ปล่อยวางผู้ปล่อยวางจะเหลืออะไร?

กำไม่แบ...แชร์อีกรอบ ..อิอิ

 

อย่ากให้ห่่่วงว่างั้นเถอะ อุเบกขาแล้วละ

 

ไม่ย้อนแย้ง ไม่ได้ให้เข้าใจว่ามันควรจะต้องมีอะไรเหลือ
แต่ใช้ภาษาผิดพลาด
คำตอบ คือไม่เหลืออะไรให้ข้อง เพราะไม่มี
ผู้ข้อง เป็นสุญญังคับท่าน

 

อุเบกขาไปเลยฮับ ไม่ได้พูดด้วยมาแต่ต้นแล้ว
แล้วอยากให้ห่วงอะไร?...กรุณาอย่าคิดเองเออเอง อีแช้นไม่เคยจะคิดด้านนั้น

 

ท่านเก่งอ่านภาษาญี่ปุ่นได้ด้วย
แต่อาจะเข้าใจ หรือตีความป้าย ลป.ผิด
อย่างแรง ทั้งๅที่มันไม่มีอะไรย้อนแย้ง
ยากเย็น ซักนิดเดียว

 

ไก่แจ้ แสลงคำ "วิป มา ลาด"

กุรีบุก วิป มา ลาด สอง สลึง กิ๊วส์ ๆ

ฮิวววววววววส์

 

ใครๆก็สงสัยได้ครับ ไม่ต้องทำ มิกมาราด หรอกครับ

 

อย่าไปว่าใครๆ ก็สงสัยได้
แอ่ไอ้อูอี้อัวเองอ้าอ๋งอั๋ยอำอัย
อั๊งอั๊งอี้ไอ้อ้าอ๋งอั๋ยอะไอ

 

มาเรียน บาลี แบบ "อจ.สงวน" กัน

วิปริต เป็นคำ บาลี ต้อง เรียนแบบ
วาน ลา คลำ จะพอเข้าใจได้

อย่าเรียนแบบ ภาษา ทอย แท้ๆ จะ รับม่ายล่าย !!
แล้วไปเข้าใจว่า ลป.กล่าวถ้อยคำไม่หวานเหมือนไก่แจ้

วิ ตัวเดียว ก็ วิเศษ หรือ หลากหลาย ปริเฉท

ป ตัวเดียว ส่วนใหญ่หมายถึง ปัจจุบันขณะ ห้วงเวลาเป็น อยู่ คือ

รต หรือ ราตรี หรือ รัตตัญญู หรือ อยู่นาน มีอายุนาน

เคลื่อนคล้อยไปหลายชาติ ไม่ใช่แค่ 2

i have a วิ

i have a ป

i have a รต

Ahhh Code วิปริต a mueng leuy !!!

 

ก็มันต้องคิดก่อนเชื่อสิครับ กาลามสูตร
หรือว่าเพราะอยากทำเป็นรู้ดี รักษาสัจธรรมกันแน่ น้อ คงไม่ใช่หรอก แย้งก็แย้ง ้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้ถียงได้ก็เถียง เฉยๆเ

 

555 เยอะจริงๆ อย่างเค้าว่า

 

สองวันก่อนก็เพิ่งเถียงกับอาเรื่องการปฏิบัติ
อาบอกว่านักปฏิบัติเดี๋ยวนี้เริ่มต้นก็ผิดหมดแล้วเพราะเอากิเลสนำหน้า เอาความอยากปฏิบัติมันสำเร็จไม่ได้ ผิดตัังแต่เริ่มต้น
มันต้องใช้ฉันทะ ไอ้ผมก็ยังนึกอะไรไม่่ออกก็ไม่ได้เถียงอะไรมาก ได้แค่ถามว่ามันต่างกันยังไง ตอนนี้นึกออกแล้ว
เดี๋ยวไว้เจออีกทีรู้เรื่อง

 

ถ้ามองต่าง ความอยาก คือ อยากแต่จะบรรลุ แต่ไม่เพียร ให้สม่ำเสมอ
ฉันทะ ก็อยากเหมือนกัน แต่เพียรสม่ำเสมอ

แตกกต่างนิดเดียว อยากตัวแรกมีโลภะนำ
อยากตัวหลัง คือต้องการจะทำสิ่งนั้นแบบทำไป โดยไม่หวังแค่รู้

 

ปล่อบวางก็วางไปเลย มาคิดว่าเหลืออะไรนี่อีก คือจริงๆ อยากจะถามว่า
ถามหาพระแสงอะไร วางคือวาง

 

