ปล่อยวางทุกอย่างแต่ไม่ปล่อยวางตัวเองพ้นทุกข์ได้ยังไง??

อีกอย่าง

สายหลวงพ่อเทียน
ตั้งแต่หมดหลวงพ่อคำเขียน

ที่สอนๆก็เหลือแต่รูปแบบเต็มที
อาศัยพูดให้เหมือนๆ
นะแต่ไม่ว่าท่าน มีความเพียรก็ล่วงทุกข์ได้

ส่วน
ที่แจ๋วๆอยู่ตอนนี้
มีองค์หนึ่ง
ชื่อ

หลวงพ่อสมบูรณ์ อยู่กระบี่

แต่ท่านบอกว่าท่าน...
ไม่ต่อ เรื่องส่วนตัว
จบ

 

ใครก็ได้ที่สอนให้ปฏิบัตืกับใจและจบที่ใจ
ถ้ามีวิธีที่เหมาะกับจริตก็เป็นFC ได้เลย
รู้ที่ใจ
ละที่ใจ
ปล่อยวางที่ใจ
สิ้นทุกข์ที่ใจ
ไม่จำเป็นต้องไปสำนักฯ
เสมอไป

 

โพสก่อนๆลุงบอก
อยู่ใกล้พระอรหันต์ก็พอ
ไม่ต้องอ่านพระไตร ก็ไม่ว่าไร

ก็แนะนำท่านที่เป็นเลิศให้

มาวันนี้บอกไม่ต้องไปสำนักอีก
เอิ่ม ไม่เข้าจาย

 

ติดที่ปรามาสพระอริยะสงฆ์ไว้เยอะ มันก็ทำให้ตื้อๆทึบๆ
กับเรื่องนามธรรมทั้งหมด
ต้องอธิษฐานขอขมาอดโทษต่อพระพุทธ
พระธรรม
และพระอริยสงฆ์โดยเร่งด่วน
ใจจึงจะน้อมลงมารับนามธรรมได้อีก

 

หลวงตาหลังไมค์ผมไม่รู้เป็นใคร
ถ้าบอกชื่อ คงรู้จัก

ส่วนตัวไม่ลงใจ
หลวงตา ย
ส่วน หัวหิน นี่ไม่แนะนำอย่างยิ่ง

เหตุผล มาจาก
ปากของ หลวงพ่อที่ศรีราชา

เล่าไว้โพสนี้ที่เดียว
เป็นเรื่องส่วนตัวมาก และศิษย์ใกล้ชิดเท่านั้นที่รู้
ผมลงให้ท่านใกล้สวนเสือ

ขอจบ และ
ไม่อนุญาติให้ใช้โพสนี้
อ้างอิงให้เกิดความขัดแย้งใดๆทั้งสิ้น

 

นั่นแหนะ ใจมันกระด้างฟังคนพูด
ภาษาธรรมดายังไม่รู้เรื่อง
ลุงแมวบอกว่าคนที่อ่านหนังไม่ได้
ถ้าอยู่ใกล้กัลยาณมิตรหรือใกล้ครูอาจารย์
ชี้แนะแบบแผนการปฏิบัติที่จำเป็นให้ซึ่ง
ก็ต้อง
มาจากพระไตรปิฎกนั่นแหล่ะ
ก็บรรลุธรรมได้โดยมีการกำกับจากครูอาจารย์
ด้วย
นั่นยุคก่อน

มายุคนี้ คลิปเลย ไฟล์เลยไม่ต้องอ่าน
ให้เมื่อยลูกกะตา555

 

ไม่ได้ว่านะ

ยุคนี้ มันได้อะไรมาง่ายๆ
ไม่ค่อยเห็นคุณค่า

ใจนักปฏิบัติยุคนี้
ไม่ค่อยเข้มแข็ง
เพราะโดน สปอยหมด

แต่ที่ทำได้ก็มี
ถ้าไม่นอกกรอบสติปัฏฐาน

 

ไม่ได้ว่าให้นะเนี่ยะ
แค่สะตอใส่ หึหึ ไม่ทิ้งนิสัยพาโลพาเล
นิสัยยังงี้มีแค่ 2 อย่างคือ
ไม่ด่าชาวบ้าน
ก็โดนชาวบ้านด่า จำไว้นะยะ

 

บริหารสังคมชี้โน่นชี้นี่ มันคืออะไร
ช่วยให้ปล่อยวางอะไรได้มั่งอ่ะ

 

บริหารสังคม
พาพวกมาด่าคนนู้นนี้ มันคืออะไร

ช่วยให้ปล่อยวางอะไรได้มั่งอ่ะ

 

ถ้าลุงแมวจะตระบัตสัจ

เอาส้นตีงยัดใส่สัจจะตัวเอง

ก็ด่ามาได้ลุย

 

สภาวะเป็นไปได้อย่างใน #Rep 1
ถือว่า โปรแล้วครับ
เชื่อว่า สิ้นทุกข์และพ้นได้แน่

ขั้นตอนปฏิบัติ ในการนำไปถึง
คงแล้วแต่บุคคล
ปล. ตัวจิตอีกตัว ? ด้วยครับ ที่ต้องวาง​

 

ผมฟังแล้วนิดนึงชอบหลวงพ่อ ส ทั้งสอง ส เลย ส สุรินทร์ กับ ส ราชบุรี

 

หลวงพ่อ ส ราชรีนี่
ตอนเก่าๆ เข้มข้น
หลังๆท่านไม่ค่อยเล่าละ

...
ท่านว่าปี25ได้ขั้นแรกที่บ้านตาด
แล้วมีเพื่อนเป็น ศิษย์หลวงพ่อฤาษีมาบอก
ให้ลองทำสมาบัติ แล้ว...

