ผู้มีฤทธิ์ พึงน้อมใจถึงกองไม้กองโน้นให้เป็นดินได้(พระสารีบุตร)

​

๑๑. ทารุกขันธสูตร
[๓๑๒]
ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ภูเขาคิชฌกูฏ ใกล้พระนครราชคฤห์ ครั้งนั้น
เป็นเวลาเช้า ท่านพระสารีบุตรนุ่งแล้ว ถือบาตรและจีวรลงจากภูเขาคิชฌกูฏ พร้อมด้วยภิกษุ
หลายรูป เห็นกองไม้กองใหญ่ ณ ที่แห่งหนึ่งแล้ว ถามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรท่านผู้มีอายุทั้งหลาย
ท่านทั้งหลายย่อมเห็นกองไม้กองใหญ่โน้นหรือไม่ ภิกษุเหล่านั้นตอบว่า อย่างนั้น ท่านผู้มีอายุ ฯ

สา. ดูกรท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุผู้มีฤทธิ์ ถึงความชำนาญทางใจ
เมื่อจำนง พึงน้อมใจถึงกองไม้กองโน้นให้เป็นดินได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะที่กองไม้โน้นมีปฐวีธาตุ
ซึ่งภิกษุผู้มีฤทธิ์ ถึงความชำนาญทางใจ พึงอาศัยน้อมใจถึงให้เป็นดินได้

ดูกรท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ภิกษุผู้มีฤทธิ์ ถึงความชำนาญทางใจเมื่อจำนง พึงน้อมใจถึงกองไม้โน้น
ให้เป็นน้ำได้ ฯลฯ
ให้เป็นไฟได้ ฯลฯ
ให้เป็นลมได้ ฯลฯ
ให้เป็นของงามได้ ฯลฯ
ให้เป็นของไม่งามได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะที่กองไม้โน้นมีอสุภธาตุ
ซึ่งภิกษุผู้มีฤทธิ์ ถึงความชำนาญทางใจพึงอาศัยน้อมใจถึงให้เป็นของไม่งามได้ ฯ

จบสูตรที่ ๑๑
พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ (ภาษาไทย) เล่มที่ ๒๒
พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔ อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต
หน้าที่ ๓๑๐/๔๐๗

 

ให้เป็นน้ำได้ ฯลฯ (ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะที่กองไม้โน้นมี อาโปธาตุ)

ให้เป็นไฟได้ ฯลฯ(ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะที่กองไม้โน้นมี เตโชธาตุ)

ให้เป็นลมได้ ฯลฯ(ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะที่กองไม้โน้นมี วาโยธาตุ)

ให้เป็นของงามได้ ฯลฯ(ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะที่กองไม้โน้นมี สุภาธาตุ)