ผู้ใดกล่าวพระธรรมและพระวินัยตามองค์พระสัมมาฯ ควรเงี่ยหูฟังได้หมด

แม้ผู้กล่าวพระธรรมพระวินัยจะเป็นบรรพชิตหรือคฤหัสน์จะอาวุโสมากน้อยพรรษามากพรรษาน้อย
ก็ไม่บังควรยก(กล่าว)โทษ ติเตียนใดๆ
ควรเงี่ยหูฟังได้หมด
หากคำที่กล่าวนั้นกล่าวตามพุทธพจน์
โดยไม่มีการต่อเติม หรือลดทอน
เช่น กล่าวพระสูตร เป็นต้น

 

ใช่พูดง่ายคือครบทั้งบริษท
ไม่ใช่แบบตัดต่อ
แล้วยึดตามที่ตนเข้าใจ
และเที่ยวกล่าวหา
โดยขาดเหตุและผลในปัจจุบัน
และยกตนเป็นที่สุด
แบบนี้เรียก มารศาสนา
ที่อาศัยพุทธฯ เพื่อยกตน
เป็นกมลสันดานของ
ภูมิอสูรกาย
ซึ่งไม่ดี และควรเลี่ยงครับ

 

พระพุทธเจ้าสอนธรรมเป็นเพียงใบไม้ในกำมือเท่านั้น ยังมีใบไม้เต็มป่า คิดว่าคือ ธรรม แบบใดที่พระองค์ยังไม่ได้บอกได้สอน
ในพระไตรปิฎก ประกอบด้วย 3 หมวดใหญ่ คือ
1.พระวินัยปิฎก ว่าด้วยพระพุทธบัญญัติที่เกี่ยวกับศีลหรือสิกขาบท ตลอดจนพิธีกรรมแของพระสงฆ์ ที่จะต้องปฏิบัติ

2.พระสุตตันตปิฎก ว่าด้วยประมวลพระธรรมเทศนาและคำบรรยายธรรมที่ตรัสให้เหมาะแก่บุคคลและโอกาส เป็นประมวลหลักธรรมที่ทรงแสดงโดยบุคลาธิษฐานหรือทรงใช้สมมติโวหาร ตลอดจนบทธรรมภาษิต

3.พระอภิธรรมปิฎก ว่าด้วยพระพุทธพจน์อันเกี่ยวกับหลักธรรมที่เป็นปรมัตถธรรมล้วน คือ พระพุทธพจน์ที่แสดงสภาวธรรมโดยปรมัตถ์ คือ มีอยู่จริง หรือเป็นความหมายที่แท้จริงของสรรพสิ่ง ซึ่งได้แก่ จิต เจตสิก รูป นิพพาน ซึ่งเป็นธรรมอันยิ่งละเอียดลุ่มลึกยิ่งกว่าธรรมทั้งปวง

ในบรรดาทั้งสามหมวดนี้หมวดอภิธรรมนับว่ายากที่สุด
เปรียบเสมือนวิชาคณิตศาสตร์แคลคูลัสถอดสมการที่บางคนชอบบางคนไม่ชอบ การพูดถึงธรรมก็เช่นกันบางทีไม่อาจยกได้มาทั้งหมด
หากเปรียบกับใบไม้ในมือพระพุทธองค์แล้วแม้พูดถึงธรรมเฉกเช่นใบไม้แค่ใบเดียวแต่ทำให้ผู้พบเห็นเข้าใจในธรรมมากขึ้นเป็นไปเพื่อการดับทุกข์ และเจตนาดีแล้วย่อมเป็นกุศลกับผู้นั้น
แต่หากไม่เป็นด้วยเจตนาดีแล้วย่อมเป็นอกุศลกับผู้นั้นเองครับ