พระตำนานของพระนางสุพรรณกัลยา

โดย หลวงปู่โง่น โสรโย วัดพระพุทธบาทเขารวก อำเภอตะพานหิน จังหวัดพิจิตร (พ.ศ. ๒๕๔๑)
http://members.fortunecity.com/saney/kalaya/tumnan.htm

สารบาญ ​

พระตำนานของพระนางสุพรรณกัลยา....................................(หน้า 1-6)
สัมผัสทางวิญญาณกับพระสุพรรณกัลยา................................(หน้า 7-12)
กลับบ้านเกิดเมืองนอนครั้งแรก...............................................(หน้า 13-25)
ตามรอยกรรมนำเที่ยวโลกวิญญาณ
กัมมุนา วัตตะตี โลโก (สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม)...........(หน้า 26-30)
พบพระวิญญาณของผู้ทรงศักดิ์ ร้องขอให้เดินทางต่อไป........(หน้า 31)
นายพรานป่าที่น่าหวาดกลัวเข้ามาหา......................................(หน้า 33-35)
ได้เทพสุนัขแสนรู้เป็นเพื่อนใจ.................................................(หน้า 37-42)
พบอาคันตุกะพระมหามิตรเดิม.................................................(หน้า 43-46)
ก่อนกลับเมืองไทยยังมีจิตอาลัยเมืองพม่า..............................(หน้า 47-62)
เกร็ดย้อนรอยประวัติศาสตร์ และพงศาวดาร
พระตำนานของพระสุพรรณกัลยา............................................(หน้า 75-77)
ย้อนรอยอดีตต้นตระกูล ของพระสุพรรณกัลยา........................(หน้า 79-88)
ถ้อยแถลงท้ายเรื่อง..................................................................(หน้า 161-162)
บทสรุปที่มีหนังสือค้านเนื้อหาที่กล่าวมาแล้ว...........................(หน้า 163-165)
บทสรุปท้าย..............................................................................(หน้า 166)


รวบรวมข้อมูล และภาพประกอบ เผยแพร่เพื่อเทิดพระเกียรติ โดย ..
ฉวีวรรณ สุวรรณรัฐ (licsw@mahidol.ac.th) ห้องสมุดสตางค์ มงคลสุข มหาวิทยาลัยมหิดล
ปรับปรุงครั้งล่าสุด วันที่ ๒๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๒

พระสุพรรณกัลยาณี

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 1-6)





<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>พระตำนานของพระนางสุพรรณกัลยา


</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

อัน<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>ถึง พระ<WBR>ประวัติ<WBR>ของ พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>จะ<WBR>บรรยาย<WBR>ต่อ<WBR>ไป<WBR>นี้ เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>สัมผัส มา<WBR>จาก<WBR>ทาง<WBR>ฝัน<WBR>โดย<WBR>บังเอิญ และ<WBR>จาก<WBR>เกร็ด<WBR>พงศาวดาร<WBR>ที่<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ คือ พม่า<WBR>เขา<WBR>เขียน<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>มาก<WBR>นัก น้ำ<WBR>หนัก<WBR>ก็<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>เรื่อง พระ<WBR>นาง<WBR>เลี้ยง<WBR>น้อง และ<WBR>ปก<WBR>ครอง<WBR>คน<WBR>ไทย เอา<WBR>ใจ<WBR>ใส่<WBR>พวก<WBR>ชาติ<WBR>เดียว<WBR>กัน<WBR>เท่า<WBR>นั้น ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน ท่าน<WBR>ผู้<WBR>ฟัง ถ้า<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ทำ<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>เปิด<WBR>กว้าง<WBR>พอ พอ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>รับ<WBR>ฟัง<WBR>เหตุ<WBR>ผล ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>นึก<WBR>ว่า<WBR>เรื่อง<WBR>นี้<WBR>มัน<WBR>เป็น impossible หรือ unbelievable นี่<WBR>หว่า แต่<WBR>เรื่อง<WBR>นี้<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>แล้ว และ<WBR>ก็<WBR>น่า<WBR>เชื่อ<WBR>ถือ เพราะ<WBR>หลัก<WBR>ฐาน<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ธรรม และ<WBR>นาม<WBR>ธรรม ก็<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>ปรากฏ ดัง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>กล่าว<WBR>ต่อ<WBR>ไป




เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ. 2490 ประเทศ<WBR>สหภาพ<WBR>พม่า ได้<WBR>รับ<WBR>การ<WBR>ปลด<WBR>ปล่อย จาก<WBR>การ<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น ของ<WBR>มหา<WBR>อำนาจ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก เขา<WBR>ยก<WBR>พม่า<WBR>ให้<WBR>ปก<WBR>ครอง<WBR>ตัว<WBR>เอง เป็น<WBR>เอกราช ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>ถูก<WBR>เชิญ (ถูก<WBR>นิมนต์) จาก ท่าน<WBR>มหา<WBR>ปี<WBR>ตะโก ภิกษุ ท่าน<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>เถระ ที่<WBR>คง<WBR>แก่<WBR>เรียน<WBR>ทาง<WBR>ธรรม ท่าน<WBR>เรียน<WBR>จบ<WBR>พระ<WBR>ไตรปิฏก ทาง<WBR>โลก ท่าน<WBR>จบ<WBR>มหา<WBR>บัณฑิต สาขา Philosophy จากอ๊<WBR>อกฟอร์ด ลอน<WBR>ดอน ใน<WBR>สมัย<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>ร่วม<WBR>กัน ที่<WBR>ประเทศ<WBR>อังกฤษ บ้าน<WBR>เกิด<WBR>เมือง<WBR>นอน<WBR>ของ<WBR>ท่าน อยู่<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>คือ เมือง<WBR>พะ<WBR>โค อยู่<WBR>ทาง<WBR>ทิศ<WBR>เหนือ<WBR>ของ<WBR>กรุง<WBR>แรง<WBR>กุน (เมือง<WBR>ย่าง<WBR>กุ้ง) ท่าน<WBR>ได้<WBR>นิมนต์ ให้<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>งาน ด้านป<WBR>ติ<WBR>มา<WBR>กรรม คือ<WBR>เป็น<WBR>ช่าง<WBR>เขียน<WBR>ฝา<WBR>ผนัง ซ่อม<WBR>แซม<WBR>รูป<WBR>ลาย<WBR>ฝา<WBR>ผนัง<WBR>ที่<WBR>ชำรุด<WBR>ให้<WBR>ดี<WBR>ขึ้น อัน<WBR>การ<WBR>ปรารภ<WBR>เรื่อง<WBR>ติด<WBR>ต่อ<WBR>กัน<WBR>ใน<WBR>ต่าง<WBR>ประเทศ ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>แบ่ง<WBR>รับ<WBR>แบ่ง<WBR>สู้ อย่าง<WBR>ไร<WBR>ก็<WBR>ขอ<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>กลับ<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>ก่อน พอ<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>ไทย ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>ดล<WBR>ใจ ใน<WBR>คำ<WBR>สั่ง<WBR>ของ<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>ฝัน จึง<WBR>ได้<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ไป ดัง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>กล่าว<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ตอน<WBR>ตาม<WBR>รอย<WBR>กรรม ใน<WBR>ระยะ<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>นั้น ก็<WBR>เกิด<WBR>เรื่อง ที่<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ<WBR>สงฆ์<WBR>ใน<WBR>ประเทศ<WBR>พม่า ซึ่ง<WBR>ประกาศ<WBR>ไม่<WBR>พอ<WBR>ใจ ใน<WBR>นโยบาย<WBR>ของ<WBR>รัฐบาล เกี่ยว<WBR>เรื่อง<WBR>สม<WBR>ณ<WBR>ศักดิ์ คือ<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ยก<WBR>ฐานะ<WBR>ให้<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>พม่า มี<WBR>สม<WBR>ณ<WBR>ศักดิ์<WBR>เหมือน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ทั่ว<WBR>ประเทศ<WBR>ไม่<WBR>พอ<WBR>ใจ ใน<WBR>เรื่อง<WBR>ลาภ<WBR>ยศ จึง<WBR>ก่อ<WBR>เหตุ<WBR>เดิน<WBR>ขบวน<WBR>ต่อ<WBR>ต้าน รัฐ<WBR>จึง<WBR>จำ<WBR>เป็น<WBR>ต้อง<WBR>ยก<WBR>ธง<WBR>ขาว<WBR>ยอม<WBR>แพ้ อนุโลม<WBR>ตาม<WBR>ความ<WBR>ต้อง<WBR>การ ของ<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>เรื่อง<WBR>ก็<WBR>จบ เท่า<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>เคย<WBR>เห็น<WBR>มา ก็<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>อยู่<WBR>สอง<WBR>ประเทศ คือ พระ<WBR>สงฆ์<WBR>พม่า และ<WBR>ศรี<WBR>ลัง<WBR>กา พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง เล่น<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>ได้ สมัคร<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>แทน<WBR>ได้ เข้า<WBR>ไป<WBR>นั่ง<WBR>ประชุม<WBR>ใน<WBR>สภา<WBR>ได้ เพราะ<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ยี่หระ ที่<WBR>จะ<WBR>ยอม<WBR>รับ<WBR>เงิน<WBR>รับ<WBR>สิน<WBR>บน ค่า<WBR>เงิน<WBR>เดือน เป็น<WBR>ค่า<WBR>จ้าง เป็น<WBR>พระ<WBR>ลูก<WBR>จ้าง อัน<WBR>เป็น<WBR>ค่า<WBR>นิยพัต ค่า<WBR>ตาลปัต<WBR>พัด<WBR>ยศ<WBR>จาก<WBR>รัฐ ซึ่ง<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ลูก<WBR>จ้าง<WBR>จาก<WBR>ทาง<WBR>รัฐ เขา<WBR>ไม่<WBR>ยี่หระ<WBR>เหมือน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย อัน<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>พระ<WBR>หม่อง<WBR>เดิน<WBR>ขบวน ก็<WBR>จบ<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>แล้ว แต่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>สิ โดน<WBR>ข้อ<WBR>กล่าว<WBR>หา<WBR>อย่าง<WBR>หนัก<WBR>ว่า ความ<WBR>วุ่น<WBR>วาย ของ<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>เมียนม่า<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา<WBR>นั้น มี<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อยู่<WBR>เบื้อง<WBR>หลัง เพราะ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ไป<WBR>เดิน<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ด้วย และ<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>ทุน<WBR>สนับสนุน ใน<WBR>เรื่อง<WBR>ค่า<WBR>อาหาร ค่า<WBR>ใช้<WBR>จ่าย<WBR>ทุก<WBR>อย่าง เรา<WBR>ใช้<WBR>ทรัพย์<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ไป<WBR>ราว<WBR>ห้า<WBR>หมื่น แต่<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>โชค<WBR>ดี<WBR>ที่<WBR>ระยะ<WBR>นั้น มหา<WBR>อำนาจ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก ผู้<WBR>ปก<WBR>ครอง<WBR>เขา<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ว่า อัน<WBR>เรื่อง<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>องค์<WBR>เจ้า อังกฤษ<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>มา<WBR>ยุ่ง<WBR>ด้วย และ<WBR>ผู้<WBR>หลัก<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>ของ<WBR>อังกฤษ ก็<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>กับ<WBR>เรา<WBR>ดี เขา<WBR>จึง<WBR>เพียง<WBR>กัก<WBR>สถาน<WBR>ที่ ให้<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>บริเวณ ของ<WBR>กระท่อม<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>นั้น<WBR>เอง ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>เพื่อน<WBR>รัก<WBR>คือ อ้าย<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง ภาษา<WBR>พม่า<WBR>เขา<WBR>เรียก<WBR>สุนัข<WBR>ว่า คย คย ข้าพเจ้า<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>ถูก<WBR>เรียก<WBR>เป็น พ๊ง<WBR>จีคย คำ<WBR>ว่า<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ<WBR>ภาษา<WBR>พม่า<WBR>เขา<WBR>เรียก<WBR>ว่า พ๊ง<WBR>จี จึง<WBR>เป็นพ๊ง<WBR>จีค<WBR>ยมา<WBR>ตลอด เพราะ<WBR>มี<WBR>สุนัข<WBR>เป็น<WBR>เพื่อน เขา<WBR>กัก<WBR>ขัง<WBR>บริเวณ ไว้<WBR>สอบ<WBR>สวน 15 วัน และ<WBR>อาศัย<WBR>พระ<WBR>สงฆ์ คือพ๊ง<WBR>จี<WBR>ของ<WBR>พม่า<WBR>ช่วย<WBR>ไว้ ชีวิต<WBR>หนอ<WBR>ชีวิต อัน<WBR>การ<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ต้อง<WBR>หา<WBR>ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>นั้น ใน<WBR>ชีวิต<WBR>การ<WBR>บวช<WBR>ของ<WBR>ข้าพเจ้า ได้<WBR>ประสบ<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง และ<WBR>ครั้ง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สี่<WBR>แล้ว จึง<WBR>ไม่<WBR>วิตก<WBR>กังวล<WBR>อะไร<WBR>เป็น<WBR>ไร<WBR>เป็น<WBR>กัน ครั้ง<WBR>แรก<WBR>เมื่อ พ.ศ.2482 ถูก<WBR>ทหาร<WBR>ลาว<WBR>จับ อยู่<WBR>เวียง<WBR>จันทร์<WBR>เมือง<WBR>หลวง<WBR>ของ<WBR>ลาว เขา<WBR>จับ<WBR>ใน<WBR>ข้อ<WBR>หา<WBR>ว่า ข้าพเจ้า<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย เข้า<WBR>ไป<WBR>สืบ<WBR>ความ<WBR>ลับ<WBR>ทาง<WBR>ราช<WBR>การ เป็น<WBR>แนว<WBR>ที่<WBR>ห้า<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>ไทย มัน<WBR>ถาม<WBR>เป็น<WBR>ภาษา<WBR>ไทย<WBR>ว่า ท่าน<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>หรือ ตอบ<WBR>มัน<WBR>ว่า<WBR>ใช่ อาตมา<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย เกิด<WBR>เมือง<WBR>ไทย เป็น<WBR>คน<WBR>ไทย เพราะ<WBR>ระยะ<WBR>นั้น สมัย<WBR>นั้น<WBR>สงคราม<WBR>มหา<WBR>เอเซีย<WBR>บูรพา<WBR>กำลัง<WBR>ก่อ<WBR>ตัว<WBR>ขึ้น อ้าย<WBR>ลาว<WBR>ไม่<WBR>ไว้<WBR>ใจ<WBR>ใคร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น มัน<WBR>จับ<WBR>ขัง<WBR>ใส่<WBR>คุก<WBR>ขี้<WBR>ไก่<WBR>ไว้<WBR>สิบ<WBR>ห้า<WBR>วัน (มัน<WBR>แท้ๆ) คุก<WBR>ขี้<WBR>ไก่<WBR>คือ<WBR>ไก่<WBR>อยู่<WBR>ข้าง<WBR>บน คน<WBR>อยู่<WBR>ข้าง<WBR>ล่าง แต่<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>โชค<WBR>ดี<WBR>ที่<WBR>ระยะ<WBR>นั้น รัฐบาล<WBR>ไทย ได้<WBR>ประกาศ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>กลาง ไม่<WBR>ขึ้น<WBR>กับ<WBR>ฝ่าย<WBR>ใด ไม่<WBR>เป็น<WBR>ศัตรู<WBR>กับ<WBR>ใคร เขา<WBR>จึง<WBR>ปล่อย<WBR>ออก<WBR>มา เมื่อ<WBR>ข้าม<WBR>มา<WBR>ฝั่ง<WBR>ไทย ตำรวจ<WBR>ไทย<WBR>เห็น<WBR>เข้า ถาม<WBR>เป็น<WBR>ภาษา<WBR>ลาว<WBR>ว่า (เจ้า<WBR>หัว<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>ไส) ตอบ<WBR>มัน<WBR>ว่า อาตมา<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>ฝั่ง<WBR>ซ้าย สำเนียง<WBR>ลาว<WBR>แท้ๆ เขา<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ลาว มา<WBR>สืบ<WBR>ความ<WBR>ลับ<WBR>จับ<WBR>เข้า<WBR>อีก ขัง<WBR>ไว้<WBR>โรง<WBR>พัก<WBR>สอง<WBR>วัน แก้<WBR>ตัว<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ได้ เพราะ<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>หลัก<WBR>ฐาน ทาง<WBR>หนังสือ<WBR>สุทธิ และ<WBR>ต่อ<WBR>มา<WBR>เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ. 2486 สงคราม<WBR>เอเซีย<WBR>บูรพา<WBR>สงบ ทหาร<WBR>ไทย<WBR>ได้<WBR>ตี<WBR>เมือง<WBR>พระ<WBR>ตะบอง เสียม<WBR>ราช ศรี<WBR>โสภณ กำปง<WBR>โสม ของ<WBR>เขมร คณะ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย จะ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>เผย<WBR>แผ่<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ใน<WBR>ประเทศ<WBR>เขมร สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหาวีร<WBR>วงศ์ ติสโส (อ้วน) ท่าน<WBR>เป็น<WBR>มหา<WBR>สังฆนายก<WBR>องค์<WBR>แรก ใน<WBR>สมัย<WBR>นั้น ท่าน<WBR>ให้<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ไป<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>พูด<WBR>ภาษา<WBR>เขมร และ<WBR>ภาษา<WBR>ฝรั่งเศส<WBR>ได้ เพราะ เขมร<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น ของ<WBR>ฝรั่งเศส<WBR>มา<WBR>ก่อน เมื่อ<WBR>ขบวน<WBR>ท่าน<WBR>เสด็จ<WBR>กลับ ข้าพเจ้า<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>กลับ เพราะ<WBR>มี<WBR>ธุระ<WBR>หลาย<WBR>อย่าง คือ ต้อง<WBR>การ<WBR>เรียน<WBR>ภาษา<WBR>เขมร<WBR>ให้<WBR>แตก<WBR>ฉาน จึง<WBR>เดิน<WBR>ทาง เข้า<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พนมเปญ โดน<WBR>ทหาร<WBR>เขมร<WBR>จับ<WBR>เข้า<WBR>อีก ตั้ง<WBR>ข้อ<WBR>หา<WBR>ว่า ข้าพเจ้า<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>การ ที่<WBR>นำ<WBR>ทหาร<WBR>ไทย<WBR>ไป<WBR>ตี<WBR>เอา<WBR>บ้าน<WBR>เอา<WBR>เมือง<WBR>ของ<WBR>มัน แก้<WBR>ตัว<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>เพราะ อาศัย<WBR>บารมี<WBR>ของ เจ้า<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>วีร<WBR>วงศ์ และ<WBR>หลัง<WBR>จาก<WBR>นั้น<WBR>มา<WBR>อีก<WBR>หก<WBR>ปี คือ<WBR>ปี พ.ศ. 2490 โดน<WBR>อ้าย<WBR>หม่อง<WBR>พม่า<WBR>จับ<WBR>เข้า<WBR>อีก ครั้ง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สี่<WBR>แล้ว จึง<WBR>ไม่<WBR>วิตก<WBR>กังวล ไม่<WBR>สะ<WBR>ทก<WBR>สะท้าน ใน<WBR>เหตุ<WBR>การณ์<WBR>แม้<WBR>แต่<WBR>น้อย เพราะ<WBR>เรื่อง<WBR>อย่าง<WBR>นี้ เคย<WBR>โดน<WBR>มา<WBR>ครั้ง<WBR>แล้ว<WBR>ครั้ง<WBR>เล่า อัน<WBR>การ<WBR>ติด<WBR>คุก<WBR>ขี้<WBR>ไก่<WBR>ใน<WBR>ประเทศ<WBR>ลาว<WBR>นั้น เท่า<WBR>ที่<WBR>สืบ<WBR>ดู<WBR>ใน<WBR>จำนวน พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>สอง<WBR>ท่าน คือ<WBR>ตัว<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ติด<WBR>ก่อน ติด<WBR>อยู่<WBR>ถึง 15 วัน ท่าน<WBR>ที่<WBR>สอง<WBR>คือ พระ<WBR>อาจารย์<WBR>สม<WBR>ชาย วัด<WBR>เขาสุกิม แต่<WBR>ท่าน<WBR>สม<WBR>ชาย<WBR>ติด<WBR>ที<WBR>หลัง ติด<WBR>กี่<WBR>วัน<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ถาม<WBR>ท่าน ติด<WBR>เรื่อง<WBR>เดียว<WBR>กัน ที่<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>แนว<WBR>ที่<WBR>ห้า แต่<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>วา<WBR>ระคน<WBR>ละ<WBR>แห่ง ทุก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>กุม<WBR>คุม<WBR>ขัง<WBR>นั้น เรา<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>เขา เรา<WBR>ไป<WBR>ทำ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>ให้<WBR>เขา เรา<WBR>ขน<WBR>เอา<WBR>เงิน<WBR>ทอง<WBR>ของ<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น ไป<WBR>ช่วย<WBR>เขา<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>เขา พอ<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>เรื่อง<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ใครๆ ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>เลย นี้<WBR>แหละ<WBR>หนา สัจจะ<WBR>ธรรม<WBR>กรรม<WBR>แท้ๆ จึง<WBR>ได้<WBR>คิด<WBR>เป็น<WBR>โคลง<WBR>กลอน<WBR>สอน<WBR>ใจ<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ว่า (เมื่อ<WBR>มั่ง<WBR>มี ผี<WBR>ผอม<WBR>ตอม<WBR>กัน<WBR>แดก เมื่อ<WBR>โลง<WBR>แตก ผี<WBR>อ้วน<WBR>ชวน<WBR>กัน<WBR>หนี เมื่อ<WBR>มั่ง<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>มาย มิตร<WBR>หมาย<WBR>มอง เมื่อ<WBR>มัว<WBR>หมอง มิตร<WBR>มอง<WBR>เหมือน<WBR>หมู<WBR>หมา เมื่อ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>มวล<WBR>มิตร<WBR>ไม่<WBR>มอง<WBR>มา เมื่อ<WBR>มอด<WBR>ม้วย แม้<WBR>หมู<WBR>หมา<WBR>ไม่<WBR>มา<WBR>มอง) จะ<WBR>มี<WBR>ก็<WBR>แต่<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>ที่<WBR>แสน<WBR>รู้<WBR>คู่<WBR>บุญ ที่<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>มา<WBR>เท่า<WBR>นั้น<WBR>เอง ที่<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>ห่าง มัน<WBR>นอน<WBR>ขวาง<WBR>ทาง ทำ<WBR>ท่า<WBR>ตา<WBR>เขม็ง<WBR>เบ่ง<WBR>ใส่ คน<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>ไม่ใว้<WBR>ใจ<WBR>ทุก<WBR>คน จน<WBR>พวก<WBR>พม่า<WBR>มัน<WBR>เรียก<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ว่า พ๊ง<WBR>จีคย (พระ<WBR>หมา) จึง<WBR>ได้<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>ติด<WBR>ใจ<WBR>มา<WBR>ตลอด<WBR>ว่า<WBR>เลี้ยง<WBR>หมา<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>เลี้ยง<WBR>คน

 

<DD>อัน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>ให้<WBR>อยู่ และ<WBR>กัก<WBR>บริเวณ เขา<WBR>ก็<WBR>ให้<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เดิม คือ<WBR>กระท่อม<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>จัด<WBR>สร้าง<WBR>ให้<WBR>เอง แต่<WBR>ก็<WBR>อากาศ<WBR>ดี มี<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>กว้าง<WBR>ขวาง ไม่<WBR>ได้<WBR>ถูก<WBR>ผูก<WBR>มัด<WBR>พันธนาการ<WBR>อะไร มัน<WBR>ให้<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>บริเวณ<WBR>ขอบ<WBR>เขต ที่<WBR>มัน<WBR>กำหนด<WBR>ให้ เรา<WBR>ก็<WBR>สบาย ทุกๆ วัน<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ให้ เจ้า<WBR>หน้า<WBR>ที่<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>มาส<WBR>อบ สอบ<WBR>แล้ว<WBR>สอบ<WBR>อีก เรา<WBR>ทำ<WBR>เป็น<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>พูด<WBR>กับ<WBR>มัน เพราะ<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>บีบ<WBR>คั้น<WBR>เอา<WBR>แต่<WBR>เงิน เงิน<WBR>ลูก<WBR>เดียว ถ้า<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>มัน มัน<WBR>จะ<WBR>ปล่อย<WBR>ให้<WBR>อด<WBR>ข้าว<WBR>ตาย ก็<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>อะไร<WBR>มา<WBR>ให้ มัน<WBR>ยึด<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>หมด<WBR>แล้ว และ<WBR>ยัง<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>บีบ<WBR>เอา<WBR>อะไร<WBR>อีก บ้า<WBR>จริงๆ เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>หาย<WBR>ไป วัน<WBR>หลัง<WBR>ก็<WBR>เปลี่ยน<WBR>คน<WBR>ใหม่<WBR>มา<WBR>เฝ้า มาสัง<WBR>เกตุ<WBR>การณ์ ตอน<WBR>นี้<WBR>เอง ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>มา<WBR>ถาม<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ว่า เอา<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>กัน<WBR>ดี เรา<WBR>จะ<WBR>หัน<WBR>หน้า<WBR>ไป<WBR>พึ่ง<WBR>ใคร<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>อีก<WBR>แล้ว (คน<WBR>หนอ<WBR>คน) ยาม<WBR>อับ<WBR>จน<WBR>คน<WBR>เคียด<WBR>แค้น<WBR>ชิง<WBR>ชัง ยาม<WBR>มั่ง<WBR>คั่ง คน<WBR>ประดัง<WBR>นอบ<WBR>น้อม ชีวิต<WBR>หนอ<WBR>ชีวิต<WBR>คิด<WBR>ดู<WBR>เถิด ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เกิด<WBR>ถึง<WBR>ตาย<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>ผี จะ<WBR>ประสบ<WBR>ทั้ง<WBR>ซวย<WBR>โชค<WBR>โศก<WBR>โศกี ตาม<WBR>วิถี<WBR>ของ<WBR>บุญ<WBR>กรรม<WBR>ที่<WBR>ทำ<WBR>มา จึง<WBR>ได้<WBR>ปรัชญา<WBR>ของ<WBR>ชีวิต<WBR>ว่า (อัน<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>โง่) ความ<WBR>โง่<WBR>คือ ความ<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>สุข ที่<WBR>ติด<WBR>ยึด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>สุข ที่<WBR>เป็นโลกี<WBR>ยะ ผู้<WBR>ฉลาด<WBR>ย่อม<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ที่<WBR>ประสบ<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>บท<WBR>เรียน ใน<WBR>บท<WBR>ปฐมเทศนา ของ<WBR>พระสัม<WBR>มาสัม<WBR>พุทธ<WBR>เจ้า พระ<WBR>องค์<WBR>ทรง<WBR>สอน<WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ทุกข์ ทุกข์<WBR>มัน<WBR>เป็น<WBR>ผล<WBR>ของ<WBR>สมุทัย คือ<WBR>ความ<WBR>สมมุติ<WBR>ของ<WBR>คน ความ<WBR>สมมุติ<WBR>สังคม<WBR>ของ<WBR>โลก จึง<WBR>มา<WBR>พบ<WBR>กับ<WBR>หลัก<WBR>สัจจะ<WBR>ธรรม<WBR>ข้อ<WBR>หนึ่ง<WBR>ว่า ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>ชีวิต<WBR>ประสบ กับ<WBR>ภาวะ<WBR>ที่<WBR>วิกฤต<WBR>อย่าง<WBR>รุน<WBR>แรง<WBR>นั้น ชีวิต<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>เข้ม<WBR>แข็ง<WBR>ขึ้น อีก<WBR>หลาย<WBR>เท่า<WBR>ตัว ดัง<WBR>นั้น<WBR>ข้าพเจ้า จึง<WBR>ได้<WBR>สอน<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ว่า เรา<WBR>จง<WBR>สร้าง<WBR>จิต<WBR>ตานุ<WBR>ภาพ<WBR>ไว้<WBR>ให้<WBR>มากๆ เพราะ<WBR>จิต<WBR>ตานุ<WBR>ภาพ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>สร้าง<WBR>ไว้<WBR>นั้น จะ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>ใน<WBR>ยาม<WBR>ยาก ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>การ<WBR>ต่อ<WBR>สู้ เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>อ่อน<WBR>แอ บุคคล<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>มี<WBR>ศัตรู จะ<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>เข้ม<WBR>แข็ง<WBR>ได้<WBR>ยาก เหล็ก<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>การ<WBR>ตี การ<WBR>ทุบ ทุบ<WBR>จน<WBR>แท่ง<WBR>เหล็ก<WBR>เป็น<WBR>มีด<WBR>เป็น<WBR>พร้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา แล้ว<WBR>ผ่าน<WBR>น้ำ<WBR>ผ่าน<WBR>ไฟ<WBR>มา<WBR>แล้ว จึง<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>เหล็ก<WBR>แข็ง และ<WBR>เหนียว<WBR>ใช้<WBR>การ<WBR>ได้<WBR>ดี ชีวิต<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>กัน ถ้า<WBR>ชีวิต<WBR>ใด<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>ความ<WBR>สม<WBR>บุก สัม<WBR>บัน ผ่าน<WBR>ความ<WBR>ทุกข์<WBR>ความ<WBR>ลำเค็ญ ผ่าน<WBR>เย็น<WBR>ร้อน<WBR>อ่อน<WBR>แข็ง<WBR>มา<WBR>แล้ว เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>บท<WBR>เรียน<WBR>มา<WBR>มาก มี<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>มาก อัน<WBR>ความ<WBR>รู้ มัน<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>สอง<WBR>อย่าง<WBR>คือ ความ<WBR>รู้<WBR>จำ กับ<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>จริง อัน<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>จำ<WBR>นั้น เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>เรียน เรียน<WBR>จาก<WBR>ครู จาก<WBR>ตำรา รู้<WBR>มา<WBR>เรียน<WBR>มา<WBR>ไม่<WBR>ถึง<WBR>ใจ เพราะ<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า รส<WBR>ชาติ<WBR>ธาตุ<WBR>แท้<WBR>ของ<WBR>ชีวิต<WBR>นั้น มัน<WBR>เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร แต่<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>จริง<WBR>นั้น คือ<WBR>รู้<WBR>จาก<WBR>ประสบการณ์ ที่<WBR>เกิด<WBR>จาก<WBR>ชีวิต<WBR>จริง<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>เอง มัน<WBR>มี<WBR>รส<WBR>ชาติ<WBR>ธาตุ<WBR>แท้<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>ทรง<WBR>จำ ไป<WBR>อีก<WBR>นาน<WBR>เท่า นาน<WBR>เชียว<WBR>ล่ะ และ<WBR>เป็น<WBR>ราก<WBR>ฐาน ใน<WBR>การ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ปรับ<WBR>ปรุง<WBR>วิถี<WBR>ชีวิต<WBR>ของ<WBR>ตน<WBR>เอง ให้<WBR>เข้ม<WBR>แข็ง<WBR>ขึ้น<WBR>อีก<DD> <DD> <DD> <DD>







<DD>อัน<WBR>การ<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า ถูก<WBR>อ้าย<WBR>หม่อง<WBR>เล่น<WBR>งาน<WBR>คราว<WBR>นั้น มัน<WBR>เป็น<WBR>ผล<WBR>ดี<WBR>ที่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ข้าพเจ้า ได้<WBR>เข้า<WBR>ถึง<WBR>และ<WBR>เข้า<WBR>ใจ ใน<WBR>ชีวิต<WBR>ของ<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>อย่าง<WBR>ถ่อง<WBR>แท้ วิธี<WBR>แก้<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>คือ สอน<WBR>และ<WBR>เตือน<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ว่า ผู้<WBR>ฉลาด มี<WBR>ปัญญา ย่อม<WBR>ไม่<WBR>สร้าง<WBR>ความ<WBR>ทุกข์<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>ใจ ใน<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ทาง<WBR>แก้ จึง<WBR>ตั้ง<WBR>อธิษฐาน<WBR>จิต ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต แบบ<WBR>เอา<WBR>ชีวิต<WBR>เป็น<WBR>เดิม<WBR>พัน ตาย<WBR>เป็น<WBR>ตาย จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>หลัง<WBR>ตาย สบาย<WBR>กว่า<WBR>มี<WBR>ชีวิต<WBR>อยู่ จะ<WBR>อยู่<WBR>ไป<WBR>ทำไม ตาย<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>สบาย จึง<WBR>ค้น<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>คือ<WBR>อะไร แล้ว<WBR>ตอบ<WBR>เอง<WBR>ว่า<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>คือ การ<WBR>หมด<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด ชีวิต<WBR>อินทรีย์<WBR>ขาด<WBR>จาก<WBR>กัน หัว<WBR>ใจ<WBR>หยุด<WBR>เต้น มัน<WBR>สมอง<WBR>หยุด<WBR>สั่ง<WBR>งาน จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ออก<WBR>จาก<WBR>ร่าง อยู่<WBR>ที่<WBR>ความ<WBR>ว่าง<WBR>เปล่า สัก<WBR>ครู่<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ก็<WBR>ลอย<WBR>ละ<WBR>ล่อง<WBR>ไป<WBR>สู่<WBR>ภพ<WBR>ใหม่ นั่น<WBR>แหละ<WBR>คือ<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>ที่<WBR>รู้<WBR>กัน<WBR>ทั่ว<WBR>ไป จึง<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>ว่า อัน<WBR>ภาวะ<WBR>เช่น<WBR>นั้น มัน<WBR>เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>กัน<WBR>แน่ จึง<WBR>อยาก<WBR>ตั้ง<WBR>หน้า<WBR>ฝึก<WBR>จิต ฝึก<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>วิธี<WBR>ตาย<WBR>ก่อน<WBR>ตาย อัน<WBR>ภาวะ<WBR>ของ<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>นั้น ตาม<WBR>หลัก<WBR>ของ<WBR>กายวิภาค<WBR>วิทยา<WBR>ว่า หัว<WBR>ใจ<WBR>หยุด<WBR>เต้น ลม<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>คือ<WBR>ตาย แต่<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ตาย<WBR>อย่าง<WBR>นั้น เรา<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ยุ่ง<WBR>กับ<WBR>มัน มัน<WBR>จะ<WBR>เต้น<WBR>หรือ<WBR>ไม่<WBR>เต้น ก็<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ของ<WBR>มัน เรา<WBR>มา<WBR>จับ<WBR>จด<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ลม<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>ดี<WBR>กว่า เที่ยวทัวร์<WBR>ทาง<WBR>ลม เอา<WBR>ลม<WBR>เป็น<WBR>ไกด์ ลม<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>เข้า หาย<WBR>ใจ<WBR>ออก<WBR>นี้<WBR>เอง เป็น<WBR>เครื่อง<WBR>จูง<WBR>จิต เอา<WBR>ความ<WBR>วิกฤต<WBR>ของ<WBR>ชีวิต ที่<WBR>กำลัง<WBR>ประสบ<WBR>อยู่ มา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>สอน สอน<WBR>ว่า ตาย ตาย ตาย ลม<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>เข้า<WBR>ก็<WBR>ว่า<WBR>ตาย ลม<WBR>ออก<WBR>ก็<WBR>ว่า<WBR>ตาย เป็น<WBR>อุบาย<WBR>สกด<WBR>จิต<WBR>ตัว<WBR>เอง ให้<WBR>เข้า<WBR>สู่<WBR>สภาวะ<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>หลับ (หลับ<WBR>ทาง<WBR>จิต) จับ<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>นิมิต คือ<WBR>ตัว<WBR>ฝัน<WBR>นั่น<WBR>เอง มาส<WBR>ร้าง<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>แฝง พลัง<WBR>แฝง<WBR>ขึ้น<WBR>ตาม<WBR>คำ<WBR>แนะ<WBR>นำ ของ<WBR>พระ<WBR>ผู้<WBR>เฒ่า<WBR>หลวง<WBR>ปู่<WBR>โลก<WBR>อุดร สอน<WBR>ให้<WBR>สมัย<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>ฝัง<WBR>ตัว<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>หิมะ เพราะ<WBR>มัน<WBR>ถล่ม<WBR>มา<WBR>ทับ ที่<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>หิมาลัย<WBR>โน้น ท่าน<WBR>สอน<WBR>เตือน<WBR>ว่า ตัว<WBR>เรา<WBR>มัน<WBR>มี<WBR>อยู่ 3 ตัว<WBR>คือ ตัว<WBR>จริง ตัว<WBR>เป็น และ ตัว<WBR>แฝง ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ตัว<WBR>แรก<WBR>นั้น อย่า<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ใน<WBR>มัน รีบ<WBR>สละ<WBR>ละ<WBR>ทิ้ง<WBR>ให้<WBR>หมด กำหนด<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>แฝง คือ<WBR>ตัว<WBR>พลัง<WBR>ภาย<WBR>ใน<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>เท่า<WBR>นั้น เพราะ<WBR>ตัว<WBR>จริง<WBR>ยิ่ง<WBR>ใช้<WBR>ยิ่ง<WBR>โทรม ส่วน<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>ยิ่ง<WBR>ใช้<WBR>ยิ่ง<WBR>ยุ่ง<WBR>ยิ่ง<WBR>ทุกข์ แต่<WBR>ตัว<WBR>แฝง พลัง<WBR>แฝง<WBR>นั้น<WBR>ยิ่ง<WBR>ใช้<WBR>ยิ่ง<WBR>ดี มี<WBR>พลัง<WBR>จะ<WBR>กำบัง<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ให้<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>ปิติ<WBR>สุข<WBR>ที่<WBR>ใจ เรา<WBR>จำ<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>คำ<WBR>นี้<WBR>ไว้<WBR>แล้ว เอา<WBR>สติ<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>เวร คอย<WBR>จ้อง<WBR>ดู<WBR>ลม<WBR>เข้า<WBR>ลม<WBR>ออก อย่าง<WBR>ไม่<WBR>ลด<WBR>ละ ที<WBR>แรก<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า อัน<WBR>เจ้า<WBR>ลม<WBR>ที่<WBR>เข้าๆ ออกๆ นั้น<WBR>มัน<WBR>หยาบ แล้ว<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ค่อย<WBR>ละเอียด<WBR>ลงๆ แผ่ว<WBR>เบา<WBR>ลง ละเอียด<WBR>ลงๆ จน<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อะไร ไม่<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>อะไร<WBR>อีก<WBR>แล้ว ดวง<WBR>จิต<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ผ่อง<WBR>แผ้ว<WBR>สงบ<WBR>เย็น ใน<WBR>ดวง<WBR>จิต<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>สู่<WBR>มิติ<WBR>หนึ่ง อีก<WBR>โลกห<WBR>นี่ง<WBR>เป็น<WBR>สภาวะ<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สงบ<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>เรียก<WBR>ว่า<WBR>ปิติ ความ<WBR>สุข<WBR>ทาง<WBR>ใจ<WBR>ละเอียด<WBR>ที่<WBR>สุด อัน<WBR>สภาวะ<WBR>อย่าง<WBR>นี้ ไม่<WBR>สามารถ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สรร<WBR>หา<WBR>ภาษา<WBR>มนุษย์ มา<WBR>อธิบาย<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ได้<WBR>เลย มัน<WBR>เป็น<WBR>ภาษา<WBR>ของ<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ ภาษา<WBR>ของ<WBR>โลก<WBR>ทิพย์ แบบ<WBR>รู้<WBR>เอง<WBR>เห็น<WBR>เอง เป็นปัจจัต<WBR>ตัง รู้<WBR>เฉพาะ<WBR>ตน<WBR>เท่า<WBR>นั้น อัน<WBR>การ<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>เจ้า<WBR>หม่อง<WBR>เล่น<WBR>งาน อย่าง<WBR>สาหัส<WBR>สากรรจ์ แบบ<WBR>ข้าว<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>ฉัน น้ำ<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>ดื่ม ใน<WBR>ครั้ง<WBR>กระ<WBR>นั้น<WBR>เอง ที่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ข้าพเจ้า ต้อง<WBR>ตัด<WBR>สิน<WBR>ใจ<WBR>อย่าง<WBR>เด็ด<WBR>เดี่ยว ก็<WBR>จะ<WBR>สมัคร<WBR>เข้า<WBR>สำมะโนครัว ร่วม<WBR>เป็น<WBR>สมาชิก<WBR>ของ<WBR>ยม<WBR>บาล โดย<WBR>ไม่<WBR>คาด<WBR>ฝัน นึก<WBR>ภาวนา<WBR>เสมอ ทุก<WBR>ลม<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>เข้า<WBR>ออก<WBR>ว่า ตาย ตาย อัน<WBR>กล<WBR>อุบาย<WBR>นี้<WBR>เอง ที่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>ไต่<WBR>เต้า เข้า<WBR>ถึง<WBR>กระแส<WBR>วิญญาณ ของ<WBR>พวก<WBR>โอ<WBR>ปา<WBR>ติ<WBR>กะ<WBR>ตลอด<WBR>ลอด<WBR>ได้ ลอด<WBR>เข้า<WBR>ถึง<WBR>ด่าน<WBR>ของ<WBR>ทวย<WBR>เทพ<WBR>เท<WBR>วา คือ พระ<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ตลอด<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>กับ<WBR>สรรพ<WBR>วิญญาณ<WBR>ต่างๆ ดัง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>พรรณา<WBR>ต่อ<WBR>ไป การ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>ใจ<WBR>คราว<WBR>นี้ เรา<WBR>เอา<WBR>ชีวิต<WBR>เป็น<WBR>เดิม<WBR>พัน ตาย<WBR>เป็น<WBR>ตาย ข้าว<WBR>ไม่<WBR>กิน น้ำ<WBR>ไม่<WBR>ดื่ม ก็<WBR>จะ<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ดื่ม<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>ไร เพราะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>จะ<WBR>ดื่ม<WBR>จะ<WBR>ฉัน อัน<WBR>หน<WBR>ทาง<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>สู่<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ<WBR>นั้น เรา<WBR>กรุย<WBR>ไว้<WBR>แล้ว รู้<WBR>แล้ว<WBR>ว่า<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>ไหน ที่<WBR>รู้<WBR>ทาง<WBR>ใจ ดัง<WBR>ใน<WBR>ระยะ<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>ไว้<WBR>นั่น<WBR>เอง ก็<WBR>คือ<WBR>ไป<WBR>กับ<WBR>ลม เที่ยว<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ<WBR>ด้วย<WBR>ลม หาย<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>สติ<WBR>คือ<WBR>ผู้<WBR>รู้ รู้<WBR>ตัว จ้อง<WBR>ลม<WBR>ที่<WBR>เข้าๆ ออกๆ เมื่อ<WBR>มัน<WBR>ละเอียด<WBR>เข้า<WBR>จริงๆ มัน<WBR>ก็<WBR>หลุด<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>สู่<WBR>สภาวะ<WBR>อัน<WBR>โล่ง<WBR>แจ้ง เห็น<WBR>เป็น<WBR>แสง<WBR>สว่าง เหมือน<WBR>แก้ว<WBR>ลูก<WBR>โต โต<WBR>เอา<WBR>มากๆ แล้ว<WBR>ลูก<WBR>แก้ว<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>เล็ก<WBR>ลงๆ เล็ก<WBR>ลง แล้ว<WBR>โต<WBR>ขึ้นๆ อีก เห็น<WBR>เป็น<WBR>แสง<WBR>สว่าง<WBR>จ้า เหมือน<WBR>แก้ว<WBR>ลูก<WBR>โตๆ โต<WBR>เอา<WBR>มากๆ แล้ว<WBR>ลูก<WBR>แก้ว<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>เล็ก<WBR>ลงๆ เล็ก<WBR>ลง<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>โต<WBR>ขึ้นๆ อีก เป็น<WBR>อย่าง<WBR>นี้<WBR>อยู่<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง แล้ว<WBR>เจ้า<WBR>ลูก<WBR>แก้ว<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>ลอย<WBR>เข้า<WBR>มา ลอย<WBR>เข้า<WBR>มา มา<WBR>อยู่<WBR>ใกล้ๆ เฉพาะ<WBR>หน้า แล้ว<WBR>ก็<WBR>มา<WBR>ห่อ<WBR>หุ้ม<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>เรา<WBR>ไว้ อัน<WBR>ลูก<WBR>แก้ว<WBR>นั้น<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>แล้ว ถือ<WBR>ติด<WBR>ตัว<WBR>ไป<WBR>เพื่อ<WBR>เพ่ง<WBR>กสิณ เพื่อ<WBR>จูง<WBR>ใจ<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ด้วย เดี๋ยว<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>ใช้<WBR>มัน<WBR>อยู่ ลูก<WBR>แก้ว<WBR>ลูก<WBR>นี้ เรา<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>ประเทศ<WBR>ยูโกสลาเวีย ขอ<WBR>ซื้อ<WBR>จาก<WBR>หมอ<WBR>ดู<WBR>ทาง<WBR>ลูก<WBR>แก้ว และ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>เห็น<WBR>อะไรๆ หลายๆ เรื่อง<WBR>กับ<WBR>ลูก<WBR>แก้ว<WBR>ลูก<WBR>นี้<WBR>เอง ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ลูก<WBR>แก้ว เป็น<WBR>เกราะ<WBR>หุ้ม<WBR>ไว้ ตัว<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>ข้าง<WBR>ใน แล้ว<WBR>มอง<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ข้าง<WBR>นอก จะ<WBR>เห็น<WBR>ฉาก<WBR>ต่างๆ อะไร<WBR>สลับ<WBR>ซับ<WBR>ซ้อน และ<WBR>เห็น<WBR>ทิวทัศน์<WBR>ที่<WBR>สวย<WBR>งาม บาง<WBR>ฉาก<WBR>ก็<WBR>เห็น<WBR>ปราสาท<WBR>ราช<WBR>มณเฑียร<WBR>มี<WBR>วัด<WBR>เวียง<WBR>วัง เจดีย์<WBR>วิหาร<WBR>ดู<WBR>ตระ<WBR>การ<WBR>ตา<WBR>น่า<WBR>ชม และ<WBR>บาง<WBR>ฉาก ก็<WBR>เห็น<WBR>ฝูง<WBR>ชน<WBR>จำนวน<WBR>มาก เดิน<WBR>ไป<WBR>มา<WBR>ขวักไขว่ ใน<WBR>จำนวน<WBR>ผู้<WBR>คน<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ทุก<WBR>คน<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า เขา<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>สันต์<WBR>กัน เพราะ<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>คน มี<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>ยิ้ม<WBR>ความ<WBR>แย้ม หรรษา<WBR>ร่า<WBR>เริง<WBR>เบิก<WBR>บาน มี<WBR>หน้า<WBR>ตา<WBR>สวย<WBR>งาม ผิว<WBR>พรรณ<WBR>ผุด<WBR>ผ่อง<WBR>ยิ้ม<WBR>ย่อง ประดับ<WBR>ประดา<WBR>ด้วย<WBR>เสื้อ<WBR>ผ้า<WBR>อาภรณ์<WBR>หลาก<WBR>สี สวย<WBR>สด<WBR>งด<WBR>งาม<WBR>มาก ...



</DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 7-12)



<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>สัมผัสทางวิญญาณกับพระสุพรรณกัลยา



