บารมีหลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน

.....บูรณะโบราณสถาน พระธาตุดวงเดียว พระธาตุห้าดวง ตอนที่ 2....
.....หลังจากที่ ครูบาเจ้าศรีวิชัย และ ครูบาผ้าขาวปี ใด้บูรณะเจดีย์พระธาตุดวงเดียว(เจดีย์กุด) ไปในปี พ.ศ.2468 แต่ยังไม่ทันแล้วเสร็จ ก็ต้องแยกย้ายกันไปที่อื่น ครั้นถึงปี พ.ศ.2476 ครูบาเจ้าศรีวิชัย ก็ใด้เดินทางลงมาจาก วัดพระสิงห์ เมืองเชียงใหม่ เพื่อมาบูรณะปฏิสังขรณ์ เจดีย์ห้ายอด(พระธาตุห้าดวง) ซึ่งเป็นศาสนสถานที่สำคัญของเมืองลี้ ซึ่งเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของท่าน แต่ทว่าการกลับมาเมืองลี้ในครั้งนี้ของครูบา มาในฐานะตนบุญหลวงแห่งเมืองล้านนา เสียงร่ำลือในบุญญาปาฏิหารย์ของครูบาท่านดังไปทั่ว ยิ่งในปี พ.ศ.2474 ขณะที่ครูบาท่านบูรณะวัดพระสิงห์อยู่นั้น ทุนทรัพย์ในการทำงานใด้ขาดแคลนเงินหมด ครูบาใด้มานั่งหนักภาวนาในวิหาร ไม่นานมีคนงานขุดพบไหโบราณบรรจุเงินแถบไว้หลายรูปี คนจึงไปพูดลือกันว่า แม้แต่เทพเทวดายังมาร่วมบุญกับครูบาเจ้า......ครั้นครูบาเดินทางมาใกล้จะถึงเมืองลี้ ข่าวใด้รู้ไปถึงครูบาผ้าขาวปี ที่พักอยู่ที่พระพุทธบาทตะเมาะ และ พระชัยวงศ์(ครูบาวงศ์)แห่งวัดจอมหมอก เมืองตื๋น ท่านทั้งสองจึงออกเดินทางมาร่วมช่วยงานกับครูบาเจ้าด้วยกัน.....
จะขอกล่าวถึง พระชัยวงศ์ ก่อนครับ เพราะท่านเป็นคนสำคัญที่จะมารับช่วงงานบูรณะพระธาตุดวงเดียว พระธาตุห้าดวงและพระธาตุแท่นคำ ต่อไป...ในปี พ.ศ.2468 ภายหลังที่ครูบาเจ้าศรีวิชัย ใด้มอบงานให้ครูบาผ้าขาวปีแล้ว ท่านจึงเดินทางไปที่บ้านก้อ และมุ่งสู่พระบรมธาตุแก่งสร้อย ที่คณะศิทย์ของท่านนำโดย ตุ๊(พระ)พุทธิมา ใด้ก่ออิฐถือปูนครอบองค์พระธาตุ้สร็จสิ้นแล้ว รอทำการฉลองสมโพชน์ เด็กชายชัยวงศ์ก็อยู่ช่วยงานที่แก่งสร้อยนั้นด้วย... พอครูบาเจ้าศรีวิชัยใด้ไปถึง จึงเริ่มงานฉลองสมโพชน์ ครูบาเจ้าศรีวิชัยใด้พักอยู่ที่พระธาตุแก่งสร้อย เป็นเวลา 7 วัน มีการบวชเณรเพื่อฉลองสมโพชน์พระธาตุ เด็กชายชัยวงศ์ใด้โกนหัวบวชเณร โดยครูบาเจ้าศรีวิชัยเป็นผู้บวชให้ และมีชื่อว่า สามเณรชัยลังก๋า ตามชื่อครูบาชัยลังก๋า ผู้เป็นอาจารย์...
ในปี 2476 ครูบาเจ้าศรีวิชัย เป็นผู้ควบคุมงานบูรณะองค์พระธาตุห้ายอดด้วยตัวท่านเอง วันแรกที่จะลงงาน มีต้นบุนนาคต้นใหญ่ อยู่หน้าองค์พระธาตุ ครูบาเจ้าศรีวิชัยพิจรณาดูแล้ว เห็นว่ามีความจำเป็นที่จะต้องตัดโค่นลงมา แต่ไม่มีผู้ใดกล้าทำ เนื่องจากหวั่นเกรงจะเกิดเหตุคล้ายกันกับที่วัดดวงเดียว เมื่อหลายปีก่อน ที่คนงานที่ตัดถึงกับหน้ามืด อาเจียรเป็นเลือด เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ครูบาเจ้าศรีวิชัยจึงใด้เรียกให้ครูบาผ้าขาวปีจัดการ ... ครูบาผ้าขาวปี จึงใด้ทำการหยิบก้อนหินขึ้นมาสามก้อน แล้วอธิฐานจิตเสกเป่าลงไป โยนก้อนหินที่เสกไปที่ใต้ต้นบุนนาค พร้อมกับสั่งว่า หมู่สูตัดใด้ คนงานชาวปกาญอจึงพากันตัดโค่นต้นบุนนาคใหญ่ลงมา โดยไม่มีใครเป็นอะไรเลย จากนั้นครูบาจึงให้คนงานก่ออิฐถือปูนขึ้นรูปทรงเจดีย์(ว่ากันว่าเป็นรูปแบบเจดีย์ทรงมอญผสมล้านนา) ครั้นแล้วเสร็จจึงทำการยกช่อฟ้าพระธาตุและมีการฉลองสมโพชน์ พองานแล้วเสร็จครูบาเจ้าศรีวิชัยจึงรีบเดินทางกลับไปยังวัดพระสิงห์เพื่อสะสางวางแผนงานสร้างทางขึ้นบนดอยสุเทพ ที่มีหลวงศรีประกาศเป็นแม่งาน ครูบาผ้าขาวปีท่านก็ใด้กลับไปยังวัดพระพุทธบาทตะเมาะตามเดิม ส่วนพระชัยวงศ์ท่านก็เดินทางกลับวัดจอมหมอกเมืองตื๋น พระธาตุห้าดวง พอบูรณะเสร็จแล้ว ก็ยังไม่มีพระสงฆ์กล้ามาพักอยู่อาศัย พระธาตุห้าดวงจึงใด้ร้างไปอีกครั้ง
งานบูรณะพระธาตุห้าดวง ในปี พ.ศ.2476 นับใด้ว่าเป็นครั้งแรก ที่ ครูบาเจ้าทั้งสามแห่งเมืองลี้ ใด้ร่วมงานกัน และ อีกครั้งที่ครูบาทั้งสาม ใด้พบและร่วมงานกันคือ งานสร้างทางขึ้นดอยสุเทพ

