เรื่องเด่น ประสบการณ์ การเข้าฌาน 4 ครั้งแรก

เรื่องทรงอยู่ในอารมณ์เดียวตลอดเวลาในทุกอิริยาบทนั้นอย่าเพิ่งไปสนใจเลยครับ
เอาแค่เข้าออกสมาธิในแต่ละระดับในอย่างเป็นวสีหรือมีความชำนาญให้ได้ก่อนครับ
เฉพาะอิริยาบทนั่งนะครับ
โดยที่ไม่มีการลังเลสงสัยในภพหรืออาการต่างๆที่ปรากฏ
ถ้ายังมีการแตกตื่นหรือยังยินดีในอาการหรือภพต่างๆ
โดยที่ไม่สามารถแยกแยะสิ่งที่ปรากฏขึ้นได้ก็แสดงว่ายังข้องหรือติดอยู่ครับ
ต่อมา
ถ้าได้แล้วก็มาเดินจงกรมฝึกอิริยาบทเคลื่อนไหว
แล้วจะเข้าใจอานิสงฆ์ของการเดินจงกรมข้อที่ว่า
สมาธิที่ได้จะไม่เสื่อมหรือเสื่อมได้ยากครับ
นี่แค่ฝึกจับดินสอเองครับ
ยังไม่ได้หัดเขียนเลย
กอไก่กอกาจนไปถึงเขียนกลอนแต่งหนังสือ
ยังมีอีกเยอะครับ
เพราะสมาธิยังนำไปใช้ไม่ได้เลยก็แตกตื่นกันแล้ว
บอกไว้ก่อนครับ
จะได้ไม่หลงคิดว่าเป็นมรรคผลนิพพาน
ขอบคุณครับ

 

การเข้าญาณมันน่าจะอยู่ข้างหลังนะลองเข้าแบบจับดูตัวเองดิ
มันจะรู้สึกว่าส่วนหลังมันจะเด้งๆเข้าทีละญาณลองจับดูที่ตัวเองดู
ผมก็ใช่วิธีนี้แห่ละจะดูว่าตัวเองเข้าสมาธิเป็นมั้ยหลังจากที่ลองแล้ว
ก็รู้สึกได้ว่าการเข้าญาณนี้ต้องเข้าแบบนี้นิเองผมก็ไม่ได้อ่านตำราอะไรมา
อย่างที่ท่านบอกวิชานอกริตไม่มีครูบาอจารย์เหมือนกันก็ฝึกตามที่เคย
อ่านๆผ่านทางเน็ตมานี้และ

 

ที่คุณข้างบนพูดเหมือนวิธีการฝึกเพื่อ
นำผลที่ได้ไปใช้ช่วยคนวิธีการหนึ่งนะครับ
หลักการมันคือ ฝึกรวมสัมผัสกับพลังงาน
เพื่อให้มาหนุนกันครับ...

 

ผมเคยมีประสพการณ์ที่คล้ายกันครับ พอถึงช่วงที่เห็นภาพและเสียงต่างๆ ผมจะสนใจอยู่สักพักหนึ่งแต่หาคำตอบในภาพเหล่านั้นได้ไม่หมด ผมจึงปล่อยวางไป จนวูปไปอีกครั้ง หายไปหมดภาพ เสียง ตัวตน แล้วก็เกิดความปิติขึ้นมา แล้วกอยู่แบบนั้น จนวูปกลับมาลืมตา แต่อารมณ์ปิติและนิ้งสงบยังคงอยู่ไปอีกสักครู่ใหญ่ๆ ยังไม่เคยผ่านช่วงเกิดปิติไปเลย ไม่รู้ว่าผ่านไปจะเป็นยังไง

 

ผมทำงานจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำ นี้เรียกได้ว่าเป็นการ "ฝึกสมาธิ" ไหมครับ
ผมทำงานแบบเดิทมาจะ 10 ปีละครับ เมื่อก่อนทำทีละงาน ตอนนี้ ทำงานอย่างอื่นพร้อมกันทีเดียว 2-3 งาน
ผมใช้เวลาทำงานส่วนใหญ่จะไม่พูดกับใครเพราะมีพนักงานคนเดียว จึงทำให้มีสมาธิ
แต่ข้อเสียคือ มีสมาธิกับสิ่งที่ทำมากไป หรือเรียกได้ว่า จิตจดจ่อกับสิ่งที่ทำแบบแยกสติออกไปจากโลกภายนอก ฝึกจนมีความสามารถทำงานได้หลายงานในเวลาเดียวกัน (ทำงานนั่งอยู่หน้าคอมทั้งวันครับ (ยกตัวอย่างงานครับ เช่น เขียนข่าว เขียนเว็บ ซ่อมคอม ลงwin งานเสริมอื่นๆอีก)