เป็นไงต่อ ไปค้นเอา เอง

บอกได้คำเดียว
โคตรมันส์

 

มาบอกผมหรือบอกใคร ผมไม่ค้นแล้ว ไม่ชอบหาอิฐที่อันเดียวไม่สวยในขณะที่ อิฐเป็นหมื่นเป็นแสนก้อนก็สวยดี บางคนเห็นแค่อิฐก้อนเดียว คิดจะทุบทิ้งเลย ข้อนี้คุณควรพิจารณาดีดี

 

ขอเสริมนิดหนึ่ง
ว่าไปแล้ว ตาม คำตอบแรก ของ ลุงแมว
ก็ถือว่า พูดครบวงจรแล้วหละครับ
ว่าต้องปล่อยวางตัวอะไรบ้าง

เมื่อกี้ลืมไป ก่อนตอบ ลืมดูอายุประกอบด้วย
ถ้าอายุเริ่มต้น ๕๐ up ขึ้นไป กิริยา ของตัวจิต
ในส่วนที่ กำลังผุดขึ้น และกำลังหมุน(คล้ายก้นหอย) มันจะไม่เกิดให้เห็น
เหมือนในบุคคลที่อายุต่ำกว่านี้ลงมาครับ

ถ้าได้เคยนั่งสมาธิมามีกำลังบ้างและควบคู่กับเจริญสติมาในชีวิตประจำวัน
จะพบว่า คุณจะเห็น กิริยาของจิต คือ
๔. ก่อตัวเป็นวงกลมและหลุดไปข้างนอก (ถ้าไปติดกิริยาตรงนี้
หรือไปฝึกวิชาอื่นๆก่อน จะไปติดในเรื่องพิเศษแทน จะไม่สนทางเจริญสติและปัญญา
ดังนั้นให้ระมัดระวังด้วยนะครับ แนะนำให้แยกรูปแยกนามให้ได้ก่อน
อยากจะฝึกอะไรแล้วค่อยฝึก ไม่งั้น แม้ดูเหมือนไม่ยึดแต่มันเป็นกิเลส
อย่างหนึ่งเรียกว่า กิเลสธรรมครับ)
ย้อนมาด้วย
๓.กำลังจะเป็นวงกลม และ
๒.กำลังหมุนคล้ายก้นหอย
และ
๑.กำลังผุดมาเป็นแท่งๆ
การปฏิบัติจะเห็นจาก ๔ ไล่ลงมา ๑ ครับ
ตลอดจนสุดท้าย จิตกระเพื่อมเฉยๆ ไม่ก่อตัวอะไร

มาถึงส่วนท้ายนี้ ถึงจะเริ่มเข้าใจ กิริยาอาการต่างๆของจิต
ในขณะที่ปรุงร่วมหรืออยู่โดดๆของมัน พูดง่ายๆ หลังจากที่มันแยกรูปแยกนามได้
(แยกรูปแยกนามที่พูดทั้งหมดหรือก่อนหน้า
ไม่ใช่แยกกายแยกจิต หรือถอดจิต ถอดกายทิพย์นะครับ
คือ รู้และเข้าใจ กิริยา ฝ่ายอารมย์ ที่เป็นนามธรรม ในขณะที่จิตอยู่ในกายนี่หละครับ
ของ ๑.ตัวจิต ๒.ความคิดที่เกิดจากจิต
และ ๓. ความคิดผุดขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่เป็นเรื่องราวในอดีต หรือ ขันธ์ ๕ ส่วนนามธรร
หรือวิบากกรรม แล้วแต่จะเรียก พวกมีสัมผัสภายในจะเรียกว่า กระแสแหย่)
หรือ หลังจากที่เห็นความคิดกำลังขึ้นมาจากจิตได้ทัน
หรือ เห็นขันธ์ ๕ ส่วนนามธรรม ในขณะที่มันกำลังจะมารวมกับตัวจิตได้ทัน

