ประวัติและปฏิปทา หลวงปู่จาม มหาปุญโญ

51.
พระพุทธเจ้าเสด็จขึ้นโปรดพุทธมารดา
เทศน์ทุกวัน รูป จิต เจตสิก นิพพาน
เทวดาได้สำเร็จวันน้อยสุด 30 ล้าน
วันมากสุดนับประมาณมิได้ ขอให้แก้ไขตนเถิด
อย่ามาติดอยู่ในรูป จิต เจตสิก อันนี้

52.
หน้าที่ให้พยายามสุดกำลังของตน
ตนของตนในวันนี้ ดีเกิดขึ้นได้ บุญเกิดขึ้นได้
นรกเกิดขึ้นได้ สวรรค์เกิดขึ้นได้ ชั่วเกิดขึ้นได้
บาปเกิดขึ้นได้ มรรคผลเกิดขึ้นได้
ให้รู้หน้าที่ของตน

53.
มีชีวิตก็เมาชีวิต ทำการงานก็เมาการงาน
บวชก็เมาบวช ชาวบ้านก็อ้างชาวบ้าน
กิจทางมาของบุญ หนทางที่จะเอาชนะบาป แล้วไม่มีใครทำ

54.
อยู่มนุษย์เมามนุษย์ อยู่สวรรค์เมาสวรรค์
ไปพรหมโลกเมาฌาน ไปนิพพานหายเมาทั้งหมด

55.
ประมาท ไม่ทำความดี
ไม่สนใจธรรม นี้มันพาฉิบหาย

56.
ไม่ทำบาปเสียแล้ว นั่นแหละทำความดีแล้ว

57.
อาตมาผู้นี้ ของมอมเมาตัวเองไม่เอา หมากไม่เอา
บุหรี่ไม่เอา กาแฟไม่เอา ยานัตถุ์ไม่เอา
ของกินจิบแจบใดๆไม่เอา
ชีวิตนี้ตั้งใจว่าจะละ ไม่มามอมเมากายใจ
58.
ความสงบของใจมันเป็นเหตุให้ธรรมะตั้งอยู่ได้
ใจฟุ้งซ่านมันรวมธรรมะไว้มิได้

59.
ชาวนา เขาไถดิน ไม่เอาดิน
เขาไขน้ำเข้านาเขาไม่เอาน้ำ
เขาใส่ปุ๋ยเขาไม่เอาปุ๋ย
ปักดำต้นกล้าไม่เอาต้นข้าว
แต่เขาเก็บเอาเมล็ดข้าว เก็บไว้ก่อนพอจะกิน
ก็กะเทาะ เอาเปลือกออก เอาแต่เม็ดข้าวสารไปนึ่งไปหุง
แต่เวลาทำนาเขาทำอย่างนั้น ไม่ถือเอาน้ำเอาดินเอาปุ๋ย
ไม่เอาฟางข้าว เอาแต่เม็ดข้าว การบำเพ็ญของเราก็เหมือนกัน
บำเพ็ญอยู่ในโลก แต่ไม่เอาโลก คืนให้แก่โลก จึงเป็นธรรม
...................................................................................................................................

ขอขอบคุณที่มาบทความ : หนังสือ อรรถธรรมคำแก้ว วัดป่าวิเวกวัฒนาราม ( หลวงปู่จาม ) ต.คำชะอี อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร

 

อรรถธรรมคำแก้ว ( ตอนที่ 4 )
60.
อนัตตาของโลกุตตรธรรม เป็นอมตธรรม
ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ อีก
จึงว่าอนัตตา

61.
อย่าไปดูแต่คนอื่น
ให้ดูตัวเอง ดีก็ตัวดี ร้ายก็ตัวร้าย
โทษตัวมีต้องแก้ไข หาโทษของคนอื่น
มันเป็นโทษของตัวเองไม่รู้ตัว

62.
ภาวนามิใช่ของง่าย เป็นเรื่องยากที่สุดในโลก
ผู้ทำแล้วเป็นผู้อันท่านมีบุญมากสะสมมามาก
รักษาตัวเองมามาก

63.
ทุกข์กำหนดรู้ทำความคุ้นเคย
ความยากลำบากใดๆ กำหนดรู้ไว้ตามธรรม
พยายามให้ยิ่งยวด บุญให้ผลอย่างใด
บาปให้ผลอย่างใด
ภาวนาให้ผลอย่างใด

64.
อย่าเอาความดีไปอยู่กันการกิน การเล่น การเมา การหา
เอาความดีเอาไว้กับผู้รู้คุณของความดี
อย่าขี้คร้าน เมาหลับเมานอน เมากิน เมาเพลิน ทั้งหลาย
ดีของเรา ชั่วของเรา

65.
ถือศีล 5 ศีล 8 รักษากาย วาจา
ต้องถือศีลรักษาใจพร้อมด้วยจึงจะดี

66.
ให้ทำความดี
อย่ามัวแต่ อยากเกิด
อยากสุข
ไม่อยากตาย

67.
ความดี ความชั่ว
อารมณ์วิตกวิจาร
กิเลส ธรรมะ
ล้วนเกิดแต่ใจ
หน้าที่เราเอาสติรู้ใจไว้ ชั่วไม่ทำ

68.
ตัวเราจะดีได้ก็เพราะทำดีเป็น
ตัวเราจะชั่วก็เพราะใจชอบของชั่ว

69.
ไม่เห็นใจก็ไม่รู้กิเลส
หากชำระใจให้สะอาดได้
กิเลสก็หมดไปพร้อมกัน

70.
จะหาอะไรกันนักหนา หาไปหาตาย
แม้เลี้ยงบำรุง มันก็บำรุงไปถึงตายเท่านั้น
ตายแล้วจะเอาอะไรไป ใจมันถือบุญกุศลนะ
นี้จะตายแล้วมาโอดครวญว่าไม่ได้ทำดี

 

71.
ตโม ตมะ แปลว่ามืด
หูมืด จมูกมืด ปากลิ้นมืด กายมืด ตามืด
มันมืดแปดด้านรอบใจ
มืดเพราะไม่รับบุญ

72.
บิดามารดาเป็นผู้มีคุณอันสูง
เหมือนท้องฟ้าอากาศกว้าง
นกน้อยตัวหนึ่งบินไม่อาจทั่วฟ้าเวหาได้

73.
นางสารี มีลูก7คน ลูกบ่าว4คน ลูกสาว3คน
ตัวเองก็เมาแต่ทรัพย์ เมาแต่ตระกูล จนที่สุด
พระสารีบุตรมาเทศน์โปรด “ อย่าไปคิดอย่างอื่น ให้คิดนึกถึงใจของตน ”
เท่านั้นแหละได้สำเร็จ

74.
มารที่แท้คือใจเจืออวิชชานี้เอง
ชนะมารคือชนะใจตนจึงชนะอย่างปลอดภัย

75.
ภารนิกฺเขปนํ สุขํ
บุคคลผู้ไม่ถือกายใจแล้วจึงได้ธรรมะ

76.
คนทำชั่วได้เพราะมันห่วงร่างกาย
ห่วงร่างกายก็ห่วงตาย กลัวตายนั้นเอง
ชั่วทั้งหลายจึงทับถมจิตของตนมาตลอด

77.
โลโภ ธมฺมานํ ปริปนฺโถ
ความโลภทั้งหลายมันพาให้เสียธรรม
ความอยากมันมีอยู่ แต่ฝึกหัดอย่าให้มันอยาก

78.
พระพุทธองค์ทรงเป็นผู้รู้แล้ว เห็นแล้วในสิ่งทั้งปวงหมด
จึงได้วางพระศาสนาไว้ 5000 ปี เพราะในเขตอายุ
ศาสนา 5000 ปีนี้ผู้ที่จะมาฝึกหัดในนิสสัยปัจจัย
มีอยู่ ผู้จะตั้งใจมีอยู่

