ปกิณณกะธรรม

ฉันทะ ความยินดีพอใจ
ทำไมเรียกฉันทะพาไปละครับ
ธรรมทั้งปวงมีกิเลสตัณหาพาไปชัดๆนะ

ฉันทะมันนาจะใช้ในเวลาที่ทำกุศลกรรมอยู่เท่านั้นนะครับ ความยินดีพอใจมันเกิดขึ้นต่อเมื่อกำลังทำกรรมดีอยู่เท่านั้นนะครับ

 

ความยินดีพอใจ ก้กิเลสนี่ละครับ

พาไปได้ทั้ง ดี
พาไปได้ทั้ง ชั่ว

กิเลสเปรียบเหมือนไฟ
รู้จักใช้ ก็เป็นคุณอนันต์
ไม่รู้จักใช้ก็โทษมหันต์

ธรรมทั้งปวงถึงมีฉันทะเป็นรากเหง้า

 

แล้วทำไมไช้ธรรมทั้งปวงมีกิเลสตัณหาเป็นรากเหง้าละครับ

 

ฉันทะเป็นตัณหาเหรอครับงง

 

ธรรมทั้งปวง
มีทั้ง
กุสลาธัมมา อกุสลาธัมมา อัพยากตาธัมมา

มันเป็นธรรมชาติ ของธรรมทั้งปวง ที่มีกิเลสเป็นรากเหง้า
หากท่านจะใช้คำนั้น

คนจะเป็นคนรวย ก้อาศัยกิเลส เป็นแรกกระตุ้น
คนจะบรรลุธรรมก็อาศัยกิเลสเป็นแรกกระตุ้น
คนจะเป็นคนชั่วก็อาสัยกิเลสเป็นแรงกระตุ้น

ถ้าใช้ในทางที่ดีมันก้ได้ดี
ใช้ในทางที่ชั่วก้ได้ชั่ว

 

เหมือนผมหัวเราะเค้าเถียงธรรมกะนร้เป็นฉันทะ
หรือเป็นนันทิ
เจ้ปร้าบเป็นกุศลหรืออกุศลครับ

 

ต้นไม้ต้นนึง มันมี ส่วนประกอบหลายอย่าง

ราก ลำต้น เปลือก แก่น กระพี้ กิ่ง ก้าน ใบ ดอกผล

แต่ละอย่าง มันก็มี ชื่อเรียก เฉพาะ แต่มันก็เป็นองค์ประกอบของต้นไม้

คนฉลาด ก็รู้จักใช้
คนโง่ ก็ไม่รู้จักใช้

 

ขอย้อนถามนะคะ สรุปสติเกิดคือพ้นเจตนาหรือไม่คะ การที่เราตั้งท่ากำหนดรู้เห็นตามสภาวะเกิดขึ้นจริงเนี่ยไม่ได้ใช้สติหรอคะ

 

ต้องบอกว่า
สัมมาสติเกิดขึ้น ด้วยการที่จิตจดจำสภาวะได้แม่นยำ

จึงเป็นเหตุใกล้ ให้ สัมมาสติเกิด
สติที่เกิดขึ้นตรงนี้ จึงพ้นเจตนา
สิ่งที่ตามมาก็ทำตามหน้าที่ของมันก็ดับไป
ตามกระบวนการของมันธรรมฝ่ายวิสังขาร

ส่วน สติ ที่เราบอกว่า มีนั้นในการกำหนดรู้
มันมีเจตนาในการกำหนดรู้
เป็น ขั้นตอนการฝึก
ถ้าเรียกเป็นมรรคก้เรียก มรรคในขั้นตกแต่ง มรรคที่เป็นสังขาร

ทำความเข้าใจ ตรง จิตจดจำสภาวะให้ดี

เพราะ ความจำของจิตตรงนี้ ที่เรียกว่า ถิระสัญญา
จะเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ

ย้ำอีกทีเรียกว่า เหตุใกล้ให้เกิดสติ

ฉะนั้น ที่เราคอย ตามรู้ ตามดู กายไหว ใจเคลื่อน
ตามความเป็นจริงแบบรู้เฉยๆ ไม่แทรกแซงสภาวะ
ก้เพื่อ ให้จิตจดจำสภาวะ ปัจจุบันสภาวะนั้นๆ

เห็นแล้วเห็นเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จิตจึงจะจดจำสภาวะนั้นได้แม่นยำ

เมื่อ เกิดผัสสะกระทบ สภาวะนั้นเกิดขึ้น
จิตจะมีสติเกิดขึ้นประกอบ และจะรู้เท่าทันสภาวะนั้นทันที
ตรงนี้เป็นผลงาน เรียกว่า สังขารขั้นวิสังขาร
เรียกว่า พ้นเจตนา( ขยายเพิ่มให้อีกหน่อย ในส่วนที่พ้นเจตนานี้ จิตจะเข้าไปรู้เห็น รูปอยู่ส่วนนึง นามอยู่ส่วนนึง เรียกว่า เป็นปริเฉท ของรูปนาม จะมีช่องว่าง ขึ้นระหว่างรูปนาม บางคนหากไม่มีครูคอยแนะนำ ก็จะเกิดความเข้าใจผิดไปได้เหมือนกัน เรียกว่า เข้าใจผิดว่า บรรลุก้มี เพราะในการเห็นแยกรูปนามตรงนี้ มันจะมีสภาวะ ที่เป็นไปได้หลายแบบ แสงสว่างโพร่งมั่ง อาการปิติ อิ่มใจมั่ง ยิ้มในอกเย็นในใจมั่ง บางทีก้ไปรู้เรื่องลี้ๆลับพร้อมไปในตัว ไม่อยากรู้ก็ห้ามไม่ได้ ... เหตุนี้ พระอนุรุทธะ จึงกล่าวว่า เหตุของอภิญญาของท่าน คือ สติปัฏฐาน พวกที่ชอบอ้าง ว่าเจริญ สติปัฏฐานเป็น สุขวิปัสโก ว่าไม่มีอภิญญา จึงเรียกว่า เข้าใจผิด )