 

เรื่องของการบูรณะโบราณสถาน ดอยเวียงเมืองลี้ ตามรอยครูบาเจ้าตนบุญทั้ง 3 ตอนสุดท้าย...
หลังจากที่ครูบาชัยวงศาใด้มาจำพรรษาอยู่ที่วัดพระธาตุห้าดวงในปี พ.ศ.2506 ท่านก็ใด้เดินทางไปยังพระพุทธบาทห้วยข้าวต้ม เพื่อไปบูรณะปฏิสังขรณ์และสร้างวัดพระพุทธบาทห้วยข้าวต้ม(เป็นไปตามคำพยากรณ์ของครูบาชัยยะลังก๋า ครูบาเจ้าศรีวิชัย ที่เคยบอกแก่ศรัทธามหาชนว่า... ในอนาคต จะมีพระเจ้าน้อยเมืองตื๋น มาสร้างที่พระบาทห้วยต้ม... คำว่า พระเจ้าน้อย หมายถึง พระพุทธเจ้าองค์น้อยๆ หรือ พระโพธิสัตย์ นั่นเอง) จนถึงปี พ.ศ.2518 ที่พระอาจารย์นุชใด้มาอยู่ที่วัดพระธาตุห้าดวง และ พัฒนาพื้นที่ให้สะอาดเหมาะแก่การปฏิบัติศาสนะกิจ ส่วนวัดพระธาตุดวงเดียวก็ยังคงสภาพเป็นวัดร้าง วัดห่าง ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปใกล้ เนื่องจากหวั่นเกรงในสิ่งเร้นลับ....
หนานนุช(พระอธิการนุช ในสมัยนั้น)เล่าให้ฟังว่า ขณะนั้นในปี พ.ศ.2532 วันหนึ่ง ในเวลาเย็นๆท่านกำลังจะอาบน้ำ อยู่ดีๆ ใด้ยินเสียงฝีเท้าม้า ฝีเท้าคนวิ่งเข้ามาในวัดพระธาตุห้าดวง สักพักมาถึงกุฐิที่พักของท่าน ก็มีเสียงคนตะโกนขึ้นมาว่า..... *สูทั้งหลาย เร็วเข้าๆ ขณะนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว มีคนเข้าไปลักของดีที่พระธาตุกุด ให้สูรีบพาคนไปหลายๆไปช่วยกันเร็ว*..... ท่านอาจารย์นุชจึงรีบลุกขึ้นมาจากที่พัก แล้วจึงไปเรียกเณรที่พักอยู่ในวัดพระธาตุห้าดวงทั้งหมด นับใด้ 6 รูปรวมทั้งตัวของพระอาจารย์นุชเองด้วย แล้วทั้งหมดก็พากันไปที่วัดพระธาตุดวงเดียว พระอาจารย์นุชก็ใด้ปีนขึ้นบนสันกำแพงดินโบราณ แอบซุ่มมองไปทางเจดีย์กุดดวงเดียว ก็สังเกตุเห็นว่า มีคนร้าย ราวๆ 7 - 8 คน กำลังง่วนอยู่กับการขุดเจาะที่บริเวณฐานของเจดีย์ พระอธิการนุชก็ใด้ตัดสินใจ เป็นอย่างไรก็เป็นกันในวันนี้ ท่านจึงสงบจิต รำลึกถึงคุณพระรัตนะตรัย และ บอกกล่าวให้บรรชนคนโบราณที่ล่วงลับในเวียงลี้ทั้งหมด ให้มาช่วยกันจัดการคนร้าย.. จากนั้นพระอธิการนุชจึงสร้างกำลังใจให้ลูกเณรทั้ง 5 รูป โดยการกำเอาใบไม้มาเป่าแล้วโปรยใส่เณรทั้งหมด แล้วออกวิ่งนำหน้าไปว่า .... เอาหมู่เฮา เอาวา ช่วยกันจับโจร.... พอสิ้นเสียง พระอาจารย์นุชและลูกเณรรวมใด้ 6 รูปจึงวิ่งกรูเข้าไป คนร้าย 7 - 8 คนที่กำลุงขุดเจดีย์อยู่ตกใจทิ่งอุปกรณ์ แม้กระทั่งอาวุธก็ทิ้งเอาไว้หมด วิ่งหนีไปจนมุมที่ป่าหนานและดงหมามุ่ย จนถูกจับตัวไว้ใด้ทั้งหมด และ ใด้รับสารภาพกับพระอาจารย์นุช แต่พระอาจารย์นุชมิใด้เอาเรื่อง เนื่องจากเห็นว่าเป็นเจ้าหน้าที่บ้านเมืองรับราชการอยู่ จึงปล่อยตัวไป แต่ก่อนที่จะไป พวกเขาถามพระอาจารย์นุชว่า ชาวบ้านที่มาเป็นร้อยคนที่วิ่งตามพระมาไปใหนหมด ทำไมเหลือแค่ 6 คน ... ถ้าเรารู้ว่ามีแค่ 6 คนที่มาจับ คงจะต่อสู้ไปแล้ว เพนาะพวกเขามี 7 - 8 คน แถมมีอาวุธด้วย....