</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>




<DD>ใน<WBR>ทัน<WBR>ใด<WBR>นั้น<WBR>เอง สาย<WBR>ตา<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>เรา ก็<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>หญิง<WBR>สาว<WBR>พราว<WBR>เสน่ห์ ท่าน<WBR>หนึ่ง<WBR>เดิน<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ใกล้ๆ ท่าน<WBR>ยิ้ม<WBR>ให้ ยิ้ม<WBR>แล้ว<WBR>ยิ้ม<WBR>อีก แล้ว<WBR>เอ่ย<WBR>ปาก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>ขา<WBR>ท่าน<WBR>ชื่อโสร<WBR>โย ที่<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์ หลง<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย<WBR>ใช่<WBR>ไหม ถ้า<WBR>ใช่<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>ร้อน<WBR>ใจ ฉัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ไทย เช่น<WBR>เดียว<WBR>กับ<WBR>ท่าน ฉัน<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ทาง<WBR>ช่วย<WBR>ท่าน<WBR>ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เคย<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ฉัน<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>ก่อน เรา<WBR>เคย<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>คุณ<WBR>ต่อ<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>นาน<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>เคย<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ดู<WBR>แล<WBR>ฉัน<WBR>มา<WBR>ตลอด เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>ใน<WBR>คณะ<WBR>เรา เรา<WBR>ได้<WBR>พึ่ง<WBR>พา<WBR>อาศัย<WBR>ท่าน เวลา<WBR>จะ<WBR>ถูก<WBR>เขา<WBR>รัง<WBR>แก ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>มา<WBR>ขัด<WBR>ขวาง<WBR>เอา<WBR>ไว้ ท่าน<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>มา รีบ<WBR>มา<WBR>กับ<WBR>ฉันเดี๋ยว<WBR>นี้ ทัน<WBR>ใด<WBR>นั้น<WBR>เอง ท่าน<WBR>ก็<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>สู่<WBR>อีก<WBR>มิติ<WBR>หนึ่ง ซึ่ง<WBR>มี<WBR>สภาวะ<WBR>ที่<WBR>สูง<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>กว่า ละเอียด<WBR>กว่า ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>มิติ<WBR>สถาน<WBR>เก่า ที่<WBR>ซึ่ง<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>จำนวน<WBR>มาก ถูก<WBR>พม่า<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย เมื่อ<WBR>สมัย กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>แตก<WBR>ครั้ง<WBR>แรก แล้ว<WBR>สุภาพ<WBR>สตรี<WBR>ท่าน<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>บอก<WBR>ว่า ฉัน<WBR>เอง<WBR>ชื่อ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา จำ<WBR>ได้<WBR>ไหม พวก<WBR>เรา<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>จำนวน<WBR>มาก ท่าน<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>เขา<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>มา<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เก่ง<WBR>มี<WBR>ฝี<WBR>มือ<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>ช่าง เก่ง<WBR>ทาง<WBR>สร้าง<WBR>อาคาร<WBR>บ้าน<WBR>เรือน ให้<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>อยู่ ใน<WBR>จำนวน<WBR>หมู่<WBR>ของ<WBR>เชลย และ<WBR>สร้าง<WBR>วัด<WBR>เวียง<WBR>วัง<WBR>ให้<WBR>พม่า<WBR>ด้วย แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>ชี้<WBR>มือ<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ดู แล้ว<WBR>ว่า<WBR>โน่น<WBR>แน่ะ<WBR>คือ<WBR>หมู่<WBR>บ้าน<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>สร้าง ก็<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>หมู่<WBR>บ้าน ที่<WBR>มี<WBR>กา<WBR>แล<WBR>ไว้<WBR>บน<WBR>หน้า<WBR>จั่ว เป็น<WBR>ทิว<WBR>แถว ทรง<WBR>ไทย เรียง<WBR>ราย<WBR>กัน<WBR>อยู่<WBR>อย่าง<WBR>มี<WBR>ระเบียบ ท่าน<WBR>บอก<WBR>ว่า ยัง<WBR>มี<WBR>อีก<WBR>หลาย<WBR>ที่<WBR>ยัง<WBR>สร้าง<WBR>ไม่<WBR>เสร็จ โน้นน่ะ<WBR>วัด<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>สร้าง<WBR>ให้<WBR>เขา ก็<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>เสร็จ<WBR>อีก ท่าน<WBR>จึง<WBR>ต้อง<WBR>มา<WBR>ทำ<WBR>ต่อ<WBR>ใน<WBR>คราว<WBR>นี้ เมื่อ<WBR>วาน<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>ไหน มี<WBR>ใคร<WBR>เขา<WBR>บอก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ตาก กู้<WBR>เมือง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>ใช่<WBR>ไหม เมื่อ<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>วัน<WBR>นี้ แต่ง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>บวช<WBR>เสีย<WBR>แล้ว คง<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>วิธี<WBR>หนี<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>รอด<WBR>ละ<WBR>ซี หนี<WBR>ไป<WBR>ทำไม ไม่<WBR>คิด<WBR>ถึง<WBR>พวก<WBR>ฉัน<WBR>หรือ เรา<WBR>ทุกข์<WBR>ยาก พลัด<WBR>พราก<WBR>จาก<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>กัน ทุกข์<WBR>ด้วย<WBR>กัน สุข<WBR>ด้วย<WBR>กัน มา<WBR>กิน<WBR>ข้าว<WBR>กัน<WBR>เถอะ หลัง<WBR>จาก<WBR>นั้น สุภาพ<WBR>สตรี<WBR>ท่าน<WBR>นั้น ก็<WBR>จัด<WBR>อาหาร<WBR>หวาน<WBR>คาว และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>นั่ง<WBR>กิน<WBR>ด้วย เรา<WBR>ได้<WBR>เห็น<WBR>ผู้<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>มัก<WBR>คุ้น<WBR>กัน จำนวน<WBR>มาก<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา มา<WBR>ถาม<WBR>ข่าว และ<WBR>พูดจา<WBR>ล้อ<WBR>เลียน กระเซ้า<WBR>เย้า<WBR>หยอก<WBR>กัน อย่าง<WBR>สนุก<WBR>สนาน ดู<WBR>แล้ว<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>คน เขา<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>เคารพ<WBR>นับ<WBR>ถือ ใน<WBR>ท่าน<WBR>สุภาพ<WBR>สตรี คน<WBR>ที่<WBR>นั่ง<WBR>กิน<WBR>ข้าว<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>เรา<WBR>มาก ท่าน<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>พูด<WBR>ว่า ฉัน<WBR>ได้<WBR>ส่ง<WBR>ข่าว ไป<WBR>ทาง<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย<WBR>แล้ว ให้<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ช่วย<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>อีก<WBR>ไม่<WBR>นาน ท่าน<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>พ้น<WBR>ภัย ขณะ<WBR>นั้น ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ตัว<WBR>จาก<WBR>ความ<WBR>หลับ<WBR>ฝัน อัน<WBR>เป็น<WBR>สมาธิ<WBR>น้อยๆ ที่<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ตื่น<WBR>ขึ้น รู้<WBR>สึก<WBR>ตัว (ตื่น<WBR>จาก<WBR>หลับ<WBR>ฝัน) ฝัน<WBR>สนุก<WBR>เสีย<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>เห็น<WBR>คน<WBR>สวยๆ มา<WBR>ปลอบ<WBR>ใจ แล้ว<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>สุข<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>ไรว๊า แล้ว<WBR>ก็<WBR>ลุก<WBR>ขึ้น<WBR>เดิน เดิน<WBR>จง<WBR>กรม กลับ<WBR>ไป<WBR>มา<WBR>นาน<WBR>พอ<WBR>สม<WBR>ควร เพื่อ<WBR>ยืด<WBR>เส้น<WBR>ยืด<WBR>สาย หาย<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>เต็ม<WBR>ปอด แล้ว<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>ยิน เสียง<WBR>คน<WBR>ข้าง<WBR>นอก<WBR>พูด<WBR>กัน<WBR>ว่า พระ<WBR>นาย<WBR>ช่าง<WBR>องค์<WBR>นี้ ท่าน<WBR>เข้า<WBR>นั่ง<WBR>ทำ<WBR>สมาธิ<WBR>ได้<WBR>หลาย<WBR>วัน<WBR>แล้ว นั่ง<WBR>ตัว<WBR>ตรง<WBR>แข็ง<WBR>ทื่อ<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ที่ ไม่<WBR>ยอม<WBR>ลุก ไม่<WBR>กิน ไม่<WBR>ถ่าย นึก<WBR>ว่า<WBR>แข็ง<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>แล้ว โอ้ย<WBR>อย่าง<WBR>พึ่ง<WBR>ตาย<WBR>เลย ขี้<WBR>เกียจ<WBR>ทำ<WBR>ศพ และ<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>เรื่อง<WBR>ยุ่ง<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>พลาด<WBR>ท่า รัฐบาล<WBR>ก็<WBR>ยุ่ง<WBR>ด้วย<WBR>อีก<WBR>ดูๆ แล้ว<WBR>มิ<WBR>ใช่<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ตาย<WBR>แล้ว<WBR>สูญ เพราะ<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>วิชา<WBR>การ เพราะ<WBR>ท่า<WBR>นอภิธ<WBR>ชะ<WBR>มหาอัตฐ<WBR>คุรุ ประมุข<WBR>สงฆ์<WBR>ของ<WBR>พม่า ก็<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>เขา<WBR>ด้วย ไม่<WBR>แน่<WBR>จริง เขา<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>นิมนต์<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>เมือง<WBR>เรา จาก<WBR>นั้น<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>จัด<WBR>หา<WBR>อาหาร<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>ฉัน เรา<WBR>ก็<WBR>โบก<WBR>มือ<WBR>ปฏิเสธ<WBR>ไม่<WBR>รับ<WBR>ไม่<WBR>ฉัน จึง<WBR>มา<WBR>นึก<WBR>คิดห<WBR>วน<WBR>จิต กับ<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา เรา<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>สุภาพ<WBR>สตรี<WBR>สาว<WBR>สวย<WBR>คน<WBR>หนึ่ง ชื่อ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา<WBR>ที่<WBR>บอก<WBR>ว่า เรา<WBR>เคย<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ท่าน เรา<WBR>เคย<WBR>ช่วย<WBR>ท่าน เรา<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>เชลย เรา<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>ช่าง สร้าง<WBR>บ้าน<WBR>ให้<WBR>เชลย<WBR>อยู่ เรา<WBR>หาย<WBR>หน้า<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>ตาก<WBR>กู้<WBR>เมือง เมื่อ<WBR>วาน<WBR>นี้ และ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>เห็น ได้<WBR>คุย<WBR>กับ<WBR>สุภาพ<WBR>สตรี ชื่อ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา แสดง<WBR>ความ<WBR>ห่วง<WBR>ใย<WBR>ใน<WBR>เรา<WBR>มากๆ อยาก<WBR>ทราบ<WBR>ว่า สุภาพ<WBR>สตรี<WBR>ที่<WBR>ชื่อ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา สุพรรณ<WBR>กัลยา<WBR>คือ<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ และ<WBR>ท่าน<WBR>บอก<WBR>ว่า เรา<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>เมื่อ<WBR>วัน<WBR>วาน ไป<WBR>ช่วย<WBR>งาน<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ตาก<WBR>กู้<WBR>เมือง อะไร<WBR>กัน<WBR>แน่ อีก<WBR>เช่น<WBR>กัน<WBR>อัน<WBR>กาล<WBR>เวลา<WBR>ของ<WBR>โลก<WBR>มนุษย์ ห่าง<WBR>กับ<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ<WBR>นั้น ถึง<WBR>สอง<WBR>ร้อย<WBR>กับ<WBR>สอง<WBR>ปี คือ<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>แตก แตก<WBR>ครั้ง<WBR>แรก<WBR>เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ. 2112 แล้ว<WBR>มา<WBR>เสีย<WBR>อีก ครั้ง<WBR>หลัง<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2310 อัน<WBR>กาล<WBR>เวลา<WBR>มัน<WBR>ห่าง<WBR>กัน<WBR>เหลือ<WBR>เกิน คือ<WBR>ห่าง<WBR>กัน<WBR>เท่า<WBR>กับ หนึ่ง<WBR>ร้อย<WBR>ปี<WBR>ต่อ<WBR>หนึ่ง<WBR>วัน แต่<WBR>กาล<WBR>เวลา<WBR>ของ<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ<WBR>นั้น มัน<WBR>ห่าง<WBR>กัน<WBR>แค่<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>เท่า<WBR>นั้น<WBR>เอง คือ<WBR>เมื่อ<WBR>วาน<WBR>นี้ เรื่อง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>มาก อยาก<WBR>จะ<WBR>ศึกษา<WBR>ทาง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ ให้<WBR>มัน<WBR>ชัดเจน<WBR>มาก<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>อีก คือ<WBR>วัน<WBR>นั้น<WBR>เอง เป็น<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>เพ็ญ<WBR>เดือน 12 ตรง<WBR>กับ<WBR>วัน<WBR>ที่ 15 พฤศจิ<WBR>กายน พ.ศ. 2491 วัน<WBR>จันทร์ ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 12 เป็น<WBR>วัน<WBR>ลอย<WBR>กระทง<WBR>พอ<WBR>ดี มี<WBR>ชาว<WBR>วัด ชาว<WBR>บ้าน<WBR>ละแวก<WBR>นั้น เขา<WBR>มา<WBR>จุด<WBR>ธูป จุด<WBR>เทียน<WBR>บูชา<WBR>พระ<WBR>ไว้<WBR>ริม<WBR>สระ<WBR>น้ำ ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>ห่าง<WBR>ไกล จาก<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>อยู่ เรา<WBR>ยึด<WBR>เอา<WBR>แสง<WBR>สี<WBR>ของ<WBR>ไฟ ที่<WBR>ระ<WBR>ยิบ<WBR>ระยับ<WBR>กับ<WBR>ผิว<WBR>น้ำ ให้<WBR>สะท้อน<WBR>เข้า<WBR>กับ<WBR>ลูก<WBR>แก้ว<WBR>อัน<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์<WBR>ของ<WBR>เรา มา<WBR>เป็น<WBR>อารมณ์<WBR>ของ<WBR>จิต ติด<WBR>อยู่<WBR>ให้<WBR>เป็นเตโช และ<WBR>วา<WBR>โยก<WBR>สิญ เป็น<WBR>เครื่อง<WBR>จูง<WBR>จิต ให้<WBR>ติด<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>อารมณ์<WBR>เดียว เหนี่ยว<WBR>เอา<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา เมื่อ<WBR>วัน<WBR>ก่อน<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>ใน<WBR>มโน<WBR>ทวาร ใน<WBR>กาล<WBR>นั้น<WBR>เอง ภาพ<WBR>ลักษณ์<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ก็<WBR>มา<WBR>ปรากฏ<WBR>ขึ้น ใน<WBR>มโน<WBR>ทวาร<WBR>อีก<WBR>อย่าง<WBR>ชัดเจน ท่าน<WBR>เป็น<WBR>สุภาพ<WBR>สตรี<WBR>ที่<WBR>เลอ<WBR>โฉม แต่ง<WBR>ตัว<WBR>ด้วย<WBR>ชุด<WBR>ไหม<WBR>สี<WBR>ทอง แพรว<WBR>พราว<WBR>ด้วย<WBR>อัญมณี<WBR>ที่<WBR>ล้ำ<WBR>ค่า แต่ง<WBR>ตัว<WBR>แบบ<WBR>สาว<WBR>พม่า<WBR>ใน<WBR>ยุค<WBR>นั้น ใส่<WBR>ผ้า<WBR>นุ่ง<WBR>สี<WBR>ทอง รัด<WBR>เข็ม<WBR>ขัด มี<WBR>ลูก<WBR>ปัด<WBR>ที่<WBR>คอ<WBR>สอง<WBR>ชั้น สวม<WBR>เสื้อ<WBR>แขน<WBR>ยาว<WBR>คอก<WBR>ว้าง<WBR>ได้<WBR>สัด<WBR>ส่วน ประทับ<WBR>ยืน มือ<WBR>ขวา<WBR>ค้ำ<WBR>สะ<WBR>เอว มือ<WBR>ซ้าย<WBR>หย่อน<WBR>ลง แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>กล่าว<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>จะ<WBR>พ้น<WBR>ภัย<WBR>แล้ว แต่<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>ช่วย<WBR>ฉัน<WBR>เช่น<WBR>กัน จะ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>ช่วย<WBR>เรื่อง<WBR>อะไร เดี๋ย<WBR>วจะ<WBR>บอก<WBR>ให้ เพราะ<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>เขา<WBR>เล่น<WBR>งาน ถูก<WBR>พันธนาการ ด้วย<WBR>วิธี<WBR>การ<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์ ฉัน<WBR>เอง<WBR>ชื่อ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา เป็น<WBR>ธิดา<WBR>คน<WBR>โต<WBR>ของ พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา มี<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>สอง<WBR>คน คือ<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ดำ และ<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ขาว เป็น<WBR>ชาว<WBR>สยาม<WBR>ไทย ได้<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>มา เมื่อ<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา<WBR>แตก มา<WBR>เป็น<WBR>เชลย อยู่<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>นี้ ดัง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ทราบ<WBR>มา<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>เขา<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>มา<WBR>ด้วย เขา<WBR>เกณฑ์<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>ช่าง สร้าง<WBR>บ้าน<WBR>ให้<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>กัน แต่<WBR>ท่าน<WBR>เก่ง<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>เป็น<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ฉัน<WBR>ไว้<WBR>ใจ<WBR>ท่าน เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>ซื่อ<WBR>สัตย์ และ<WBR>กตัญญู ท่าน<WBR>ช่วย<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>ฉัน<WBR>และ<WBR>น้องๆ ตลอด<WBR>พวก<WBR>พ้อง<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>เชลย ตลอด<WBR>เวลา มา<WBR>วัน<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>แต่ง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>บวช คง<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>มนต์<WBR>ขลัง<WBR>ดี ช่วย<WBR>แก้<WBR>ด้าย<WBR>สาย<WBR>สิญจน์ ออก<WBR>จาก<WBR>มือ<WBR>และ<WBR>ขา<WBR>ให้<WBR>ฉัน<WBR>ด้วย หมอ<WBR>ผี<WBR>พม่า<WBR>มัน<WBR>ผูก<WBR>เอา<WBR>ไว้ เพื่อ<WBR>กัน<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>หนี ฉัน<WBR>จึง<WBR>หนี<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>มา<WBR>ไหน<WBR>ไกลๆ ไม่<WBR>ได้ มัน<WBR>จะ<WBR>เหนี่ยว<WBR>กลับ<WBR>ทัน<WBR>ที ถ้า<WBR>หนี<WBR>ได้<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>กับ<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ก็<WBR>ดึง<WBR>ด้าย<WBR>สาย<WBR>สิญจน์ ที่<WBR>เขา<WBR>ทำ<WBR>ด้วย<WBR>แผ่น<WBR>ทอง<WBR>คำ ความ<WBR>ยาว<WBR>ห้า<WBR>คืบ กว้าง<WBR>หนึ่ง<WBR>นิ้ว ลง<WBR>อักขระ<WBR>คาถา ขณะ<WBR>นี้ ข้าพเจ้า<WBR>ยัง<WBR>นำ<WBR>มา<WBR>เก็บ<WBR>ไว้ ออก<WBR>จาก<WBR>แขน<WBR>และ<WBR>ขา ของ<WBR>ท่าน<WBR>เจ้า<WBR>หญิง<WBR>ด้วย<WBR>การ<WBR>เสก<WBR>คาถา<WBR>ดังๆ ว่า ตัส<WBR>สะตัส<WBR>สา คัจ<WBR>ฉะคัจฉา อา<WBR>มุมหิ<WBR>โอ<WBR>กา<WBR>เส<WBR>ติฏฐาหิ เป่า<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>แรงๆ แล้ว<WBR>ด้าย<WBR>ก็<WBR>ขาด<WBR>ออก ปลิว<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>เลย<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อีก<WBR>แล้ว เห็น<WBR>ท่าน<WBR>ดี<WBR>ใจ<WBR>เอา<WBR>มากๆ สวม<WBR>กอด<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ทัน<WBR>ที (เรื่อง<WBR>นี้<WBR>ถ้า<WBR>มิ<WBR>ใช่<WBR>ฝัน หรือ<WBR>สัมผัส<WBR>ด้วย<WBR>ฝัน อาบัต<WBR>คง<WBR>กิน<WBR>ตาย<WBR>แน่ๆ เพราะ<WBR>สาว<WBR>สวยๆ อย่าง<WBR>นี้<WBR>มาก<WBR>อด ใคร<WBR>เล่า<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ใจ<WBR>ได้ เพราะ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>กิเลส<WBR>หนา<WBR>อยู่<WBR>นี่ แต่<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>เท่า<WBR>นั้น จะ<WBR>เอา<WBR>จริง<WBR>เอา<WBR>จัง<WBR>อะไร<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>เล่า) อัน<WBR>ชีวิต<WBR>ทุก<WBR>ชีวิต ก็<WBR>คือ<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>เช่น<WBR>กัน และ<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>อะไร<WBR>แน่<WBR>นอน<WBR>กับ<WBR>ชีวิต<WBR>เล่า ตาย<WBR>ไป<WBR>แล้ว ก็<WBR>ตก<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ภาวะ<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>ว่าง<WBR>เปล่า<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เอา<WBR>อะไร<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>สัก<WBR>อย่าง<WBR>เดียว แก้<WBR>ผ้า<WBR>มา<WBR>ตอน<WBR>เกิด เมื่อ<WBR>วัน<WBR>ตาย<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>กลับ<WBR>สภาพ<WBR>เดิม ชีวิต<WBR>หนอ<WBR>ชีวิต<WBR>คิด<WBR>ดู<WBR>เถิด ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เกิด<WBR>ถึง<WBR>ตาย<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>ผี จะ<WBR>ประสพ<WBR>พบ<WBR>โชค<WBR>และ<WBR>โศก<WBR>โศกี ตาม<WBR>วิถี<WBR>ของ<WBR>บุญ<WBR>กรรม<WBR>ที่<WBR>ทำ<WBR>มา จง<WBR>อย่า<WBR>ครวญ<WBR>โอด<WBR>โทษ<WBR>ใคร<WBR>ใน<WBR>ยาม<WBR>ทุกข์ จง<WBR>ปลุก<WBR>ปลอบ<WBR>ดวง<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>กล้า มิ<WBR>ใช่<WBR>พรห<WBR>มินทร์<WBR>อินทร์<WBR>เซียน เขียน<WBR>ให้<WBR>มา เรา<WBR>นี้<WBR>นาก<WBR>ระ<WBR>ทำ<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ตน<WBR>เอง </DD>

 

<DD>เรื่อง<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา เทพ<WBR>ธิดา<WBR>ที่<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>ทาง<WBR>ฝัน<WBR>นั้น ท่าน<WBR>บอก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>ขา<WBR>ท่าน<WBR>เก่ง<WBR>มาก ที่<WBR>ท่าน<WBR>ช่วย<WBR>แก้<WBR>เครื่อง<WBR>ผูก<WBR>มัด<WBR>ออก<WBR>ให้<WBR>ฉัน ฉัน<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>อิสระ<WBR>เสีย<WBR>ที ฉัน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ท่าน<WBR>ตลอด<WBR>ไป ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>อะไร<WBR>บอก<WBR>ฉัน เมื่อ<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>มา<WBR>ไหน หรือ<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>บอก<WBR>ฉัน<WBR>ด้วย ฉัน<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>แบ่ง<WBR>เบา เท่า<WBR>ที่<WBR>ความ<WBR>สามารถ<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ได้ และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>พ้น<WBR>ภัย<WBR>ภาย<WBR>ใน<WBR>เร็วๆ นี้ พอ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ตัว<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>หลับ<WBR>ฝัน ความ<WBR>ทรง<WBR>จำ<WBR>ที่<WBR>ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>มโน<WBR>ทวาร ก็<WBR>ยังกัอง<WBR>กังวาล<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>หู<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ข้าง ของ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ว่า สุพรรณ<WBR>กัลยา สุพรรณ<WBR>กัลยา สุพรรณ<WBR>กัลยา อยู่<WBR>ไม่<WBR>ลืม<WBR>เลือน แม้<WBR>จะ<WBR>ลืม<WBR>ตา หลับ<WBR>ตา เดิน<WBR>ไป เดิน<WBR>มา ทาง<WBR>ตา<WBR>ก็<WBR>เห็น<WBR>รูป หู<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>เสียง<WBR>ตลอด<WBR>เวลา เลย<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>สุข เอิบ<WBR>อิ่ม<WBR>เบิก<WBR>บาน ยิ้ม<WBR>แย้ม<WBR>ร่า<WBR>เริง<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>เดียว ข้าว<WBR>ไม่<WBR>กิน<WBR>น้ำ<WBR>ไม่<WBR>ดื่ม เป็น<WBR>เวลา 10 คืน 10 วัน ก็<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>หิว ไม่<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>เพลีย เพราะ<WBR>อิ่ม<WBR>ใจ ไม่<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>อะไร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>มัน<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ทาง<WBR>ใจ<WBR>เอา<WBR>มากๆ จึง<WBR>นึก<WBR>ถึง<WBR>พระ<WBR>คาถา ของ<WBR>ท่าน<WBR>อาภัช<WBR>ชรา<WBR>พราหมณ์<WBR>ว่า ปี<WBR>ติภัก<WBR>สา ภะวิส<WBR>สา<WBR>มิ เท<WBR>วานัง อะภัสส<WBR>รา<WBR>ยะ<WBR>ถะ คาถา<WBR>นี้<WBR>เสก<WBR>น้ำ<WBR>กิน<WBR>บ่อย จะ<WBR>เป็น<WBR>อาหาร<WBR>ทิพย์ ไม่<WBR>ได้<WBR>กิน<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>หิว อยู่<WBR>ได้<WBR>หลายๆ วัน<WBR>แล จำ<WBR>ไว้เ<WBR>นอ จึง<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>พูด<WBR>เอง<WBR>ว่า สุข<WBR>อะไร<WBR>อย่าง<WBR>นี้ สุข<WBR>หนอ สุข<WBR>หนอ แต่<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>สังเกต<WBR>ดู<WBR>ผู้<WBR>คน คน<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>เจ้า<WBR>หน้า<WBR>ที่ ที่<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>เรา<WBR>อยู่ เขา<WBR>พูด<WBR>กัน<WBR>ว่า เรา<WBR>เร่ง<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>มาก<WBR>เกิน<WBR>ไป<WBR>เลย<WBR>เสีย<WBR>สติ คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>โรค<WBR>จิต<WBR>วิปลาส<WBR>ไป<WBR>แล้ว ขืน<WBR>ปล่อย<WBR>ไว้<WBR>นาน<WBR>ก็<WBR>บ้า<WBR>แน่ๆ บ้า<WBR>จริงๆ อย่า<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ใกล้<WBR>มัน<WBR>นะ<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ร้าย<WBR>เอา เพราะ<WBR>เขา<WBR>เห็น<WBR>เรา<WBR>นั่ง<WBR>ยิ้ม นอน<WBR>ยิ้ม<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>เดียว แล้ว<WBR>ก็<WBR>พูด<WBR>พึม<WBR>พำ<WBR>ว่า<WBR>สุข<WBR>หนอๆ (อย่าง<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>บ้า<WBR>ละ<WBR>ซี) พอ<WBR>ถึง<WBR>วัน<WBR>ที่ 25 พฤศจิ<WBR>กายน เดือน<WBR>เดียว<WBR>กัน พวก<WBR>เจ้า<WBR>หน้า<WBR>ที่ ที่<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อยู่ มา<WBR>ตะโกน<WBR>ดังๆ บอก<WBR>ว่า<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>บ้า<WBR>หรอก เลิก<WBR>บ้า<WBR>เสีย<WBR>ที ท่าน<WBR>พ้น<WBR>โทษ พ้น<WBR>ข้อ<WBR>กล่าว<WBR>หา<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>แล้ว ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>ทาง<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย คือ<WBR>ท่าน<WBR>จอม<WBR>พล ป. พิบูล<WBR>สงคราม ได้<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>ให้<WBR>นายก<WBR>อุนุ ปลด<WBR>ปล่อย<WBR>ท่าน<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>ก็<WBR>ไป ท่าน<WBR>เป็น<WBR>อิสระ<WBR>แก่<WBR>ตัว<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>แล้ว เมื่อ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>เข้า<WBR>ก็<WBR>ยิ้ม ยิ้ม<WBR>แล้ว<WBR>ยิ้ม<WBR>อีก ยิ้ม<WBR>ไม่<WBR>เลิก ยิ้ม<WBR>เรื่อยๆ เขา<WBR>ก็<WBR>ยิ่ง<WBR>หา<WBR>ว่า<WBR>บ้า<WBR>หนัก<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>อีก ถึง<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>ก็<WBR>ดี อัน<WBR>ภาพ<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ มัน<WBR>บันดาล<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ทาง<WBR>ใจ อิ่ม<WBR>ใจ<WBR>มากๆ จึง ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ใครๆ เขา<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ว่า<WBR>บ้า<WBR>ก็<WBR>เอา (อัน<WBR>ความ<WBR>ยิ้ม<WBR>แย้ม<WBR>แจ่ม<WBR>ใส จิต<WBR>ใจ ร่า<WBR>เริง<WBR>เบิก<WBR>บาน ไม่<WBR>มี<WBR>ทุกข์ เป็น<WBR>ยา<WBR>รักษา<WBR>โรค<WBR>ขนาน<WBR>เอก) จำ<WBR>ไว้<WBR>เน้อ



<DD>เมื่อ<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>ตอน<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน อ่าน<WBR>แล้ว<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>นึก<WBR>ว่า<WBR>เรื่อง<WBR>นี้ มัน<WBR>เป็น unbelievable นี่<WBR>หว่า แต่<WBR>ข้าพเจ้า ก็<WBR>เชื่อ<WBR>ของ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อย่าง<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย หรือ<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>มัน<WBR>เป็น nearly Impossible แต่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ก็<WBR>เห็น<WBR>ว่า มัน<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>และ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>แล้ว เพราะ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ค้น<WBR>คว้า และ<WBR>เขียน<WBR>เรื่อง<WBR>นี้<WBR>ขึ้น<WBR>มา เพียง<WBR>เพื่อ<WBR>เสนอ<WBR>แนว<WBR>คิด<WBR>ใน<WBR>แง่<WBR>มุม<WBR>ต่างๆ ที่<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>ตน<WBR>เอง ทั้ง<WBR>ด้าน<WBR>นาม<WBR>ธรรม และ<WBR>ด้าน<WBR>รูป<WBR>ธรรม มิ<WBR>ใช่<WBR>จะ<WBR>กะ<WBR>เกณฑ์<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>เชื่อ<WBR>หรอก ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า<WBR>อัน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เชื่อ<WBR>อะไร<WBR>ง่ายๆ และ<WBR>ปฏิเสธ<WBR>อะไร<WBR>ง่ายๆ โดย<WBR>ไม่<WBR>ดู<WBR>เหตุ<WBR>ผล (คือ<WBR>คน<WBR>โง่) เพราะ<WBR>สิ่ง<WBR>เร้น<WBR>ลับ<WBR>ซับ<WBR>ซ้อน<WBR>ต่างๆ ที่<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>ใต้<WBR>หล้า<WBR>ฟ้า<WBR>กว้าง<WBR>ใน<WBR>โลก<WBR>นี้ ซึ่ง<WBR>มนุษย์<WBR>ยัง<WBR>ค้น<WBR>ไม่<WBR>พบ ยัง<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>เหลือ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>พรรณนา สิ่ง<WBR>นั้น<WBR>คือ<WBR>เรื่อง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ



<DD>อัน<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>ท่าน<WBR>บอก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ธิดา<WBR>องค์<WBR>ใหญ่ ใน<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา<WBR>นั้น เป็น<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ เพราะ<WBR>แต่<WBR>ไหน<WBR>แต่<WBR>ไร<WBR>มา<WBR>แล้ว ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เอา<WBR>ใจ<WBR>ใส่ ไม่<WBR>ได้<WBR>สน<WBR>ใจ ใน<WBR>เรื่อง<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>เจ้าๆ จักรๆ วงศ์ๆ อะไร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>เหตุ<WBR>ว่า<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>มี config ติด<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>กำเนิด คือ<WBR>ไม่<WBR>ชอบ<WBR>เจ้า เพราะ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อยู่<WBR>ไม่<WBR>ว่า<WBR>ที่<WBR>ใด จะ<WBR>ไม่<WBR>ไกล<WBR>จาก<WBR>หมู่<WBR>บ้าน<WBR>ของ<WBR>พวก<WBR>คณะ<WBR>ลิเก อัน<WBR>คน<WBR>จำพวก<WBR>นั้น<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ซ้อม มัน<WBR>จะ<WBR>แสดง มัน<WBR>จะ<WBR>สอน<WBR>กัน<WBR>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>เจ้า จักรๆ วงศ์ๆ ทุกวี่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>เป็น<WBR>ประจำ หนวก<WBR>หู<WBR>จะ<WBR>ตาย เลย<WBR>เกิด<WBR>โรค<WBR>ความ<WBR>เกลียด ความ<WBR>ชัง<WBR>ใน<WBR>ระบบ<WBR>เจ้า ของ<WBR>พวก<WBR>ลิเก<WBR>ขึ้น<WBR>มา เมื่อ<WBR>พวก<WBR>มัน<WBR>เลิก<WBR>เล่น เลิก<WBR>แสดง มัน<WBR>ก็<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>กิน<WBR>ข้าว กับ<WBR>หัว<WBR>ปลา<WBR>ทู<WBR>กรอบๆ กับ<WBR>หมา<WBR>อีก นี่<WBR>แหละ<WBR>หนา<WBR>โลก<WBR>แห่ง<WBR>มายา โลก<WBR>แห่ง<WBR>การ<WBR>สมมุติ แต่<WBR>มนุษย์<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>มา<WBR>ยึด<WBR>ติด<WBR>กับ<WBR>มัน อนิจจัง<WBR>อนิจจา<WBR>น่า<WBR>ทุเรศ<WBR>แท้ๆ แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>ตลอด<WBR>นี้ ท่าน<WBR>เป็น<WBR>เจ้า<WBR>ประเภท<WBR>ไหน ทำไม<WBR>จึง<WBR>เป็น<WBR>ภาพ<WBR>ที่<WBR>ติด<WBR>ตา ตรึง<WBR>ใจ ใน<WBR>ห้วง<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด ของ<WBR>เรา<WBR>ตลอด<WBR>เวลา ก็<WBR>เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>นำ<WBR>พา ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>เข้า<WBR>ถึง ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>เรื่อง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ ใน<WBR>คราว<WBR>ที่<WBR>ชีวิต<WBR>ตก<WBR>อับ<WBR>คับ<WBR>ขัน จะ<WBR>หัน<WBR>หน้า<WBR>ไป<WBR>พึ่ง<WBR>ใครๆ มนุษย์<WBR>หน้า<WBR>ไหน<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>อีก<WBR>แล้ว ขณะ<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ผ่อง<WBR>แผ้ว เข้า<WBR>สู่<WBR>ภวังค์<WBR>ได้<WBR>หยั่ง<WBR>รู้ หยั่ง<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>อุป<WBR>ทาย<WBR>รูป อัน<WBR>เลอ<WBR>โฉม<WBR>ของ<WBR>ท่าน และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>เข้า<WBR>สู่<WBR>มิติ<WBR>เก่าๆ ที่<WBR>เป็น<WBR>อดีต<WBR>กาล ซึ่ง<WBR>ผ่าน<WBR>มา<WBR>แล้ว แม้<WBR>จะ<WBR>นาน<WBR>แสน<WBR>นาน ก็<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>เหตุ<WBR>การณ์<WBR>ต่างๆ ดัง<WBR>ได้<WBR>กล่าว<WBR>ต่อ<WBR>ไป อัน<WBR>มิติ<WBR>สภาวะ<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ลี้<WBR>ลับ<WBR>แห่ง<WBR>หนึ่ง ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>สภาวะ<WBR>ที่<WBR>โปร่ง<WBR>ใส ไม่<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>อาทิตย์ ไม่<WBR>มี<WBR>แสง<WBR>จันทร์ แต่<WBR>มัน<WBR>สว่าง เนื้อ<WBR>ตัว<WBR>ก็<WBR>เบา เคลื่อน<WBR>ย้าย<WBR>ไป<WBR>มา<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>ก้าว<WBR>ขา ก็<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>ทัน<WBR>ใจ นึก<WBR>อยาก<WBR>ได้<WBR>อะไร สิ่ง<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>มา<WBR>ถึง อัน<WBR>สถาน<WBR>บ้าน<WBR>เรือน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ดู เรา<WBR>เห็น<WBR>ด้วย<WBR>ตา ว่า<WBR>มี<WBR>สภาพ<WBR>ชำรุด<WBR>ทรุด<WBR>โทรม<WBR>นั้น กลับ<WBR>เห็น<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>ยัง<WBR>ใหม่<WBR>เช่น<WBR>เดิม แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>นำ<WBR>พาก<WBR>ลับ<WBR>เข้า<WBR>ไป ดู<WBR>ภาวะ<WBR>การณ์<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>และ<WBR>เรา ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย<WBR>นั้น ก็<WBR>เห็น<WBR>ว่า เรา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ชาย<WBR>มี<WBR>อายุ<WBR>กลาง<WBR>คน<WBR>แล้ว และ<WBR>มี<WBR>ร่าง<WBR>กาย<WBR>แข็ง<WBR>แรง เป็น<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>อายุ<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>ท่าน และ<WBR>ยัง<WBR>ได้<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ท่าน<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ขอ<WBR>ร้อง แม้<WBR>แต่<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ของ<WBR>ท่าน คือ<WBR>ท่าน<WBR>องค์<WBR>ดำ และ<WBR>องค์<WBR>ขาว ก็<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>เด็ก จน<WBR>โต<WBR>เป็น<WBR>หนุ่ม<WBR>แน่น และ<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สาม<WBR>องค์ อยู่ กิน นอน ด้วย<WBR>กัน<WBR>ตลอด<WBR>เวลา และ<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ทั้ง<WBR>สอง ท่าน<WBR>ก็<WBR>ใฝ่<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>ศึกษา<WBR>ศิลปศาสตร์<WBR>ทุก<WBR>สาขา และ<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>เมตตา<WBR>ต่อ<WBR>เรา<WBR>เอา<WBR>มากๆ และ<WBR>บาง<WBR>ครั้ง<WBR>เรา<WBR>ยัง<WBR>รับ<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>แทน<WBR>ท่าน อัน<WBR>เป็น<WBR>งาน<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ถนัด เพราะ<WBR>พวก<WBR>ที่<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เชลย<WBR>นั้น คน<WBR>ทุก<WBR>ชั้น<WBR>ก็<WBR>คือ<WBR>เชลย<WBR>หมด จึง<WBR>หมด<WBR>ภาวะ<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>นาย เป็น<WBR>บ่าว<WBR>กัน<WBR>แล้ว แต่<WBR>เรา<WBR>เก่ง<WBR>ทาง<WBR>สร้าง<WBR>บ้าน สร้าง<WBR>เรือน เรา<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า ขุน<WBR>อนุรักษ์ ศักดิ์<WBR>เสนา อัน<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>สัมผัส ด้วย<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>อีก<WBR>มิติ<WBR>หนึ่ง มิติ<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>มิติ<WBR>ที่<WBR>ละเอียด<WBR>มาก ที่<WBR>เรียก<WBR>ว่า<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ตัว<WBR>พลัง<WBR>นั่น<WBR>เอง ยาก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>อยู่<WBR>ได้<WBR>นาน เพราะ<WBR>ภาวะ<WBR>การ<WBR>ของ<WBR>จิต มัน<WBR>จะ<WBR>ถอย<WBR>ออก<WBR>มา อยู่<WBR>สู่<WBR>มิติ<WBR>ทาง<WBR>สัมผัส<WBR>ด้วย<WBR>ใจ<WBR>อีก<WBR>ต่อ<WBR>ไป จาก<WBR>นั้น<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>เล่า<WBR>ให้<WBR>ฟัง<WBR>ว่า พวก<WBR>เรา<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน มา<WBR>เป็น<WBR>เชลย จน<WBR>ฉัน<WBR>โต<WBR>เป็น<WBR>สาว ดัง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>เห็น<WBR>อยู่<WBR>นี้ อายุ<WBR>ราวๆ เบญจ<WBR>เพศ ไอ้<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง มัน<WBR>ก็<WBR>ปอง<WBR>รัก จะ<WBR>หัก<WBR>ด้าม<WBR>พร้า<WBR>ด้วย<WBR>เข่า เอา<WBR>ฉัน<WBR>ทำ<WBR>เมีย มัน<WBR>ทำ<WBR>ระ<WBR>ร่ำ ระ<WBR>เห<WBR>รี่ย<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>มายา แต่<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ไม่<WBR>ยิน<WBR>ยอม และ<WBR>ตัว<WBR>ท่าน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>ด้วย ดัง<WBR>นั้น<WBR>จึง<WBR>พร้อม<WBR>กัน<WBR>ออก<WBR>อุบาย<WBR>ว่า ขอ<WBR>ให้<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>อนุญาต จาก<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>บัง<WBR>เกิด<WBR>เกล้า คือ<WBR>บิดา<WBR>มารดา<WBR>เสีย<WBR>ก่อน เพราะ<WBR>ประเพณี<WBR>ของ<WBR>ไทย ถ้า<WBR>ผู้<WBR>ใด<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>ก่อน<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>อนุญาต จะ<WBR>อายุ<WBR>สั้น เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>มัน<WBR>ตา<WBR>ฝาด ด้วย<WBR>อำนาจ<WBR>กิเลส<WBR>ตัณหา จึง<WBR>จัด<WBR>แจง<WBR>โยธา<WBR>ไพร่<WBR>พล พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>ตัว<WBR>เขา และ<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ของ<WBR>ฉัน และ<WBR>ตัว<WBR>ท่าน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย แต่<WBR>การ<WBR>ไป<WBR>ของ<WBR>ท่าน เขา<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>แค่<WBR>เขต<WBR>แดน แล้ว<WBR>เขา<WBR>สั่ง<WBR>ให้<WBR>สร้าง<WBR>บ้าน<WBR>เรือน อยู่<WBR>ตรง<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ริด และ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ก็<WBR>เกรง<WBR>ใจ<WBR>ท่าน<WBR>มาก เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ใหญ่<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ เรียก<WBR>ว่า<WBR>มือ<WBR>ชั้น<WBR>ครู มี<WBR>บาง<WBR>คน<WBR>คง<WBR>สงสัย<WBR>ว่า ฉัน<WBR>เอง<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ทำไม เพราะ<WBR>ปกติ<WBR>ข้าศึก จะ<WBR>ไม่<WBR>จับ<WBR>เอา<WBR>ผู้<WBR>หญิง<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>พ้น<WBR>นิติ<WBR>ภาวะ ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย จึง<WBR>ขอ<WBR>ตอบ<WBR>ว่า เหตุ<WBR>ที่<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>เพราะ น้อง<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>พระ<WBR>องค์ เขา<WBR>ติด<WBR>พัน<WBR>ฉัน<WBR>มาก ฉัน<WBR>เป็น<WBR>ทั้ง<WBR>พี่<WBR>จริง และ<WBR>พี่<WBR>เลี้ยง ฉัน<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เยาว์<WBR>วัย ใน<WBR>คราว<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ร่อน<WBR>เร่<WBR>มา อย่าง<WBR>เมื่อย<WBR>ล้า น้อง<WBR>คน<WBR>เล็ก<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เดิน ฉัน<WBR>ต้อง<WBR>อุ้ม<WBR>กระเตง<WBR>คน<WBR>เล็ก ไว้<WBR>ที่<WBR>เอว<WBR>ข้าง<WBR>ขวา จูง<WBR>คน<WBR>โต<WBR>ด้วย<WBR>มือ<WBR>ซ้าย ตอน<WBR>ข้าม<WBR>น้ำ ท่าน<WBR>ยัง<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>ขำ<WBR>แท้ๆ ท่าน<WBR>จึง<WBR>ทำ<WBR>จำ<WBR>แลง แกะ<WBR>สลัก<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>อุ้ม<WBR>น้อง เพื่อ<WBR>ล้อ<WBR>เลียน<WBR>ไว้<WBR>ดู<WBR>เล่น ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>นะ เอา<WBR>ไว้<WBR>ไป<WBR>ดู<WBR>เล่น<WBR>เป็น<WBR>ขวัญ<WBR>ตา และ<WBR>ของ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เคารพ<WBR>บูชา ที่<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>เก็บ<WBR>ไว้ ก่อน<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>กลับ คือ พระ<WBR>นารายณ์ และ<WBR>พระ<WBR>แม่<WBR>อุ<WBR>มา ที่<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ<WBR>บูชา ก็<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย และ<WBR>ของ<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ข้าพเจ้า<WBR>ก็<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เก็บ<WBR>รักษา<WBR>ไว้ เท่า<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ นี่<WBR>แหละ<WBR>คือ<WBR>สักขี<WBR>พยาน ใน<WBR>ด้าน<WBR>รูป<WBR>ธรรม<WBR>ที่<WBR>พอ<WBR>ยืน<WBR>ยัน<WBR>ได้ .... </DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 13-25)





<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>กลับบ้านเกิดเมืองนอนครั้งแรก





</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>


<DD>กล่าว<WBR>ย้อน<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>กลับ อำ<WBR>ลา<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>บัง<WBR>เกิด<WBR>เกล้า ที่<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา จำ<WBR>เดิม แต่<WBR>ได้<WBR>พลัด<WBR>พราก จาก<WBR>บ้าน<WBR>เกิด<WBR>เมือง<WBR>นอน มา<WBR>เป็น<WBR>เวลา<WBR>ร่วม<WBR>สิบ<WBR>ปี มี<WBR>ครั้ง<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นี้ ที่<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>หน้า<WBR>บิดา มารดา ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>พระ<WBR>ประยูร<WBR>ญาติ เมื่อ<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>พิธี<WBR>อำ<WBR>ลา ท่าน<WBR>ผู้<WBR>บัง<WBR>เกิด<WBR>เกล้า<WBR>แล้ว เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ก็<WBR>พาก<WBR>ลับ และ<WBR>ให้<WBR>กลับ<WBR>ทุก<WBR>คน แม้<WBR>แต่<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ของ<WBR>ฉัน เพราะ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง มัน<WBR>ใช้<WBR>อำนาจ<WBR>บาท<WBR>ใหญ่ พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน จะ<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>อะไร<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ยอม แม้<WBR>แต่<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>ขอ<WBR>กำลัง<WBR>ทหาร<WBR>ไทย ไว้<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>ประเทศ มัน<WBR>ก็<WBR>ด่า<WBR>ว่า<WBR>เอา มัน<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>ไม่<WBR>จำ<WBR>เป็น ไม่<WBR>เห็น<WBR>ใคร<WBR>ที่<WBR>ไหน<WBR>จะ<WBR>ใหญ่ จะ<WBR>มี<WBR>กำลัง<WBR>เหนือ<WBR>มัน มัน<WBR>เคี่ยว<WBR>เข็ญ เย็น<WBR>ค่ำ ร่ำ<WBR>ไป ตาม<WBR>วิสัย<WBR>เชิง<WBR>เช่น<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>นาย พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน ก็<WBR>กลัว<WBR>มัน<WBR>ยิ่ง<WBR>กว่า<WBR>เสือ เหลือ<WBR>ร้าย<WBR>จริง<WBR>อ้าย<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง เมื่อ<WBR>กลับ<WBR>ถึง<WBR>ถิ่น<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>แล้ว พิธี<WBR>การ<WBR>การ<WBR>อภิเษก<WBR>สมรส ระหว่าง<WBR>ฉัน กับ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ก็<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น ฉัน<WBR>ก็<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ตาม<WBR>ประเพณี<WBR>ของ<WBR>เขา แต่<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>สิ<WBR>เหงา เพราะ<WBR>ดู<WBR>กิริยา<WBR>ท่า<WBR>ทาง<WBR>ของ<WBR>เขา เศร้า<WBR>สร้อย<WBR>หงอย<WBR>เหงา<WBR>จริงๆ เพราะ<WBR>เขา<WBR>เคย<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ฉัน เรา<WBR>อยู่<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เกิด<WBR>ก็<WBR>ว่า<WBR>ได้ ฉัน<WBR>ฟูม<WBR>ฟัก<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>มือ เลี้ยง<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>เล็กๆ ฉัน<WBR>สงสาร<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ที่<WBR>ว้า<WBR>เหว่ ฉัน<WBR>จึง<WBR>วาง<WBR>เล่ห์<WBR>กล<WBR>อุบาย กับ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ว่า ท่าน<WBR>เจ้า<WBR>ขา อัน<WBR>พระ<WBR>อนุชา<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>นั้น เขา<WBR>ได้<WBR>เติบ<WBR>ใหญ่ เป็น<WBR>หนุ่ม<WBR>เป็น<WBR>แน่น<WBR>รักษา<WBR>ตัว<WBR>ได้ และ<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>รอด<WBR>ได้<WBR>แล้ว ฉัน<WBR>จึง<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ขอ<WBR>ร้อง ให้<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>คน กลับ<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>ราช<WBR>การ ของ<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>ไทย เพราะ<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ข่าว<WBR>ว่า พญา<WBR>ละแวก คือ<WBR>พวก<WBR>ขอม (เขมร) ได้<WBR>ยาตรา<WBR>ทัพ<WBR>อัน<WBR>เกรียง<WBR>ไกร มา<WBR>ประชิด<WBR>ติด<WBR>แดน<WBR>ไทย<WBR>แล้ว และ<WBR>ก็<WBR>ตี<WBR>ได้<WBR>แล้ว<WBR>หลาย<WBR>เมือง ทาง<WBR>ทิศ<WBR>ตะวัน<WBR>ออก<WBR>ของ<WBR>ไทย ถ้า<WBR>เรา<WBR>ช้า<WBR>ไป<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>เสีย<WBR>ใจ เพราะ<WBR>เมือง<WBR>ไทย ได้<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>ของ<WBR>พญา<WBR>ละแวก เรา<WBR>จะ<WBR>สูญ<WBR>เสีย<WBR>ประเทศราช<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>อีก ฉัน<WBR>เชื่อ<WBR>แน่<WBR>ว่า พระ<WBR>น้อง<WBR>ยา<WBR>เธอ<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง เขา<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ชนะ<WBR>พญา<WBR>ละแวก<WBR>ได้ เพราะ<WBR>ไพร่<WBR>พล<WBR>คน<WBR>ไทย ก็<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>กำลัง<WBR>ใจ ใน<WBR>อัน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ต่อ<WBR>สู้ กับ<WBR>พญา<WBR>ละแวก<WBR>ได้ เมื่อ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ได้<WBR>ฟัง มัน<WBR>ก็<WBR>เชื่อ<WBR>อย่าง<WBR>สนิท<WBR>ใจ มัน<WBR>จึง<WBR>ปล่อย<WBR>ให้<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ดำ<WBR>พี่<WBR>ชาย กับ<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>ขาว กลับ<WBR>เมือง<WBR>ไทย พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>บริวาร<WBR>อีก<WBR>จำนวน<WBR>หนึ่ง ท่าน<WBR>ขา<WBR>ตอน<WBR>ที่<WBR>น้อง<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ของ<WBR>ฉัน ที่<WBR>ฉัน<WBR>ได้ทนุ<WBR>ถนอม กล่อม<WBR>เกลี้ยง<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>แต่<WBR>แบ<WBR>เบาะ มี<WBR>เคราะห์<WBR>กรรม<WBR>อะไร<WBR>หนอ ที่<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>พราก<WBR>ให้<WBR>ฉัน<WBR>ต้อง<WBR>อยู่<WBR>เดียว<WBR>ดาย ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>จาก<WBR>ไป<WBR>นั้น ฉัน<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>สังหรณ์<WBR>ใจ<WBR>ว่า จาก<WBR>นี้<WBR>ไป<WBR>ภาย<WBR>หน้า<WBR>ตลอด<WBR>ชีวิต ฉัน<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เห็น<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง ของ<WBR>ฉัน<WBR>อีก<WBR>แล้ว จึง<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>แต่<WBR>สั่ง<WBR>คำ<WBR>เดียว<WBR>ว่า ไป<WBR>นะ<WBR>แม่ ไป<WBR>นะ<WBR>แม่ น้อง<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>จะ<WBR>จด<WBR>จำ<WBR>คำ<WBR>ว่า แม่ แม่ แม่ ไว้<WBR>ใน<WBR>ห้วง<WBR>แห่ง<WBR>ดวง<WBR>ใจ<WBR>ตลอด<WBR>ไป ท่าน<WBR>ขา ใน<WBR>คราว<WBR>นั้น<WBR>เอง ฉัน<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>ดวง<WBR>ตา ดวง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>ฉัน มัน<WBR>หลุด<WBR>ลอย<WBR>ออก<WBR>จาก<WBR>ร่าง มัน<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>เวิ้ง<WBR>ว้าง ว้า<WBR>เหว่ ไม่<WBR>มี<WBR>ฟ้า ไม่<WBR>มี<WBR>ดิน ได้<WBR>ยิน<WBR>แต่<WBR>เสียง<WBR>น้อง<WBR>สั่ง<WBR>ว่า ไป<WBR>นะ<WBR>แม่ ไป<WBR>นะ<WBR>แม่ ถึง<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ไปแลัว จน<WBR>สุด<WBR>สาย<WBR>ตา แต่<WBR>เสียง<WBR>สั่ง<WBR>ลา<WBR>ของ<WBR>น้อง ก็<WBR>ยัง<WBR>ก้อง อยู่<WBR>ใน<WBR>โสต<WBR>ประสาท<WBR>ของ<WBR>ฉัน ไม่<WBR>มี<WBR>วัน<WBR>ลืม<WBR>เลือน ฉัน<WBR>จึง<WBR>ยืน<WBR>ขึ้น เอา<WBR>มือ<WBR>ขวา<WBR>ค้ำ<WBR>สะ<WBR>เอว ส่ง<WBR>กระแส<WBR>จิต<WBR>ให้<WBR>รุน<WBR>แรง<WBR>ว่า ไป<WBR>ดี<WBR>เน้อ<WBR>น้อง ไป<WBR>ดี<WBR>เน้อ<WBR>น้อง มัน<WBR>เป็น<WBR>เคล็ด<WBR>ลับ<WBR>อย่าง<WBR>หนึ่ง<WBR>นะ<WBR>ท่าน ที่<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน สอน<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ว่า ถ้า<WBR>จะ<WBR>อวย<WBR>ชัย<WBR>ให้<WBR>พร<WBR>ใคร เมื่อ<WBR>เขา<WBR>จาก<WBR>ไป ถ้า<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>หญิง<WBR>ให้<WBR>ใช้<WBR>มือ<WBR>ซ้าย ถ้า<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ชาย<WBR>ให้<WBR>ใช้<WBR>มือ<WBR>ขวา ถ้า<WBR>เป็น<WBR>ทั้ง<WBR>หญิง<WBR>ทั้ง<WBR>ชาย ให้<WBR>ใช้<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>มือ ดู<WBR>แต่<WBR>คราว<WBR>ที่<WBR>พวก<WBR>คณะ<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>จาก<WBR>ท่าน<WBR>มา ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ครั้ง ท่าน<WBR>ก็<WBR>ใช้<WBR>พระ<WBR>หัตถ์ ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ข้าง<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>ค้ำ<WBR>สะ<WBR>เอว เรา<WBR>จึง<WBR>ไป<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>ปลอด<WBR>ภัย เมื่อ<WBR>เขา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>แล้ว ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>หัว<WBR>หน้า<WBR>ทัพ แล้ว<WBR>เปลี่ยน<WBR>คำ<WBR>ว่า หัว<WBR>หน้า<WBR>ใหญ่ ให้<WBR>เป็น<WBR>แม่<WBR>ทัพ ตั้ง<WBR>แต่<WBR>บัด<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>ต้น<WBR>มา แล้ว<WBR>ประกาศ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>อาญา<WBR>ว่า หาก<WBR>มัน<WBR>ผู้<WBR>ใด<WBR>มัน<WBR>อุตริ เปลี่ยน<WBR>ชื่อ<WBR>แม่<WBR>ทัพ ให้<WBR>เป็น<WBR>ศัพท์<WBR>อื่นๆ นาม<WBR>อื่น<WBR>ขอ<WBR>ให้<WBR>บุคคล<WBR>ผู้<WBR>นั้น มัน<WBR>ถึง<WBR>ซึ่ง<WBR>ความ<WBR>วิบัติ ฉิบ<WBR>หาย<WBR>วาย<WBR>วอด<WBR>เถิด นี่<WBR>แหละ<WBR>ท่าน<WBR>น้อง<WBR>ที่<WBR>กตัญญู เขา<WBR>เอา<WBR>ชื่อ<WBR>แม่<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>รัก และ<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>กับ<WBR>เขา ไป<WBR>ตั้ง<WBR>เป็น<WBR>แม่ แม่ แม่ อยู่<WBR>กับ<WBR>ตัว<WBR>เขา<WBR>ตลอด<WBR>ไป (กอง<WBR>ทัพ<WBR>ไทย<WBR>เรา<WBR>จึง<WBR>มี<WBR>แม่<WBR>ทัพ ตั้ง<WBR>แต่<WBR>บัด<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>ต้น<WBR>มา) และ<WBR>กาล<WBR>ต่อ<WBR>มา<WBR>ภาย<WBR>หลัง เมื่อ<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ฉัน<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>แล้ว ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>แม่<WBR>ทัพ ได้<WBR>รวบ<WBR>รวม<WBR>สรรพ<WBR>กำลัง<WBR>ให้<WBR>เกรียง<WBR>ไกร แล้ว<WBR>ขับ<WBR>ไล่<WBR>กอง<WBR>ทัพ ของ<WBR>พญา<WBR>ละแวก ให้<WBR>แตก<WBR>กระเจิง แล้ว<WBR>รวบ<WBR>รวม<WBR>ไพร่<WBR>พล ของ<WBR>พญา<WBR>ละแวก เข้า<WBR>เป็น<WBR>กำลัง<WBR>เสริม ร่วม<WBR>กัน<WBR>เล่น<WBR>งาน<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>อ้าย<WBR>หม่อง ให้ม่อง<WBR>เท่ง<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>กระบวน แต่<WBR>การ<WBR>เอา<WBR>ชนะ<WBR>กับ<WBR>เจ้า<WBR>หม่อง<WBR>นั้น ล่า<WBR>ช้า<WBR>มากๆ ส่วน<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ฉัน<WBR>เขา<WBR>รู้ รู้<WBR>ว่า<WBR>เจ้า<WBR>หม่อง มัน<WBR>ส่ง<WBR>ชาย<WBR>ฉกรรจ์ แต่ง<WBR>ตัว<WBR>ปลอม<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>พระ มา<WBR>สืบ<WBR>ความ<WBR>ลับ<WBR>ว่า จุด<WBR>อ่อน จุด<WBR>แข็ง<WBR>ของ<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>ไทย อยู่<WBR>ตรง<WBR>ไหน เจ้า<WBR>พวก<WBR>แต่ง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>นี้<WBR>เอง คน<WBR>ไทย<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>พม่า หรือ<WBR>พระ<WBR>ไทย เพราะ<WBR>เหมือน<WBR>กัน<WBR>หมด ดู<WBR>ไม่<WBR>ออก<WBR>ว่า<WBR>พระ<WBR>พม่า หรือ<WBR>พระ<WBR>ไทย </DD>

 