79.
มันสงบก็เรื่องใจ
มันไม่สงบก็เรื่องของใจ
หน้าที่จะตั้งใจไปอยู่เช่นนี้

80.
คนโง่คิดไปก็มีโทษ
คนฉลาดคิดไปก็เป็นของมีคุณให้คุณ

 

81.
จะได้เป็นมนุษย์มันมิได้เกิดมาได้ง่ายๆ ยากแสนยาก
มารู้ภาวะแล้วทำไม่ทำไม่ใส่ใจก็สุดแท้แต่
นรกไม่เต็ม สวรรค์ไม่เต็ม อยากไปไหนก็ไปเถอะ


82.
เป็นมนุษย์นี้ทำบุญก็ได้ ทำบาปก็ได้
เพราะได้ฐานะอันดีแล้ว
คนมีวาสนาบารมีทำดีเจริญได้ง่าย
คนโง่คนพาลทำดีไม่ได้

83.
ให้มีสติระลึกได้ รู้ตัวได้
สติ โลกสฺมิ ชาคโร
ผู้มี สติจึงเป็นผู้ตื่นอยู่เสมอ

84.
เม็ดทรายในมหาสมุทรมันมีมากเท่าใด
พระพุทธเจ้าที่จะมาตรัสรู้ต่อไปในโลกมันมากกว่านั้น
ที่ผ่านมาก็เหมือนกันมากจนเป็นอจินไตย

85.
อุเบกขาธรรมเกิดได้เพราะเป็นผู้มีขันติโสรัจจะ

86.
ศีลตั้งอยู่ได้เพราะอาศัยหิริโอตตัปปะธรรม

87.
ฉลาดในนรก กับคนโง่บนสวรรค์
จะเลือกเอาใคร
นักบวชสมัยนี้ โจรร้ายเมืองผี คนดีเมืองมนุษย์
ได้ทุกข์ไปถือผี อยู่ดีไม่หาพุทธ

88.
พุทโธ ผู้รู้ผู้ตื่น – พระโสดาบัน
ธัมโม ผู้ทรงธรรมไว้ – พระสกทาคามี
สังโฆ ผู้ปฏิบัติเพื่อพ้น – พระอนาคามี
อุเบกขา พระอรหันต์ ผู้มีใจเป็นกลางต่อโลก และต่อธรรม

89.
สิกขาบทพระวินัยไม่รักษา
ธรรมะของพระพุทธเจ้าไม่สนใจ
ไม่รู้บวชมาทำไม

90.
ได้กราบไหว้ปูชาพระธาตุพระพุทธเจ้า พระธาตุพระสาวก
มันได้บุญมากกว่าเอาข้าวของมาให้ทาน
ตาได้ดู ยินดีพอใจ
กายได้กราบไหว้
วาจาได้ว่าบูชา
วัสดุได้บูชา บุญจึงเกิดได้

 

91.
“อยู่ป่าสมัยยังหนุ่ม มันสบาย สดชื่น สงบเย็น
ได้อารมณ์ดี วุ่นวายน้อย
มาอายุมากแก่เฒ่า ก็มัวเมาแต่กับผู้คน
ถ้าไปได้ จะปอยู่เขาหิมาลัย”

92.
อย่างอื่นอ้างขี้คร้านได้
หายใจทำไมไม่บอกว่าขี้คร้าน ตั้งใจภาวนา

93.
อย่าเชื่อใจนักนะกับภิกขุสมัยใหม่
บวชมาแล้วหาสตางค์ หาสาว หาร่ำรวย หายศหาตำแหน่ง
94.
สอนคนมันสอนยาก
ยากเพราะ มันกระด้าง ทิฐิมาก
ปัญญาน้อยคิดอ่านไม่ออก

95.
ภาวนาเพื่อ ให้มีสติสมบูรณ์
อยู่เป็นสุขในปัจจุบัน
อยู่อย่างสงบ และรู้ทัน

96.
“ เพิ่นครูอาจารย์มั่น สอนคนบ้านห้วยทรายแต่ก่อนว่า อดทน ”

97.
“ ท่านอาจารย์สิงห์ให้อ่าน บุพพสิกขาวรรณา – มหาขันธกวรรณา – นวโกวาท อ่านให้รู้ จำให้ได้ รักษาหนังสือให้ดี ”

98.
“ ท่านอาจารย์ตื้อ ได้นิสสัยของเสือ ใช้คาถากล่อมเอาเสือมาอยู่ด้วย
ใจเด็ดเดี่ยว กล้าหาญ ชอบเดินธุดงค์ตอนกลางคืน
คาถาอินทะสังหรณ์ เรียนแล้วไม่ให้กินเนื้อ3ปี ”

99.
บวชเข้ามาแล้วให้รู้จริงในศาสนา
อย่าทำร้ายคำสอน
ทำตนให้สมกับที่เขากราบไหว้ให้ทานมา

100.
“บวชเณรมาจากวัดสุทัศน์เมืองอุบล เพิ่นครูอาจารย์มั่นให้ ท่านอาจารย์มหาปิ่น เอาสามเณรสิกขา นวโกวาท และข้อวินัยมาให้อ่าน พออายุมากบวชเป็นพระแล้ว เข้าหาเพิ่นครูอาจารย์มั่นบ้านหนองผือ ท่านก็เทศน์เรื่องธรรมวินัยให้ฟัง มารู้ว่าถือธรรมวินัยได้ก็ถือพระพุทธเจ้าได้ “

 

101.
อย่าไปขึ้นต้นไม้ทางปลาย
นับมันนับแต่หลักหน่วยไป

102.
อยู่ช่อแล ปลูกอ้อย กล้วย พริก มะแข้ง ไว้หลุมเดียว
พอเป็นหมาก อ้อยก็หวาน กล้วยก็หอมหวาน
พริกก็เผ็ด มะแข้งก็ขม ได้คติจากมัน
ทุกอย่างมันเป็นเอง บารมีเต็มก็สำเร็จได้

103.
ท่านอาจารย์ชอบ พาธุดงค์ไปตามบ้านยาง บ้านมูเซอในเขตป่าลึก
สอนให้พิจารณา อสุภะ ได้นิสสัยพระธุดงค์เต็มแบบ
คนภูเขาก็รักใคร่ชอบพอ ป่าเขาก็ยินดี

104.
สะสม เทียวหาเทียวขอ อยากไม่วาง
มักสาว ขี้เกียจนขี้คร้าน ไม่ภาวนา เที่ยวเล่น
ไปเรื่อย ธรรมวินัยไม่เอา มันน่าเบื่อแท้พระเณร
ทันสมัย พระเณรสมัยใหม่
105.
คนโบราณเรียกพระธุดงค์ว่าพระอัสดง คือเป็น
ผู้ทำความดับอยู่เสมอ ชำระล้างให้สะอาดอยู่เป็นนิจกาล

106.
เจริญสติ
อบรมจิต
ใช้ปัญญา

107.
กายภาวนา อย่าให้หนีจากกรรมฐาน5
กรรมฐาน 5 นี้เป็นธรรมของพระพุทธเจ้าเท่านั้น
เกสา โลมา นขา ทันตา ตโจ
ตโจ ทันตา นขา โลมา เกสา

108.
1. เราได้บวชแล้ว
2. มีสติใช้ปัญญา
3. พิจารณาเกิด แก่ เจ็บ ตาย
4. สละกาม
5. บวชอุทิศพระพุทธเจ้า
6. รักษาธรรมวินัย
7. บำเพ็ญบารมี
8. อย่าเมา ตั้งใจอยู่เสมอ