พวกนี้จะเห็นได้ ก่อนที่จะเดินปัญญาได้ แบบที่จะไม่เป็นวิปัสสนึก
ถ้าอายุไม่มาก แล้วเห็นไม่ครบ หรือไม่ได้มีกำลังสมถะเพียงพอ จะสุ่มเสี่ยง
ในการ ที่จะดูไม่ออก ว่า ตัวจิต ๑. มันยก ความคิด ๒. ขึ้นมา
แล้วไปเผลอคิดว่า มันเป็นตัวสติเป็นปัญญา แล้วเผลอไปพิจารณา
ซึ่งมันจะยังเป็น สัญญาทางโลกๆอยู่ มันไม่ส่งผลต่อการพัฒนา
ตัวจิตครับ และจะไม่ค่อยทัน เวลาที่ ๑.จิต กับ ๓.ขันธ์ ๕ นามธรรม
รวมกัน เป็นเหตุให้กลายเป็นพฤติกรรม ที่เป็นไปตาม จริต อนุสัย
วิบาก อย่างใดอย่างหนึ่งนั่นเองครับ พวกนี้นี่หละครับ
ที่เกี่ยวกับ แนวความคิดเชิงกุศลหรืออกุศลทั้งปวงครับ

ปล. แค่เพียงแต่เล่าให้ฟัง

 

ผมไม่ค่อยเป็นก้นหอย ส่วนใหญ่เป็นสีหลากเฉดพริ้วไปเรื่อยๆ มันสลับกับเกิดแบบนั้นแล้วหายวัปไป แต่มันมีทิศทางจากข้างล่างขึ้นไปตลอดแรกๆ นึกว่าลอยได้ แต่ซ้ำไปแล้วมันอยู่ที่เดิม ชอบเพราะมันสวยดีแต่มันก็หายไปสักพักแล้วก็กลับมาใหม่ เหมือนเปลวไฟที่ต้องลมและไหลไปเรื่อยๆเหมือนกระแสน้ำสีมันค่อนข้างเข้มเหมือนแผ่นดินแต่ก็เหมือนมันล่องลอยไปเรื่อยๆ มันไม่ม้วนตัว แต่เคยเป็นอยู่ตอนนึง นานมาแล้ว มันเหมือนจะอ้วก อาจจะเห็นอะไรที่วนๆ แต่นานแล้ว หลังๆ เห็นแต่แบบนั้น แล้วมันก็มืดมิดและก็กลับมาที่เดิม

 

อันนี้สมาธิกับสติล้วนๆ ไม่พิจารณาอะไรทั้งนั้น

 

ตรงนี้ส่วนตัวพอเล่าให้ฟังได้ครับ
มันเป็นกิริยาเทียบได้ กับตอนที่กำลังจะผุดมาเป็นแท่งๆ
หรือในข้อ ที่ ๑. ที่ส่วนตัวได้เขียนครับ
เพียงแต่ของคุณ Ken ในช่วงในขณะที่เกิดนั้น สภาวะของ
ตัวจิตมันดันไปคุ้นเคยกับการใช้งาน
ทางด้านสัมผัสภายใน คือ รับรู้
สัมผัส เห็น ของเราคนเดียวครับ.. ยังงงอยู่ไหม

.
ก็คือ ถึงสภาวะนี้ปุ๊บ ในปัจจุบันปั๊บ ณ ตอนนั้น
ฐานสัมผัสภายในใช้งาน
มันทำหน้าที่เลย
เพราะมันติดอุปนิสัยนี้มาจากในอดีตชาติครับ

เหมือนคน ที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ปุ๊บ เห็น ผีปั๊บ
พูดพอให้เห็นภาพครับ

แสดงว่า ช่วงนั้น คงสม่ำเสมอในการนั่ง
และรับรู้ทางนามธรรมได้ดีพอสมควร
ถึงเห็นในลักษณะแบบนี้

มันเลยพอบอกได้ว่า
ตัวจิตในอดีต มีฐานสัมผัสภายในระดับใช้งานได้มาก่อน
แต่เน้นใช้ คือ พูด แนะนำ สอน
ไปทางด้านปัญญาเป็นหลักครับ

เล่าให้ฟังเฉยๆนะครับ

 

คำบริกรรมแรกใช้พุทโธ ต่อมา นะมะพะถะ ต่อมา นะโมพุทธายะ มันมาจบที่รู้แค่ลมเข้าลมออกผ่านทางจมูกเข้าไปข้างใน แรกๆเห็นเป็นเส้นทางต่อมามาเป็นกลุ่ม ต่อมามันหายไปหมด แต่เห็นแบบนั้นมาแทน ครั้งแรกตกใจมากนึกว่าตายเพราะไม่รู้ว่าตัวเองหายใจหรือไม่ ออกมาเหงื่อแตกเพราะไม่เคยเป็น พอทำไปบ่อยๆ ถึงรู้ว่าปกติ ในขณะที่เห็นสิ่งเหล่านั้นการหายใจไม่เป็นสิ่งที่พะวงอีกต่อไป พูดให้ฟังก็รู้อยู่ว่าคนอื่นคงไม่เหมือน คิดว่าคนที่ปฏิบัติควหาทางของตนได้นะคับ เล่าสิ่งที่พบให้ฟัง ไม่ควรยึดตามเพราะมันเป็นเรื่องของใครของมัน ไม่เหมือนกันแน่นอน