พอ<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>กลับ<WBR>ไป ก็<WBR>ขอ<WBR>ร้อง<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>พระ<WBR>พล<WBR>รัตน์ วัด<WBR>ป่า<WBR>แก้ว ที่<WBR>สอน<WBR>คาถา<WBR>ปราบ<WBR>ศึก<WBR>ให้ สั่ง<WBR>ให้<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ โกน<WBR>คิ้ว<WBR>ทิ้ง<WBR>ให้<WBR>หมด เพื่อ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>รู้<WBR>ว่า พระ<WBR>พม่า หรือ<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย องค์<WBR>ไหน<WBR>ไม่<WBR>โกน<WBR>คิ้ว องค์<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>หม่อง ขับ<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>ให้<WBR>หมด คน<WBR>ไทย<WBR>กำหนด<WBR>รู้ รู้<WBR>กัน<WBR>โกน<WBR>คิ้ว<WBR>ไม่<WBR>โกน<WBR>คิ้ว<WBR>นี่<WBR>เอง ฉัน<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>วัน<WBR>นี้ ท่าน<WBR>โกน<WBR>คิ้ว<WBR>จึง<WBR>รู้<WBR>ว่า ท่าน<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย พอ<WBR>เขา<WBR>แก้<WBR>ไข<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>แล้ว ก็<WBR>จะห<WBR>วน<WBR>กลับ<WBR>มา ตี<WBR>เอา<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี และ<WBR>ปริมณฑล เพื่อ<WBR>ยึด<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>ฉัน<WBR>กลับ<WBR>ไป ท่าน<WBR>ขา พอ<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>มัน<WBR>สืบ<WBR>รู้<WBR>ว่า เหตุ<WBR>การณ์<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>นั้น มี<WBR>ฉัน<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>วาง<WBR>แผน ใน<WBR>ระยะ<WBR>นั้น ก็<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ไม่<WBR>สงบ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น เพราะ<WBR>ตัว<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>เอง วาง<WBR>แผน<WBR>ให้<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ผู้<WBR>ครอง<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่ อัน<WBR>เจ้านันท<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นั้น มัน<WBR>มัก<WBR>มาก<WBR>ใน<WBR>กาม<WBR>คุณ มี<WBR>เมีย<WBR>มาก<WBR>นับ<WBR>ไม่<WBR>ถ้วน แต่<WBR>มี<WBR>คนห<WBR>นี่ง<WBR>ชื่อ สุวนัน<WBR>ทา เป็น<WBR>ภรรยา<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>สาม ชาว<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่ เป็น<WBR>คน<WBR>สวย เจ้านันท<WBR>บุเ<WBR>รง ก็<WBR>หลงใ<WBR>หล<WBR>มัน<WBR>มาก มัน<WBR>อยาก<WBR>เป็น<WBR>ราชินี จึง<WBR>บังคับ<WBR>ให้<WBR>สามี วาง<WBR>แผน<WBR>แย่<WBR>งอำ<WBR>นาจ แย่ง<WBR>สมบัติ<WBR>จาก<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา มา<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>เสีย<WBR>เอง เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>ผู้<WBR>บิดา จึง<WBR>ทรงต<WBR>รอม<WBR>พระทัย ใน<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ก็<WBR>ขาด<WBR>ใจ<WBR>ตาย<WBR>ดัง<WBR>กล่าว<WBR>แล้ว ให้<WBR>ทะเลาะ<WBR>กัน<WBR>กับ<WBR>เจ้ามัง<WBR>ไชย<WBR>สิงหะ<WBR>ราช ผู้<WBR>เป็น<WBR>ลูก<WBR>ชาย เลย<WBR>เกิด<WBR>โรค<WBR>หัว<WBR>ใจ<WBR>วาย<WBR>ตาย<WBR>ไป อย่าง<WBR>กระ<WBR>ทัน<WBR>หัน มัน<WBR>คือ<WBR>เจ้ามัง<WBR>ไชย<WBR>สิงหะ<WBR>ราช ผู้<WBR>เป็น<WBR>อุปราช<WBR>ขึ้น<WBR>ครอง<WBR>เมือง ชื่อ<WBR>เจ้านันท<WBR>บุเ<WBR>รง มัน<WBR>ได้<WBR>ครอง<WBR>ราชย์<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่ และ<WBR>เป็น<WBR>ระยะ<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>เปลี่ยน<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>ใหม่ ความ<WBR>วุ่น<WBR>วาย<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>ทั่ว<WBR>ไป กอปร<WBR>กับ<WBR>มา<WBR>รู้<WBR>ข่าว<WBR>ว่า กอง<WBR>ทัพ<WBR>ของ<WBR>ไทย ขึ้น<WBR>ไป<WBR>ประชิด<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ<WBR>ไว้<WBR>แล้ว ไอ้<WBR>เจ้ามัง<WBR>ไชย<WBR>สิงหะ<WBR>ราช (นันท<WBR>บุเ<WBR>รง) จึง<WBR>สั่ง<WBR>จับ<WBR>จำ<WBR>จอง<WBR>แม่<WBR>เลี้ยง<WBR>ของ<WBR>มัน คือ<WBR>ฉัน<WBR>เอง ให้<WBR>ลง<WBR>โทษ<WBR>ทัณฑ์<WBR>อย่าง<WBR>หนัก มัน<WBR>สั่ง<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>จับ<WBR>ฉัน มัด<WBR>มือ มัด<WBR>เท้า แล้ว<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>ชก ต่อย ตบ ตี เตะ ถีบ โบย<WBR>ด้วย<WBR>แส้<WBR>หวาย โบย<WBR>แล้ว<WBR>โบย<WBR>อีก แล้ว<WBR>ปล่อย<WBR>ให้<WBR>ฉัน<WBR>อด<WBR>ข้าว อด<WBR>น้ำ ให้<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์<WBR>ทรมาน<WBR>อย่าง<WBR>แสน<WBR>สาหัส (มัน<WBR>เลว<WBR>ยิ่ง<WBR>กว่า<WBR>หมา เพราะ<WBR>ธรรม<WBR>ดา<WBR>แล้ว หมา<WBR>ตัว<WBR>ผู้<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>กัด<WBR>หมา<WBR>ตัว<WBR>เมีย อัน<WBR>คน<WBR>จำพวก<WBR>ที่<WBR>ชอบ<WBR>รัง<WBR>แก<WBR>หญิง เอา<WBR>เปรียบ<WBR>ผู้<WBR>หญิง ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>เพศ<WBR>ตัว<WBR>เมีย<WBR>นั้น จึง<WBR>เป็น<WBR>บุคคล จำพวก<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>สันดาน<WBR>เลว ยิ่ง<WBR>กว่า<WBR>หมา<WBR>เสีย<WBR>อีก) ท่าน<WBR>ขา เมื่อ<WBR>มัน<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>ฉัน อ่อน<WBR>เปลี้ย<WBR>เพลีย<WBR>แรง<WBR>แล้ว มัน<WBR>ก็<WBR>ฟัน<WBR>ฉัน<WBR>ด้วย<WBR>ดาบ<WBR>เล่ม<WBR>นี้ (และ<WBR>ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>นะ) แล้ว<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>ตาย<WBR>ไป พร้อม<WBR>กับ<WBR>ลูก อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>แปด<WBR>เดือน แล้ว<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ให้<WBR>หมอ<WBR>ผี มา<WBR>ทำ<WBR>พิธี<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์ ด้วย<WBR>การ<WBR>ผูก<WBR>รัด<WBR>รึง ตรึง<WBR>ฉัน<WBR>ด้วย<WBR>ไม้<WBR>กางเขน ตรา<WBR>กระสัง ให้<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>ฉัน ไป<WBR>ไหน<WBR>มา<WBR>ไหน<WBR>ไม่<WBR>ได้ ต้อง<WBR>วน<WBR>เวียน<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ละแวก<WBR>นี้<WBR>เท่า<WBR>นั้น ฉัน<WBR>ขอ<WBR>ขอบใจ<WBR>ท่าน<WBR>มาก ที่<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>ช่วย แก้<WBR>เครื่อง<WBR>พันธนาการ<WBR>ออก<WBR>ให้<WBR>ฉัน อัน<WBR>เรื่อง<WBR>นี้<WBR>เอง ก็<WBR>เป็น<WBR>วิบาก<WBR>กรรม ที่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ข้าพเจ้า ต้อง<WBR>ไป<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>รับ<WBR>เห็น เรื่อง<WBR>ของ<WBR>เจ้า<WBR>หญิง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง และ<WBR>ท่าน<WBR>กล่าว<WBR>ว่า ใน<WBR>กาล<WBR>ต่อ<WBR>ไป<WBR>ข้าง<WBR>หน้า ฉัน<WBR>ตั้ง<WBR>ปณิธาน<WBR>ไว้<WBR>ว่า (ฉัน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>อุบัติ<WBR>บัง<WBR>เกิด ช่วย<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ใน<WBR>สตรี<WBR>เพศ เมื่อ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>เดือด<WBR>ร้อน แต่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>อุบัติ ใน<WBR>สกุล<WBR>สุขุมาลย์<WBR>ชาติ ใน<WBR>วงศ์<WBR>สกุล<WBR>กษัตริย์<WBR>ไทย และ<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>เยื่อ<WBR>ใย<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>มี<WBR>คู่<WBR>ครอง) ฉัน<WBR>จะ<WBR>สร้าง<WBR>บารมี<WBR>ทำ<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>ดี ให้<WBR>นั่ง<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>หัว<WBR>ใจ ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ เพื่อ<WBR>แก้<WBR>ลำ<WBR>ที่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ลืม<WBR>ฉัน โดย<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>ใย<WBR>ดี กับ<WBR>การ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>อภิเษก<WBR>สมรส<WBR>เลย เพราะ<WBR>ฉัน<WBR>เข็ด<WBR>แล้ว<WBR>เข็ด<WBR>อีก เรื่อง<WBR>ผู้<WBR>ชาย แต่<WBR>นี่<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>อิสระ<WBR>แล้ว เมื่อ<WBR>ท่าน<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>ไทย ฉัน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ด้วย ฉัน<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>งาน<WBR>ท่าน ท่าน<WBR>มี<WBR>ธุรกิจ<WBR>อะไร<WBR>เพื่อ<WBR>สังคม เพื่อ<WBR>ส่วน<WBR>รวม เพื่อ<WBR>ชาติ ศา<WBR>สน<WBR>กษัตริย์<WBR>แล้ว บอก<WBR>ฉัน และ<WBR>ฉัน<WBR>ขอ<WBR>ฝาก<WBR>รูป<WBR>ลักษณ์<WBR>ของ<WBR>ฉัน ที่<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ห้วง<WBR>แห่ง<WBR>ความ<WBR>ทรง<WBR>จำ<WBR>ของ<WBR>ท่าน ออก<WBR>เผย<WBR>แพร่<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>อื่นๆ ที่<WBR>อยาก<WBR>รู้<WBR>อยาก<WBR>เห็น<WBR>ฉัน ให้<WBR>เป็น<WBR>แบบ<WBR>รูป<WBR>ธรรม<WBR>ขึ้น<WBR>มา ให้<WBR>เขา<WBR>ได้<WBR>เห็น<WBR>ฉัน<WBR>ด้วย แต่<WBR>ฉัน<WBR>เชื่อ<WBR>แน่<WBR>ว่า คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ เขา<WBR>คง<WBR>จำ<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>ไม่<WBR>กี่<WBR>คน เพราะ<WBR>ประวัติ<WBR>จริงๆ ที่<WBR>พระ<WBR>น้อง<WBR>ยา<WBR>เธอ ของ<WBR>ฉัน<WBR>จารึก<WBR>ไว้ ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>สลาย<WBR>หาย<WBR>สูญ ไป<WBR>กับ<WBR>กรุง<WBR>แตก<WBR>ครั้ง<WBR>หลัง<WBR>สุด<WBR>แล้ว ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่านห<WBR>วน<WBR>จิต คิด<WBR>ย้อน<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>ดู ภาวะ<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>กำเนิด<WBR>เกิด<WBR>มา เป็น<WBR>ธิดา<WBR>องค์<WBR>ใหญ่ ใน<WBR>วงศ์<WBR>สุด<WBR>ท้าย<WBR>ของ<WBR>วงศ์สุ<WBR>โขทัย พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา ได้<WBR>ไป<WBR>ครอง<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา ได้<WBR>รับ<WBR>สมญา<WBR>ว่า เจ้า<WBR>ฟ้า<WBR>หญิง<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>จาก<WBR>ทรัพย์<WBR>โภคา อย่าง<WBR>ล้น<WBR>เหลือ มี<WBR>ข้า<WBR>ทาส<WBR>บริวาร<WBR>นับ<WBR>ไม่<WBR>ถ้วน นับ<WBR>ว่า<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>ได้<WBR>สถิต อยู่<WBR>ในม<WBR>ไหย<WBR>สมบัติ อยู่<WBR>ใน<WBR>ดิน<WBR>แดน<WBR>เมือง<WBR>มนุษย์ มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>สุด<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>พรรณา แต่<WBR>ต่อ<WBR>มา พม่า<WBR>ตี<WBR>เมือง<WBR>ได้ ฉัน<WBR>กับ<WBR>น้อง<WBR>ชาย ต้อง<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เชลย ที่<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>ขี้<WBR>ข้า<WBR>เขา แล้ว<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เมีย<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง แล้ว<WBR>ถูก<WBR>จำ<WBR>จอง ด้วย<WBR>เครื่อง<WBR>พันธนาการ ฉัน<WBR>เอง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>ทุกข์<WBR>ทรมาน ทั้ง<WBR>กาย<WBR>และ<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>ตลอด<WBR>มา จำ<WBR>เดิม<WBR>แต่<WBR>ได้<WBR>พลัด<WBR>พราก จาก<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>มา ข้าม<WBR>ภู<WBR>ผา<WBR>ที่<WBR>กันดาร ยัง<WBR>มา<WBR>ทุกข์ ทรมาน<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>จำ<WBR>จาก<WBR>น้อง<WBR>ทั้ง<WBR>สอง อัน<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>รัก<WBR>ที่<WBR>สุด ดุจ<WBR>กับ<WBR>ว่า<WBR>ดวง<WBR>ตา ดวง<WBR>ใจ มัน<WBR>หลุด<WBR>ลอย<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>จาก<WBR>ร่าง ออก<WBR>ไป สุด<WBR>ท้าย<WBR>ก็<WBR>มา<WBR>ถูก<WBR>เจ้านันท<WBR>บุเ<WBR>รง บุตร<WBR>บุญ<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>ฉัน<WBR>นั้น<WBR>เอง เฆี่ยน<WBR>ตี<WBR>ทำ<WBR>โทษ จน<WBR>ถึง<WBR>แก่<WBR>ความ<WBR>ตาย อย่าง<WBR>ทรมาน<WBR>ที่<WBR>สุด ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>มนุษย์<WBR>คน<WBR>ใดๆ จะ<WBR>เหมือน<WBR>ฉัน แต่<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>ไป เพื่อ<WBR>ความ<WBR>อยู่<WBR>รอด ของ<WBR>ประเทศ<WBR>ชาติ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ฉัน<WBR>เสีย<WBR>ใจ ที่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ลืม<WBR>ฉัน ฉัน<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ที่<WBR>เกิด<WBR>เป็น<WBR>กุลสตรี ที่<WBR>ได้<WBR>นั่ง<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>หัว<WBR>ใจ ของ<WBR>คน<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ โดย<WBR>ปราศ<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>มี<WBR>ครอบ<WBR>ครัว แล้ว<WBR>ฉัน<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>หมด<WBR>เวร<WBR>ภัย ไป<WBR>สู่<WBR>สถาน<WBR>ที่ ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เกิด การ<WBR>ตาย<WBR>อีก<WBR>แล้ว แต่<WBR>เรื่อง<WBR>นั้น<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>ขึ้น<WBR>ได้<WBR>จริง ก็<WBR>ต้อง<WBR>พึ่ง<WBR>พิง<WBR>อาศัย กระแส<WBR>ดวง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>จำนวน<WBR>มาก ช่วย<WBR>ค้ำ<WBR>จุน<WBR>หนุน<WBR>ส่ง<WBR>ให้ ดัง<WBR>นั้น จึง<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ขอ<WBR>ร้อง<WBR>ท่าน ช่วย<WBR>เอา<WBR>รูป<WBR>ลักษณ์<WBR>ของ<WBR>ฉัน ออก<WBR>ให้<WBR>ปรากฏ<WBR>แก่<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ทั่ว<WBR>ไป ที่<WBR>เขา<WBR>อยาก<WBR>รู้ อยาก<WBR>เห็น<WBR>ด้วย นี้<WBR>แหละ<WBR>ท่าน<WBR>อัน<WBR>ชีวิต<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>ทุกๆ คน จะ<WBR>คละ<WBR>เคล้า<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>สุข และ<WBR>ทุกข์ เสียง<WBR>หัวเราะ<WBR>และ<WBR>น้ำ<WBR>ตา เสียง<WBR>สนุก<WBR>เฮ<WBR>ฮา และ<WBR>ร้อง<WBR>ไห้<WBR>โหยห<WBR>วน ชวน<WBR>ให้<WBR>คิด<WBR>ว่า นี่<WBR>แหละ<WBR>โลก นี่<WBR>แหละ<WBR>ชีวิต<WBR>คิด<WBR>ดู<WBR>เถิด ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เกิด<WBR>ถึง<WBR>ตาย<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>ผี ไม่<WBR>มี<WBR>อะไร<WBR>เที่ยง<WBR>แท้<WBR>แน่<WBR>นอน ทุก<WBR>ชีวิต<WBR>ก็<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>ทาส เพราะ<WBR>ตก<WBR>อยู่<WBR>ใต้<WBR>อำนาจ ของ<WBR>ความ<WBR>ปรารถนา ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ถูก<WBR>ความ<WBR>โง่<WBR>เขลา ปลูก<WBR>สร้าง<WBR>ขึ้น<WBR>มา แล้ว<WBR>ก็<WBR>ยึด<WBR>ถือ<WBR>หวง<WBR>แหน<WBR>ไว้ ด้วย<WBR>ความ<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ผิด คิด<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>กู ตัว<WBR>กู<WBR>ไป<WBR>ทุก<WBR>สิ่ง ได้<WBR>ครอบ<WBR>ครอง<WBR>สิ่ง<WBR>ใด<WBR>แล้ว ก็<WBR>ชื่น<WBR>ชม<WBR>ยิน<WBR>ดี เทิด<WBR>ทูน และ<WBR>ผูก<WBR>ติด<WBR>กับ<WBR>สิ่ง<WBR>นั้น ไว้<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>หลง<WBR>ผิด หา<WBR>รู้<WBR>ไม่<WBR>ว่า<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>กำลัง<WBR>บ้า แบก<WBR>ภาระ<WBR>อัน<WBR>หนัก<WBR>หน่วง เอา<WBR>ไว้<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>วาง ทาง<WBR>ออก<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>ก็<WBR>คือ การ<WBR>ไม่<WBR>เกิด<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ตาย และ<WBR>ท่าน<WBR>กล่าว<WBR>ต่อ<WBR>ไป<WBR>ว่า อัน<WBR>ความ<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น ใน<WBR>ตัว<WBR>กู<WBR>ของ<WBR>กู<WBR>นี่<WBR>เอง ที่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>โง่ ทำ<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>โง่<WBR>เขลา พา<WBR>กัน<WBR>มัว<WBR>เมา<WBR>หลง<WBR>ผิด คิด<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ไป ดวง<WBR>ใจ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ แต่<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>เสีย<WBR>ใจ<WBR>มาก ที่<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>หลายๆ แห่ง ได้<WBR>ถูก<WBR>กอง<WBR>ทัพ<WBR>เจ้า<WBR>พม่า มัน<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>ผู้<WBR>คน ขน<WBR>มา<WBR>เมือง<WBR>มัน จน<WBR>ไม่<WBR>เหลือ<WBR>อะไร<WBR>แล้ว มัน<WBR>ก็<WBR>สั่ง<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ไทย จุด<WBR>ไฟ<WBR>เผา<WBR>บ้าน<WBR>เรือน ตลอด<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>ฐาน วัด<WBR>วา<WBR>อาราม<WBR>ที่<WBR>สวยๆ งามๆ ให้<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ซาก<WBR>สลัก<WBR>หัก<WBR>พัง พินาศ<WBR>สัน<WBR>ตะ<WBR>โร แต่<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา ยัง<WBR>ไม่<WBR>สิ้น<WBR>คน<WBR>ดี ก็<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ตาก<WBR>มา<WBR>กู้<WBR>เอา<WBR>ไว้ ท่าน<WBR>องค์<WBR>นี้<WBR>มี<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ไกล ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เอา<WBR>เมือง<WBR>หลวง<WBR>เก่า<WBR>เป็น<WBR>ราช<WBR>ธานี ท่าน<WBR>กลัว<WBR>ว่า<WBR>มวล<WBR>หมู่ ผี<WBR>ร้ายๆ จะ<WBR>ก่อ<WBR>กวน จึง<WBR>ชัก<WBR>ชวน<WBR>พวก<WBR>อพยพ ไป<WBR>ตั้ง<WBR>ราช<WBR>ธานี<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>บาง<WBR>กอก แต่<WBR>พวก<WBR>พม่า<WBR>นั้น มัน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ผล<WBR>กรรม ตอบ<WBR>แทน<WBR>อย่าง<WBR>คุ้ม<WBR>ค่า เรียก<WBR>ว่า<WBR>กรรม<WBR>ตาม<WBR>ทัน ทำ<WBR>ให้<WBR>มัน<WBR>ต้อง<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน เพื่อ<WBR>แย่ง<WBR>ชิง<WBR>อำนาจ<WBR>กัน ไม่<WBR>มี<WBR>เวลา<WBR>สิ้น<WBR>สุด แต่<WBR>การ<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>นั้น จะ<WBR>ติ หรือ<WBR>ใส่<WBR>ร้าย แต่<WBR>พวก<WBR>พม่า<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ได้ ส่วน<WBR>มาก<WBR>ก็<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>นั่น<WBR>แหละ เป็น<WBR>ไส้<WBR>ศึก<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>การ ช่วย<WBR>เผา<WBR>ผลาญ บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ให้<WBR>พินาศ เพราะ<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>คิด<WBR>อาฆาต ที่<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม แล้ว<WBR>แบ่ง<WBR>พรรค<WBR>แบ่ง<WBR>พวก จน<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>คือ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน มา<WBR>เป็น<WBR>มหา<WBR>อุปราช ผล<WBR>สุด<WBR>ท้าย ของ<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>บิดา<WBR>ของ<WBR>ฉัน ก็<WBR>ได้<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>แทน เพราะ<WBR>พระ<WBR>เจ้าม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช ได้<WBR>มา<WBR>สิ้น<WBR>พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ ก็<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน<WBR>นั่น<WBR>เอง<WBR>แหละ ได้<WBR>รวบ<WBR>รวม<WBR>หมู่<WBR>เชลย<WBR>ไทย ช่วย<WBR>กัน<WBR>ถวาย<WBR>พระ<WBR>เพลิง<WBR>ศพ<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>เอา<WBR>พระ<WBR>อัฐิ<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>โน้น อัน<WBR>การ<WBR>เกิด<WBR>กุลี<WBR>ยุค เผา<WBR>ผลาญ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ใน<WBR>คราว<WBR>นั้น ผู้<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>เอง ส่วน<WBR>มาก<WBR>คือ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>เอง ที่<WBR>เขา<WBR>เคือง<WBR>แค้น ไม่<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม จาก<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ ที่<WBR>หลง<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ หลง<WBR>ตัว ถือ<WBR>ตัว มหา<WBR>ภัย<WBR>ยุค<WBR>เข็ญ มัน<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>เกิด ดัง<WBR>นี้ จะ<WBR>หา<WBR>โทษ<WBR>พม่า<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ทำลาย ไม่<WBR>ถูก<WBR>หรอก ท่าน<WBR>จง<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>บ้าง ก็<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>นั่น<WBR>แหละ เป็น<WBR>ตัว<WBR>การ<WBR>เผา<WBR>ผลาญ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ตัว<WBR>เอง เขา<WBR>เผา<WBR>เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น

 

<DD>ส่วน<WBR>พญา<WBR>ละแวก คือ<WBR>พวก<WBR>ขอม ขะแม มัน<WBR>ก็<WBR>ตัว<WBR>ศัตรู<WBR>คู่<WBR>แค้น คู่<WBR>อริ<WBR>กับ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>มา<WBR>ตลอด จิต<WBR>ใจ<WBR>มัน<WBR>มืด<WBR>บอด ไม่<WBR>เห็น<WBR>บาป<WBR>กรรม ที่<WBR>มัน<WBR>ทำลาย<WBR>ล้าง<WBR>ผลาญ สังหาร<WBR>คน<WBR>ไทย นับ<WBR>ครั้ง<WBR>ไม่<WBR>ถ้วน การ<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>นั้น<WBR>เอง จึง<WBR>เป็น<WBR>มรดก<WBR>ตก<WBR>ทอด มา<WBR>ถึง<WBR>ลูก<WBR>หลาน<WBR>ของ<WBR>มัน และ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>กัน<WBR>เอง เพื่อ<WBR>แย่ง<WBR>ชิง<WBR>อำนาจ ก่อ<WBR>ความ<WBR>วินาศ<WBR>ฉิบ<WBR>หาย จน<WBR>สูญ<WBR>สิ้น<WBR>ชาติ<WBR>ขอม มา<WBR>เป็นขะแม สิ้นขะแม<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เขมร เขมร<WBR>ก็<WBR>รบ<WBR>กัน เหลือ<WBR>แต่<WBR>หัว<WBR>กะโหลก<WBR>กอง<WBR>ไว้ ให้<WBR>ชาว<WBR>โลก<WBR>ได้<WBR>เย้ย<WBR>หยัน นี่<WBR>แหละ<WBR>คือ<WBR>ผล<WBR>ของ<WBR>ความ<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ จำ<WBR>ไว้<WBR>เน้อ ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย อย่า<WBR>บ้า<WBR>นัก และ<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>ตัว ส่วน<WBR>เมือง<WBR>สยาม<WBR>ไทย ไทย<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เปลี่ยน<WBR>แปลง ครั้ง<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ ตก<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ยุค<WBR>ทั้ง<WBR>สิบ แบ่ง<WBR>เป็น<WBR>ยุค<WBR>ละ<WBR>ยี่<WBR>สิบ<WBR>ปี คือ<WBR>ยุค<WBR>พระ<WBR>กาฬ พาน<WBR>ยักษ์ รัก<WBR>บัณฑิต สถิต<WBR>ธรรม จำ<WBR>แขน<WBR>ขาด ราช<WBR>โจน นน<WBR>ทุกข์ ยุค<WBR>ทมิฬ ถิ่น<WBR>ตา<WBR>ขาว ยุค<WBR>ชาว<WBR>วิไล ขอ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>ดู<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>แล้ว<WBR>กัน แต่<WBR>ดี<WBR>อย่าง<WBR>หนึ่ง ที่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>ศัตรู<WBR>กับ<WBR>ใคร ชอบ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>มิตร<WBR>กับ<WBR>คน<WBR>ทุก<WBR>ชาติ แต่<WBR>เสีย<WBR>อย่าง<WBR>เดียว ที่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>มี<WBR>นิสัย ไม่<WBR>ผิด<WBR>กับ<WBR>หมา<WBR>ไทย คือ<WBR>ถ้า<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>มา<WBR>รัง<WBR>แก มัน<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>แพ้ มัน<WBR>จะ<WBR>แห่<WBR>กัน<WBR>เล่น<WBR>งาน<WBR>ทัน<WBR>ที แต่<WBR>ยาม<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ราวี มัน<WBR>ก็<WBR>ตี<WBR>กัน<WBR>เอง คือ<WBR>พวก<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ บ้า<WBR>จี้ มัน<WBR>นึก<WBR>ว่า<WBR>มัน<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>ทุก<WBR>คน เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>ยุค<WBR>ราช<WBR>โจน อาจ<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>นัก<WBR>ปก<WBR>ครอง<WBR>ปัญญา<WBR>อ่อน แต่<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ จะ<WBR>เอา<WBR>บ้าน<WBR>เอา<WBR>เมือง<WBR>ไป<WBR>ขาย<WBR>กิน ก็<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>มี<WBR>ได้<WBR>ดู<WBR>ไป<WBR>เถอะ แต่<WBR>กรุง<WBR>รัตนโกสินทร์<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>สิ้น<WBR>คน<WBR>ดี คน<WBR>ไทย<WBR>เขา<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>แน่ เพราะ<WBR>เขา<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ดี หลวง<WBR>พ่อ<WBR>ดี หลวง<WBR>พ่อ<WBR>องค์<WBR>นั้น<WBR>ก็<WBR>คือ<WBR>ท่าน ผู้<WBR>ประทับ<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>หัว<WBR>ใจ ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ธรรม<WBR>มิ<WBR>กราช คือ<WBR>พระ<WBR>บาท<WBR>สมเด็จ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>อยู่<WBR>หัว<WBR>นั่น<WBR>เอง แต่<WBR>อยาก<WBR>ถาม<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>จะ<WBR>กลับ<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>เมื่อ<WBR>ไหร่ ฉัน<WBR>จะ<WBR>ตาม<WBR>ไป<WBR>ด้วย ไป<WBR>ช่วย<WBR>สร้าง<WBR>บารมี มุณี<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย ท่าน<WBR>จึง<WBR>หา<WBR>ทาง<WBR>ออก<WBR>จาก<WBR>วัฏสงสาร ด้วย<WBR>การ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>แก่<WBR>ตน และ<WBR>สั่ง<WBR>สม<WBR>ให้<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>จะ<WBR>มาก<WBR>ได้ แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>จึง<WBR>ตรัส<WBR>ถาม<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ว่า เมื่อ<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>กุม ใน<WBR>ข้อ<WBR>หา<WBR>ที่<WBR>หนักๆ ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>มา<WBR>ตั้ง<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง หลาย<WBR>คราว<WBR>นั้น ท่าน<WBR>มี<WBR>ทุกข์<WBR>ใจ<WBR>มาก<WBR>ไหม เพราะ<WBR>เท่า<WBR>ที่<WBR>ฉัน<WBR>รู้<WBR>มา<WBR>ว่า ท่าน<WBR>โดน<WBR>เขา<WBR>เล่น<WBR>งาน<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>สี่<WBR>ครั้ง<WBR>แล้ว ก็<WBR>ตอบ<WBR>ท่าน<WBR>ว่า ทุก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>อาตมา<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ เรา<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>แพ้<WBR>มัน คือ<WBR>เรา<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>วิธี<WBR>ฝึก ให้<WBR>จิต<WBR>อยู่<WBR>เหนือ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ไม่<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>ทุกข์<WBR>อยู่<WBR>เหนือ<WBR>จิต สร้าง<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด ประดิษฐ์<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ร้าย ให้<WBR>เป็น<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>เอา<WBR>ไว้ (เรา<WBR>เอ๋ย<WBR>เรา) อด<WBR>รน<WBR>ทน<WBR>ไว้<WBR>เถิด นานๆ ไป<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ชิน<WBR>ไป<WBR>เอง ผู้<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ฉลาด มี<WBR>ปัญญา ย่อม<WBR>ไม่<WBR>สร้าง ทุกขเวทนา<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>ใจ ใน<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ทาง<WBR>แก้ ฉัน<WBR>ก็<WBR>ดี โยม<WBR>ก็<WBR>ดี ก็<WBR>มี<WBR>ทุกข์<WBR>ไม่<WBR>แพ้<WBR>กัน แต่<WBR>ตัว<WBR>ฉัน<WBR>นี้<WBR>เอง เป็น<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ขยัน<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>ฉัน<WBR>จะ<WBR>ล่วง<WBR>รู้<WBR>อะไร<WBR>ได้ ก็<WBR>เพราะ<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>เจอ<WBR>ท่าน ท่าน<WBR>หญิง<WBR>เป็น<WBR>มัคคุเทศก์ อย่าง<WBR>วิเศษ<WBR>ใน<WBR>ดวง<WBR>ใจ และ<WBR>ดวง<WBR>ตา<WBR>ของ<WBR>ฉัน ที่<WBR>ได้<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ให้<WBR>ฉัน กลับ<WBR>ไป<WBR>รู้<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ว่า ฉัน<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>อะไร อยู่<WBR>ที่<WBR>ไหน ทำ<WBR>อะไร ที่<WBR>บอก<WBR>ท่าน<WBR>ว่า เป็น<WBR>คน<WBR>ขยัน<WBR>นั้น<WBR>คือ ขยัน<WBR>เกิด แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขยัน<WBR>ตาย ท่าน<WBR>หญิง<WBR>ยัง<WBR>สบาย เสวย<WBR>สุข<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ทิพย์วิ<WBR>มาน อัน<WBR>แสน<WBR>จะ<WBR>สำราญ<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นี้ ที่<WBR>โลก<WBR>ทิพย์<WBR>นี่ สอง<WBR>สาม<WBR>ราตรี<WBR>เท่า<WBR>นั้น<WBR>ใน<WBR>พิภพ<WBR>นี้ แต่<WBR>โลก<WBR>มนุษย์ ปา<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ห้า<WBR>ร้อย<WBR>ปี<WBR>แล้ว ตัว<WBR>อาตมา<WBR>เอง<WBR>ได้<WBR>ดับ<WBR>ชีวี จาก<WBR>เมือง<WBR>ผี<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>คน วน<WBR>เวียน<WBR>อยู่<WBR>หลาย<WBR>ชาติ<WBR>แล้ว แต่<WBR>ชาติ<WBR>ก่อนๆ สมัย<WBR>ท่าน ฉัน<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เชลย เป็น<WBR>ขี้<WBR>ข้า<WBR>เขา ต่อ<WBR>มา<WBR>อีก<WBR>ชาติ เป็น<WBR>นาย<WBR>ทวาร เป็น<WBR>ขุน<WBR>คลัง เขา<WBR>สั่ง<WBR>ประ<WBR>หาร<WBR>หนี<WBR>ตาย ขน<WBR>เอา<WBR>สมบัติ<WBR>ไป<WBR>ฝัง<WBR>ดิน<WBR>ไว้ เข้า<WBR>ร่วม<WBR>วงศ์<WBR>ไพบูลย์ กู้<WBR>เมือง<WBR>ช่วย<WBR>พระ<WBR>ยา<WBR>ตาก แล้ว<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>ฝรั่ง ไป<WBR>ตาย<WBR>ที่<WBR>กรุง<WBR>โรม และ<WBR>ก่อน<WBR>ตาย ก็<WBR>ไป<WBR>สร้าง<WBR>กรรม หา<WBR>ความ<WBR>ร่ำ<WBR>รวย สร้าง<WBR>ความ<WBR>มั่ง<WBR>มี เอา<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>ฝรั่ง แล้ว<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>เมือง<WBR>ไทย กลับ<WBR>ไป<WBR>เอา<WBR>ใน<WBR>สมบัติ<WBR>เก่า เข้า<WBR>บวช<WBR>ใน<WBR>ศาสนา<WBR>คริสต์ เป็น<WBR>ถึง<WBR>บัณฑิต<WBR>ครู<WBR>สอน แล้ว<WBR>ย้อน<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>บวช ใน<WBR>ศาสนา<WBR>พุทธ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>ไทย อะไร<WBR>กัน<WBR>นี่<WBR>สนุก<WBR>เหลือ<WBR>เกิน เรา<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>เพลิดเพลิน ใน<WBR>เรื่อง<WBR>เวียน<WBR>ว่าย<WBR>ตาย<WBR>เกิด<WBR>อยู่<WBR>หรือ<WBR>ไง เป็น<WBR>เพราะ<WBR>ไอ้<WBR>ตัว<WBR>กิเลส ตัณหา<WBR>บ้า<WBR>บอ<WBR>แท้ๆ ที่<WBR>ได้<WBR>จอง<WBR>จำ นำ<WBR>พา<WBR>ให้<WBR>เรา ต้อง<WBR>มา<WBR>เวียน<WBR>ว่าย<WBR>ตาย<WBR>เกิด เทียว<WBR>ไล้<WBR>เทียว<WBR>ขื่อ พอ<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>ตอน<WBR>นี้ ท่าน<WBR>หญิง<WBR>ก็<WBR>หัวเราะ เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>รู้ ตระ<WBR>หนัก<WBR>ดี<WBR>ว่า เรา<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ขยัน คือ<WBR>ขยัน<WBR>เกิด แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขยัน<WBR>ตาย แต่<WBR>ใน<WBR>โลก<WBR>ทิพย์ เขา<WBR>อยู่<WBR>กัน<WBR>เพียง<WBR>สอง<WBR>วัน เพราะ<WBR>มัน<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สุข วัน<WBR>คืน<WBR>ก็<WBR>เลย<WBR>ยาว จึง<WBR>ได้<WBR>ความ<WBR>ว่า เวลา<WBR>เร็ว คือ<WBR>เวลา<WBR>ที่<WBR>ต้อง<WBR>การ แต่<WBR>เวลา<WBR>นาน คือ<WBR>เวลา<WBR>ที่<WBR>รอ<WBR>คอย คือ<WBR>โลก<WBR>มนุษย์<WBR>นี้<WBR>ร้อย<WBR>ปี มี<WBR>เวลา<WBR>เท่า<WBR>กับ หนึ่ง<WBR>วัน<WBR>ของ<WBR>โลก<WBR>ทิพย์ มัน<WBR>ห่าง<WBR>กัน<WBR>เหลือ<WBR>เกิน เรา<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>ทาง<WBR>ฝัน คุย<WBR>กับ<WBR>ท่าน<WBR>หญิง<WBR>จน<WBR>เพลิน ท่าน<WBR>ก็<WBR>บอก<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>นะ เรื่อง<WBR>ฉัน<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>คือ ให้<WBR>ท่าน<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>รูป<WBR>ลักษณ์ ที่<WBR>ประจักษ์<WBR>อยู่<WBR>ใน มโน<WBR>ทวาร<WBR>ของ<WBR>ท่าน ให้<WBR>ปรากฏ<WBR>แก่<WBR>สาย<WBR>ตา ของ<WBR>ผู้<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>คิด<WBR>ถึง<WBR>ฉัน ให้<WBR>ฉัน<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>เขา<WBR>ด้วย และ<WBR>ก็<WBR>รับ<WBR>ปาก<WBR>ท่าน เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>เชื่อ<WBR>แน่<WBR>ว่า เรา<WBR>ทำ<WBR>ได้ จึง<WBR>มา<WBR>คิด<WBR>ดู<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>ดี กับ<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ให้<WBR>สัญญา<WBR>ท่าน<WBR>ไว้ หาก<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>เขียนสเ<WBR>ก็ต ให้<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ร่าง<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จากกิ๊ฟ (Give) ให้<WBR>ใกล้<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>จริง เรา<WBR>ทำ<WBR>ได้ เพราะ<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>ช่าง<WBR>เขียน เรียน<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>ฝรั่ง ฝั่ง<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>แชร์ ที่<WBR>กรุง<WBR>ปารีส แต่<WBR>นั่น<WBR>มัน<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>จาก<WBR>ฝี<WBR>มือ<WBR>เรา มิ<WBR>ใช่<WBR>เงา หรือ<WBR>ภาพ<WBR>จริง<WBR>ของ<WBR>ท่าน ที่<WBR>มา<WBR>ปรากฏ<WBR>ให้<WBR>เห็น<WBR>อย่าง<WBR>จริง<WBR>จัง ฝรั่ง<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>มาก ถือ<WBR>ว่า<WBR>รูป<WBR>ใด ที่<WBR>เรา<WBR>รับ<WBR>จ้าง<WBR>เขียน<WBR>ให้ เขา<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>ให้<WBR>ดู ใน<WBR>เวลา<WBR>เขียน เขา<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>เอา เพราะ<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>เงา<WBR>ของ<WBR>เขา เข้า<WBR>ไป<WBR>ติด<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>มโน<WBR>ภาพ แล้ว<WBR>ภาพ<WBR>นั้น จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ชีวิต<WBR>ชี<WBR>วา ถือ<WBR>ว่า<WBR>ไม่<WBR>ขลัง ดัง<WBR>นั้น อัน<WBR>การ<WBR>สร้าง<WBR>รูป<WBR>ท่าน<WBR>ขึ้น<WBR>มา จะ<WBR>ด้วย<WBR>วิธี<WBR>การ<WBR>อย่าง<WBR>ใด ก็<WBR>ต้อง<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>สัมผัส ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ให้<WBR>ได้



<DD>อัน<WBR>การ<WBR>สัมผัส<WBR>ได้ ด้วย<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>นั้น แบบ<WBR>เรา<WBR>รู้<WBR>เอง เรา<WBR>เห็น<WBR>เอง<WBR>เป็นปัจจัต<WBR>ตัง รู้<WBR>เฉพาะ<WBR>ตน คน<WBR>อื่นๆ เขา<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>สัมผัส เขา<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เห็น เขา<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>เชื่อ จึง<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>ความ<WBR>พินิจ<WBR>พิเคราะห์<WBR>ดู<WBR>ว่า เรา<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>หนอ เรา<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>ด้วย<WBR>ตา<WBR>ใจ ให้<WBR>มา<WBR>เห็น<WBR>ด้วย<WBR>ตา<WBR>จริง เพื่อ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>สิ่ง<WBR>อ้าง<WBR>อิง ให้<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ธรรม ได้<WBR>ปรากฏ<WBR>แก่<WBR>สาย<WBR>ตา คน<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>ได้ จึง<WBR>มา<WBR>ค้น<WBR>คิด<WBR>ขึ้น<WBR>ได้<WBR>ว่า เรา<WBR>ต้อง<WBR>ใช้<WBR>วิธี<WBR>การ ถึง<WBR>สอง<WBR>ระบบ ได้<WBR>แก่ ระบบ<WBR>นาม<WBR>ธรรม คือ<WBR>ทาง<WBR>จิต ไสย<WBR>ศาสตร์<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ และ<WBR>ทาง<WBR>รูป<WBR>ธรรม คือ<WBR>เครื่อง<WBR>มือ<WBR>ทาง<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์ ซึ่ง<WBR>ได้<WBR>แก่<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป จึง<WBR>หา<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>มา<WBR>สอง<WBR>ตัว สอง<WBR>ยี่ห้อ คือ กล้อง<WBR>โอ<WBR>ลิมปัส Olimpus ของ<WBR>เยอรมัน (ตาม<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>บาง<WBR>ท่าน โต้<WBR>แย้ง<WBR>มา<WBR>เรื่อง<WBR>กล้อง Olympus ของ<WBR>เยอรมัน ว่า<WBR>เขียน<WBR>ผิด ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง<WBR>รู้<WBR>ที่<WBR>มา ที่<WBR>ไป<WBR>ของ<WBR>กล้อง<WBR>ยี่ห้อ<WBR>นี้ เพราะ<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง<WBR>อยู่<WBR>เยอรมัน ก่อน<WBR>คน<WBR>ค้าน<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>อีก คือ<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2496 ที<WBR>แรก<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>เยอรมัน แต่<WBR>ญี่ปุ่น<WBR>ลอก<WBR>แบบ<WBR>มา<WBR>ทำ เมื่อ พ.ศ. 2479 เพราะ<WBR>กฎหมาย<WBR>ลัก<WBR>ลอบ ลอก<WBR>เรียน<WBR>ทาง<WBR>ปัญญา ของ<WBR>ประชา<WBR>คม<WBR>โลก ยัง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใน<WBR>ยุค<WBR>นั้น แต่<WBR>กล้อง<WBR>ที่<WBR>ถ่าย<WBR>นั้น เป็น<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ชาติ<WBR>เยอรมัน เขา<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>ด้วย เขา<WBR>เขียน<WBR>ไว้<WBR>ว่า MADE IN GERMANY เพราะ<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า ต้น<WBR>ตระกูล<WBR>เขา ออก<WBR>แบบ<WBR>มา แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขาย<WBR>ลิขสิทธิ์<WBR>ให้<WBR>ญี่ปุ่น เรื่อง<WBR>ก็<WBR>เท่า<WBR>นั้น<WBR>เอง ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>เขียน<WBR>อย่าง<WBR>นั้น ขอบ<WBR>อก<WBR>ตรงๆ ว่า ถ้า<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>อ่าน ก็<WBR>อย่า<WBR>อ่าน<WBR>เลย<WBR>ดี<WBR>กว่า ไม่<WBR>ต้อง<WBR>เอา<WBR>มา<WBR>อ่าน ให้<WBR>รก<WBR>สมอง<WBR>ของ<WBR>ตน ด้วย<WBR>โดย<WBR>ไร้<WBR>เหตุ<WBR>ผล) และ<WBR>กล้อง<WBR>โพ<WBR>โต<WBR>ลอง Potolon ของ<WBR>ฝรั่งเศส ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>กล้อง<WBR>เก่า<WBR>แก่<WBR>ที่<WBR>สุด มา<WBR>ดัด<WBR>แปลง ติด<WBR>ตั้ง<WBR>อันเด็บ<WBR>เตอร์ พ่วง<WBR>เข้า<WBR>ใส่<WBR>นาฬิกา ตั้ง<WBR>เวลา<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>ออ<WBR>โตเ<WBR>มติก ให้<WBR>ถ่าย<WBR>ได้<WBR>เอง<WBR>ทุก<WBR>สิบ<WBR>นาที การ<WBR>ดัด<WBR>แปลง<WBR>ทางอิเล็คท<WBR>รอ<WBR>นิกส์ อย่าง<WBR>นี้<WBR>เรา<WBR>ถนัด<WBR>มาก เพราะ<WBR>เรา<WBR>เรียนอิเล็คท<WBR>รอ<WBR>นิกส์<WBR>มา<WBR>แล้ว แล้ว<WBR>จัด<WBR>หา<WBR>เครื่อง<WBR>พลี<WBR>กรรม<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์ ซึ่ง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>บูชา<WBR>มี<WBR>อาหาร<WBR>หวาน<WBR>คาว ผล<WBR>หมาก<WBR>ราก<WBR>ไม้ และ<WBR>เครื่อง<WBR>แต่ง<WBR>ตัว<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>หญิง<WBR>มี เครื่อง<WBR>ขัด<WBR>แป้ง<WBR>แต่ง<WBR>ตัว น้ำ<WBR>อบ<WBR>น้ำ<WBR>หอม<WBR>ผ้า<WBR>ถุง<WBR>เสื้อ<WBR>นุ่ง เป็น<WBR>สี<WBR>ทอง ดัง<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>มอง<WBR>เห็น จาก<WBR>มโน<WBR>ภาพ<WBR>ทาง<WBR>ฝัน เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ทาง<WBR>ไสย<WBR>ศาสตร์ เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>เตรียม<WBR>ตัว เตรียม<WBR>ใจ ใน<WBR>อัน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>พิธี<WBR>การ ใน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ถูก<WBR>กัก<WBR>บริเวณ ที่<WBR>เรา<WBR>ฝัน<WBR>เห็น<WBR>นั้น<WBR>เอง เพราะ<WBR>ตอน<WBR>นั้น<WBR>เรา<WBR>เข้าๆ ออกๆ ได้<WBR>แล้ว หมด<WBR>เรื่อง<WBR>กับ<WBR>ผู้<WBR>ต้อง<WBR>หา การ<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>เอา<WBR>ดวง<WBR>วิญญาณ อัน<WBR>หลัก<WBR>การ<WBR>อย่าง<WBR>นี้ ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>และ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>ฟัง ฟัง<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>เชื่อ<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>ได้ แต่<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>แล้ว ใน<WBR>หลัก<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ก็<WBR>มี<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>บาลี<WBR>ว่า ยังกัมมั<WBR>งก<WBR>ริส<WBR>สันติ กัลยานัง<WBR>วา ปา<WBR>ปะ<WBR>กัง<WBR>วา ตัส<WBR>สะ<WBR>ทา<WBR>ยา<WBR>ทาภวิส<WBR>สา<WBR>มิ ได้<WBR>ใจ<WBR>ความ<WBR>ว่า ไม่<WBR>ว่า<WBR>กรรม<WBR>ใดๆ ที่<WBR>บุคคล<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>แล้ว กรรม<WBR>นั่น<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>ไหน และ<WBR>จะ<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>ให้<WBR>ผล แก่<WBR>ผู้<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>ตลอด<WBR>ไป ไม่<WBR>เร็ว<WBR>ก็<WBR>ช้า ไม่<WBR>ชาติ<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>ชาติ<WBR>หน้า และ<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์ ฟิสิกส์ ก็<WBR>มี<WBR>หลัก<WBR>ยืน<WBR>ยัน<WBR>ว่า E=MC2 สสาร ย่อม<WBR>ไม่<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>จาก<WBR>โลก ทุก<WBR>สิ่ง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น มี<WBR>ขึ้น<WBR>แล้ว<WBR>ใน<WBR>โลก เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>คราว<WBR>แตก<WBR>ดับ<WBR>ไป สลาย<WBR>ตัว<WBR>ไป ก็<WBR>จะ<WBR>กลาย<WBR>เป็น<WBR>สสาร ยืน<WBR>ยง<WBR>คง<WBR>อยู่<WBR>ตลอด<WBR>ไป (เพราะ<WBR>อุณหภูมิ คือ<WBR>ความ<WBR>ร้อน<WBR>รักษา<WBR>ไว้ เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>จัด<WBR>แจง อุปกรณ์<WBR>ภาย<WBR>นอก ทุก<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>แล้ว หัน<WBR>หน้า<WBR>กล้อง<WBR>ทั้ง<WBR>สอง เข้า<WBR>หา<WBR>พาน<WBR>เครื่อง<WBR>เส้น<WBR>ทำ<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>สงบ หัน<WBR>หน้า<WBR>ตัว<WBR>เอง ไป<WBR>แนว<WBR>เดียว<WBR>กับ<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป แล้ว<WBR>สวด<WBR>คาถา<WBR>ว่า เอหิ<WBR>ภู<WBR>โต มหา<WBR>ภู<WBR>โต สะ<WBR>มะนุสโส สะ<WBR>เท<WBR>วะ<WBR>โก กะ<WBR>โรหิ เท<WBR>วะทิ ตานั<WBR>งอาคัจ<WBR>เฉ<WBR>ยะ อาคัจฉาหิ เอหิวิญญา<WBR>นะ<WBR>สุพรรณกัล<WBR>ละ<WBR>ยา เท<WBR>วะทิ<WBR>ตา อาคัจ<WBR>เฉย<WBR>ยะ อาคัจฉาหิ มา<WBR>นิ<WBR>มา<WBR>มา ภาวนา<WBR>ได้<WBR>เจ็ด<WBR>ครั้ง แล้ว<WBR>ก็<WBR>หยุด เอา<WBR>สติ<WBR>ตาม<WBR>ลม เข้า<WBR>ออก เข้า<WBR>ออก เข้า<WBR>รู้ ออก<WBR>รู้ จน<WBR>ลม<WBR>ที่<WBR>ออกๆ เข้าๆ มี<WBR>ความ<WBR>ละเอียด<WBR>ลง ละเอียด<WBR>ลง ใช้<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>อย่าง<WBR>แรง ใน<WBR>ขณะ<WBR>หาย<WBR>ใจ<WBR>เข้า ดึง<WBR>เอา<WBR>ภาพ<WBR>ลักษณ์ ของ<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ให้<WBR>มา<WBR>ปรากฏ แล้ว<WBR>จิต<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>ว่าง อัน<WBR>รูป<WBR>ภาพ<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>นาง ก็<WBR>ปรากฏ<WBR>ขึ้น<WBR>ใน มโน<WBR>ภาพ<WBR>เห็น<WBR>ชัดเจน อัน<WBR>กล้อง<WBR>ถ่าย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง มัน<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ตาม<WBR>ที่<WBR>กำหนด<WBR>ไว้ ใช้<WBR>เวลา<WBR>อยู่<WBR>สาม<WBR>ชั่ว<WBR>โมง<WBR>ก็<WBR>หยุด เอา<WBR>ฟิล์ม<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ล้าง<WBR>ดู ล้าง<WBR>ด้วย<WBR>มือ<WBR>เอง เพราะ<WBR>เรา<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>ช่าง<WBR>ถ่าย<WBR>รูป<WBR>มา<WBR>ก่อน ได้<WBR>รูป<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>พอ<WBR>ใจ ไม่<WBR>ผิด<WBR>อะไร<WBR>กับ<WBR>ที่<WBR>เห็น ใน<WBR>สัมผัส<WBR>ทาง<WBR>ฝัน แต่<WBR>รูป<WBR>อื่นๆ ก็<WBR>ติด<WBR>มา<WBR>บ้าง ที่<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>มา ถึง<WBR>ตรง<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>คง<WBR>สงสัย<WBR>ว่า มี<WBR>รูป<WBR>คน<WBR>อื่น ผี<WBR>อื่น วิญญาณ<WBR>อื่น<WBR>บ้าง<WBR>หรือ<WBR>เปล่า ขอ<WBR>ตอบ<WBR>ว่า<WBR>มี<WBR>โลก<WBR>เมือง<WBR>ผี กับ<WBR>โลก<WBR>เมือง<WBR>คน มัน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>สับ<WBR>สน วุ่น<WBR>วาย<WBR>พอๆ กัน แบบ<WBR>ไทย<WBR>มุง<WBR>ก็<WBR>มี ผี<WBR>มุง<WBR>ก็<WBR>มาก มัน<WBR>อยาก<WBR>ดู อยาก<WBR>เห็น<WBR>เหมือน<WBR>กัน เรา<WBR>มี<WBR>พร้อม<WBR>แต่<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>ลง<WBR>มา<WBR>ที่<WBR>นี่ เรา<WBR>ก็<WBR>เลือก<WBR>เอา<WBR>เฉพาะ ที่<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>เท่า<WBR>นั้น เมื่อ<WBR>ได้<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>แล้ว ก็<WBR>เก็บ<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ดู อยู่<WBR>มา<WBR>อีก<WBR>หลาย<WBR>สิบ<WBR>ปี เมื่อ<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>งาน อะไร<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>งาน<WBR>ใหญ่ และ<WBR>เป็น<WBR>งาน<WBR>ท้า<WBR>ทาย เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>สังคม ก็<WBR>ระลึก<WBR>นึก<WBR>ถึง<WBR>ท่าน เพราะ<WBR>เรา<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>เทพ<WBR>ธิดา ผู้<WBR>ซึ่ง<WBR>เคย<WBR>ปวารณา อาสา<WBR>กับ<WBR>เรา<WBR>ไว้ ดัง<WBR>งาน<WBR>ค้น<WBR>หา<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง จังหวัด<WBR>พิจิตร เขา<WBR>คิด เขา<WBR>ค้น<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>นาน<WBR>ไม่<WBR>พบ เขา<WBR>บอก<WBR>ว่า ถ้า<WBR>ได้<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>มา จาก<WBR>ตรง<WBR>ไหน ก็<WBR>จะ<WBR>ขอม<WBR>อบ<WBR>ที่<WBR>ดิน<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ให้<WBR>ทาง<WBR>ราช<WBR>การ เขา<WBR>ควาน<WBR>หา<WBR>กัน<WBR>หลาย<WBR>สมัย<WBR>ผู้<WBR>ว่า ก็<WBR>ไม่<WBR>พบ พอ<WBR>เขา<WBR>มา<WBR>ร้อง<WBR>ขอ<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>เดิน<WBR>ดู นั่ง<WBR>ดู นอน<WBR>ดู สอง<WBR>วัน<WBR>เจอ<WBR>เลย จึง<WBR>ได้<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>ก่อ<WBR>สร้าง ศาล<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง และ<WBR>อุทยาน<WBR>เมือง<WBR>เก่า<WBR>ไว้ ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ แต่<WBR>ปี พ.ศ. 2510 มา<WBR>แล้ว และ<WBR>ที่<WBR>เสา<WBR>หลัก<WBR>เมือง จังหวัด<WBR>น่าน อีก<WBR>เช่น<WBR>กัน ท่าน<WBR>ก็<WBR>ชี้<WBR>บอก<WBR>ให้<WBR>ว่า<WBR>อยู่<WBR>ตรง<WBR>ไหน เสา<WBR>จริง<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ไม้ เขา<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ใต้<WBR>โบสถ์ </DD>

 

