ผลกรรมของคนใจดี

​

เรื่องนี้ตัดตอนมาจาก
หนังสือกฏแห่งกรรมของ ท.เลียงพิบูลย์
จากหนังสือกฎแห่งกรรม
ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว เล่ม ๒ ​

เรื่องความใจดียังมีอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งข้าพเจ้าได้ฟังจากท่านผู้หนึ่ง ท่านผู้นั้นเล่าให้ฟังว่า คุณป้าของท่านอยู่จังหวัดทางใต้ ซึ่งมีรถไฟผ่านแต่ไม่ห่างไกลจากพระนครมากนัก คุณป้าเป็นคนใจบุญ และมีความขยันขันแข็งแม้จะเป็นผู้มีอันจะกิน แต่ไม่ชอบอยู่นิ่ง หรืออยู่กับบ้านเฉยๆ เป็นคนอยู่ไม่สุข แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรดี จึงคิดทำขนมถ้วยจากบ้านแล้วหาบออกมาขาย และชอบมานั่งขายข้างที่ทำการศาลากลางประจำจังหวัดเสมอ เวลานั้นทางการเขาจ่ายนักโทษออกไปทำงานนอกเรือนจำ มีการถางหญ้า ตัดต้นไม้ ทำความสะอาดสถานที่ราชการเป็นประจำ ​

​

คุณป้าหาบขนมขาย เห็นนักโทษทำงานหนักก็มีใจสงสาร เมื่อถึงเวลานักโทษหยุดพัก ก็นำขนมถ้วยมาแจกจ่ายให้นักโทษ พวกนั้นกินโดยไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน ทั้งไม่ห่วงว่าจะขาดทุนหรือได้กำไร คิดแต่เพียงว่า การได้บริจาคขนมให้พวกนักโทษกินในเวลาหิวและมีความลำบากเช่นนี้ ย่อมเป็นบุญกุศลในการบริจาคทานเหมือนกัน การที่คุณป้าได้บริจาคขนมให้ทานให้แก่นักโทษบ่อยครั้ง ทำให้นักโทษมีความรักใคร่นับถือเพราะความใจดี พากันเรียกว่า "คุณแม่" และคุณป้าก็เป็นสุขทางใจ เมื่อได้เห็นนักโทษผู้น่าสงสารได้กินขนมที่บริจาคอย่างหิวกระหาย

​

ต่อมาคืนหนึ่ง ทางจังหวัดถูกโจมตีด้วยเครื่องบิน เพราะเป็นเวลาสงครามโลกครั้งที่ ๒ ทางเรือนจำถูกระเบิด กำแพงพังไปแถบหนึ่ง ทำให้นักโทษมีโอกาสหลบหนีออกมาได้ และแฝงความมืดพากันหลบซ่อนตัวอย่างมิดชิดในเวลากลางวัน

​

แม้พวกพนักงานผู้คุมเรือนจำจะได้พากันเที่ยวติดตามค้นหา เพื่อจะได้นำตัวเข้าสู่เรือนจำแต่ก็ค้นไม่พบ พอตกเวลากลางคืนพวกนักโทษก็ออกมาพากันตัดช่องย่องเบาลักขโมยของชาวบ้าน และพวกเจ้าทรัพย์ก็พากันนอนอย่างสลบไสล ตลอดทั้งสุนัขที่เลี้ยงไม่เห่า เพราะหลับคล้ายกับถูกมนต์สะกดหรือยารม ชาวบ้านแถวนั้นถูกลักของไปแทบทุกหลังคาเรือน

​

แต่ที่น่าอัศจรรย์ก็เพราะมีแต่บ้านคุณป้าผู้ขายขนมถ้วยบ้านเดียว ที่ไม่มีของสิ่งใดหาย ชาวบ้านที่รู้จักคุ้นเคยต่างก็พากันประหลาดใจ คิดว่าคุณป้าคงจะมีของดีทำให้พวกผู้ร้ายจังงัง ไม่กล้าหยิบของไปได้ ทั้งที่คุณป้าก็ถูกตัดรั้วสังกะสีพอตัวคนจะลอดเข้าไปในบ้าน และในห้องซึ่งมีของหลายอย่างที่มีราคาที่ผู้ร้ายควรจะลักขโมยเอาไปได้ แต่ก็ไม่ได้เอาอะไรไป

​

ชาวบ้านพากันสงสัยถามคุณป้าว่า มีของดีอะไรป้องกันหรือมีคาถาอาคมดี จึงป้องกันภัยจากโจรผู้ร้ายได้ คุณป้าได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า ไม่มีของดีหรือคาถาอาคมที่จะป้องกันโจรภัยได้ นอกจากใจของเราที่ได้แผ่เมตตาจิตเท่านั้น

