ผมเข้าวัดไปหาโมกธรรมวิเศษ...ตามหาแก่นธรรมจวนได้แล้วครับ.

วันนี้ 1 มีนาคม 2555..ไปวัดป่าธรรมยุตต์ วัดไม้ขาว ภูเก็ต นมัสการเรียนถามอาจารย์เขียว ศิษย์ อาจารย์แดง วัดไม้ขาว...
...เจอท่านเดินกลับจากบิณฑบาตร เวลาประมาณ 7โมงเศษๆ...
...ผมกราบท่านแล้วบอกว่า..
"อาจารย์...ลานวัดสะอาดสะอ้านมาก ใบไม้ไม่มีเลย ทั้งๆที่เมื่อคืนฝนตกหนัก"
..ท่านอาจารย์เขียว...ตอบว่า...
..."เราและพระ...ช่วยกันกวาดหลังทำวัตรเช้าแล้ว"....
...ผมจึงมีสติ...และ"อาย"มากๆ....
...พระท่านตื่น ตีสามกว่าๆร่วมๆตีสี่...ทำกิจต่างๆแล้วลงโบสถ์ ทำวรรตเช้าตีสี่ครึ่ง...ทุกๆวันเป็นประจำวัน....เสร็จแล้วท่านจึงมากวาดลานวัด...พอรุ่งสางประมาณ6โมงกว่าๆจึงออกบิณฑบาตรโปรดญาติโยม.....
...ส่วนผมเวลาที่พระท่านปฏิบัตินั้น....ผมยังหลับฝันหวานอยู่เลย...มาตื่นตอนราวๆ6โมงเช้าเศษๆโน่น....อายจริงๆความขี้เกียจของตัวเอง...สันหลังยาว..
...ตอนพระจะฉันท์...ดันไปช่วยแม่ชี...จะยกถาด...ท่านก็บอกต้องวางก่อน...แล้วผมก็ไปทำอย่างอื่นไม่ได้ช่วยท่าน...แต่พอพระฉันท์เสร็จ...ผมจะไปช่วยอีก..ท่านก็บอกต้องวางก่อน..รับตรงจากมือไม่ได้....ผมตาสว่างทันที..โธ่..
...ท่านถือศีล8 เคร่ง...จิตละเอียด.ส่วนผม..จิตหยาบ...ไม่รู้จักการสังเกตุ...
...ก่อนหน้าวันก่อน...อาจารย์เขียวเล่าว่า ถูกนิมนต์แต่ให้ผู้หญิงขับรถ ท่านไม่นั่ง ต้องมีโยมผู้ชายไปนั่งด้วยฯลฯนี่จิตละเอียด..ธรรมวินัย..เป็นอย่างนี้...สาธุ...
....อาจารย์เขียวอธิบาย...เมื่อผมถามถึงเรื่อง...พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ จะละสังขาร ทำไมต้องทบทวนฌานสมาบัติเพื่อทิ้ง รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาด้วย...
....ท่านว่า...เป็นธรรมชาติโดยทั่วไปของการปฏิบัติภาวนา...เหมือนเป็นการทบทวนนั่นเอง....ท่านว่า นิพพานมีสองสถานะ หนึ่งคือของพระพุทธเจ้า เป็น ปรินิพพาน ส่วนสาวกเป็น นิพพาน...
....ผมสรุปเองได้ว่า....การตัดกิเลศที่เป็นขันธ์5นั้น เมื่อภาวนาข้ามฌานสมาบัติแปดไปแล้วทำวิปัสสนาจนตัดกิเลศสี่ตัวคือ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาได้แล้ว...ก็บรรลุอรหันต์แต่ร่างกายยังทรงขันธ์อยู่...ดังนั้น..เมื่อจะละสังขาร...จึงต้องทบทวนโดยอัติโนมัติของจิตนั่นเอง....ส่วนการดับนั้น พุทธองค์ดับไม่เหลือ เหลือ แต่สาวก...ดับกิเลศเหลือศูนย์(งง..ๆ)
....คนเข้าวัดส่วนใหญ่ไม่เข้าใจ....ว่าพระอริยะสงฆ์ที่ได้โสดาบันขึ้นไปแล้ว..ท่านปฏิบัติอย่างไร.....เพราะไปมองแต่พระบ้านที่ส่วนใหญ่ไม่ได้ปฏิบัติ มีส่วนน้อยปฏิบัติภาวนา
.....การปฏิบัติหมายถึง ศีล227ข้อครบถ้วนบริสุทธิ์ สมาธิภาวนา ได้ตั้งแต่ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปปนาสมาธิ และสูงขึ้นไปถึงได้ รูปฌาน4 และไต่ไปถึงได้อรูปฌาน4 แล้ววิปัสสนาอย่างเต็มที่วาสนา..จนข้ามฌานสมาบัติที่8ไป...ได้เป็นพระอรหันต์...ซึ่งยากมากๆที่สุดในการใช้ความเพียรพยายาม..
...พระพุทธองค์จึงวางกุศโลบายให้บวช และยึดธุดงค์วัตร13และขันธวัตร14 เพื่อ ทรมาณใจและกายพร้อมวิปัสสนากรรมฐาน อาศัยมรรค8 ข้ามฝั่งวัฏสงสารสู่แดนนิพพานไม่กลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกต่อไป...
....พระบ้านที่ส่วนใหญ่มุ่งด้านการพัฒนานั้น ก็จะทำให้ห่างการปฏิบัติไป เพราะการพัฒนาเป็นอุปสรรคสำหรับพระในการบรรลุธรรม...
.....น่าจะเป็นเรื่องจริงที่ว่า หากเราตักบาตรทุกวัน365วันต่อพระสงฆ์ที่มิใช่อริยะสงฆ์ คือ ได้โสดาบันขึ้นไป คือ พูดง่ายๆ ตักบาตรกับคนห่มผ้าเหลืองนั้น...เราจะได้บุญน้อยๆมาก...เพราะเป็นนาข้าวที่แห้งผาก....
...แต่ถ้าเราตักบาตรกับอริยะสงฆ์ที่ได้โสดาบันขึ้นไป เปรียบเหมือนนาที่มีปุ๋ย มีน้ำทำให้ข้าวก็งอกงามดี...
...นั่นคือ เราจะได้บุญมากกว่าผู้ที่ตักบาตรกับคนห่มเหลืองชนิดเทียบกันไม่ติด..ในบุญ...
เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน..เพราะพุทธศานิกชนต้องเรียนรู้และเข้าใจด้วยตนเอง...แต่สมมุติทุกคนเข้าใจ...วัดบ้านก็น่าจะร้างไปหมดทั้งประเทศ...ซึ่งต้องระวังด้วย...กรณีเผยความรู้เรื่องนี้ออกไป...
...กรณีอย่างนี้ สำหรับวัดป่า...ถ้าโยมทุกคนเรียนรู้...ก็ยิ่งจะทำให้การปฏิบัติ เข้มแข็งขึ้น...เพราะได้ข่าว บางวัดของวัดป่า ก็หย่อนยานการปฏิบัติ ก็มีเหมือนกัน...
......สรุปว่า...ผมเริ่มเห็นการปฏิบัติของสาวกพระพุทธเจ้า...ที่เหมือนพระองค์ท่านเมื่อ2600ปีที่แล้วอย่างเลือนลางแล้ว....แนวทางนี้แหละที่เหล่าสาวกจะเดินไปตามทางพระพุทธองค์ เมื่อได้เป็นอริยะสงฆ์แล้ว...มีเมตตากลับมาช่วยสอนมนุษย์อย่างเราๆท่านๆที่เป็นฆาราวาส...ทำให้ผมและหลายๆคนได้รู้โมกธรรมวิเศษ...ที่เหล่าฤาษีชีไพร หากันมาก่อนหน้าพุทธองค์เป็นพันๆปีแต่หาไม่เจอ....
.....ศาสนาลัทธิที่ใกล้เคียงกันก็มีมากมาย...
...เฉพาะสายพุทธศาสนา ก็แยกไปเป็นมหายาน...แล้วแตกไปอีกยี่สิบกว่าสาย...สายเถรวาท(หินยาน)ก็แยกไปอีกร่วมสิบกว่าสาย...
...เมืองไทยรับมาสองสาย คือ มหานิกาย (วัดบ้าน พระบ้าน) และเถรวาท(ธรรมยุตต์ วัดป่า พระป่า)..
.....ธรรมยุตตืนี่สมัย ร.4 มั๊ง...
นอกนั้นก็เป็นศาสนาอื่นๆ....
...การตามหาแก่นธรรม ตามหาโมกธรรมสำหรับฆาราวาส...ต้องหมั่นเรียนรู้ ศึกษา สังเกตุสอบถามเอาเอง....หรือถ้าอยากรู้จริงๆก็ต้องบวชแล้วปฏิบัติตามสายวัดป่านี่แหละ..ถ้ามีวาสนาก็จะรู้เอง...ด้วยตนเอง..ในโมกธรรมวิเศษหรือ นิพพาน....ที่เป็นสุขอย่างยิ่ง.