<DD>และ<WBR>ต่อ<WBR>มา<WBR>ทาง<WBR>ราช<WBR>การ กระทรวง<WBR>ศึกษาธิการ มีน<WBR>โย<WBR>บาย<WBR>ให้<WBR>โรง<WBR>เรียน ทุก<WBR>โรง<WBR>เรียน ต้อง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>หมาย<WBR>ทาง<WBR>ศาสนา ไว้<WBR>หน้า<WBR>เสา<WBR>ธง และ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>ทั่ว<WBR>ประเทศ ไม่<WBR>เกิน<WBR>ห้า<WBR>ปี ถ้า<WBR>ไม่<WBR>รีบ<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น ก็<WBR>ไม้<WBR>กางเขน<WBR>ละ<WBR>สิ มัน<WBR>ง่าย<WBR>ดี เมื่อ<WBR>ใน<WBR>โรง<WBR>เรียน มี<WBR>เครื่อง<WBR>หมาย<WBR>ของ<WBR>ศาสนา<WBR>อื่น เด็ก<WBR>ชาว<WBR>พุทธ ก็<WBR>ถูก<WBR>กลืน<WBR>หมด<WBR>แน่<WBR>นอน ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>รีบ<WBR>ร้อน<WBR>จัด<WBR>ทำ จัด<WBR>สร้าง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>วิโมกข์ ขนาด<WBR>หน้า<WBR>ตัก 19 และ 29 นิ้ว ขึ้น<WBR>แจก<WBR>ฟรีๆ โดย<WBR>ไม่<WBR>คิด<WBR>มูล<WBR>ค่า<WBR>ใดๆ ร่วม<WBR>แสน<WBR>กว่า<WBR>องค์ ใช้<WBR>ทุน<WBR>รอน<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ไป หมด<WBR>ไป<WBR>หลาย<WBR>ล้าน โดย<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>รับ บริจาค<WBR>เงิน<WBR>ทุน ไม่<WBR>ยอม<WBR>บอก<WBR>บุญ เอา<WBR>ทุน<WBR>เอา<WBR>รอน<WBR>จาก<WBR>ใคร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>มี<WBR>พร้อม<WBR>แล้ว เรื่อง<WBR>นี้<WBR>งาน<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ยก<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา เมื่อ<WBR>เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ทึ่ง<WBR>ใจ เพราะ<WBR>งาน<WBR>คราว<WBR>นี้ เป็น<WBR>งาน<WBR>ท้า<WBR>ทาย<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>สามารถ<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>มนุษย์<WBR>ดีๆ เขา<WBR>ทำ<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ได้ แต่<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>ได้ ทำ<WBR>ให้<WBR>สังคม สร้าง<WBR>ให้<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ใคร<WBR>จะ<WBR>ไหว้ จะ<WBR>ไม่<WBR>นับ<WBR>ถือ เรา<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>คุ้ม<WBR>กัน กัน<WBR>ศาสนา<WBR>อื่น ไม่<WBR>ให้<WBR>ยื่น<WBR>มือ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ยุ่ง<WBR>กับ<WBR>นัก<WBR>เรียน เมื่อ<WBR>ครบ<WBR>กำหนด จำนวน<WBR>หนึ่ง<WBR>แสน<WBR>หนึ่ง<WBR>หมื่น<WBR>องค์ ดัง<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>บอก<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>ไว้ ก็<WBR>จัด<WBR>ปั้น<WBR>การ<WBR>หล่อ เรา<WBR>ลง<WBR>มือ<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>ปี พ.ศ. 2535 แล้ว แต่<WBR>ขณะ<WBR>นั้น ยัง<WBR>มี<WBR>งาน<WBR>เรื่อง<WBR>สร้าง<WBR>เสา<WBR>ศาล<WBR>หลัก<WBR>เมือง ให้<WBR>จังหวัด<WBR>สระ<WBR>แก้ว กับ<WBR>จังหวัด<WBR>พิษณุโลก<WBR>อยู่ และ<WBR>ตอน<WBR>หลัก<WBR>เมือง<WBR>จะ<WBR>เสร็จ ก็<WBR>ได้<WBR>ปรารภ<WBR>กับ ท่าน<WBR>สวัสดิ์ ส่ง<WBR>สัมพันธ์ ซึ่ง<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ว่า<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>จังหวัด<WBR>พิษณุโลก ใน<WBR>สมัย<WBR>นั้น แต่<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>อัน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ต้อง ไป<WBR>รับ<WBR>ราช<WBR>การ<WBR>เป็น<WBR>รอง<WBR>ปลัด<WBR>มหาดไทย เสีย<WBR>ก่อน ท่าน<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>เรียน<WBR>บอก<WBR>ท่าน พล<WBR>โท<WBR>ถนอม วัชร<WBR>พุทธ แม่<WBR>ทัพ<WBR>ภาค<WBR>สาม ท่าน<WBR>แม่<WBR>ทัพ<WBR>ก็<WBR>รับ<WBR>ปาก<WBR>ทัน<WBR>ที ตก<WBR>ลง<WBR>กัน<WBR>ว่า เรา<WBR>จะ<WBR>อัญเชิญ<WBR>พระ<WBR>รูป<WBR>ของ<WBR>ท่าน ให้<WBR>ไป<WBR>ประดิษฐาน<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>ท่าน จะ<WBR>ทอด<WBR>พระ<WBR>เนตร<WBR>เห็น น้อง<WBR>ยา<WBR>เธอ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>ของ<WBR>ท่าน ที่<WBR>ท่าน<WBR>ร่ำ<WBR>ร้อง ต้อง<WBR>การ<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ทัศนา<WBR>ทอด<WBR>สาย<WBR>ตา ดู<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ของ<WBR>ท่าน ตลอด<WBR>ไป<WBR>อีก<WBR>นาน<WBR>เท่า<WBR>นาน ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>ไกล<WBR>จาก<WBR>วัง<WBR>จันทร์<WBR>เกษม ซึ่ง<WBR>ถือ<WBR>เป็น<WBR>ถิ่น<WBR>กำเนิด<WBR>ของ<WBR>ท่าน รูป<WBR>หล่อ<WBR>นี้ เรา<WBR>หล่อ<WBR>ด้วย<WBR>เนื้อ<WBR>ทอง<WBR>เหลือง และ<WBR>ทอง<WBR>แดง ส่วน<WBR>มาก<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ทอง<WBR>ของ<WBR>เก่า ที่<WBR>ขุด<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>จาก<WBR>อยุธยา<WBR>เป็น<WBR>ส่วน<WBR>มาก แล้ว<WBR>ลง<WBR>รัก ปิด<WBR>ทอง ประดับ<WBR>ด้วย<WBR>อัญมณี ที่<WBR>เป็น<WBR>สมบัติ<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>เอง แต่<WBR>อดีต<WBR>ชาติ แล้ว<WBR>ก็<WBR>ลง<WBR>มือ หล่อ<WBR>รูป<WBR>บูชา<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>อีก และ<WBR>ทำ<WBR>รูป<WBR>เหรียญ ของ<WBR>ท่าน<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>อีก<WBR>ด้วย หลาย<WBR>พัน<WBR>เหรียญ เพื่อ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>แม่<WBR>ทัพ จะ<WBR>ได้<WBR>แจก<WBR>จ่าย แก่<WBR>ผู้<WBR>เคารพ<WBR>นับ<WBR>ถือ ใน<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>อีก<WBR>ต่อ<WBR>ไป เท่า<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ได้<WBR>สัมผัส มา<WBR>ด้วย<WBR>ตน<WBR>เอง<WBR>เป็น<WBR>เวลา ล่วง<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>สี่<WBR>สิบ<WBR>ห้า<WBR>ปี<WBR>แล้ว รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>ได้<WBR>อาศัย บารมี<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>ตลอด<WBR>มา เฉพาะ<WBR>งาน<WBR>ที่<WBR>เสี่ยงๆ และ<WBR>ท้า<WBR>ทาย ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย ที่<WBR>ได้<WBR>อ่าน<WBR>หนังสือ<WBR>นี้<WBR>เข้า ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>ว่า เอา<WBR>เข้า<WBR>แล้ว<WBR>หลวง<WBR>ตา<WBR>โง่น แก<WBR>จะ<WBR>บ้า<WBR>หรือ<WBR>ไง ไป<WBR>เลื่อม<WBR>ใส<WBR>กับ<WBR>ผี กับ<WBR>วิญญาณ<WBR>ไม่<WBR>เข้า<WBR>เรื่อง ขอบ<WBR>อก<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>อย่าง<WBR>ตรงๆ ว่า อัน<WBR>ข้า<WBR>เอง ก็<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>สำเร็จ<WBR>อรหันต์ อร<WBR>หล<WBR>อะไร<WBR>นี้<WBR>หว่า ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>เดิน<WBR>ไป ตก<WBR>หลุม<WBR>เลน<WBR>โดย<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว กลัว<WBR>จะ<WBR>จม<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>ลึก<WBR>กว่า<WBR>นั้น มี<WBR>อะไร<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ค้ำ<WBR>ยัน<WBR>ไว้<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>เอา หรือ<WBR>กำลัง<WBR>ลอย<WBR>ตุ๊บป่องๆ อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>ทะเล<WBR>อัน<WBR>กว้าง<WBR>ไกล จะ<WBR>จม<WBR>ตาย<WBR>แหล่<WBR>มิ<WBR>ตาย<WBR>แหล่ เห็น<WBR>อะไร<WBR>ลอย<WBR>มา ถึง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ซาก<WBR>ศพ<WBR>ของ<WBR>ผี<WBR>ตาย<WBR>โหง แต่<WBR>พอ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>เกาะ<WBR>ไว้<WBR>กัน<WBR>ตาย<WBR>ได้<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ละ ขอ<WBR>ให้<WBR>พ้น<WBR>จาก<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>ได้<WBR>ก็<WBR>พอ อัน<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>ข้าพเจ้า จะ<WBR>ได้<WBR>ติด<WBR>ต่อ<WBR>สัมผัส กับ<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>แล้ว ก็<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>บังเอิญ ที่<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ ไม่<WBR>ได้<WBR>คิด<WBR>ฝัน<WBR>มา<WBR>ก่อน แต่<WBR>เรื่อง<WBR>บังเอิญ<WBR>เรื่อง<WBR>นี้ เวลา<WBR>ร่วม<WBR>ห้า<WBR>สิบ<WBR>ปี ก็<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ลืม<WBR>เลือน จะ<WBR>ลืม<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>ไร เพราะ<WBR>ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ท่าน<WBR>เข้า เรา<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>ติด<WBR>คุก<WBR>อ้าย<WBR>หม่อง<WBR>จน<WBR>หัว<WBR>โต ตาย<WBR>ใน<WBR>ที่<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>กัก<WBR>ขัง ป่าน<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ตาย<WBR>โหง อยู่<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค<WBR>ไป<WBR>แล้ว และ<WBR>ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>เจอ<WBR>ท่าน เรา<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ศึกษา เรื่อง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ และ<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>โง่<WBR>เง่า<WBR>ดักดาน คัด<WBR>ค้าน<WBR>เรื่อง<WBR>โลก<WBR>ลี้<WBR>ลับ ตลอด<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>เดิม เพราะ<WBR>เคย<WBR>โง่<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>เวลา<WBR>ครึ่ง<WBR>ชีวิต และ<WBR>เมื่อ<WBR>เรา<WBR>จับ<WBR>ทาง ที่<WBR>ท่าน<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ให้<WBR>รู้<WBR>แล้ว จิต<WBR>ใจ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ผ่อง<WBR>แผ้ว<WBR>สงบ<WBR>เย็น และ<WBR>เห็น<WBR>เหตุ<WBR>การณ์<WBR>ต่างๆ ทาง<WBR>ฝัน จึง<WBR>ถือ<WBR>ว่า พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>สหาย เป็น<WBR>มิตร อยู่<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>ตลอด<WBR>มา และ<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>สด<WBR>ชื่น<WBR>อุรา ใน<WBR>เวลา<WBR>หงอย<WBR>เหงา เป็น<WBR>ผู้<WBR>ช่วย<WBR>แบ่ง<WBR>เบา ใน<WBR>คราว<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>งาน<WBR>หนักๆ เป็น<WBR>ผู้<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>พิทักษ์ ปก<WBR>ป้อง<WBR>ใน<WBR>คราว<WBR>เกิด<WBR>อันตราย และ<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>เจอ<WBR>กับ<WBR>อุบัติ<WBR>เหตุ ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>อากาศ ทาง<WBR>น้ำ ทาง<WBR>รถ<WBR>ยนต์ เรา<WBR>ได้<WBR>รอด<WBR>พ้น<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>อภินิหาร คน<WBR>อื่นๆ ที่<WBR>ประสบ<WBR>พร้อม<WBR>กับ<WBR>เรา เขา<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ก็<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย<WBR>โรง<WBR>เรียน<WBR>ผี<WBR>กัน<WBR>หมด เหลือ<WBR>แต่<WBR>เรา<WBR>คน<WBR>เดียว ต้อง<WBR>ขึ้น<WBR>ศาล<WBR>เป็น<WBR>พยาน<WBR>โจทก์ และ<WBR>พยาน<WBR>จำเลย มา<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง ครั้ง<WBR>ที่<WBR>ห้า และ<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>หก ที่<WBR>ศาล<WBR>จังหวัด<WBR>พิจิตร<WBR>นี้<WBR>เอง เพราะ<WBR>ทาง<WBR>ศาล หา<WBR>ใคร<WBR>เป็น<WBR>พยาน<WBR>บุคคล<WBR>ไม่<WBR>ได้ มัน<WBR>ตาย<WBR>หมด ดัง<WBR>นั้น<WBR>ข้าพเจ้า จึง<WBR>อด<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>เรื่อง<WBR>ราว ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>กล่าว ให้<WBR>ผู้<WBR>สน<WBR>ใจ<WBR>ไม่<WBR>ได้ ได้<WBR>ใช้<WBR>ดุลยพินิจ<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>คง<WBR>มี สาระ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>ไม่<WBR>มาก<WBR>ก็<WBR>น้อย แต่<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>ยืด<WBR>ยาว<WBR>นี้ ก็<WBR>มิ<WBR>ใช่<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>เจตนา ที่<WBR>จะ<WBR>ชัก<WBR>นำ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>หลงใ<WBR>หล งม<WBR>งาย ใน<WBR>เรื่อง<WBR>ผี เรื่อง<WBR>วิญญาณ<WBR>อะไร<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>เรื่อง<WBR>อะไร ทุก<WBR>อย่าง<WBR>มัน<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>เรา อัน<WBR>อิทธิ<WBR>ฤทธิ์<WBR>ก็<WBR>ดี และ<WBR>อภินิหาร<WBR>ก็<WBR>ดี มัน<WBR>ไม่<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>อื่น แต่<WBR>มัน<WBR>มี<WBR>ราก<WBR>ฐาน<WBR>อยู่<WBR>ที่ กำลัง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>ท่าน แต่<WBR>ละ<WBR>คน<WBR>เท่า<WBR>นั้น แต่<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ตั้ง<WBR>มั่น ก็<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>ยึด คน<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>ปฏิเสธ และ<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>เชื่อ<WBR>ถือ<WBR>อะไร<WBR>ง่ายๆ คือ<WBR>คน<WBR>ฉลาด เพราะ<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>หา<WBR>เหตุ<WBR>ผล เท่า<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ค้น<WBR>คว้า<WBR>ทาง<WBR>โลก<WBR>วิญญาณ<WBR>มา<WBR>มาก<WBR>ต่อ<WBR>มาก คือ<WBR>ตลอด<WBR>เวลา<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>บวช ทาง<WBR>ศาสนา<WBR>พุทธ<WBR>ร่วม<WBR>หก<WBR>สิบ<WBR>ปี ได้<WBR>ใช้<WBR>สติ<WBR>ปัญญา เวลา<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ค้น<WBR>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ของ<WBR>จิต<WBR>ใจ เรื่อง<WBR>ของ<WBR>วิญญาณ เพราะ<WBR>คำ<WBR>สั่ง<WBR>สอน ใน<WBR>ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ก็<WBR>กล่าว<WBR>ว่า จิตเ<WBR>ตน<WBR>นิ<WBR>ยติโล<WBR>โก โลก<WBR>อัน<WBR>จิต ย่อม<WBR>นำ<WBR>ไป<WBR>ทั้ง<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>วิญญาณ<WBR>เฝ้า และ<WBR>วิญญาณ<WBR>แฝง แต่<WBR>ก่อน<WBR>อื่น ที่<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>อื่นๆ ได้<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>ฝึกหัด<WBR>ให้<WBR>รู้ ให้<WBR>เห็น<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>ตัง<WBR>เอง<WBR>เสีย<WBR>ก่อน อัน<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>นี้ มัน<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>เรา แต่<WBR>เรา<WBR>มอง<WBR>ไม่<WBR>เห็น<WBR>มัน ข้อ<WBR>สำคัญ<WBR>คือ ให้<WBR>เห็น<WBR>เรา<WBR>ก่อน ตัว<WBR>จิต<WBR>ตัว<WBR>เรา<WBR>คือ<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด จิต<WBR>ใจ<WBR>ตัว<WBR>นี้<WBR>เห็น<WBR>มัน<WBR>ยาก พระ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ภาค พระ<WBR>องค์<WBR>ทรง<WBR>ตรัส<WBR>ว่า ผู้<WBR>ใด<WBR>เห็น<WBR>ธรรม ผู้<WBR>นั้น<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>เห็น<WBR>ตถาคต อัน<WBR>การ<WBR>ค้น<WBR>คว้า หา<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>นั้น มัน<WBR>อยู่<WBR>เลย<WBR>ความ<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>อีก เรา<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>พบ จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>ได้ ก็<WBR>ต้อง<WBR>กำหนด<WBR>จิต<WBR>กับ<WBR>กาย ให้<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>ส่วน ฝึก<WBR>จิต<WBR>ใจ ไม่<WBR>ให้<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น ใน<WBR>ตัว<WBR>กู<WBR>ของ<WBR>กู จิต<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ที่<WBR>ว่าง วาง<WBR>แล้ว<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>สงบ มัน<WBR>จะ<WBR>หลบ<WBR>เข้า<WBR>สู่<WBR>อีก<WBR>มิติ<WBR>หนึ่ง ซึ่ง<WBR>เป็นภะ<WBR>วัง ภะ<WBR>วัง<WBR>คือ<WBR>ภพ<WBR>ของ<WBR>จิต ร่าง<WBR>ของ<WBR>จิต ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>อุปทย<WBR>รูป คือ<WBR>รูป<WBR>แฝง มัน<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ร่าง<WBR>ที่<WBR>เบา ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>เห็น<WBR>ได้ นอก<WBR>จาก<WBR>ตัว<WBR>เอง เรื่อง<WBR>นี้ ขอ<WBR>ยก<WBR>ไป<WBR>อธิบาย ราย<WBR>ละเอียด<WBR>ไว้<WBR>ตอน<WBR>ต่อ<WBR>ไป



<DD>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ราว<WBR>ของ พระ<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>นี้ เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>มี<WBR>บุญ มี<WBR>พระ<WBR>คุณ แก่<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>คน<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นั้น เมื่อ<WBR>กล่าว<WBR>ถึง<WBR>ส่วน<WBR>รวม<WBR>แล้ว พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน มี<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>อย่าง<WBR>เหลือ<WBR>หลาย เหลือ<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>บรรยาย เป็น<WBR>ภาษา<WBR>มนุษย์ ทรง<WBR>มีปิย<WBR>คุณ<WBR>ท่วม<WBR>ท้น ล้น<WBR>ฟ้า<WBR>ชลา<WBR>ธาร ท่วม<WBR>วิญญาณ<WBR>ทวย<WBR>ราช<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ<WBR>ไทย เมื่อ<WBR>กล่าว<WBR>ถึง เชื้อ<WBR>พระ<WBR>วงศ์<WBR>แล้ว พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ระดับ เจ้า<WBR>ฟ้า<WBR>หญิง<WBR>ผู้<WBR>สูง<WBR>ศักดิ์ คือ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ธิดา ของ<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา ซึ่ง<WBR>ต้น<WBR>ตระกูล<WBR>ของ<WBR>ท่าน ก็<WBR>ได้<WBR>จัด<WBR>สร้าง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ชิน<WBR>ราช ซึ่ง<WBR>งาม<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ใน<WBR>โลก ไว้<WBR>ให้<WBR>ชาว<WBR>พุทธ<WBR>ได้<WBR>บูชา แต่<WBR>ต่อ<WBR>มา ก็<WBR>เป็น<WBR>กษัตริย์<WBR>องค์<WBR>สุด<WBR>ท้าย ของ<WBR>วงค์สุ<WBR>โขทัย ที่<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>ครอง<WBR>กรุง<WBR>ศรี<WBR>อยุธยา ซึ่ง<WBR>นับ<WBR>ว่า เป็น<WBR>พระ<WBR>ราช<WBR>ธิดา ของ<WBR>ต้น<WBR>ตระกูล<WBR>ไทย พระ<WBR>องค์<WBR>หนึ่ง ตอน<WBR>ที่<WBR>ยัง<WBR>ทรง<WBR>พระ<WBR>เยาว์<WBR>วัย ก็<WBR>ได้<WBR>สถิต<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ไอศูรย์<WBR>สมบัติ อัน<WBR>น่า<WBR>รื่น<WBR>รมย์ ประทับ<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>ชื่น<WBR>ชม น่า<WBR>ทัศนา กาล<WBR>ต่อ<WBR>มา บ้าน<WBR>เมือง<WBR>พัง<WBR>พินาศ พระ<WBR>นาง<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>นิราศ<WBR>รอน<WBR>แรม<WBR>ไกล ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย ได้<WBR>ใช้<WBR>ชีวิต<WBR>แบบ<WBR>ทาส อยู่<WBR>ใต้<WBR>เบื้อง<WBR>บาท<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>นาย แล้ว<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>น้อง<WBR>ชาย<WBR>ทั้ง<WBR>สอง ได้<WBR>ประ<WBR>คับ<WBR>ประคอง<WBR>จน<WBR>เติบ<WBR>ใหญ่ ขึ้น<WBR>เป็น<WBR>จอม<WBR>ไทย<WBR>มหาราช คือ<WBR>พระ<WBR>นเรศวร กับ<WBR>พระ<WBR>เอ<WBR>กา<WBR>ทศ<WBR>รถ มี<WBR>พระ<WBR>นาม<WBR>ปรากฏ<WBR>ขจร<WBR>ไกล แก่<WBR>ชาว<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ผู้<WBR>เป็น<WBR>เหตุ ใน<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>นี้<WBR>คือ<WBR>พระ<WBR>นาง ท่าน<WBR>ทำ<WBR>คุณ<WBR>ประ<WBR>โยชน์ ไว้<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ คือ<WBR>ต้อง<WBR>ยอม<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ความ<WBR>สุข ตลอด<WBR>พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ส่วน<WBR>ตัว เพื่อ<WBR>ความ<WBR>อยู่<WBR>รอด<WBR>ของ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง สยาม<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>วีรสตรี หรือ<WBR>วีรบุรุษ<WBR>ท่าน<WBR>ใด ใน<WBR>อดีต<WBR>ถึง<WBR>ปัจจุบัน ที่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>วีรสตรี<WBR>บาง<WBR>ท่าน ที่<WBR>ซึ่ง<WBR>ผู้<WBR>อยู่<WBR>เบื้อง<WBR>หลัง ได้<WBR>ก่อ<WBR>สร้าง<WBR>รูป<WBR>เป็น<WBR>อนุสาวรีย์<WBR>ไว้ แต่<WBR>ท่าน<WBR>เหล่า<WBR>นั้น ก็<WBR>ยอม<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ให้ เฉพาะ<WBR>บ้าน<WBR>นั้น เมือง<WBR>นั้น<WBR>เท่า<WBR>นั้น นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>วง<WBR>แคบ ส่วน<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา<WBR>นี้ ท่าน<WBR>ยอม<WBR>เสีย<WBR>สละ พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>ความ<WBR>สุข เพื่อ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ และ<WBR>เพื่อ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>สยาม<WBR>ไทย อัน<WBR>กว้าง<WBR>ไกล<WBR>ทั้ง<WBR>ประเทศ ที่<WBR>เราๆ ท่านๆ ได้<WBR>มี<WBR>ผืน<WBR>แผ่น<WBR>ดิน ที่<WBR>อุดม<WBR>สมบูรณ์ อัน<WBR>กว้าง<WBR>ใหญ่<WBR>ไพศาล ซึ่ง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>สุข ความ<WBR>สำราญ<WBR>กัน<WBR>ทั่ว<WBR>หน้า<WBR>นี้ มิ<WBR>ใช่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>พระ<WBR>เมตตา และ<WBR>การ<WBR>เสีย<WBR>สละ ของ<WBR>ท่าน<WBR>นะ<WBR>หรือ แล้ว<WBR>สม<WBR>ควร<WBR>ไหม ที่<WBR>ชาว<WBR>ไทย<WBR>จะ<WBR>ลืม<WBR>ท่าน<WBR>ลง ลืม<WBR>กัน<WBR>หมด<WBR>แล้ว<WBR>จะ<WBR>บอก<WBR>ให้ แต่<WBR>ถ้า<WBR>ได้<WBR>อ่าน<WBR>เรื่อง<WBR>นี้<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>กตัญญู<WBR>กตเวทิตา<WBR>ธรรม คง<WBR>ไม่<WBR>ลืม<WBR>แน่ </DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 26-30)



<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>ตามรอยกรรมนำเที่ยวโลกวิญญาณ กัมมุนา วัตตะตี โลโก (สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม)



</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>




<DD>อัน<WBR>เวร<WBR>กรรม<WBR>ที่<WBR>กระ<WBR>ทำ<WBR>เอา<WBR>ไว้ จะ<WBR>ให้<WBR>ผล<WBR>แน่<WBR>นอน จึง<WBR>ขอ<WBR>ย้อน<WBR>กล่าว<WBR>ไป<WBR>ถึง บุพกรรม<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เขียน เพื่อ<WBR>เรียน<WBR>เจริญ<WBR>พร ให้<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>เรื่อง<WBR>ย้อน<WBR>รอย ถอย<WBR>หลัง<WBR>อีก<WBR>นาน อัน<WBR>ประวัติการณ์<WBR>ย้อน<WBR>รอย<WBR>กรรม ที่<WBR>ไป<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>ประวัติ ของ<WBR>พระ<WBR>นาง<WBR>สุพรรณ<WBR>กัลยา ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา ซึ่ง<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน<WBR>ได้<WBR>ทราบ เรื่อง<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>นั้น อัน<WBR>เรื่อง<WBR>พื้น<WBR>เพ<WBR>เดิม<WBR>ของ<WBR>มารดา โยม<WBR>แม่<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง มี<WBR>ภูมิลำเนา อยู่<WBR>แถบ<WBR>รัฐ<WBR>ฉาน<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่ ได้<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>เขต เมือง<WBR>โย<WBR>นก เชียง<WBR>ใหม่ และ<WBR>แม่<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>ที่<WBR>จังหวัด<WBR>ลำ<WBR>พูน แถว<WBR>บ้าน<WBR>ปาง อำเภอ<WBR>ป่า<WBR>ซาง ส่วน<WBR>ตระกูล<WBR>ของ<WBR>โยม<WBR>บิดา เป็น<WBR>คน<WBR>อยุธยา มี<WBR>อาชีพ<WBR>รับ<WBR>จ้าง เป็น<WBR>หัว<WBR>หน้า<WBR>ล่อง<WBR>แพ<WBR>ไม้<WBR>สัก ให้<WBR>กับ<WBR>บริษัท<WBR>บาง<WBR>กอกด๊<WBR>อก แล้ว<WBR>ไป<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สัมพันธ์ ความ<WBR>รัก<WBR>กัน<WBR>แล้ว<WBR>แต่ง<WBR>งาน เมื่อ<WBR>ตั้ง<WBR>ท้อง<WBR>ได้<WBR>สาม<WBR>เดือน คุณ<WBR>โยม<WBR>มารดา เข้า<WBR>วัด<WBR>จำ<WBR>ศีล<WBR>อุโบสถ<WBR>อยู่<WBR>วัด<WBR>บ้าน<WBR>ปาง เมื่อ<WBR>ท้อง<WBR>แก่<WBR>ได้<WBR>เก้า<WBR>เดือน คุณ<WBR>พ่อ<WBR>ก็<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>รับ ล่อง<WBR>แพ<WBR>มา<WBR>ตาม<WBR>ลำ<WBR>น้ำ<WBR>แม่ปิง ใช้<WBR>เวลา<WBR>ร่วม<WBR>เดือน จึง<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>ปาก<WBR>น้ำ<WBR>โพ จอด<WBR>แพ<WBR>ไว้<WBR>แบบ<WBR>เอา<WBR>แพ<WBR>เป็น<WBR>บ้าน ข้าพเจ้า<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>ก็<WBR>ได้<WBR>เกิด<WBR>ลืม<WBR>ตา<WBR>ดู<WBR>โลก ใน<WBR>กลาง<WBR>สาย<WBR>น้ำ<WBR>นี้<WBR>เอง ดัง<WBR>นั้น<WBR>ชีวิต<WBR>เบื้อง<WBR>ต้น<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เขียน จึง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>บ้าน<WBR>เลข<WBR>ที่<WBR>เกิด คือ<WBR>เกิด<WBR>ใน<WBR>แม่<WBR>คือ<WBR>แม่<WBR>น้ำ และ<WBR>แม่<WBR>จริง<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>แปลก ที่<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>สอง<WBR>แม่ ระหว่าง<WBR>แม่ปิง กับ<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>น่าน<WBR>รวม<WBR>กัน และ<WBR>เวลา<WBR>เกิด<WBR>ก็<WBR>เกิด<WBR>โดย<WBR>อุบัติ<WBR>เหตุ คือ<WBR>แม่<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว<WBR>ว่า<WBR>ลูก<WBR>จะ<WBR>ออก เพราะ<WBR>อุ้ม<WBR>ท้อง<WBR>มา<WBR>ได้ 11 เดือน<WBR>กว่า เมื่อ<WBR>ปวด<WBR>ท้อง<WBR>ปัสสาวะ แม่<WBR>ก็<WBR>ถ่าย<WBR>ปัสสาวะ<WBR>บน<WBR>ร่อง<WBR>แพ<WBR>นั่น<WBR>เอง เจ้า<WBR>ลูก<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>คือ ผู้<WBR>เขียน<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>หลุด<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR>ใน<WBR>น้ำ ขณะ<WBR>นั้น<WBR>สุนัข<WBR>ชื่อ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>เพื่อน<WBR>รัก<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>เอง ก็<WBR>กระโจน<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>คาบ<WBR>ขา<WBR>เอา<WBR>ไว้ พา<WBR>ว่าย<WBR>น้ำ<WBR>ขึ้น<WBR>มา<WBR>ออก<WBR>เสียง<WBR>ว่า อุแว๊ อุแว๊ โยม<WBR>พ่อ<WBR>กระ<WBR>โดด<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>เอา<WBR>ไว้ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>สุนัข<WBR>ชื่อ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>แล้ว ผู้<WBR>เขียน<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>มรณัง มร<WBR>ณา<WBR>เป็น<WBR>เยื่อ<WBR>ปลา<WBR>ไป<WBR>แล้ว แม่<WBR>จึง<WBR>สั่ง<WBR>ไว้<WBR>ว่า ให้<WBR>รัก<WBR>หมา<WBR>เลี้ยง<WBR>หมา เพราะ<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>คุณ<WBR>แก่<WBR>เรา<WBR>เอง แม่<WBR>ก็<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ให้<WBR>ว่า เจ้า<WBR>เก่ง ชื่อ<WBR>เดียว<WBR>กับ<WBR>หมา ตก<WBR>ลง<WBR>ว่า หมา<WBR>กับ<WBR>ฉัน<WBR>มี<WBR>ชื่อ<WBR>เดียว<WBR>กัน



<DD>เมื่อ<WBR>อายุ<WBR>ได้<WBR>สิบ<WBR>กว่า<WBR>ปี<WBR>ท่าน Dermonsh (เ<WBR>ดียร์<WBR>มอง<WBR>เซ) ผู้<WBR>มี<WBR>หุ้น<WBR>ใหญ่<WBR>ใน<WBR>บริษัท และ<WBR>ใหญ่<WBR>ใน<WBR>ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง ใน<WBR>ด้าน<WBR>เอเซีย<WBR>ตะวัน<WBR>ออก<WBR>ทั้ง<WBR>หมด ขอ<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>บุตร<WBR>บุญ<WBR>ธรรม แล้ว<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ศาสนา<WBR>คริสต์ จน<WBR>เติบ<WBR>ใหญ่<WBR>อายุ<WBR>ได้ 25 ปี



<DD>เมื่อ<WBR>กลับ<WBR>เมือง<WBR>ไทย แม่<WBR>ก็<WBR>ขอ<WBR>ร้อง<WBR>ให้<WBR>ถือ<WBR>ศาสนา<WBR>พุทธ ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ฝืน<WBR>ความ<WBR>นึก<WBR>คิด เพราะ<WBR>ติด<WBR>พระ<WBR>คริสต์<WBR>เสีย<WBR>แล้ว แต่<WBR>นี่<WBR>แม่<WBR>ขอ ขอ<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ศึกษา<WBR>ทาง ศาสนา<WBR>พุทธ จึง<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>เหนือ<WBR>ถิ่น<WBR>เดิม<WBR>ของ<WBR>แม่ ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>น่า<WBR>ศึกษา<WBR>ใน<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>มา<WBR>ของ<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>องค์<WBR>หนึ่ง<WBR>คือ ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย เพราะ<WBR>ใน<WBR>ชีวิต<WBR>ของ<WBR>ท่าน มี<WBR>แต่ การ<WBR>ต่อ<WBR>สู้ ท่าน<WBR>สู้<WBR>เพื่อ<WBR>ความ<WBR>เจริญ<WBR>รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา วัฒนธรรม สังคม แต่<WBR>ท่าน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>เรื่อง<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>กุม<WBR>คุม<WBR>ตัว<WBR>มาส<WBR>อบ<WBR>สวน<WBR>ที่<WBR>กรุง<WBR>เทพ<WBR>ถึง 5 ครั้ง อัน<WBR>นี้<WBR>เอง<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>น่า<WBR>เลื่อม<WBR>ใส เพราะ<WBR>ปฏิปทา<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>องค์<WBR>นี้ จะ<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ยอม<WBR>รับ<WBR>ของ<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ทาง<WBR>ฝ่าย<WBR>คริสต์ เพราะ<WBR>พระ<WBR>คริสต์<WBR>ท่าน<WBR>สอน<WBR>ว่า พระ<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>เจ้า ท่าน<WBR>เกิด<WBR>มา<WBR>เพื่อ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>สุข<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>โลก ผู้<WBR>ได้<WBR>เสีย<WBR>สละ<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ส่วน<WBR>ตัว เพื่อ<WBR>ความ<WBR>อยู่<WBR>รอด ของ<WBR>สังคม<WBR>ของ<WBR>มวล<WBR>มนุษยชาติ เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ค่า จึง<WBR>ตัด<WBR>สิน<WBR>ใจ<WBR>บวช ปี<WBR>แรก<WBR>ใน<WBR>ฝ่าย<WBR>มหา<WBR>นิกาย<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย ได้<WBR>รับ<WBR>โอวาท<WBR>จาก<WBR>ท่าน<WBR>ว่า ชีวิต<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ค่า<WBR>แก่<WBR>สังคม เรา<WBR>ต้อง<WBR>ฆ่า<WBR>ตัว<WBR>เอง คือ<WBR>ฆ่า<WBR>ความ<WBR>เห็น<WBR>แก่<WBR>ตัว ฆ่า<WBR>กิเลส ต่อ<WBR>ไป คุณ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ร่ำ<WBR>รวย มั่ง<WBR>มี<WBR>ศรี<WBR>สุข แต่<WBR>คุณ<WBR>อย่า<WBR>ติด<WBR>มัน ทรัพย์<WBR>สมบัติ<WBR>คือ ตัว<WBR>ทุกข์ ยศ<WBR>คือ<WBR>ตัว<WBR>ผี ผี<WBR>ร้าย ผี<WBR>หลอก สังคม<WBR>เขา<WBR>หลอกใหั<WBR>ติด<WBR>มัน สรรเสริญ<WBR>คือ<WBR>ตัว<WBR>มาร สุข<WBR>อัน<WBR>เป็นโลกี<WBR>ยะ คือ<WBR>ตัว<WBR>หลุม<WBR>เลน<WBR>ใน<WBR>ส้วม พระ<WBR>อริย<WBR>เจ้า<WBR>ท่าน<WBR>เบื่อ<WBR>หน่าย เหม็น<WBR>เน่า<WBR>เจ้า<WBR>จง<WBR>จำ<WBR>ไว้<WBR>เน้อ แต่<WBR>อย่า<WBR>ลืม<WBR>เรื่อง<WBR>เวร<WBR>กรรม<WBR>ที่<WBR>ทำ<WBR>ไว้<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เงา<WBR>ตาม<WBR>ตัว ตาม<WBR>สนอง<WBR>ผล



<DD>เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ. 2481 ข้าพเจ้า<WBR>ได้ 1 พรรษา ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย<WBR>ก็<WBR>มร<WBR>ณ<WBR>ภาพ ไป<WBR>สู่<WBR>อนาคามี<WBR>นี้ ท่าน<WBR>กล่าว ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>สิ้น<WBR>ใจ<WBR>ว่า อนาคามีๆ ผู้<WBR>ไม่<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เกิด<WBR>อีก<WBR>แล้ว ตัว<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>เร่<WBR>ร่อน<WBR>รอน<WBR>แรม เป็น<WBR>พระ<WBR>ธุดงค์<WBR>ทรง<WBR>กลด พระ<WBR>ธุดงค์<WBR>ทรง<WBR>รถ<WBR>ยนต์<WBR>บ้าง ทรง<WBR>รถ<WBR>ไฟ<WBR>บ้าง พระ<WBR>ธุดงค์<WBR>ทรง<WBR>เรือ<WBR>ไฟ ไป<WBR>ทุก<WBR>แห่ง<WBR>จน<WBR>ถึง<WBR>ธิเบต และ<WBR>ทั่ว<WBR>เมือง<WBR>ไทย อีก<WBR>ใจ<WBR>หนึ่ง<WBR>นึก<WBR>อยาก<WBR>เป็น<WBR>หมอ<WBR>สอน<WBR>ศาสนา<WBR>เข้า<WBR>หา<WBR>คริสต์<WBR>อีก จึง<WBR>ไป<WBR>เจอ หลวง<WBR>พ่อ<WBR>ครู<WBR>บา<WBR>วัง ที่<WBR>วัด<WBR>บรม<WBR>นิวาส เห็น<WBR>ท่าน สั่ง<WBR>สอน เข้า<WBR>หลัก<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ<WBR>ประยุกต์<WBR>เข้า<WBR>กับ<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>ศึกษา<WBR>มา<WBR>ก่อน พระ<WBR>เถระ<WBR>องค์<WBR>นี้ มี<WBR>พุทธัง สะ<WBR>ระณัง คัจฉา<WBR>มิ จริงๆ ไม่<WBR>เหมือน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เห็น<WBR>มา<WBR>มาก ต่อ<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>บอก<WBR>แต่<WBR>ปาก ส่วน<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>กับ<WBR>ไป<WBR>เป็น พุทธัง เอา<WBR>สะ<WBR>ตัง<WBR>สะ<WBR>ระณัง และ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>อยู่<WBR>มาก ยาก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>หา<WBR>พระ<WBR>นัก<WBR>ปฏิบัติ<WBR>สมัย<WBR>นั้น<WBR>เหมือน<WBR>ท่าน เรื่อง<WBR>ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข อัน<WBR>เป็นโลกี<WBR>ยะ ท่าน<WBR>ลด<WBR>ละ<WBR>แทบ<WBR>ทั้ง<WBR>หมด มี<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ถึง<WBR>ภาวะ<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เรียก<WBR>ว่า มโนมยิทธิ<WBR>ญาณ เพราะ<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>ชอบ<WBR>ทด<WBR>สอบ ทด<WBR>ลอง ท่าน<WBR>ทาย<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>นึก<WBR>คิด<WBR>ว่า<WBR>อะไร<WBR>เป็น<WBR>อะไร คิด<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ใจ ท่าน<WBR>รู้<WBR>หมด แล้ว<WBR>เรียก<WBR>ให้<WBR>เข้า<WBR>พบ ท่าน<WBR>จะ<WBR>แก้<WBR>ไข แก้<WBR>ความ<WBR>ข้อง<WBR>ใจ ใน<WBR>เรื่อง<WBR>เรา<WBR>คิด<WBR>แบบ<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ กับ<WBR>หลัก<WBR>วิทยา<WBR>ศาสตร์ ทั้ง<WBR>ฟิสิกส์<WBR>และ<WBR>เคมี<WBR>มา<WBR>อธิบาย<WBR>ให้<WBR>ฟัง<WBR>จน<WBR>หาย<WBR>สงสัย อัน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ทั่วๆ ไป ที่<WBR>ได้<WBR>พบ<WBR>มา<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>อย่าง<WBR>นั้น จึง<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>ท่าน<WBR>ไป ท่าน<WBR>ชวน ให้ยั<WBR>ติ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>ยุต<WBR>เมื่อ พ.ศ. 2485 ที่<WBR>วัด<WBR>ศรี<WBR>เทพ จังหวัด<WBR>นคร<WBR>พนม แล้ว<WBR>ขึ้น<WBR>เขา<WBR>รัง<WBR>กา เพราะ<WBR>เห็น<WBR>ว่า ปฏิปทา<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>อาจารย์<WBR>วัง ใกล้<WBR>ชิด<WBR>กับ<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย เพราะ<WBR>นิสัย<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ลาภ ยศ สรรเสริญ และ<WBR>สุข<WBR>ทางโลกี<WBR>ยะ<WBR>วิสัย ไม่<WBR>เหมือน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย<WBR>บาง<WBR>ท่าน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เห็น<WBR>มา



<DD>ต่อ<WBR>มา<WBR>ภาย<WBR>หลัง เมื่อ<WBR>ปี พ.ศ.2489 ข้าพเจ้า<WBR>ไป<WBR>ธุดงค์<WBR>ทาง<WBR>ภาค<WBR>เหนือ<WBR>อีก<WBR>หลาย<WBR>แห่ง ใน<WBR>เขต<WBR>เมือง<WBR>โย<WBR>นก เชียง<WBR>ราย เชียง<WBR>ใหม่ ลำ<WBR>พูน แล้ว<WBR>มา<WBR>ปัก<WBR>กลด อยู่<WBR>ที่<WBR>วัด<WBR>พระ<WBR>บาท<WBR>ตาก<WBR>ผ้า ใน<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง<WBR>ได้<WBR>ฝัน<WBR>นิมิต<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ครู<WBR>บาศ<WBR>รีวิ<WBR>ชัย ท่าน<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>โอวาท<WBR>ว่า ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อุปสรรค ไม่<WBR>มี<WBR>เรื่อง เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>บท<WBR>เรียน ชีวิต<WBR>ที่<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>ผ่าน<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ เป็น<WBR>ชีวิต<WBR>ที่<WBR>โง่ เรา<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>คุณ ไป<WBR>แสวง<WBR>หา<WBR>ต้น<WBR>กรรม<WBR>ของ<WBR>คุณ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา<WBR>โน่น จะ<WBR>ได้<WBR>รู้ ได้<WBR>สู้<WBR>กับ<WBR>กรรม<WBR>เวร ที่<WBR>คุณ<WBR>ทำ<WBR>มา<WBR>แต่ อดีต<WBR>ชาติ จึง<WBR>ขึ้น<WBR>รถ<WBR>ไฟ จาก<WBR>ลำ<WBR>พูน<WBR>ถึง<WBR>อยุธยา<WBR>ลง<WBR>จาก<WBR>รถ<WBR>ไฟ แล้ว<WBR>เดิน<WBR>ต่อ<WBR>เข้า<WBR>เมือง<WBR>เก่า ที่<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>วัด<WBR>วา<WBR>อาราม เวียง<WBR>วัง<WBR>เก่าๆ ที่<WBR>ชำรุด<WBR>ทรุด<WBR>โทรม เพราะ<WBR>ถูก<WBR>เผา ทำลาย<WBR>มา<WBR>หลาย<WBR>ครั้ง จาก<WBR>น้ำ<WBR>มือ<WBR>อัน<WBR>โหด<WBR>ร้าย<WBR>ของ<WBR>ข้าศึก<WBR>ใน<WBR>สมัย<WBR>ก่อน เรา<WBR>พัก<WBR>นอน ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นั่น 7 วัน ซึ่ง<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>วัน<WBR>เมื่อ<WBR>จิต<WBR>ฝัน<WBR>ไป ก็<WBR>เห็น<WBR>แต่ พวก<WBR>มนุษย์<WBR>มี<WBR>เวร<WBR>มี<WBR>ภัย รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>จบ<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>สิ้น อีก<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>ต่อ<WBR>มา<WBR>จึง<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์<WBR>ข้าม<WBR>ทุ่ง<WBR>นา ไป<WBR>ปัก<WBR>กลด<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>ทอง ใน<WBR>คืน<WBR>แรก<WBR>นั้น<WBR>เอง ฝัน<WBR>ไป<WBR>ว่า ตัว<WBR>เอง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ แต่<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>เคย<WBR>สู้<WBR>รบ<WBR>กับ<WBR>ข้าศึก<WBR>มา<WBR>ครั้ง<WBR>แล้ว<WBR>ครั้ง<WBR>เล่า แล้ว<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ก็<WBR>แพ้<WBR>เขา แล้ว<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน ไป<WBR>เป็น<WBR>เชลย<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน<WBR>ทาง ทิศ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก แล้ว<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>ภาพ<WBR>ชัดเจน<WBR>ว่า<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ไหน เขา<WBR>ทำ<WBR>ทารุณ<WBR>กรรม<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>กับ<WBR>เรา และ<WBR>กับ<WBR>คณะ<WBR>ของ<WBR>เรา ว่า<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ความ<WBR>ทรมาน อย่าง<WBR>แสน สาหัส<WBR>สา<WBR>กัน<WBR>อย่าง<WBR>ไร ขณะ<WBR>นั้น ได้<WBR>ยิน<WBR>เสียง<WBR>ก้อง<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>โสต<WBR>ประสาท<WBR>ว่า ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>รีบ<WBR>ไป ไป<WBR>ตาม<WBR>รอย<WBR>กรรม ไม่<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>แก้<WBR>ไข ใน<WBR>ภาวะ<WBR>วิกฤต<WBR>อย่าง<WBR>นี้ จึง<WBR>รีบ<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>โน้น เพราะ<WBR>ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ไป<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>มิ่ง<WBR>ขวัญ ดวง<WBR>ตา ดวง<WBR>ใจ ของ<WBR>คน<WBR>ไทย จะ<WBR>มา<WBR>ไม่<WBR>ได้ และ<WBR>มี<WBR>ท่าน<WBR>องค์<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นั้น ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย ให้<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย</DD>

 

<DD>เมื่อ<WBR>ตื่น<WBR>เช้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา หลัง<WBR>จาก<WBR>ฉัน<WBR>ภัตตาหาร<WBR>แล้ว ก็<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>เมื่อ<WBR>วัน<WBR>ศุกร์<WBR>ที่ 2 เมษายน 2490 ขึ้น 12 ค่ำ เดือน<WBR>ห้า ปี<WBR>กุล ซึ่ง<WBR>มี<WBR>เครื่อง<WBR>บริขาร ของ<WBR>พระ<WBR>ธุดงค์ ทั้ง<WBR>สะพาย แบก หิ้ว<WBR>พะรุงพะรัง เดิน<WBR>รอบ<WBR>ประ<WBR>ทักษิณ พระ<WBR>เจดีย์<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>ทอง แล้ว<WBR>ก็<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง มุ่ง<WBR>สู่<WBR>เมือง<WBR>วิเศษ<WBR>ชัย<WBR>ชาญ ศรี<WBR>ประจันต์ จังหวัด<WBR>สุพรรณ<WBR>บุรี ล่อง<WBR>ใต้<WBR>สู่<WBR>เขา<WBR>พนม<WBR>ทวน จังหวัด<WBR>กาญจนบุรี เรา<WBR>ไป<WBR>พัก<WBR>ค้าง<WBR>คืน<WBR>อยู่<WBR>วิเวก<WBR>ที่<WBR>นั้น เรา<WBR>พัก<WBR>ปัก<WBR>กลด อยู่<WBR>ระหว่าง<WBR>เจดีย์<WBR>สาม<WBR>องค์ ซึ่ง<WBR>นับ<WBR>ว่า เป็น สถาน<WBR>ที่<WBR>ท้อง<WBR>ถิ่น<WBR>ดิน<WBR>แดน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>การ<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด ใน<WBR>พื้น<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>สยาม เพราะ<WBR>ใน<WBR>นิมิต ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>ผู้<WBR>คน<WBR>ล้ม<WBR>ตาย เกลื่อน<WBR>กลาด<WBR>ตลอด<WBR>สัตว์ คือ<WBR>ช้าง ม้า ก็<WBR>ล้ม<WBR>ตาย<WBR>กัน น่า<WBR>สยด<WBR>สยอง<WBR>ยิ่ง<WBR>นัก หาก<WBR>นัก<WBR>ประวัติศาสตร์ และ<WBR>นัก<WBR>ธรณี<WBR>วิทยา พา<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ขุด<WBR>ค้น<WBR>หา<WBR>กัน<WBR>จริงๆ ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เจอ<WBR>กอง<WBR>กระดูก<WBR>ของ<WBR>คน และ<WBR>สัตว์<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด และ<WBR>จะ<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>ทุกๆ แห่ง ใน<WBR>พื้น<WBR>แผ่น<WBR>ดิน<WBR>สยาม<WBR>ไทย แต่<WBR>ใน<WBR>นิมิต<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>เอง ก็<WBR>ยัง<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>ถึง<WBR>ที่<WBR>สุด รุ่ง<WBR>ขึ้น<WBR>วัน<WBR>หลัง<WBR>ก็<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์<WBR>ต่อ<WBR>แบบ เอ<WBR>กะจา<WBR>ริ<WBR>โก (เดิน<WBR>คน<WBR>เดียว) ใช้<WBR>เวลา 3 วัน ถึง<WBR>ถ้ำ<WBR>มะเกลือ เมืองปิล๊<WBR>อก ซึ่ง<WBR>เคย<WBR>มา<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว พัก<WBR>ค้าง<WBR>คืน<WBR>ได้<WBR>สอง<WBR>วัน แล้ว<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ ผ่าน<WBR>อำเภอ<WBR>ไทร<WBR>โยค เข้า<WBR>เมืองสังข<WBR>ละ<WBR>บุรี ใช้<WBR>เวลา<WBR>เดิน<WBR>ทาง จาก<WBR>เขา<WBR>พนม<WBR>ทวน จึง<WBR>ด่าน<WBR>เจดีย์<WBR>สาม<WBR>องค์ ใช้<WBR>เวลา 7 วัน แล้ว<WBR>พัก<WBR>เอา<WBR>แรง<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นั่น 7 วัน เพราะ<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>แบบ<WBR>ไม่<WBR>รีบ<WBR>ร้อน ไป<WBR>ตาย<WBR>เอา<WBR>ดาบ<WBR>หน้า โดย<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>จุด<WBR>หมาย<WBR>ปลาย<WBR>ทาง แต่<WBR>ที่<WBR>ฝัน<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ว่า จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พม่า<WBR>ให้<WBR>ได้ ตาม<WBR>นิมิต<WBR>ฝัน นี่<WBR>แหละ<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>อ่าน อัน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ชอบ<WBR>เชื่อ<WBR>ความ<WBR>ฝัน สัก<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง<WBR>จะ<WBR>เจอ<WBR>เรื่อง<WBR>ดี แถม<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ชีวี<WBR>ไม่<WBR>รอด ดัง<WBR>จะ<WBR>กล่าว<WBR>ต่อ<WBR>ไป คือ ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ปัญหา<WBR>ถาม<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ว่า มัน<WBR>เรื่อง<WBR>อะไร ที่<WBR>ต้อง<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พม่า อัน<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ไร้<WBR>ค่า ล้า<WBR>หลัง ไร้<WBR>อิสระ<WBR>ภาพ ต้อง<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>ของ<WBR>มหา<WBR>อำนาจ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>ร้อยๆ ปี เพราะ<WBR>ความ<WBR>ระยำ อัปรีย์<WBR>ของ<WBR>มัน<WBR>ที่<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>คน<WBR>อื่น แล้ว<WBR>เผา<WBR>ผลาญ เมืองอ<WBR>โยธ<WBR>ยา ซึ่ง<WBR>แต่<WBR>ก่อน<WBR>รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>มั่ง<WBR>คั่ง ดัง<WBR>เมือง<WBR>ฟ้า เมือง<WBR>สวรรค์ มัน<WBR>มา<WBR>เผา<WBR>ผลาญ ให้<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ซาก เรา<WBR>ผ่าน<WBR>อุทยานเ<WBR>มือ<WBR>ไร มัน<WBR>ดล<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>น้ำ<WBR>ตา<WBR>ไหล<WBR>ทุก<WBR>ที เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น แค้น<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า ราวี<WBR>พี่<WBR>น้อง<WBR>ไทย ให้<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>กระดูก ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ใต้<WBR>พื้น<WBR>พสุธา ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>ชีวิต เรา<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>อยู่ ไป<WBR>รู้ ไป<WBR>เห็น เมือง<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>เจริญ รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>มา<WBR>แล้ว<WBR>ทุก<WBR>มุม<WBR>โลก คือ<WBR>ยุโรป อเมริกา ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ เรา<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>มา<WBR>แล้ว และ<WBR>อยู่<WBR>มา<WBR>แล้ว แห่ง<WBR>ละ<WBR>หลาย<WBR>ปี นี้<WBR>มัน<WBR>เมือง<WBR>พม่า<WBR>เมือง<WBR>ล้า<WBR>หลัง เพราะ<WBR>คง<WBR>เป็น<WBR>เวร<WBR>กรรม<WBR>ของ<WBR>มัน<WBR>แท้ๆ ที่<WBR>ยก<WBR>ทัพ<WBR>มา<WBR>รัง<WBR>แก<WBR>คน<WBR>ไทย ละ<WBR>ลอก<WBR>แล้ว<WBR>ละ<WBR>ลอก<WBR>อีก นี้<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ทำไม ไป<WBR>แล้ว<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>อะไร<WBR>มา แต่<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>เพราะ<WBR>ฝัน (ก็<WBR>ฝัน<WBR>บ้า<WBR>ละ<WBR>ซิ) ฝัน<WBR>ไป<WBR>หา<WBR>เหตุ ดี<WBR>ไม่<WBR>ดี<WBR>ตาย<WBR>เอา<WBR>กลาง<WBR>ทาง

<DD>จึง<WBR>มา<WBR>คิด<WBR>ได้<WBR>ว่า นาน<WBR>เหลือ<WBR>เกิน<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>กลาง<WBR>ความ<WBR>ทุกข์ ทั้ง<WBR>ล้ม<WBR>ลุก<WBR>คลุก<WBR>คลาน<WBR>ซม<WBR>ซาน<WBR>ขวัญ ใจ<WBR>รอนๆ อ่อน<WBR>ล้า<WBR>มา<WBR>นิ<WBR>รันดร์ เหลือ<WBR>แต่<WBR>ฝัน<WBR>พอ<WBR>แฝง เลี้ยง<WBR>แรง<WBR>ใจ จึง<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR>ว่า เอ๊า<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>ไร<WBR>เป็น<WBR>กัน ก็<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>ไป<WBR>ไป<WBR>ใช้<WBR>กรรม ใช้<WBR>เวร<WBR>ที่<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ก่อ<WBR>ไว้<WBR>แต่<WBR>ปาง<WBR>ก่อน มัน<WBR>คง<WBR>ย้อน<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เวรานุ<WBR>เวร มัน<WBR>หนี<WBR>ไม่<WBR>พ้น<WBR>ต้อง<WBR>ตาม<WBR>สนอง<WBR>ไม่<WBR>เร็ว<WBR>ก็<WBR>ช้า นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>แน่<WBR>นอน<WBR>ที่<WBR>สุด เท่า<WBR>ที่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>เรื่อง<WBR>ว่า ใน<WBR>อดีต<WBR>ชาติ เรา<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>ฝี<WBR>มือ และ<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>ช่าง เป็น<WBR>หมอ<WBR>ผี หมอ<WBR>ยา หมอ<WBR>เทวดา สารพัด ยอด<WBR>ตลบ<WBR>ตะ<WBR>แลง เมื่อ<WBR>แพ้<WBR>สงคราม<WBR>สมัย<WBR>พระ<WBR>เจ้าม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช<WBR>ครอง<WBR>เมืองอ<WBR>โยธ<WBR>ยา เมื่อ<WBR>เขา<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป ทั้ง<WBR>พระ<WBR>ประยูร<WBR>ญาติ เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>คือ พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช ก็<WBR>สิ้น<WBR>พระ<WBR>ชนม์<WBR>ชีพ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ เรา<WBR>ได้<WBR>เป็น<WBR>พิธี<WBR>กร<WBR>เผา<WBR>พระ<WBR>ศพ<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>อัฐิ ไป<WBR>ฝัง<WBR>ไว้<WBR>ที่<WBR>พระ<WBR>ธาตุ เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง<WBR>จึง<WBR>แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>ให้<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>ธรรม<WBR>ราชา ซึ่ง<WBR>เดิม<WBR>เป็น<WBR>เพียง<WBR>มหา<WBR>อุปราช<WBR>เท่า<WBR>นั้น ขึ้น<WBR>ครอง<WBR>ราช<WBR>แทน เจ้า<WBR>หม่อง<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>เอา<WBR>ไป และ<WBR>เขา<WBR>จัด<WBR>เรา ไป<WBR>อยู่<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>กับ<WBR>หน่อ<WBR>กษัตริย์<WBR>ทั้ง<WBR>สาม<WBR>พระ<WBR>องค์ ที่<WBR>ยัง<WBR>ทรง<WBR>เป็น<WBR>ทารก เขา<WBR>ยก<WBR>ให้<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>รักษา เวลา<WBR>ท่าน<WBR>เจ็บ<WBR>ไข้<WBR>ได้<WBR>ป่วย และ<WBR>รับ<WBR>ภาระ<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ใน<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>การ เขา<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>แต่ง<WBR>ตั้ง<WBR>ให้<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>เป็น (ขุน<WBR>อนุรักษ์ ศักดิ์<WBR>เสนา) มี<WBR>หน้า<WBR>ที่<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>รักษา<WBR>ทุกๆ คน<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>เชลย แล้ว<WBR>ชาติ<WBR>นี้ ก็<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ใช้<WBR>กรรม นำ<WBR>เอา<WBR>ทุก<WBR>สิ่ง<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ที่<WBR>ตก<WBR>ค้าง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>หมด และ<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ถูก<WBR>จับ<WBR>กุม<WBR>ตัว<WBR>ใน<WBR>สมณะ<WBR>เพศ<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา ก็<WBR>เพราะ<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>การ<WBR>วาง<WBR>แผน ให้<WBR>เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง ผู้<WBR>เป็น<WBR>บิดา กับ<WBR>เจ้ามัง<WBR>ไชย<WBR>สิงหะ<WBR>ราช (นันท<WBR>บุเ<WBR>รง) ทะเลาะ<WBR>กัน ถึง<WBR>กับ<WBR>สั่ง<WBR>ลูก<WBR>น้อง<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>กัน<WBR>ตาย<WBR>เป็น<WBR>ใบ<WBR>ไม้<WBR>ร่วง นึก<WBR>ว่า<WBR>เพื่อ<WBR>แก้<WBR>ลำ<WBR>มัน จน<WBR>ถึง<WBR>กับ<WBR>มัน<WBR>ต้อง<WBR>เปลี่ยน แผ่น<WBR>ดิน<WBR>กัน เพราะ<WBR>เรา<WBR>วาง<WBR>แผน<WBR>แท้ๆ แล้ว<WBR>กรรม<WBR>นั้น ก็<WBR>มาส<WBR>นอง<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>ถูก<WBR>จอง<WBR>จำ เพราะ<WBR>โทษ<WBR>ทัณฑ์ ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>ใน<WBR>ชาติ<WBR>นี้ เมื่อ<WBR>ปี 2490 อย่าง<WBR>แสน<WBR>สาหัส แทบ<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>ไม่<WBR>รอด แต่<WBR>ถ้า<WBR>ทวย<WBR>เทพ<WBR>เท<WBR>วา ไม่<WBR>มา<WBR>เข้า<WBR>ฝัน ให้<WBR>หัน<WBR>เข้า<WBR>หา<WBR>ตัว<WBR>แฝง เรา<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>แย่ แพ้<WBR>เขา<WBR>ไป<WBR>เลย หรือ<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>ถูก<WBR>เก็บ<WBR>เงียบ<WBR>ไป<WBR>เลย ใคร<WBR>จะ<WBR>รู้</DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 31)



<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>พบพระวิญญาณของผู้สูงศักดิ์ ร้องขอให้เดินทางต่อไป



</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>




<DD>เรา<WBR>พัก<WBR>ค้าง<WBR>อ้าง<WBR>แรม อยู่<WBR>ที่<WBR>ด่าน<WBR>พระ<WBR>เจดีย์<WBR>สาม<WBR>องค์ เป็น<WBR>เวลา<WBR>เจ็ด<WBR>วัน เพราะ<WBR>ต้อง<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต อย่าง<WBR>อุกฤษฏ์<WBR>แบบ<WBR>เอา<WBR>เป็น<WBR>เอา<WBR>ตาย เพราะ ใจ<WBR>หนึ่ง<WBR>อยาก<WBR>ไป แต่<WBR>อีก<WBR>ใจ<WBR>หนึ่ง<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>ไป ยัง<WBR>ตัด<WBR>สิน<WBR>ใจ<WBR>ไม่<WBR>ถูก ว่า<WBR>จะ<WBR>เอา อย่าง<WBR>ไร<WBR>ดี แต่<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>ลาง<WBR>สังหรณ์ ใน<WBR>เวลา<WBR>ลืม<WBR>ตา<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>ไป พอ<WBR>เวลา<WBR>หลับ<WBR>ตา ก็<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>ได้ เรา<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ใช้<WBR>กรรม ไป<WBR>แก้<WBR>กรรม ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ไป<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ทาง<WBR>แก้ แน่<WBR>นอน<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>คือ<WBR>ต้อง<WBR>ไป



<DD>ใน<WBR>ราตรี<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>ที่ 29 เมษายน 2490 เรา<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต เพื่อ<WBR>อุทิศ<WBR>บุญ<WBR>กุศล ไป<WBR>ให้<WBR>คุณ<WBR>บิดา มารดา ผู้<WBR>บัง<WBR>เกิด<WBR>เกล้า เพราะ พรุ่ง<WBR>นี้<WBR>เช้า เป็น<WBR>วัน<WBR>ศุกร์<WBR>ที่ 30 เมษายน เป็น<WBR>วัน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>อุบัติ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>มา ลืม<WBR>ตา<WBR>ดู<WBR>โลก คือ วัน<WBR>เกิด<WBR>ของ<WBR>เรา รัตติ<WBR>กาล<WBR>ผ่าน<WBR>เข้า<WBR>สอง<WBR>ยาม ไป<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>ปรากฏ<WBR>เห็น<WBR>นิมิต ใน<WBR>ฝัน<WBR>ว่า มี<WBR>ผู้<WBR>สูง<WBR>ศักดิ์<WBR>สอง<WBR>ท่าน แต่ง<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>ระดับ<WBR>สูง พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>บริวาร<WBR>จำนวน<WBR>มาก เข้า<WBR>มา<WBR>พบ ด้วย<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>นอบ<WBR>น้อม พร้อม<WBR>ด้วย เอ่ย<WBR>ปาก<WBR>ว่า พวก<WBR>กระ<WBR>ผม<WBR>โชค<WBR>ดี ที่<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>พบ<WBR>ท่าน เพราะ<WBR>แต่<WBR>กาล<WBR>ก่อน ท่าน<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>ขุน<WBR>อา<WBR>รักษ์ ศักดิ<WBR>เสนา แต่<WBR>นี้<WBR>ท่าน<WBR>เป็น นัก<WBR>บวช<WBR>แล้ว แต่<WBR>ก่อน<WBR>ได้<WBR>ช่วย<WBR>อภิบาล ดู<WBR>แล<WBR>พวก<WBR>เรา ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย และ<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>รีบ<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>พวก<WBR>เรา ที่<WBR>ตก<WBR>ยาก<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน ที่<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>โน้น พวก<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>จัด<WBR>แจง ให้<WBR>มี<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า นำ<WBR>พา<WBR>ท่าน<WBR>ไป โดย<WBR>สวัสดิภาพ ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>ห่วง แล้ว<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ก็<WBR>ชี้<WBR>มือ<WBR>ให้<WBR>ดู<WBR>ว่า ทาง<WBR>โน้น<WBR>ครับ<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า เขา<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>ท่าน<WBR>ไป<WBR>เอง ไป<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>พวก<WBR>เรา ที่<WBR>ถูก<WBR>จอง<WBR>จำ ตก<WBR>ยาก และ<WBR>รับ<WBR>รอง<WBR>ว่า ท่าน<WBR>คน<WBR>เดียว<WBR>เท่า<WBR>นั้น ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>ได้ เพราะ<WBR>เป็น<WBR>บุพเพสันนิวาส เคย<WBR>เป็น<WBR>ทาส<WBR>รับ<WBR>ใช้<WBR>มา<WBR>แล้ว แต่<WBR>ปาง<WBR>หลัง