109.
ให้เราทุกคนจงคิดอ่านให้ดี กายกรรม
วจีกรรม
มโนกรรม
วัตถุกรรม
ให้เป็นแค่กรรมความดี
อย่าให้เป็นกรรมความชั่ว
กุศลกรรม กรรมพาให้ฉลาด
กรรมพาให้สุข
กรรมพาให้เจริญ
อกุศลกรรม กรรมพาให้ทุกข์ เป็นโทษ เป็นภัย
เป็นกรรมมีอันตราย

 

111.
ในโลกนี้ท่านว่า สัตตาวาส 9 เป็นที่เกิดตาย
ภูมิทั้ง 3 เป็นที่เกิดตาย
โลก 4 เป็นที่เกิดตาย
เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เวียนวนอยู่อย่างนี้
หน้าที่เราหาทางออกจากโลกนี้ให้ได้

112.
เราทำดีในชีวิตนี้ ได้มงคลได้ประโยชน์
อย่าให้เป็นอัปมงคล เพราะอัปมงคลมันเป็นผลชั่วให้แก่จิต
ส่งผลให้ฉิบหายล่มจม


113.
อาทิกัลยาณัง คือ รักษาศีล
มัชเฌกัลยาณัง คือ รักษาจิต
ปริโยสานกัลยาณัง คือ เจริญปัญญาญาณ
งามในเบื้องต้น
งามในท่ามกลาง
งามในที่สุด
ให้ตนของตนเป็นผู้มากด้วยความงาม

114.
จิตอยู่จิตตั้งอยู่ได้แล้ว สุขสงบเกิดขึ้น
วิชชาเกิดขึ้น
ฌานเกิดขึ้น
ปัญญาเกิดขึ้น
มรรคเกิดขึ้น
ญาณเกิดขึ้น
ธรรมะเกิดขึ้น

115.
เราได้มาทำชีวิตให้เป็นบุญ
จึงได้คุณได้ประโยชน์
รูปร่างร่างกายได้เป็นประโยชน์
คำวาจาได้ประโยชน์
ทรัพย์สมบัติได้ประโยชน์
ชีวิตนี้เป็นชีวิตที่ได้ประโยชน์

116.
นักบวชไม่ควรโกรธ
นักบวชต้องอดทนต่อความหิวกระหาย
นักบวชต้องอดทนต่อความรักสาว
นักบวชต้องอดทนต่อคำด่าว่า
นักบวชต้องอดทนต่อดินฟ้าอากาศ
นักบวชต้องอดทนต่อทุกข์สุขของชีวิต

117.
ให้ตั้งใจในกิจของตน
เพิ่มเติมสมบัติความดีให้แก่ใจของตน
ศีล 5 ศีล 8 เป็นธรรมสมบัติ
ไหว้พระภาวนา เป็นธรรมสมบัติ
เจริญสมาธิ เป็นธรรมสมบัติ
เจริญเมตตา เป็นธรรมสมบัติ
พิจารณาเกิด-ดับ เป็นธรรมสมบัติ
แบ่งปันให้ทาน เป็นธรรมสมบัติ
ฟังเทศน์ธรรม เป็นธรรมสมบัติ
ศึกษาอบรมตน เป็นธรรมสมบัติ

118.
ผู้ที่บุญรักษาเมื่อมาทำความดีย่อมมีสุขใจ
มีฉันทะ
มีความยินดีในธรรม
หมั่นขยัน เข้าใจธรรมได้ดี

119.
ให้รู้จักตนเอง
วิชชาใดๆในโลก ที่เรียนมาก็เพื่อให้รู้จักตนเอง
โลกียวิชาก็เพื่อให้รู้ตนเอง
โลกุตระวิชชาก็เพื่อให้รู้ตนเอง
หากรู้ตนเองได้แล้ว
ก็สามารถจักเอาตนเองเป็นที่พึ่งได้

120.
ภาวนา ใจไม่อยู่
จิตไม่ตั้ง
เป็นเพราะอะไร เป็นเพราะชั่วมีมาก 1
ใจไม่เคยฝึกหัด 1
ขาดอุบายปัญญา 1
................................................................................................................................
ขอขอบคุณที่มาบทความ : หนังสือ อรรถธรรมคำแก้ว วัดป่าวิเวกวัฒนาราม ( หลวงปู่จาม ) ต.คำชะอี อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร

 

อรรถธรรมคำแก้ว ( ตอนที่ 5 )

121.
จึงว่าให้ตั้งใจให้ดี
ตั้งใจตั้งแต่เดี๋ยวนี้เป็นลำดับตลอดไป
คนทำดีที่ดีจึงได้ดี

122.
เราทั้งหลายอย่าประมาท
ให้ใส่ใจเจ้าของ
สะสมบุญไว้ให้มาก
ตั้งใจอยู่เสมอ
จึงจักได้สวัสดี

123.
ธรรมของโลกก็เป็นส่วนอยู่ในโลก
ธรรมของธรรมก็เป็นของธรรม
อย่าเอามาปะปนกัน

124.
ภาวนานี้ต้องตั้งใจของตน
คำว่า ” ตั้งใจ ” คือ ไม่คิดไปที่อื่น
ทำความรู้ลึกอยู่ รู้ตัวอยู่
ผู้รู้นั่นแหละใจ
หากยังไม่อยู่จึงให้บริกรรมผูกจิตจดจ่อเอาไว้

125.
อะไรเป็นสุขของการสละตนมาปฏิบัติธรรม
จาคะเป็นสุข
ศีลเป็นสุข
สมาธิเป็นสุข
ปัญญาเป็นสุข
เป็นสุขได้ก็ต้องอาศัยการเล่าเรียน คือสุตตะ
การฟัง – การได้ยิน – ได้เรียนได้อ่าน

คนหิวยังไม่ตาย
คนจะตายไม่หิว

126.
คนๆหนึ่งกว่าจะได้สำเร็จมรรคผล
วิชชาของพราหมณ์
วิชชาของฤาษีโยคี
วิชชาของอาจารย์ทิศาปาโมกข์
วิชชาของพระเจ้าจักรพรรด์
วิชชาของพุทธะ
ต้องได้เรียนรู้มาแล้วทั้งหมด จึงจะได้ชื่อว่าวิชชาจรณสัมปันโน
เป็นผู้สมบูรณ์ในวิชชาและจรณะ

127.
อย่าเมาเกินไป
ให้รู้สึกตนเองบ้าง
เกิดมาทำไม
เคยคิดถึงตนของตนโดยละเอียดแล้วหรือยัง

128.
ความยินดีพอใจ
ความไม่ยินดีไม่พอใจ
นี้เองมันพาให้ทุกข์เกิดขึ้น
เมื่อเมาทุกข์อยู่เช่นนี้จะพ้นทุกข์ได้อย่างไร

129.
คนดีเข้าหาคนดีได้ง่ายเพราะมีเครื่องดึงดูด
คนชั่วก็เช่นกัน
ผู้ที่พอใจในการทำดี
ผู้ที่พอใจในการทำชั่ว
ก็มีอยู่ทั่วไปในโลก

130.
“ มันอยากได้มันก็เอาไป
เขาเอามาถวายให้วัดพระเณรจะได้ใช้สอย
แต่มันเอากลับบ้าน
นรกมันไม่เต็มหรอก ”

 

131.
พุทธศาสนาของพุทธะ
ไม่เว้นหรอกฐานะทางโลก จะมาอวดอ้างว่าลุงว่าหลาน
คนบาปก็ตั้งแต่บาป คนบุญก็ตั้งแต่บุญ
นักบวชคือนักบวช
ชาวบ้านคือชาวบ้าน

132.
เราทุกคนเดี๋ยวนี้
เชื้อของความชั่วมีอยู่แล้วในใจ
เชื้อของความดีมีอยู่แล้วในใจ
เชื้อของความสุขมีอยู่แล้วในใจ
เชื้อของความทุกข์มีอยู่แล้วในใจ