เขาว่าความอยากคือกิเลสตัณหาเป็นอกุศล
เอามาใช้ปฎิบัติธรรมแค่เริ่มต่นก็ผิดแล้ว จะเพียรไม่เพียรก็ผิดเจาคิดว้ามันเป็นตัณหาตลอดสายไงครับ
ต้องใช้ ฉันทะเพราะไม่เป็นกิเลส แต่ถามว่าจะทำใจยังไงให้เป็นฉันทะตั้งแต่ต้นไม่้เป็นกิเลส ก็ตอบให้ชัดเจนแยกกันไม่ได้ระหว่าง
ตัณหากับฉันทะ
ความจริงก็คือ เริ่มต้นอยาก ทำอะไรเป็นกิเลสหมด อยากปฎิบัติ อยากทำทาน อยากถือศีล กิเลสทั้งนั้น
แต่ขณะที่ทำ ปฎิบัติ หรือ ทานศีล ขณะนั้นเป็นกุศล อกุศลเกิดไม่ได้ จึงเป็นฉันทะตรงนี้
ที่บอกว่าเริ่มต้นด้วยตัณหาผิดหมดจึงไม่ใช่ความจริงแน่นอน
ทั้งพระทั้งอา ไม่มีใครชัดเจนเลย

 

อริยะ = ไม่เยอะ..

 

ปล่อยวางใจได้ ไม่เหลืออะไรได้เลย ยิ่งดี
อยู่แบบ พระบ้านนอก หรืออยู่แบบ พระป่า หรือ พระธรรมยุต
จะใกล้เคียงกับคำว่า พระอรหันต์ ที่สุด
เงินก็ไม่ต้องจับ วัดก็ให้ญาติโยมสร้างกันเอง
พระก็อยู่ส่วนพระ แค่ ปฏิบัติธรรมอย่างเดียวพอ
มีสิทธิ์บรรลุธรรมถึง หนึ่งในล้านคน
แต่ถ้าเป็น พระบ้าน กิจนิมนต์มากเกินไป
และงานในวัด งานพัฒนาวัด ก็มีมากจนเกินไป
หาเวลาปฏิบัติแทบจะไม่ได้ จะหา หนึ่งในล้านล้านล้าน ก็ยังแทบไม่มี
เรียกได้ว่า แทบจะไม่มีเวลาฝึกจิตฝึกใจเลย
มีแต่หลงสุขหลงวัด เพียงอย่างเดียว เสียดายจริงๆ

 

ดูหลวงปู่สรวงเทวดาเดินดินสิ..

ดูหลวงปู่เทพโลกอุดรสิ..

ดูหลวงพ่อเนียมสิ..

ดูพระหลายๆองค์ในอดีตสิ..

คนทั่วไปเห็นจริยาวัตของท่านเหล่านั้น ก็หาว่าพระท่านบ้า..

 

การปล่อยวางในขณะที่ฝึกจิตนั้น
ให้ฝึกปล่อยวาง ด้วยการมองเห็น พระไตรลักษณ์สามอย่าง
คือ ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และ ไม่ใช่ตัวเรา
ฝึกสามอย่างนี้เป็นเบื้องต้น จะทำให้ปล่อยวางได้ในเบื้องปลาย

เมื่อมองเห็น พระไตรลักษณ์สามอย่าง ได้บ่อยๆสม่ำเสมอ
จิตมันก็จะเบื่อของมันไปเองโดยธรรมชาติ หรือ โดยปริยายนั่นเอง
แล้วใจที่ยึดมั่น มันก็จะปลดปล่อย จะคลายล๊อคของมันเอง

แต่ไม่ใช่ว่า ไปนั่งคอยดูมันปล่อยวาง อันนี้ไม่ถูก
จะต้องพิจารณาพระไตรลักษณ์สาม ควบคู่มันไปด้วย
ใจจึงจะค่อยๆปล่อยวางได้ ทีละนิดทีละหน่อย
เราจึงจะต้องฝึกทำอยู่เสมอๆ ทุกๆวัน ไม่ให้ขาด
จนชินเป็นนิสัย นั่นเอง

ส่วนผู้ที่ฝึกดีแล้ว ก็จะรู้ได้เองว่า เมื่อไหร่ที่ออกจากห้อง
เดินไปหาหรือเดินไปทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ แสดงว่า ยังฝึกได้น้อย
ผู้ที่ไม่ออกจากห้องไปไหนเลย หรือ ไม่ทำอะไรเลย
ก็คือ ผู้ที่ฝึกได้ดี มีจิตใจที่มั่นคงหนักแน่นแล้วนั่นเอง

ห้อง ก็คือ กาย นั่นเอง

 

ดูท่าจะมีแต่ท่านที่เข้าใจเรื่องนี้ได้ดีที่สุด
อนุโมทนาด้วย