พระอาจารย์นุชจึงใด้ไปปรึกษากับหลวงปู่ครูบาวงศ์ ครูบาท่านจึงบอกว่า เห็นทีจะไม่ใด้การเสียแล้ว เนื่องจากหวั่นวิตกว่า เจดีย์กุดดวงเดียว เป็นใจกลางของเวียงลี้ และมีของล้ำค่าบรรจุอยู่ภายใน ถ้าหากโดนคนร้ายลักเอาไปใด้ หมู่สูคนเมืองลี้จะเดือดร้อน ท่านจึงใด้เดินทางมาที่พระเจดีย์กุดธาตุดวงเดียว และใด้เริ่มบูรณะปฏิสังขรณ์องค์พระธาตุ เริ่มจากใช้ศิลาแลงมาก่อครอบล้อมพระธาตุองค์เดิมใว้ข้างใน.... ขณะที่จะทำการถางบริเวณพระธาตุ ซึ่งเป็นดงหมามุ่ย ประกอบกับหวั่นเกรงในสิ่งเล้นลับ คนงานชาวปกาญอจึงไม่กล้าลงมือ ท่านนายอำเภอลี้ในสมัยนั้นท่านจึงไปบูชาพระรอดมาจากวัดพระธาตุหริภุญไชย แล้วเอามาให้ครูบาวงศ์อธิฐานจิต หรือ มนต์ให้ จากนั้นท่านนายอำเภอจึงนำเอาพระธาตุไปหว่านโปรยลงในดงหมามุ่ย แล้วตะโกนบอกคนงาน ทั้งพี่น้องชาวปกาญอและคนโยนล้านนา ว่า หมู่สู ใครอยากใด้ของดี พระรอดครูบาก็แผ้วถางเซาะเอาคนเดียวเน้อออ สิ้นเสียง ทุกคนในบริเวณนั้นวิ่งกรูเข้าไปที่บริเวณดงหนาม ดงหมามุ่ย รอบๆฐานเจดีย์ และ ฐานวิหารเก่า อย่างไม่คิดชีวิต เพื่อหาของดีพระรอดครูบา ไม่นานนัก ดงหนามดงหมามุ่ยก็เตียนเหี้ยนลงไป....
ขณะที่ทำการบูรณะเจดีย์นั้น หลวงปู่ครูบาวงศ์ท่านใด้ไปนั่งบนฐานวิหารโบราณ ที่จะทำวิหารหลังใหม่ครอบทับ ท่านใด้พิจรณาและเล่าถึงเหตุการณฺในอดีตว่า....... วิหารหลังนี้ในอดีต สร้างไม่ทันแล้วเสร็จ เมืองลี้ก็แตกเสียก่อน คุ้มหลวงเวียงแก้วของเจ้าเมืองลี้ ยังอยู่ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของวิหารหลังนี้ และมีผู้คนในเมืองจำนวนมาก ที่ตายในคราวสงครามเมืองแตก แม้แต่ตัวของพญาเมืองลี้ ก็ยังตายอยู่ในบริเวณที่รบใกล้ๆกับ คุ้มหลวงหอคำ.....
ปัญหาที่สำคัญอีกอย่างในการบูรณะคือ การขาดแคลนน้ำในการอุปโภค บริโภค แม้จะขุดเจาะหาแหล่งน้ำจนทั่วบริเวณวัดแล้ว ก็ไม่เจอเหล่าศิทย์ที่มาช่วยงานบูรณะพระธาตุดวงเดียวจึงใด้กราบเรียนบอกให้หลวงปู่ครูบาวงศ์ทราบ ครูบาท่านหัวเราะ หึ หึ แล้วบอกว่า เฮาจะช่วย... ท่านจึงเดินมาที่บริเวณหน้าวัด แล้วบอกกับศรัทธาว่า ถ้าไม้เท้าเฮาไปตกที่ใหน ให้หมู่สูช่วยกันขุดเจาะลงไปเถอะ จะเจอน้ำ แล้วหลวงปู่ก็ใด้อธิฐานจิต โยนไม้เท้าข้ามตัวไปทางด้านหลังของท่าน ไม้เท้าใด้ไปปักลงพื้นในป่าข้างทาง เหลาะศิทย์ทั้งหลายจึงใด้ขุดเจาะลงไป ปรากฏว่าพบตาน้ำใต้ดินไม่ลึกเท่าใดนัก จึงสร้างเป็นบ่อน้ำบาดาลเอาไว้ใช้กันจนถึงในปัจจุบันนี้ก็ยังไม่แห้ง ทั้งๆที่เป็นที่สูง
และนับตั้งแต่ปี 2532 เป็นต้นมาก็ใด้บูรณะองค์พระธาตุมาเรื่อยๆ จนมาแล้วเสร็จและมีสภาพดังที่เห็นในปัจจุบัน ใช้งบประมาณทั้งสิ้นประมาณ 5,300,000 บาท