<DD>พอ<WBR>รุ่ง<WBR>สาง<WBR>ขึ้น<WBR>วัน<WBR>ใหม่ เรา<WBR>มา<WBR>ทบ<WBR>ทวนห<WBR>วน<WBR>จิต คิด<WBR>ถึง<WBR>นิมิต<WBR>ฝัน<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>มา เมื่อ<WBR>ราตรี<WBR>กาล<WBR>คืน<WBR>นั้น<WBR>ว่า ใคร<WBR>หนอ<WBR>ที่<WBR>แต่ง<WBR>ตัว แบบ<WBR>จอม<WBR>ทัพ กับ<WBR>บริวาร มา<WBR>ไหว้<WBR>วาน<WBR>ให้<WBR>เรา ต้อง<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>ตะวัน<WBR>ตก แล้ว<WBR>ก็<WBR>ขึ้น<WBR>เหนือ เพื่อ<WBR>ช่วย<WBR>คน อัน<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ผู้<WBR>สูง<WBR>ศักดิ์<WBR>นั้น คือ<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ จะ<WBR>เป็น<WBR>เทวดา ผี หรือ<WBR>คน หรือ<WBR>ทวย<WBR>เทพ เทวดา ผู้<WBR>ที่<WBR>เคย<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>รบ แพ้<WBR>เขา<WBR>แล้ว<WBR>เป็น<WBR>เชลย และ<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>ท่าน<WBR>มา<WBR>ก่อน จึง<WBR>กำหนด<WBR>จิต คิด<WBR>ย้อน<WBR>สู่<WBR>อดีต<WBR>กาล จึง<WBR>พอ<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>ว่า ท่าน<WBR>คือ<WBR>องค์<WBR>มหาราช ที่<WBR>ได้<WBR>กอบ<WBR>กู้ เอา<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>ไว้ แต่<WBR>เรา<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>รู้ ว่า<WBR>เป็น<WBR>ใคร<WBR>อีก<WBR>เช่น<WBR>กัน เพราะ<WBR>ความ<WBR>ฝัน ก็<WBR>คือ<WBR>ฝัน<WBR>เอา<WBR>จริง<WBR>ไม่<WBR>ได้ จิต<WBR>จะ<WBR>ฝัน ก็<WBR>เพราะ<WBR>จิต<WBR>ใต้<WBR>สำนึก<WBR>ไม่<WBR>สงบ แต่<WBR>ใน<WBR>ชั้น<WBR>กาม<WBR>ภพ ก็<WBR>ควร<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>การ<WBR>นอน<WBR>ฝัน นี้<WBR>เรา<WBR>นั่ง<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>นี่<WBR>นา แล้ว<WBR>จะ<WBR>เอา<WBR>จริง<WBR>อะไร<WBR>เล่า แต่<WBR>การ<WBR>นั่ง<WBR>ฝัน<WBR>ของ<WBR>เรา เรา<WBR>เคย<WBR>เชื่อ<WBR>ตน<WBR>เอง ถึง<WBR>ร้อย<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย<WBR>มา<WBR>แล้ว เพราะ<WBR>ได้<WBR>ศึกษา<WBR>เรื่อง<WBR>ตัว<WBR>ฝัน ตัว<WBR>แฝง<WBR>มา<WBR>บ้าง </DD>

 

<CENTER><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 33-35) <HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>นายพรานป่าที่น่าหวาดกลัวเข้ามาหา

</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>




<DD>เวลา<WBR>อัสดง<WBR>ของ<WBR>วัน<WBR>นั้น เรา<WBR>กำลัง<WBR>เดิน<WBR>จง<WBR>กรม อยู่<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>สงบ เดิน<WBR>ไป<WBR>เดิน<WBR>มา<WBR>อย่าง<WBR>ช้า ได้<WBR>ยิน<WBR>แต่<WBR>เสียง<WBR>วิหค นก<WBR>กา<WBR>มา<WBR>ส่ง<WBR>เสียง<WBR>เจื้อย<WBR>แจ้ว หา<WBR>ที่<WBR>นอน<WBR>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>ชาติ<WBR>ของ<WBR>มัน ใน<WBR>ขณะ<WBR>นั้น<WBR>เอง เรา<WBR>เห็น<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า ที่<WBR>น่า<WBR>สะ<WBR>พรึง<WBR>กลัว เพราะ<WBR>บน<WBR>หัว แก<WBR>โพก<WBR>ผ้า<WBR>สี<WBR>แดง มือ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ถือ<WBR>ปืน<WBR>ยาว แบก<WBR>ปืน<WBR>โบราณ ใช้<WBR>เหล็ก<WBR>นก<WBR>นับ<WBR>หิน คง<WBR>เป็น<WBR>ปืน<WBR>ที่<WBR>ใช้<WBR>ล่า<WBR>เนื้อ สะพาย<WBR>ย่าม<WBR>ใบ<WBR>ใหญ่ ด้าน<WBR>หลัง<WBR>มี<WBR>มีด<WBR>เล่ม<WBR>ใหญ่ ใส่<WBR>ฝัก ออก<WBR>ปาก<WBR>ทัก<WBR>คำ<WBR>เดียว<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน แล้ว<WBR>แก<WBR>ก็<WBR>คุก<WBR>เข่า เอา<WBR>ปืน<WBR>วาง<WBR>ไว้<WBR>ข้างๆ ถอด<WBR>มีด<WBR>อี<WBR>โต้ ออก<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>เอว<WBR>ข้าง<WBR>หลัง แล้ว<WBR>ยก<WBR>มือ<WBR>ไหว้<WBR>แบบ<WBR>โบราณ คือ ยก<WBR>มือ<WBR>ขึ้น<WBR>ใส่<WBR>เกล้า<WBR>บน<WBR>หัว แล้ว<WBR>กราบ<WBR>ลง<WBR>สาม<WBR>ครั้ง แล้ว<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>ว่า พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน ผม<WBR>ชื่อ<WBR> หิรัญ<WBR>พนา<WBR>สูร ผม<WBR>มา<WBR>ตาม<WBR>คำ<WBR>สั่ง ของ<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว ผู้<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่ ให้<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>อารักขา พา<WBR>เป็น<WBR>มัคคุเทศก์ ช่วย<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>เหตุ<WBR>ร้าย ที่<WBR>จะ<WBR>มาก<WBR>ล้ำ<WBR>กลาย ทำ<WBR>ร้าย<WBR>ท่าน ใน<WBR>ขณะ<WBR>ที่<WBR>ท่าน จะ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>สู่<WBR>แดน<WBR>อันตราย และ<WBR>เรียบ<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า<WBR>เขา<WBR>ลำเนา<WBR>ไพร ไป<WBR>ทาง<WBR>ทิศ<WBR>ตะวัน<WBR>ตก แล้ว<WBR>วก<WBR>ขึ้น<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>เหนือ ที่<WBR>ท่าน จะ<WBR>ต้อง<WBR>ลัด<WBR>เลาะ เข้า<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>เขต<WBR>ทุรกันดาร ผ่าน<WBR>มนุษย์<WBR>หลาย<WBR>เผ่า หลาย<WBR>ชาติ หลาย<WBR>ศาสนา แม้<WBR>แต่<WBR>พวก<WBR>คน<WBR>เงาะ คน<WBR>ป่า<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>ไม่<WBR>น้อย เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>ให้<WBR>ข้า<WBR>ไป<WBR>ด้วย ดู<WBR>แล<WBR>เพื่อ<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ช่วย<WBR>แก้<WBR>ไข ภาวะ<WBR>วิกฤต<WBR>ที่<WBR>พี่<WBR>น้อง<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>ท่าน ยัง<WBR>ตก<WBR>ติด<WBR>ค้าง<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน เป็น<WBR>เชลย<WBR>ยัง<WBR>ติด<WBR>อยู่ ท่าน<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>ใช้<WBR>เวลา<WBR>เดิน<WBR>ทาง อย่าง<WBR>น้อย 1 เดือน ผม<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ด้วย เพื่อ<WBR>ช่วย<WBR>นำ<WBR>บอก<WBR>ทาง และ<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>อันตราย ไม่<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้ คอ<WBR>ขาด<WBR>แน่ เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>สั่ง<WBR>มา ผม<WBR>จะ<WBR>รับ<WBR>อาสา ไป<WBR>ส่ง<WBR>และ<WBR>กลับ<WBR>พร้อม<WBR>ท่าน ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>ถาม<WBR>แก<WBR>ว่า โยม<WBR>จะ<WBR>พา<WBR>ฉัน<WBR>ไป<WBR>ไหน<WBR>หละ ก็<WBR>ไป<WBR>ตาม<WBR>ทาง ที่<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>สั่ง<WBR>นั่น<WBR>แหละ ผม<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>พา<WBR>ท่าน<WBR>ไป<WBR>เอง เรา<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>เขา<WBR>ว่า มัน<WBR>จะ<WBR>เหมาะ<WBR>หรือ คุณ<WBR>โยม ฉัน<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>บวช เป็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ<WBR>สงฆ์ จะ<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>กับ<WBR>ท่าน ที่<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า ผู้<WBR>มี<WBR>อาวุธ<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>มือ ใน<WBR>พระ<WBR>วินัย<WBR>สงฆ์ ก็<WBR>ห้าม<WBR>พูด<WBR>คุย<WBR>กับ<WBR>บุคคล ผู้<WBR>มีศัส<WBR>ตราวุธ<WBR>ใน<WBR>มือ<WBR>นะ<WBR>โยม ถ้า<WBR>ฝ่า<WBR>ฝืน อาตมา<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>อาบัติ และ<WBR>ฉัน<WBR>เอง<WBR>บวช<WBR>เข้า<WBR>มา ก็<WBR>มิ<WBR>ใช่<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>อย่าง<WBR>คน<WBR>อื่นๆ เขา พอ<WBR>แก<WBR>ได้<WBR>ฟัง<WBR>แล้ว ก็<WBR>ท่า<WBR>งงๆ แล้ว<WBR>ออก<WBR>ปาก<WBR>ถาม<WBR>ว่า พระ<WBR>นัก<WBR>รบ เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร พระ<WBR>คุณ<WBR>ท่าน เออ<WBR>คุณ<WBR>โยม พระ<WBR>นัก<WBR>รบ<WBR>ก็<WBR>คือ พวก<WBR>รบ<WBR>กวน<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>นะ<WBR>ซิ<WBR>โยม ได้<WBR>แก่ นัก<WBR>บวช<WBR>ที่<WBR>ชอบ<WBR>ขอ ที่<WBR>ชอบ<WBR>เรี่ย<WBR>ไร<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>พอ ขอ<WBR>ตะบัน<WBR>ยันเต คือ<WBR>เมื่อ<WBR>หลาย<WBR>วัน<WBR>มา<WBR>แล้ว ฉัน<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์ มา<WBR>หยุด<WBR>พัก<WBR>ตาม<WBR>ห้าง<WBR>ไร่<WBR>ห้าง<WBR>นา ได้<WBR>อาศัย<WBR>เอา<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>บรรเทา<WBR>ความ<WBR>ร้อน ได้<WBR>ถาม<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>เขา<WBR>ว่า เป็น<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>บ้าง<WBR>โยม ข้าว<WBR>นา<WBR>ข้าว<WBR>ไร่ มี<WBR>พอ<WBR>ใช้<WBR>พอ<WBR>กิน<WBR>ตลอด<WBR>ปี<WBR>หรือ<WBR>เปล่า เขา<WBR>ตอบ<WBR>ว่า เออ<WBR>ถ้า<WBR>ปี<WBR>ไหน หนู<WBR>ไม่<WBR>กัด วัด<WBR>ไม่<WBR>ขูด ก็<WBR>พอ<WBR>กิน<WBR>เจ้า<WBR>ข้า พอ<WBR>อาตมา<WBR>ได้<WBR>ฟัง<WBR>เขา<WBR>ตอบ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น แล้ว<WBR>ก็<WBR>รู้<WBR>สึก อาย<WBR>ตัว<WBR>เอง และ<WBR>อาย<WBR>แทน<WBR>พระ<WBR>นัก<WBR>รบ คือ<WBR>รบ<WBR>กวน<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>ด้วย ดัง<WBR>นั้น จึง<WBR>ไม่<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>รบ<WBR>กวน<WBR>ใคร คราว<WBR>นี้<WBR>ถ้า<WBR>คุณ<WBR>โยม<WBR>ไป<WBR>กับ<WBR>ฉัน ครอบ<WBR>ครัว<WBR>โยม<WBR>จะ<WBR>ลำบาก<WBR>อีก อาตมา<WBR>กับ<WBR>โยม<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>ได้ แต่<WBR>จะ<WBR>พูด<WBR>ด้วย<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ได้ ถ้า<WBR>หา<WBR>ไม่ อาตมา<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>อาบัติ อาตมา<WBR>ขอ<WBR>ที<WBR>เถอะ คุณ<WBR>โยม<WBR>อย่า<WBR>ไป<WBR>เลย ถึง<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว ท่าน<WBR>ตรัส<WBR>ถาม หรือ ทำ<WBR>โทษ<WBR>โยม ก็<WBR>ต้อง<WBR>กราบ<WBR>เรียน<WBR>ท่าน อย่าง<WBR>ที่<WBR>อาตมา<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>นี้ ขอบใจ<WBR>นะ<WBR>คุณ<WBR>โยม เรา<WBR>คุย<WBR>สนทนา<WBR>กัน จน<WBR>ตะวัน<WBR>ลับ<WBR>ขอบ<WBR>ฟ้า แล้ว<WBR>แก<WBR>ก็<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>ไป ก่อน<WBR>ไป<WBR>นาย<WBR>พราน ยก<WBR>สอง<WBR>มือ<WBR>ขึ้น แบบ<WBR>ประนม<WBR>มือ<WBR>ขึ้น<WBR>เหนือศีรษะ กราบ 3 ครั้ง แล้ว<WBR>บอก<WBR>ว่า ผม<WBR>ขอ<WBR>ถวาย<WBR>หัว<WBR>กับ<WBR>พระ<WBR>คุณ<WBR>เจ้า เอา<WBR>มือ<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ถอด<WBR>ผ้า<WBR>แดง ที่<WBR>พัน<WBR>หัว<WBR>แก<WBR>อยู่<WBR>ถวาย<WBR>ให้ แล้ว<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>ตัว เมื่อ<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>จาก<WBR>ไป<WBR>แล้ว เรา<WBR>เอา<WBR>ผ้า<WBR>นั้น<WBR>มา<WBR>คลี่<WBR>ดู เห็น<WBR>เป็น<WBR>ผ้า<WBR>ยันต์ เขียน<WBR>ด้วย<WBR>อักษร<WBR>ไทย<WBR>เหนือ ใน<WBR>คำ<WBR>นำ<WBR>บอก<WBR>ว่า เป็น<WBR>พระ<WBR>คาถา ที่<WBR>พระ<WBR>พล<WBR>รัตน์ วัด<WBR>ป่า<WBR>แก้ว ได้<WBR>ประสิทธิ์<WBR>ประสาท<WBR>ให้ พระ<WBR>นเรศวร กับ<WBR>พระ<WBR>เอ<WBR>กา<WBR>ทศ<WBR>รถ พร้อม<WBR>ด้วย<WBR>ทหาร<WBR>หาญ ใน<WBR>การ<WBR>กู้<WBR>บ้าน<WBR>กู้<WBR>เมือง เป็น<WBR>คาถา<WBR>ที่<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์<WBR>มาก ภาวนา<WBR>บ่อยๆ เนือง<WBR>นิจ<WBR>จะ<WBR>พิชิต<WBR>หมู่<WBR>ไพรี ไล่<WBR>ความ<WBR>อัปรีย์ จัญไร<WBR>ได้<WBR>หมด ข้าพเจ้า<WBR>อ่าน<WBR>แล้ว ก็<WBR>พับ<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>อย่าง<WBR>เดิม เพราะ<WBR>คาถา<WBR>นี้ ข้าพเจ้า<WBR>เอง<WBR>สวด<WBR>ทุก<WBR>เช้า<WBR>เย็น และ<WBR>ตอน<WBR>กลาง<WBR>คืน คือ วัน<WBR>ศุกร์<WBR>ที่ 30 เมษายน<WBR>นั่น<WBR>เอง นาย<WBR>พราน<WBR>คน<WBR>นั้น ก็<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>อีก มา<WBR>คราว<WBR>นี้<WBR>แก<WBR>นำ<WBR>เอา<WBR>แท่ง<WBR>เงิน แท่ง<WBR>ทอง<WBR>คำ มา<WBR>ให้<WBR>จำนวน<WBR>มาก บอก<WBR>ว่า กลัว<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>ลำบาก ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง เมื่อ<WBR>ท่าน<WBR>อด<WBR>อยาก ก็<WBR>ขาย<WBR>เงิน<WBR>แท้ๆ ทอง<WBR>คำ<WBR>แท้ๆ เพื่อ<WBR>ประทัง<WBR>ชีพ<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง เพราะ<WBR>ทาง<WBR>เปลี่ยว ต้อง<WBR>ข้าม<WBR>เขา ลง<WBR>ห้วย ลำบาก ก็<WBR>ปฏิเสธ<WBR>แก<WBR>ไป<WBR>ว่า ไม่<WBR>หรอก<WBR>โยม ขอบใจ<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ห่วง ขอ<WBR>ให้<WBR>คุณ<WBR>โยม<WBR>เอา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>เถิด อาตมา<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>ติด<WBR>ตัว<WBR>ไป ไม่<WBR>ว่า<WBR>ทรัพย์<WBR>สมบัติ<WBR>ชนิด<WBR>ใด ที่<WBR>เขา สมมุติ<WBR>ว่า<WBR>มี<WBR>ค่า สิ่ง<WBR>นั้น<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>ทุกข์<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง อาตมา<WBR>เอง มา<WBR>แสวง<WBR>หา<WBR>ทรัพย์<WBR>ภาย<WBR>ใน คือ อริย<WBR>ทรัพย์ ส่วน<WBR>ทรัพย์<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>คือ ข้าว<WBR>ของ<WBR>เงิน<WBR>ทอง ที่<WBR>จะ<WBR>ต้อง ใช้<WBR>จ่าย เพื่อ<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ของ<WBR>ชีวิต<WBR>ทาง<WBR>โลก<WBR>นั้น อาตมา<WBR>ไม่<WBR>ถือ<WBR>เงิน<WBR>ทอง<WBR>ไป<WBR>ด้วย<WBR>เลย มี<WBR>ก็<WBR>แต่<WBR>เสื้อ<WBR>ผ้า ที่<WBR>จะ<WBR>นำ<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>จน อาตมา<WBR>จึง<WBR>ขอ<WBR>ขอบใจ เจตนา<WBR>ดี<WBR>ของ<WBR>คุณ<WBR>โยม อย่าง<WBR>มาก เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>ยอม<WBR>รับ แก<WBR>ก็<WBR>กลับ<WBR>ไป และ<WBR>ก่อน<WBR>ไป<WBR>แก<WBR>ถวาย<WBR>ไม้<WBR>เท้า<WBR>ไว้<WBR>หนึ่ง<WBR>ท่อน แก<WBR>บอก<WBR>ว่า<WBR>ป้อง<WBR>กัน<WBR>ได้<WBR>สารพัด อัน<WBR>ตัว<WBR>หนอน ตัว<WBR>ทาก มัน<WBR>ชุก<WBR>ชุม มัน<WBR>รุม<WBR>กัน ไต่<WBR>ขึ้น<WBR>ขา มา<WBR>ดูด<WBR>กิน<WBR>เลือด ตัว<WBR>มัน<WBR>คล้าย<WBR>ตัว<WBR>ปลิง ปลิง<WBR>บก<WBR>เรา<WBR>เรียก<WBR>ทาก หาก<WBR>มัน<WBR>เกาะ เอา<WBR>ไม้<WBR>นี้<WBR>แตะ<WBR>เข้า มัน<WBR>จะ<WBR>หลุด<WBR>ไป และ<WBR>กัน<WBR>ภัย<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง<WBR>เลย อัน<WBR>ไม้<WBR>เท้า<WBR>ที่<WBR>แก<WBR>ให้<WBR>นั้น บัด<WBR>นี้<WBR>เรา<WBR>ยัง<WBR>รักษา และ<WBR>ถือ<WBR>ประจำ<WBR>อยู่ จึง<WBR>นึก<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ว่า ผู้<WBR>ชาย<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>คน<WBR>นี้ เป็น<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ แต่<WBR>ที่<WBR>แก<WBR>บอก<WBR>ว่า ชื่อ<WBR>หิรัญ<WBR>พนา<WBR>สูร<WBR>นั้น คือ<WBR>ใคร<WBR>กัน<WBR>แน่ และ<WBR>แก<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ไหน เรา<WBR>ก็<WBR>ลืม<WBR>ถาม<WBR>แก<WBR>ด้วย เมื่อ<WBR>พิเคราะห์<WBR>ดู ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เจ้า<WBR>ป่า คือ<WBR>ท้าว<WBR>หิรัญ ซึ่ง<WBR>มี<WBR>รูป<WBR>ปั้น<WBR>หล่อ อยู่<WBR>ที่<WBR>โรง<WBR>พยาบาล<WBR>พร<WBR>ะมง<WBR>กุฎ<WBR>นั้น<WBR>เอง จึง<WBR>มา<WBR>เชื่อ<WBR>มั่น<WBR>ว่า คิด<WBR>ดี พูด<WBR>ดี ทำ<WBR>ดี ผี<WBR>ช่วย เรา<WBR>จึง<WBR>มี<WBR>รูป<WBR>ท้าว<WBR>หิรัญ ไว้<WBR>ดู<WBR>เป็น<WBR>ขวัญ<WBR>ตา<WBR>มา<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ </DD></CENTER>

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 37-42)



<HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>ได้เทพสุนัขแสนรู้เป็นเพื่อนใจ



</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>




<DD>ใน<WBR>ตลอด<WBR>รัตติ<WBR>กาล<WBR>คืน<WBR>นั้น เรา<WBR>มุ่ง<WBR>มั่น<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เพียร<WBR>ทาง<WBR>จิต แบบ<WBR>เอา<WBR>ชีวิต<WBR>เป็น<WBR>เดิม<WBR>พัน ไม่<WBR>ขบ<WBR>ฉัน<WBR>อะไร มา<WBR>ได้<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>แล้ว แต่<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>หิว<WBR>ไม่<WBR>เหนื่อย เพราะ<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ<WBR>ว่า อีก<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>ข้าง<WBR>หน้า ก็<WBR>จะ<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ<WBR>ไป หรือ<WBR>ถ้า<WBR>จะ<WBR>อยู่<WBR>ไป<WBR>อีก คง<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>แน่ คน<WBR>ชัก<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>ว่า มี<WBR>พระ<WBR>ปฏิบัติ<WBR>มา<WBR>พำ<WBR>นัก<WBR>อยู่ แล้ว<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เฮโล<WBR>หลั่ง<WBR>ไหล<WBR>มา<WBR>หา ขอ<WBR>ของ<WBR>ดี ของ<WBR>ขลัง ฟัง<WBR>เทศน์ ฟัง<WBR>ธรรม ให้<WBR>ยุ่ง<WBR>อีก พอ<WBR>รุ่ง<WBR>สาง<WBR>แดด<WBR>อ่อนๆ ตอน<WBR>เช้า มอง<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ทาง<WBR>ชาย<WBR>ป่า เห็น<WBR>หมา<WBR>ตัว<WBR>โต<WBR>ตัว<WBR>หนึ่ง<WBR>วิ่ง<WBR>ตาม<WBR>ทาง อัน<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ที่ นาย<WBR>พราน<WBR>หิรัญ ออก<WBR>มา<WBR>นั่น<WBR>เอง มัน<WBR>วิ่ง<WBR>มา<WBR>หา<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>อย่าง<WBR>รีบ<WBR>ร้อน พอ<WBR>มา<WBR>ถึง มัน<WBR>ก็<WBR>ทำ<WBR>กิริยา<WBR>ท่า<WBR>ทาง เหมือน<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>มัก<WBR>คุ้น กัน<WBR>มา<WBR>ก่อน แสดง<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>มิตร ชิด<WBR>ชอบ มัน<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ใจ ทำ<WBR>เสียง<WBR>ครึ่ง<WBR>เห่า<WBR>ครึ่ง<WBR>ร้อง ใช้<WBR>ลิ้น<WBR>เลีย<WBR>แข้ง เลีย<WBR>ขา เลีย<WBR>หน้า เลีย<WBR>หัว และ<WBR>เลีย<WBR>ไป<WBR>ทั่ว<WBR>ตัว เรา<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ว่า ไม่<WBR>ห้าม<WBR>มัน เพราะ<WBR>นิสัย<WBR>เรา<WBR>รัก<WBR>หมา<WBR>อยู่<WBR>แล้ว และ<WBR>รัก<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>คน<WBR>เสีย<WBR>อีก เพราะ<WBR>ชีวิต<WBR>เรา อยู่<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>เพราะ<WBR>หมา แต่<WBR>ตอน<WBR>เล็กๆ ยัง<WBR>เป็น<WBR>เด็ก โยม<WBR>แม่<WBR>เล่า<WBR>ให้<WBR>ฟัง<WBR>ว่า เอ็ง<WBR>ต้อง<WBR>รัก<WBR>หมา เลี้ยง<WBR>หมา<WBR>เน้อ เพราะ<WBR>หมา<WBR>มัน<WBR>มี บุญ<WBR>คุณ<WBR>กับ<WBR>เอ็ง ตั้ง<WBR>แต่<WBR>วัน<WBR>แรก<WBR>เกิด คือ<WBR>วัน<WBR>แม่<WBR>คลอด<WBR>เอ็ง<WBR>ออก<WBR>มา แต่<WBR>แม่<WBR>ฝัน<WBR>ไป<WBR>ว่า มี<WBR>พญา<WBR>กา<WBR>เผือก กา<WBR>ขาว<WBR>บิน<WBR>มา<WBR>จับ<WBR>บ่า<WBR>แม่ หลาย<WBR>ครั้ง ซึ่ง<WBR>แม่<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>เคย<WBR>เห็น แต่<WBR>เจ้า<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>แม่<WBR>นาน แม่<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว เพราะ<WBR>อุ้ม<WBR>ท้อง<WBR>มา<WBR>ได้<WBR>สิบ<WBR>สอง<WBR>เดือน มี<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>เขา<WBR>ถาม<WBR>แม่<WBR>ว่า นี่<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>สร้าง<WBR>บ้าน สร้าง<WBR>เรือน<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>ของ<WBR>แม่<WBR>หรือ<WBR>อย่าง<WBR>ไร ทำไม<WBR>ไม่<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>สัก<WBR>ที แม่<WBR>ก็<WBR>ตอบ<WBR>เขา<WBR>ว่า มัน<WBR>ก็<WBR>ดิ้น<WBR>ทุกๆ วัน วัน<WBR>ละ<WBR>หลายๆ ครั้ง แต่<WBR>ก็<WBR>ชอบ<WBR>กล<WBR>นะ<WBR>ลูก ตอน<WBR>แก<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>นั้น แม่<WBR>สุข<WBR>ภาพ<WBR>ดี เงิน<WBR>ทอง<WBR>ไหล<WBR>มา<WBR>เท<WBR>มา แม่<WBR>ค้า<WBR>ขาย<WBR>อะไร มี<WBR>คน<WBR>รัก และ<WBR>เมตตา คน<WBR>ซื้อ<WBR>ของ<WBR>เกือบ<WBR>ทุก<WBR>ราย ไม่<WBR>เอา<WBR>เงิน<WBR>ทอน แม่<WBR>จึง<WBR>เก็บ<WBR>หอม<WBR>รอม<WBR>ริบ<WBR>ไว้<WBR>ได้<WBR>หลาย<WBR>สิบ<WBR>ชั่ง แม่<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>นั่ง<WBR>ปัสสาวะ<WBR>บน<WBR>แพ เพราะ<WBR>บ้าน<WBR>เรา<WBR>เป็น<WBR>เรือน<WBR>แพ อยู่<WBR>บน<WBR>กระแส<WBR>น้ำ สอง<WBR>สาย<WBR>มา<WBR>รวม<WBR>กัน แม่<WBR>น้ำปิง กับ<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>น่าน<WBR>ที่<WBR>ปาก<WBR>น้ำ<WBR>โพ<WBR>นี่<WBR>เอง ขณะ<WBR>ที่<WBR>น้ำปัส<WBR>สาว ะ<WBR>มัน<WBR>ไหล<WBR>ออก แก<WBR>ก็<WBR>ออก<WBR>ไป<WBR>ด้วย ตก<WBR>ลง<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>น้ำ จุ๋ม<WBR>ไป<WBR>เลย<WBR>โดย<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ตัว ขณะ<WBR>นั้น<WBR>สุนัข<WBR>คู่<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>เจ้า ชื่อ<WBR>อ้าย<WBR>เก่ง มัน<WBR>กระโจน ลง<WBR>ไป คาบ<WBR>ขา<WBR>เจ้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา ด้วย<WBR>ความ<WBR>รวด<WBR>เร็ว ได้<WBR>ยิน<WBR>เสียง<WBR>เจ้า ร้อง<WBR>อุแว้ อุแว้ อยู่<WBR>ใน<WBR>ปาก<WBR>หมา พ่อ<WBR>เจ้า<WBR>กระโจน<WBR>มา<WBR>รับ<WBR>เอา<WBR>ไว้ ดัง<WBR>นั้น เจ้า<WBR>จึง<WBR>มี<WBR>แผล<WBR>เป็น อยู่<WBR>ที่<WBR>โคน<WBR>ขา<WBR>ข้าง<WBR>ขวา เพราะ<WBR>รอย<WBR>แผล จาก<WBR>เขี้ยว<WBR>หมา<WBR>อ้าย<WBR>เก่ง<WBR>นั้น<WBR>เอง มัน<WBR>เก่ง<WBR>สม<WBR>ชื่อ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>มัน ลูก<WBR>ก็<WBR>จม<WBR>น้ำ<WBR>ตาย<WBR>ไป<WBR>แล้ว ดัง<WBR>นั้น<WBR>เจ้า<WBR>อย่า<WBR>รัง<WBR>เกียจ<WBR>หมา<WBR>นะ ให้<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>หมา<WBR>ช่วย<WBR>ชีวิต<WBR>เจ้า<WBR>ไว้ หมา<WBR>หนึ่ง อี<WBR>กา<WBR>หนึ่ง<WBR>ลูก<WBR>ต้อง<WBR>รัก<WBR>มัน



<DD>อัน<WBR>สุนัข<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>วิ่ง<WBR>มา<WBR>หา แล้ว<WBR>เลีย<WBR>แข้ง ขา หน้า<WBR>ตา<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>พันธุ์<WBR>ใหญ่ ดู<WBR>แล้ว<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>พันธุ์<WBR>ผสม ระหว่าง เก<WBR>รด<WBR>เดน กับ<WBR>รอด<WBR>ไว<WBR>เล่อร์ เพราะ<WBR>ความ<WBR>โต<WBR>ของ<WBR>มัน<WBR>นั้น<WBR>เอง หมา<WBR>ชาว<WBR>บ้าน<WBR>จึง<WBR>ไม่<WBR>กล้า<WBR>แหยม เพราะ<WBR>มัน<WBR>ใหญ่<WBR>โต สูง<WBR>เกือบ<WBR>เพียง<WBR>สะ<WBR>เอว แต่<WBR>ไม่<WBR>ดุ<WBR>ร้าย ซึ่ง<WBR>เว้น<WBR>ไว้<WBR>แต่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>มา<WBR>วุ่น<WBR>วาย กับ<WBR>เจ้า<WBR>ของ<WBR>มัน ใน<WBR>เรื่อง<WBR>ไม่<WBR>ชอบ<WBR>มา<WBR>พา<WBR>กล มัน<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ขวาง ทำ<WBR>ตา<WBR>เขม็ง<WBR>ใส่ แล้ว<WBR>คำรามหื่อ<WBR>ๆ ใส่<WBR>ทัน<WBR>ที แล้ว<WBR>ก็<WBR>นอน<WBR>ขวาง<WBR>ไว้ ทำ<WBR>สาย<WBR>ตา<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>มิตร<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>เลย



<DD>เรา<WBR>พา<WBR>มัน<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>นั่น<WBR>ต่อ<WBR>อีก<WBR>สอง<WBR>วัน ก็<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ต่อ ทำ<WBR>การ<WBR>ประ<WBR>ทักษิณ บูชา<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>เจดีย์ พระ<WBR>แม่<WBR>ธรณี แล้ว<WBR>อธิษฐาน<WBR>ว่า ถ้า<WBR>สุนัข<WBR>คือ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง ที่<WBR>ข้า<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ให้<WBR>ใหม่<WBR>นี้ มัน<WBR>มี<WBR>ชีวิต จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>นาย<WBR>พราน<WBR>ป่า ที่<WBR>ใช้<WBR>ให้<WBR>มา โดย<WBR>ท่าน<WBR>มี เจตนา<WBR>ดี<WBR>กับ<WBR>เรา สิง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ ของ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง<WBR>นี่<WBR>แล้ว ให้<WBR>มัน<WBR>นำ<WBR>พา ช่วย<WBR>อารักขา<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ถูก<WBR>เส้น<WBR>ทาง ที่<WBR>ท่าน<WBR>นัก<WBR>รบ ผู้<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่ ได้<WBR>ผ่าน<WBR>มาส<WBR>มัย<WBR>ก่อน<WBR>เถิด และ<WBR>อย่า<WBR>เกิด<WBR>อุปสรรค<WBR>ใดๆ ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>เลย อัน<WBR>ความ<WBR>อธิษฐาน<WBR>ก็<WBR>สม<WBR>ความ<WBR>ตั้ง<WBR>ใจ เจ้า<WBR>หมา<WBR>แสน<WBR>รู้<WBR>คู่<WBR>ใจ นำ<WBR>พา<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง ข้าม<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี ขึ้น<WBR>ภู<WBR>ผา<WBR>ที่<WBR>สูง<WBR>ชั้น ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>ดู<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ทาง<WBR>เก่า สมัย<WBR>โบราณ<WBR>ท่าน<WBR>เดิน<WBR>ผ่าน หรือ<WBR>อาจ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>แนว<WBR>ทาง<WBR>ยก<WBR>ทัพ<WBR>มา เพื่อ<WBR>มา<WBR>ติด<WBR>ต่อ<WBR>ค้า<WBR>ขาย หรือ<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>กัน หลัง<WBR>จาก<WBR>ตก<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>กัน สมัย<WBR>โบราณ เจ้า<WBR>เก่ง สุนัข<WBR>แสน<WBR>รู้ มัน<WBR>เดิน<WBR>และ<WBR>วิ่ง<WBR>ออก<WBR>หน้า เพื่อ<WBR>ตรวจ<WBR>ตรา<WBR>ดู<WBR>ความ<WBR>ปลอด<WBR>ภัย ใน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ของ<WBR>เรา ถ้า<WBR>เห็น<WBR>ว่า ไม่<WBR>น่า<WBR>ไว้<WBR>ใจ มัน<WBR>ก็<WBR>รีบ<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>เตือน ยืน<WBR>ขวาง<WBR>ทาง<WBR>เอา<WBR>ไว้ บาง<WBR>แห่ง<WBR>ต้อง<WBR>เดิน<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า<WBR>ลึก ใช้<WBR>เวลา<WBR>เป็น<WBR>วันๆ จึง<WBR>จะ<WBR>ถึง<WBR>บ้าน<WBR>คน เมื่อ<WBR>เรา<WBR>เหนื่อย เมื่อย<WBR>ล้า มัน<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา เดิน<WBR>วน<WBR>ไป<WBR>วน<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>รอบๆ ตัว<WBR>เรา บาง<WBR>แห่ง<WBR>เรา<WBR>นอน<WBR>พัก<WBR>เอา<WBR>แรง<WBR>กลาง<WBR>วัน มัน<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา แล้ว เกลือก<WBR>กลั้ว<WBR>ไส<WBR>ไป<WBR>มา ด้วย<WBR>ปลาย<WBR>คาง มัน<WBR>ชำเลือง<WBR>มอบ<WBR>รัก ด้วย<WBR>สาย<WBR>ตา มัน<WBR>เห็น<WBR>ว่า เรา<WBR>เปล่า<WBR>เปลี่ยว และ<WBR>ว้า<WBR>เหว่ มัน<WBR>เดิน<WBR>เร่ ทำ<WBR>เริง<WBR>ร่า<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>หา มัน<WBR>ส่ง<WBR>รัก<WBR>ประจักษ์<WBR>จิต ด้วย<WBR>สาย<WBR>ตา ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>รู้<WBR>ว่า ตัว<WBR>ข้า<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>มัน (คือ<WBR>เจ้า<WBR>เก่ง) เรา<WBR>เดิน<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า เข้า<WBR>ป่า พวก<WBR>สัตว์<WBR>ป่า<WBR>ก็<WBR>มาก จึง<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>แต่<WBR>เสียง<WBR>วิหค<WBR>นก<WBR>ร้อง<WBR>อยู่<WBR>ทั่ว<WBR>ไป เสียง<WBR>จักจั่น เรไร ไก่<WBR>ขัน<WBR>สนั่น<WBR>ดง ผ่าน<WBR>ไพร<WBR>พง<WBR>ดง<WBR>ใหญ่<WBR>ไกล จาก<WBR>บ้าน จิต<WBR>เบิก<WBR>บาน<WBR>วิเวก<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>ไพร<WBR>สณฑ์ ผ่าน<WBR>หมู่<WBR>บ้าน<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>เขา<WBR>เผ่า<WBR>ต่างๆ เช่น กระ<WBR>เห<WBR>รี่<WBR>ยง แม้ว มอญ เหย้า ข<WBR>มุ มูเซอ ไทย<WBR>ใหญ่ กระทั่ง<WBR>เจอ<WBR>คน<WBR>ป่า ที่<WBR>เขา<WBR>เรียก<WBR>ว่า เงาะ<WBR>ป่า ตัว<WBR>เตี้ย ตัว<WBR>เล็ก ผม<WBR>หยิก และ<WBR>ผ่าน<WBR>โขลง<WBR>ช้าง สัตว์<WBR>ป่า<WBR>นานา<WBR>ชนิด เดิน<WBR>ข้าม เขา<WBR>ลง<WBR>ห้วย ลง<WBR>เหว<WBR>ลูก<WBR>แล้ว<WBR>ลูก<WBR>อีก คน<WBR>ชาว<WBR>เขา<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>กลุ่ม เขา<WBR>จะ<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ลัทธิ<WBR>ศาสนา<WBR>ต่างๆ กัน เช่น<WBR>พวก<WBR>แม้ว เหย้า ข<WBR>มุ เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ผี วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>บรรพบุรุษ จะ<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เซ่น<WBR>ไหว้ มี<WBR>บรรพบุรุษ เป็น<WBR>การ<WBR>แสดง<WBR>ความ<WBR>จง<WBR>รัก<WBR>ภักดี เรา<WBR>เชียร์<WBR>เขา<WBR>ว่า<WBR>ดี เพราะ<WBR>ได้<WBR>กตัญญู ต่อ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>บุญ<WBR>คุณ บาง<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ผี<WBR>ฟ้า ผี<WBR>แถน ก็<WBR>โอ<WBR>เค<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ว่า ผี<WBR>ฟ้า<WBR>เขา<WBR>อยู่<WBR>สูง เขา<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>ฟ้า เขา<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>สุข เพราะ<WBR>ให้<WBR>ฝน<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR>มา ให้<WBR>พสุธา<WBR>ชุ่ม<WBR>ชื่น ส่วน<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>คริสต์ ก็<WBR>สรรเสริญ<WBR>เขา<WBR>ว่า พระ<WBR>ผู้<WBR>ให้<WBR>กำเนิด<WBR>ของ<WBR>คริสต์ นั้น<WBR>คือ<WBR>พระ เป็น<WBR>เจ้า พระ<WBR>ยะ<WBR>โฮ<WBR>วา ผู้<WBR>ทรง<WBR>มี<WBR>เมตตา แก่<WBR>สัตว์<WBR>โลก และ<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>สร้าง<WBR>โลก มา<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>อาศัย<WBR>ดี<WBR>แล้ว พระ<WBR>คริสต์<WBR>ท่าน<WBR>เป็น<WBR>พระ นัก<WBR>เสีย<WBR>สละ อัน<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ศาสนาอิ<WBR>สลาม ก็<WBR>อนุโมทนา ใน<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>คำภีร์อัล<WBR>เลาะ ท่าน<WBR>สอน<WBR>นัก<WBR>สอน<WBR>หนา<WBR>ว่า การ<WBR>ใส่<WBR>ร้าย ป้าย<WBR>สี ติ<WBR>ฉิน นินทา<WBR>คน<WBR>อื่น เป็น<WBR>บาป<WBR>หนัก ตก<WBR>นรก<WBR>หมก<WBR>ไหม้ และ<WBR>อย่าง<WBR>อื่น ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>เอา<WBR>รัด<WBR>เอา<WBR>เปรียบ<WBR>กัน ออก<WBR>เงิน<WBR>ตก<WBR>ดอก<WBR>เบี้ย ไม่<WBR>ได้ เล่น<WBR>แชร์ เล่น<WBR>หวย<WBR>ไม่<WBR>ได้ รับ<WBR>สิน<WBR>บน<WBR>ไม่<WBR>ได้ ผิด<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>พระ<WBR>เป็น<WBR>เจ้า บาป<WBR>หนัก<WBR>อีก<WBR>เช่น<WBR>กัน ให้<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>ต้อง<WBR>ถือ<WBR>ศีล<WBR>บวช บวช<WBR>เพื่อ<WBR>ถือ<WBR>ศีล<WBR>อด ให้<WBR>อด<WBR>ข้าว อด<WBR>น้ำ<WBR>ไม่<WBR>ดื่ม ไม่<WBR>กิน<WBR>อะไร<WBR>เลย ให้<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>ความ<WBR>อด<WBR>อยาก<WBR>โหย<WBR>หิว ไม่<WBR>มี<WBR>อัน<WBR>จะ<WBR>กิน<WBR>นั้น ก็<WBR>เป็น<WBR>เช่น<WBR>กัน<WBR>กับ<WBR>คน<WBR>อื่น จะ<WBR>ได้<WBR>เสีย<WBR>สละ สงเคราะห์<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>ที่<WBR>ตก<WBR>ยาก นับ<WBR>ว่า<WBR>คำ<WBR>สอน<WBR>ของ<WBR>พระอัล<WBR>เลาะ ใน<WBR>คำภีร์อัล<WBR>กุ<WBR>ระ<WBR>อ่าน<WBR>นั้น ประเสริฐ<WBR>แท้ ที่<WBR>สอน ให้<WBR>มนุษย์<WBR>โลก อยู่<WBR>ร่วม<WBR>กัน<WBR>โดย<WBR>สันติ<WBR>สุข ไม่<WBR>ให้<WBR>เอา<WBR>รัด<WBR>เอา<WBR>เปรียบ<WBR>กัน ส่วน<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ผี<WBR>ป่า ผี<WBR>ฟ้า ผี<WBR>แถน ตลอด<WBR>สารพัด<WBR>ผี ตาม<WBR>ประเพณี และ<WBR>ลัทธิ<WBR>ของ<WBR>ชุม<WBR>ชน<WBR>เผ่า<WBR>ต่าง<WBR>นั้น ก็<WBR>อนุโมทนา<WBR>ตาม<WBR>เขา เรา<WBR>ไม่<WBR>ห้าม แถม<WBR>ยัง<WBR>ยก<WBR>ยอ<WBR>เขา<WBR>อีก<WBR>ว่า คบ<WBR>กับ<WBR>ผี บูชา<WBR>ผี ดี<WBR>กว่า<WBR>คบ<WBR>กับ<WBR>คน พวก<WBR>เนรคุณ เพราะ<WBR>ผี<WBR>เชื่อ<WBR>ง่าย สอน<WBR>ง่าย กิน<WBR>ง่าย ดู<WBR>แต่<WBR>เรา<WBR>เอา<WBR>แกลบ เปลือก<WBR>ข้าว<WBR>ใส่<WBR>กระบอก ใส่<WBR>ไห แล้ว บอก<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>สุรา มัน<WBR>ยัง<WBR>เชื่อ เอา<WBR>ดิน<WBR>เหนียว<WBR>มา<WBR>ปั้น เป็น<WBR>รูป<WBR>ม้า รูป<WBR>ช้าง รูป<WBR>คน<WBR>ไป<WBR>เซ่น<WBR>ไหว้<WBR>มัน มัน<WBR>ก็<WBR>เอา รวม<WBR>ความ<WBR>ว่า พวก<WBR>ผี พวก<WBR>วิญญาณ เทวดา<WBR>เป็น<WBR>พวก<WBR>ที่<WBR>ซื่อ<WBR>สัตย์ น่า<WBR>รัก น่า<WBR>เอ็น<WBR>ดู คบ<WBR>ง่าย จึง<WBR>ให้<WBR>กราบ<WBR>ไหว้<WBR>ไป<WBR>เถอะ จะ<WBR>ได้<WBR>มี<WBR>ที่<WBR>พึ่ง<WBR>ทาง<WBR>ใจ บาง<WBR>แห่ง<WBR>ก็ พบ<WBR>กับ<WBR>พวก<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>พระ<WBR>ศิวะ (ศิวลึงค์) ก็<WBR>เชียร์<WBR>เขา<WBR>ว่า<WBR>ดี ถ้า<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อ้าย<WBR>เจ้า<WBR>นี่ โลก<WBR>มนุษย์<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี และ<WBR>บาง<WBR>ที่ บาง<WBR>แห่ง ก็<WBR>ต้อง<WBR>โง่ ว่า<WBR>เขา<WBR>มี<WBR>วิธี<WBR>การ<WBR>อย่าง<WBR>ไร เขา<WBR>จึง<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>ปลุก<WBR>เสก เจ้า<WBR>ปลัด<WBR>ขิก<WBR>นี้<WBR>ให้<WBR>ลอย<WBR>น้ำ วิ่ง<WBR>ไล่<WBR>กัน<WBR>ได้ เขา<WBR>ก็<WBR>สอน<WBR>ให้ แต่<WBR>ต้อง<WBR>ยก<WBR>ครู ให้<WBR>เขา คิด<WBR>เป็น<WBR>เงิน<WBR>ไทย<WBR>หนึ่ง<WBR>เฟื้อง คือ<WBR>สิบ<WBR>สอง<WBR>สตางค์ บาง<WBR>แห่ง<WBR>เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>เจ้า<WBR>แม่<WBR>กาลี (คือ<WBR>อี<WBR>เป๋อ) ก็<WBR>ทำ<WBR>การ<WBR>ศึกษา<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ไป โดย<WBR>ทำ<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ใบ้<WBR>ก็<WBR>ได้ โง่<WBR>ก็<WBR>เป็น โดย<WBR>ถือ<WBR>คติ<WBR>ว่า (โง่<WBR>ไม่<WBR>เป็น เป็น<WBR>ใหญ่<WBR>ยาก โง่<WBR>ไม่<WBR>เป็น จะ<WBR>ฉลาด<WBR>ยาก) เรา<WBR>ไป<WBR>แบบ<WBR>เข้า<WBR>เมือง ตา<WBR>หลิ่ว ก็<WBR>ต้อง<WBR>หลิ่ว<WBR>ตา<WBR>ตาม เข้า<WBR>เมือง<WBR>คน<WBR>งาม ก็<WBR>ต้อง<WBR>สงบ<WBR>เสงี่ยม เจียม<WBR>ตัว<WBR>หัวเราะ และ<WBR>ยิ้ม<WBR>เอา<WBR>ไว้ จะ<WBR>ไป<WBR>ได้<WBR>ปลอด<WBR>ภัย การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ข้าม<WBR>เทือก<WBR>เขา<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี อัน<WBR>สลับ<WBR>ซับ<WBR>ซ้อน ลูก<WBR>แล้ว<WBR>ลูก<WBR>เล่า ใช้<WBR>เวลา<WBR>ถึง<WBR>ห้า<WBR>วัน จึง<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>ทา<WBR>นบ<WBR>ยู<WBR>ซา<WBR>ยัด (Thanbyuzat) อยู่<WBR>ตอน<WBR>เหนือ ของ<WBR>เมือง<WBR>ตะ<WBR>นาว<WBR>ศรี เลียบ<WBR>ชาย<WBR>ฝั่ง<WBR>ทะเล<WBR>อัน<WBR>ดา<WBR>มัน อีก<WBR>สาม<WBR>วัน<WBR>ถึง<WBR>เมืองมู<WBR>ดอน (Mudon) จาก<WBR>เมืองมู<WBR>ดอน ถึง<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง<WBR>ใช้<WBR>เวลา 5 วัน (ที่<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง<WBR>นี้<WBR>เอง มี<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>อินทร์ แขวน<WBR>ตั้ง<WBR>อยู่) แต่<WBR>ภาษา อังกฤษ<WBR>เขา<WBR>เขียน<WBR>ว่า (Moulmein) เรา<WBR>พัก<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง 10 วัน<WBR>เพื่อ<WBR>พิสูจน์ ค้น<WBR>คว้า<WBR>ด้าน<WBR>วิญญาณ ประวัติศาสตร์<WBR>ว่า พระ<WBR>เจ้า<WBR>อุทุมพร<WBR>มา<WBR>สวรรคต<WBR>ที่<WBR>นี้ จาก<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง ตาม<WBR>สาย<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน ร่วม<WBR>กับ<WBR>แม่<WBR>น้ำส<WBR>โตง อีก<WBR>สอง<WBR>วัน<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>บา<WBR>อัน (Pa An) จาก<WBR>บา<WBR>อัน ข้าม<WBR>แม่<WBR>น้ำ<WBR>สา<WBR>ละวิน ไป<WBR>เมือง<WBR>ท่า<WBR>ทอง (Thaton) แต่<WBR>ต้อง<WBR>เปลี่ยน<WBR>แผน เพราะ<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค เป็น<WBR>อ่าว<WBR>ปาก<WBR>น้ำ มี<WBR>อาวุธ<WBR>ของ<WBR>ข้าศึก<WBR>มหา<WBR>เอเซีย ยัง<WBR>ไม่<WBR>ยก<WBR>กลับ จึง<WBR>ต้อง<WBR>ขึ้น<WBR>เหนือ Pequ (เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี) ที่<WBR>เรา จะ<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>นั้น<WBR>เอง อัน<WBR>ชื่อ<WBR>เมือง<WBR>ต่างๆ ใน<WBR>ประวัติศาสตร์<WBR>ของ<WBR>ชาติ<WBR>เมียนม่า แต่<WBR>เก่า<WBR>ก่อน<WBR>นั้น ฝรั่ง<WBR>มัน<WBR>เปลี่ยน<WBR>ชื่อ<WBR>ใหม่<WBR>หมด ให้<WBR>ใกล้ กับ<WBR>ภาษา<WBR>ของ<WBR>มัน แต่<WBR>บาง<WBR>ที<WBR>ไม่<WBR>ถนัด ทั้ง<WBR>ภาษา<WBR>อังกฤษ และ<WBR>ฝรั่งเศส เรา<WBR>จะ<WBR>อ่าน<WBR>ไม่<WBR>ออก เช่น<WBR>เมือง<WBR>มะ<WBR>ละ<WBR>แหม่ง มัน<WBR>เรียก<WBR>ว่า moulmein คือ<WBR>ถ้า<WBR>มัน<WBR>เอา<WBR>ตัว น. หนู<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>งอ<WBR>งู ดูๆ<WBR>แล้ว น่า<WBR>ขัน ดัง<WBR>นั้น ท่าน<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>เมือง<WBR>เมียนม่า<WBR>ใน<WBR>ยุค<WBR>นั้น ต้อง<WBR>อ่าน<WBR>ได้<WBR>ทั้ง ภาษา<WBR>ไทย<WBR>ใหญ่ พม่า รามัญ อังกฤษ และ<WBR>ฝรั่งเศส จึง<WBR>เอา<WBR>ตัว<WBR>รอด เมื่อ<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค คือ เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>แล้ว ก็<WBR>ได้<WBR>พบ เพื่อน<WBR>เก่า<WBR>ทั้ง 4 ชาติ ที่<WBR>เคย<WBR>ตก<WBR>ทุกข์<WBR>ได้<WBR>ยาก จาก<WBR>แดน<WBR>ไกล คือ ทวีป<WBR>ยุโรป<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>กัน คือ ท่าน<WBR>มหา<WBR>คุรุปิ<WBR>ตะโก พระ<WBR>พม่า ท่าน<WBR>คุนู<WBR>กุ<WBR>รูเถ<WBR>รา จาก<WBR>ศรี<WBR>ลัง<WBR>กา ท่า<WBR>นอ<WBR>ะมะ<WBR>รา<WBR>ตะนันท จาก<WBR>เนปาล และ<WBR>ข้าพเจ้า แบบ<WBR>สี่<WBR>เกลอ<WBR>เก่า อภิทะ<WBR>ชะ<WBR>มหา<WBR>อัตตะ<WBR>คุรุ การ<WBR>เข้า<WBR>ไป อยู่ เขา<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>แบบ<WBR>อิสระ เขา<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ช่วย<WBR>บูรณะ<WBR>ของ<WBR>เก่า ให้<WBR>เหมือน<WBR>เดิม ตรง<WBR>นั้น<WBR>เท่า<WBR>ที่<WBR>สืบ<WBR>รู้ ก็<WBR>คือ<WBR>คุ้ม หรือ<WBR>หมู่<WBR>บ้าน ของ<WBR>พวก<WBR>เชลย ที่<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ไทย ซึ่ง<WBR>ถูก<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป และ<WBR>ไม่<WBR>ไกล<WBR>กับ<WBR>วัด มี<WBR>บริเวณ<WBR>เดียว<WBR>กัน ที่<WBR>กว้าง<WBR>ขวาง<WBR>เป็น<WBR>ร้อยๆ ไร่ รอบ<WBR>กำแพง<WBR>อัน<WBR>เก่าๆ เรา<WBR>ช่วย<WBR>ปลูก<WBR>ต้น<WBR>มะพร้าว<WBR>เต็ม<WBR>หมด จึง<WBR>เป็น<WBR>เครื่อง<WBR>บด<WBR>บัง เป็น<WBR>หลัง<WBR>คา<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ตัว เรา<WBR>เอง<WBR>ก็<WBR>ชอบ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น เพราะ<WBR>วิเวก<WBR>ดี มี<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ของ<WBR>ศรี<WBR>ลัง<WBR>กา เนปาล และ<WBR>อินเดีย<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>รวม<WBR>กัน 4 รูป ซึ่ง<WBR>ก็<WBR>เคย<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>มัก<WBR>คุ้น<WBR>กัน<WBR>มา เมื่อ 10 ปี<WBR>มา<WBR>แล้ว ที่<WBR>ยุโรป<WBR>ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>คง<WBR>แก่<WBR>เรียน และ<WBR>ชอบ<WBR>เป็น<WBR>นัก<WBR>สัญจร<WBR>รอบ<WBR>โลก<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ทั้ง<WBR>นั้น ใน<WBR>สมัย<WBR>นั้น มหา<WBR>อำนาจ<WBR>เริ่ม<WBR>ยก<WBR>ให้<WBR>สหภาพ<WBR>พม่า เป็น<WBR>อิสระ<WBR>แล้ว แต่<WBR>เจ้า<WBR>ของ<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ขึ้น<WBR>ของ<WBR>พม่า คือ อังกฤษ เขา<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>อยู่ แบบ<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ปรึกษา และ ข้าหลวง<WBR>ใหญ่ ก็<WBR>รัก<WBR>พวก<WBR>เรา<WBR>ดี ยัง<WBR>มี<WBR>ชาว<WBR>ต่าง<WBR>ประเทศ ชาว<WBR>ยุโรป<WBR>อยู่<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>เป็น<WBR>ส่วน<WBR>มาก จึง<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>สะดวก<WBR>สบาย ที่<WBR>เรา<WBR>สี่<WBR>สหาย ได้<WBR>เคย<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ไว้<WBR>ก่อน ตอน<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>ต่าง<WBR>แดน พวก<WBR>เรา<WBR>จึง<WBR>ขอ<WBR>สถาน<WBR>ที่ อยู่<WBR>พัก<WBR>อาศัย<WBR>ได้ ตาม<WBR>ความ<WBR>ต้อง<WBR>การ เขา<WBR>จึง<WBR>จัด<WBR>ให้<WBR>อยู่ อย่าง<WBR>อิสระ<WBR>แบบ<WBR>พระ<WBR>ต่าง<WBR>แดน อัน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>จัด<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>นั้น ก็<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>วัง<WBR>เวียง<WBR>เก่า เท่า<WBR>ที่<WBR>สืบ<WBR>ดู ก็<WBR>เป็น<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ของ เจ้า<WBR>บุเ<WBR>รง<WBR>นอง หรือ<WBR>อะไร<WBR>ดู<WBR>ไม่<WBR>ออก เมือง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ใหญ่ มี<WBR>ปูชนีย<WBR>สถาน<WBR>อัน<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ และ<WBR>อีก<WBR>ข้าง<WBR>ติด<WBR>กัน ก็<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>ของ นันท<WBR>บุเ<WBR>รง แต่<WBR>ก็<WBR>ถูก<WBR>ทำลาย ไป<WBR>ด้วย<WBR>กาล<WBR>เวลา และ<WBR>ภาวะ<WBR>สงคราม<WBR>โลก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่ 2 พวก<WBR>เรา<WBR>จึง<WBR>ร่วม<WBR>กัน ปลูก<WBR>ต้น<WBR>มะพร้าว<WBR>รอบๆ บริเวณ ได้<WBR>สี่<WBR>ร้อย<WBR>เก้า<WBR>สิบ<WBR>ต้น เป็น<WBR>ที่<WBR>ระลึก แต่<WBR>ก็<WBR>น่า<WBR>เสีย<WBR>ใจ เมื่อ<WBR>เรา<WBR>กลับ<WBR>ไป<WBR>คราว<WBR>หลัง เมื่อ<WBR>ปี 2510 เจ้า<WBR>หม่อง<WBR>ตัด<WBR>ทิ้ง<WBR>หมด เพื่อ สร้าง<WBR>วัง<WBR>ใหม่ ป่าน<WBR>นี้<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อะไร<WBR>เหลือ<WBR>แล้ว เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>อยู่ เป็น<WBR>ที่<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย<WBR>แล้ว ก็<WBR>มี<WBR>จด<WBR>หมาย<WBR>ถึง<WBR>คุณ<WBR>เกษม ล่ำซำ ที่<WBR>เรา เคย<WBR>รัก<WBR>กัน และ<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>บัญชี<WBR>การ<WBR>เงิน ไว้<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>ส่ง<WBR>ไป<WBR>ให้<WBR>จำนวน 5 แสน<WBR>บาท เป็น<WBR>เงิน<WBR>ของ<WBR>ส่วน<WBR>ตัว เรา<WBR>มา<WBR>รับ<WBR>ที่<WBR>เมือง<WBR>แรง<WBR>กูน เพราะ<WBR>อยู่<WBR>ทาง<WBR>ใต้<WBR>ของ<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค ลง<WBR>ไป<WBR>ประมาณ 50 กิโลเมตร อัน<WBR>การ<WBR>เดิน<WBR>ธุดงค์ แสวง<WBR>ธรรม<WBR>ตาม<WBR>รอย<WBR>กรรม ก็<WBR>เป็น อัน<WBR>จบ<WBR>ลง<WBR>เท่า<WBR>นี้ และ<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>กรรม<WBR>เก่าๆ ที่<WBR>เรา<WBR>สร้าง<WBR>ไว้ ทำ<WBR>ไว้ จะ<WBR>ตาม<WBR>มาส<WBR>นอง<WBR>อีก โปรด<WBR>อ่าน<WBR>ต่อ<WBR>ไป </DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 43-46) <HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>พบอาคันตุกะพระมหามิตรเดิม