​

ต่อมาเมื่อทางการเห็นชาวบ้านได้รับความลำบากเดือดร้อนเพราะผู้ร้ายชุกชุม ทางการก็ได้ระดมพวกเจ้าหน้าที่จำนวนมาก พร้อมกันออกกวาดล้างเป็นการใหญ่ ได้จับกุมพวกนักโทษหนีคุก กลับเข้าไปรับกรรมเพิ่มโทษได้หลายคน การที่บ้านของคุณป้าไม่ถูกโจรกรรมเหมือนบ้านอื่นมาทราบภายหลังว่า พวกนักโทษหัวขโมยตัดช่องย่องเบาเหล่านั้น พอตัดรั้วสังกะสีบ้านคุณป้าลอดเข้าไปถึงในบ้านได้ เมื่อเห็นของมีราคาหลายอย่างก็ดีใจ จัดแจงหยิบใส่ถุงผ้าเตรียมไว้แล้ว เพื่อจะนำออกจากบ้าน

​

แต่ไม่ลืมจะแวะเข้าไปในครัวเพื่อจะได้อาหารติดมือไปด้วย แต่พอโผล่เข้าไปก็พบสาแหรก ไม้คานหาบกระจาด และถ้วยทำขนม พอจำได้ก็ชะงัก นึกถึงบุญคุณของคุณป้าผู้ใจดีเคยให้ขนมถ้วยกินเมื่อยามยากยามหิว แม้ว่าตัวเองจะเป็นคนใจชั่วก็ยังมีความกตัญญูเหลืออยู่บ้าง จ้องดูหาบขนมถ้วยแล้วน้ำตาไหล พูดพึมพำออกมาว่า

​

"แม่จ๋า ลูกไม่รู้ว่าแม่อยู่ที่นี่ แม้ลูกจะเป็นคนชั่วอย่างไร เมื่อรู้ว่าเป็นของแม่แล้ว ลูกจะไม่ขอแตะต้องเป็นอันขาด" พูดแล้วก็รีบนำสิ่งของที่ตั้งใจขโมยกลับไปไว้ที่เดิม แล้วก็รีบถอยออกจากบ้านไปโดยเร็ว นี่ก็ชี้ให้เห็นว่า คนชั่วก็ยังมีเวลาที่จะนึกถึงความดีของผู้มีคุณไว้บ้าง เป็นเรื่องที่น่าคิด

​

เธอเป็นเพียงแม่ค้าขายขนม
แต่จิตใจน่านิยมสมศักดิ์ศรี
พวกต้องโทษเรียกแม่เพราะความดี
เพราะเธอมีเมตตาชอบทำทาน
ผลจิตใจปรานีที่ทำไว้
โจรกลับใจไม่ทำร้ายและหักหาญ
ยิ่งได้เห็นหาบขนมกับไม้คาน
คือสิ่งผสานหยุดใจไม่ขโมย ​

ท.เลียงพิบูลย์ ​

 

เราอีกคนชอบซื้อขนมหรือของฝากแจกลูกน้อง รปภ หรือ ลุงป้าที่เราเห็นว่าเขาลำบากเราจะเผื่อแผ่เสมอ ในความรู้สึกเรา บางครั้งสิ่งเล็กน้อยของเราสำหรับเขาอาจยิ่งใหญ่มหาศาล เราจะไม่หวงของกินของที่ไม่ใช้แล้วสำหรับเรา พอเอาไปให้คนที่เขาไม่มีเขาก็ดีใจ กับเพื่อนกับฝูงเราก็ซื้อให้กินโดยไม่เคยคิดอะไรตอบแทน ไปกินข้าวติบกระจาย เข้าใจเขาทำงานบริการก็หวัง ใครช่วยอะไรเราตอบแทนด้วยเงินหรือสิ่งของเสมอ เพราะเกรงใจ เราไม่ใช่คนรวยหรือคนมีเงินมากมาย มีพอกินแต่เราคิดแค่ว่าเงินทองของนอกกาย ตายก็เอาไปไม่ได้ ก็มีเพื่อนบางคน พูดกับแฟนเขา หรือไปพูดหลับหลังเรา ว่าเราหน้าใหญ่ เวลาไม่มีจะแดกกูดูสิไครจะช่วยมัน เพราะเขาเป็นคนประหยัดและตะหนี่ ส่วนเราสุรุ่ยสุร่าย ข้อเสียของเราเลย แต่เรามามองดูชีวิตเราไปไหนก็มีคนอุปถัมกินดีอยู่ดี พอตกก็มีคนมาฉุดเราเชื่อนะว่าการยิ่งให้ยิ่งมี แล้วเราก็มั่นใจว่าเราต้องมีมากกว่านี้

 

สุดยอดเลยย