ประสบการณ์ฌาน 4 ในอานาปานุสติ

เหมือนเคยนะครับ ต้องมีเกริ่นนำกันไว้ก่อนว่า
ไม่ได้มาอธิบายให้ฟังว่า ขั้นตอน 1 2 3 เป็นอย่างไร เอาที่ทำมามาเล่าให้อ่านเล่นเฉยๆ

อานาปานุสติเนี่ย เป็นกรรมฐานตัวแรกๆที่เริ่มฝึกมาตั้งแต่ยังหนุ่มๆอยู่
เนืองจาก ถ้าว่ากันตามหนังสือแล้ว กรรมฐานนี้อยู่สบาย จริตไหนก็ฝึกได้ (บางตำราว่าต้องวิตกจริต จึงจะเหมาะ)
ไปที่ไหน ที่ไหน ก็มีแต่คนให้ฝึกกรรมฐานนี้

ทีนี้มันมีปัญหาน่ะสิ กรรมฐานตัวอื่น ไปได้นิ่มๆ อานาปานุสติ ดันไปไม่เป็นซะงั้น
(ถ้าใครเคยอ่านเรื่องก่อนหน้านี้ของผมมาก่อน จะจำได้นะครับ ว่าผมฝึกสมาธิมามั่วซั่วหลายวิธีมาก ตัวอื่นพอได้ แต่ตัวนี้ไม่ไปไหนเลย)
ดูลมอยู่ดีๆ ก็นิ่งเงียบ หายต๋อมไปเฉยๆ นิมิตจากองค์กรรมฐานไม่เคยเกิด !!!!
ดีที่ยังพอเอาดีกับกรรมฐานตัวอื่นได้นิดหน่อย ก็เลยใจชื้นขึ้นมานิดนึง
(ผมนั่งดูลมเข้าออก ไม่มีคำบริกรรมนะครับ ถ้าฟุ้งมากก็มีคำบริกรรมช่วยนิดนึง พอเริ่มนิ่งก็จะเอาไว้แต่ลมอย่างเดียว)

 

อยู่มาวันนึง ก็นึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมา ก็จับอานาปานุสติเล่นๆ ประมาณว่าลองซะหน่อยไม่ได้ฝึกมานานละ
ทีนี้ด้วยความง่วง คอก็เลยพับลงมานิดนึง ปรากฏว่าลมหายใจที่ไม่เคยจับต้นชนปลายได้ว่ามันไปอยู่ที่ไหน
มันก็วิ่งขูดที่หลอดลมที่ช่วงคอพับลงมานิดๆนั่นแหละ ตอนแรกคิดว่าจะขยับให้มันเข้าที่เข้าทางซักหน่อย
แต่ก็ยั้งไว้เพราะไม่เคยเห็นลมหายใจตัวเองชัดแบบนี้มาก่อน

นั่งมองไปมองมาซักพัก ก็ปรากฏว่ามีนิมิตรูปน้ำตกโผล่ขึ้นมาท่ามกลางความมืด
เป็นสายตรงไหลลง มีประกายเลื่อมระยิบระยับสวยงามแวววาว ดูกันเพลินเชียวล่ะ

ตรงนี้หลายคนอาจจะงงนะครับ เพราะปฏิภาคนิมิตที่มีประกายแบบนี้ มันมีที่ฌาน 4 ส่วนที่อุปจารสมาธิมันจะออกขาวด้านๆ ไม่ทอประกาย
ทีแรกผมก็สงสัยว่ามันกระโดดเข้าฌาน 4 ไปเลยได้ไง ตอนหลังก็เลยเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นไปตามความเคยชินในการตั้งอารมณ์ของเราก็เป็นได้

 

ทีนี้รู้ได้ไงว่าฌาน 4 เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนิมิตจากอานาปานุสติ

เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ พอนั่งมองนิมิตไปซักพัก ก็เกิดอยากรู้ขึ้นมาว่า น้ำตกมันไหลมาจากไหนฟะ?????
ก็ปรากฏว่า กายทิพย์มันแยกออกจากกายเนื้อแล้วพุ่งเข้าไปหารูปนิมิตที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