แต่ข้อเสียคือ เวลาขับรถ มีสติในการขับรถมากไป ถ้ามีคนช่วยคุย สติจะหลุด จนบางทีขับเลยทางเข้าบ้าน

แต่พักหลังมาผมชอบฝัน เหมือนหลับไม่สนิท เพราะก่อนจะฝัน ถ้าผมคิดถึงเรื่องอะไรก็จะเก็บไปฝันเป็นเรื่องเป็นราวมากๆ บางครั้งหาของไม่เจอ ก็เก็บไปฝันว่าของอยู่ตรงไหน บางทีก็มีนิมิตต่างๆ ครูบาอาจารย์มาเข้าฝันครับ

ผมไหว้พระสวดมนต์ทุกวันครับ

 

การตั้งใจทำงาน คือ การทำสมาธิไปในตัวอยู่แล้วครับ
แต่เป็นการเอาจิตไปจดจ่อกับงานครับถือว่าดีแล้วครับ..
แต่มันจะได้สมาธิสะสมอย่างเดียว ซึ่งสมาธิแบบนี้อย่างเดียว
มันขึ้นๆลงๆได้ครับ แต่ว่า มันจะไม่ได้ในส่วนของกำลังสติทางธรรมนะครับ
สติทางธรรมคือ ตัวที่จะคอยควบคุมความคิด
ควบคุมพฤติกรรมของจิต...
ตลอดจนตัวที่ จะทำให้เรารู้อะไรๆทางนามธรรมต่างๆครับ

ที่เคยทำมาดีแล้วครับแต่
เราควรทำควบคู่กับการเจริญสติในชีวิตประจำวันด้วย
ไม่ว่าด้วยวิธีอะไรขอให้มีฐานอยู่ที่กาย เช่น เวลาเดินไป
โน้นนั่นนี้ ให้นับก้าวเดิน หรือถ้าเราอยู่เฉยๆ ก็ให้
ทำความรู้สึกรับรู้ว่ามีลมหายใจเข้าและออกหยุดที่ปลายจมูก
และหายใจให้ลึก แต่ไม่ต้องตามลม
ลองเอานิ้วไว้ที่ปลายจมูก ถ้ารู้สึกว่า มีลมสัมผัสตลอดที่หายใจเข้า
จนท้องพองและหายใจออกจนท้องยุบอยู่ที่ปลายนิ้ว
นั่นแสดงว่าเราไม่ได้ตามลม แล้วค่อยเอานิ้วออก
ให้เปลี่ยนมาอยู่ที่ปลายจมูกแทนครับ
หรือถ้าเบื่อๆ จะเคาะนิ้ว นับนิ้วก็ว่ากันไป....

อย่างนี้จะได้ทั้งสติทางธรรมและสมาธิสะสมมาหนุนกัน
ซึ่งจะส่งผลให้สติเราไม่ขาดช่วง(การขาดช่วง ขาดสติ จริงๆแล้วคือเรื่องปกติ)
เพียงแต่ว่ามันจะกลับมารู้ตัวเร็วครับ..
และความเข้าใจทางด้านนามธรรมต่างๆเราจะดีครับ
เราจะรู้เองว่า ฝันเราเกิดจากอะไร
และถ้าลืมตาแล้วเราไม่รู้อะไร ให้ลืมไปเลย

แล้วมาเจริญสติต่อ เด่วมันจะรู้เอง...
และต่อไป มันจะทำให้เราได้ค้นพบด้วยตัวเราเอง
ว่าเราอ่านกิเลสตัวไหน
ที่นี้ ก่อนจะนอนเราค่อยมาดูว่าเราพลาดตัวไหน
และก่อนตื่นนอนอย่าพึ่งลืมตา แล้วพิจารณาซ้ำอีกครั้ง
เท่านี้ ก็จะพัฒนาคุณภาพจิตไปได้พร้อมๆ
กับการดำรงชีวิตประจำวันครับ

 