133.
ให้เตือนตนเองว่า
ความรู้เรายังไม่พอ บุญของเรายังไม่มากพอ
ใจของตน – ตนก็ยังไม่รู้ – ไม่รู้บุญ – ไม่รู้บาป
ยังไม่แจ่มแจ้ง
ยังไม่แจ่มใส
หน้าที่ต้องรักษาขัดเกลาตนของตนอยู่ตลอดไป

134.
นี่มามัวเมากับครูบาอาจารย์
ตัวครูตัวอาจารย์นั้นดีก็ดีของท่าน
ตัวเราดีด้วยไหม
ต้องประพฤติปฏิบัติให้มีดีขึ้นบ้าง
จึงว่าเป็นศิษย์มีครู

135.
คิดนึกให้ดี
กายนี้มีประโยชน์อะไรหรือไม่
จิตออกไปแล้ว ใช้ทำอะไรก็มิได้
หายใจเป็นการงานอันทำมาไม่เคยหยุดทำ
มันก็หยุด
เพราะมันหาสาระแก่นสารอะไรไม่ได้
อย่ามัวเมาบำรุงมันมากเกินไป
กินข้าวกินน้ำแค่นี้ก็พอควรแล้ว
ทำไมต้องเอาของมึนเมามามอมเมามันด้วยอีก

136.
บวชมาแล้วตั้งใจให้ดี
อย่าคิดรักสาว จะมาบวชเล่นไม่ได้
จะมาบวชหาเงินไม่ได้
การบวชมิใช่การชุบตัวให้เป็นคนวิเศษ

137.
การฝึกหัดภาวนา -1- อย่าให้อยาก
-2- อย่าแค้นใจ
-3- อย่าด่วนอยาก
-4- อย่าเสียใจ
ให้รู้จัก ยินดีพอใจรอคอยใส่ใจตั้งใจอยู่เสมอ

138.
ไม่ทำความชั่ว เป็นบุญ
รักษาใจ เป็นบุญ
ฟังเทศน์ธรรม เป็นบุญ
ไหว้พระ เป็นบุญ
สาธยายบาทคาถา เป็นบุญ
เจริญพรหมวิหาร เป็นบุญ
พิจารณาเกิดแก่เจ็บตาย เป็นบุญ
ขบคิดพิจารณาธรรม เป็นบุญ
ฝึกหัดในสมาธิ เป็นบุญ
รักษาศีล เป็นบุญ
ฝึกหัดสะสมปัญญา เป็นบุญ

139.
คนสละให้ก็มาสละให้ทานในวัด
คนขนเอาไปก็ขนเอาออกไปจากวัด
ดีเกิดขึ้น
ชั่วเกิดขึ้น
นรกสวรรค์จึงพร่องอยู่เสมอ
ไปเถ๊อะ ใครจะไปไหน ไปได้ทั้งนั้น

140.
บวชเข้ามาแล้ว
อย่าว่าจะได้บุญในทันที
ตนของตนต้องทำกิจหน้าที่ของนักบวชให้เป็นให้ถูก
เนกขัมมคุณจึงจักเกิดขึ้นได้
บวชแล้วอยู่ไปกินไปใช้ไปตามชอบพอใจ
จะหาของดีความดีอะไรให้แก่ตนก็มิได้

 

141.
พระสมัยใหม่ – พระทันสมัย มีเครื่องพาให้อยู่ล้วนแต่เป็นบาป หนังสือพิมพ์ โทรทัศน์ ดนตรี การก่อสร้าง เครื่องเพลินโลก การหาการขอ อวดตนอวดธรรม เครื่องรางของขลัง ขายครูบาอาจารย์ โทรศัพท์ คอมพิวเตอร์
อีสานขายหลวงปู่มั่น เมืองเหนือขายครูบาศรีวิชัย ภาคกลางขายหลวงพ่อโต ภาคใต้ขายหลวงปู่ทวด ไม่ให้เป็นบาปก็ไม่ได้

142.
พวกสูเจ้า มันเสาะหาแต่บาป
ไม่รู้กฎ ไม่รู้ระเบียบ ไม่ศึกษาพระวินัย
ไม่ถือพระวินัยแล้ว
พากันมาบวชนี้จะได้อะไร

143.
หีนธัมมา ธรรมหยาบ
ธรรมโลกีย์
ธรรมของพราหมณ์ ของฤาษีโยคี
มัชฌิมาธัมมา ธรรมปานกลาง ธรรมท่ามกลาง
เป็นธรรมบ่มเพาะอินทรีย์
เป็นธรรมขัดเกลาบารมีของตนให้สมบูรณ์แก่กล้า
ปณีตธัมมา ธรรมอันประณีต ธรรมอันสุขุม
เป็นธรรมแก้ไขโลกียสู่โลกุตตระ
เป็นวิชชาของพุทธะ ให้รู้จักใจของตน
เพื่อปลดเปลื้องใจของตนสู่พระนิพพาน

144.
สอนให้ละชั่ว ทำดีให้มาก มันไม่เอา
มันชอบแต่ชั่ว
ไม่รู้จะแก้ไขอย่างใด

145.
แก้เวทนาเก่า ดับเวทนาใหม่
ให้เอาธรรมะมาแก้ไข อย่าเอากิเลสมาแก้ไข
ตาก็แก้ไข
หูก็แก้ไข
จมูกก็แก้ไข
ปากลิ้นก็แก้ไข
กายก็แก้ไข
ใจก็แก้ไข
ให้รู้ว่าอะไรเป็นโลก อะไรเป็นธรรม
ให้รู้ว่าอะไรเป็นบุญ อะไรเป็นบาป

146.
จิตที่อบรมดีแล้ว รู้จักกาย
รู้จักใจ
รู้จักเหตุผล
รู้ด้วยรู้
รู้แล้ววางรู้ได้

147.
จิตที่รักษาไว้ได้นั้น เป็นคุณแก่ตน
เป็นสุข
เป็นสอบ
เป็นสว่าง
จนที่สุดหลุดพ้นไปได้จากทุกข์ใดๆในโลก

148.
ในโลกนี้สอนไม่ได้
ก็ให้นรกเป็นผู้สอนมัน

149.
ดีเกิดจากมนุษย์
ชั่วเกิดจากมนุษย์
ไปนรก
ไปสวรรค์
ไปพรหมโลก
ไปนิพพาน ก็ไปจากมนุษย์นี้ทั้งนั้น

150.
ให้รู้การละเว้นบาป
ให้รู้การชำระใจ
ตั้งใจของตนไปอย่างสงบ
ตั้งใจของตนไปอย่างรู้ตัว

 

151.
ตา ใช้ให้เป็นคุณหรือเป็นโทษ
หู ใช้ให้เป็นคุณหรือเป็นโทษ
จมูก ใช้ให้เป็นคุณหรือเป็นโทษ
ปากลิ้น ใช้ให้เป็นคุณหรือเป็นโทษ
กาย ใช้ให้เป็นคุณหรือเป็นโทษ
ใจ ใช้ให้เป็นคุณหรือเป็นโทษ
พัสดุ ใช้ให้เป็นคุณหรือเป็นโทษ

152.
ให้มีปัญญา
ความยินดี – ดีนั้นอย่างใด
ความยินร้าย – ร้ายนั้นอย่างใด
อันนี้เป็นปัญญารู้ดี รู้ถูกผิดดีชั่ว

153.
วิชชา แจ้งในรูป แจ้งในโลก
ญาณ แจ้งในนาม แจ้งในธรรม
มรรค เป็นองค์ความรู้ดำเนินหนทาง
วิปัสสนา เป็นเครื่องแก้อุปทานใดๆ