 

เสียมบ่คมหื้อใส่ด้ามหนักๆ ความฮู้บ่นักหื้อหมั่นฮ่ำหมั่นเฮียน คนที่ความรู้น้อยให้ขยันเรียนหาความรู้ ... คนเฮาใหญ่แล้วบ่ต้องมาสอน จิ้งหีด แมงจอน ไผสอนมันเต้น

 

มหามงคล บท คำไหว้รอยมือ รอยเท้าครูบาเจ้า
(ตั้งนะโม ๓ จบ)
พระครูบา ชัยยะวงศา ภิกขุ หัฐ ปาทะ วาระยุตตะระ ปาทะ วรัง สิระสา นะมามิ อหัง อายุ วรรณัง สุกขัง พลัง

 

ถ้าบ่ยะก๋าน ยะงาน ก็บ่อเกิดความสำเร็จ..
ถ้าบ่ฮุ้จักความเหนื่อย ก็บ่ใช่มนุษย์. จงตั้งใจฮักษาศีล หมั่นยะก๋าน และฮุ้จักสู้ (ยะก๋าน คือทำงาน )

เตรียมสถานที่ ณ อนุสาวรีย์ 3 ครูบา รอยต่อลี้-เถิน

 

กตัญญูต่อบุคคล คือ ใครก็ตามที่เคยมีพระคุณต่อเรา ไม่ว่าจะมากน้อยเพียงไร จะต้องกตัญญูรู้คุณท่าน ติดตามระลึกถึงเสมอด้วยความซาบซึ้งพยายามหาโอกาสตอบแทนคุณท่านให้ได้ โดยเฉพาะพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระสงฆ์ บิดามารดา ครู อุปัชฌาย์อาจารย์ พระมหากษัตริย์หรือผู้ปกครองที่ทรงทศพิธราชธรรม จะต้องตามระลึกนึกถึงพระคุณของท่านให้จงหนัก ให้ปฏิบัติตัวให้เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ เป็นศิษย์ที่ดีของครูอาจารย์ เป็นพลเมืองที่ดีของประเทศชาติ และเป็นพุทธมามกะสมชื่อ

 

พระมหาธาตุเจดีย์ศรีเวียงชัย ณ พุทธสถานหนองวัวเฒ่า ชุมชนบ้านพระบาทห้วยต้ม

 

งานบุญทอดกฐินสามัคคี
วันอาทิตย์ที่ 4 พฤศจิกายน 2561 เวลา09.00 น.
วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม ต.นาทราย อ.ลี้ จ.ลำพูน

 

