ปราการแห่งทิฐิ

ปราการแห่งทิฐิ

ชายหนุ่มกับห_ิงสาวคู่หนึ่งเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน ฝ่ายชายก็ถูกเกณฑ์ไปราชการสงคราม ห_ิงสาวไปส่งสามีจนสุดสายตา เขาหายไปในสงครามเป็นเวลากว่า 3 ปีจึงส่งข่าวคราวกลับมา เธอดีใจมากจูงมืออ้ายตัวเล็กไปรับผู้เป็นพ่อแต่เช้าตรู่ ทันทีที่พบกันทั้งสองโผเข้าหากัน สัมผัสไออุ่นจากกันและกัน นิ่ง นาน จนเกือบลืมไปว่ามีลูกชายตัวเล็กยืนจ้องตาแป๋วอยู่

ผู้เป็นพ่อดีใจมาก ยื่นมือไปหมายกอดลูกชายแต่เจ้าหนูถอยกรูด แม่ปลอบว่า "อย่าตกใจ เจ้าหนูไม่เคยเห็นหน้าพ่อมาก่อนก็เป็นเช่นนี้แหละ" ทั้งสามเดินกลับมาตามทางจนถึงตลาด ห_ิงสาวขอตัวเข้าไปซื้อข้าวของสำหรับทำกับข้าวมื้อพิเศษ ชายหนุ่มมีโอกาสอยู่กับลูกชาย จึงขออุ้มเจ้าตัวน้อยอีกครั้งหนึ่งแต่ไม่สำเร็จ เท่านั้นยังไม่กระไร พอเจ้าลูกชายเริ่มพูดบางสิ่งบางอย่างเขาจึงรู้สึกได้ถึงที่มาแห่งปฏิกิริยาอันผิดปกติ "น้าไม่ใช่พ่อของหนู พ่อหนูมาหาแม่ทุกคืน พอแม่นั่งพ่อก็นั่ง พอแม่ยืน พ่อก็ยืน..."

เพียงไม่กี่คำเท่านี้เอง หัวใจของชายหนุ่มผู้เหนื่อยหนักมาจากสงครามอันแสนหฤโหดยาวนานก็พลันกระด้างยังกับแผ่นศิลา สักพักหนึ่งพอห_ิงสาวเดินกลับมาจากตลาด เธอก็พบว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาไม่เพียงแต่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน หากหน้าเธอเข้าก็ไม่ปรายตามองอีกต่อไป เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เย็นวันนั้น อาหารที่เธอบรรจงทำอย่างสุดฝีมือเพื่อต้อนรับการกลับมาของเขาจืดสนิท ทั้งคู่เข้านอนแต่หัวค่ำ ต่างนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด เธอถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นขณะที่เธอแวะไปซื้อของ เขาถามว่าเธอยังเป็นผู้ห_ิงคนที่เขาสุดรักอย่างจับใจคนเดิมอยู่หรือเปล่า ต่างคนต่างถามกันและกันในความมืด ทว่าเป็นการถามที่เงียบงำจนวังเวง

เขาเย็นชากับเธอจากวันแรกจนถึงวันที่สาม ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีการโอบกอดอันอบอุ่น ไม่มีการรับประทานอาหารร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีแม้แต่การปรายตามองกันและกันอย่างเต็มสองตาฉันสามีหนุ่มภรรยาสาว การณ์เป็นไปดังนั้นอยู่จนถึงเย็นวันที่สาม แล้วความอดทนของเธอก็สิ้นสุดลง เธอตัดสินใจลาจากความระทมทุกข์ที่แม่น้ำสายหนึ่ง ทิ้งปมปั_หาทุกอย่างไว้ข้างหลังอย่างไม่ไยดี

เย็นวันนั้นเขารู้ข่าวการจากไปของเธอด้วยน้ำตานองทั้งสองแก้ม เขาไปรับศพเธอมาบำเพ็_กุศลอย่างเงียบๆในบ้านของตัวเอง มีเพียงเจ้าหนูเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเขาจนดึกดื่น และคืนนี้ความลึกลับทั้งปวงก็ได้รับการคลี่คลาย