154.
บุญให้สุข
บาปให้ทุกข์
อย่าใส่ใจบาป ให้สนใจฝักใฝ่ในบุญของตน

155.
ให้ได้ไปสวรรค์
อย่าให้ได้ไปนรก
นี่เป็นอย่างน้อย
อย่างมากก็หลุดพ้นไปได้

156.
เราเกิดมา ก็มาถือเอา ดิน น้ำ ไฟ ลม ของโลกมาเป็นของตัว
เป็นอยู่ก็เอา ดิน น้ำ ไฟ ลม มากินมาใช้
ตายไปเราต้องคืนไว้ให้แก่โลก

157.
กาย –1-
ใจ –1-
เป็นโลกียธรรม
กายเป็นโลกียวัตถุ
กายใจรวมกันก็เต็มไปด้วยกามคุณ

158.
โลโก นรโก
โลโก ทุกโข
โลโก อจินตโย

159.
กาย วาจา ใจ วัตถุ เรามีอยู่แล้ว
ธรรมที่เราจะปฏิบัติก็มีอยู่
จะทำหรือไม่เท่านั้นเอง

160.
ธาตุทั้ง 4 เป็นมูลฐานของโลก
เป็นมูลฐานของธรรม
โลก และธรรม ก็อยู่ในตัวตนนี้เอง

 

161.
ใจไม่เป็นตนเป็นตัว
แต่เป็นของมีฤทธิ์
เพราะพาให้เราเป็นทุกข์ เร่าร้อน วุ่นวาย ก็เป็นได้ หรือพาให้เราเป็นสุข ก็เป็นได้

162.
ใจมีดวงเดียว
นอกนั้นเป็นอาการของใจ
เรามาภาวนาก็มาชำระใจ แยกรู้ในอาการของใจ
ใจดี ก็ให้รู้จัก
ใจชั่วก็ให้รู้จัก
ใจบุญก็ให้รู้จัก
ใจบาปก็ให้รู้จัก

163.
สงฺขารา ปรมา ทุกฺขา
สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์อย่างยิ่ง
กายสังขาร ทุกข์ อยากกินอยากนอน
วจีสังขาร ทุกข์ อยากพูดอยากจา
มโนสังขาร ทุกข์ อยากนึกอยากคิด
ปุญญาภิสังขาร ทุกข์เพราะ บุญตกแต่ง
ปาปกังวาภิสังขาร ทุกข์เพราะ บาปตกแต่ง

164.
อินทรีย์ คือ ความเป็นใหญ่ในการปรุงแต่งรับอารมณ์
ประเมินชอบหรือไม่ชอบ
บุญบาปจึงเกิดขึ้น

165.
ปญฺจมาเร ชิโน นาโถ
การชนะมารเป็นการชนะอันเลิศ
ตัวเองนี้เองเป็นมาร รูปเป็นมาร
กิเลสเป็นมาร
สังขารเป็นมาร
ความตายเป็นมาร
สิ่งกีดกันไม่ให้เราได้ทำดีใดๆเป็นมาร
ชัยชนะมารทั้ง 5 ในตนของตนนี้ได้
จึงจะอยู่สบาย
รู้จักรูปรู้จักนาม
รู้จักเกิดแก่เจ็บตาย
รู้จักตนของตนเองได้


166.
ใจของปุถุชน มันชอบอยู่กับดีชั่วบุญบาป
มันไม่ชอบอยู่ในความเป็นเอก
มันจึงให้ทุกข์ใดๆ ไม่หยุดไม่หย่อน


167.
สติเราอันนี้ยังไม่สมบูรณ์
ความประมาทก็มี
ความดีก็มี
จิตใจก็ฟุ้งซ่าน
สติอยู่กับใจ จึงจะรู้จักตนเองได้


168.
ภาวนาอยู่นี้ ให้จับเอาผู้รู้
ให้จับเอาผู้บริกรรม
ให้จับเอาผู้รู้ลมหายใจเข้าออก
ผู้รู้สึกมีอยู่นั้นแหละใจ


169.
คำว่า " กรรมฐาน " คือเห็นร่างกาย
เห็นอย่างใด เห็นว่า กายนี้เป็นบ่อเกิดของสมถะ
กายนี้เป็นบ่อเกิดของวิปัสสนา
ใจสงบก็สงบกรรมฐานเสียก่อน
ใจสว่างก็สว่างกรรมฐานเสียก่อน
สมถะพาสงบได้ฌาน
สมาธิพาสว่างได้ปัญญา


170.
ใจสงบอยู่ในที่เดียว
เรียกว่าสมถะ
สมถะจึงเห็นการอบรมจิต ควบคุมจิต
ให้จิตตั้งได้

 

171.
องค์พระพุทธเจ้า เป็นอาจารย์ของธรรม
เป็นหัวหน้าของธรรม
เป็นผู้นำของธรรม
สตฺถา เทวมนุสฺสานํ เป็นศาสดาในโลกทั้งสอง


172.
กรรมฐาน มิใช่ของ แคบๆ
ศีล
สมาธิ
ปัญญา
วิมุตติ
วิมุตติญาณ ก็ได้จากกรรมฐาน


173.
รูป ก็ อนัตตา
นาม ก็ อนัตตา
หาตัวคนแก่สารสาระอะไรมิได้


174.
การเป็นอยู่ให้สงบ
ให้เป็นประโยชน์แก่วิหารธรรม
คือให้เป็นเครื่องอยู่ของพวกเรา นักบวชนักปฏิบัติ
ยังดับกิเลสเกิดตายไม่ได้
ก็ขอให้ได้รับความสุขความสงบ
ให้ได้เป็นนิสสัยปัจจัย

175.
อย่าฝึกหัดนิสสัยพาล
ไม่รับฟังคำสอนใดๆ โง่ทึบ อวดรู้อวดฉลาด
ไม่รู้บุญรู้บาปดีชั่วนรกสวรรค์
ตายไปก็ไปนรก


176.
บุญรักษาใจได้สุข
ทรัพย์ข้าวของเงินทองสมบูรณ์
มีปัญญาดีมีความรู้ความฉลาด
รูปร่างดี โรคน้อย
เกิดมาก็ดี ไปข้างหน้าก็ดี
เข้าใจดี - ชั่ว ได้ง่าย


177.
ชื่อว่า " พระธุดงคกรรมฐาน " เพราะ เป็นผู้น้อมธรรมทั้งหลาย
มาอยู่ในตนของตน
ให้เห็นชัดในส่วนของ กาย
วาจา
ใจ
วัตถุใดๆ
ให้เป็นแต่คุณ ไม่ให้เป็นโทษ


178.
อริยเจ้าท่าน มี หิริ
มี โอตฺตปฺป
อยู่ประจำใจของทาน
ใจของท่านจึงขาวสะอาด

179.
กายวาจาใจวัตถุการเคลื่อนไหวใดๆ การไปการมา กิริยาใดๆ
ท่านใช่ปัญญาพิจารณารักษาอยู่เสมอ
หนทางข้างหน้าให้ เป็นแต่สุกฺกธรรม
เป็นแต่ดีเป็นแต่เจริญในธรรม

180.
ปุถุชน จิตถือดี - จิตถือชั่ว
บุญบาปพัวพันตกแต่งใจอยู่
บุญบาปบปลุกเสกใจอยู่เสมอ
จึงยังต้องเวียนว่ายต่อไปข้างหน้า
ด้วยเหตุนี้ให้พิจารณาตนให้ดี อย่าให้พลาดพลั้ง

 

181.
อาศัยองค์พระพุทธเจ้าเป็นผู้พร่ำสอน
สอนมนุษย์
สอนเทวดา
สอนพรหม
สอนเดรัจฉาน
สอนก็เอาธรรมสอน ศีลธรรม
สมาธิธรรม
ปัญญาธรรม

