"บุญ....หลงทาง".....

วันนี้...ไปวัดป่าหลังศาลภูเก็ต เป็นวันพระที่ 3 ก.พ.2556...
...ด้วยจิตมิจฉาทิษฐิมั๊ง.....จึงดูเรื่องที่เวลาญาติโยมมาทำบุญที่วัดนี้ มีดีอย่างหนึ่งคือ ท่านไม่ปล่อยให้จุดธูปเทียนถวายดอกไม้...ดังนั้นวัดจึงจะมีการตักบาตรและส่วนอื่นนำภัตราหารต่างๆมาถวายพระ...เป็นส่วนใหญ่...
...ทีนี้ก็มีประเด็นคือ อย่างเช่น วันนี้วันพระ ข้าวปลาอาหารมากล้น...แต่เวลาคนที่ไปวัดไปทำบุญ จะอาศัยอานิสงฆ์กินข้าววัดเพื่อเป็นสิริมงคลข้าวก้นบาตร...
...แต่ก็ปรากฏหลายครั้งว่า ข้าวปลาอาหารหายไป...อย่างไร้ร่องรอย....ดังนั้น เมื่อราวๆเดือนกว่าๆที่ผ่านมาผมสงสัยว่านมกล่องทำไมไม่มี ทั้งๆที่เห็นคนนำมาถวายเกลื่อนไป.....
...ได้รับคำตอบว่า"นำไปให้เด็กนักเรียน"...
ดังนั้น ในวันนี้ ก็ปรากฏเหตุการณ์เช่นเดิม...คือ นมหายเกลี้ยง อาหารหายเกลี้ยง แต่ก็มีพอประปราย ถูกนำมาไว้ที่โรงครัว....
...แต่ก็มีที่น่าสังเกตุว่า จะมีโต๊ะเก้าอี้ แบบว่าเป็นของกรรมการหรือ ผู้ที่มาช่วยงานวัด คล้ายๆอุปฐากวัดวัดโดยการช่วยบริหารจัดการ หรือ ช่วยประเคนอาหาร เลื่อนถาดอาหาร ล้างจานฯทำนองนี้ ก็มีการกินอาหารด้วย แต่ไม่ได้เดินไปดูว่า "กินของดีๆกันหรือไม่....
...เรื่องนี้ เป็นเรื่องไกลตัว เป็นเรื่องส่งจิตออกนอกตัวเอง.....
เพราะผมมีความเห็นว่า...นี่เป็นการ"ทำบุญที่ผิดวิธี...ทำบาปโดยไม่รู้ตัว"
...สมัยพุทธกาล ผู้คนทำบุญเพื่อส่งเสริมสนับสนุนให้พระปฏิบัติ...เพื่อเป็นอริยะแล้ว ก็จะกลับมาโปรด.....
...สมัยปัจจุบัน ผู้คนทำบุญเพื่อหวังผล...ให้ได้บุญส่วนตัวและครอบครัวญาติมิตร....
ข้าวก้นบาตรนั้น พระป่าท่านก็คงให้นกหนูมด ต่างๆในป่าในดงที่ท่านธุดงค์
ในเมือง ชาวบ้านก็อาศัยกินเป็นศิริมงคล...
...ทานที่เขาให้หมายถึง"ปัจจัยทั้งหมด เป็นของพระ" เมื่อ"เหลือจากพระ
ก็ต้องญาติโยมที่ไปวัดได้กิน.....หลังจากนั้น จึงนำไปให้คนอื่นๆได้ แต่มิใช่กันเอาไว้ แล้วไปให้คนนอก คนในอดเยี่ยงนี้...
..แบบนี้เรียก"ทำบุญเอาหน้า ภาวนากันตาย"....
...ไม่อยากให้วัดป่า นำพฤติกรรมเยี่ยงนี้ มาใช้ในวัดเลย...รังแต่จะชักกิเลศให้มารุมเร้า...คนทำก็รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ปรารถนาดี แต่ทำผิดวิธี.....แทนที่จะได้บุญ กลับได้บาป เพราะผมเห็น ผมโกรธ ผมจึงเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคนเหล่านี้...จิตฟุ้งซ่านไปว่า
"นี่ถ้าได้บวช และมีอำนาจบริหารทางสงฆ์ จะไล่ออกจากวัดทุกคน"....ฮา