ตะเกียงน้ำมันก๊าดที่จุดไว้บนโลงค่อยๆหรี่ลงจวนเจียนจะดับ เขาเติมน้ำมันแล้วจุดใหม่ เปลวไฟโชนแสงวูบวาบ เขาลุกเดินกลับไปกลับมา ขณะนั้นเองเงาของเขาทาบทอไปปรากฏยังฝาเรือน เจ้าหนูชี้ไปที่เงาพลางตะโกนลั่น "นั่นไง พ่อหนูมาแล้ว พอแม่นั่งพ่อก็นั่ง พอแม่ยืนพ่อก็ยืน คนนั้นแหละพ่อของหนู"

ชายหนุ่มมองตามเจ้าหนู เห็นเงาของตัวเองทาบทออยู่ที่ฝา จึงเข้าใจขึ้นมาในนาทีนั้นเองว่า "พ่อ" ที่เจ้าหนูเอ่ยถึงก็คือ "เงา" ที่เห็นอยู่นี่เอง ปริศนาทุกอย่างกระจ่างแล้ว
เธอ...คงรักเขามากสินะ ถึงขนาดสมมุติให้เงาตัวเองเป็นเขา แล้วบอกเจ้าหนูว่าเงาก็คือตัวเขา คือ "พ่อ"ที่หายไปในสงคราม โอ...ไม่น่าเลย

ความจริงนี้เจ็บปวดเกินไป เจ็บเกินกว่าหัวใจของคนธรรมดาจะรับไหว รุ่งขึ้นอีกวัน เขาชดใช้ความผิดพลาดอย่างมหันต์ของตัวเอง ด้วยการให้แม่น้ำเป็นตุลาการผู้พิพากษาชีวิตเขาอีกชีวิตหนึ่ง...เรื่องราวของเขาและเธอเป็นโศกนาฏกรรมแห่งความรักที่เล่าขานกันมาอีก นานนับนาน

วันนั้น หลังจากเจ้าหนูพูดถึง "พ่อ" ของตัวเองให้เขาฟังที่กลางตลาด หากเขาไม่หุนหันพลันแล่น มีสติสักนิดหนึ่ง ถามไถ่จากเธอว่า "พ่อ" คนที่เจ้าหนูพูดถึงคือใคร และหลังจากที่เขาเย็นชา ปิดปากเงียบสนิท หากเธอจะอาจหา_ถามเขากลับไปว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอก็คงไม่ต้องเจ็บจนเกินเยียวยา และเขาเองก็คงไม่ต้องจบชีวิตอย่างน่าอนาถเช่นนั้น

ไม่ใช่เธอไม่รักเขา และไม่ใช่เขาก็ไม่รักเธอ หากทั้งเธอและเขาต่างรัก ต่างภักดีต่อกันอย่างสุดซึ้ง ความรักของคนทั้งสองบริสุทธิ์ งดงาม หมดจด จนกลายเป็นตำนานเล่าขานดังเรื่องราวของวีรบุรุษวีรสตรีผู้พิชิต ความผิดพลาดหากจะพึงมีบนเส้นทางแห่งรักแท้จนกลายมาเป็นโศกนาฏกรรมของคนทั้งคู่เกิดจากเส้นบางๆของปราการแห่ง "ทิฐิ" โดยแท้

หากทั้งเธอและเขา ยอมวาง "ทิฐิ" ลง แล้วหันหน้าเข้าหากันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ถามไถ่จากกันและกันอย่างให้เกียรติกันทั้งสองฝ่าย ไหนเลยจะต้องมาจำพรากทั้งที่ยังรักล้นใจเช่นนั้น รักเอย รักนั้นงดงาม บริสุทธิ์ อ่อนหวาน ไม่ใช่ความผิดของความรักหรอกจะบอกให้ ผิดที่ใจอันมากด้วย "ทิฐิ" ของทั้งคู่นั่นต่างหาก

ปรารถนารักที่ยั่งยืนหมื่นปี อย่าให้มี "ปราการแห่งทิฐิ" มากางกั้นแค่นั้นพอ........

โศกนาฏกรรมแห่งความรักที่บันทึกไว้ในข้อเขียนเรื่อง "เมตตาภาวนา : คำสอนว่าด้วยรัก" ของท่าน "ติช นัท ฮันท์

 

แบบว่า......เรื่องมันเศร้า......