182.
อนัตตาของโลกนั้นมี
อนัตตาของธรรมนั้นไม่มี


183.
สวรรค์ไม่เต็ม
นรกไม่เต็ม
จะไปไหนก็ไปได้
จะอยู่ไหนก็อิสระ ตามใจชอบของตน

184.
จงคิดเสียเถิดว่า ตัวเราทุกคนเดี๋ยวนี้
จะได้สำเร็จอย่างใด
จะได้สำเร็จใจยุคศาสนาของพระพุทธเจ้าองค์ใด
ตนของตนเดี๋ยวนี้ ตนหยาบหรือตนละเอียด

185.
การประกอบความดี ในชีวิตมนุษย์ ให้ได้ความดี
ในชีวิตเทวดา ให้ได้ความดี
ในชีวิตพรหม ให้ได้ความดี
ในชีวิตเดรัจฉาน ให้ได้ความดี

186.
แม้จะเกิดยุคใดต้องเพิ่มความดีให้แก่จิต
เราต้องเพิ่ม บุญกุศล
เราต้องเพิ่ม ความสุขสงบ
เราต้องเพิ่ม วิชชา
เราต้องเพิ่ม ปัญญา
เราต้องเพิ่ม ญาณ

187.
องค์พระพุทธเจ้า
ต้องเป็นภาระแก้ไขต่อสู้ กับมิจฉาทิฐินี้อยู่ตลอดจนสุดอายุ
เพราะอะไรเพราะบุคคลเป็นพาลสะสมนิสัยพาลมา

188.
หมู่ภิกษุนักบวชในยุคสมัยนี้ ก็มีรู้บ้างไม่รู้บ้าง
มีแต่เมาตนของตนไปตามเรื่อง ชอบพอใจทำตามใจของตน
ที่บวชอยู่ก็เพราะพอใจการบวช แต่ไม่ค่อยพอใจต่อการทำดีของตน
ไม่รักษาสิกขาวินัย หลงหาหลงขอหลงบวชไปตามเรื่อง

189.
มิจฉาทิฐิคือ เห็นผิดเดินทางผิด
มาบวชเว้นกาม แต่ไม่เว้นกาม
มีแต่อยากได้ อยากดี อยากร่ำอยากรวย อยากได้ยศ
มัวเมาอยู่ใน 2 ทางใหญ่ใครๆชอบจร

190.
ให้จิตนี้ตั้งอยู่ใน ศีล ของพุทธะ
ธรรมะ ของพุทธะ
สมาธิ ของพุทธะ
ปัญญา ของพุทธะ

 

191.
ประพฤติตนของตนให้เหมาะสมแก่ ธรรม
ธรรมโลกียะ
ธรรมโลกุตระ

192.
องค์พระพุทธเจ้าเอาธรรมะมาสอน
ธรรมะจึงแผ่ไพศาลในผู้มีนิสสัยปัจจัย
ผู้รักษาตนเองไว้ก็ได้รับผลทันที
เพราะองค์พุทธเจ้า ผู้รู้สัตว์โลกทั้งหลายในโลก

193.
จงคิดนึกให้ดี
ชาติชีวิตนี้ ได้ฟังธรรม
ได้พบเห็นอันดี
ได้ฝึกหัด
ได้ละได้เว้น
จึงนับว่าตนของตนได้ประโยชน์อันดี

194.
คำว่าปุถุชน ยังต้องเกี่ยวอยู่กับ คนดี และคนไม่ดี
ยังต้องเกี่ยวอยู่กับ บุญ และบาป
ยังต้องเกี่ยวอยู่กับ สุข และทุกข์
ยังต้องเกี่ยวอยู่กับ โลกนี้ และโลกหน้า
ไม่ดีก็ไปสู่นรก ดีก็ไปสู่สวรรค์

195.
ชั่วเราไม่ทำ กายไม่ทำชั่ว
วาจาไม่ผูกชั่ว
ใจไม่คิดชั่ว
พัสดุข้าวของใดๆไม่ให้ชั่ว

196.
บุญบาปเกิดแต่กรรม
มีกรรมก็มีผล
กรรมมาแต่ โลภ โกรธ หลง
กรรมมาแต่ ดี ชั่ว
ผล คือ วิบาก อันมาแต่ความไม่รู้โง่เขลา

197.
อาตมาได้เตือนใน การสร้องเสพบุคคล
การปูชาอันเลิศด้วยการทำดี
การละหนีคนพาล การให้รู้จักภาวะดีชั่วใดๆ
ขอฝากไว้ให้คิดอ่านตลอดไป

198.
ใจเป็นเครื่องมือของกรรม
กรรมมาแต่ กิเลส ตัณหา อุปาทาน
มีกรรมจึงมี วิบาก
วิบาก คือ สุข - 1 -
ทุกข์ - 1 -
เฉยโง่ - 1 -

199.
แยกกาย - แยกจิต
รู้กาย - รู้จิต
แยกจิตออกจากกิเลส
แยกรู้ได้แล้วจึงเป็นธรรม

200.
รูปนี้เป็นของชั่วคราว
เป็นก้อนกลุ่มรวมตัวของธาตุทั้ง 4
ธาตุดิน ของแข็ง เป็นดิน
ธาตุน้ำ ของเหลวเลอะ เป็นน้ำ
ธาตุลม ของพัดไปมาบนล่าง
ธาตุไฟ ให้อบอุ่น
รูปนี้อยู่ได้ด้วยอาศัย ธาตุภายนอกมาบำรุง

 

201.
ส่วนวิชชาของพุทธะ คือ วิปัสสนาญาณ
เป็นญาณความรู้พาให้เกิดวิปัสสนา สามารถปลดเปลื้องวิบากของเวทนา
ได้จน ไม่ติดในทุกข์
ไม่ติดในสุข
ไม่ติดในไม่ทุกข์ไม่สุข
วิปัสสนา เป็นวิชชาของพุทธเจ้า
เป็นธรรมะของพุทธเจ้า
เป็นช่องหนทางพาให้พ้นจากโลกนี้ไปได้

202.
ปัญญาของปุถุชน ได้จาก การฟัง การเห็น การได้ยิน
การอ่าน การดู
การใคร่ครวญ
การตั้งใจ

203.
อนุปาทาน คือ ไม่ยึดไม่ถือ คือ รู้จักมันดี รู้จักมันอยู่
วางมันได้ วางรู้ได้ ไม่ถือรู้
กายก็สะอาด
ใจก็สะอาด ฌานก็ตั้งได้
ญาณก็แจ้งได้ ปัญญาก็หมดจด

204.
การตั้งจิตในสมาธิ เพื่อให้จิตตั้ง
เพื่อสมถความสงบ
จะเป็น ขณิกจิต อุปจารจิต อัปปนาจิต
ก็ควรแก่การปฏิบัติของตน ก็เป็นอันใช้ได้

205.
กรรมเรามี เวรเรามี วิบากเรามี ผลจึงมี
ตัวเราเองนี้แหละมีนิสสัยอย่างใด
สะสมนิสสัยปัจจัยอย่างใดไว้
เอาดีมา หรือ เอาชั่วมา
หวังประโยชน์หรือทำลายประโยชน์

206.
ให้รู้จักตนเอง ผู้รู้ตนเองได้จึง รักษาตนเองเป็น แก้ไขตนเองเป็น
กิจธุระใดๆไม่เป็นบาป
เพราะตนในวันนี้เอง ตนในวันหน้าจึงจักได้อาศัยพึ่งพา

207.
พระธรรมวินัยขององค์พระพุทธเจ้า ยังมีอยู่ครบ
ศีล ยังมีอยู่ครบ
เครื่องขัดเกลา ยังมีอยู่ครบ
บาทพระคาถาพุทธพจน์ ยังมีอยู่ครบ
ธรรมะชี้บอกหนทาง ยังมีอยู่ครบ
ขอให้คิดอ่านรักษาตนของตนให้ดี