 

ค่ะพี่

ดีแล้วค่ะ ที่เอามาเตือนสติกัน

คงไปห้ามอยากหรือไม่อยาก ใครไม่ได้
เพราะใครๆก็อยาก รับอาหารก้นบาตร
ทำได้เต็มที่ก็ จิตอนุโมทนา กับบุญ ที่เขาหวัง และตั้งใจทำ
ส่วนกรรม และเศษกรรมแบบไม่รู้ตัว ก็เป็นเรื่องเฉพาะบุคคล

:VO

 

เจอคล้ายกันเลยค่ะ
ปกติดิฉันก็ไปใส่บาตรทุกเช้า อยู่จันค่ะ ทำบุญกับพระป่าเหมือนกัน
พอใส่บาตรเสร็จ กำลังขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางริมถนนมีโต๊ะ
ตั้งแล้วจะมีคนที่คอยช่วยพระบิณฑบาตร กับผู้ญ อีก 2 ท่าน
มาคอยเลือกอาหารไป ก็เกิดความสงสัย ก็ถามคนในตลาดว่า
เขาเลือกอาหารที่เราใส่บาตรไปไหนกันหรือ ก็ได้คำตอบว่า
เลือกเอาไปให้เด็กนักเรียน เพราะอาหารมาก พระฉันท์ไม่หมด
ก็อึ้งไปเหมือนกัน ก็คิดในใจว่า มันไม่ถูกเลยนะทำไม ไม่เอาไปวัด
ก่อนแล้วมาเลือกของกันกลางถนนแบบนี้นี่นะ แล้วก็คิดไปอีก
แล้วคนที่เลือกล่ะ เขาจะไม่เอาไปบ้านเขาหรือ(คิดอกุศลอีก)
ก็ดูแล้วมันแปลกๆๆ แต่จริงๆๆ ของทำบุญไปแล้วเขาจะเอาไปทำ
อะไรก็ช่างเราทำไปแล้ว แต่ในความคิดเราว่าควรจะไปถึงวัดก่อน
แล้วคุณจะเอาไปให้เด็ก ก็นำไปนี่เลือกกันเองตามใจชอบเลย
เป็นงงพระเจ้าค่ะ.....

 

ใครทำ ใครได้ ทำดีได้ดี ทำ...

 

นั่นสิ ทำไมคนอื่นเค้าคิดไม่เหมือนเรา เราหวังทำบุญเพื่อจะให้ได้บุญ กลัวบาปน่ะ กลัวแสนกลัว แค่คิดก็กลัวจิตจะเป็นอกุศลแล้ว แต่คนอื่นเค้าไม่กลัวเหมือนเราน่ะสิ...ถวายพระท่านแล้วเป็นของสงฆ์ จะมาแบ่งกันเองก่อน กลัวจะบาป ...คือเรากลัวผลบาปแทนคนเหล่านั้น ..ได้แต่ปลง

 

ทำไมทำบุญต้องคิดอะไรมากมายขนาดนั้น ทำไมคุณไม่คิดว่าทำบุญกับพระแล้วยังได้ทำบุญกับเด็กนักเรียนอีกได้บุญตั้งสองเท่า ทำไมต้องคิดอะไรมากมาย ทำอะไรก็ได้อย่างนั้น

 

