พระคุณพ่อแม่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน

ครั้งหนึ่ง มีหลวงตาองค์หนึ่ง เปิดประตูหน้าวัดมา เห็นมีคนนำเด็กทารกมาวางทิ้งไว้ ด้วยจุดประสงค์ คงจะเหมือนนิยายหลายๆ เรื่องแน่นอน คือ นำลูกมาทิ้ง หลวงตาจึงนำเด็กมาเลี้ยงไว้ที่วัดแทน เมื่อเด็กเจริญวัยขึ้น ถูกเด็กวัดคนอื่นล้อเลียนทุกวันๆ ว่า ไอ้ลูกไม่มีพ่อมีแม่ เด็กน้อยก็สั่งสมความเกลียดพ่อแม่เพิ่มขึ้นทุกวัน ว่าให้กำเนิดเขามา แต่ทำไมไม่เลี้ยงดูเขา พ่อแม่เช่นนี้ไม่มีบุญคุณอะไรเลย มีแต่สร้างความยากลำบากให้กับเขาแทน

หลวงตาผู้มองการณ์ไกล เห็นแล้วว่า ปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ดีแน่ เพราะคนที่เกลียดพ่อแม่ โตขึ้นไปทำหน้าที่การงานอะไรก็หวังความเจริญได้ยาก ดังนั้น เมื่อมีโอกาสหลวงตาก็เรียกเด็กน้อยมาคุยด้วย
หลวงตา : เป็นไงอยู่วัดนี่มาตั้งหลายปี มีอะไรติดขัดมั้ย
เด็กน้อย : เรื่องอาหารการกิน ที่พักหลับนอนไม่มีปัญหาครับ มีแต่พ่อแม่ของผมนี่แหละครับ ที่ไม่รู้จักรับผิดชอบ ปล่อยให้ผมต้องมาลำบาก ถูกคนอื่นล้อเลียนอย่างนี้
หลวงตา : หลวงตาขอถามปัญหาอย่างหนึ่ง ถ้าสมมุติมีใครสักคน มาจ้างให้เจ้าไปเป็นคนใช้เขา โดยบอกว่า จะให้เงินเจ้าสัก 20,000 บาท เจ้าจะว่ายังไงล่ะ
เด็กน้อย : จริงหรือครับ เขาจะมาเมื่อไหร่ครับ โอ้ ผมยินดีจะไปลูกน้องรับใช้เขาสักปีหนึ่งเลยครับ เพราะอย่าว่าแต่เงินหมื่นเลย แค่แบงค์พัน ผมยังไม่เคยเห็นเลยครับ
หลวงตา : ข้าแค่สมมุติเท่านั้นโว้ย เอาอย่างนี้ถามต่อ แล้วถ้าเขาบอกว่า จะให้เจ้าสักหนึ่งล้านบาทล่ะ หนึ่งล้านเชียวนะ
เด็กน้อย : โอ้โห แต่เป็นไม่ได้หรอกครับมันมากเกินไป แต่ถ้ามีใครมาให้จริง ผมจะยอมไปเป็นลูกน้องเขาตลอดชีวิตเลยครับ มีอะไรจะใช้งานยินดีรับใช้ทุกอย่างครับ
หลวงตา : ดีมากๆ รู้คุณคนดี อย่างนี้ไปอยู่ไหน ก็เจริญ แล้วถ้าเขาไม่ขอให้เอ็งเป็นลูกน้องล่ะ แต่ขอสิ่งของแลกเปลี่ยนบางอย่างจากเอ็ง
เด็กน้อย : ของแลกเปลี่ยนหรือครับ อย่างผมจะไปมีของแลกเปลี่ยนอะไรได้ครับ
หลวงตา : ก็ไม่มากหรอก 1 ล้านนี้ ขอแลกกับ แขนหรือขา ของเอ็งสักข้าง ข้างเดียวก็พอ
เด็กน้อย : หา ไม่มีใครยอมหรอกครับ หลวงตา อย่าว่าแต่แขนเลย ขอแค่มือ ผมก็ไม่ให้ครับ
หลวงตา : (ยิ้ม) งั้นเหรอ ถ้าเขาให้ 1 ล้าน เจ้าสำนึกบุญคุณ ถึงกับจะยอมไปเป็นลูกน้องเขาตลอดชีวิต แต่ถ้าแลกกับแขนหรือขา หรือมือ เอ็งไม่เอา แล้วแขนหรือขา ของเอ็งนี่ เอ็งได้มาจากใคร ใครให้เอ็งมา เข้าใจหรือยังล่ะ ว่าพ่อแม่มีพระคุณมากมายขนาดไหน แม้ไม่ได้เลี้ยงเรามาก็เถอะ เอ็งก็เป็นเด็กฉลาด ลองเก็บเอาไปคิดก็แล้วกัน

ไม่ว่าสุดท้ายแล้ว เด็กน้อยจะคิดออกมาอย่างไร แต่หลวงตาก็ภูมิใจแล้วว่า ท่านได้พยายามปลูกฝังเม็ดพันธุ์แห่งความดีงามลงไปในใจเด็กน้อยแล้ว ที่เหลือเป็นเรื่องของเวลา และผมเองก็ภูมิใจ ที่ได้นำคำพูดของหลวงตาของถ่ายทอดให้ทุกท่านทราบกันครับ (แต่ผมไม่ใช่เด็กน้อยคนนั้นนะครับ)

 

กระทู้นี้ดีมากเลยครับ พระคุณพ่อแม่เนี่ยทดแทนอย่างไรก็ไม่หมดหรอกครับ