 

ดีแล้วครับ สำหรับผม จับจุดตอนนี้คือ ... ปฏิบัติมุ่งพระโสดาบัน ก่อนเลยครับ
.
1 ละ สักกายะฐิถิ คือละความเป็นตัวตน ร่างกาย
2 ละ สีลัพพปรามาส คือ ละศีลวัตรนอกศาสนา ปฏิบัติต่อเนื่องคือ ศีล 5 บริสุทธิ์ตลอดชีวิต
3 ละ วิจิกิจฉา คือ ละความลังเลสงสัยในพระรัตนตรัย เคารพพระพุทธเจ้า สูงสุด ไม่ถือฤกษ์ยามดวงฮวงจุ้ยเทพเทวา ไม่สน สนแต่การกระทำ คือกรรมทางกายวาจาใจ

สุดท้าย รู้ทัน นิวรณ์ 5 คือ สิ่งกีดขวางทางบรรลุธรรม เช่น ความเกียจคร้าน,อาฆาตอิจฉา พยาบาท, ความโลภ, ความเบื่อหน่าย ,ความลังเลสงสัย, ความกำหนัดในกาม...... คือมีสติตลอด อย่างน้อยตามรู้ลมหายใจเข้าออกตลอด ...มีสติตลอด... นี่จะทำให้เราละกิเลสได้เร็วขึ้น

 

ทุกข์ เกิดเพราะ ผ้สสะ ....

กิเลส เกิดเพราะ ผ้สสะ...

ดับ ผัสสะได้ ทุกอย่าง จบ...

แต่ ...ถ้า อายตนะภายใน ไม่ผัสสะ กับอายตนะภายนอก เราจะเอาอะไรมา ดับผ้สสะ...

 

ยินดีกับทุกท่านที่หาหนทางพบ ขอให้สิ่งที่หวังไว้ สมหวังดั่งใจหมาย