ผู้ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ได้วิเศษไปกว่าคนธรรมดา

คนที่คิดจะเป็นพระพุทธเจ้า ไม่ได้วิเศษไปกว่าบุคคลธรรมดา ก็ตรงที่ ระหว่างเส้นทางสู่ฝันนั้น ยังต้องพบกับสิ่งต่าง ๆ ทางโลก เช่นที่เขาพูดว่า กิน กาม เกียรติ

แต่ที่แตกต่างคือ บุคคลเหล่านี้ไม่เคยละทิ้งความฝัน แม้จะรู้ว่าตนเองยังไม่ดีพอ แต่ก็หมั่นฝึกฝนตนเอง โดยเฉพาะด้านจิตใจ แท้ที่จริงก็ยังเต็มไปด้วยกิเลสทั้งหยาบและละเอียด ได้แก่ ความโลภ ความโกรธ ความหลง เพียงแต่ตระหนักถึงโทษของสิ่งเหล่านั้นมากกว่าคนธรรมดา จึงเป็นที่มาแห่งการปรารถนาพระโพธิญาณ หรือปรารถนาจะเป็นสุดยอดของพระอรหันต์ (พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า) ซึ่งบุคคลเหล่านี้ นับได้ว่าเป็นผู้ที่มีใจเสียสละอย่างมาก ๆ กว่าคนปกติจะเข้าใจได้

บางครั้งคนภายนอกทั่วไปมองผู้ปรารถนาพุทธภูมิเหมือนตัวตลกที่ทำอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน คิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน ก็เพราะคิดไม่เหมือนคนอื่นๆ ยังไงล่ะ จึงมีพระพุทธเจ้าเกิดขึ้นไม่มีหมด ถ้าคิดเหมือนกันหมด ก็จะไม่มีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลกอีกต่อไป

 

ที่สำคัญคือ ไม่คิดเอาดีคนเดียว ต้องการแบ่งปันความดีให้คนอื่นได้รับรู้และปฏิบัติให้บรรลุความดีนั้น จึงเกิดมีผู้ปรารถนาพุทธภูมิ ก่อเกิดมีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในโลก ไม่มีที่สิ้นสุด จนกว่าจะไม่หลงเหลือสัตว์โลกตัวใดให้ช่วยพ้นทุกข์อีก

 

เพราะฉะนั้น จงอย่ามองว่าผู้ปรารถนาพุทธภูมิคือผู้วิเศษกว่าใคร ๆ
จงมองพวกเขาเหมือนเป็นบุคคลธรรมดาที่มีความคิดเป็นกุศลที่ไม่เหมือนใครก็พอ
ไม่เช่นนั้นแล้ว พวกท่านจะผิดหวัง เพราะพุทธภูมิไม่ได้วิเศษอย่างที่พวกท่านคิดไว้

(เห็นหลายกระทู้พูดถึงผู้ปรารถนาพุทธภูมิ)

 

ในพระไตรปิฏกก็มีปรากฏว่า แม้ผู้ที่เป็นนิยตโพธิสัตว์ (เคยได้รับพุทธพยากรณ์ว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้าอย่างแน่นอน มาหลายครั้ง) ก็ยังไปเกิดเป็นลูกสุนัขได้ คือ โตไทยพราหมณ์ ซึ่งในอนาคตจะได้สำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง พระนามว่า พระนรสีหะ เป็นต้น


ที่มา : http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=9030

ที่มา2 : http://www.grathonbook.net/book/2.5.html

 

แต่กระนั้น ก็อย่าได้ดูถูกผู้ปรารถนาพุทธภูมิเด็ดขาด
เพราะจะกลายเป็นกรรมติดตัวท่านไป

(เวลาท่านตั้งใจจะทำความดีเรื่องใด ก็จะมีแต่คนดูถูก ไม่เห็นคุณค่าในสิ่งที่ท่านตั้งใจทำ)


แม้จะมองดูไม่เอาไหน แต่พุทธภูมิในท้ายที่สุด ได้ดี
ต้นร้าย ปลายดี
เป็นที่พึ่งได้ แม้ในชาตินี้ หรือชาติต่อ ๆ ไป

 

จะเป็นอนิยตโพธิสัตว์หรือจะเป็นนิยตโพธิสัตว์ ก็เป็นบุคคลธรรมดา ผู้มีกิเลสเหมือนกัน เพียงแต่การเวียนว่ายการเกิดของท่านนั้น เป็นการเวียนว่ายตายเกิดเพื่อขัดเกลาสร้างอุปนิสัย ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ให้ครบ ซึ่งอุปนิสัยของโพธิสัตว์แต่ละท่านก็จะไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นการปรารถนาจะให้มีอุปนิสัยเหมือนกันทุกคนนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้