ปัจจุบันสำคัญที่สุด

ปัจจุบันสำคัญที่สุด​

พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระมหาวิหารเชตวัน เมืองสาวัตถี ได้ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายถึงการปฏิบัติธรรมว่า "ปัจจุบัน" เป็นสิ่งสำคัญที่สุด เพราะอดีตเป็นสิ่งที่ล่วงไปแล้ว สิ่งที่เป็นอนาคตก็ยังมาไม่ถึง ทั้งอดีตและอนาคตจึเป็นสิ่งที่ไม่น่าสนใจ สิ่งที่ควรให้ความสนใจก็คือที่นี่และเดี๋ยวนี้ โดยตรัสว่า​

"บุคคลไม่ควรคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้ว ไม่ควรมุ่งหวังสิ่งที่ยังมาไม่ถึง บุคคลใดเห็นแจ้งในปัจจุบันธรรม ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลนในธรรมนั้น ๆ ผู้นั้นควรเจริญในธรรมเนือง ๆ ความเพียรควรทำเสียวันนี้ เดี๋ยวนี้ไม่มีใครรู้ความตายในวันพรุ่งนี้​

เพราะการผลัดเพี้ยนกับความตาย ไม่มีใครทำได้ ผู้รู้ย่อมสงบเรียกว่าผู้มีความเพียร ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันและกลางคืนว่า ผู้นั้นมีชีวิตอยู่เพียงวันเดียวประเสริฐที่สุด"​

สาเหตุหนึ่งที่ทำให้จิตของผู้ปฏิบัติธรรมฟุ้งซ่านไม่สงบ นั้นหมายถึงความปรุงแต่งไปตามสัญญาอารมณ์ทั้งอดีตและอนาคต เราชอบเก็บเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านไปแล้วมานึกคิด ถ้าเป็นเรื่องไม่ดีจิตก็สลดหดหู่เหงาหงอยเซื่องซึมไป ทั้ง ๆ ที่เรื่องเหล่านั้นก็ผ่านพ้นเลยไปแล้ว ถ้าเป็นเรื่องสุขจิตก็กระเจิดกระเจิงโลดแล่นไป​

ทั้งเรื่องดีและไม่ดีก็ไม่ควรเก็บมาคิดให้เปลืองเวลา เพราะเหตุการณ์ต่าง ๆ ก็ผ่านล่วงเลยไป กลับกลายเป็นอดีตไปแล้ว จะเรียกร้องแก้ไขให้กลับคืนก็อยู่ในวิสัยที่ทำได้ยากแล้วสิ่งที่เรียกว่า อนาคต ก็เป็นเรื่องของกาลเวลาข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง ก็หาควรโน้มน้าวเก็บมาครุ่นคำนึงนึกคิดสร้างความหวังลมๆแล้งๆ ไว้คอยท่า เพราะเหตุการณ์ที่ถูกจัดว่าเป็นเรื่องของอนาคตนั้นเป็นสิ่งเลื่อนลอย ไม่แน่นอนเป็นจริงเป็นจังอะไรขึ้นมา รังแต่จะทำให้จิตว้าวุ่นโดยเปล่าประโยชน์​

ตัดสิ่งที่ผ่านไป และสิ่งที่ยังมาไม่ถึงทิ้งเสีย แล้วภาวะแห่งการครุ่นคำนึงเพ้อฝันก็จะดับตัวเองลง เหลือแต่จุดสว่างโพลงอยู่เบื้องหน้าที่ถูกสมมติเรียกว่า "ปัจจุบัน" ยืนเด่นรออยู่ ประคองให้ดี อย่าให้จุดนี้เอียงไปทาขวาหรือทางซ้าย ให้ดำรงความเป็นหนึ่งหรือความเป็นกลางไว้ให้ตลอด ให้ลอยอยู่อย่างนั้น อย่าให้เกาะให้ติดในความเป็นกลางคือปัจจุบันเสียเอง รู้แล้วปล่อย ๆ โดยใช้ความมั่นคงของจิตอันสมบูรณ์ด้วยสติเป็นเครื่องกำกับ ประคับประคองไว้ให้ดี จนกระทั่งมันอาจจะกลั่นกรองออกเป็นสูตรหรือนิยมสั้น ๆ ให้เราได้ระลึกไว้ในใจกันหลง คือ ปล่อย, ผละ, ละ, วาง:-​