208.
ความตายเราไม่รู้ว่าวันใด
แต่มันก็ต้องตาย
ก่อนตายก็ให้ภาวนา
ก่อนตายให้ทำดี
อย่าเว้นวันให้แก่ความดี

209.
ผู้ท่านได้ดีเร็วนั้น
ท่านไม่เกี่ยวข้องแล้วในบุญกับบาป
ท่านวางคืนได้หมด เป็นธรรมก็เป็นอนัตตาธรรม
รูปก็เป็นพระธรรม
นามก็เป็นพระธรรม
ไม่มีเกิด ไม่มีตาย ไม่มีสาป ไม่มีสูญ

210.
ผู้ใจตั้งอยู่เดี๋ยวนี้
มีหวังรออยู่ข้างหน้า หวังชัยชนะอยู่
เดินมรรค ปลดเปลื้องทุกข์
วางสุขคืนแก่โลก
ปล่อยละเวทนาใดๆทั้งหมด
รูป จิต เจตสิก คืนให้ไว้แก่โลก จนหมด
ดับสังขาร ดับธรรม จึง เป็นแต่องค์พระพรหมที่บริสุทธิ์
เป็นพรหมโลกุตตระ

 

211.
สติปัฏฐาน 4
เป็นวิชชาปลดเปลื้อง รูป
เป็นวิชชาปลดเปลื้อง นาม
เป็นวิชชาปลดเปลื้อง จิต
เป็นวิชชาปลดเปลื้อง เวทนา
เป็นวิชชาปลดเปลื้อง อุปาทาน
เป็นวิชชาปลดเปลื้อง ธรรมโลกีย์

212.
อะไรเป็นเครื่องหมายของนักบวช
อะไรเป็นเครื่องหมายของธรรม
อะไรเป็นเครื่องหมายของผู้สวัสดี
อะไรเป็นเครื่องหมายของผู้หลุดพ้น
เราทุกคนรู้แล้วหรือยัง

213.
พวกเรานี้ มารู้จัก อยากได้บุญ
อยากได้สุข
อยากจะพ้นทุกข์
อยากไปสู่มรรคผลนิพพาน
อยากหนีจากโลก
อยากพ้นจากทุกข์ภัยใดๆ
แต่กำลังของตน ยังไม่พอ
บุญ ยังไม่พอ
สงบใจ ยังไม่พอ
วิริยะ ยังไม่พอ
ศรัทธา ยังไม่พอ
สติ ยังไม่พอ
สมาธิ ยังไม่พอ
ปัญญา ยังไม่พอ
ฌาน ยังไม่พอ
อินทรีย์ ยังไม่พอ
ญาณ ยังไม่พอ
รู้แต่อยากได้ปรารถนา พากันมาฝึกหัด มาหาหนทาง
จึงให้รู้ว่าจะยังไม่พ้นไปได้จาก นรก
จะยังไม่พ้นไปได้จาก การเป็นเปรต
จะยังไม่พ้นไปได้จาก การเป็นเดรัจฉาน
จะยังไม่พ้นไปได้จาก การเป็นเทวดา
ฉะนั้นอย่าให้ผิดพลาด อย่าให้พลั้งเผลอ
.......................................................................................................................................
ขอขอบคุณที่มาบทความ : หนังสือ อรรถธรรมคำแก้ว วัดป่าวิเวกวัฒนาราม ( หลวงปู่จาม ) ต.คำชะอี อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร

 

อรรถธรรมคำแก้ว ( ตอนที่ 6 )
214.
หากคนชั่วแล้ว ก็ชั่วช้า มืดเมา หลง
" มืด " คือ ไม่รู้มาไม่รู้ไป
ไม่รู้ต้นไม่รู้ปลาย
" หลง " คือ ไม่รู้อยู่ - ไม่รู้ท่ามกลาง
" ชั่วช้า " คือ เป็นทุกข์อยู่ทุกขณะ
" ชั่ว " ทำให้ช้า
ทำให้เนินนาน
" บุญ - บาป - ใจ " ไม่เป็นตัวเป็นตน
แต่รู้สึกได้
รู้ได้แล้ว จะให้ตนดี หรือ จะให้ตนชั่ว

215.
อย่าฝึกหัดของหยาบ นิสสัยหยาบ
ให้เฝ้าดูตนเอง
อย่าไปดูคนอื่น
บาปอันตนทำ กรรมกิริยาใดๆอันตนทำ
นั่นเองจักเป็น เครื่องจำแนกสัตว์ทั้งหลายในโลก
บุคคลผู้หยาบ - บุคคลผู้ละเอียด
บุคคลผู้ใส่ใจ - บุคคลผู้ไม่ใส่ใจ
บุคคลผู้ย่อหย่อน - บุคคลผู้ยืดยาวหนทางของตน
ให้พิจารณาตนของตนอยู่ทุกวันเถิด

216.
เราเป็น มนุษย์
เราเป็น อุบาสก อุบาสิกา
เราเป็น แม่ขาวนางชี
เราเป็น ภิกขุ สามเณร
ระลึกอยู่เสมอว่า ตนมีศีล
ตนมีธรรมวินัย
ตนเจริญภาวนา
ตนเป็นผู้คิดหาทำความดี
ไหว้พระสวดมนต์ ทำข้อวัตรของตน
หาหนทางให้ได้สุข
ตนได้สุขแล้วหรือยัง
ผู้ได้แล้วก็อย่าเมาสุข อย่าเมาว่าตนได้
เพราะโอกาสผิดพลาด ก็เพราะ เราเมาสุข เมาได้ เมาโลก

217.
บุคคลผู้หยาบคาย เป็นศิษย์สอนยาก
เหตุเพราะไม่ใส่ใจในการศึกษาอบรมตน
ผู้เป็นอาจารย์ก็ทุกข์ลำบากในการพร่ำสอน
ต้องเลี้ยงร่างกายเอาไว้รอท่าศิษย์หาสาวก
ให้คิดอ่านให้ดีเถิด
ให้ละเอียดทุกอย่างทุกประการ
กิริยาใดๆของตนอย่าให้เป็นโทษเป็นบาป

218.
ใครมีอันใดก็ทุกข์เพราะมีอันนั้นเป็นเหตุ
เทวดาก็ทุกข์อย่างเทวดา
พรหมก็ทุกข์อย่างพรหม
นรกก็ทุกข์อย่างนรก
เดรัจฉานก็ทุกข์อย่างเดรัจฉาน
มนุษย์ก็ทุกข์อย่างมนุษย์

219.
เดี๋ยวนี้บาปมันถ่วงกายใจ
พามาภาวนาก็ภาวนาไม่เป็นมืดมัว
แต่ให้อุตสาหะพอใจทำ
ทำบุญให้เกิดขึ้น
จงทำดีให้เกิดขึ้นอยู่ตลอด

220.
เหตุปัจจะโย เราทำเหตุไว้ดี หรือ เราทำเหตุไว้ชั่ว
ทำอะไรเอาไว้ทุกอย่างย่อมได้อันนั้น
อารัมณปัจจะโย ทำอะไรเป็นอารมณ์
ฝึกฝนอารมณ์ของตนระลึกในความดีอันตนประกอบไว้
อธิปติปัจจะโย ทำให้เป็นนิจ ทำให้เป็นใหญ่ในใจตน
ทำศีล
ให้ทาน
เจริญภาวนา
รักษาใจ ทำให้เกิดให้มีอยู่เสมอในธรรมะของพุทธะ

 