ฉะนั้นแล้ว การฝึกใน สติปัฏฐาน

กายานุปัสนา เวทนานุปัสนา จิตตานุปัสสนา ธัมมานุปัสนา
แปลได้ก็คือ การตามรู้ทัน กาย เวทนา จิต ธัมฯ
จนกว่า จะรู้เท่าทัน
ไม่มีไปตั้งท่ารู้ก่อน

เพิ่มเติมให้อีกนิด

เหตุที่พระโสดาบัน มีสติเล็กน้อย ก็หมายเอา ตรงที่ สัมมาสติ ตัวนี้

อย่างนักภาวนา ที่เจริญสติ
แม้จะบอกว่า มีสติ ก็เป็นแต่เพียงขั้นตกแต่ง
จนกว่าผลงาน คือ สัมมาสติจะเกิดขึ้น

สติ จึงมีมากเท่าไหร่ ยิ่งดี
ก้หมายเอา ในการฝึกเพื่อให้เกิดสติทั้งหมด

พูดแบบ นักภาวนากันจริงๆก็
คนเราฝันทั้งกลางวันฝันทั้งกลางคืน
มีสัมมาสติ จิตมันถึงจะตื่นมาบ้าง

 

เจ้ชอบรู้เฉยๆมากเลย
รู้เฉยๆเค้าใช้ตอนสติลงปัจจุบัน
สติมาหลัง
สติมาล้ำหน้า
มันลงเป็นปัจจุบันธรรมค่อยรู้เฉยๆเป็นธรรมดา

 

งั้นตรงนี้น่าจะต้องแก้ใหม่ สัมมาสติเกืดเมื่อมีสติตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดู มีอารมณ์เป็นกลาง เห็นสภาวะอารมณ์เปลี่ยนแปลงได้แม่นยำ

 

ไม่เชื่อฟังแม่ิระวังถ้ามีลูก ลูกจะดื้อนะ 55

 

จุ๊ๆ แม่ไม่รู้

 

กงกรรมกงเกวียนเนาะใจร้ายมากเวรกรรม
ถ้าชีวิตให้ความสุขถึงครึ่งที่เราหวัง
กะไม่มีใครเบื่อโลกหลอก

 

ลูกผมนี่ละ ท่าจะดื้อมากเลย

 

ดื่อออกซื่อแก้ง่ายดื่อเงียบนี้แสบจริง55
เก๊าใสๆแต่95ดีกรี55

 

ผู้รู้ผู้ดูก็คือจิต ไม่ใช่ สติ
จิตที่มี สติประกอบ ตั้วนี้ มัน มีสภาพ ความเป็นกลางแล้วนะครับในขณะนั้น
ยิ่งมัน มี สติประกอบได้ แก่รอบมากเท่าไหร่ มันยิ่งเห็นการเปลี่ยนแปลง อารมณ์จิต ที่เดี๋ยวไปนั่นไปนี่ เกิดดับ เกิดดับ
ไม่ขาดสาย ยิ่งอัดแน่น ในการเห็นเกิดดับเท่าไหร่
ปัญญาญาณของ จิต ก็จะบ่มตามมาเป็นเงาตามตัว
พร้อมจะจัดสินผลวิปัสนา
ด้วยการตัดสิน ไตรลักษณะ

ที่พูดมาทั้งหมดนี้ เป็น สติที่พ้นเจตนาแล้วทั้งนั้น
เป็นการภาวนาที่พ้นเจตนาไปแล้ว เป็นขั้นปรมัตถล้วนๆ


การที่จิตจดจำสภาวะได้แม่นยำ เพื่อให้ สติเกิดขึ้น
เนี่ย ตรงนี้ เรียกว่า การเจริญสติ

ความแม่นยำ เขาหมายเอา สภาวะปัจจุบัน
ฉะนั้น การเจริญสติ จึงต้อง กำหนดรู้เฉยๆ
เพราะถ้าไม่กำหนดรู้เฉยๆ
จิตจะไม่สามารถจดจำสภาวะได้อย่างแม่นยำ

เมื่อไม่มีความแม่นยำในสภาวะ
สติก้จะไม่มีทางเกิดขึ้นประกอบกับจิต
เรียกว่า ฝันทั้งกลางวันฝันทั้งกลางคืน

 

เจ้เค้ายินดีในความเพียร
ยินดีในการรักษาตัว
แต่กะเข้าใจให้ตรงแค่นั้นละ
คนทุกคนเลือกทางเดินชีวิตตัวเอง

 

สติที่จำภาวะได้แม่น คือ อาการของความไม่เป็นสาระหรือป่าวคือ ทางที่ไม่ใช่ทาง 2 ทาง กาม หย่อน กับ ตรึงเกินไป