</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER> <DD>เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>อาศัย แบบ<WBR>ต่าง<WBR>แดน<WBR>แล้ว และ<WBR>ท่าน<WBR>ได้<WBR>จัด<WBR>สร้าง<WBR>อาศรม อัน<WBR>กระ<WBR>ทัด<WBR>รัด<WBR>ชั่ว<WBR>คราว โดย<WBR>เอา<WBR>ต้น<WBR>หมาก ต้น<WBR>ตาล<WBR>เป็น<WBR>เสา เอา<WBR>ใบ<WBR>ตอง<WBR>มุง<WBR>หลัง<WBR>คา กั้น<WBR>ฝา<WBR>ด้วย<WBR>เสื่อ<WBR>ลำ<WBR>แพน ให้<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>หลัง<WBR>ยาว 5 ศอก<WBR>กว้าง 4 ศอก พอ<WBR>อยู่<WBR>กัน อย่าง<WBR>สบายๆ แบบ<WBR>สมณะ นับ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>อาศรม<WBR>หลัง<WBR>น้อยๆ แต่<WBR>มัน<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>สุข ทาง<WBR>ใจ<WBR>อย่าง<WBR>เหลือ<WBR>หลาย ยิ่ง<WBR>กว่า<WBR>เวียง<WBR>วัง อัน<WBR>กว้าง<WBR>ใหญ่<WBR>ไพศาล แสน<WBR>สง่า<WBR>งาม ของ<WBR>พระ<WBR>เจ้า<WBR>จักร<WBR>พรรดิ์<WBR>เสีย<WBR>อีก เรา<WBR>อยู่<WBR>รวม<WBR>กับสห<WBR>ธรรมิก ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>กัน แต่<WBR>ก็<WBR>รัก<WBR>กัน ฉัน<WBR>พี่<WBR>น้อง เพราะ<WBR>มี<WBR>พรรษา<WBR>ที่<WBR>บวช<WBR>มา<WBR>พร้อม<WBR>กัน คือ<WBR>ได้<WBR>แค่ 10 พรรษา<WBR>เท่า<WBR>นั้น ท่าน<WBR>มหา<WBR>คุรุปิ<WBR>ตะโก เจ้า<WBR>ของ<WBR>บ้าน<WBR>ท่าน<WBR>กรุณา ได้<WBR>นำ<WBR>เที่ยว แสวง<WBR>บุญ<WBR>ไป<WBR>นมัสการ สถาน<WBR>ที่<WBR>สำคัญๆ ทั่ว<WBR>ทุก<WBR>แห่ง ใน<WBR>ประเทศ<WBR>พม่า แต่<WBR>ท่า<WBR>นอ<WBR>ะมะ<WBR>รา<WBR>ตะนันท พระ<WBR>เนปาล สังขาร<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>แข็ง<WBR>แรง จึง<WBR>อยู่<WBR>เฝ้า<WBR>อาศรม เป็น<WBR>เพื่อน เจ้า<WBR>เก่ง หมา<WBR>คู่<WBR>บารมี<WBR>ของ<WBR>เรา การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>โดย<WBR>รถ<WBR>ไฟ รถ<WBR>ยนต์ เรือ ใช้<WBR>เวลา 15 วัน<WBR>ก็<WBR>กลับ นับ<WBR>ว่า<WBR>ได้<WBR>ไปอภิ<WBR>วาท กราบ<WBR>ไหว้<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์ แทบ<WBR>ทุก<WBR>แห่ง<WBR>ใน<WBR>พม่า ใน<WBR>ยุค<WBR>ก่อน<WBR>นั้น พม่า<WBR>เขา<WBR>มี<WBR>สอง<WBR>เมือง<WBR>หลวง คือ เมือง<WBR>ย่าง<WBR>กุ้ง (แรง<WBR>กูน) เป็น<WBR>เมือง<WBR>หลวง<WBR>ของ<WBR>พม่า<WBR>ใต้ เมือง<WBR>มันฑะเล คือ เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ เป็น<WBR>เมือง<WBR>หลวง<WBR>ของ พม่า<WBR>เหนือ และ<WBR>รัฐ<WBR>เชียง<WBR>ตุง เป็น<WBR>เอก<WBR>ของ<WBR>รัฐ<WBR>ฉาน การ<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>คราว<WBR>นั้น ข้าพเจ้า<WBR>ถวาย<WBR>ค่า<WBR>ใช้<WBR>จ่าย<WBR>ให้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง พอ<WBR>กาล<WBR>เวลา<WBR>จะ<WBR>เข้า<WBR>พรรษา คือ<WBR>เพ็ญ<WBR>ตรง<WBR>กับ<WBR>วัน<WBR>ที่ 20 กรกฎาคม 2491 เป็น<WBR>วัน<WBR>เข้า<WBR>พรรษา ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>ทั้ง<WBR>สอง<WBR>องค์ คือ ท่า<WBR>นอ<WBR>ะมะ<WBR>รานันทะ ท่าน<WBR>เป็น<WBR>รอง<WBR>เจ้า<WBR>คณะ<WBR>ใหญ่ ใน<WBR>เนปาล ท่าน<WBR>ได้<WBR>ถูก<WBR>รัฐบาล<WBR>ประเทศ<WBR>ท่าน นิมนต์<WBR>ให้<WBR>กลับ ส่วน<WBR>ท่าน<WBR>มหา<WBR>เถระ ที่<WBR>ศรี<WBR>ลัง<WBR>กา<WBR>เขา<WBR>ก็<WBR>นิมนต์<WBR>ให้<WBR>กลับ เพราะ<WBR>ท่าน<WBR>ทั้ง<WBR>สอง เป็น<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ผู้<WBR>ทรง<WBR>คุณ<WBR>วุฒิ ระดับ<WBR>ชาติ ท่าน<WBR>กลับ<WBR>ก่อน 5 วัน เหลือ แต่<WBR>เรา<WBR>คน<WBR>เดียว เปลี่ยว<WBR>เอ<WBR>กา มี<WBR>หมา<WBR>แสน<WBR>รู้<WBR>เป็น<WBR>คู่<WBR>ใจ ส่วน<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>นิมนต์<WBR>เรา<WBR>ไป คือ<WBR>ท่าน<WBR>คุรุปิ<WBR>ตะโก ก็<WBR>ถูก<WBR>เรียก<WBR>ตัว นิมนต์<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>อาจารย์<WBR>สอน<WBR>วิชา อยู่<WBR>ที่อ๊<WBR>อกฟอร์ด เมือง<WBR>แคนดี้ เรา<WBR>อยู่<WBR>คน<WBR>เดียว ก็<WBR>เที่ยว<WBR>บริจาค ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>สงเคราะห์ ผู้<WBR>ยาก<WBR>ไร้ สงเคราะห์<WBR>คน<WBR>จน ทั้ง<WBR>ใกล้<WBR>และ<WBR>ไกล เขา<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>ว่า เป็น<WBR>เทพเจ้า<WBR>ผู้<WBR>ใจ<WBR>บุญ ทั้ง<WBR>นี้<WBR>เพราะ ระยะ<WBR>นั้น เป็น<WBR>ระยะ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ผู้<WBR>หนึ่ง ที่<WBR>มี<WBR>เหลือ<WBR>ใช้<WBR>เหลือ<WBR>กิน เงิน<WBR>ใกล้<WBR>จะ<WBR>หมด<WBR>อีก<WBR>แล้ว ก็<WBR>ให้<WBR>ส่ง<WBR>จาก<WBR>เมือง<WBR>ไทย สาม<WBR>ครั้ง<WBR>เป็น<WBR>เงิน 1 ล้าน<WBR>บาท ไป<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>วัด<WBR>วา<WBR>อาราม ทั่ว<WBR>ไป แต่<WBR>ก็<WBR>เหลือ<WBR>วิสัย<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้ ได้<WBR>ดี<WBR>อย่าง<WBR>เดิม เพราะ<WBR>ความ<WBR>เก่า<WBR>แก่ คร่ำ<WBR>คร่า<WBR>ที่<WBR>ผ่าน<WBR>กาล<WBR>เวลา<WBR>มา<WBR>นาน หลาย<WBR>ร้อย<WBR>ปี และ<WBR>แถม<WBR>ยัง<WBR>ถูก<WBR>ทำลาย ด้วย<WBR>ภัย<WBR>สงคราม อีก<WBR>อย่าง<WBR>เหลือ<WBR>คณานับ เพราะ<WBR>เป็น<WBR>สมัย<WBR>หลัง<WBR>สงคราม<WBR>โลก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สอง<WBR>ไม่<WBR>กี่<WBR>ปี จึง<WBR>มี<WBR>คน<WBR>หลาย<WBR>ชาติ ตก<WBR>ค้าง<WBR>อยู่<WBR>จำนวน<WBR>มาก ของ<WBR>ดีๆ งามๆ จึง<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ซาก ที่<WBR>ยัง<WBR>เหลือ<WBR>จริงๆ ก็<WBR>คือ<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ ใน<WBR>ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ผู้<WBR>คน<WBR>ก็<WBR>อด<WBR>อยาก ยาก<WBR>แค้น เศรษฐกิจ<WBR>ก็<WBR>ตก<WBR>ต่ำ คน<WBR>ว่าง<WBR>งาน แต่<WBR>พวก<WBR>โจร พวก<WBR>อันธพาล<WBR>ไม่<WBR>ค่อย<WBR>มี เพราะ<WBR>เขา<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>ศาสนา<WBR>อย่าง<WBR>เคร่งครัด เรา<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>คน<WBR>งาน ช่วย<WBR>ปลูก<WBR>ต้น<WBR>ไม้<WBR>ผล คือ<WBR>ต้น<WBR>มะพร้าว<WBR>ได้<WBR>มาก ค่า<WBR>จ้าง<WBR>แรง<WBR>งาน ก็<WBR>ไม่<WBR>เกิน<WBR>วัน<WBR>ละ 5 บาท (คิด<WBR>เป็น<WBR>เงิน<WBR>ไทย)

<DD>ดัง<WBR>นั้น การ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>ของ<WBR>เรา จึง<WBR>สะดวก<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>คน<WBR>รัก<WBR>นับ<WBR>ถือ เพราะ<WBR>เรา<WBR>เอื้อ<WBR>เฟื้อ<WBR>เกื้อ<WBR>กูล<WBR>เขา ให้<WBR>พ้น<WBR>ภัย คือ<WBR>ความ<WBR>อด<WBR>อยาก<WBR>หิว<WBR>โหย แต่<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>มั่น<WBR>ใจ<WBR>ว่า อัน<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>จัด<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>อยู่<WBR>นั้น ไม่<WBR>ผิด<WBR>กับ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ตั้ง<WBR>ความ<WBR>หวัง<WBR>เอา<WBR>ไว้ เพราะ<WBR>มัน<WBR>รู้<WBR>สึก<WBR>สังหรณ์<WBR>ใจ<WBR>ว่า เคย<WBR>เป็น สถาน<WBR>ที่<WBR>เรา และ<WBR>พวก<WBR>พ้อง<WBR>เคย<WBR>มา<WBR>อยู่<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว แต่<WBR>ก็<WBR>เหลือ<WBR>วิสัย ที่<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>ดี<WBR>อย่าง<WBR>เดิม เพราะ<WBR>ความ<WBR>เก่า<WBR>แก่ คร่ำ<WBR>คร่า ที่<WBR>ผ่าน<WBR>กาล<WBR>เวลา มา<WBR>นาน<WBR>หลาย<WBR>ร้อย<WBR>ปี และ<WBR>แถม<WBR>ยัง<WBR>ถูก<WBR>ทำลาย ด้วย<WBR>ภัย<WBR>สงคราม อีก<WBR>อย่าง เหลือ<WBR>คณานับ เพราะ<WBR>เป็น<WBR>สมัย<WBR>หลัง<WBR>สงคราม<WBR>ที่<WBR>สอง

<DD>เมื่อ<WBR>เพื่อนสห<WBR>ธรรมิก ทั้ง<WBR>สอง<WBR>ท่าน ได้<WBR>กลับ<WBR>ภูมิลำเนา<WBR>ของ<WBR>ท่าน ยัง<WBR>เหลือ<WBR>แต่<WBR>ท่าน<WBR>มหา<WBR>คุรุปิฏะ<WBR>โก ซึ่ง<WBR>ท่าน<WBR>ต้อง<WBR>อยู่<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ทาง คณะ<WBR>สงฆ์ อยู่<WBR>ที่<WBR>กรุง<WBR>แรง<WBR>กุน เหลือ<WBR>แต่<WBR>เรา<WBR>คน<WBR>เดียว เปลี่ยว<WBR>เอ<WBR>กา เหลือ<WBR>อยู่<WBR>แต่ หมา<WBR>คู่<WBR>ใจ<WBR>เท่า<WBR>นั้น แต่<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>การ<WBR>ดู<WBR>แล เยี่ยม<WBR>เยียน จาก<WBR>นัก<WBR>บวช นัก<WBR>บุญ<WBR>ชาว<WBR>พม่า<WBR>ตลอด<WBR>มา และ<WBR>ใน<WBR>ระยะ<WBR>นั้น ถึง<WBR>พม่า<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>อิสระ แต่<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>พึ่ง<WBR>พาม<WBR>หา<WBR>ประเทศ ผู้<WBR>เป็น<WBR>นาย<WBR>อยู่<WBR>อย่าง<WBR>เคย เพราะ<WBR>พึ่ง<WBR>เสร็จ<WBR>สงคราม<WBR>โลก<WBR>ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สอง ไป<WBR>หมาดๆ ทุกๆ ชาติ แม้<WBR>แต่<WBR>ไทย<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>ย่ำ<WBR>แย่ ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>เศรษฐกิจ การ<WBR>เมือง และ<WBR>สังคม ทุกข์<WBR>ระทม<WBR>กัน<WBR>ไป<WBR>ทั้ง<WBR>เอเซีย ดัง<WBR>นั้น ผู้<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>สร้าง<WBR>มิตร<WBR>ได้<WBR>ดี<WBR>ที่<WBR>สุด ก็<WBR>คือ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>เงิน ที่<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ เพื่อน<WBR>มนุษย์ ข้าพเจ้า<WBR>จึง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ขั้น<WBR>ที่ หา<WBR>มิตร<WBR>สหาย<WBR>พวก<WBR>พ้อง<WBR>ได้<WBR>ยาก ผู้<WBR>ตก<WBR>ยาก<WBR>จึง<WBR>ยื่น<WBR>มือ<WBR>รับ เพราะ<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>ให้<WBR>กับ<WBR>ให้ ช่วย<WBR>กับ<WBR>ช่วย ด้วย<WBR>ทุน<WBR>ทรัพย์<WBR>ของ<WBR>ตน<WBR>เอง แต่<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา ใน<WBR>เมือง<WBR>นี้<WBR>ชื่อ Dhammayancy Phocho ของ<WBR>เขา ยัง<WBR>มี<WBR>สภาพ<WBR>เหมือน<WBR>เดิม และ<WBR>ยัง<WBR>สวย<WBR>งาม<WBR>อร่าม<WBR>ตา น่า<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ อยู่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้

<DD>และ<WBR>มี<WBR>อีก<WBR>อย่าง ที่<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>เขา<WBR>ยก<WBR>ย่อง ว่า<WBR>เรา<WBR>มี<WBR>เสน่ห์<WBR>กับ<WBR>สัตว์<WBR>ปีก คือ<WBR>อี<WBR>กา พอ<WBR>ตื่น<WBR>เช้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา มัน<WBR>จะ<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>โผ<WBR>ผิน บิน<WBR>มา<WBR>ขอ<WBR>กิน บาง<WBR>ที<WBR>มัน จับ<WBR>หัว จับ<WBR>บ่า<WBR>ส่ง<WBR>เสียง<WBR>ร้อง เกรียว<WBR>กราว<WBR>ไป<WBR>หมด ไม่<WBR>ว่า<WBR>ไป<WBR>ที่<WBR>ไหน ณ เมือง<WBR>ใด ข้าพเจ้า<WBR>มี<WBR>นิสัย เข้า<WBR>ได้<WBR>กับ<WBR>อี<WBR>กา ตื่น<WBR>เช้า<WBR>ขึ้น<WBR>มา ก่อน<WBR>ออก<WBR>เดิน<WBR>ทาง ก็<WBR>ต้อง<WBR>ทำ<WBR>บุญ เลี้ยง<WBR>อี<WBR>กา<WBR>ทุก<WBR>วัน แล้ว<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>บิน<WBR>ออก<WBR>หน้า<WBR>ไป<WBR>ส่ง แม้<WBR>แต่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>อยู่ ที่<WBR>บริเวณ<WBR>วัด<WBR>จำนวน<WBR>มาก หาก<WBR>ผู้<WBR>ใด<WBR>ไป<WBR>นั่ง<WBR>อยู่<WBR>นานๆ มัน<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>ขับ<WBR>ไล่ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ไป<WBR>ก็<WBR>โดน<WBR>แย่ง ขโมย<WBR>เอา<WBR>ของ<WBR>ให้<WBR>ได้ ยิ่ง<WBR>คราว<WBR>ไป<WBR>อยู่<WBR>เมือง<WBR>พะ<WBR>โค ยิ่ง<WBR>มาก<WBR>ใหญ่ ค่า<WBR>อาหาร<WBR>กา<WBR>สมัย<WBR>นั้น วัน<WBR>ละ<WBR>ไม่<WBR>ต่ำ<WBR>ร้อย<WBR>บาท ดัง<WBR>นั้น คน<WBR>พม่า และ<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ คือ<WBR>ภาษา<WBR>พม่า เขา<WBR>เรียก<WBR>เรา<WBR>ว่า ตั่ง<WBR>ข่า<WBR>แก ตั่ง<WBR>ข่า<WBR>แปล<WBR>ว่า<WBR>พระ ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>มัน<WBR>จึง<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า ตุ๊<WBR>เจ้า<WBR>กา ถือ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>อัศจรรย์ ที่<WBR>เรียก<WBR>อี<WBR>กา มา<WBR>กิน<WBR>อาหาร<WBR>ใน<WBR>มือ<WBR>ได้ หา<WBR>ยาก นอก<WBR>จาก<WBR>อี<WBR>กา<WBR>แล้ว ยัง<WBR>มี<WBR>นก<WBR>ป่า ที่<WBR>รู้<WBR>ภาษา<WBR>ของ<WBR>เขา เรียก<WBR>มัน<WBR>บิน<WBR>มา<WBR>เป็น<WBR>ร้อยๆ แต่<WBR>ละ<WBR>วัน เช้า<WBR>เย็น<WBR>ต้อง<WBR>เลี้ยง<WBR>ข้าว<WBR>ฟ่าง ข้าวโพด ถั่ว และ<WBR>ผัก<WBR>ต่างๆ ก็<WBR>ต้อง<WBR>ซื้อ มา<WBR>เตรียม<WBR>ไว้ คติ<WBR>ภาษา<WBR>จีน<WBR>บอก<WBR>ว่า อี<WBR>กา<WBR>เป็น<WBR>สัตว์<WBR>ที่<WBR>เลี้ยง<WBR>ไม่<WBR>เชื่อง และ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใครๆ จะ<WBR>สามารถ<WBR>เรียก<WBR>อี<WBR>กา มา<WBR>กิน<WBR>ข้าว<WBR>ใน<WBR>มือ<WBR>ได้ เมื่อ<WBR>เขา<WBR>เห็น<WBR>เรา<WBR>เรียก<WBR>ได้ ทำ<WBR>ได้<WBR>จริง ซึ่ง<WBR>ฝืน<WBR>คำ<WBR>พังเพย เขา<WBR>จึง<WBR>เลื่อม<WBR>ใส<WBR>ว่า หา<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>อีก<WBR>แล้ว

<DD>ใน<WBR>คืน<WBR>วัน<WBR>หนึ่ง เท่า<WBR>ที่<WBR>จด<WBR>บัน<WBR>ทึก<WBR>เอา<WBR>ไว้ คือ<WBR>เวลา<WBR>เที่ยง<WBR>คืน วัน<WBR>พุธ<WBR>ที่ 17 พฤศจิ<WBR>กายน 2491 ทาง<WBR>จันทรคติ คือ<WBR>เป็น<WBR>วัน<WBR>เพ็ญ เห็น<WBR>ดวง<WBR>จันทร์ เต็ม<WBR>ดวง บน<WBR>ท้อง<WBR>ฟ้า ได้<WBR>มอง<WBR>เห็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ<WBR>ผู้<WBR>เฒ่า เดิน<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>นั่ง<WBR>ลง<WBR>บน<WBR>แคร่ ที่<WBR>เรา<WBR>ทำ<WBR>ไว้ แสง<WBR>ไฟ<WBR>เทียน<WBR>หลาย<WBR>เล่ม ที่<WBR>เรา<WBR>จุด<WBR>ไว้ สว่าง<WBR>ไสว<WBR>รอบ<WBR>บริเวณ ทั้ง<WBR>นี้<WBR>เพราะ จิต<WBR>นิจสัย<WBR>ของ<WBR>เรา ชอบ<WBR>แสง<WBR>ไฟ ชอบ<WBR>มอง<WBR>ไฟ เพ่ง<WBR>ไฟ เอา<WBR>ไฟ<WBR>เป็น<WBR>อารมณ์ ซึ่ง<WBR>ภาษา<WBR>สมณะ<WBR>เขา<WBR>เรียก พวก<WBR>เพ่งเต<WBR>โชก<WBR>สิ<WBR>ณ และ<WBR>เพ่ง<WBR>มอง<WBR>แสง<WBR>ไฟ แสง<WBR>เดือน ใน<WBR>น้ำ (เงา<WBR>ไฟ<WBR>เงา<WBR>เดือน) ใน<WBR>น้ำ<WBR>เป็น<WBR>อารมณ์ มัน<WBR>จะ<WBR>ถึง<WBR>ให้<WBR>จิต<WBR>สงบ<WBR>ได้<WBR>ง่าย ใน<WBR>อารมณ์<WBR>เดียว

<DD>เมื่อ<WBR>พระ<WBR>ผู้<WBR>เฒ่า<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>เคารพ ท่าน<WBR>นั่ง<WBR>ลง<WBR>แล้ว ข้าพเจ้า<WBR>รีบ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>กราบ<WBR>นมัสการ การ<WBR>เรียน<WBR>ถาม<WBR>ท่าน เป็น<WBR>ภาษา<WBR>สมณะ<WBR>ว่า ข<WBR>ะมะ<WBR>นิ<WBR>ยังภันเต ท่าน<WBR>ตอบ<WBR>ทัน<WBR>ที คะ<WBR>มะ<WBR>นิ<WBR>ยัง<WBR>อาวุโส (คำ<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>ภาษา<WBR>พระ<WBR>ท่าน ถาม<WBR>กัน<WBR>เป็น<WBR>ภาษามคธ) ตาม<WBR>ธรรม<WBR>เนียม ท่าน<WBR>ถาม<WBR>ถึง<WBR>สาร<WBR>ทุกข์<WBR>สุก<WBR>ดิบ ตลอด<WBR>ทั้ง<WBR>การ<WBR>จำ<WBR>จาก พลัด<WBR>บ้าน<WBR>พลัด<WBR>เมือง<WBR>มา ผ่าน<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>เลา<WBR>กา ป่า<WBR>พง<WBR>ดง<WBR>ดอน<WBR>อัน<WBR>กันดาร อัน<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>นี้ บ้าน<WBR>นี้ สถาน<WBR>ที่<WBR>นี้ คุณ<WBR>ประสงค์<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>กรรม ใช้<WBR>เวร และ<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ ผู้<WBR>อื่น สัตว์<WBR>อื่น<WBR>นั้น คุณ<WBR>ทำ<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ใน<WBR>ทาง<WBR>ที่<WBR>เห็น<WBR>เป็น<WBR>รูป<WBR>ธรรม คือ<WBR>คุณ<WBR>เสีย<WBR>สละ ทุน<WBR>ทรัพย์<WBR>ภาย<WBR>นอก<WBR>ไป<WBR>มาก<WBR>แล้ว ผล<WBR>ตอบ<WBR>แทน<WBR>ก็<WBR>คือ ได้<WBR>มิตร<WBR>ภาพ<WBR>ทั้ง<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>คน และ<WBR>สัตว์<WBR>จำนวน<WBR>มาก ยาก<WBR>ที่<WBR>มนุษย์<WBR>อื่นๆ เขา<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ได้ เลี้ยง<WBR>ได้ เป็น<WBR>เพื่อน<WBR>กับ<WBR>มัน<WBR>ได้ คือ<WBR>อี<WBR>กา เรา<WBR>มา<WBR>เห็น<WBR>เข้า รู้<WBR>สึก<WBR>ประทับ<WBR>ใจ ใน<WBR>พลัง<WBR>จิต<WBR>เมตตา<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>คุณ แต่<WBR>ขอ<WBR>เตือน<WBR>ว่า ตราบ<WBR>ใด<WBR>ที่<WBR>จิต<WBR>ใจ<WBR>เรา ยัง<WBR>มอง<WBR>ไม่<WBR>เห็น<WBR>ตัว<WBR>ตน ของ<WBR>ตน<WBR>เอง ทั้ง<WBR>สาม<WBR>ตัว<WBR>แล้ว จิต<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>ยัง<WBR>มืด<WBR>บอด<WBR>อยู่ อัน<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>แต่<WBR>ละ<WBR>คน มี<WBR>ตน<WBR>มี<WBR>ตัว<WBR>อยู่<WBR>สาม<WBR>ชั้น สาม<WBR>ตัว คือ หนึ่ง<WBR>ตัว<WBR>จริง ที่<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>บิดา<WBR>มารดา<WBR>ผู้<WBR>สร้าง<WBR>มา สอง<WBR>ตัว<WBR>เป็น สาม<WBR>ตัว<WBR>แฝง อัน<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>ลึก<WBR>ลับ ที่<WBR>อิง<WBR>แอบ<WBR>แนบ<WBR>ซ้อน อยู่<WBR>กับ<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>ทุกๆ คน<WBR>นั้น อัน<WBR>ตัว<WBR>นี้<WBR>สำคัญ<WBR>มาก หาก<WBR>คุณ<WBR>ค้น<WBR>พบ และ<WBR>เอา<WBR>ออก<WBR>มา<WBR>ใช้<WBR>ได้<WBR>แล้ว เท่า<WBR>กับ<WBR>ได้<WBR>ที่<WBR>พึ่ง<WBR>อัน<WBR>ประเสริฐ<WBR>ที่<WBR>สุด ที่<WBR>มนุษย์<WBR>ปุถุชน<WBR>คน<WBR>ธรรม<WBR>ดา ก็<WBR>ค้น<WBR>หา<WBR>ได้ เพราะ<WBR>มัน อยู่<WBR>ใน<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>นี้<WBR>เอง แต่<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>ลืม<WBR>จะ<WBR>ใช้<WBR>ก็<WBR>แต่<WBR>ตัว<WBR>จริง คือ<WBR>ตัว<WBR>ตน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>รูป กาย แขน ขา ตีน มือ หู ตา จมูก ลิ้น รวม<WBR>กัน<WBR>เป็น<WBR>ร่าง<WBR>กาย<WBR>นี้ เรา<WBR>ใช้<WBR>งาน มัน<WBR>ทุก<WBR>วัน และ<WBR>มัน<WBR>ก็<WBR>รีบ<WBR>ใช้ ตาม<WBR>แต่<WBR>ความ<WBR>นึก ความ<WBR>คิด จิต<WBR>ใจ<WBR>จะ<WBR>สั่ง<WBR>ให้<WBR>ทำ ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>สอง คือ<WBR>ตัว<WBR>เป็น อัน<WBR>ตัว<WBR>นี้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>มา จาก<WBR>การ<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR>สมมุติ ให้<WBR>เป็น<WBR>โน่น<WBR>เป็น<WBR>นี่ เป็น<WBR>พระ เป็น<WBR>ชี เป็น<WBR>สตรี<WBR>บุรุษ เป็น<WBR>อะไร<WBR>ต่อ<WBR>มิ<WBR>อะไร<WBR>สารพัด ตาม<WBR>แต่<WBR>สังคม<WBR>เขา<WBR>จะ<WBR>ให้<WBR>เป็น อัน<WBR>ตัว<WBR>เป็น<WBR>ที่<WBR>กล่าว<WBR>มา<WBR>นี้ เรา<WBR>ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>สังคม ได้<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>คน<WBR>อื่น ผู้<WBR>อื่น เขา<WBR>สมมุติ<WBR>ให้ ส่วน<WBR>ตัว<WBR>ที่<WBR>สาม<WBR>คือ ตัว<WBR>แฝง ร่าง<WBR>แฝง<WBR>นี้<WBR>เอง ที่<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>เตือน<WBR>คุณ ให้<WBR>รีบ<WBR>ค้น<WBR>คว้า<WBR>หา<WBR>ให้<WBR>พบ ให้<WBR>เร็ว<WBR>ที่<WBR>สุด เพราะ<WBR>มัน<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>อื่น มัน<WBR>อิง<WBR>แอบ<WBR>แนบ<WBR>ชิด ติด<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ของ<WBR>ท่าน<WBR>เอง อัน<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>นี้ เรา<WBR>จะ<WBR>รู้<WBR>เอง เห็น<WBR>เอง เป็นปัจจัต<WBR>ตัง รู้<WBR>เฉพาะ<WBR>ตน<WBR>เท่า<WBR>นั้น ถ้า<WBR>ท่าน<WBR>หา<WBR>ไม่<WBR>พบ<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>นี้<WBR>แล้ว ท่าน<WBR>จะ<WBR>ลำบาก เพราะ<WBR>กรรม<WBR>เก่า จะ<WBR>มา<WBR>ตาม<WBR>สนอง<WBR>ท่าน<WBR>ใน<WBR>ไม่<WBR>ช้า<WBR>นี้ แต่<WBR>ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า ท่าน<WBR>ยัง<WBR>ค้น<WBR>คว้า<WBR>ไม่<WBR>เจอ<WBR>แน่ จะ<WBR>เจอ<WBR>ได้<WBR>ก็<WBR>เมื่อ<WBR>ชีวิต เผชิญ<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>วิกฤต<WBR>อย่าง<WBR>รุน<WBR>แรง<WBR>เท่า<WBR>นั้น นี่<WBR>เรา<WBR>มา<WBR>เตือน เตือน<WBR>คน<WBR>ใจ<WBR>บุญ เตือน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>คุณ<WBR>ประ<WBR>โยชน์<WBR>ให้<WBR>สังคม ผม<WBR>ลา<WBR>ล่ะ ขัด<WBR>ข้อง<WBR>อะไร<WBR>ส่ง<WBR>ใจ<WBR>ถึง<WBR>เรา เรา<WBR>ชื่อโล<WBR>กุตโล-เถ<WBR>โร<WBR>คุณ เอา<WBR>ชื่อ<WBR>นี้<WBR>ขึ้น<WBR>ก่อน แล้ว<WBR>ก็<WBR>ใช้<WBR>คำ<WBR>พระ<WBR>อุปัชฌาย์<WBR>เรียก<WBR>นาค ก็<WBR>จะ<WBR>พบ<WBR>กัน<WBR>ได้<WBR>ทุก<WBR>เมื่อ ลา<WBR>ล่ะ<WBR>สวัสดี เสร็จ<WBR>แล้ว<WBR>พระ<WBR>เถระ<WBR>ผู้<WBR>เฒ่า ก็<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ความ<WBR>มืด ท่ามกลาง<WBR>แสง<WBR>จันทร์ และ<WBR>แสง ประทีป<WBR>นั้น<WBR>เอง เรา<WBR>จึง<WBR>มา<WBR>คิด ท่าน<WBR>เมือง<WBR>ซา<WBR>ปัง<WBR>โก ระหว่าง<WBR>เมือง<WBR>ยาง<WBR>เซะ ต่อ<WBR>กับ<WBR>เมือง<WBR>ลา<WBR>ละ ที่<WBR>ประเทศ<WBR>ทิเบต ท่าน<WBR>ได้<WBR>เทศน์<WBR>ให้<WBR>ฟัง ขณะ<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ถูก<WBR>ขัง<WBR>ตัว ด้วย น้ำ<WBR>แข็ง<WBR>ที่<WBR>ภู<WBR>เขา<WBR>หิมาลัย เมื่อ พ.ศ. 2484 ครั้ง<WBR>ที่<WBR>สอง<WBR>ท่าน<WBR>มาบ<WBR>อก<WBR>ที่<WBR>พัก<WBR>อาศัย คือ<WBR>ถ้ำ<WBR>ชัย<WBR>มงคล กับ<WBR>ท่าน<WBR>อาจารย์<WBR>วัง บน<WBR>เขา<WBR>ลัง<WBR>กา<WBR>ประเทศ<WBR>ไทย เมื่อ<WBR>ปี 2485 </DD>

 

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 47-62) <HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>ก่อนกลับเมืองไทยยังมีจิตอาลัยเมืองพม่า

</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER> <DD>อัน<WBR>ประเทศ<WBR>เมียนม่า ที่<WBR>ข้า<WBR>ได้<WBR>คาด<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>ว่า<WBR>เรา<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ทำไม เพราะ<WBR>ความ<WBR>เจริญ ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>เศรษฐกิจ สังคม มัน<WBR>ต่ำ<WBR>ต้อย ด้อย<WBR>พัฒนา<WBR>ที่<WBR>สุด และ<WBR>มนุษย์<WBR>เมือง<WBR>นี้ สมัย<WBR>โบราณ มัน<WBR>เป็น<WBR>พาล<WBR>เกเร เข้า<WBR>ไป<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>ทารุณ<WBR>คน<WBR>ไทย ให้<WBR>ล้ม<WBR>ตาย<WBR>ไป เป็น<WBR>จำนวน<WBR>มาก<WBR>นับ<WBR>ไม่<WBR>ถ้วน แล้ว<WBR>ยัง<WBR>เผา<WBR>ผลาญ<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ที่<WBR>เจริญ<WBR>รุ่ง<WBR>เรือง<WBR>ให้<WBR>ย่อย<WBR>ยับ ดัง<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>คิด<WBR>เอา<WBR>ไว้ และ<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>เห็น<WBR>มา เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ผ่าน<WBR>เมือง<WBR>อยุธยา<WBR>ที<WBR>ไร น้ำ<WBR>ตา<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ไหล<WBR>ทุก<WBR>ที เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น จึง<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>แก่<WBR>ใจ<WBR>ใน<WBR>อัน<WBR>ที่<WBR>อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>รู้ อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ดู อยาก<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>มัน<WBR>ไอ้<WBR>เจ้า<WBR>หม่อง เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ใจ แต่<WBR>ก็<WBR>เป็น<WBR>เพราะ<WBR>บุพกรรม<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ทำ ที่<WBR>เรา<WBR>สร้าง<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>อดีต<WBR>ชาติ ที่<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>ลึก<WBR>ลับ<WBR>เหนือ<WBR>จิต<WBR>ใจ บังคับ<WBR>ให้<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>มา แต่<WBR>การ<WBR>มา<WBR>ของ<WBR>เรา เรา<WBR>มา<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>ฝัน<WBR>ทาง<WBR>มโน<WBR>ภาพ ฝัน<WBR>ความ<WBR>คิด<WBR>เห็น อาจ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>เวร<WBR>กรรม ที่<WBR>เรา<WBR>มอง<WBR>ย้อน<WBR>อดีต<WBR>ไม่<WBR>เห็น จึง<WBR>จำ<WBR>เป็น<WBR>ต้อง<WBR>ไป<WBR>ตาม<WBR>คำ<WBR>ร้อง<WBR>ขอ ของ<WBR>ทวย<WBR>เทพ<WBR>เทวดา ให้<WBR>ข้า<WBR>ต้อง<WBR>ผ่าน<WBR>ป่า<WBR>ดง มา<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>ยาก<WBR>ลำบาก อย่าง<WBR>แสน<WBR>สาหัส แบบ<WBR>เสี่ยง<WBR>ตาย<WBR>เอา<WBR>ดาบ<WBR>หน้า ใช้<WBR>เวลา<WBR>เดิน<WBR>ทาง<WBR>ด้วย<WBR>เท้า<WBR>เปล่า<WBR>ถึง 40 วัน รวม<WBR>เวลา<WBR>พัก<WBR>เอา<WBR>แรง<WBR>ถึง 50 วัน เมื่อ<WBR>มา<WBR>ถึง และ<WBR>ได้<WBR>สัมผัส<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>วิญญาณ<WBR>ทาง<WBR>ฝัน<WBR>แล้ว จึง<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>รู้<WBR>เรื่อง<WBR>ราว ความ<WBR>เป็น<WBR>มา<WBR>ของ<WBR>กรุ<WBR>งอ<WBR>โยธ<WBR>ยา แต่<WBR>ครั้ง<WBR>แรก<WBR>นั้น มี<WBR>เหตุ<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ลูก<WBR>น้อง<WBR>ลูก<WBR>แถว ของ<WBR>ผู้<WBR>มี<WBR>อำนาจ<WBR>สูง<WBR>สุด<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>เอง ที่<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>ตา<WBR>ดู หู<WBR>ฟัง ความ<WBR>ทุกข์<WBR>ร้อน<WBR>ความ<WBR>เห็น ของ<WBR>ประชา<WBR>ชน<WBR>ผู้<WBR>อยู่<WBR>ใต้<WBR>อำนาจ<WBR>บริวาร ผู้<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>ผู้<WBR>บริหาร<WBR>ชั้น<WBR>สูง ใช้<WBR>อำนาจ<WBR>ไม่<WBR>เป็น<WBR>ธรรม บ้า<WBR>อำนาจ บ้า<WBR>ยศ เห็น<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>เป็น<WBR>เทวดา นึก<WBR>ว่า<WBR>เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>ให้<WBR>อำนาจ เห็น<WBR>ชาว<WBR>ประชา<WBR>เป็น<WBR>สัตว์<WBR>ดิรัจฉาน<WBR>เดิน<WBR>ดิน ใคร<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>ใช้<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>กิน<WBR>ข้า<WBR>ไม่<WBR>รู้ ขอ<WBR>ให้<WBR>กู<WBR>และ<WBR>พวก<WBR>พ้อง<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ก็<WBR>พอ<WBR>แล้ว ประชา<WBR>ชน<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ว่า<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>พึ่ง<WBR>ใคร ก็<WBR>หัน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>ไส้<WBR>ศึก<WBR>ให้<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ เข้า<WBR>มา<WBR>อาละวาด แย่ง<WBR>ชิง<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า<WBR>กัน แบบ<WBR>เกลือ<WBR>เป็น<WBR>หนอน พม่า<WBR>ก็<WBR>ดี มอญ<WBR>ก็<WBR>ดี เขา<WBR>เข้า<WBR>มา<WBR>ตี<WBR>มา<WBR>เข่น<WBR>ฆ่า เฉพาะ<WBR>พวก<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ ของ<WBR>พวก<WBR>ลูก<WBR>แถว แล้ว<WBR>กวาด<WBR>ต้อน<WBR>ไป<WBR>เป็น<WBR>จำเลย ส่วน<WBR>ผู้<WBR>ที่<WBR>เคย<WBR>รับ<WBR>ใช้<WBR>เขา เขา<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ด้วย ก็<WBR>สม<WBR>น้ำ<WBR>หน้า<WBR>แล้ว ที่<WBR>พวก<WBR>บ้า<WBR>ยศ บ้า<WBR>ยอ พวก<WBR>ชอบ<WBR>ประจบ<WBR>สอพลอ คน<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>พอ<WBR>ใจ<WBR>ก็<WBR>ยก<WBR>พวก<WBR>มา เผา<WBR>บ้าน<WBR>เผา<WBR>เมือง ตลอด<WBR>เวียง<WBR>วัง<WBR>ให้<WBR>พินาศ ก็<WBR>คน<WBR>ไท<WBR>นี้<WBR>เอง ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>ผิด<WBR>กับ<WBR>สมัย<WBR>พฤษภา<WBR>ทมิฬ เขา<WBR>เผา<WBR>เพราะ<WBR>ความ<WBR>แค้น แค้น<WBR>ให้<WBR>พวก<WBR>หยิ่ง<WBR>ยะโส มัว<WBR>เมา<WBR>ใน<WBR>อำนาจ ไม่<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>นิวาส<WBR>ตน<WBR>ที่<WBR>อยู่<WBR>ต่อ<WBR>ไป ก็<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>นี้<WBR>เอง<WBR>ช่วย<WBR>กัน<WBR>เผา ตัว<WBR>เรา<WBR>เอง<WBR>ยัง<WBR>ต้อง<WBR>โหม<WBR>โรง<WBR>กับ<WBR>เขา<WBR>ไป<WBR>ด้วย เขา<WBR>จึง<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ดี มี<WBR>ไมตรี<WBR>ช่วย<WBR>เหลือ<WBR>กัน<WBR>แล้ว มัน<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ด้วย ไป<WBR>ช่วย<WBR>ทรมาน พวก<WBR>บ้า<WBR>ยศ<WBR>บ้า<WBR>อย่าง<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>จาก<WBR>โลก<WBR>มนุษย์ ผล<WBR>สุด<WBR>ท้าย เจ้า<WBR>เหนือ<WBR>หัว<WBR>ของ<WBR>ไทย คือ<WBR>พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>ราธิ<WBR>ราช พอ<WBR>หมด<WBR>อำนาจ<WBR>วาสนา ประกอบ<WBR>กับ<WBR>โรค<WBR>โรคา<WBR>มา<WBR>ประดัง สังขาร<WBR>สู้<WBR>ไม่<WBR>ไหว ก็<WBR>ไป<WBR>สิ้น<WBR>ใจ<WBR>สวรรคต<WBR>ที่<WBR>เขต<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ<WBR>นี้<WBR>เอง จึง<WBR>น่า<WBR>สงสาร<WBR>ท่าน บ้าน<WBR>เมือง<WBR>จะ<WBR>ฉิบ<WBR>หาย เพราะ<WBR>บริวาร<WBR>แท้ๆ อัน<WBR>คน<WBR>ชาว<WBR>พม่า<WBR>จริงๆ นั้น เขา<WBR>ใจ<WBR>บุญ<WBR>เป็น<WBR>ชาว<WBR>พุทธ<WBR>เต็ม<WBR>ร้อย จุด<WBR>เด่น<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ของ<WBR>เขา คือ<WBR>สิ่ง<WBR>ศักดิ์<WBR>สิทธิ์ ใน<WBR>ทาง<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>ศาสนา เช่น วัด<WBR>วา<WBR>อาราม โบสถ์ วิหาร เจดีย์ วัตถุ<WBR>ที่<WBR>สวยๆ<WBR>งามๆ ตั้ง<WBR>แต่<WBR>สมัย<WBR>อดีต ก็<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ทรุด<WBR>โทรม<WBR>เลย หลายๆ เมือง ที่<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>เจดีย์ ทุก<WBR>ที่<WBR>ทุก<WBR>สถาน เขา<WBR>ช่วย<WBR>กัน<WBR>อภิบาล<WBR>ปก<WBR>ป้อง<WBR>ไว้<WBR>อย่าง<WBR>ดี เช่น<WBR>เจดีย์ชเว<WBR>ดา<WBR>กอง เดิม<WBR>ชื่อ<WBR>กุ<WBR>รุง<WBR>ตะเล เป็น<WBR>ของ<WBR>พวก<WBR>มอญ<WBR>สร้าง<WBR>ไว้<WBR>ก่อน อันศัพย์<WBR>คำ<WBR>ว่า<WBR>ตะเล ตะเล แปล<WBR>ว่า ภู<WBR>เขา ซึ่ง<WBR>ไม่<WBR>ผิด<WBR>กัน<WBR>เลย<WBR>กับ<WBR>ภาษา<WBR>สิงหล ที่<WBR>เขา<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ว่าม<WBR>หิน<WBR>ตะเล เพราะ<WBR>เป็น<WBR>สถาน<WBR>ที่ พระ<WBR>เจ้า<WBR>เท<WBR>วานัมปิ พบ<WBR>กับ<WBR>พร<WBR>ะม<WBR>หินท<WBR>เถระ<WBR>ที่<WBR>นั้น จึง<WBR>ได้<WBR>ตั้ง<WBR>ชื่อ<WBR>ว่า<WBR>มะ<WBR>หิน<WBR>ตะเล ส่วน<WBR>กรุง<WBR>ตะเล<WBR>ที่<WBR>ประเทศ<WBR>พม่า ก็<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ศัพท์<WBR>เดียว<WBR>กัน ส่วน<WBR>พะ<WBR>โค ซึ่ง<WBR>ก่อน<WBR>ชื่อ<WBR>เมือง<WBR>หง<WBR>สาว<WBR>ดี<WBR>นั้น ก็<WBR>มี Dhammayangi Temble เป็น<WBR>ภาษา<WBR>อังกฤษ แต่<WBR>ชาว<WBR>เมือง<WBR>เขา<WBR>เรียก ธรรมะ<WBR>ย่าน<WBR>จี Demmagangi ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>พุทธ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>ใหญ่<WBR>โต น่า<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ และ<WBR>ยัง<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>รูป สร้าง<WBR>ด้วย<WBR>หิน<WBR>อ่อน<WBR>หลาย<WBR>พัน<WBR>องค์ ตั้ง<WBR>เรียง<WBR>ราย<WBR>กัน<WBR>น่า<WBR>เลื่อม<WBR>ใส ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>แตะ<WBR>ต้อง ส่วน<WBR>เมือง<WBR>อัง<WBR>วะ คือ<WBR>บ้าน<WBR>ทะเล ปัจจุบัน<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>เจดีย์<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด และ<WBR>อีก<WBR>แห่ง<WBR>คือ<WBR>พระ<WBR>ธาตุสัม<WBR>พุทธ<WBR>รูป ห้า<WBR>แสน<WBR>แปด<WBR>หมื่น สอง<WBR>พัน<WBR>ห้า<WBR>ร้อย ห้า<WBR>สิบ<WBR>เจ็ด<WBR>องค์ ซึ่ง<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>พุทธ<WBR>รูป<WBR>หิน<WBR>อ่อน<WBR>องค์<WBR>ใหญ่ ประทับ<WBR>อยู่<WBR>ถึง<WBR>แปด<WBR>หมื่น<WBR>สี่<WBR>พัน<WBR>องค์ รูป<WBR>พระ<WBR>อรหันต์<WBR>อีก<WBR>ห้า<WBR>พัน<WBR>องค์ พระ<WBR>เจดีย์<WBR>เล็ก<WBR>หุ้ม<WBR>ทอง<WBR>สอง<WBR>พัน<WBR>กว่า<WBR>องค์ ก็<WBR>ยัง<WBR>ทรง<WBR>ประดิษฐาน<WBR>อยู่<WBR>อย่าง<WBR>ดี และ<WBR>อย่าง<WBR>เดิม ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>เคลื่อน<WBR>ย้าย<WBR>แตะ<WBR>ต้อง พระ<WBR>สวยๆ อย่าง<WBR>นั้น ถ้า<WBR>เป็น<WBR>เมือง<WBR>ไทย เมือง<WBR>พุทธ<WBR>แต่<WBR>สำ<WBR>มโน<WBR>ครัว แต่<WBR>ส่วน<WBR>ตัว<WBR>นั้น หัว<WBR>ขโมย<WBR>พระ<WBR>ไป<WBR>ขาย พระ<WBR>พุทธ<WBR>รูป<WBR>เหล่า<WBR>นั้น<WBR>คง<WBR>ไม่<WBR>เหลือ<WBR>แล้ว ขน<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ขาย<WBR>หมด พม่า<WBR>เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>การ<WBR>ค้า<WBR>ขาย ถ้า<WBR>ขาย<WBR>พระ<WBR>เป็น<WBR>สิน<WBR>ค้า ถือ<WBR>ว่า<WBR>เป็น<WBR>บาป<WBR>หนัก เท่า<WBR>กับ<WBR>ขาย<WBR>พ่อ<WBR>กิน และ<WBR>มี<WBR>ถิ่น<WBR>อื่นๆ อีก<WBR>ทั้ง<WBR>เขต<WBR>พม่า เขา<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>สิ่ง<WBR>สัก<WBR>กา<WBR>ระ<WBR>บูชา คือ<WBR>พระ<WBR>ธาตุ<WBR>เจดีย์ ตั้ง<WBR>เป็น<WBR>ศรี<WBR>สง่า<WBR>น่า<WBR>เลื่อม<WBR>ใส<WBR>ไป<WBR>ทุก<WBR>แห่ง<WBR>หน ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>กล้า<WBR>ขุด<WBR>ค้น<WBR>ทำลาย เหมือน<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>เลย แล้ว<WBR>ยัง<WBR>จะ<WBR>เห็น<WBR>ว่า พม่า<WBR>ร้าย<WBR>ได้<WBR>อย่าง<WBR>ไร<WBR>แต่<WBR>ที่<WBR>มัน<WBR>รบ<WBR>รา<WBR>ฆ่า<WBR>ฟัน<WBR>กัน<WBR>อยู่<WBR>ทุก<WBR>วัน<WBR>นี้ ก็<WBR>ไม่<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>ศาสนา มัน<WBR>เกี่ยว<WBR>กับ<WBR>ความ<WBR>บ้า<WBR>อำนาจ ของ<WBR>คน<WBR>มี<WBR>กิเลส<WBR>หนา<WBR>เท่า<WBR>นั้น แม้<WBR>แต่<WBR>เขมร<WBR>ก็<WBR>ถือ<WBR>อำนาจ<WBR>อีก ส่วน<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>เรา เรา<WBR>มี<WBR>หลัก<WBR>ชัย<WBR>อัน<WBR>ยิ่ง<WBR>ใหญ่ คือ องค์<WBR>พระ<WBR>มหา<WBR>กษัตริย์ ผู้<WBR>ทรง<WBR>ตั้ง<WBR>อยู่<WBR>ใน<WBR>ทศ<WBR>ธรรม<WBR>นิ<WBR>ราช ตั้ง<WBR>อยู่<WBR>บน<WBR>ดวง<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>ชาติ ถ้า<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>พระ<WBR>องค์<WBR>แล้ว อะไร<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น ขอ<WBR>ให้<WBR>คิด<WBR>เอา<WBR>เถิด นี้<WBR>ข้าพเจ้า<WBR>ผู้<WBR>เขียน<WBR>เขียน<WBR>ขึ้น<WBR>มา เพราะ<WBR>ได้<WBR>ไป<WBR>เห็น<WBR>มา<WBR>กับ<WBR>ตา เป็น<WBR>ได้<WBR>ยิน<WBR>มา<WBR>กับ<WBR>หู ไป<WBR>อยู่<WBR>กับ<WBR>พม่า<WBR>มา<WBR>นาน<WBR>ไป ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>สำราญ<WBR>ทาง<WBR>จิต<WBR>ใจ ได้<WBR>รับ<WBR>ความ<WBR>ผ่อง<WBR>ใส<WBR>ทาง<WBR>ปัญญา ที่<WBR>รู้<WBR>เรียน<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ของ<WBR>จริง จึง<WBR>เชียร์<WBR>ว่า<WBR>พม่า<WBR>เขา<WBR>ดี ข้าพเจ้า<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ทุก<WBR>ที่ ได้<WBR>รับ<WBR>การ<WBR>แซ่<WBR>ซ้อง<WBR>สาธุ<WBR>การ ถึง<WBR>กับ<WBR>หาม<WBR>แห่<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>เหยียบ<WBR>ดิน<WBR>เลย เพราะ<WBR>เรา<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>มี<WBR>แต่<WBR>ให้<WBR>กับ<WBR>ให้<WBR>ช่วย<WBR>กับ<WBR>ช่วย ช่วย<WBR>เขา<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>เต็ม<WBR>ใจ ไม่<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ไทย<WBR>หน้า<WBR>ไหว้<WBR>หลัง<WBR>หลอก ขอบ<WBR>อก<WBR>ว่า<WBR>เขา<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>เรา ใน<WBR>ด้าน<WBR>ศีล<WBR>ธรรม วัฒนธรรม สังคม ส่วน<WBR>เรื่อง<WBR>วัฒนธรรม<WBR>อัน<WBR>เก่า<WBR>แก่ ของ<WBR>ชาว<WBR>พม่า<WBR>นั้น เขา<WBR>ยัง<WBR>ยึด<WBR>มั่น<WBR>ถือ<WBR>มั่น ใน<WBR>จริยธรรม<WBR>อัน<WBR>ดี<WBR>งาม<WBR>ของ<WBR>เขา มา<WBR>แต่<WBR>บุ<WBR>พกาล<WBR>นั้น ไม่<WBR>ต้อง<WBR>พูด<WBR>ถึง เขา<WBR>ยัง<WBR>ถือ<WBR>ประเพณี<WBR>อัน<WBR>ดี<WBR>งาม<WBR>ของ<WBR>เขา<WBR>ไว้ ทุก<WBR>คน<WBR>มี<WBR>ระเบียบ<WBR>วินัย มี<WBR>นิสัย<WBR>สมถะ ไม่<WBR>ชอบ<WBR>ความ<WBR>ฟู่ฟ่า<WBR>ฟุ่มเฟือย<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ไทย ใจ<WBR>รัก<WBR>ธรรม ถึง<WBR>วัน<WBR>พระ<WBR>จะ<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ถือ<WBR>ศีล นั่ง<WBR>วิปัสสนา หา<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ทาง<WBR>ใจ คุก<WBR>ตะ<WBR>ราง<WBR>มี<WBR>ไม่<WBR>กี่<WBR>แห่ง ทั่ว<WBR>ประเทศ แต่<WBR>มี<WBR>ไว้<WBR>ขัง<WBR>นัก<WBR>โทษ<WBR>ทาง<WBR>การ<WBR>เมือง<WBR>เป็น<WBR>ส่วน<WBR>มาก สังคม<WBR>เขา<WBR>อยู่<WBR>แบบ<WBR>เรียบ<WBR>ง่าย เขา<WBR>ถือ<WBR>ว่า<WBR>ตาย<WBR>แล้ว<WBR>ก็<WBR>เอา<WBR>ไป<WBR>ไม่<WBR>ได้ แล้ว<WBR>ก็<WBR>กระ<WBR>เสือก<WBR>กระ<WBR>สน<WBR>หา<WBR>มา<WBR>ทำไม คน<WBR>จัญไร<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ภัย<WBR>ต่อ<WBR>ส่วน<WBR>รวม คือ<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>แล้ว<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>จัก<WBR>พอ ทรัพยากร<WBR>ของ<WBR>ชาติ<WBR>ของ<WBR>แผ่น<WBR>ดิน เขา<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>เมือง<WBR>ไทย<WBR>หลาย<WBR>เท่า<WBR>เช่น แร่ น้ำ<WBR>มัน ป่า<WBR>ไม้ ถ่าน<WBR>หิน พลอย เขา<WBR>มี<WBR>มาก แต่<WBR>เขา<WBR>หา<WBR>ใช้<WBR>หา<WBR>ขาย<WBR>เอง ไม่<WBR>ยอม<WBR>ให้<WBR>ต่าง<WBR>ชาติ<WBR>ไป<WBR>ลง<WBR>ทุน เพราะ<WBR>จะ<WBR>ไป<WBR>ทำลาย<WBR>ของ<WBR>เขา ส่วน<WBR>ด้าน<WBR>ศาสนา<WBR>เขา<WBR>เคร่งครัด<WBR>ที่<WBR>สุด นัก<WBR>บวช<WBR>ของ<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>นำ ไม่<WBR>ให้<WBR>เห่อ<WBR>เหิม<WBR>ใน<WBR>ลาภ<WBR>ยศ พระ<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>เอา<WBR>เลย เพราะ<WBR>พระ<WBR>ระดับ<WBR>ผู้<WBR>บริหาร เขา<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>การ<WBR>เลือก<WBR>ตั้ง<WBR>กัน<WBR>ทุก<WBR>ห้า<WBR>ปี ทุก<WBR>ระดับ<WBR>ชั้น ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เจ้า<WBR>อาวาส ถึง<WBR>มหา<WBR>นา<WBR>ยะ<WBR>กะ เพราะ<WBR>เขา<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>กาว<WBR>ตรา<WBR>ช้าง ติด<WBR>ก้น<WBR>เอา<WBR>ไว้<WBR>เหมือน<WBR>พระ<WBR>สงฆ์<WBR>ไทย การ<WBR>เอา<WBR>รัด<WBR>เอา<WBR>เปรียบ<WBR>กัน<WBR>เป็น<WBR>บาป<WBR>หนัก เขา<WBR>จึง<WBR>อยู่<WBR>แบบ<WBR>สมถะ<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>คบ น่า<WBR>รัก น่า<WBR>นับ<WBR>ถือ ไม่<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ไทย ที่<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>พระ<WBR>พรหม<WBR>สี่<WBR>หน้า พม่า<WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>กัน แต่<WBR>ผิด<WBR>กัน<WBR>ด้วย<WBR>การ<WBR>นับ<WBR>ถือ<WBR>คือ<WBR>ตัว<WBR>พระ<WBR>พรหม ท่าน<WBR>มี<WBR>เพียง<WBR>สี่<WBR>หน้า ชาว<WBR>พม่า<WBR>ก็<WBR>พา<WBR>กัน<WBR>เลื่อม<WBR>ใส แต่<WBR>ชาว<WBR>ไทย<WBR>ทั้ง<WBR>บุรุษ<WBR>และ<WBR>สี<WBR>กา มี<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>ร้อย<WBR>หน้า<WBR>พัน<WBR>หน้า มาก<WBR>กว่า<WBR>พรหม จึง<WBR>ขอ<WBR>สรุป<WBR>ว่า ด้าน<WBR>วัฒนธรรม ศีล<WBR>ธรรม<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>พม่า เขา<WBR>ดี<WBR>กว่า<WBR>เรา แต่<WBR>เมื่อ<WBR>เข้า<WBR>ไป<WBR>ถึง<WBR>ครั้ง<WBR>แรก<WBR>นั้น ได้<WBR>ประสบ<WBR>ทั้ง<WBR>สุข<WBR>ทั้ง<WBR>ทุกข์ ทั้ง<WBR>ชื่น<WBR>ชม<WBR>เศร้า<WBR>โศก หัวเราะ<WBR>และ<WBR>น้ำ<WBR>ตา อับ<WBR>เฉา<WBR>เบา<WBR>ปัญญา ทั้ง<WBR>แสง<WBR>เจิด<WBR>จ้า<WBR>แห่ง<WBR>ดวง<WBR>ธรรม มี<WBR>คละ<WBR>เคล้า<WBR>กัน<WBR>กัน<WBR>มา<WBR>ตลอด<WBR>เวลา ถ้า<WBR>สถาน<WBR>บ้าน<WBR>เมือง<WBR>นี้<WBR>แหละ และ<WBR>สถาน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>อาศัย<WBR>อยู่<WBR>นี้ มิ<WBR>ใช่<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เคย<WBR>มี<WBR>ส่วน ทั้ง<WBR>ทาง<WBR>สร้าง<WBR>สรรค์ มา<WBR>แต่<WBR>อดีต<WBR>ชาติ ทวย<WBR>เทพ<WBR>เท<WBR>วา<WBR>อา<WBR>รักษ์<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย คง<WBR>ไม่<WBR>เอื้อ<WBR>อำนวย ให้<WBR>เรา<WBR>ได้<WBR>รู้<WBR>แจ้ง<WBR>ใน<WBR>สิ่ง<WBR>ที่<WBR>ควร<WBR>รู้ ควร<WBR>เห็น<WBR>เป็น<WBR>แน่ ดัง<WBR>นั้น วัน<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>วันศุภ<WBR>มงคล อัน<WBR>ล้ำ<WBR>เลิศ<WBR>ของ<WBR>ชีวิต<WBR>ข้า จึง<WBR>ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>เท<WBR>วา<WBR>ฟ้า<WBR>ดิน<WBR>ทุก<WBR>ถิ่น<WBR>ฐาน ภูมิ<WBR>เทวสถาน<WBR>ทั่ว<WBR>ขอบ<WBR>เขต<WBR>ขัณฑสีมา ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>ท่า<WBR>นม<WBR>เห<WBR>ศักดิ์ ผู้<WBR>พิทักษ์<WBR>บ้าน<WBR>เมือง ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>ท่าน<WBR>ผู้<WBR>ช่วย<WBR>ประเทือง<WBR>ปัญญา มา<WBR>แนะ<WBR>นำ<WBR>แนว<WBR>ทาง การ<WBR>เข้า<WBR>ถึง<WBR>ตัว<WBR>แฝง<WBR>ตัว<WBR>ลึก<WBR>ลับ ดับ<WBR>ความ<WBR>มืด<WBR>บอด<WBR>ทาง<WBR>ปัญญา คือ<WBR>หลวง<WBR>ปู่<WBR>พระ<WBR>ครู<WBR>โลก<WBR>อุดร ที่<WBR>มา<WBR>สั่ง<WBR>สอน<WBR>ให้<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>เมตตา และ<WBR>ขอ<WBR>อำ<WBR>ลา<WBR>รุกขเทวดา ตลอด<WBR>ชาว<WBR>ประชา<WBR>ที่<WBR>มา<WBR>อุด<WBR>หนุน ดู<WBR>แล<WBR>ให้<WBR>ความ<WBR>อบ<WBR>อุ่น<WBR>มา<WBR>ตลอด ทั้ง<WBR>เจ้า<WBR>บุญ<WBR>นาย<WBR>คุณ<WBR>ทุก<WBR>ประเภท ลา<WBR>ทั้ง<WBR>ผู้<WBR>มา<WBR>ก่อ<WBR>เหตุ<WBR>ให้<WBR>วุ่น<WBR>วาย ขอ<WBR>ขอบใจ และ<WBR>บอก<WBR>ว่า ถ้า<WBR>พวก<WBR>ท่าน<WBR>ไม่<WBR>ทำ<WBR>อย่าง<WBR>นั้น ข้า<WBR>ก็<WBR>คง<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>บท<WBR>เรียน<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ค่า<WBR>มาก<WBR>ที่<WBR>สุด<WBR>ใน<WBR>ชีวิต ของ<WBR>ข้าพเจ้า จึง<WBR>ขอ<WBR>อุทิศ<WBR>กุศล<WBR>ทุก<WBR>อย่าง ที่<WBR>ข้า<WBR>ได้<WBR>ทำ<WBR>มา<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>มี<WBR>ส่วน<WBR>ทั่ว<WBR>หน้า<WBR>กัน</DD>