221.
จะมาพอใจในทุกข์อยู่ในโลกเช่นนี้หรือ
ทุกข์ในโลก ทุกข์เพราะรูปนาม
ทุกข์เพราะดับรูปนาม
ทุกข์เพราะอะไร ทุกข์เพราะพอใจ
ทุกข์เพราะไม่พอใจ
ทุกข์เพราะไม่รู้จักตนเอง
ให้คิดอ่านพิจารณาดูให้ดี อย่าเมาแต่เป็นทุกข์ในโลก
มาเมาเกิด เมาตาย นี้จะได้อะไรคิดให้ดี

222.
เราถือเกิดในภูมิใดก็ทุกข์ยากลำบาก
เพราะตนถือสุขถือทุกข์
ให้พยายามให้รู้ในทุกข์สุขให้ได้
อย่าเกียจคร้านทอดธุระปล่อยวางกิจของตน
ตนนี้เป็นทุกข์มิใช่หรือ
ทำอย่างไรจึงจะออกพ้นจากทุกข์ไปได้

223.
โลกหมุนอยู่เพราะ มันยึดมั่นถือมั่น
ถือทุกข์ ถือสุข ถือดี ถือชั่ว ถือตน ถือใจ
ถืออยู่จึงเป็นทุกข์อยู่
เมื่อทุกข์อยู่จึงหมุนอยู่
หมุนเกิด หมุนตาย กรรมเป็นเครื่องหมุน

224.
ต้องแก้ไขตนเอง
แก้ไขทั้ง ส่วนทุกข์
ส่วนสุข
ส่วนเสวย
ต้องแก้ไข ส่วนที่เรายึดมั่นถือมั่น
เรายึดการเสวยอยู่ในภูมิใดๆ
ก็ให้รู้จักการแก้ไขตนเอง

225.
ชีวิตของเราใกล้ตายเข้าทุกวัน
ขยับเข้าวันละน้อย
ไม่มีใครจะไม่ตาย เกิดแล้วต้องตาย
ให้ระลึกถึงความตายอยู่เสมอ

226.
อย่าเกียจคร้าน
ภาวนาอย่าเกียจคร้าน
นอน กิน ถ่าย กาม ไม่เห็นเกียจคร้าน
วันๆมัวเมาแต่แก้ไขร่างกาย
ไม่มาหาหนทางแก้ไขใจ
ใจ อยู่กับบุญ
ใจ อยู่กับธรรม
ใจ อยู่กับการทำความดี
ต้องให้เป็นอย่างนี้

227.
กาย -1 -
ใจ -1 -
ศาสนาตั้งอยู่ในกายใจนี้
เราทำดีก็ทำที่กายใจนี้
เราละชั่วก็ละที่กายใจนี้
ให้คิดนึกเสมอว่า กาย
ใจ
พัสดุ
พาให้ตนของตนเจริญได้
พาให้ตนของตนเสื่อมได้

228.
ใจเป็นของมีอยู่
ธรรมชาติของใจปุถุชนมันเศร้าหมองรุงรัง
เพราะพืชเดิมมีอยู่ในใจ
เรียกว่า กมฺม พีชํ
พืชของความชั่ว เชื้อของความชั่ว
พืชของความดี เชื้อของความดี
กรรมดีเป็น เชื้อเกิดตาย
กรรมชั่วเป็น เชื้อเกิดตาย

229.
เมื่อดีไม่มี เมื่อชั่วไม่มี
มีแต่ธรรมเป็นแต่ธรรม พืชก็ดับ
รูปก็ดับ
นามก็ดับ
เครื่องเศร้าหมองมลทินใดๆ ก็เป็นอันดับเพราะหมดเชื้อ

230.
กายนี้รูปนี้มันแปรเปลี่ยนไปตามภูมิ
แต่ใจไม่เปลี่ยน ยังอยู่กับบุญและบาป
จนกว่าจิตใจได้ธรรมะ จึงจักสามารถวางใจคืนโลกได้

 

231.
บุญกุศลคือผู้รักษาใจ
บุญกุศลเป็นอาหารอันดีที่สุดของใจ
ผัสสาหาร ให้เป็นอาหารอันดีของใจ
มโนสัญญา เจตนาหาร ให้เป็นอาหารอันดีของใจ
วิญญาณาหาร ให้เป็นอาหารอันดีของใจ

232.
เรายังเกี่ยวข้องในดีชั่วอยู่
จึงมี บุพพกรรม เพราะตนเป็นคนทำ
ทำในกิริยาใดๆ ทั้งกิริยาดี กิริยาชั่ว
จึงต้องเสวยวิบากไปตามเรื่องตามเหตุ

233.
เราฝึกหัดภาวนากันอยู่นี้ ก็เพื่อให้รู้จักตนเอง
ตนเองเดี๋ยวนี้ก็คือ อารมณ์ยินดี - 1 -
อารมณ์ยินร้าย -1 -
อารมณ์วางเฉย - 1 -
อารมณ์ดี หรืออารมณ์ร้ายในอารมณ์นั้นๆ
รู้จักส่งเสริม - รู้จักห้าม
อย่าหลงเมาอารมณ์

234.
ผู้จะได้สำเร็จต้องดับโลกให้ได้
ดับโลกีย์ให้ได้เป็นธรรม
จนทำให้แจ้งในนิพพาน คือ ทำใจให้ดับ
นั่นคือ วางจิตวางใจได้

235.
ไม่เพิ่มบาป แต่ให้เพิ่มบุญ
บุญรักษาใจ
เอาใจชำระใจของตน
อันนี้คือหนทางนำไปสู่ความบริสุทธิ์
บุญ - 1 -
สุขสงบ - 1 -
สะอาด - 1 -
บริสุทธิ์ - 1
มันเป็นลำดับ ไว้อย่างนี้จึงจักพ้นจากจิตได้

236.
อย่าอยากแต่จะสำเร็จอย่างเดียว ให้รู้จักกาย ให้รู้จักใจ
คำว่า " สำเร็จ " คือ รูป เป็น พระธรรม นาม เป็น พระธรรม
รูป เป็น รัศมีธรรม ใจ เป็น รัศมีธรรม
รูปใจ เป็น นิจจํ เที่ยงแท้
สุขํ เป็นสุข
อนัตตา อยู่เหนือโลก

237.
พระศาสนายังอยู่ครบพร้อม
เรามาคบแล้วในของมีค่า เป็นของค่าเลิศ
จะเอา หรือ ไม่เอา
จะใส่ใจ หรือ ไม่สนใจ
อย่าอยู่เปล่า เกิดเปล่า ตายเปล่า

238.
ผู้ไม่ภาวนารักษาใจย่อมมีใจอันรุ่มร้อนเป็นทุกข์
ใจย่อมฟุ้งซ่าน
ใจคิดหาทุกข์
ใจปลดละวางไม่ได้
ได้โอกาสแล้วให้ตั้งใจภาวนา ใส่ใจภาวนา

239.
กุศล คือ ธรรมอันเป็นเหตุให้ฉลาด
คำว่า " ฉลาด " คือมีความเห็นถูกต้อง
เห็นว่า สุข - ทุกข์ มีอยู่
เปรต - ผี มีอยู่
เทวดา - พรหม มีอยู่
มนุษย์ - เดรัจฉาน มีอยู่
บุญ - บาป มีอยู่
ดี - ชั่ว มีอยู่
โลกนี้มีอยู่ - โลกหน้ามีอยู่
หนทางการหลุดพ้นมีอยู่
ฉลาดในการตั้งใจ มีเจตนาอันดี ใส่ใจการกุศล
ใส่ใจในการละอกุศลชั่วร้ายใดๆ
อันที่สุดปลดเปลื้องเชื้อทุกข์สุขใดๆออกไปจากใจได้

240.
ใจเราเดี๋ยวนี้เป็นอย่างใด
ใครเป็นผู้ดำริในดี และในชั่ว
จะให้ใจหมดจดหรือจะให้เศร้าหมอง