เอา #อนิจจังทุกขังอนัตตา เป็นกรรมฐาน
เอา #พรหมวิหารสี่ เป็นที่อยู่อนุโลม ปฏิโลมจิตใจไปทุกวัน
เอา #เทวทูตาคือชาติชราพยาธิทุกขฺมรณะ เป็นที่ระลึก
นึกเอา #นโมพุทธายะนโมธัมมายะนโมสังฆายะ
#พุทโธเมนาโถธัมโมเมนาโถสังโฆเมนาโถ ไม่หยุดสักวันคืน
เอา #พระอริยเจ้าทั้งสี่พระองค์ มาเป็นมหามงคล
องค์ที่1 ชื่อ อริยะเมตตา
องค์ที่2 ชื่อ พระมหากรุณา
องค์ที่3 ชื่อ พระปิยะมุทิตา
องค์ที่4 ชื่อ พระอุเบกขามหาราชา
ทั้งสี่พระองค์นี้ ช่วยกันรักษาพระชัยยะวงศาให้อยู่ไปได้ ส่วน #พระบารมี30ทัศ ปฏิบัติไปได้เป็นวันๆทีละอันทีละข้อตามสติกำลัง อุตส่าห์ไหว้ แล้วบูชาพระพุทธเจ้า เมตตาภาวนาทุกวัน เช้าค่ำด้วยตัวเอง เอาสติเป็นเกณฑ์ รักษาทุกวันทุกยาม ครั้นปล่อยให้มันพลาดไปก็จักไม่ดี

คำสอน หลวงปู่ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา

 

ทำจิตให้สงบเป็นบุญที่สุดไม่ต้องลงทุนอะไร คือ ไม่พูดชั่ว ไม่คิดชั่ว ไม่ทำชั่ว ไม่ประพฤติอกุศลกรรม ไม่ทำทุจริตทั้ง 3 ประการ คือ กาย วาจา ใจ

 

“ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา” ยืนยันผีมีจริง!! ลูกศิษย์เจอดี ก่อนที่จะกลับเข้าวัดหลังจากไปงานตามคำสั่งหลวงปู่ที่เชียงราย



เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานมาแล้ว ในสมัยก่อนนี้ การเดินไปวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม จ.ลำพูน ยังค่อนข้างลำบาก เพิ่งจะเริ่มมีการสร้างเข้าวัดใหม่ๆ และในทุกครั้งที่จะเดินทางมาวัด หากเกิดฝนตก แม้แต่มอเตอร์ไซด์ก็ไม่สามารถเดินทางมาได้ แต่แล้ววันนั้นลูกศิษย์ของท่าน ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา ซึ่งเดินทางกลับวัดจากเชียงราย ได้เจอเหตุการณ์ที่จดจำไปอีกนานด้วยเหตุการณ์นี้

ด้วยว่าได้มีผู้ศรัทธาซึ่งเป็นเจ้าของโรงสีอยู่จังหวัดเชียงราย ตั้งใจถวายข้าวสาร ๕๐ กระสอบ หลวงพ่อจึงให้โยมที่วัดเป็นคนไปรับเอามาจากเชียงราย โดยขากลับ โยมคนนั้นซึ่งนั่งมากับคนขับรถของวัดพระพุทธบาทห้วยต้มเพียง ๒ คน ขณะนั้นเป็นเวลาประมาณสามทุ่ม ต้องเข้าวัดทางถนนเส้นน้ำตกก้อ ซึ่งต้องผ่านป่าช้าเดิม (บริเวณที่ตั้งเมรุเผาศพ โรงพยาบาลลี้แห่งใหม่ ใกล้ปากทางเข้าวัดในปัจจุบัน) ก็ปรากฏว่ามีผู้ชายยืนเรียงกัน ๓ คนได้ยืนก้มหน้าอยู่ ไฟหน้ารถพุ่งไปจับที่ใบหน้าคนทั้งสาม คนยืนตรงกลางได้ยกมือขึ้นมาอย่างช้าๆ ลักษณะแข็งทื่อเหมือนจะโบกรถให้จอด
โดยสัญชาตญาณของคนขับรถ เชื่อว่าไม่ใช่คนธรรมดาแน่ จึงรีบหันพวงมาลัยกลับรถออกไปเข้าวัดอีกทางหนึ่ง คือเส้นนาเลี่ยง

เมื่อมาถึงวัด หลวงพ่อยืนอยู่หน้ากุฏิ ท่านยืนยิ้มอยู่ และบอกโยมผู้นั้นโดยยังไม่ทันได้เล่าอะไรให้ฟังเลย หลวงพ่อกล่าว่า
หลวงพ่อ : “ไม่เป็นไรหรอกลูก เขามาขอส่วนบุญ”
โยมคนนั้นก็บอกว่า “ทำไม เขาไม่มาขอกับหลวงพ่อ แต่กลับมาขอกับลูก”
หลวงต่อตอบว่า “พ่อไม่ได้เป็นคนขอข้าวสารเขามา แต่ลูกเป็นคนขอเขามาเอง เขาก็เลยมาขอส่วนบุญจากลูก และหลวงพ่อยังบอกว่า “ใครว่า บ่ มีผี ก็ช่างเขา ผีมันมีจริง”
• ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา •
ที่มา FB:เพจเกร็ดธรรมะ ประวัติ พระกรรมฐาน

 

สวยงามมากๆ "พระเจดีย์ศรีเวียงชัย"

 

ทำบุญทั้งที เอาให้แผ่นดินสะเทือน ครูบาวงศ์เล่าไว้ มีคนทำได้จริง ไม่ต้องเป็นเศรษฐีก็ทำได้

