"ปัจจัตตัง" เป็นอย่างไร "ฐีติจิต" เป็นอย่างไร

จะต้องพูดเรื่อง "ปัจจัตตัง" และ "ฐีติจิต" อีกครั้งหนึ่ง "ปัจจัตตัง" เป็นอย่างไร "ฐีติจิต" เป็นอย่างไร

"ปัจจัตตัง" คือรู้เอง เห็นเอง
ส่วน "ฐีติจิต" คือ "จิตดั้งเดิม" ท่านเปรียบว่า "อัปปนาสมาธิ", "อัปปนาจิต" และ "ฐีติจิต" ต่างอยู่ใน "ฐานเดียวกัน" แต่มีชื่อต่างกัน
"อัปปนาสมาธิ" เป็นจิตที่แน่วแน่ ลงไปจนถึง "จิตเดิม"
"อัปปนาจิต" ก็เหมือนกัน "ฐีติจิต" ก็เหมือนกัน

"ฐีติจิต" เป็นจิตที่ "ว่าง" ไม่มีอารมณ์ เป็น "จิตเดิม" เป็นจิตที่ท่านเรียกว่า "ประภัสสร" แจ้งสว่าง จะ "อธิบายให้ฟัง" ถ้าผู้เข้าไม่ถึง "ไม่เห็น" ผู้เข้าถึง "เห็น" ใครจะพูดอย่างไรก็ช่าง ไม่สนใจ เพราะรู้อยู่แล้วเป็น "ปัจจัตตัง"

"อัปปนาสมาธิ" นี้ จิตนั้นไม่มีเศร้า ไม่มีหมอง ไม่มีมืด ไม่มีมัว เหมือน "พระอาทิตย์" ท่านส่องสว่างอยู่ แตที่พระอาทิตย์จะมืด จะมัวเศร้าหมอง เพราะ "ขี้เมฆ" เข้ามาบดบังพระอาทิตย์ ไม่ใช่ พระอาทิตย์เลื่อนเข้าไปหาขี้เมฆ นี่ท่านเปรียบไว้นัยหนึ่ง

"ธรรมชาติของจิต" มันเป็น "ของใสบริสุทธิ์" หากแต่มีกิเลสเข้ามาหมักหมมบดบังจึงได้ฝ้าฟางไป

ถ้าใช้ "สติปัญญา" ชำระให้ดี ๆ แล้ว มันก็จะ "ลงสู่สภาพบริสุทธิ์" อีกนัยหนึ่งท่าน "เปรียบขี้เมฆ" นั่นแหละ

เรื่อง "ฐีติจิต" นี้ถ้า "ขาดสติปัญญา" แล้วถอนขึ้นมา ไม่มีสติปัญญานะ เมื่อ "ขาดสติปัญญา" พลั้งเผลอถอนขึ้นมาปล่อยถอนขึ้นมาเฉย ๆ ประสบอารมณ์อะไร เป็นกิเลสไปเลย นี่มันจะหยุดไม่ได้
มันเผลอสติของเราไม่ดี

ท่านว่า "จิต" เป็นของพิสดารมากมาย แต่ว่าถ้า "ฐีติจิต" ตัวนี้ได้รับการ "อบรม" ด้วย "สติปัญญา" ดีแน่ชัดแล้ว ก็ลงสู่สภาพเดิมอันใสบริสุทธิ์

หลวงปู่จวน กุลเชฏโฐ

แชร์โพสต์ของพุทธะมหาเจดีย์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโณ ภูผาแดง