ผมซึ้งมากครับ ผมก็พยายามนั่งทุกวันเเต่สูงสุดได้ไม่เกิน30นาที ทำไงดี
นั่งก็ไม่เห็นอะไรด้วย

 

เอาระบบพื้นฐานการหายใจให้ได้ก่อนครับ
ส่วนการเห็นได้หรือไม่เห็น อยู่ที่การตัดความอยากครับ
ส่วนการเห็นได้นั้น สิ่งสำคัญไม่ใช่สิ่งที่เราเห็นครับ
มันอยู่ที่ว่า เราเข้าใจวัตถุประสงค์ในการเห็นหรือไม่
เป็นอย่างไร เด่วยกตัวอย่างให้ดูนะครับ

ยกตัวอย่างเช่น เห็นผีแว๊บๆแวมๆ รวมทั้งแสง สี เสียง หรือขนลุก
ขนพอง หรือทุกกิริยานะครับ แต่ยกเปรียบกับการเห็น
แต่ให้เทียบเคียงกันได้.

เห็นปีแว๊บๆแวมๆ นี่คือสิ่งที่เราเห็นครับ
แต่สิ่งที่ขวางความก้าวหน้าด้านการปฏิบัติของเราก็คือ
ความอยากในการที่จะรู้ว่า สิ่งที่เห็นคืออะไร ทำไมเราเห็น
และเราเห็นได้อย่างไร ซึ่งทำให้เราปรุงแต่งได้ต่างๆนาๆครับ
ปกติเราจะยังไม่รู้ เพราะการที่จะรู้เรื่องพวกนี้ได้เลยนั่นคือ
กำลังสติทางธรรมมันจะเป็นตัวบอก สติทางธรรมมันคล้ายๆ
ตัวความคิดของเราในส่วนนามธรรมครับ ถ้าความคิดทั่วไป
เราใช้ตอนลืมตา เช่น หน้าที่การงาน เรื่องเรียนฯลฯ พอนึก
ภาพออกนะครับ ดังนั้น ถ้าไม่รู้ไม่เห็นอะไร
หรือเห็นแล้วไม่เข้าใจ ให้เฉยๆไปทุกๆกรณี
แล้วมาเจริญสติต่อให้ต่อเนื่องครับ


แต่ถ้าเห็นผีแว๊บๆแวมๆ..แล้วเราทำบุญอุทิศส่วนกุศให้ไป
นี่คือวัตถุประสงค์ในการที่เค้ามาปรากฏให้เห็นครับ
และหลังจากที่อุทิศไปแล้ว และเราก็เฉยๆไป ไม่อะไรๆกับมัน
ทำแล้วก็แล้วไป และมาเจริญสติของเราต่อไป.....

ถ้าทำได้ และมีกำลังสติเพิ่มมากขึ้น ตัวจิตของเรามันจะมี
เครื่องรู้ตัวหนึ่งเกิดขึ้นได้เอง สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน
โดยที่เราไม่ต้องไปถามใครครับ ก็คือ
ยกตัวอย่าง เห็นผีแว๊บๆแวมๆ มันจะรู้เลยว่า ดวงจิตนี้ตาย
อย่างไร เป็นมาอย่างไร มาเพื่ออะไร ทำอะไรมาถึงตาย ฯลฯ
และเราก็จะต้องทำบุญอย่างไร ดวงจิตนี้ถึงจะรับได้อย่าง
เต็มที่ และควรกล่าวอย่างไรด้วยครับ....

ปล. เข้าใจที่เล่าให้ฟังนะครับ. นักปฏิบัติ ที่ไปได้ช้า
ก็เพราะไปเผลออยากรู้ว่ามันคืออะไรๆ โดยที่ไม่สร้าง
สติทางธรรมให้มันสมดุลย์กับการรับรู้ทางนามธรรม
นั่นหละครับ ช้าคือ ช้าทั้งการยกระดับสมาธิ
ช้าทั้งด้านการฝึกกรรมฐานต่างๆไม่สำเร็จซักอย่าง
ช้าในเรื่องความเข้าใจทางด้านนามธรรมต่างๆ
ตลอดจนความสามารถในการใช้งานทางจิตได้
ประมาณนี้ครับ

 