เรื่องที่จะเล่านี้เป็นเมตตาธรรมจากครูบาวงศ์ พระอริยสงฆ์อีกรูปหนึ่งของแผ่นดินธรรม ครูบาวงศ์ท่านเป็นศิษย์ของครูบาเจ้าศรีวิชัยตนบุญผู้ยิ่งใหญ่แห่งแผ่นดิน

ครูบาวงศ์ท่านมีเมตตามากโดยเฉพาะคนไทยและคนกระเหรี่ยง ภาคเหนือตอนบนรู้จักท่านดี เรื่องที่ขอเมตตามาเล่าให้กำลังใจกันในวันนี้ชื่อเรื่องว่า

“ทำบุญ สอง สลึง ทำให้แผ่นดินไหว “

ในอดีตกาล ล่วงมาแล้ว สมัยองค์พระผู้มีพระภาคเจ้ายังทรงพระชนย์อยู่ มีพระยาเจ้าเมือง เมืองหนึ่ง มีใจศรัทธาปรารถนาจะถวายผ้ากฐินเป็นทาน จึงได้ ป่าวประกาศไปทั่ว บ้านเมืองเพื่อเชิญชวนให้ชาวเมืองได้ร่วมทำบุญในครั้งนี้

ข่าวทราบถึง มหาเศรษฐี สองคนผัวเมีย มีเงินทองอยู่ ๘๘ โกฏิ เขาทั้งสองเกิดความศรัทธาปิติยินดี ในกองบุญกฐินนั้น จึงตั้งใจที่จะร่วมถวายทาน ผ้ากฐิน ตกกลางคืนมา สองผัวเมียก็มาคิดว่า ตัวเรานี้ มีข้าวของมากมาย แต่ไม่มีอันใดเลย ที่หามาด้วย น้ำพักน้ำแรงของตน มีแต่ใช้คนอื่นหามา มัน จะ เกิด อานิสงส์แก่เรามากไหมหนอ เมื่อคิดอย่างนั้น ผู้เป็นผัวจึง ชวน เมีย ว่า พรุ่งนี้เช้า เราพากันไป เกี่ยว หญ้ามาขาย เอาเงินที่ได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง เรา ไป ทำบุญ มันจักได้บุญมาก ผู้เป็นเมียจึงตอบตกลง พอรุ่งเช้า ก็พากันถือเคียวเที่ยวเกี่ยวหญ้า กลางแดดร้อน ได้ หญ้า มาสามมัด จึงเอามาสาง เอามาล้าง เเล้ว มอบให้คนใช้นำไปขายให้คนเลี้ยงมา ได้เงินมา สามสลึง จึงมอบ ให้คนใช้ สลึงหนึ่ง ผัวเอา สลึงหนึ่ง เมียได้ สลึงหนึ่ง สองคนผัวเมีย ได้เงิน สอง สลึง แล้ว จึงพากันนำเงินนั้นมาชำระล้าง ด้วยน้ำอบน้ำหอม ตั้งจิตอธิษฐานยกเงินขึ้นเหนือหัว แล้วตั้งสัจจะอธิษฐาน ด้วยความปิติยินดี แล้วคิดว่า นี่เเหละ! คือเงินที่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเรา เราจะได้บุญมาก!

จากนั้น สอง คน ผัวเมีย มหาเศรษฐี จึงเดินทางไปที่บ้านของพระยาเจ้าเมือง พอไปถึงก็เดินเข้าไปในบ้าน ไปหยุดตรงที่เขาตั้งขัน รับบริจาคทานบุญกฐินไว้ เขาจึงพากัน หย่อนเงินลง “แก๊ก แก๊ก ” แล้วก็เดิน ออกไป พอ พระยาเจ้าเมืองเห็นจึงเดินมาดูในขัน เห็น เงิน อยู่สองสลึง จึงเกิดโทสะโกรธขึ้น เป็นฟืนเป็นไฟ “ว่า ไอ้อี สองคนนี้ มัน เป็น ถึง มหาเศรษฐี มีข้าวของ ๘๘ โกฏิ มาตระหนี่ ดูถูกดูแคลนกู กูตั้งกองบุญกฐิน เอา เงิน มา ร่วม นิดเดียว จึง หยิบ เงิน คว้างทิ้งลงพื้น กระเด็นไปตกข้างกำแพง

พอถึงเวลา พระยาเจ้าเมือง และบริวารชาวบ้านชาวเมืองจึงพากัน แห่ผ้ากฐินเข้าไปสู่อาราม เพื่อ จะ ถวาย พระพุทธเจ้า ครานั้นแผ่นดินไหวสนั่นไปทั่ว บังเกิดต้น กัลปพฤกษ์ งอกขึ้น ตรง ที่ เงิน สอง สลึง ตก อยู่ พระยาเจ้าเมืองดีใจ ว่า กูนี้ เป็นผู้มีบุญมาก ทำบุญกฐินแผ่นดินพอไหว ต้นไม้ กัลปพฤกษ์พองอก จึงวิ่งเข้าไปหมายจักหยิบเงินทองข้าวของที่ห้อยอยู่บนกิ่งกัลปพฤกษ์ แต่เข้าไม้ถึงเกิดร้อนขึ้น นัยตาแทบแตกใครก็เข้าไม่ถึงมีแต่สองคนผัวเมียมหาเศรษฐี เท่านั้นที่เข้าไปได้ และนำต้นกัลปพฤกษ์ มาวางบนฝ่ามือได้พอดี

