ผมนอนสมาธิจนรูสึกว่าไม่หายใจและสัมผัสร่างกายไม่ได้แม้แต่นิดเดียวอยากทราบว่า....

ผมทำสมาธิจนถึงจุดนี้เหมือนกับจะมีอะไรบางอย่างลอยออกจากร่างตัวเองครับ อยู่หลายหนแต่กลัวเลยถอนหายใจออกมา อยากทราบว่าทำต่อไปเรื่อยๆจะเป็นอันตรายอะไรหรือเปล่าครับ อยากทราบว่าถ้าถอดจิดออกมาแล้วจะกลับเข้าไปได้มั้ย

 

ที่ไม่รู้สึกว่าหายใจนั้น เป็นฌาน 4 ครับ ไม่เป็นอันตรายหรอกนะครับ
ลองดูรายละเอียดใน http://www.palungjit.org/smati/k40/
หัวข้อ ฌานสมาบัติ นะครับ ขอให้เจริญในธรรม

 

ฝึกมาดีแล้ว ปฏิบัติต่อไป อย่าได้กลัว หลายๆท่านในที่นี้ต่างก้อเคยเป็น เคยเจอ เคยสัมผัสเช่นนั้น ขอให้ก้าวหน้าในธรรม บุญรักษา สา....ธุ
ดีใจที่มีผู้ปฏิบัติดีเกิดขึ้นอีกหนึ่งหน่อเนื้อพุทธศาสนา

 

อะไรลอยออกล่ะครับ ? (ฮา)

ตรงนี้ลองปล่อยให้กายเขาทำงานของเขาไปเถอะ เป็นหน้าที่ของกาย เรา(จิต)ไม่ได้สั่ง เขาจะสะดุ้งจะผวาก็เป็นเรื่องของกลไกทางกาย เวลาคนตายหรือคนหมดสติอาการช๊อค ชักกระตุกเหล่านี้เป็นเรื่องกายนะ ไม่ใช่เป็นเรื่องของจิต กล่าวคืออาการบางอย่างทางกายนั้น จิตไม่สามารถสั่งการใดๆได้
เมื่อเป็นเช่นนั้น ลองใช้สติปัญญาพิจารณาให้เข้าใจแบบแนบแน่น ให้เข็ดให้หลาบไปเลย ว่านี่กายมันอย่างนี้นะ จิตก็อีกอย่าง อาศัยกันอยู่ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นสิ่งเดียวกัน ความกลัวก็ควรพิจารณาด้วยว่ากลัวอะไร ?

จิตน่ะไม่ถอดหรอก มันออกของมันอยู่แล้วตลอดเวลาเปลี่ยนแปลงไปเป็นสภาวะอื่นร่ำไป สิ่งที่ควรพึงมีคือรักษาตัวรู้ไว้วางเฉยในสิ่งที่ประสบและรักษาสติไว้ให้อยู่กับปัจจุบันนะครับ พิจารณาถึงความไม่เที่ยง อย่างเช่นกายนี้ก็ไม่เที่ยง
ลมหายใจนี้ก็ไม่เดี๋ยวเข้าเดี๋ยวออก เดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็ว สำเหนียกไปว่าหากขณะนั้นกายไม่หายใจเลยคือ ตายไปเลย อะไรจะเหลืออยู่ หรืออยู่กับอะไร ความกลัวหรือ ? ดีแล้วหรือ ? พอแล้วหรือ ?

อนุโมทนาในการปฏิบัติ

 

ลองปล่อยมันดู แต่ให้สติตามรู้...โดยไม่ต้องไปกลัว.....<O</O

 

รู้สึกไม่หายใจเป็นฌาน4 เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า จะได้ฌาน4 ไม่ใช่แค่นี้หรอก

 

อาการของสมาธิในฌาณต่างก็มีดังนี้ลองเทียบเคียงดูนะครับ



- อารมณ์ในฌาณ 4 เป็นอย่างนี้ครับ ไม่สนใจในสิ่งรอบๆตัว อย่างเช่นเสียง เราจะไม่ได้ยิน

หรืออาจได้ยินเบามากแต่ก็ไม่สนใจ รู้สึกมีสติมาก เหมือนว่ามีจิตเราอยู่อย่างเดียว ลอยอยู่

ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดหรือปวดเหมื่อย ของร่างกาย ไม่รับรู้ว่ามีกายอยู่ เหมือนว่าเราหลับ

