ปล่อยวางผู้ปล่อยวางจะเหลืออะไร?

มหาสติ

 

ฝึกการเจริญสติต้องพิจารณาด้วยเหรอ การพิจารณาไม่ใช่เจริญปัญญาเหรอ

 

จากประโยคนี้หมายความว่า..ความคิดเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ

 

การใช้ความคิดหรือเรียกว่าการตรึก การตรึกหรือเรียกว่าวิตก..

 

อันนี้มันสัมมาสติครับมันตามไปรู้ทุกขุมขนได้เลยเดาเอานะครับ

 

พิจารณาน่าจะแปลว่ารู้เห็น

 

อย่าเดาสิโยม ถ้าปฏิบัติเข้าถึงแล้ว ถ้าปฏิบัติผ่านแล้วจะเข้าใจแจ่มแจ้งในอาการและสภาวะนั้นๆ จะเรียกว่าอะไรมันก็คือสภาวะนั้นแหละ..มรรคมีทางเดียวรสเดียว

 

มันเห็นไม่เต็มรอบงัยหลวงพีถ้าเต็มรอบไม่มานั่งบ้าอยู่นี้หลอก55

 

ให้คนอื่นมาอธิบายต่อดีกว่า..อาตมาแดนซ์ซิ่งไปพอ..

 

ไหนโยมบอกโยมบรรลุแล้วไง

 

งั้นผมไม่เดากะได้55

 

คนละคนกันแล้วกะเมือกี้55

 

จิตคือผู้สร้างสติ สติเกิดจากจิต จิตเป็นธาตุสติก็ย่อมเป็นธาตุเพราะมาจากจิต มีแต่จิตอย่างเดียวก็เท่ากับมีแต่ธาตุอย่างเดียว
คือสิ่งที่ยังไม่มีชีวิต สิ่งที่ยังไม่มีชีวิตสร้างสติได้ด้วยหรือคับ

 

เทส เทส..โทสับจะไม่ไหวละ

 

พิจารณา แปลว่า เป้นกระบวนการ วิเคราะห์ ประมวลผล

สำหรับในการปฏิบัติธรรม

จะมีเป็นสองอย่าง

อย่างแรก
เจตนาในการประมวลผล หรือ เจตนาในการพิจารณา
อันนี้เรียกว่า ยังไม่มี สัมมาสติเกิดขึ้น เพียงแต่เป้น ขั้นการเจริญ

ในส่วนนี้ จะใช้เมื่อ จิตนั่งภาวนาแล้ว ไปเอาแต่นิ่ง
เลยต้องฝึก จิตให้รู้จัก ประมวลผล หรือ รุ้จักค้นคิดหาทางแก้ไข ถามตอบ ตัวเองในจิต
เช่น นั่งภาวนาพุทโธ พอเอาแต่จิตสงบ ก้น้อม จิตน้อมใจ
น้อม นึก อาการ 32 หรือ อสุภะ มาตั้งรูป นึกคิด วิเคราะห์ หาเหตุผล ในการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ดับไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นต้น
จนกว่า จะเริ่มเกิดการ ประมวลผลด้วยตัวจิตเอง
นี่เรียกว่า อาศัยเจตนาเข้าไปช่วยทำ ในการพิจารณา







ส่วนอย่างที่สอง
พ้นเจตนาในการประมวลผล หรือ พ้นเจตนาในการพิจารณา

จะไม่มีเราเข้าไปทำ จะมีแต่จิต ที่จะประมวลผลด้วยตัวของมันเอง
เป็นอัตโนมัติ
ขั้นนี้ จะเกิด สัมมาสติ หลายรอบแล้ว
จิตจึงประมวลผล พิจารณาด้วยตัวมันเอง


ฉะนั้น หากยังแยก เจตนา และพ้นเจตนาไม่ออก

จะเอา สมาธิ มาปนกันหมด

เอาสมาธิแบบเพ่ง มาปนกับสมาธิในอริยะมรรค

ฉะนั้น
พระโสดาบัน จึงเรียกว่า มีสมาธิเล้กน้อย
สมาธิเล็กน้อยตัวนี้ ก็หมายเอา สติเล็กน้อย ที่ยังไม่แก่รอบ
เป็นเห็ตุให้จิตตั่งมั่น ทำให้เกิด สมาธิ

เหตุนี้ ผู้ที่ทำฌานได้ ฌาน สี่ มีอิทธิฤทธิ์
แม้จะเป็น สมาธิขั้นฌาน4 แล้วมีอิทฤทธิ์
ก็ยังไม่เรียกว่า สมาธิเล็กน้อย ของพระโสดาบัน
เพราะมันเป็น สมาธิ คนละอย่าง ที่พระโสดบันมี


หากไปเข้าใจว่า
เข้าฌาน 4 แล้ว ออกมาพิจารณาตัดกิเลส อันนี้ คือเข้าใจผิด
เพราะ กิเลส ไม่สามารถ สั่งตัดได้ดั่งใจ

จนกว่า จะเจริญสติ ให้จิตมีสติรู้เท่าทันอารมณ์ ตนเอง
เป็นอัตโนมัติ
หน้าที่การ พิจารณา ตัดกิเลส จึงพ้นเจตนาในการตัด
แต่เป็น จิต ที่จะทำหน้าที่ต้ดกิเลสอาสวะไปเองโดยอัตโนมัติด้วยตัวมันเอง


ส่วน การจะแยก สมาธิ สองประเภท
ถ้า กะร่อน สามารถ สั่งปิติ มาได้ ที่เป็นปิติ ซาบซ่าน ขนลุกขนชัน ทั่วสรรพรางกาย
อันนี้เรียกว่า กะร่อน กำลังเข้าองค์ วิตก วิจาร มีปีติ ในปฐมฌาน แต่ยังไม่เรียกว่าได้นะ
เพียงแต่ว่า เริ่มจะรู้ช่องทางเข้าได้ไวขึ้น
อันนี้เป็น สมาธิ ที่มีเจตนาในการทำ เป้นต้น
สั่งได้ ออก เข้าได้ เป็น สมาธิที่มีโดย ทุกศาสนา


ส่วนสมาธิอีกประเภท ที่พระพุทธเจ้า มาสอน อันนี้ สั่งเข้าออกไม่ได้
มีแต่ การสร้างเหตุ ในการเจริญสติ ไว้เนืื่องๆ
ผลของ สติที่เกิดขึ้น แก่รอบขึ้นจึงจะทำให้ สมาธิชนิดนี้ปรากฎ

กิเลสอาสวะจึงจะถูก ทำลายไปได้
เพราะมันเป็นอัตโนมัติเหนือการ ควบคุมด้วยเจตนา

ส่วนกิเลสอาสวะ จะถูกตัด
จะมากจะน้อย ก้อยู่ ที่อินทรี ของแต่ละคน ในการอบรม

 

เอานี่ไปละกัน ไม่รู้ว่าเข้า(ถึง)ใจกันมั๊ย

 

ธาตุ 18
เรียกโดยธาตุ จิตก็เป็นธาตุ
สติ ก็เป็นธาตุ
พวกนี้ ไร้ คมไปหาอ่านเองได้
ความหมาย คำบัญญัติ ในพระไตรปิฎกครบ

แล้วก็ ไปหาอ่าน เรื่อง
อุปาทินกสังขาร
อนุปาทินกสังขาร


จะเกิดประโยชน์กะไร้คมมากกว่า

 

ใครว่าฌาน4ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง..ใครว่าฌาน4เป็นมิจฉา..คนนั้นแลไม่รู้จริงไม่เห็นตามจริง