เมื่อนั้น องค์พระพุทธเจ้า จึงได้ตรัสว่า “เหตุที่แผ่นดินไหว และ ต้นกัลปพฤกษ์ งอกขึ้นนั้น มิใช่ เพราะนาบุญ ของท่านพระยาเจ้าเมือง เป็นเพราะ อานิสงส์ของสองคนผัวเมียมหาเศรษฐี นั่นแหละ”

คนเราอย่าได้นับประมาท ลาสา ดูถูกดูแคลน คนที่เขาทำบุญน้อยนิด เพราะเขาอาจจะแลกด้วยชีวิตถึงจะได้ เงินนั้นมาทำบุญ เขาอาจจะได้อานิสงส์มากว่าเรา ที่มีเงินแสนเงินล้าน อีกก็ได้

“บุญมิได้วัดกันที่ ค่า ของ ทรัพย์สินเงินทอง แต่ มัน อยู่ ที่กำลังใจ นั่นแหละ”
( บางที ชาวไร่ชาวที่ยากจน นำเงินน้อยนิดที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงของตนมา ทำบุญ อาจจะ ได้ อานิสงส์ มากกว่าคนรวยๆ ที่ได้เงินมาง่ายๆ เสียอีกเน้อ! )

ขอบพระคุณแหล่งที่มา : Tnews

 

#ประวัติของเมืองสร้อย

#เมืองสร้อย เป็นเมืองที่มลายสาบสูญไปเกือบ 100 ปี เมืองสร้อยตั้งอยู่ทางด้านเหนือเขื่อนภูมิพล อ.สามเงา จ.ตาก บริเวณอ่างเก็บน้ำเหนือเขื่อนภูมิพล มีเมืองเล็กๆ ใต้น้ำเมืองหนึ่ง ซึ่งถูกซ่อนตัวในหุบเขาลำเนาไพร เป็นที่ตั้งของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ นามว่า “#วัดพระธาตุแก่งสร้อย” มีตำนานเล่าว่า....
ก่อนนี้เป็นเมืองอุดม เป็นที่ราบกว้างใหญ่ พระยาอุตุม จึงได้สร้างเมืองขึ้น ประกอบกับมีชุมชนอาศัยอยู่ริมน้ำเป็นจำนวนมาก

ต่อมาพระพุทธเจ้าเสด็จผ่านได้แวะพัก เมื่อชาวลั๊วะทราบข่าว จึงได้นำ ดอกไม้ และอาหารมาถวาย ซึ่งดอกไม้บริเวณนั้นส่วนใหญ่จะเป็น ดอกสร้อย พุทธองค์ได้นำพระเกศาให้ไว้จึงได้สร้างเจดีย์บรรจุไว้ ซึ่งเรียกว่า "#พระธาตุแก่งสร้อย" มาจนถึงปัจจุบัน

โดยภายในพระธาตุแก่งสร้อยประดิษฐานพระเกศาธาตุและพระธาตุส่วนแขนด้านซ้ายขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นวัดเก่าแก่ และสำคัญยิ่งในแม่น้ำปิงวัดหนึ่งในเขตแคว้นดินแดนล้านนา และยังเป็นเส้นทางที่พระมหากษัตริย์หลายพระองค์ที่เคยเสด็จผ่าน เช่น พระแม่เจ้าจามเทวี วีระกษัตริย์แห่งล้านนาไทยที่เสด็จผ่านและเคยบูรณะวัดพระธาตุเมื่อพันกว่าปีก่อน

จนถึงยุคแห่งกษัตริย์องค์สุดท้ายของเมืองแก่งสร้อย ทรงพระนามว่า “#พยาปาตุมมะราช” ทรงสร้างบูรณะวัดวาอารามในเมืองสร้อย ถึง 99 วัด

ครั้นต่อมา #มีการสร้างเขื่อนภูมิพล ทำให้มีการเคลื่อนย้ายราษฎรจากพื้นที่บริเวณเหนือเขื่อนภูมิพล ไปอยู่ที่บ้านจัดสรร อำเภอสามเงา ทำให้เมืองโบราณต่างๆเหนือเขื่อนภูมิพลจมอยู่ใต้น้ำ รวมถึง เมืองสร้อยนี้ด้วย แต่มีเพียง “#วัดพระธาตุแก่งสร้อย” เท่านั้น ที่ถือว่าเป็นสมบัติของเมืองสร้อยชิ้นสุดท้ายที่เห็น อยู่จนถึงปัจจุบัน

ปีไหนแล้ง น้ำน้อยผู้เดินทางไปยังวัดพระธาตุแก่งสร้อยยังคงพบเห็นซากปรักหักพัง อาทิ กระเบื้องหลังคาโบสถ์ และเจดีย์ต่างๆ ที่เคยอยู่ใต้น้ำ เพื่อเป็นอนุสรณ์แสดงถึงความรุ่งเรืองของเมืองสร้อยในอดีต