แต่มีสติตื่นรู้อยู่อย่างมาก หากมาลองสังเกตุที่ลมหายใจ เราจะรู้สึกว่าเราไม่หายใจ

แต่ที่จริงเราหายใจอยู่ อาการก็ประมาณนี้ครับ

- อาการในฌาณ 3 มีลักษณะถึงอาการจิตมีสติ แต่ก็เจือไปด้วยอาการเคลิ้ม เหมือนจะหลับ

ต้องคอยพยุงจิตเอาไว้ ไม่อย่างนั้นอาจหลับได้ครับ ด้วยอาการในฌาณ 3 มีความสุข

จนทำให้เราเคลิ้ม หากลงสังเกตุที่ลมหายใจจะแผ่วเบามาก

- อาการในฌาณ 2 อันเกิดปิติ ตัวของผมเองเคยเกิดเพียงแค่ครั้งเดียว คือมีอาการ ตัวสั่น

คล้ายหนาวสั่น ต้องกำหนดรู้ และไม่สนใจ จึงจะผ่านตัวนี้ได้ ผมมีเพื่อนอยู่คนนึงก็ติดอยู่

ที่ตัวนี้ คือนั่งแล้วมีอาการขนลุก เค้าพยายามกำหนดรู้แล้วแต่ก็ยังคง ละจากอาการนั้นไม่ได้

เป็นอันว่า ต้องพยามรู้มันไปเรื่อย ในฌาณ 2 นี้ปิติไม่จำเป็นต้องเกิดในทุกครั้งที่นั้งก็ได้

หรือบางครั้งมันเกิดขึ้น แต่แล้วก็ดับไปในเวลารวดเร็ว ครับ

อาการในฌาณ 1 อันนี้ จิตเราจะจดจ่ออยูคำภาวนาไม่สนใจในสิ่งรอบข้าง


แต่ครั้งแรกที่ถึงฌาณ 4 อันนี้ความรู้สึกจะรู้ได้ด้วยตัวเองครับ รู้ถึงจิตที่ลอยเด่น

มีสติชัด รู้สึกว่าเรามาสุดแล้ว แต่จิตจะวางอุเบกขา ไม่รู้สึกดีใจแต่อย่างใด แต่ จะรู้สึก

อัศจรรย์ใจ แล้วก็วาง ในสมาธิต้องไม่คิดถึงว่าเราอยู่ฌาณไหนต้องปล่อยไปก่อน

และค่อยมาคิดทบทวนเองหลังจากออกจากฌาณแล้ว เรียกว่ายอมโง่ก่อนแล้วค่อย

ฉลาดเอาทีหลัง ไม่อย่างนั้นเราจะไม่สามารถเข้าฌาณได้เรา หากเราคิดว่าเราอยู่ฌาณ

ที่เท่าไหร่แล้ว ยังผลให้เราไม่เกิดสมาธินะครับ

มีแนะนำอีกนิดครับอย่าลืมยกเข้าวิปัสสนานะครับ เพราะเป้าหมายของเราจริงๆ

ก็คือ บรรลุธรรม ของ พระพุทธเจ้า ที่เรียกได้ว่าเป็น บรมสุข สุขยิ่งกว่าสุขที่เกิดขึ้น

จากฌาณ ไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก เพราะไม่รู้ว่าซักชาตินึงเราอาจหลงไป

ทำผิด แล้วอาจจะต้องลงนรกก็เป็นได้ครับ


สาธุ สาธุ

 

ถ้าจำไม่ผิด หลวงพ่อฤาษีท่านกล่าวถึงอาการนี้ว่าเป็นฌาน4อย่างหยาบนะครับ

 

ขอบคุณทุกคนมากนะครับ

 

เป็นการเคลื่อนของจิต ในรูปฌาน ๔ นะ น้อยคนจะทำได้ นะ คล้ายๆ มโนมยิทธิเต็มกำลัง พิจารณาละ ขันธ์ ๕ ( ร่างกาย ) ให้ขาด ทำกำลังใจให้มั่นคง ไม่ต้องกลัว ไม่มีอันตราย นะ อยู่ที่กำลังใจเรา
เมื่อออกไปแล้ว ควรกำหนดจิต ขอบารมี องค์สมเด็จ ฯ ครูบาอาจารย์ ท่านสงเคราะห์ ถ้าจะกลับ ให้นึกถึงลมหายใจ ที่ปลายจมูก จะกลับเอง นะ จริงๆ แค่นึกก็กลับแล้ว อย่าไปกลัวความดี นะ