 

เมล็ดพันธุ์แห่งความสุข

เมล็ดพันธุ์แห่งความสุข

" ..หากเรามองดูตัวเองอย่างลึกซึ้ง

เราจะมองเห็นทั้งดอกไม้และขยะอยู่ในตัวเรา

พวกเราแต่ละคนนั้น มีความโกรธ ความเกลียด

ความซึมเศร้า การแบ่งชั้นวรรณะ

และขยะอื่นๆ อีกนานัปการในตัวเรา

แต่ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่เราจะต้องหวาดกลัว

ชาวสวนรู้จักวิธีที่จะเปลี่ยนแปลงขยะให้กลายเป็นดอกไม้ฉันใด

เราก็สามารถจะเรียนรู้ศิลปะการเปลี่ยนแปลง

ความโกรธ ความซึมเศร้า และการแบ่งชั้นวรรณะ

ให้กลายเป็นความรักและความเข้าใจได้ฉันนั้น.. "

หนังสือชุดสื่อความคิด เมล็ดพันธุ์แห่งความสุข, ติช นัท ฮันห์ เขียน, ธีรเดช อุทัยวิทยารัตน์ แปล, สำนักพิมพ์มูลนิธิโกมลคีมทอง (ธันวาคม 2539)

 

ชีวิตคือปาฏิหาริย์ (ติช นัท ฮันห์)

ชีวิตคือปาฏิหาริย์
............................................
ที่เวียตนาม สมัยที่ฉันยังเป็นพระหนุ่มอยู่นั้น วัดประจำหมู่บ้านทุกวัดจะมีระฆังใบให_่
เหมือนกับระฆังในโบสถ์คริสต์ในยุโรปและอเมริกา ทุกครั้ที่เสียงระฆังดังขึ้นชาวบ้านจะ
หยุดงานที่กำลังทำอยู่ และกำหนดลมหายใจเข้า -ออกอย่างมีสติเป็นเวลาสองสามนาที
ที่หมู่บ้านพลัมซึ่งเป็นชุมชนที่ฉันอาศัยอยู่ในฝรั่งเศส พวกเราก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน ทุก ๆ
ครั้งที่ได้ยินเสียงระฆัง เราจะกลับมาอยู่กับตัวเราเอง และเพลิดเพลินกับการหายใจ
ในขณะหายใจเข้า เราจะนึกในว่า"ฟังซิ ฟังซิ" และเมื่อเราหายใจออก เราจะนึกในใจ
ว่า "เสียงอันไพเราะนี้นำฉันกลับมาสู่บ้านที่แท้จริง"

บ้านที่แท้จริงของเรานั้นอยู่ในปัจจุบันขณะ การอยู่ในปัจจุบันขณะเป็นเรื่องปาฏิหาริย์
ปาฏิหาริย์ไม่ใช่การเดินบนผิวน้ำ ปาฏิหาริย์ก็คือการเดินไปบนพื้นดินสีเขียวในปัจจุบัน
ขณะ และพึงพอใจกับความสงบสุข และความสวยงามที่มีอยู่แล้วในขณะนี้ ความสงบ
สุขนั้นอยู่รอบๆ ตัวเรา ในโลกนี้และในธรรมชาติ รวมทั้งภายในตัวเราเอง ในร่างกาย
และวิ__าณของเรา เมื่อใดที่เรารู้จักการเข้าถึงความสงบสุขเช่นนี้เราจะได้รับการเยียว
ยาและเปลี่ยนแปลง นี่ไม่ใช่เรื่องของความศรัทธาแต่เป็นเรื่องของการปฏิบัติ เราเพียง
แต่ต้องแสวงหาทางที่จะนำร่างกายและจิตใจของเรา ให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันขณะ
เพื่อที่เราจะได้สัมผัสกับความสดชื่น การเยี่ยวยารักษาและความมหัศจรรย์