ในปี พ.ศ. 2467 #พระครูบาเจ้าศรีวิชัย_สิริวิชัยโย นักบุญอมตะแห่งล้านนาไทยได้มาบูรณะปฏิสังขรณ์อีกครั้งหนึ่ง ต่อมาองค์พระบรมธาตุได้ทรุดโทรมไป

จนถึงปี พ.ศ. 2537 #พระครูบาเจ้าชัยยะวงษาพัฒนา_จันทวังโส ผู้สืบสายทายาทนักบุญอมตะแห่งล้านนาไทยได้มาบูรณะปฏิสังขรณ์องค์พระบรมธาตุ เจดีย์ สืบสายบูรพาจารย์มาจนถึงทุกวันนี้

 

บิณฑบาตข้าวเทวดา
การออกธุดงค์ส่วนใหญ่จะเป็นป่าลึกปราศจากผู้คน จึงไม่มีใครมาใส่บาตร มีแต่ผีป่านางไม้เท่านั้นที่ลงมาใส่บาตร เรื่องนี้เป็นคำบอกเล่าของครูบาชัยวงศา ที่เคยเล่าไว้กับลูกศิษย์ของท่านว่า

"...การอยู่ในป่าลึกที่เต็มไปด้วยอมนุษย์และสิงสาราสัตว์น้อยใหญ่ การบำเพ็ญเพียรทางจิตให้กล้าแข็งเต็มไปด้วย พลังเมตตาต่อสัตว์โลกแล้วจะไม่อดตาย เพราะผีป่านางไม้จะนำเอาอาหารทิพย์มาให้และอภิบาลรักษา ครั้งหนึ่งขณะที่ครูบาชัยวงศากำลังทำความเพียรทางจิต ไม่มีเวลาไปหาพืชป่ามาฉัน ท่านจึงนำบาตรเปล่าไปตั้งไว้ที่โคนต้นไม้ จากนั้นได้มานั่งภาวนาพิจารณาธรรมต่อไปจนออกจากสมาธิ เมื่อได้เวลาฉันเพล เมื่อท่านได้เดินไปที่บาตร ปรากฏมีข้าวสีเหลืองมีกลิ่นหอมเต็มอยู่ในบาตร บางวันก็มีดอกไม้ป่าใส่มาด้วย..."

บ่อยครั้งที่ครูบาชัยวงศาต้องออกธุดงค์ไปถึงเทือกเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ เวลานั่งบำเพ็ญเพียรทางจิต ต้องก่อไฟไว้เพื่อสร้างความอบอุ่น มีอยู่ครั้งหนึ่งไฟที่ก่อได้ลุกลามมาติดจีวร ตั้งแต่ชายจีวรจนถึงหน้าอกแล้วท่านยังไม่รู้ตัวจนกระทั่งออกจากสมาธิ จึงได้พบว่าเปลวไฟกำลังเลียเนื้อหนังของท่านอยู่

ขณะที่มาปกครองวัดพระบาทห้วยต้มในระยะแรกๆ ครูบาชัยวงศาก็ยังออกธุดงค์ไปบำเพ็ญเพียรทางจิตในที่ต่างๆ อยู่เสมอ ทั้งที่หนทางก็กันดารลำบากยากเข็ญ ต้องผจญกับไข้ป่าและธรรมชาติ เครื่องอัฐบริขารก็มีไม่ครบ เวลาเจอพายุฝนก็ต้องภาวนากันใต้ต้นไม้ใหญ่ นั่งตากพายุจนเปียกปอนอยู่เสมอ การผจญกับความลำบากเป็นเสมือนหนึ่งหินลับมีด ยิ่งลำบากเท่าไร ก็เท่ากับได้มีโอกาสลับมีดให้คม พร้อมที่จะเชือดเฉือนสรรพสิ่งได้ทันท่วงทีฉันนั้น

นี่แหละหลวงปู่ครูบาชัยวงศาของเรา ท่านเป็นยอดแห่งความอดทนมาตั้งแต่เล็ก ยากที่จะหาใครเทียบเท่าได้...

 

พระอรหันต์ได้จากไปอีกหนึ่งองค์
หลวงปู่บุญฤทธิ์ ปณฺฑิโต สำนักสงฆ์สวนทิพย์
ทายาทธรรม หลวงปู่ชอบ ฐานสโม
ละสังขารแล้ว สิริอายุ ๑๐๔ ปี ๘๑ พรรษา
เวลา ๒๒.๒๒ น. ๑๔ พฤศจิกายน ๒๕๖๑
ณ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย

#น้อมกราบส่งองค์หลวงปู่สู่แดนพระนิพพาน

 

"สองพระมหาโพธิสัตว์ผู้เปี่ยมด้วยบุญญาบารมี ที่ต่างองค์ต่างบอกกับลูกศิษย์ว่าท่านทั้งสองนั้นเป็นเพื่อนกัน"