อันนี้ชัดนะครับ
อุปจารสมาธิ นิมิตจะขาวด้าน ไม่ทอประกาย
ฌาน 1 2 3 จิตจะไม่แยกตัวออกมาแบบนี้ เพราะฉนั้น ฌาน 4 แน่นอน

พอแยกตัวออกมาเสร็จ ก็ไปยืนอยู่หน้ารูปนิมิต ก็มีความรู้สึกว่า ความมืดที่อยู่รอบๆรูปนิมิตเนี่ย มันเป็นห้องมืดแคบๆ
เหมือนมีผนังอยู่รอบๆ แต่มองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากน้ำตกที่ทอประกายตรงหน้า
ลองเอามือแตะดู ปรากฏว่าไม่เปียก ไม่ใช่น้ำ รู้สึกเหมือนเป็นละอองแสงอะไรซักอย่าง
จากนั้น ก็เงยหน้ามองขึ้นไปที่ยอดน้ำตก เห็นเป็นรูกลมๆมืดๆรูนึง น้ำตกไหลมาจากรูนั้น แต่ในรูไม่มีน้ำ????
ยึนหันรีหันขวางอยู่ซักพัก ก็ตัดสินใจมุดเข้าไปในรู

ไม่ได้ง่ายนะครับ รู้สึกเหมือนมันติดๆขัดๆยังไงชอบกล ซักอึดใจนึงก็เห็นแสงที่ปลายอุโมงค์
ก็ตัดสินใจพุ่งออกไปหาแสง ในใจก็คิดว่าน่าจะเป็นที่อะไรแปลกๆซักที่นึง
ปรากฏว่า โผล่ออกมาได้ครึ่งตัวแล้วติด....

ภาพที่เห็นตรงหน้าก็คือ ทีวี เครื่องนึง !!! เป็นทีวีของผมเองที่ตั้งอยู่ปลายเตียง
เราก็..เอ๊ะ ยังอยู่ในห้องนอนนี่หว่า ???? แล้วก็ก้มหน้ามองลงมาข้างล่าง....เจอผ้าห่ม....ผืนที่ใช้คลุมตัวตอนนั่งสมาธิ....ชักยังไง....
ก็เลยพลิกตัวมองไปทางด้านบน...... พระเจ้า....เจอหัวตัวเองตั้งโด่อยู่
ส่วนกายทิพย์คาอยู่ที่รูจมูก ...สยดสยองจนบรรยายความรู้สึกไม่ถูก....(5555)
พอกายทิพย์ก็เข้าที่ ก็ลืมตาออกจากสมาธิมานั่งขำตัวเองซักพักใหญ่...

 

ทีนี้ก็มานั่งทบทวนตัวเองดูเรื่องนี้
ส่วนตัวนะครับผมคิดว่า คนที่มีลมหายใจละเอียด ไม่ว่าจะจริตไหน จะมีปัญหาเหมือนผมนี่แหละ คือลมหายใจหายไปดื้อๆตอนที่กำลังจะนิ่ง
หรือบางตำราจะบอกว่า ถ้าคุณมีปลายจมูกเชิดขึ้นนิดๆ ก็จะมีปัญหาเรื่อง การจับจุดตกกระทบที่ปลายจมูกด้วย

ที่อยากจะบอกก็คือว่า ถ้าคุณมีปัญหาเหมือนผม คือเลือกกรรมฐานมาตัวนึงแล้ว ไม่ก้าวหน้าเท่าทีควร
บางทีการพิจารณาเอากรรมฐานกองอื่นมาฝึกแทน อาจจะเป็นอีกทางเลือกนึงก็ได้

 

เพิ่มอีกนิดนึงนะครับ เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีรายละเอียดอะไร เกี่ยวกับการปฏิบัติ หรือการเกิดนิมิตเลย
จริงๆก็คือมันไม่มีรายละเอียดอะไรเลย ที่ผมทำก็แค่ นั่งมองลมที่มันครูดลำคอไปเรื่อยๆ เพลินๆ ที่ทำมีอยู่แค่นี้แหละครับ
บทที่นิมิตมันจะมา อยู่ๆมันก็โผล่พรวดมาดื้อๆตรงนั้นแหละครับ ไม่ได้มีเทคนิคอะไรพิเศษทั้งสิ้น มันมาของมันเอง