* ปล่อย - อดีตที่ผ่านไปทั้งหมดอย่าเก็บมาปรุงมาคิด จิตจะว้าวุ่น​

* ผละ - จากสิ่งที่ยังมาไม่ถึง คือ อนาคตเสีย อย่าเก็บมาปรุงมาคิด จิตจะว้าวุ่น​

* ละ - อุปาทานความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวง อย่าเก็บมาปรุงมาคิด จิตจะว้าวุ่น​

* วาง - ความผูกมัด เกาะติดในปัจจุบัน เพียงกำหนดรู้ ด้วยสติที่สมบูรณ์เพียบพร้อม
รู้เฉย ๆ รู้แล้วปล่อย อย่าเข้าไปปรุงแต่งในรู้นั้น จิตจะว้าวุ่น​

การเห็นแจ้งในปัจจุบันธรรม โดยมีสติสัมปชัญญะเป็นแม่งานใหญ่คอยคุมจิตอยู่ตลอดเวลา จนจิตโพลงอยู่ทุกขณะ กลายเป็นความรู้สึกตัว อยู่ทุกลมหายใจ แล้วจิตกับสติจะผนวกแนบแน่นกลายเป็นปัจจุบันธรรม อยู่ตลอดเวลา นี่เป็นจุดหนึ่งที่มีความสำคัญของการปฏิบัติธรรมในพระศาสนานี้ ผู้เขียนสะท้อนถึงพระมหากรุณาธิคุณของพระพุทธองค์ที่ปรารภท่ามกลางหมู่ภิกษุ อันเป็นเรื่องราวใน "ภัทเทกรัตตสูตร" ฝากท่านผู้รู้ช่วยกรุณาพิจารณาด้วย.​

ที่มา:-หนังสือคิดถึงปู่ พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)
หน้า ๕๒-๕๔​

(good) (good) (good) ​

 

สาธุ...
จิตที่ฝึกดีแล้วย่อมนำสุขมาให้
ขออุทิศบุญกุศลทั้งหลายที่ข้าฯได้ทำมา ให้ทั้งท่านเบื้องบน เบื้องกลาง เบื้องล่าง ทุกท่านทุกท่าน ขอให้ถึงสุขแห่งพระนิพพานเถิด

 

รู้จิต เห็นจิต เห็นธรรม ปัจจุบันเป็นธรรมที่ดียิ่ง

 

อนุโมทนาครับ ปล่อย ผละ ละ วาง ถ้าทำได้ตลอดก็คงจะดีครับ ก็พยายามตามรู้อยู่เรื่อยๆ
(ว่าแต่ที่มา:-หนังสือคิดถึงปู่ พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)
จะหาอ่านได้ที่ไหนครับ)

 

อ นุ โ ม ท น า ส า ธุ

ปล่อย - ปล่อยอดีต

ผละ - ผละอนาคต

ละ - ละที่ยึดถือ

วาง - วางที่รู้

 

คือหนังสือนี้ได้จากหลวงพี่นานมากแล้วครับไม่มีขาย
หลวงพ่อมนตรี อาภัสโร และอุบาสิกาอุไร ชมแขไข เป็นผู้เขียนนะครับ

http://www.wimutti.net/เป็นเวปที่ศึกษาแนวทางดูจิตครับ

 

ท่านผู้รู้เคยกล่าวไว้ว่า
ตัวปัจจุบันจริง ๆ นั้นไม่มี...มันมีแต่สภาพธรรมที่เปลี่ยนไป ๆ เรื่อย ๆ
เปรียบเหมือนโยนสิ่งของขึ้นไปบนท้องฟ้า
พอไปสุดกำลังแล้วมันก็ตกลงมาทันที...
ระหว่างโยนขึ้น...ระหว่างร่วงลงมา
ไม่มีแม้แต่ "ขณะเดียว" ที่จะเรียกได้ว่าเป็น "ปัจจุบัน"
มันจะเป็นอดีต ๆ ๆ....ดับไป ๆ ๆ ตลอดเวลา
สิ่งของทั้งหลายดูเหมือนมันคงที่
แต่ความจริงมันเสื่อมสลายอยู่ตลอดเวลา (วิทยาศาสตร์ก็ยอมรับ)
ที่เรามองไม่เห็นมัน ก็เพราะอำนาจแห่ง "สันตติ" นั่นเอง
ที่ปิดบังไว้
ที่ท่านพูดไว้ก็น่าคิดนะครับ