ประสบการณ์จากการสวดมนต์ แบบ.........

ครั้งแรก ประมาณมัธยม ผมนั่งสวดคาถา อิติปิโส 108 จบ ผมนั่งหลับตาจะได้ไม่ว่อกแว่ก ออกเสียงไปเรื่อยโดยไม่ได้ตรวจตราให้ดีเสียก่อนจนประมาณรอบที่ 50กว่าๆมีเสียงประมาณว่่า "ไฟจะไม้" ผมก็คิดว่า เราจะสร้างบารมีคงมีมาร ปรุงแต่งคิดไปเองซะแล้ว ก็มีเสียงดังขึ้นอีกประมาณว่า "ไฟจะไหม้" ผมก็ไม่เชื่อ มารที่ไหนนะมาหลอกว่าสวดมนต์แล้วจะเกิดผลไม่ดี ต้องเกิดผลดีซิ นั่งสวดต่อไป ครั้งสุดท้ายเป็นเสียงดุดังมากฟังชัดเลยว่า "นั่ง สวดอยู่ได้ไฟจะไหม้บ้านแล้ว" ผมสะดุ้งลืมตาทันที ปรากฎว่าไฟกำลังไหม้โต๊ะหมู่บูชาอยู่ เพราะเทียนที่ผมจุดหมดเล่มจึงลามลงมาไหม้ที่โต๊ะหมู่ครับ ถ้าไม่มีมีเสียงนั้นความเสียหายอาจจะมากกว่านั้น เพราะบ้านที่ผมอยู่เป็นบ้านไม้ครับ

อีกครั้ง ประมาณ วิทยาลัย แล้ว ผมนั่งสวดเหมือนเดิม โดยตั้งใจอยู่กับบทสวด อยู่กับการนับบทสวด เห็นความคิดต่างๆที่เข้ามา เช่น เลิกได้แล้ว พอแล้ว วันหลังทำต่อ แค่นี้ก่อนได้ แค่นี้ดีกว่าคนอื่นแล้ว เจ็บขา เจ็บคอ ไม่ไหวแล้ว ไปเที่ยว ไปหาความสนุกอย่างอื่นเดีกว่า ผมก็ไม่ยอมเลิกเพราะได้ตั้งใจแล้วว่าจะทำให้ได้และพยายามไม่ฟุ้งซ่านจนลืมแล้วต้องเริ่มนับใหม่ ให้กำลังใจตัวเองตั้งมั่นไปเรื่อยๆจนครบอย่างที่ตั้งใจ ความคิดต่างๆก่อนหน้าหายเหลือแต่ความเบาสบายบอกไม่ถูกไม่อยากพูดกับใครไม่อยากทำอะไรไร้สาระอย่างที่เคยทำจึงคิด เดินจงกรมต่อโดยดูความรู้สึกที่ฝ่าเท้าสัมผัสกับพื้น แล้วรู้สึกว่ายิ่งเดินเท้าก็ยิ่งสัมผัสพื้นน้อยลง จนผมตกใจ และหยุดการเดินนั้นเสีย อารมณ์ตนนั้นบอกไม่ถูกครับ แต่ที่แน่แน่ ตื่นเต้น และตื่นตัวกับเหตุการณ์ครั้งนี้ครับ ว่าแบบนี้ก็มีด้วย

แต่เดิมนั้นผมคิดว่าผมเป็นคนบาปคนไม่ดีทำบุญทำกุศลอย่างคนอื่นนั้นคงจะไม่ได้ผล แต่ก็ยังพยายามที่จะทำดีให้ได้บ้างตามที่ตนพอจะมีกำลัง เพื่อให้ต้านทานกับความเป็นคนไม่ดีของผม 2 ประสบการณ์นี้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมมีกำลังใจและตื่นตัวในการทำความดีเพื่อต่อสู้กับกิเลส ความไม่ดีในตัวเอง ให้รู้สึกว่า หากเราตั้งใจจริงที่จะทำความดีแล้ว ความดีย่อมส่งผลให้เราเห็นแน่นอน
ขอเชิญทุกท่านแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและประสบการณ์ต่อกันเพื่อเป็นประโยชน์เป็นกำลังใจต่อกันในการสร้างบุญสร้างบารมีในด้านนี้ครับ
ด้วยความเคารพ ต่อผู้สร้างบุญสร้างบารมีทุกท่านาครับ
​

 

อนุโมทนาสาธุ นะครับผมเป็นกำลังใจแก่ผู้ที่กำลังปฏิบัติดีครับผม

 

ขออนุโมทนาด้วยนะคะ เรื่องเสียงประหลาดนี้ได้ยินบ่อยและก็เชื่อได้ทุกครั้งค่ะ

 

ผู้ที่มุ่งสู่ร่มกาสาวพักตร์ของพระพุทธองค์แล้ว หลักในการเข้าของแต่ละบุคคลแตกต่างกันไป แต่ที่เหมือนกันก็คือ "การทำความดี ลดหรือละความชั่วออกจากตัวเอง" เพื่อให้ตัวเองได้พบหนทางแห่งการพ้นทุกข์ ช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับกรรมของแต่ละคนในอดีตชาติและชาติปัจจุบัน ผู้ที่ค้นพบแล้วก็จะหาทางศึกษา ค้นคว้าสืบต่อไปเรื่อยๆ เพื่อให้ถึงเป้าหมายสูงสุด เป้าหมายสูงสุดของผมก็คือ "ความสุขที่แท้จริง"

การก้าวเดินของแต่ละบุคคลเลือกไม่เหมือนกัน บางคนก้าวเดินไปอย่างช้าๆ บางคนก้าวเดินอย่างต่อเนื่อง บางคนก้าวกระโดด ขึ้นอยู่กับว่าบุคคลใดค้นพบสัจธรรมแห่งความจริงก่อนกัน การก้าวเดินช้าๆใช่ว่าจะถึงช้าเหมือนการก้าวเดิน บางทีอาจจะถึงเร็วกว่าการก้าวกระโดดด้วยซ้ำ คนที่จะกำหนดแนวทางการเดินของตัวเองได้ก็คือ "ตัวเอง" ไม่ใช่ใครที่ไหน บุคคลอื่นคือครู อาจารย์เป็นผู้ชี้แนะหนทางแห่งการเดินเท่านั้น แต่การปฏิบัติขึ้นอยู่กับจริตของแต่ละบุคคล ผู้ใดเจอหนทางที่ตัวเองชอบก่อน ก็มีสิทธิ์อาจจะถึงก่อน อุปสรรคที่ชัดเจนคือ "ความอดทน"


อนุโมทนาบุญแด่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ ทำสิ่งดี ๆ ต่อไปนะคะ กุศลจะบังเกิด เทวดาจะรักษาค่ะ