ขอบคุณครับ
ทำงาน ผมเปิดฟังธรรม ใน youtube และหาข้อมูลในเน็ต เหมือนที่ทำอยู่ในขณะนี้ไปด้วยครับ
ทำให้เข้าใจชีวิต รู้สึกเบื่อชีวิต เห็นความทุกข์ของตัวเองและคนอื่น
ธรรม ก็คือ ธรรมชาติ ครับ

 

ผมเห็นความอยาก ได้อภิญญา นั้นก็ความทุกข์เช่นกันครับ
ส่วนความอยากที่เป็นทุกข์ของผมตอนนี้ อยากหาที่สงบ มีที่สัก 2-3 ไร่ จะทำที่ปฎิบัติธรรม
ทำบ้านให้เป็นธรรมชาติครับ

 

ความสามารถต่างๆมีไปก็แค่นั้น
ถ้าเราไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรกับมัน
เพื่อผู้อื่นหรือเพื่อประโยชน์ทางธรรมโดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ มีไปก็เสื่อม
ต้องมีแนวทางอย่างที่บอกในจิต
มันถึงจะมีโอกาสเกิดและไม่เสื่อมได้ครับ

เอาตัวเราเองเป็นครูบาร์อาจารย์ครับ
เหตุเกิดจากในแก้ที่ภายใน
เหตุเกิดจากภายนอกใช้สติพากายไปแก้ปัญหาครับ ทำกายให้เป็นวัด
ทำใจให้เป็นพระ แม้ที่ไหนเราก็อยู่ได้ครับ

ปฎิบัติธรรมคนเดียวก็สนุก
หลายคนก็สนุกครับ ถ้าเรามาถูกทาง

ธรรมขาติคือเข้าใจธรรมชาติ ยกตัวอย่าง
เช่น ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ
คือ สิ่งที่มีอยู่แล้วโดยธรรมชาติ
เพียงแต่ โลภะ โมหะ โทสะ ที่มีในจิตเรา
ที่อย่าไปดึงมันเอามาจนกลาย
เป็นกิเลสก็พอครับ
เรื่องอื่นๆก็คล้ายกันครับ

และอยู่ร่วมกับธรรมชาติ
หมายรวมการอยู่ร่วมในสังคมด้วย
ให้ได้อย่างแยบยลครับ

จิตที่คลายตัวเองได้อย่างธรรมชาติ
คือจิตที่อยู่ร่วมกับธรรมชาติที่มีอย่างปกติ
แต่ไม่ยึดติดในธรรมชาตินั้นๆครับ

การที่ชอบหรือไม่ชอบคือยึด
การที่ชอบหรือไม่ชอบและปรุงแต่ง
ตามที่ชอบหรือไม่ชอบคือยึดติด
หรือยึดมั่นถือมั่น

ดังนั้นไม่ว่าชอบหรือไม่ชอบ
มันยึดอะไรไม่ได้ครับ
จิตมันถึงจะคลายตัวเอง
ได้โดยธรรมขาติของมัน
โดยไม่ใช้วิธีการใดๆ
ไม่ว่า สมาธิ คบะ ฌาน ญาน
กำลังจิตฯลฯ
ปล เล่าให้ฟังเฉยๆนะครับ คุณ Rei123

 

สาธุครับ
ทุกข์วันนี้มีทุกข์ทางโลก แต่ไม่กลัว เพราะเรามีความอดทน
ขอบคุณครับ

 

ชัดเจนมาก อนุโมทนาเ้วยค่ะ สาธุ

 

ขอบคุณสำหรับความรู้ค่ะ
หัดนั่งสมาธิค่ะ ยังไม่ถึงไหน

กราบพระอาราธนาพระพุทธเจ้า ขอเทวดาชั้นพรหม หนึ่งชุด มาดูแล เราขณะฝึกกรรมฐาน
ไตรสรณคมน์ และ สัพเพ แผ่เมตตา ...

แต่ นั่งได้ไม่นานค่ะ มันจะกระตุก แบบ แรงโดนไฟฟ้าช้อต ใจมันหาย จนล้าแบบตกใจ สมาธิกระจุย

เเต่ตอนนั่งไม่ตกใจ ไม่ฟุ้งซ่าน ก้อค่อยๆดีขึ้น
หัดอยู่ค่ะ เพราะไม่ค่อยว่างค่ะ ต้องทำงาน
(หัดนั่งเองค่ะ ไม่เคยไปฝึกสำนักไหน )

คงต้องเก็บเลเวลไปเรื่อยๆ