เมื่อปีกลาย ที่นิวยอร์คในขณะที่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่คันหนึ่ง ฉันสังเกตเห็นว่า
คนขับเท็กซี่ไม่มีความสุขเลย เขาไม่ได้อยู่กับปัจจุบันขณะ ไม่มีความสงบสุข
และความสดชื่นรื่นเริงอยู่ในตัวเขาเลย เขาไม่สามารถมีชีวิตชีวาได้ในขณะ
ที่กำลังขับรถ และแสดงให้เห็นจากการขับรถ พวกเราส่วนให_่ก็ทำเช่นนี้
เหมือนกัน เราเร่งรีบกันมาก แต่เราก็ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่เรากำลัง
ทำอยู่ เราไม่ได้อยู่ในศานติ ร่างกายของเราอยู่ที่นี่ แต่จิตใจเรากลับล่อง
ลอยไปที่อื่น อาจจะไปอยู่ในอดีตหรืออนาคต หรือไม่ก็ถูกครอบงำด้วย
ความโกรธ ความอึดอัดคับข้องใจ ความหวัง หรือความฝันต่างๆ นานา
เราไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างแท้จริง เราเป็นเสมือนกับดวงวิ__าณทีล่องลอย
เวลาลูกซึ่งกำลังน่ารักของเราเข้ามาหาและยิ้มให้เรา เราก็กลับละเลยลูกไป
โดยสิ้นเชิง และลูกก็จะไม่สามารถเข้าใจเราได้...ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้

ในนวนิยายเรื่อง "คนนอก" ของอัลแบร์ กามูส์ พูดถึงชายคนหนึ่งซึ่งกำลัง
จะถูกประหารชีวิตในสองสามวันข้างหน้า ขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ตามลำพังใน
คุกนั้น เขาสังเกตเห็นท้องฟ้าสีน้ำเงินซึ่งมีแสงอาทิตย์สาดส่องลอดผ่านลงมา
และในทันใดนั้นเอง เขาเกิดความรู้สึกดิ่มด่ำกับชีวิตอย่างลึกซึ้ง อยู่กับปัจจุบัน
ขณะอย่างแท้จริง เขาปฏิ__าณว่า จะขอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไม่กี่วันอย่างมีสติ
ด้วยการตระหนักรู้อย่างเต็มที่ในแต่ละขณะ และเขาก็ทำเช่นนั้นมาได้หลายวัน
จนกระทั่งสามชั่วโมงก่อนการประหารชีวิต บาทหลวงรูปหนึ่งได้เข้ามาในคุกเพื่อ
ที่จะรับฟังการสารภาพบาป และทำพิธีกรรมครั้งสุดท้ายให้ แต่ชายคนนี้อยาก
จะอยู่ตามลำพัง เขาจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้พระรูปนั้นออกไป และใน
ที่สุดเมื่อทำได้สำเร็จ เขาก็พูดกับตัวเองว่า บาทหลวงรูปนี้ มีชีวิตราวกับคนที่
ตายไปแล้ว เขาเห็นว่า คนที่พยายามช่วยชีวิตเขานั้น กลับมีชีวิตชีวาน้อยกว่า
คนที่กำลังจะถูกประหารชีวิตอย่างเขาเสียอีก

 

สวัสดีค่ะ

 

ชอบเรื่องที่เอามาโพสมากเลยครับ

 

ไม่ใช่เธอไม่รักเขา และไม่ใช่เขาก็ไม่รักเธอ หากทั้งเธอและเขาต่างรัก ต่างภักดีต่อกันอย่างสุดซึ้ง ความรักของคนทั้งสองบริสุทธิ์ งดงาม หมดจด จนกลายเป็นตำนานเล่าขานดังเรื่องราวของวีรบุรุษวีรสตรีผู้พิชิต ความผิดพลาดหากจะพึงมีบนเส้นทางแห่งรักแท้จนกลายมาเป็นโศกนาฏกรรมของคนทั้งคู่เกิดจากเส้นบางๆของปราการแห่ง "ทิฐิ" โดยแท้
---------------------------------------------------------------

เส้นใยบางๆ ของคำว่ารัก......
(kiss) ดูแลใส่ใจกันนะคะ.....แล้วรักจะยืนยาว

 

ขุด

 

ทิฐิ..นี่น่ากลัวนะคะ (ใครที่พกติดตัวอยู่ก็จัดการมันซ่ะ...)