเข้า ใจ
เป็น สภาพ ปัญญาที่พ้นการยึดถือ
เป็นการปล่อยวางความรู้นั้นไปในตัว
จึงเรียกว่าเป็น ติกขปัญญา คือปัญญาอันคมกล้า พวกนี้เป็นผลงานทั้งหมด

เอามาเจริญมรรคไม่ได้ด้วยเจตนา
จะเกิดกับจิต ที่ทำขึ้นไปเอง
เรียกว่าเป็นส่วนของต้นไม้ปัญญาที่อบรมตัวเอง เป็นไปเอง

ส่วน การบัญญัติ ของสมมุติคำ
เป็นหน้าที่ของพระสัพพัญญููเท่านั้น
สาวก เพียงแต่รู้ตาม แม้จะ เป็น ปฏิสัมภิทาญาณ
ก้เพียงแต่ ยกอรรถขยายคำ แบบย่อ แบบยาว แตกแขนงไปอย่างพิศดาร
แต่จะมุ่งเข้าไปอธิบายในการ
รู้ทุกข์ เดิน มรรค เดิน สติปัฏฐาน แต่ถ่ายเดียว


ปัญญา หรือ ความรู้ ที่เกิดขึ้น แล้ว ยึดถือไว้ เรียกว่า ปัญญาที่เป็น มิจฉาทิฐิ

ส่วน

ปัญญาหรือความรู้ ที่เกิดขึ้น แล้วปล่อยวางไป เรียกว่า ปัญญาที่เป็น สัมมาทิฐิ
เป็น สภาพ ติกขปัญญา มีสภาพการตัดไปเองอัตโนมัติ


ส่วนคำว่า ชวนะจิต
ภาษาบ้านๆ ก็คือ จิต ส่งออกทั้งนั้น
จิต ส่งออกล้วนเอามากำหนดรู้ทั้งนั้น เพื่อ ให้ จิตมีสติเท่าทันจิต

เดี๋ยวมาเติม คำว่า ชวนะปัญญา ซึ่งเป็นส่วนที่จิตเดินภาวนาขั้นปรมัตถ์

 

เพิ่มเติม กับ คำว่า ชวนปัญญา อ่านว่า ชะวะนะปัญญา

จากพระสูตร

[๖๖๐] การพิจารณาเห็นความไม่เที่ยงในรูป ที่บุคคลเจริญแล้ว
ทำให้มากแล้ว ย่อมยังปัญญาอย่างไหนให้บริบูรณ์ ฯลฯ

การพิจารณาเห็นความสละคืนในรูป ที่บุคคลเจริญแล้ว
ทำให้มากแล้ว ย่อมยังปัญญาอย่างไหนให้บริบูรณ์ ฯ

การพิจารณาเห็นความไม่เที่ยงในรูป
ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้วย่อมยังชวนปัญญาให้บริบูรณ์ ฯลฯ

การพิจารณาเห็นความสละคืนในรูป ที่บุคคล
เจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมยังอัสสามันตปัญญาให้บริบูรณ์

ปัญญา ๗ประการนี้ ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมยังความเป็นบัณฑิตให้บริบูรณ์

ปัญญา ๘ ประการนี้ ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมยังปุถุปัญญาให้บริบูรณ์

ปัญญา ๙ ประการนี้ ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว
ย่อมยังหาสปัญญาให้บริบูรณ์
หาสปัญญาเป็นปฏิภาณปฏิสัมภิทา

... ปฏิสัมภิทา ๔ ประการนี้
เป็นคุณชาติอันบุคคลบรรลุแล้ว ทำให้แจ้งแล้ว ถูกต้องแล้วด้วยปัญญา
เพราะหาสปัญญานั้น ฯ
..................................


ยกตัวอย่าง

การพิจารณาเห็นความสละคืนในรูป ที่บุคคลเจริญแล้ว
ทำให้มากแล้ว ย่อมยังปัญญาอย่างไหนให้บริบูรณ์ ฯ
( อันนี้ คือ ท่านกำลัง ยกตัวอย่าง)

การพิจารณาเห็นความไม่เที่ยงในรูป
ที่บุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้วย่อมยังชวนปัญญาให้บริบูรณ์ ฯลฯ
(อันนี้ คือ ท่านบอกถึง สิ่งทีบุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว

จะขาย ความอีกที ก็คือ การอบรม สติปัฏฐาน ผลงานของการเจริญ สติปัฐฐาน

ใน ขณะ ที่จิตเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ภาษาหลวงปู่พุธ เรียกว่า พ้นเจตนา
เป็นตอนที่จิตพิจารณา จิต หรือ จิตพิจารณาเจตสิก ด้วยตัวมันเอง
คือ ขณะที่จิต รู้เท่าทันจิต (มีสติสัมปยุติตลอด เป็น สติวินะโย)