อย่างนี้เรียกว่าสังขาร คือการปรุงแต่งทำงาน ไม่ว่าจะเป็นการให้คนในวัดก่อนหรือให้เด็กก่อนก็ดีทั้งนั้นถ้าให้จริง แต่เราไปวัดมักสังเกตเห็นเองแต่อย่าให้จิตตกไปเข้าทางกิเลสตามกระทู้ว่าไว้ส่งจิตออกนอกเป็นทุกข์ เมื่อทำบุญแล้วก็จบ จงมีสติเท่าทันกิเลสเถอะเพื่อนธรรมทั้งหลาย

 

พอดีแวะมาอ่านความเห็น จึงขออนุญาตท่านผู้มีเกียรติทั้งหลาย อธิบายเพิ่มเติมสักเล็กน้อย....
ในความเข้าใจของผม(คนเดียว)
ทานที่เราทำ เช่น ตักบาตร ถวายปัจจัยเงินทอง หรือ อาหารก็ตาม มีหลักเดียวคือ
"บุญนั้นสำเร็จด้วยจิตที่คิดทำแล้ว" หมายความว่า บางทียังไม่ทันใส่บาตร ยังไม่ทันถวายอาหารเลย.....แต่ต้องเข้าใจว่า "ได้บุญไปเรียบร้อยแล้ว"
ดังนั้น ถ้าเชื่อในหลักการนี้ ก็จะสบายใจได้
แต่เมื่อเรา เช่นผม เอาทางโลกมาจับนั้น มันเป็นเพียงสมมุติ เช่น สมมุติว่าทำไมของที่ให้พระ ต้องเป็นของพระ แล้วจากพระ จึงตกมาเป็นของเราที่ไปวัดหรือตักบาตร(ถ้าตามไปวัด)และหลังจากนั้น จึงเป็นทานของเด็ก...นี่ เป็นสมมุติทั้งสิ้น
เช่นกัน เห็นโยมมาล้วงของจากบาตร เอาไปให้เด็ก นี่พระยังไม่ได้ฉันท์เลย....นี่ก็เป็นสมมุติเช่นกัน....
ปรมัทถ์ธรรมที่แท้จริงคือ คนทำทานด้วยจิตบริสุทธิ์ คิดทำปุ๊บ ได้บุญปั๊บ...ก่อนไปจ่ายตลาดมาทำ ในขณะทำ ทำเสร็จแต่ยังไม่ไปตักบาตร ถวายของ พระยังไม่ได้รับ รับแล้วยังไม่ได้ฉันท์ฯลฯ เหล่านี้ เป็นสมมุติทั้งสิ้น...แต่ผมพยายามจะเสนอความเห็นในการ"ปรับปรุงสมมุติ" เพราะคนที่ทำสมมุติดังกล่าวว่า เป็นบุญเหมือนกัน อาจโดนวิบากกรรมเล่นงานได้ เช่นผม มีกิเลศปรุงแต่ง เห็นว่าไม่เหมาะ นี่ผมมีโทสะ เป็นเจ้ากรรมไปแล้ว เป็นต้น....
แต่คนทำบุญไม่ว่าเราหรือใครได้บุญไปแล้ว อย่างผมได้บุญแล้ว แต่พอจิตคิดมิจฉาทิษฐิ นี่ เป็นบาปแล้ว ที่ไปตำหนิคนอื่น คือ เช้านั้น ผมได้ทั้งบุญและได้บาป พร้อมกันในวันเดียว ฮา

 

บุญนะทำถูกแล้ว

แต่คนที่มาเป็นเหลือบเป็นเห็บเกาะกินพระพุทธศาสนาทำลายศรัทธาญาติโยมนั้น
เขาไม่ได้มาทำบุญ เขามาหากิน
คนละพวกกัน

ครูบาอาจารย์บางท่านเคยบอกไว้ว่า อาหารถ้าพระให้กินได้นั้น
ต้องมีมติร่วมกัน เพราะเป็นของสงฆ์
แต่อย่านำกลับไปบ้าน เพราะใครมาเห็น อาจจะทำลายศรัทธาเขา