 

<menu><dd>ข้า<wbr>ขอ<wbr>ลา<wbr>หมู่<wbr>พฤกษา<wbr>ที่<wbr>อาศัย จะ<wbr>เลือน<wbr>ลับ<wbr>นับ<wbr>ปี<wbr>แต่<wbr>นี้<wbr>ไป จะ<wbr>มิ<wbr>ได้<wbr>มา<wbr>พึ่ง<wbr>เย็น<wbr>อีก<wbr>เช่น<wbr>เคย เรา<wbr>มา<wbr>อยู่<wbr>สู้<wbr>ทุกข์ เป็น<wbr>สุข<wbr>เลิศ ให้<wbr>ใจ<wbr>เกิด<wbr>ความ<wbr>ว่าง<wbr>จน<wbr>วาง<wbr>เฉย ของ<wbr>แผ่น<wbr>ฟ้า<wbr>แผ่น<wbr>ดิน<wbr>ถิ่น<wbr>ที่<wbr>เคย เทพ<wbr>ไท้<wbr>เอ๋ย<wbr>ข้า<wbr>ขอ<wbr>ตั้ง<wbr>คำ<wbr>สั่ง<wbr>ลา ส่วน<wbr>ความ<wbr>สัมพันธ์<wbr>ทาง<wbr>จิต<wbr>วิญญาณ ที่ขัา<wbr>ได้<wbr>รับ<wbr>ปฏิญาณ<wbr>กับ<wbr>ท่าน ยอด<wbr>สตรี<wbr>ศรี<wbr>พระ<wbr>สุพรรณ<wbr>กัลยา<wbr>นั้น ขอ<wbr>อัญเชิญ<wbr>ท่าน<wbr>กลับ<wbr>ไป<wbr>ด้วย<wbr>ทั้ง<wbr>หมด เพราะ<wbr>ได้<wbr>รับ<wbr>รู้<wbr>ทั้ง<wbr>ด้าน<wbr>นาม<wbr>ธรรม<wbr>คือ พระ<wbr>รูป<wbr>อันโสภิต<wbr>ที่<wbr>สถิต<wbr>ใน<wbr>ดวง<wbr>ใจ<wbr>ของ<wbr>ข้า พร้อม<wbr>ด้วย พระ<wbr>รูป<wbr>อัน<wbr>ไฉไล<wbr>โสภา น่า<wbr>สัก<wbr>กา<wbr>ระ<wbr>ของ<wbr>ท่าน ที่<wbr>ข้า<wbr>ได้<wbr>ทำ<wbr>พิธี<wbr>กรรม<wbr>ถ่าย<wbr>รูป<wbr>เอา<wbr>ไว้ ก็<wbr>ขอ<wbr>อัญเชิญ<wbr>กลับ<wbr>ไป<wbr>ด้วย และ<wbr>ท่าน<wbr>ก็<wbr>เล่า<wbr>ให้<wbr>ฟัง ทาง<wbr>จิต<wbr>วิญญาณ<wbr>ว่า คน<wbr>ไทย<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>เชลย<wbr>ผู้<wbr>แข็ง<wbr>แรง ถูก<wbr>เขา<wbr>ส่ง<wbr>เขา<wbr>ไล่<wbr>ให้<wbr>ขึ้น<wbr>ไป เป็น<wbr>สาย<wbr>สืบ<wbr>ตาม<wbr>ลุ่ม<wbr>แม่<wbr>น้ำ<wbr>สา<wbr>ละวิน ตั้ง<wbr>แต่<wbr>เหนือ<wbr>จรด<wbr>ใต้ แล้ว<wbr>เขา<wbr>ก็<wbr>ล้ม<wbr>ตาย<wbr>ไป<wbr>หมด ท่าน<wbr>ถึง<wbr>อยาก<wbr>จะ<wbr>ให้<wbr>ขึ้น<wbr>ไป<wbr>ทาง<wbr>เหนือ ริม<wbr>ฝั่ง<wbr>แม่<wbr>น้ำ<wbr>สา<wbr>ละวิน<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>ฝั่ง เพื่อ<wbr>บอก<wbr>เล่า<wbr>และ<wbr>อวย<wbr>ทาน อุทิศ<wbr>ส่วน<wbr>กุศล<wbr>ให้<wbr>เขา<wbr>ได้<wbr>รับ<wbr>รู้ แล้ว<wbr>อนุโมทนา<wbr>ส่วน<wbr>บุญ แล้ว<wbr>จะ<wbr>ได้<wbr>นำ<wbr>พา<wbr>ให้<wbr>เขา<wbr>ได้<wbr>กลับ<wbr>เมือง<wbr>สยาม<wbr>ไทย อัน<wbr>คน<wbr>เหล่า<wbr>นั้น<wbr>ก็<wbr>ล้วน<wbr>เป็น<wbr>ทหาร<wbr>หาญ ของ<wbr>ไทย<wbr>มา<wbr>แล้ว<wbr>ทั้ง<wbr>นั้น แต่<wbr>เขา<wbr>ได้<wbr>ถูก<wbr>เป็น<wbr>เชลย ต้อง<wbr>ไป<wbr>สังเวย<wbr>ชีวิต<wbr>ให้<wbr>กับ<wbr>ปัจจามิตร ด้วย<wbr>ความ<wbr>ที่<wbr>น่า<wbr>สงสาร และ<wbr>บาง<wbr>คน<wbr>เขา<wbr>ก็<wbr>กลับ<wbr>ไป<wbr>เกิด<wbr>ได้<wbr>เป็น<wbr>ใหญ่<wbr>เป็น<wbr>โต<wbr>แล้ว ก็<wbr>มี<wbr>บาง<wbr>คน<wbr>ก็<wbr>ยัง<wbr>ตก<wbr>ทุกข์<wbr>ได้<wbr>ยาก ฉัน<wbr>จึง<wbr>อยาก<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>อวย<wbr>ทาน<wbr>ให้<wbr>เขา เมื่อ<wbr>เขา<wbr>ได้<wbr>รับ<wbr>รู้<wbr>แล้ว<wbr>เขา<wbr>จะ<wbr>ได้<wbr>ดี<wbr>ใจ และ<wbr>ได้<wbr>กลับ<wbr>ไป<wbr>กับ<wbr>เรา เพื่อ<wbr>ช่วย<wbr>เหลือ<wbr>บ้าน<wbr>เมือง<wbr>ต่อ<wbr>ไป และ<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ท่าน<wbr>อยาก<wbr>จะ<wbr>ไป ทัศนา<wbr>ภาวนา<wbr>อธิษฐาน<wbr>จิต ให้<wbr>พระ<wbr>น้อง<wbr>ยา<wbr>เธอ ที่<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ทรง<wbr>รัก<wbr>ทรง<wbr>โปรด<wbr>มาก คือ พระ<wbr>นเรศวร<wbr>มหาราช สวรรคต<wbr>ที่<wbr>เมือง<wbr>หาง หรือ<wbr>เมือง<wbr>ฮาง เมือง<wbr>งอย เขต<wbr>รัฐ<wbr>ฉาน<wbr>ของ<wbr>พม่า<wbr>ด้วย ซึ่ง<wbr>มี<wbr>นคร<wbr>เชียง<wbr>ตุง<wbr>เป็น<wbr>ราช<wbr>ธานี </dd><dd>ดัง<wbr>นั้น<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>จึง<wbr>รีบ<wbr>เปลี่ยน<wbr>แผน<wbr>การ<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>กลับ<wbr>ทัน<wbr>ที เพราะ<wbr>ครั้ง<wbr>แรก<wbr>ตั้ง<wbr>ใจ<wbr>ว่า<wbr>จะ<wbr>กลับ<wbr>ทาง<wbr>ปาก<wbr>น้ำ<wbr>สะ<wbr>โตง<wbr>ข้าม<wbr>แม่<wbr>น้ำ<wbr>สา<wbr>ละวิน แล้ว<wbr>เข้า<wbr>มะ<wbr>ละ<wbr>แหม่ง ขึ้น<wbr>เขา<wbr>ตะ<wbr>นาว<wbr>ศรี ข้าม<wbr>บัน<wbr>จะ<wbr>คีรี<wbr>บรรพต ผ่าน<wbr>เมือง<wbr>แครง<wbr>แสน<wbr>หวี ตัด<wbr>ตรง<wbr>เข้า<wbr>จังหวัด<wbr>ตาก เส้น<wbr>ทาง<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>ลำบาก เพราะ<wbr>ต้อง<wbr>ผ่าน<wbr>ดอย ภู<wbr>ฝอย<wbr>ลม ภู<wbr>เขา<wbr>กล้า ภู<wbr>ม้า<wbr>เก้า<wbr>ศอก ภูรเม็ง<wbr>ภูร ใช้<wbr>เวลา<wbr>เพียง<wbr>เจ็ด<wbr>วัน ก็<wbr>ถึง<wbr>ฝั่ง<wbr>น้ำเมย ซึ่ง<wbr>ติด<wbr>กับ<wbr>ฝั่ง<wbr>ไทย ใน<wbr>เขต<wbr>จังหวัด<wbr>ตาก แต่<wbr>ต้อง<wbr>กลับ<wbr>เปลี่ยน<wbr>แผน<wbr>ใหม่ ไป<wbr>ตาม<wbr>พระ<wbr>ประสงค์<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ท่าน ที่<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>ร่ำ<wbr>ลา<wbr>และ<wbr>แจก<wbr>ทาน ก็<wbr>ต้อง<wbr>ยอม<wbr>เชื่อ เพราะ<wbr>การ<wbr>เชื่อ<wbr>เทวดา เรา<wbr>จะ<wbr>ได้<wbr>สร้าง<wbr>บารมี<wbr>ทาน<wbr>ต่อ<wbr>ท่าน เพื่อ<wbr>อุทิศ<wbr>ให้<wbr>บริวาร<wbr>เก่า<wbr>ของ<wbr>ท่าน ตาม<wbr>ลุ่ม<wbr>แม่<wbr>น้ำ<wbr>สา<wbr>ละวิน เอา<wbr>เข้า<wbr>แล้ว ข้า<wbr>หนัก<wbr>เหมือน<wbr>จะ<wbr>ให้<wbr>แบก<wbr>โลก<wbr>อีก<wbr>แล้ว แต่<wbr>พอ<wbr>ออก<wbr>จาก<wbr>แขวง<wbr>เมือง<wbr>พะ<wbr>โค ต้อง<wbr>ใช้<wbr>ขบวน<wbr>ช้าง<wbr>บรรทุก<wbr>ของ เรา<wbr>ต้อง<wbr>จ่าย<wbr>เงิน<wbr>ซื้อ<wbr>สิ่ง<wbr>ของ ที่<wbr>ท่าน<wbr>ต้อง<wbr>การ<wbr>ไป<wbr>แจก<wbr>ทาน<wbr>คือ เสื้อ<wbr>หนาว ผ้า<wbr>ห่ม<wbr>หนาว ยา<wbr>รักษา<wbr>โรค และ<wbr>สิ่ง<wbr>ของ<wbr>สารพัด ใช้<wbr>เงิน<wbr>ไป<wbr>จำนวน<wbr>แสน<wbr>ห้า<wbr>หมื่น<wbr>บาท สมัย<wbr>นั้น<wbr>ไม่<wbr>น้อย<wbr>เลย ค่า<wbr>จ้าง<wbr>ค่า<wbr>พาหนะ<wbr>และ<wbr>เงิน<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>แจก อีก<wbr>จำนวน<wbr>ไม่<wbr>น้อย คราว<wbr>นี้<wbr>ต้อง<wbr>เข้า<wbr>ปาก<wbr>น้ำ<wbr>สา<wbr>ละวิน ทวน<wbr>กระแส<wbr>น้ำ<wbr>ขึ้น<wbr>เหนือ ใช้<wbr>เวลา<wbr>ทั้ง<wbr>หมด ใน<wbr>การ<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>สาม<wbr>สิบ<wbr>ห้า<wbr>วัน ก่อน<wbr>กลับ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ได้<wbr>จ่าย<wbr>เงิน ซื้อ<wbr>สิ่ง<wbr>ของ<wbr>ที่ จะ<wbr>นำ<wbr>ไป<wbr>แจก<wbr>ทาน<wbr>แก่<wbr>คน<wbr>ยาก<wbr>จน<wbr>ตลอด<wbr>ทาง แต่<wbr>สิ่ง<wbr>ของ<wbr>ที่<wbr>ท่าน<wbr>ประสงค์<wbr>นั้น ไม่<wbr>ให้<wbr>ลืม<wbr>นั้น<wbr>คือ พระ<wbr>รูป<wbr>ที่<wbr>เรา<wbr>ทำ<wbr>พิธี<wbr>ถ่าย<wbr>เอา<wbr>ไว้ และ<wbr>สิ่ง<wbr>ที่<wbr>เหลือ<wbr>อยู่<wbr>ใน<wbr>โอ่ง ที่<wbr>เรา<wbr>ขุด<wbr>ได้<wbr>หลาย<wbr>ชิ้น<wbr>คือ ตะ<wbr>ว้า<wbr>แปล<wbr>ว่า<wbr>ฟัน คือ<wbr>ฟัน<wbr>ของ<wbr>ท่าน ยัง<wbr>มี<wbr>อยู่<wbr>หลาย<wbr>ซี่ ภาษา<wbr>พม่า แลกแต ภาษา<wbr>ไทย<wbr>แปล<wbr>ว่า เล็บ<wbr>มือ ได้<wbr>มา<wbr>ด้วย โป้ง<wbr>ต่อ แปล<wbr>ว่า รูป<wbr>ภาพ<wbr>ที่<wbr>เรา<wbr>ถ่าย ซิน<wbr>ตุ๊<wbr>ต่อ แปล<wbr>ว่า รูป<wbr>วิเศษ คือ<wbr>สิ่ง<wbr>ที่<wbr>ท่าน<wbr>เคารพ ปะ<wbr>ตีเซ๊ก แปล<wbr>ว่า ลูก<wbr>ประคำ<wbr>ทำ<wbr>ด้วย<wbr>นิล<wbr>สี<wbr>ดำ เพราะ<wbr>ท่าน<wbr>เกิด<wbr>วัน<wbr>เสาร์ คือ<wbr>พระ<wbr>รูป<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>สุพรรณ<wbr>กัลยา พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>พระ<wbr>สรีระ<wbr>ที่<wbr>เหลือ<wbr>อยู่ พอ<wbr>เก็บ<wbr>ได้<wbr>ใน<wbr>โอ่ง<wbr>ใหญ่ ที่<wbr>เขา<wbr>ฝัง<wbr>ไว้<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>ใบ ตลอด<wbr>ทั้ง<wbr>เครื่อง<wbr>บูชา เครื่อง<wbr>ประดับ<wbr>อัน<wbr>ล้ำ<wbr>ค่า<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>ทุก<wbr>อย่าง ข้าพเจ้า<wbr>ขอ<wbr>อัญเชิญ<wbr>กลับ<wbr>ไป<wbr>พร้อม<wbr>กัน<wbr>หมด เรื่อง<wbr>ไม่<wbr>หน้า<wbr>เชื่อ<wbr>ก็<wbr>เกิด<wbr>ขึ้น<wbr>คือ จู่ๆ แดด<wbr>จ้า<wbr>เวลา<wbr>เที่ยง ฝน<wbr>กลาง<wbr>แดด<wbr>ก็<wbr>เท<wbr>ลง<wbr>มา<wbr>อย่าง<wbr>หนัก สัก<wbr>ประเดี๋ยว<wbr>ก็<wbr>หยุด มวล<wbr>มนุษย์<wbr>ชาว<wbr>พม่า<wbr>เขา<wbr>สาธุ<wbr>กัน<wbr>ทั่ว<wbr>หน้า ก่อน<wbr>ออก<wbr>เดิน<wbr>ทาง ก็<wbr>จุด<wbr>ธูป<wbr>เทียน<wbr>ร้อย<wbr>แปด<wbr>เล่ม<wbr>บูชา พระ<wbr>แม่<wbr>ธรณี<wbr>รอบ<wbr>สถาน<wbr>ที่ ที่<wbr>เรา<wbr>เคย<wbr>อาศัย<wbr>แห่ง<wbr>ละ<wbr>แปด<wbr>เล่ม ปัก<wbr>ไว้<wbr>กับ<wbr>พระ<wbr>แม่<wbr>ธรณี แล้ว<wbr>จึง<wbr>ออก<wbr>เดิน<wbr>ทาง โดย<wbr>ขบวน<wbr>นำ<wbr>ส่ง<wbr>อย่าง<wbr>ล้น<wbr>หลาม เขา<wbr>พา<wbr>กัน<wbr>หาม<wbr>มา<wbr>ส่ง อย่าง<wbr>เอิก<wbr>เกริก และ<wbr>ได้<wbr>อัญเชิญ<wbr>พระ<wbr>อัฐิ<wbr>และ<wbr>กำไร<wbr>แขน ของ<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ท่าน ที่<wbr>ท่าน<wbr>รัก<wbr>และ<wbr>เคารพ<wbr>ที่<wbr>สุด<wbr>คือ รูป<wbr>พระ<wbr>แม่<wbr>อุ<wbr>มา<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>ทอง<wbr>คำ แต่<wbr>เทวรูป<wbr>องค์<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>ทอง<wbr>คำ<wbr>นั้น ตอน<wbr>หลัง<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ได้<wbr>นำ<wbr>ไป<wbr>ฝาก<wbr>ไว้ กับ<wbr>เจ้า<wbr>คุณ<wbr>พระ<wbr>วิมล<wbr>เมธี เพราะ<wbr>เรา<wbr>เคารพ<wbr>นับ<wbr>ถือ<wbr>ท่าน<wbr>มาก เอา<wbr>ไป<wbr>ฝาก<wbr>ไว้<wbr>เฉยๆ ไม่<wbr>ได้<wbr>บอก<wbr>ว่า<wbr>ให้<wbr>เป็น<wbr>ของ<wbr>ใคร ภาย<wbr>หลัง<wbr>ต่อ<wbr>มา ท่าน<wbr>เจ้า<wbr>คุณ<wbr>ใหญ่<wbr>ถึง<wbr>แก่<wbr>มรณะ<wbr>ภาพ ทาง<wbr>วัด<wbr>ก็<wbr>เลย<wbr>ยึด<wbr>เป็น<wbr>สมบัติ<wbr>ของ<wbr>วัด<wbr>ทับค<wbr>ล้อ<wbr>ไป<wbr>เลย อย่าง<wbr>นี้<wbr>มัน<wbr>ยุติ<wbr>ธรรม<wbr>ไหม ใน<wbr>ปัจจุบัน<wbr>ทาง<wbr>วัด<wbr>มัน<wbr>เห็น<wbr>แก่<wbr>ได้ มัน<wbr>จะ<wbr>เอา<wbr>ลูก<wbr>เดียว หรือ<wbr>มัน<wbr>เอา<wbr>ไป<wbr>ขาย<wbr>กิน<wbr>เสีย<wbr>แล้ว ใคร<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>รู้ แต่<wbr>เรา<wbr>ก็<wbr>พอ<wbr>มี<wbr>สักขี<wbr>พยาน<wbr>อยู่ คือ<wbr>พระ<wbr>มหา<wbr>สำเนียง<wbr>เท่า<wbr>นั้น ที่<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>แบก<wbr>ไป<wbr>ถวาย<wbr>ฝาก<wbr>ไว้ และ<wbr>จะ<wbr>ยัง<wbr>ยืน<wbr>ยัน<wbr>ว่า เป็น<wbr>ขอ<wbr>ฝาก<wbr>ไว้<wbr>เฉย ๆ มิ<wbr>ใช่<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>ผู้<wbr>รับ<wbr>ฝาก และ<wbr>ของ<wbr>วัด<wbr>แม้<wbr>แต่<wbr>ประการ<wbr>ใด เอา<wbr>องค์<wbr>ท่าน<wbr>มัด<wbr>รัด<wbr>ติด<wbr>ตัว<wbr>เรา เดิน<wbr>ทาง<wbr>ไป<wbr>ลง<wbr>เรือ<wbr>ที่<wbr>ปาก<wbr>น้ำ<wbr>สา<wbr>ละวิน หัน<wbr>หลัง<wbr>ใส่<wbr>ทิศ<wbr>ทักษิณ<wbr>ผิน<wbr>หน้า ขึ้น<wbr>เหนือ<wbr>ทวน<wbr>กระแส<wbr>น้ำ จาก<wbr>แขวง<wbr>เมือง<wbr>ชาว<wbr>บุน (Schawnon) (หรือ<wbr>ชาวนัน ซึ่ง<wbr>เป็น<wbr>เมือง<wbr>อัง<wbr>วะ<wbr>แต่<wbr>ก่อน<wbr>มา) จาก<wbr>ชาว<wbr>บุน<wbr>ถึง<wbr>ทา<wbr>ดอง (Thadon) ใช้<wbr>เวลา 10 วัน เพราะ<wbr>ต้อง<wbr>แวะ<wbr>ตาม<wbr>ฝั่ง แจก<wbr>ทาน<wbr>ไป<wbr>ด้วย ส่วน<wbr>มาก<wbr>เป็น<wbr>ผ้า<wbr>ห่ม<wbr>กัน<wbr>หนาว เสื้อ<wbr>ผ้า และ<wbr>ยา<wbr>รักษา<wbr>โรค<wbr>ดัง<wbr>กล่าว<wbr>มา จาก<wbr>ทา<wbr>ดอง<wbr>ถึง<wbr>ลอย<wbr>กอ (Loikon) หรือ<wbr>บอ<wbr>ละ<wbr>เก (Bolake) อัน<wbr>เมือง<wbr>บอ<wbr>ละ<wbr>เก<wbr>นี้<wbr>เอง เป็น<wbr>ที่<wbr>สวรรคต<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>มเหสี และ<wbr>พระ<wbr>ประยูร<wbr>ญาติ<wbr>หลาย<wbr>พระ<wbr>องค์ ก็<wbr>เพราะ<wbr>ไข้<wbr>ป่า และ<wbr>โรค<wbr>ผิด<wbr>อากาศ และ<wbr>พระ<wbr>เจ้าม<wbr>หิน<wbr>ตราธิ<wbr>ราช ผู้<wbr>ครอง<wbr>เมือง<wbr>อยุธยา แต่<wbr>ถูก<wbr>พม่า<wbr>กวาด<wbr>ต้อน<wbr>ไป<wbr>เป็น<wbr>เชลย จาก<wbr>นั้น<wbr>จึง<wbr>แต่ง<wbr>ตั้ง<wbr>ให้ พระ<wbr>มหา<wbr>ธรรม<wbr>ราชา เป็น<wbr>พระ<wbr>อุปราช<wbr>ครอง<wbr>ราช<wbr>แทน จาก<wbr>บอ<wbr>ละ<wbr>เก<wbr>ถึง<wbr>เมือง<wbr>นาย (Noitow) ใช้<wbr>เวลา 10 วัน จาก<wbr>เมือง NOITOW (เมือง<wbr>นาย) ถึง<wbr>เมือง HANDITOW (เมือง<wbr>หาง) ใช้<wbr>เวลา<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>ถึง<wbr>เจ็ด<wbr>วัน แบบ<wbr>ค่ำ<wbr>ไหน<wbr>นอน<wbr>นั่น พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>ขบวน<wbr>หาบ<wbr>ส่ง<wbr>ของ</dd></menu>

 

อัน<wbr>เมือง<wbr>หาง<wbr>นี้ ปัจจุบัน<wbr>ชาว<wbr>บ้าน<wbr>เขา<wbr>เรียก เมือง<wbr>ฮาง หรือ<wbr>เมือง<wbr>งอย ท่าน<wbr>สวรรคต เมื่อ<wbr>ปี พ.ศ. 2150 พระ<wbr>ชน<wbr>มายุ<wbr>ได้ 50 พระ<wbr>ชันษา เสวย<wbr>ราช<wbr>สมบัติ<wbr>ได้ 15 ปี เป็น<wbr>สถาน<wbr>ที่<wbr>พระ<wbr>นเรศวร<wbr>มหาราช เสด็จ<wbr>สวรรคต เพราะ<wbr>โรค<wbr>ไข้<wbr>ป่า และ<wbr>โรค<wbr>ฝี<wbr>ดาษ อัน<wbr>เมือง<wbr>นี้<wbr>เป็น<wbr>เมือง<wbr>อิสระ อยู่<wbr>ใน<wbr>หุบ<wbr>เขา ซึ่ง<wbr>เป็น<wbr>แหล่ง<wbr>ปลูก และ<wbr>ผลิต<wbr>ฝิ่น ที่<wbr>มาก<wbr>ที่<wbr>สุด ดี<wbr>ที่<wbr>สุด<wbr>ใน<wbr>โลก ซึ่ง<wbr>โลก<wbr>ภาย<wbr>นอก ไม่<wbr>สามารถ<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>ถึง<wbr>ได้<wbr>ใน<wbr>ปัจจุบัน ขบวน <menu><dd><wbr>เรา<wbr>พัก<wbr>ผ่อน<wbr>อยู่<wbr>ที่<wbr>นี่<wbr>ห้า<wbr>วัน เพื่อ<wbr>ทำ<wbr>บุญ<wbr>อุทิศ<wbr>ถวาย<wbr>พระ<wbr>องค์<wbr>ท่าน และ<wbr>ก็<wbr>มี<wbr>พระ<wbr>เจดีย์<wbr>เล็ก ๆ ที่<wbr>ไทย<wbr>ใหญ่<wbr>เขา<wbr>สร้าง ครอบ<wbr>ที่<wbr>ฝัง<wbr>พระ<wbr>ศพ<wbr>ท่าน<wbr>ไว้<wbr>ด้วย เสร็จ<wbr>แล้ว<wbr>ก็<wbr>ออก<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>ต่อ<wbr>ไป จะ<wbr>เข้า<wbr>เขต<wbr>แดน<wbr>ไทย ต้อง<wbr>ไป<wbr>ตาม<wbr>ทาง<wbr>คด<wbr>เคี้ยว เลี้ยว<wbr>ลด<wbr>ไป<wbr>มา<wbr>ทาง<wbr>ตอน<wbr>ใต้ (เทือก<wbr>เขา<wbr>ถนน<wbr>ธง<wbr>ชัย อัน<wbr>เทือก<wbr>เขา<wbr>นี้ ต่อ<wbr>จาก<wbr>เหนือ<wbr>สุด<wbr>ของ<wbr>รัฐ<wbr>ฉาน ผ่าน<wbr>พม่า<wbr>ตอน<wbr>เหนือ เขต<wbr>ภู<wbr>ฐาน<wbr>ถึง<wbr>เขา<wbr>ตะ<wbr>นาว<wbr>ศรี คิด<wbr>ดู<wbr>แล้ว<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>ฝี<wbr>มือ<wbr>ของ<wbr>ธรรม<wbr>ชาติ มาส<wbr>ร้าง<wbr>เขา<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>ลูก<wbr>นี้ ได้<wbr>ยาว<wbr>เหยียด<wbr>ครึ่ง<wbr>ทวีป<wbr>เอเซีย) ทั้ง<wbr>เรือ<wbr>ทั้ง<wbr>คน<wbr>ขน<wbr>ส่ง<wbr>เรา<wbr>มาก<wbr>มาย สุด<wbr>ทาง<wbr>เมื่อ<wbr>ไห<wbr>ร่ม<wbr>อบ<wbr>เรือ ให้<wbr>เขา<wbr>พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>เงิน<wbr>ค่า<wbr>แรง<wbr>งาน ตาม<wbr>ที่<wbr>เขา<wbr>ต้อง<wbr>การ เรือ<wbr>พาย<wbr>ทวน<wbr>กระแส<wbr>น้ำ อัน<wbr>ไหล<wbr>เชี่ยว<wbr>กราก เห็น<wbr>บ้าน<wbr>คน<wbr>ต้อง<wbr>จอด เขา<wbr>ประกาศ<wbr>ว่า เจ้า<wbr>ตน<wbr>บุญ<wbr>มา<wbr>โปรด<wbr>เรา<wbr>แล้ว เรา<wbr>ก็<wbr>แจก<wbr>ของ<wbr>จน<wbr>หมด ถึง<wbr>เมือง<wbr>ที่<wbr>เจริญ<wbr>หน่อย ก็<wbr>ซื้อ<wbr>เพิ่ม<wbr>เติม<wbr>อีก ตอน<wbr>หลัง<wbr>มา<wbr>เรื่อง<wbr>เรือ<wbr>จ้าง<wbr>ต้อง<wbr>เลิก เรา<wbr>จัด<wbr>ซื้อ<wbr>ของ<wbr>และ<wbr>จ้าง<wbr>เรือ<wbr>เป็น<wbr>ราย<wbr>วัน ให้<wbr>เขา<wbr>เรียก<wbr>ค่า<wbr>จ้าง<wbr>ตาม<wbr>ชอบ<wbr>ใจ ไม่<wbr>เคย<wbr>ต่อ<wbr>เขา<wbr>เลย เรา<wbr>มี<wbr>แต่<wbr>ให้<wbr>กับ<wbr>ให้<wbr>จำ<wbr>สุภาษิต<wbr>ว่า ผู้<wbr>ให้<wbr>ย่อม<wbr>เป็น<wbr>ที่<wbr>รัก<wbr>ของ<wbr>ผู้<wbr>ขอ พอ<wbr>ออก<wbr>จาก<wbr>เมือง<wbr>ปัน<wbr>เข้า<wbr>เมือง<wbr>ทน ต้อง<wbr>ใช้<wbr>ขบวน<wbr>หาบ<wbr>ต่อ ขน<wbr>ของ<wbr>กัน<wbr>ขึ้น<wbr>เขา<wbr>ลง<wbr>ห้วย ลูก<wbr>แล้ว<wbr>ลูก<wbr>เล่า อากาศ<wbr>ก็<wbr>เย็น<wbr>เพราะ<wbr>เป็น<wbr>ฤดู<wbr>หนาว ขบวน<wbr>หาบ<wbr>และ<wbr>แบก<wbr>ของ ต้อง<wbr>เดิน<wbr>ป่า<wbr>ผ่าน<wbr>ดง<wbr>กลาง<wbr>พง<wbr>ลึก จิต<wbr>รำ<wbr>ลึก<wbr>ถึงค<wbr>นึง<wbr>หลัง ตอน<wbr>เรา<wbr>นั่ง<wbr>ภาวนา<wbr>หา<wbr>ตัว<wbr>แฝง ที่<wbr>หลวง<wbr>ปู่<wbr>โลก<wbr>อุดร สอน<wbr>แสดง<wbr>ให้<wbr>รู้<wbr>แจ้ง<wbr>ประจักษ์<wbr>จิต อนิจจัง ตาม<wbr>โอวาท<wbr>ของ<wbr>พ่อ<wbr>โลก<wbr>อุดร<wbr>สอน<wbr>ไว้ ท่าน<wbr>ให้<wbr>รู้<wbr>ตัว<wbr>จริง<wbr>ตัว<wbr>เป็น<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>ไว้<wbr>ใน<wbr>ใจ<wbr>ตน จง<wbr>แยะ<wbr>แยก<wbr>ตน<wbr>ตัว<wbr>จริง กับ<wbr>ตัว<wbr>เป็น<wbr>ออก<wbr>ให้<wbr>หมด แล้ว<wbr>กำหนด<wbr>ที่<wbr>ผู้<wbr>รู้<wbr>เป็น<wbr>ครู<wbr>สอน สอน<wbr>ให้<wbr>รู้<wbr>อยู่<wbr>คู่<wbr>กับ<wbr>ดับ<wbr>นิวรณ์ อย่า<wbr>ให้<wbr>จิต<wbr>โยก<wbr>คลอน ผ่อน<wbr>อารมณ์<wbr>ข่ม<wbr>จิต<wbr>ใจ เมื่อ<wbr>จิต<wbr>เผลอ<wbr>ไป<wbr>ใจ<wbr>ก็<wbr>กลุ้ม<wbr>รุม<wbr>กิเลส ชัก<wbr>หา<wbr>เหตุ<wbr>รัก<wbr>ชัก<wbr>ฟัง<wbr>ไม่<wbr>ไหว ท่าน<wbr>สอน<wbr>ไว้<wbr>อย่าง<wbr>ไร ก็<wbr>เป็น<wbr>จริง<wbr>ทั้ง<wbr>ทาง<wbr>รูป<wbr>ธรรม และ<wbr>นาม<wbr>ธรรม อัน<wbr>ทาง<wbr>รูป<wbr>ธรรม<wbr>นั้น<wbr>คือ เรา<wbr>โดน<wbr>ใส่<wbr>ความ<wbr>ว่า<wbr>เป็น<wbr>พระ<wbr>ตัว<wbr>การ ก่อ<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>ความ<wbr>ยุ่ง<wbr>เหยิง ใน<wbr>วง<wbr>การ<wbr>สงฆ์<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>พม่า เพราะ<wbr>เรา<wbr>ออก<wbr>ค่า<wbr>ใช้<wbr>จ่าย ถวาย<wbr>พระ<wbr>สงฆ์<wbr>ทั้ง<wbr>หมด<wbr>ที่<wbr>ไป<wbr>เดิน<wbr>ขบวน จึง<wbr>เจอ<wbr>เรื่อง<wbr>หนัก ถูก<wbr>กัก<wbr>ขัง<wbr>บริเวณ และ<wbr>โดน<wbr>สอบ<wbr>สวน<wbr>ทุก<wbr>วัน ส่วน<wbr>ด้าน<wbr>นาม<wbr>ธรรม<wbr>นั้น คือ<wbr>การ<wbr>ค้น<wbr>หา<wbr>ตัว<wbr>แฝง รูป<wbr>แฝง<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>ใช้<wbr>ได้<wbr>ผล ก็<wbr>หลุด<wbr>พ้น<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>ได้ และ<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>นี้<wbr>เอง ที่<wbr>ได้<wbr>ใช้<wbr>ให้<wbr>ไป<wbr>ค้น<wbr>คว้า<wbr>เรื่อง<wbr>โลก<wbr>วิญญาณ จน<wbr>ได้<wbr>ไป<wbr>พบ<wbr>พระ<wbr>วิญญาณ ของ<wbr>ท่าน<wbr>ผู้<wbr>มี<wbr>บุญ<wbr>คุณ อัน<wbr>ยิ่ง<wbr>ใหญ่<wbr>แก่<wbr>บ้าน<wbr>เมือง<wbr>สมัย<wbr>นั้น คือ<wbr>พระ<wbr>วิญญาณ<wbr>ของ<wbr>นาง<wbr>สุพรรณ<wbr>กัลยา และ<wbr>สถาน<wbr>ที่<wbr>เขา<wbr>ฝัง<wbr>พระ<wbr>เจ้า<wbr>เหนือ<wbr>หัว ของ<wbr>กรุง<wbr>ศรี<wbr>อยุธยา<wbr>คือ พร<wbr>ะม<wbr>หินท<wbr>ราธิ<wbr>ราช พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>พระ<wbr>ประยูร<wbr>ญาติ<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>องค์ เรา<wbr>ได้<wbr>ค้น<wbr>เอา<wbr>สมบัติ<wbr>และ<wbr>สิ่ง<wbr>หวง<wbr>แหน<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>มา<wbr>สัก<wbr>กา<wbr>ระ<wbr>ไว้<wbr>แล้ว ตลอด<wbr>ทั้ง<wbr>ได้<wbr>แก้<wbr>ไข<wbr>ทาง<wbr>ไสย<wbr>ศาสตร์ เวท<wbr>มนต์<wbr>กล<wbr>คาถา<wbr>ให้<wbr>ท่าน<wbr>ได้<wbr>หลุด<wbr>พ้น จาก<wbr>การ<wbr>ผูก<wbr>มัด<wbr>ด้วย<wbr>ภัย<wbr>เวร แล้ว<wbr>เชิญ<wbr>วิญญาณ<wbr>ท่าน<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>กลับ อัน<wbr>กิจ<wbr>ธุระ เรื่อง<wbr>แก้<wbr>เวร<wbr>แก้<wbr>กรรม<wbr>ของ<wbr>เรา และ<wbr>ท่าน<wbr>ผู้<wbr>มี<wbr>พระ<wbr>คุณ<wbr>ต่อ<wbr>คน<wbr>ไทย<wbr>ทั้ง<wbr>ประเทศ ก็<wbr>ได้<wbr>มา<wbr>หมด<wbr>แล้ว จิต<wbr>ใจ<wbr>ก็<wbr>ผ่อง<wbr>แผ้ว ด้วย<wbr>สม<wbr>ความ<wbr>ปรารถนา จึง<wbr>มา<wbr>คิด<wbr>ใน<wbr>ใจ<wbr>ว่า ก็<wbr>พระ<wbr>มหา<wbr>เถระ<wbr>ทั้ง<wbr>ประเทศ ที่<wbr>มี<wbr>ชื่อ<wbr>เสียง<wbr>โด่ง<wbr>ดัง<wbr>หลายๆ ท่าน ทำไม<wbr>ดวง<wbr>จิต ของ<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ท่าน ตลอด<wbr>ทั้ง<wbr>ทวย<wbr>เทพ<wbr>เท<wbr>วา<wbr>ฟ้า<wbr>ดิน จึง<wbr>ไม่<wbr>ไป<wbr>สัมผัส ให้<wbr>ต้อง<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>เข้า<wbr>ไป<wbr>ช่วย<wbr>บ้าง ส่วน<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>เอง ก็<wbr>เป็น<wbr>พระ<wbr>ภิกษุ<wbr>สับ<wbr>ปะ<wbr>ลัง<wbr>เค<wbr>อย่าง<wbr>เรา ใน<wbr>ทัศนะ<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>สงฆ์<wbr>องค์<wbr>อื่น ๆ ท่าน<wbr>ทำไม<wbr>จึง<wbr>ผูก<wbr>พัน หรือ<wbr>นิมนต์<wbr>ให้<wbr>ไป<wbr>ช่วย จะ<wbr>เอา<wbr>ผู้<wbr>อื่น<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>หรือ ภาย<wbr>หลัง<wbr>จึง<wbr>มา<wbr>นึก<wbr>ได้<wbr>ว่า อัน<wbr>คน<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>ช่วย<wbr>ท่าน<wbr>ได้<wbr>นั้น มัน<wbr>ต้อง<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>บ้า<wbr>หลาย<wbr>ระดับ คือ<wbr>หนึ่ง<wbr>บ้า<wbr>ไม่<wbr>กลัว<wbr>ความ<wbr>ลำบาก<wbr>ยาก<wbr>เข็ญ ไม่<wbr>กลัว<wbr>ตาย เพราะ<wbr>เคย<wbr>ตาย<wbr>มา<wbr>แล้ว<wbr>หลาย<wbr>ครั้ง จาก<wbr>อุบัติ<wbr>เหตุ<wbr>ดัง<wbr>จะ<wbr>กล่าว<wbr>ไว้<wbr>ข้าง<wbr>หน้า<wbr>นี้ เพราะ<wbr>ขณะ<wbr>ที่<wbr>ตาย<wbr>โดย<wbr>มี<wbr>สติ<wbr>นั้น เรา<wbr>ได้<wbr>ฝึกหัด<wbr>ตาย<wbr>ก่อน<wbr>ตาย<wbr>มา<wbr>แล้ว<wbr>ว่า ขณะ<wbr>ที่<wbr>จิต<wbr>มัน<wbr>ไม่<wbr>สัมผัส<wbr>กับ<wbr>ตัว<wbr>จริง และ<wbr>ตัว<wbr>เป็น<wbr>นั้น<wbr>มัน<wbr>มี<wbr>อาการ<wbr>อย่าง<wbr>ไร อัน<wbr>ภาวะ<wbr>ของภ<wbr>วังค<wbr>จิต กับ<wbr>วิถี<wbr>จิต<wbr>นั้น มัน<wbr>จะ<wbr>มี<wbr>อาการ<wbr>อย่าง<wbr>ไร แล้ว<wbr>จับ<wbr>เอา<wbr>ตัว<wbr>เอง<wbr>มาส<wbr>ร้าง<wbr>เป็น<wbr>ตัว<wbr>แฝง จึง<wbr>ไม่<wbr>กลัว<wbr>ตาย<wbr>บ้า<wbr>ไม่<wbr>กลัว<wbr>ตาย ยิ่ง<wbr>ตาย<wbr>บ่อย<wbr>ยิ่ง<wbr>ดี และ<wbr>บ้า<wbr>ไม่<wbr>กลัว<wbr>คน<wbr>ทุก<wbr>รูป<wbr>แบบ ใน<wbr>ทาง<wbr>ที่<wbr>ถูก<wbr>ต้อง อย่าง<wbr>ที่<wbr>สอง ต้อง<wbr>บ้า<wbr>ระดับ<wbr>เห็น<wbr>เงิน<wbr>เห็น<wbr>ทอง เป็น<wbr>ของ<wbr>ส่วน<wbr>กลาง<wbr>มิ<wbr>ใช่<wbr>ของ<wbr>เรา<wbr>เอง และ<wbr>เรา<wbr>ก็<wbr>มั่ง<wbr>มี<wbr>ร่ำ<wbr>รวย<wbr>เหลือ<wbr>ใช้<wbr>แล้ว จึง<wbr>เห็น<wbr>ว่า<wbr>เงิน<wbr>คือ<wbr>ตัว<wbr>ภัย<wbr>ร้าย เป็น<wbr>ไฟ<wbr>เผา<wbr>กิเลส<wbr>ให้<wbr>อยาก<wbr>ได้<wbr>มาก ๆ แต่<wbr>นี้<wbr>เรา<wbr>พร้อม<wbr>และ<wbr>มี<wbr>พร้อม<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ให้ เพราะ<wbr>พื้น<wbr>เพ<wbr>เดิม<wbr>มี<wbr>เหลือ<wbr>ใช้<wbr>เหล<wbr>กิน บ้า<wbr>ประเภท<wbr>ที่<wbr>สาม คือ<wbr>บ้า<wbr>แบบ<wbr>เดน<wbr>ผี<wbr>และ<wbr>เดน<wbr>คน เดน<wbr>มนุษย์<wbr>และ<wbr>ทั้ง<wbr>ผี<wbr>ทั้ง<wbr>มนุษย์<wbr>เขา<wbr>ไม่<wbr>ต้อง<wbr>การ คือ<wbr>จะ<wbr>ตาย<wbr>ไป<wbr>เมือง<wbr>ผี ผี<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>รับ เพราะ<wbr>เคย<wbr>มี<wbr>อุบัติ<wbr>เหตุ<wbr>ทาง<wbr>เครื่อง<wbr>บิน<wbr>ตก ใน<wbr>ต่าง<wbr>ประเทศ<wbr>มา<wbr>แล้ว ผู้<wbr>โดย<wbr>สาร<wbr>ตาย<wbr>หมด เหลือ<wbr>แต่<wbr>เรา<wbr>คน<wbr>เดียว เพราะ<wbr>ผี<wbr>มัน<wbr>ไม่<wbr>ยอม<wbr>รับ มัน<wbr>บอก<wbr>ว่า<wbr>กลับ<wbr>ไป<wbr>ได้<wbr>ผี<wbr>ไม่<wbr>เอา และ<wbr>เคย<wbr>ประสบ<wbr>อุบัติ<wbr>เหตุ ทั้ง<wbr>ทาง<wbr>น้ำ<wbr>ทาง<wbr>บก<wbr>ไม่<wbr>ตาย<wbr>สัก<wbr>ที และ<wbr>บ้า<wbr>ประเภท<wbr>ที่<wbr>ไม่<wbr>แคร์<wbr>กับ<wbr>ลาภ<wbr>ยศ สรรเสริญ ไม่<wbr>เพลิดเพลิน ใน<wbr>อามิส<wbr>สุข เรา<wbr>บวช<wbr>มา<wbr>แสวง<wbr>หา<wbr>ทุกข์<wbr>อย่าง<wbr>เดียว ถือ<wbr>ว่า<wbr>ทุกข์<wbr>คือ<wbr>บท<wbr>เรียน<wbr>บท<wbr>รู้<wbr>ของ<wbr>ชีวิต จึง<wbr>ยึด<wbr>เอา<wbr>ประสบการณ์<wbr>ของ<wbr>ชีวิต มา<wbr>เป็น<wbr>บท<wbr>เรียน และ<wbr>บ้า<wbr>ประเภท<wbr>ที่<wbr>สี่ คือ<wbr>บ้า<wbr>หนัง<wbr>เหนียว ปืน<wbr>ยิง<wbr>ไม่<wbr>เข้า<wbr>และ<wbr>ไม่<wbr>ตาย (ถ้า<wbr>ลูก<wbr>ปืน<wbr>ไม่<wbr>ถูก) ห้า<wbr>บ้า<wbr>ประเภท<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>ทำ<wbr>อะไร<wbr>ทำ<wbr>จริง แบบ<wbr>บ้าระห่ำ ทำ<wbr>ไม่<wbr>เสร็จ<wbr>ไม่<wbr>หยุด<wbr>ไม่<wbr>ยอม<wbr>เลิก ดู<wbr>แต่<wbr>สร้าง<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>รูป<wbr>แจก แจก แจก ฟรี ๆ ไป<wbr>เป็น<wbr>แสน<wbr>องค์ ยัง<wbr>ไม่<wbr>ยอม<wbr>เลิก แบบ<wbr>บ้า<wbr>ไม่<wbr>กลัว<wbr>ฉิบ<wbr>หาย ขอบ<wbr>อก<wbr>ว่า<wbr>ข้า<wbr>มัน<wbr>ครบ<wbr>ครัน<wbr>ใน<wbr>เรื่อง<wbr>บ้า บ้า<wbr>ระดับ<wbr>โลก<wbr>มนุษย์ และ<wbr>โลก<wbr>ผี ถือ<wbr>ว่า<wbr>ทรัพย์<wbr>สมบัติ<wbr>ทั้ง<wbr>หลาย มิ<wbr>ใช่<wbr>ของ<wbr>เรา<wbr>เป็น<wbr>ของ<wbr>แผ่น<wbr>ดิน ของ<wbr>ส่วน<wbr>กลาง ตาย<wbr>ไป<wbr>แล้ว<wbr>ก็<wbr>เอา<wbr>อะไร<wbr>ไป<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>สัก<wbr>อย่าง เกิด<wbr>มา<wbr>จาก<wbr>ท้อง<wbr>แม่ ก็<wbr>มา<wbr>แต่<wbr>ตัว<wbr>เปลือย<wbr>เปล่า ล่อน<wbr>จ่อน ผ้า<wbr>ผ่อน<wbr>สัก<wbr>ชิ้น<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>มี แถม<wbr>ยัง<wbr>หลุด<wbr>จาก<wbr>ท้อง<wbr>แม่<wbr>ตก<wbr>ลง<wbr>ไป<wbr>ใน<wbr>น้ำ ถ้า<wbr>หมา<wbr>ไม่<wbr>ช่วย<wbr>ไว้<wbr>ก็<wbr>เรียบ<wbr>ร้อย โรง<wbr>เรียน<wbr>ตาย ตาย<wbr>ไป<wbr>แล้ว ร้อน<wbr>ใจ<wbr>พา<wbr>ไป<wbr>นรก<wbr>ก็<wbr>เท่า<wbr>นั้น<wbr>เอง ดัง<wbr>นั้น<wbr>เอง<wbr>ทวย<wbr>เทพ<wbr>เท<wbr>วา เห็น<wbr>พระ<wbr>โง่<wbr>นองค์<wbr>นี้<wbr>แหล ะ<wbr>ที่<wbr>บ้า<wbr>หนัก<wbr>กว่า<wbr>ผี<wbr>กว่า<wbr>คน จึง<wbr>ดล<wbr>บันดาล<wbr>ให้<wbr>ต้อง<wbr>ไป<wbr>ต่อ<wbr>สู้ และ<wbr>ก็<wbr>คง<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>บุพกรรม ที่<wbr>ทำ<wbr>ไว้<wbr>ใน<wbr>ชาติ<wbr>ก่อน จึง<wbr>ย้อน<wbr>มาส<wbr>นอง<wbr>ผล เมื่อ<wbr>ถึง<wbr>เวลา<wbr>พลบ<wbr>ค่ำ ขบวน<wbr>พวก<wbr>เรา<wbr>ไป<wbr>พบ<wbr>ถ้ำ<wbr>ใหญ่ แห่ง<wbr>หนึ่ง ใน<wbr>ระหว่าง<wbr>ต่อ<wbr>เขต<wbr>แดน<wbr>พม่า<wbr>กับ<wbr>ไทย เป็น<wbr>ถ้ำ<wbr>ใหญ่<wbr>ที่<wbr>กว้าง<wbr>ขวาง<wbr>น่า<wbr>อยู่ และ<wbr>ภาย<wbr>ใน<wbr>ถ้ำ มี<wbr>แต่<wbr>หิน<wbr>สี<wbr>เขียว<wbr>เป็น<wbr>หยด<wbr>อย่าง<wbr>ดี ที่<wbr>มี<wbr>ค่าๆ (รู้<wbr>สึก<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>แหล่ง<wbr>หยก<wbr>ที่<wbr>ดี<wbr>ที่<wbr>สุด มาก<wbr>ที่<wbr>สุด<wbr>ใน<wbr>โลก เพราะ<wbr>หิน<wbr>ทุก<wbr>ก้อน<wbr>ทั้ง<wbr>เขา<wbr>เป็น<wbr>หยก<wbr>ทั้ง<wbr>นั้น จึง<wbr>พา<wbr>กัน<wbr>นั่ง<wbr>พัก<wbr>เอา<wbr>แรง) ขณะ<wbr>นั้น<wbr>เอง<wbr>เจ้า<wbr>เก่ง<wbr>หมา<wbr>คู่<wbr>บุญ<wbr>ของ<wbr>เรา ล้ม<wbr>ลง<wbr>นอน<wbr>ยาว<wbr>หาย<wbr>ใจ<wbr>ระ<wbr>รวยๆ ลิ้น<wbr>ห้อย น้ำ<wbr>ลาย<wbr>ไหล เอา<wbr>อย่าง<wbr>ไร<wbr>กันว๊า จึง<wbr>เอา<wbr>ปรอท<wbr>วัด<wbr>ความ<wbr>ร้อน สอด<wbr>เข้า<wbr>ปาก<wbr>ก็<wbr>ปกติ หัว<wbr>ใจ<wbr>เต้น<wbr>ปกติ ช่วย<wbr>กัน<wbr>พยุง ให้<wbr>มัน<wbr>ลุก<wbr>มัน<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>ยอม จึง<wbr>ประกาศ<wbr>ร้อง<wbr>ขอ ให้<wbr>พวก<wbr>ขบวน<wbr>หาบ<wbr>ว่า หยุด<wbr>พัก<wbr>กลาง<wbr>ถ้ำ<wbr>นี้<wbr>เอง เรา<wbr>ห่วง<wbr>เพื่อน<wbr>ตาย<wbr>ของ<wbr>เรา คือ<wbr>เจ้า<wbr>เก่ง ถึง<wbr>หา<wbr>ยา<wbr>สมุน<wbr>ไพร<wbr>แถว<wbr>นั้น<wbr>คือ เถา<wbr>หมาว้อ กำลัง<wbr>เสือ<wbr>โคร่ง กรุง<wbr>เขมา เถาวัลย์<wbr>เขียว มา<wbr>ต้ม<wbr>ให้<wbr>กิน<wbr>เป็น<wbr>ยา<wbr>แก้<wbr>ร้อน<wbr>ใน ช่วย<wbr>ให้<wbr>หัว<wbr>ใจ<wbr>เต้น<wbr>เป็น<wbr>ปกติ เพราะ<wbr>เรื่อง<wbr>ยา<wbr>แผน<wbr>โบราณ การ<wbr>สมุน<wbr>ไพร เรา<wbr>เรียน<wbr>มา และ<wbr>ช่วย<wbr>รักษา<wbr>ตัว<wbr>เอง และ<wbr>ผู้<wbr>อื่น<wbr>ได้<wbr>ผล<wbr>มา<wbr>แล้ว<wbr>นี้<wbr>เป็น<wbr>หมา อาหาร<wbr>ของ<wbr>มัน<wbr>ก็มัง<wbr>สะภักษ์<wbr>ไม่<wbr>ต่าง<wbr>กับ<wbr>คน ผล<wbr>ที่<wbr>มัน<wbr>จะ<wbr>หาย<wbr>มี<wbr>แน่ พวก<wbr>ลูก<wbr>หาบ ลูก<wbr>จ้าง<wbr>ทุก<wbr>คน<wbr>ดี<wbr>ใจ เพราะ<wbr>เขา<wbr>จะ<wbr>ได้<wbr>พัก<wbr>ผ่อน ได้<wbr>ค่า<wbr>จ้าง<wbr>ราย<wbr>วัน จึง<wbr>จัด<wbr>ที่<wbr>พัก<wbr>นอน<wbr>ให้<wbr>เรา ใน<wbr>คูหา<wbr>ใหญ่<wbr>นั้น<wbr>เอง อยู่<wbr>ใกล้ ๆ กับ<wbr>เจ้า<wbr>เก่ง ลูก<wbr>หาบ<wbr>เขา<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>ดี รัก<wbr>เรา<wbr>มาก<wbr>หาก<wbr>พวก<wbr>นั้น เป็น<wbr>คน<wbr>ไทย<wbr>มัน<wbr>คง<wbr>จะ<wbr>ร่วม<wbr>ใจ<wbr>กัน<wbr>ทุบ<wbr>หัว<wbr>ไป<wbr>แล้ว เขา<wbr>จัด<wbr>แจง<wbr>ที่<wbr>พัก<wbr>ของ<wbr>เขา<wbr>อีก<wbr>คูหา<wbr>หนึ่ง แล้ว<wbr>ก่อ<wbr>ไฟ<wbr>ไว้<wbr>ให้<wbr>สอง<wbr>สาม<wbr>จุด เพื่อ<wbr>เป็น<wbr>แสง<wbr>สว่าง ดับ<wbr>ความ<wbr>มืด<wbr>ใน<wbr>เวลา<wbr>กลาง<wbr>คืน ภาย<wbr>นอก<wbr>ถ้ำ<wbr>มี<wbr>ผา<wbr>สูง<wbr>ชัน ได้<wbr>ยิน<wbr>เสียง<wbr>วิหค<wbr>นก<wbr>ร้อง<wbr>ก้อง<wbr>ใน<wbr>ไพร เสียง<wbr>เรไร ไก่<wbr>ขัน<wbr>สนั่น<wbr>ดง เสียง<wbr>ลิง<wbr>ค่าง<wbr>บ่าง<wbr>ชะนี<wbr>ร้อง<wbr>โหวก<wbr>โหวย เสียง<wbr>โอ๋ย ๆ บน<wbr>กิ่ง<wbr>ไม้<wbr>มี<wbr>เหลือ<wbr>หลาย เสียง<wbr>ผัว ๆ ตัว<wbr>เมีย<wbr>ที่<wbr>โยน<wbr>กาย เห็น<wbr>คน<wbr>อาย<wbr>แอบ<wbr>อิง<wbr>กับ<wbr>กิ่ง<wbr>ยาง โอ้... น่า<wbr>เวทนา เจ้า<wbr>ชะนี<wbr>เรียก<wbr>หา<wbr>ผัว เหมือน<wbr>ตัว<wbr>เรา เรียก<wbr>เจ้า<wbr>เก่ง<wbr>ที่<wbr>เจ็บ<wbr>ป่วย<wbr>ให้<wbr>ได้<wbr>หาย เก่ง<wbr>เพื่อน<wbr>ตาย<wbr>จง<wbr>ได้<wbr>หาย<wbr>จาก<wbr>โรคา ไท้<wbr>เท<wbr>วา<wbr>จง<wbr>ช่วย<wbr>ขัด<wbr>กำจัด<wbr>ภัย ใน<wbr>คืน<wbr>วัน<wbr>นั้น<wbr>ตอน<wbr>ดึก เห็น<wbr>พระ<wbr>สงฆ์<wbr>ไทย<wbr>ใหญ่ รูป<wbr>ร่าง<wbr>สูง<wbr>โปร่ง<wbr>น่า<wbr>เคารพ ท่าน<wbr>เดิน<wbr>ผ่าน<wbr>แสง<wbr>ไฟ เข้า<wbr>มา<wbr>นั่ง<wbr>บน<wbr>แท่น<wbr>หิน<wbr>หยก ใน<wbr>ถ้ำ<wbr>ติด<wbr>กับ<wbr>ที่<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>นอน<wbr>อยู่ ท่า<wbr>ทาง<wbr>ท่าน<wbr>สังวร แบบ<wbr>สมณะ<wbr>เต็ม<wbr>ร้อย ท่าน<wbr>ออก<wbr>ปาก<wbr>ถาม<wbr>ข่าว<wbr>ว่า ข<wbr>ะมะ<wbr>นิ<wbr>ยัง อาวุโส เรา<wbr>ก็<wbr>ตอบ<wbr>ภาษา<wbr>พระ<wbr>ว่า ข<wbr>ะมะ<wbr>นิ<wbr>ยัง ภันเต ท่าน<wbr>ก็<wbr>ยิ้ม<wbr>รับ<wbr>แล้ว<wbr>บอก<wbr>ว่า ใน<wbr>ชีวิต<wbr>ของ<wbr>คุณ คุณ<wbr>คง<wbr>จำ<wbr>ได้<wbr>ว่า<wbr>ท่าน<wbr>กับ<wbr>ผม<wbr>พบ<wbr>กัน<wbr>มา<wbr>แล้ว<wbr>สาม สี่ ห้า ครั้ง ครั้ง<wbr>นี้<wbr>เป็น<wbr>ครั้ง<wbr>ที่ 4 แล้ว ผม<wbr>จะ<wbr>สนับสนุน<wbr>แต่<wbr>คน<wbr>ที่<wbr>ทำ<wbr>ความ<wbr>ดี แล้ว<wbr>ไม่<wbr>หวัง<wbr>ผล<wbr>ตอบ<wbr>แทน คุณ<wbr>จำ<wbr>จาก<wbr>บ้าน<wbr>เมือง<wbr>มา<wbr>คราว<wbr>นี้ คุณ<wbr>ได้<wbr>ทำ<wbr>ประ<wbr>โยชน์<wbr>มาก และ<wbr>ได้<wbr>รู้<wbr>ได้<wbr>เห็น ได้<wbr>ศึกษา<wbr>หา<wbr>ความ<wbr>รู้<wbr>ทาง<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>ได้<wbr>ดี ยาก<wbr>ที่<wbr>บุคคล<wbr>ธรรม<wbr>ดา<wbr>สามัญ<wbr>จะ<wbr>ทำ<wbr>ได้ เพราะ<wbr>ต้อง<wbr>ฝ่า<wbr>ฟัน<wbr>อุปสรรค นา<wbr>นับ<wbr>ประการ แทบ<wbr>จะ<wbr>เอา<wbr>ชีวิต<wbr>ไม่<wbr>รอด<wbr>แบบ<wbr>เดน<wbr>ตาย และ<wbr>ยัง<wbr>ได้<wbr>บริจาค<wbr>ทาน<wbr>แก่<wbr>คน<wbr>ที่<wbr>ตก<wbr>ยาก ใช้<wbr>เงิน<wbr>ส่วน<wbr>ตัว<wbr>ไป<wbr>แล้ว<wbr>หลาย<wbr>ล้าน<wbr>บาท แล้ว<wbr>ยัง<wbr>ช่วย<wbr>ผู้<wbr>มี<wbr>พระ<wbr>คุณ<wbr>ต่อ<wbr>ประเทศ<wbr>ชาติ นั่น<wbr>คือ<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>สุพรรณ<wbr>กัลยา ที่<wbr>ได้<wbr>มี<wbr>ส่วน<wbr>สัมพันธ์<wbr>ทาง<wbr>บุญ<wbr>คุณ<wbr>กับ<wbr>ท่าน พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>พระ<wbr>ธิดา<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>พระ<wbr>องค์<wbr>มา<wbr>ด้วย</dd></menu>