ช่วงนี้ ไม่ต้องกลัวว่า จิตจะไม่ได้พิจารณา จะไม่ได้ยกนั่น ยกนี้ น้อมไปนั่นน้อมไปนี่ เพียงแต่ว่า จิตมันยกมาพิจารณา ด้วยตัวมันเอง น้อมไปในตัวเอง
จึงเรียกว่า ชวนะปัญญา คือ แล่นไปอบรมให้เกิดปัญญาในตัวมัน

ญาณ คือ ปัญญามันจึงเกิดขึ้น บ่มเพาะขึ้นไปตามลำดับ
เหนือ การควบคุมด้วยเจตนา แต่เป็นไปด้วยผลงาน
ที่อบรม ที่เรียกว่า ทำให้มาก เจริญให้มาก
ซึ่งการพิจารณาเห็นความสละคืนในรูป

ตรงนี้ จะตรงกับภาษาปฏิบัติ
ในวลี หลวงปู่เสาร์ที่เรียก " เวลานี้จิตข้ามันไม่สงบ มันมีแต่ความคิด "
ภาษา หลวงตามหาบัว เรียก " ปัญญาอบรมสมาธิ "
หลวงปู่มั่นเรียก " ฐีติภูตัง"
หลวงปู่เทสก์ เรียก " สมาธิในฌานมันโง่ สมาธิในอริยะมรรคมันฉลาด"

ล้วนแต่เป็นลักษณะเดียวกัน คือความเป็นของจิต ต่างแต่ภาษาโวหาร

ซึ่งมันเป็นผลงานล้วนๆ พ้นจากเจตนาเข้าไปควบคุม

 

ช่วงนี้ใครอยู่เหนือ งดกินหมูไปก่อนหากไม่แน่ใจแหล่งที่มา เพราะมีโรคระบาดหมูทึ่ติดสู่คนได้
หากทำไม่สุกและความร้อนพอ อาการคือกินไปแล้ว หูจะดับให้รีบพบแพทย์

 

ทุกข์นั่นแหล่ะมีอยู่ แต่ผู้ทุกข์หามีไม่
การกระทำมีอยู่ แต่ผู้กระทำไม่มี
นิพพานมีอยู่ แต่คนผู้นิพพานไม่มี
ทางก็มีอยู่ แต่ผู้เดินทางไม่มี

Cr.หนังสือพุทธธรรม
ใครแจ้งธรรมแล้วช่วยขยายความ
เป็นธรรมทานได้เลย
คับ

 

สรุปรวมลงที่ไม่มีหมดเลยครับ
ทุกข์ไม่มี ผู้กระทำไม่มี
ผู้นิพพานไม่มี ผู้เดินทางไม่มี

ไม่มีก็คือว่างนั่นแหละครับไม่มีสิ่งใดบรรจุอยู่ภายในนั้น
คือถ้ามีอะไรซักอย่างมันก็เป็นตัวเป็นตนเป็นอัตตา
ขึ้นมาเท่านั้นเอง ในความว่างไม่มีที่ให้อยู่
แม้เพียงเส้นขนเดียว

 

หนังสือ ใครแต่งเหรอฮับลุง

 

ท่านปอ.ปยุตโต
คับ

 

ช้าก่อนท่านผู้เจริญ
ท่านอาจจะต้องศึกษา
เพิ่มเติม ในความหมายของคำว่า ว่าง อนัตตา สูญญตา
ให้ลึกซึ้งขึ้นอีก เชื่อว่าจะกลับมาเม้นต์ได้
ประทับใจมากกว่านี้ฮับ

 

ผมแปลคำว่าว่าง=ไม่มี
อนัตตา=มีอัตตาก็ไม่ใช่ ไม่มีอัตตาก็ไม่ใช่(ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน)
สูญญตา=ความว่างที่ยอมให้สิ่งอื่นตั้งอยู่
หากมีส่วนไหนผิดพลาดขอให้พี่ชี้แนะด้วยครับ

 

ความว่าง ..ว่างอยู่ที่ไหน
ความว่าง ที่ต้องมีที่อยู่ จะเรียกว่า ว่างได้หรือ...
สิ่งที่ต้องมีที่อยู่จะเรียกว่าไม่มีตัวตนได้หรือครับ
เรียกความว่างนั้นว่าคือ อัตตา ได้หรือไม่ครับ...

 

ความว่างเปรียบเหมือนไข่มุขที่ประดับ
อยู่บนหน้าพากเราแต่เรามองไม่เห็น
หากไม่ว่างก็ไม่สามารถมีอะไรไปตั้งอยู่ได้
เช่นตัวเราตั้งอยู่บนความว่าง
หากพื้นที่นั้นมีกำแพงอยู่ตัวเราก็
ไปตั้งไม่ได้ ความว่างไม่ใช่อัตตา
เป็นสิ่งที่มีอยู่ตลอดกาล เปรียบเหมือน
ปัจจุบันที่ถ้าเรามีสติก็อยู่ตอนนี้เดี๋ยวนี้
อยู่ตลอดกาล

 

เปรียบกับไข่มุกบนหน้าผาก...ทำเอาเลิกสนใจเรื่องความว่างเลย