 

<menu><dd>คุณ<wbr>รู้<wbr>หรือ<wbr>เปล่า<wbr>ว่า พระ<wbr>นาง<wbr>ท่าน<wbr>มี<wbr>พระ<wbr>ธิดา<wbr>องค์<wbr>แรก<wbr>เป็น<wbr>ทารก เขา<wbr>ปล่อย<wbr>ให้<wbr>อด<wbr>ตาย<wbr>ไป<wbr>ก่อน<wbr>แม่ แล้ว<wbr>เขา<wbr>จับ<wbr>ยัด<wbr>ใส่<wbr>ไห<wbr>ลูก<wbr>เล็ก ฝัง<wbr>ไว้<wbr>ก่อน<wbr>ที่<wbr>คุณ<wbr>ขุด<wbr>ค้น<wbr>เอา<wbr>นี่<wbr>เอง และ<wbr>เรียก<wbr>เอา<wbr>วิญญาณ<wbr>มา<wbr>ด้วย ส่วน<wbr>คน<wbr>ที่<wbr>อยู่<wbr>ใน<wbr>ท้อง<wbr>ได้<wbr>แปด<wbr>เดือน ถูก<wbr>ฆ่า<wbr>ตาย<wbr>ทั้ง<wbr>กลม ด้วย<wbr>น้ำ<wbr>มือ<wbr>ของ<wbr>เจ้ามัง<wbr>สะ<wbr>ไชย<wbr>สิงหะ<wbr>ราช หรือนันท<wbr>บุเ<wbr>รง ไป<wbr>พร้อม<wbr>กับ<wbr>แม่ ที่<wbr>เรียก<wbr>ว่า<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ตาย<wbr>ทั้ง<wbr>กลม ท่าน<wbr>ช่วย<wbr>ทาง<wbr>ไสย<wbr>ศาสตร์<wbr>ทาง<wbr>วิญญาณ เอา<wbr>มา<wbr>หมด และ<wbr>ทั้ง<wbr>หมด<wbr>นั้น เขา<wbr>จะ<wbr>กลับ<wbr>มา<wbr>เป็น<wbr>บุตร<wbr>บุญ<wbr>ธรรม<wbr>ของ<wbr>ท่าน ใน<wbr>อนาคต และ<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>ผู้<wbr>ชาย<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>คน เป็น<wbr>ผู้<wbr>มี<wbr>บุญ<wbr>มาก มา<wbr>เกิด<wbr>ใน<wbr>สกุล<wbr>ทุกข์<wbr>ยาก แต่<wbr>เขา<wbr>จะ<wbr>เกิด<wbr>มา<wbr>ช่วย<wbr>สังคม ท่าน<wbr>ดู<wbr>ไป<wbr>ก็<wbr>แล้ว<wbr>กัน คน<wbr>พี่<wbr>เขา<wbr>จะ<wbr>มี<wbr>ชื่อ<wbr>ว่า<wbr>สุริยัน คน<wbr>ที่<wbr>สอง<wbr>ชื่อ<wbr>ว่า<wbr>บุญ<wbr>ชุ่ม อีก<wbr>ประมาณ<wbr>สัก<wbr>สาม<wbr>สิบ<wbr>ปี<wbr>ข้าง<wbr>หน้า ท่าน<wbr>จะ<wbr>เห็น<wbr>หน้า<wbr>เขา และ<wbr>เขา<wbr>จะ<wbr>รัก<wbr>และ<wbr>เคารพ<wbr>ท่าน เหมือน<wbr>บิดา<wbr>บัง<wbr>เกิด<wbr>เกล้า ท่าน<wbr>ดู<wbr>ไป<wbr>ก็<wbr>แล้ว<wbr>กัน สัก<wbr>วัน<wbr>หนึ่ง<wbr>ข้าง<wbr>หน้า เขา<wbr>จะ<wbr>มา<wbr>หา<wbr>ท่าน<wbr>เอง และ<wbr>แต่<wbr>ละ<wbr>คน<wbr>เขา<wbr>ก็<wbr>จะ<wbr>เวียน<wbr>ว่าย<wbr>ตาย<wbr>เกิด เหมือน<wbr>ท่าน<wbr>เอง เพราะ<wbr>รีบ<wbr>มา สร้าง<wbr>บารมี ไม่<wbr>ยิน<wbr>ดี<wbr>ในทิพย<wbr>สมบัติ อย่าง<wbr>ผู้<wbr>อื่น เขา<wbr>นิยม<wbr>กัน ก่อน<wbr>มา<wbr>เกิด<wbr>ใน<wbr>ชาติ<wbr>ปัจจุบัน เจ้า<wbr>สุริยัน เป็น<wbr>ผู้<wbr>กอบ<wbr>กู้<wbr>เอา<wbr>เมือง<wbr>ถลาง<wbr>เขต<wbr>ปักษ์<wbr>ใต้ เขา<wbr>จึง<wbr>เกิด<wbr>เมือง<wbr>ใต้ ส่วน<wbr>เจ้า<wbr>บุญ<wbr>ช่วย (บุญ<wbr>ชุ่ม) เขา<wbr>เกิด<wbr>มา<wbr>เป็น<wbr>เจ้า<wbr>ตน<wbr>บุญ ผู้<wbr>โด่ง<wbr>ดัง<wbr>ใน<wbr>ภาค<wbr>เหนือ คือ<wbr>พระ<wbr>อุปัชฌายะ ของ<wbr>คุณ<wbr>เอง<wbr>ต่าง<wbr>คน<wbr>ต่าง<wbr>เป็น<wbr>ครู เป็น<wbr>ศิษย์<wbr>กัน<wbr>มา<wbr>ตลอด แล้ว<wbr>ให้<wbr>คุณ<wbr>ภาวนา<wbr>ว่า ปุพ<wbr>เพ<wbr>วะ<wbr>สัน<wbr>นิ<wbr>วา<wbr>เสนะ ปัจ<wbr>จุ<wbr>ปัน<wbr>นะหิเ<wbr>ตนะ<wbr>วา เอ<wbr>วัน<wbr>ตัง ฉายะเตเปมัง อุ<wbr>ปะ<wbr>รัง<wbr>วา<wbr>ยะ<wbr>โถทะ<wbr>เก ถ้า<wbr>ผู้<wbr>มี<wbr>จิตสรัาง<wbr>จิต<wbr>ให้<wbr>เป็น<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>ได้ ภาวนา<wbr>คาถา<wbr>นี้ จะ<wbr>รู้<wbr>ชัดเจน<wbr>ว่า<wbr>ชาติ<wbr>ปาง<wbr>ก่อน ย้อน<wbr>ไป<wbr>ไม่<wbr>เกิด 5 ชาติ จะ<wbr>รู้<wbr>ได้<wbr>ด้วย<wbr>ตน<wbr>เอง จำ<wbr>ไว้<wbr>นี้<wbr>เป็น<wbr>คำ<wbr>เตือน ของ<wbr>หลวง<wbr>พ่อ<wbr>โลก<wbr>อุดร จาก<wbr>นั้น<wbr>ท่าน<wbr>ก็<wbr>แนะ<wbr>นำ<wbr>เรื่อง การ<wbr>รักษาตัว<wbr>จริง คือ<wbr>ร่าง<wbr>กาย<wbr>ด้วย<wbr>การ<wbr>กิน<wbr>การ<wbr>นอน การ<wbr>ทำ<wbr>งาน<wbr>ให้<wbr>สมดุลย์<wbr>อย่า<wbr>ใช้<wbr>มัน<wbr>มาก ส่วนตัว<wbr>เป็น ให้<wbr>ลด<wbr>ละ<wbr>ทิ้ง<wbr>ให้<wbr>เด็ด<wbr>ขาด อย่า<wbr>ยึด<wbr>มั่น<wbr>ถือ<wbr>มั่น<wbr>ใน<wbr>ตัว<wbr>เป็น คือ<wbr>ตัว<wbr>เป็น<wbr>โน่น<wbr>เป็น<wbr>นี่ เป็น<wbr>อะไร<wbr>ต่อ<wbr>มิ<wbr>อะไร ตาม<wbr>วิสัย<wbr>ที่<wbr>โลก<wbr>เขา<wbr>สมมุติ<wbr>กัน อัน<wbr>ตัว<wbr>เป็น<wbr>นี่<wbr>เอง คือ<wbr>สมุทัย จะ<wbr>เป็น<wbr>ปัจจัย<wbr>ให้<wbr>เกิด<wbr>ทุกข์ เพราะ<wbr>ไป<wbr>ยึด<wbr>ติด<wbr>มัน อัน<wbr>คน<wbr>ส่วน<wbr>มาก<wbr>ชอบ<wbr>ยึด<wbr>ติด<wbr>อยู่<wbr>กับ<wbr>ตัว<wbr>เป็น<wbr>นี้<wbr>เอง มัน<wbr>จึง<wbr>ทุกข์ ส่วนตัว<wbr>แฝง ตัว<wbr>ทิพย์ ที่<wbr>เรา<wbr>รู้<wbr>เรา<wbr>เห็น<wbr>มา<wbr>นั้น<wbr>แหละ ให้<wbr>สร้าง<wbr>มัน<wbr>ขึ้น<wbr>มา ติด<wbr>ตา<wbr>ตรึง<wbr>ใจ<wbr>ไว้<wbr>ตลอด<wbr>เวลา<wbr>ได้<wbr>ยิ่ง<wbr>ดี อัน<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>นี้ ยิ่ง<wbr>ใช้<wbr>งาน<wbr>ยิ่ง<wbr>มี<wbr>พลัง ที่<wbr>จะ<wbr>ช่วย<wbr>ตัว<wbr>เอง<wbr>และ<wbr>คน<wbr>อื่น<wbr>ได้ ส่วน<wbr>ตัว<wbr>เป็น ยิ่ง<wbr>นำ<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>ใช้<wbr>ยิ่ง<wbr>ยุ่ง<wbr>ทั้ง<wbr>แก่<wbr>ตัว<wbr>เอง และ<wbr>สังคม ส่วน<wbr>ตัว<wbr>จริง<wbr>นั้น ยิ่ง<wbr>ใช้<wbr>งาน<wbr>ยิ่ง<wbr>เสื่อม<wbr>โทรม แก่<wbr>ง่าย<wbr>ตาย<wbr>เร็ว อัน<wbr>ตัว<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ช่วย<wbr>ให้<wbr>ตัว<wbr>จริง ได้<wbr>มี<wbr>อายุ<wbr>ยืน<wbr>ยาว<wbr>ไม่<wbr>แก่<wbr>เร็ว<wbr>ตาย<wbr>เร็ว<wbr>ได้ ก็<wbr>อาศัย<wbr>ตัว<wbr>ที่<wbr>สาม คือ<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>นี้<wbr>เอง จง<wbr>จำ<wbr>เอา<wbr>ไว้ และ<wbr>ผม<wbr>ขอ<wbr>อวย<wbr>พร<wbr>ให้<wbr>ท่าน ได้<wbr>ทำ<wbr>ประ<wbr>โยชน์<wbr>ให้<wbr>สังคม<wbr>ไป<wbr>นานๆ และ<wbr>ขอ<wbr>เตือน<wbr>กรรม<wbr>ที่<wbr>ท่าน<wbr>ทำ<wbr>เอา<wbr>ไว้ คือ<wbr>ไป<wbr>ยิง<wbr>ปืน<wbr>ขู่<wbr>ข้าศึก ให้<wbr>ผิด<wbr>ใจ<wbr>กับ<wbr>พวก<wbr>นาง<wbr>สนม<wbr>นาง<wbr>ใน<wbr>นั้น เขา<wbr>ไม่<wbr>พอ<wbr>ใจ จึง<wbr>ร้อง<wbr>ขอ<wbr>เจ้า<wbr>เหนือ<wbr>หัว ให้<wbr>ประ<wbr>หาร<wbr>ชีวิต แต่<wbr>ท่าน<wbr>คิด<wbr>ทัน หลบ<wbr>หนี<wbr>ออก<wbr>เวลา<wbr>กลาง<wbr>คืน ขน<wbr>สมบัติ<wbr>ไป<wbr>ด้วย ไป<wbr>ฝัง<wbr>เอา<wbr>ไว้ ที่<wbr>ไม่<wbr>ไกล<wbr>จาก<wbr>วัด<wbr>ที่<wbr>เมือง<wbr>อยุธยา ที่<wbr>พระ<wbr>พล<wbr>รัตน์<wbr>ไป<wbr>เกิด อัน<wbr>สมเด็จ<wbr>พระ<wbr>พล<wbr>รัตน์<wbr>นั้น คือ<wbr>ท่าน<wbr>ครัว<wbr>โต (สมเด็จ<wbr>โต พรหม<wbr>รังสี) อัน<wbr>วีร<wbr>กษัตริย์<wbr>ตั้ง<wbr>แต่<wbr>อดีต<wbr>นั้น ท่าน<wbr>ได้<wbr>สืบ<wbr>สันติ<wbr>วงศ์ ทาง<wbr>บุญ<wbr>กุศล<wbr>กัน<wbr>มา<wbr>ตลอด คือ พ่อ<wbr>ขุน<wbr>ราม ก็<wbr>มา<wbr>อุบัติ<wbr>ใน<wbr>วงศ์<wbr>จักรี องค์<wbr>ที่ 5 คือ พระ<wbr>ปิยะ<wbr>มหาราช คุณ<wbr>อย่า<wbr>ลืม<wbr>ว่า วงศ์<wbr>กษัตริย์<wbr>ใน<wbr>เมือง<wbr>สยาม<wbr>ไทย<wbr>นั้น ท่าน<wbr>มี<wbr>การ<wbr>สืบ<wbr>สัน<wbr>ตะ<wbr>ติ<wbr>กัน<wbr>มา หลาย<wbr>ชาติ<wbr>หลาย<wbr>ภพ ซึ่ง<wbr>แต่<wbr>ละ<wbr>ท่าน<wbr>ทำ<wbr>คุณ<wbr>งาม<wbr>ความ<wbr>ดี<wbr>ให้<wbr>แก่<wbr>บ้าน<wbr>เมือง ที่<wbr>คน<wbr>ส่วน<wbr>มาก<wbr>ยอม<wbr>รับ<wbr>นับ<wbr>ถือ<wbr>เอา<wbr>มากๆ ท่าน<wbr>เหล่า<wbr>นั้น ก็<wbr>กลับ<wbr>มา<wbr>เป็น<wbr>กำลัง<wbr>ของ<wbr>ชาติ ใน<wbr>ยุค<wbr>ปัจจุบัน คือ ระดับ<wbr>เจ้า ระดับ<wbr>ขุน<wbr>พล ขุน<wbr>ทัพ แม่<wbr>ทัพ ใน<wbr>ยุค<wbr>นี้<wbr>สมัย<wbr>นี้<wbr>ทั้ง<wbr>นั้น ส่วน<wbr>ลูก<wbr>ชาย<wbr>บุญ<wbr>ธรรม<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>คน<wbr>นั้น เขา<wbr>มี<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>มา<wbr>แต่<wbr>กำเนิด เขา<wbr>เลี้ยง<wbr>ตัว<wbr>ได้ และ<wbr>ท่าน<wbr>เอง<wbr>ก็<wbr>รัก<wbr>เขา<wbr>จริงๆ เหมือน<wbr>ลูก<wbr>ใน<wbr>ไส้ และ<wbr>เขา<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>จะ<wbr>เกิด<wbr>มา สนอง<wbr>กรรม<wbr>ไว้<wbr>ชาติ<wbr>นี้<wbr>เท่า<wbr>นั้น แล้ว<wbr>ก็<wbr>จะ<wbr>ทำ<wbr>จิต ให้<wbr>ถึง<wbr>พระ<wbr>อนาคามี ไม่<wbr>มา<wbr>เกิด<wbr>อีก<wbr>แล้ว ผม<wbr>ขอ<wbr>ฝาก<wbr>ไว้<wbr>ด้วย เพราะ<wbr>เขา<wbr>จะ<wbr>ช่วย<wbr>สังคม และ<wbr>คน<wbr>ทั่ว<wbr>ไป<wbr>ตลอด<wbr>ชีวิต<wbr>ของ<wbr>เขา และ<wbr>เขา<wbr>ก็<wbr>ปราศ<wbr>จาก<wbr>คู่<wbr>ครอง ท่าน<wbr>ดู<wbr>เอง<wbr>ก็<wbr>แล้ว<wbr>กัน ผม<wbr>ไป<wbr>ละ<wbr>ลา<wbr>ก่อน พบ<wbr>กัน<wbr>ใหม่ ที่<wbr>เทือก<wbr>เขา<wbr>หิมาลัย ใน<wbr>อีก<wbr>ไม่<wbr>นาน<wbr>นัก เพราะ<wbr>ท่าน<wbr>จะ<wbr>ต้อง<wbr>ตาม<wbr>ถนอม<wbr>รัก ลูก<wbr>คน<wbr>ที่<wbr>สอง ซึ่ง<wbr>อยู่<wbr>ที่<wbr>หิมาลัย<wbr>ประเทศ </dd><dd>ใน<wbr>เวลา<wbr>ที่<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>นั่ง<wbr>ฟัง<wbr>มัน<wbr>เป็น<wbr>อาการ<wbr>ครึ่ง<wbr>หลับ ครึ่ง<wbr>ตื่น ครึ่ง<wbr>ฟื้น ครึ่ง<wbr>ฝัน และ<wbr>ก็<wbr>ฝัน<wbr>ดี<wbr>ด้วย ช่วย<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>มี<wbr>กำลัง<wbr>ใจ คิด<wbr>อีก<wbr>อย่าง<wbr>ว่า<wbr>ก็<wbr>ทำไม<wbr>หนอ พระ<wbr>สุพรรณ<wbr>กัลยา ท่าน<wbr>ไม่<wbr>บอก<wbr>เรา<wbr>ใน<wbr>เรื่อง<wbr>นี้ นี่<wbr>เรา<wbr>เอา<wbr>พระ<wbr>วิญญาณ ของ<wbr>ทั้ง<wbr>สาม<wbr>แม่<wbr>ลูก<wbr>มา<wbr>ด้วย ดี<wbr>เหมือน<wbr>กัน เรา<wbr>จะ<wbr>ได้<wbr>สัมผัส<wbr>กับ<wbr>แม่<wbr>ม่าย<wbr>ลูก<wbr>สอง ตอน<wbr>นั้น<wbr>รุ่ง<wbr>อรุณ เวลา<wbr>ฟ้า<wbr>สาง<wbr>พอ<wbr>ดี เจ้า<wbr>เก่ง<wbr>หมา<wbr>คู่<wbr>บารมี มัน<wbr>ลุก<wbr>ออก<wbr>วิ่ง<wbr>อย่าง<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>อะไร<wbr>เกิด<wbr>ขึ้น<wbr>กับ<wbr>มัน เป็น<wbr>เพราะ<wbr>เรา<wbr>เอา<wbr>ยา<wbr>สมุน<wbr>ไพร<wbr>กรอก<wbr>ปาก และ<wbr>ยา<wbr>ปะ<wbr>คบ<wbr>ให้<wbr>มัน<wbr>จึง<wbr>หาย หรือ<wbr>อะไร<wbr>ชอบ<wbr>กล มัน<wbr>ร่า<wbr>เริง<wbr>เข้า<wbr>มา<wbr>หา ส่อ<wbr>สาย<wbr>ตา<wbr>ฝาก<wbr>ความ<wbr>รัก<wbr>ประจักษ์<wbr>จิต ดี<wbr>กว่า<wbr>มิตร<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>ล้น<wbr>เหลือ<wbr>หลาย จึง<wbr>มา<wbr>นึก<wbr>ว่า ถ้า<wbr>ไอ้เจัา<wbr>เก่ง<wbr>มัน<wbr>ไม่<wbr>ทำ<wbr>อาการ<wbr>ป่วย เรา<wbr>พร้อม<wbr>คณะ ก็<wbr>ผ่าน<wbr>ด่าน<wbr>ดง<wbr>พง<wbr>ป่า<wbr>เหล่า<wbr>นี้<wbr>ไป<wbr>แล้ว และ<wbr>ก็<wbr>จะ<wbr>ไม่<wbr>เจอ<wbr>ท่าน<wbr>ผู้<wbr>มี<wbr>ปัญญา ผู้<wbr>มี<wbr>บุญ<wbr>มา<wbr>โปรด<wbr>เรา<wbr>อย่าง<wbr>นี้<wbr>เลย นี่<wbr>เจ้า<wbr>เก่ง<wbr>มัน<wbr>เป็น<wbr>หมา<wbr>แสน<wbr>รู้ รู้<wbr>ว่า<wbr>อะไร<wbr>จะ<wbr>เกิด<wbr>ขึ้น กับ<wbr>เพื่อน<wbr>ของ<wbr>มัน คือ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>แต่<wbr>ตัว<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>สิ<wbr>โง่ และ<wbr>โง่<wbr>ยิ่ง<wbr>กว่า<wbr>หมา<wbr>เสีย<wbr>อีก เพราะ<wbr>ไม่<wbr>รู้<wbr>ล่วง<wbr>หน้า อะไร<wbr>จะ<wbr>เกิด<wbr>ขึ้น ตก<wbr>ลง<wbr>เรา<wbr>ยอม<wbr>แพ้<wbr>หมา ยอม<wbr>ให้<wbr>หมา<wbr>ที่<wbr>ฉลาด<wbr>กว่า<wbr>เรา เข้า<wbr>ตำรา<wbr>ว่า โง่<wbr>ไม่<wbr>เป็น<wbr>เป็น<wbr>ใหญ่<wbr>ยาก โง่<wbr>ไม่<wbr>เป็น<wbr>ฉลาด<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>เลย </dd><dd>การ<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>ต่อ เรา<wbr>ข้าม<wbr>ภู<wbr>เขา<wbr>หลวง ที่<wbr>ขวาง<wbr>กั้น<wbr>พม่า<wbr>ตอน<wbr>บน กับ<wbr>ไทย<wbr>ตอน<wbr>เหนือ ได้<wbr>ใช้<wbr>เวลา<wbr>อีก<wbr>สิบ<wbr>ห้า<wbr>วัน ออก<wbr>ช่อง<wbr>ทาง<wbr>บ่อ<wbr>เบี้ย เพราะ<wbr>ต้อง<wbr>เดิน<wbr>อ้อม<wbr>ขุน<wbr>เขา<wbr>ที่<wbr>สูง<wbr>ชัน จาก<wbr>เหนือ<wbr>ล่อง<wbr>ใต้ จาก<wbr>เมือง<wbr>ปัน<wbr>เมือง<wbr>ทน<wbr>ล่อง<wbr>ใต้<wbr>ออก เขต<wbr>อำเภอ<wbr>ฝาง จังหวัด<wbr>เชียง<wbr>ใหม่ พวก<wbr>ขบวน<wbr>หาบ ส่ง<wbr>เขา<wbr>ก็<wbr>ลาก<wbr>ลับ<wbr>บ้าน<wbr>เมือง<wbr>ของ<wbr>เขา เรา<wbr>จึง<wbr>โทรเลข<wbr>ถึง เจ้า<wbr>ทิพย์<wbr>วรรณ และ<wbr>นาย<wbr>พัน<wbr>เอก<wbr>ประภาส จา<wbr>รุ<wbr>เสถียร ผู้<wbr>ที่<wbr>เคย<wbr>เคารพ<wbr>นับ<wbr>ถือ<wbr>กัน<wbr>มา<wbr>ตลอด ท่าน<wbr>จึง<wbr>ส่ง<wbr>รถ<wbr>สอง<wbr>คัน ขึ้น<wbr>ไป<wbr>รับ<wbr>กลับ<wbr>เชียง<wbr>ใหม่</dd></menu>

 

<menu><dd>เมื่อ<wbr>วัน<wbr>อาทิตย์<wbr>ที่ 2 มกราคม 2493 ส่วน<wbr>สิ่ง<wbr>ของ<wbr>ต่าง ๆ จำนวน 3 หาบ เรา<wbr>ฝาก<wbr>ไว้<wbr>กับ<wbr>บ้าน<wbr>เจ้า<wbr>ทิพย์<wbr>วรรณ เพราะ<wbr>ไว้<wbr>ใจ<wbr>ท่าน<wbr>มาก และ<wbr>ท่าน<wbr>ก็<wbr>เป็น<wbr>เจ้า ระดับ<wbr>เจ้า<wbr>ฟ้า<wbr>หญิง แห่ง<wbr>นคร<wbr>เชียง<wbr>ตุง รัฐ<wbr>ฉาน สหภาพ<wbr>พม่า ซึ่ง<wbr>ก็<wbr>เป็น<wbr>สาย<wbr>ญาติ<wbr>ผู้<wbr>ใหญ่ ของ<wbr>โยม<wbr>มารดา<wbr>ของ<wbr>เรา<wbr>เอง ส่วน<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>กับ<wbr>เจ้า<wbr>เก่ง ก็<wbr>เข้า<wbr>ป่า<wbr>แสวง<wbr>หา<wbr>วิเวก พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>พระ<wbr>รูป<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>สุพรรณ<wbr>กัลยา และ<wbr>ท่าน<wbr>สั่ง<wbr>ว่า รูป<wbr>พระ<wbr>น้อง<wbr>ยา<wbr>เธอ<wbr>ของ<wbr>ท่าน คือ<wbr>พระ<wbr>นเรศวร<wbr>มหาราช ก็<wbr>ให้<wbr>หล่อ<wbr>ไว้<wbr>พร้อม<wbr>กัน ท่าน<wbr>สั่ง<wbr>ว่า<wbr>อีก<wbr>ใน<wbr>ไม่<wbr>ช้า พม่า<wbr>เขา<wbr>จะ<wbr>มี<wbr>พระ<wbr>รูป<wbr>ของ<wbr>เจ้า<wbr>บุเ<wbr>รง<wbr>นอง ไว้<wbr>ใกล้<wbr>ชิด<wbr>ติด<wbr>แดน<wbr>ไทย<wbr>ใน<wbr>ภาค<wbr>เหนือ ของ<wbr>ประเทศ<wbr>เพราะ<wbr>เขา<wbr>ถือ<wbr>ว่า ผู้<wbr>เอา<wbr>ชัย<wbr>ชนะ<wbr>ไทย<wbr>ได้ มี<wbr>เจ้า<wbr>บุเ<wbr>รง<wbr>นอง<wbr>พระ<wbr>องค์<wbr>เดียว<wbr>เท่า<wbr>นั้น เขา<wbr>จึง<wbr>จะ<wbr>สร้าง<wbr>ไว้<wbr>เป็น<wbr>อนุสรณ์<wbr>ใกล้<wbr>เขต<wbr>แดน<wbr>ไทย และ<wbr>แล้ว<wbr>ขอ<wbr>ให้<wbr>ท่าน อัญเชิญ<wbr>พระ<wbr>รูป ของ<wbr>พระ<wbr>นเรศวร ไป<wbr>ประทับ<wbr>ไว้<wbr>ฝั่ง<wbr>ไทย ให้<wbr>หัน<wbr>หน้า<wbr>ใส่<wbr>กัน อย่า<wbr>ให้<wbr>ห่าง<wbr>กัน<wbr>เกิน<wbr>กว่า 1,000 วา ให้<wbr>สอง<wbr>เสด็จ<wbr>ได้<wbr>ทัศนา เจริญ<wbr>สัมพันธมิตร<wbr>ไมตรี<wbr>ต่อ<wbr>กัน และ<wbr>ไทย<wbr>กับ<wbr>พม่า ก็<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>เสมือน<wbr>แผ่น<wbr>ดิน<wbr>เดียว<wbr>กัน ทาง<wbr>จิต<wbr>ใจ และ<wbr>จะ<wbr>ได้<wbr>เจริญ<wbr>สิริ<wbr>วิไล ทั้ง<wbr>สอง<wbr>ประเทศ เรื่อง<wbr>นี้<wbr>ก็<wbr>เกิด<wbr>ขึ้น<wbr>แล้ว<wbr>คือ จู่ๆ เมื่อ<wbr>ปี 2540 นี้<wbr>เอง พม่า<wbr>ก็<wbr>สร้าง อนุสาวรีย์<wbr>ของ<wbr>เจ้า<wbr>บุเ<wbr>รง<wbr>นอง ขึ้น<wbr>ไว้<wbr>ที่<wbr>ท่า<wbr>ขี้<wbr>เหล็ก ระยะ<wbr>ติด<wbr>ชิด<wbr>กับ<wbr>ฝั่ง<wbr>แม่<wbr>สาย หัน<wbr>หน้า<wbr>มา<wbr>ทาง<wbr>ฝั่ง<wbr>ไทย ใคร ๆ ไป<wbr>ระยะ<wbr>นี้ ก็<wbr>จะ<wbr>เห็น<wbr>เจ้า<wbr>บุเ<wbr>รง<wbr>นอง ข้าพเจ้า<wbr>จึง<wbr>จะ<wbr>อัญเชิญ<wbr>พระ<wbr>บรม<wbr>รูป ของ<wbr>พระ<wbr>นเรศวร ไป<wbr>ประทับ<wbr>ไว้<wbr>ที่<wbr>ฝั่ง<wbr>ไทย ให้<wbr>อยู่<wbr>ตรง<wbr>ไหน<wbr>ก็<wbr>ได้ แต่<wbr>ต้อง<wbr>ให้<wbr>ไกล<wbr>กัน<wbr>เกิน<wbr>กว่า<wbr>สอง<wbr>พัน<wbr>เมตร ที่<wbr>อำเภอ<wbr>แม่<wbr>สาย หัน<wbr>พระ<wbr>พักต์<wbr>ไป<wbr>ทาง<wbr>พม่า ให้<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>พระ<wbr>องค์ ได้<wbr>หัน<wbr>หน้า<wbr>ใส่<wbr>กัน<wbr>อีก เรื่อง<wbr>ก็<wbr>นับ<wbr>ว่า<wbr>เป็น<wbr>ความ<wbr>จริง<wbr>ขึ้น<wbr>มา<wbr>แล้ว ที่<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ท่าน<wbr>บอก<wbr>ไว้<wbr>เมื่อ 50 ปี<wbr>ก่อน<wbr>โน้น จึง<wbr>นับ<wbr>ว่า<wbr>เป็น<wbr>ความ<wbr>ฝัน จะ<wbr>เป็น<wbr>ความ<wbr>จริง<wbr>ขึ้น<wbr>มา<wbr>จน<wbr>ได้ เพราะ<wbr>พระ<wbr>รูป<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ได้<wbr>หล่อ<wbr>ไว้<wbr>ก่อน<wbr>แล้ว เป็น<wbr>พระ<wbr>รูป<wbr>ขนาด<wbr>เท่า<wbr>ตัว<wbr>พระ<wbr>องค์<wbr>จริง เพราะ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>เชื่อ<wbr>ความ<wbr>ฝัน<wbr>ของ<wbr>ตัว<wbr>เอง จึง<wbr>ลง<wbr>มือ<wbr>ปั้น<wbr>หล่อ<wbr>ไว้<wbr>ก่อน ขณะ<wbr>นี้<wbr>พระ<wbr>รูป<wbr>ก็<wbr>อยู่<wbr>ที่<wbr>ข้าง<wbr>กระท่อม<wbr>ของ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>เอง พร้อม<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>อัญเชิญ<wbr>ไป<wbr>ได้<wbr>ทุก<wbr>เมื่อ ขอบ<wbr>อก<wbr>ว่า อัน<wbr>พระ<wbr>วิญญาณ<wbr>อัน<wbr>บริสุทธิ์ ของ<wbr>พระ<wbr>สุพรรณ<wbr>กัลยา พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>ทาริกา<wbr>ทั้ง<wbr>สอง<wbr>นั้น ตก<wbr>เป็น<wbr>ของ<wbr>คน<wbr>ไทย<wbr>แล้ว ตั้ง<wbr>แต่วัน<wbr>ที่ 10 มกราคม พ.ศ.2491 และ<wbr>ได้<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>ถึง<wbr>แผ่น<wbr>ดิน<wbr>ไทย เมื่อวัน<wbr>ที่ 2 มกราคม 2493 และ<wbr>ได้<wbr>ทำ<wbr>การ<wbr>หล่อ<wbr>รูป<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>นาง<wbr>ท่าน<wbr>เมื่อ พ.ศ. 2535 ปิด<wbr>มา<wbr>เป็น<wbr>ความ<wbr>ลับ<wbr>แต่<wbr>แรก<wbr>เริ่ม ครบ<wbr>ห้า<wbr>สิบ<wbr>ปี และ<wbr>ได้<wbr>เจอ<wbr>กับ<wbr>กุลสตรี บุตร<wbr>สาว<wbr>ของ<wbr>ท่าน เมื่อ<wbr>ปี 2520 คน<wbr>แรก<wbr>ที่<wbr>งาน<wbr>วาง<wbr>ศิลา<wbr>ฤกษ์<wbr>อาคาร ร่วม<wbr>กับ<wbr>สมเด็จ<wbr>พระ<wbr>ญาณ<wbr>สังวร ตอน<wbr>นั้น<wbr>พระ<wbr>องค์<wbr>ท่าน ยัง<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>สถาปนา<wbr>เป็น<wbr>สมเด็จ<wbr>พระ<wbr>สังฆราช เจ้า<wbr>หมอ<wbr>สุริยัน เขา<wbr>เป็น<wbr>เจ้า<wbr>พิธี<wbr>พราหมณ์ มี<wbr>คน<wbr>นับ<wbr>ถือ<wbr>เขา<wbr>มาก เขา<wbr>เข้า<wbr>มา<wbr>ขอม<wbr>อบ<wbr>ตัว เป็น<wbr>ลูก<wbr>บุญ<wbr>ธรรม<wbr>ตลอด<wbr>ชีวิต และ<wbr>เมื่อ<wbr>เขา<wbr>บวช<wbr>เป็น<wbr>บรรพชิต คือ<wbr>เป็น<wbr>พระ<wbr>ภิกษุ จาก<wbr>สมเด็จ<wbr>พระ<wbr>ญาณ<wbr>สังวร และ<wbr>ครั้ง<wbr>ที่<wbr>สอง บวช<wbr>ที่<wbr>วัด<wbr>สระ<wbr>เกตุ เขา<wbr>บวช<wbr>วัน<wbr>นั้น<wbr>เสร็จ เขา<wbr>ก็<wbr>ไป<wbr>อยู่<wbr>กับ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ตลอด ลูก<wbr>คน<wbr>นั้น<wbr>คือ<wbr>คุณ<wbr>สุริยัน อริสังว<wbr>โร หมอ<wbr>หยอง<wbr>ที่<wbr>คุณ<wbr>รู้<wbr>จัก<wbr>ทุก<wbr>วัน<wbr>นี้ ส่วน<wbr>คน<wbr>ที่<wbr>สอง<wbr>คือ เจ้า<wbr>บุญ<wbr>ชุ่ม เขา<wbr>รู้<wbr>จัก<wbr>กับ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ตั้ง<wbr>แต่<wbr>เป็น<wbr>เด็ก เป็น<wbr>เณร ตอน<wbr>ที่<wbr>เขา<wbr>เป็น<wbr>สาม<wbr>เณร<wbr>นั่น<wbr>ซิ<wbr>เอา<wbr>เรื่อง มา<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>แทบ<wbr>จะ<wbr>บ้า<wbr>ตาย เรื่อง<wbr>เขา<wbr>เป็น<wbr>สาม<wbr>เณร<wbr>รูป<wbr>หล่อ ข้อ<wbr>ปฏิบัติ<wbr>เคร่งครัด คน<wbr>ก็<wbr>นับ<wbr>ถือ<wbr>มาก อยาก<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>อยู่<wbr>หิมาลัย<wbr>ประเทศ คือ<wbr>เขต<wbr>ตอน<wbr>เหนือ ประเทศ<wbr>เนปาล ข้าพเจ้า<wbr>เอง กับ<wbr>คุณ<wbr>โยม<wbr>ประดิษฐ์ วิชา<wbr>พา<wbr>นิช คุณเม่ง นาย<wbr>ช่าง<wbr>ภาพ คุณ<wbr>บุญ<wbr>ไชย ใคร<wbr>อีก<wbr>บ้าง<wbr>ก็<wbr>จำ<wbr>ไม่<wbr>ได้ นำ<wbr>ขึ้น<wbr>เครื่อง<wbr>บิน<wbr>เหิน<wbr>ฟ้า พำ<wbr>นัก<wbr>ปฏิบัติ<wbr>ภาวนา ไป<wbr>หิมาลัย เอา<wbr>ไป<wbr>ฝาก<wbr>ไว้<wbr>กับ<wbr>พระ<wbr>อม<wbr>ริต<wbr>ตะ<wbr>เถระ เจ้า<wbr>คณะ<wbr>ใหญ่<wbr>ประเทศ<wbr>เนปาล ท่าน<wbr>สมภาร และ<wbr>เป็น<wbr>ประมุข<wbr>ของ<wbr>สงฆ์ ก็<wbr>ยอม<wbr>รับ<wbr>ลูก<wbr>บุญ<wbr>ธรรม ของ<wbr>เรา เพราะ<wbr>ก่อน<wbr>เรา<wbr>เคย<wbr>พบ<wbr>กัน<wbr>ที่<wbr>พม่า พอ<wbr>ออก<wbr>พรรษา ข้าพเจ้า<wbr>กับ<wbr>คุณ<wbr>ประดิษฐ์ วิชา<wbr>พาณิชย์ คุณ<wbr>วิภา<wbr>วรรณ หมอพิ<wbr>ลา<wbr>ทั้ง<wbr>ครอบ<wbr>ครัว พา<wbr>กัน<wbr>ไป<wbr>เยี่ยม<wbr>ไป<wbr>ทอด<wbr>ผ้า<wbr>ป่า ถวาย<wbr>ค่า<wbr>อาหาร แล้ว<wbr>เดิน<wbr>ทาง<wbr>ต่อ ไป<wbr>นมัสการ<wbr>สถาน<wbr>ที่<wbr>ศักดิ์<wbr>สิทธิ์ ใน<wbr>เมือง<wbr>นั้น<wbr>ประเทศ<wbr>นั้น ตอน<wbr>ขึ้น<wbr>ไป<wbr>ทาง<wbr>เหนือ<wbr>ติด<wbr>แดน<wbr>จีน คือ<wbr>เมือง<wbr>ยาลัม และอเวเลสต์ เชิง<wbr>เขา<wbr>หิมาลัย<wbr>นั้น ตรง<wbr>นั้น<wbr>เขา<wbr>เล่า<wbr>ว่า เป็น<wbr>เวียง<wbr>วัง<wbr>บ้าน<wbr>เกิด ให้<wbr>กำเนิด<wbr>ของ หลวง<wbr>ปู่<wbr>พระ<wbr>ครู<wbr>โลก<wbr>อุดร ชื่อ<wbr>จริง<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>คือ พระ<wbr>อุ<wbr>ตระ น้อง<wbr>ชาย<wbr>ชื่อ<wbr>พระโส<wbr>ณะ ที่<wbr>มี<wbr>กล่าว<wbr>ใน<wbr>อนุ<wbr>พุทธ<wbr>ประวัติ ที่<wbr>ท่าน<wbr>ถูก<wbr>ส่ง<wbr>เป็น<wbr>สมณะฑูต<wbr>ไทย เดิน<wbr>ทาง<wbr>มา<wbr>ให้<wbr>กำเนิด<wbr>พุทธ<wbr>ศาสนา เผย<wbr>แพร่<wbr>ใน<wbr>แดน<wbr>สุวรรณ<wbr>ภูมิ คือ<wbr>แดน<wbr>ทอง ได้<wbr>แก่ พม่า ไทย ลาว และ<wbr>เขมร โดย<wbr>เฉพาะ<wbr>คน<wbr>ไทย<wbr>หลงใ<wbr>หล<wbr>กัน<wbr>มาก จึง<wbr>มี<wbr>หลวง<wbr>พ่อ<wbr>โลก<wbr>อุดร<wbr>ปลอม ที่<wbr>คน<wbr>ผู้<wbr>ละโมบ<wbr>โลภ<wbr>หลง เอา<wbr>ชื่อ<wbr>ท่าน<wbr>มา<wbr>ขาย<wbr>กิน<wbr>กัน ใน<wbr>สังคม<wbr>ไทย<wbr>หา<wbr>รู้<wbr>ไม่<wbr>ว่า หลวง<wbr>ปู่<wbr>โลก<wbr>อุดร<wbr>เกิด<wbr>ที่<wbr>ไหน จะ<wbr>สัมผัส<wbr>ได้<wbr>อย่าง<wbr>ไร เห็น<wbr>ก็<wbr>แต่<wbr>หลอก<wbr>ลวง<wbr>กัน<wbr>ทั่ว<wbr>ไป ใน<wbr>คราว<wbr>นั้น เรา<wbr>ไป<wbr>กัน<wbr>หลาย<wbr>คน เพื่อ<wbr>นมัสการ<wbr>โบราณ<wbr>สถาน<wbr>ที่<wbr>นั่น และ<wbr>ทั่ว<wbr>หิมาลัย<wbr>ประเทศ จึง<wbr>ขอบ<wbr>อก<wbr>ตรง ๆ ว่า หลวง<wbr>พ่อ<wbr>โลก<wbr>อุดร คือ<wbr>พระอภิ<wbr>สมาน<wbr>กาย มี<wbr>กาย<wbr>ทิพย์ จะ<wbr>เกิด<wbr>จะ<wbr>ดับ<wbr>เมื่อ<wbr>ไร<wbr>ก็<wbr>ได้ ท่าน<wbr>จะ<wbr>เสด็จ<wbr>โปรด<wbr>ทุก<wbr>แห่ง แต่<wbr>แห่ง<wbr>ใด<wbr>มี<wbr>จิต<wbr>ใจ<wbr>เป็น<wbr>พระ<wbr>นัก<wbr>รบ คือ<wbr>รบ<wbr>กวน<wbr>ชาว<wbr>บ้าน เพื่อ<wbr>แสวง<wbr>หา<wbr>ลาภ<wbr>ผล ไม่<wbr>ว่า<wbr>คน ไม่<wbr>ว่า<wbr>พระ ท่าน<wbr>ไม่<wbr>เอา<wbr>ด้วย และ<wbr>ไม่<wbr>ปรากฏ<wbr>ให้<wbr>เห็น<wbr>เลย ท่าน<wbr>จะ<wbr>ช่วย<wbr>แต่<wbr>ผู้<wbr>ที่<wbr>เสีย<wbr>สละ มี<wbr>แต่<wbr>ให้<wbr>กับ<wbr>ให้ และ<wbr>ช่วย<wbr>คน โดย<wbr>ไม่<wbr>หวัง<wbr>ผล<wbr>ตอบ<wbr>แทน<wbr>ใดๆ และ<wbr>ต้อง<wbr>ได้<wbr>ตัว<wbr>ใน<wbr>คือ ตัว<wbr>แฝง<wbr>ด้วย และ<wbr>ตัว<wbr>แฝง<wbr>เอา<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>ใช้<wbr>ได้<wbr>ด้วย อัน<wbr>เจ้า<wbr>กู<wbr>ที่<wbr>หนา<wbr>ด้วย<wbr>กิเลส หา<wbr>ทาง<wbr>ร่ำ<wbr>รวย ฉวย<wbr>โอกาส<wbr>นั้น เมิน<wbr>เสีย<wbr>เถิด<wbr>อย่า<wbr>หลอก<wbr>เขา<wbr>ต่อ<wbr>ไป<wbr>เลย บ้าน<wbr>ช่อง<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>อยู่<wbr>ที่ เมือง<wbr>อุ<wbr>ตระ ยาลั<wbr>มอเ<wbr>วอเลสต์ เขต<wbr>ติด<wbr>ต่อ<wbr>กับ<wbr>แดน<wbr>จีน เชิง<wbr>เขา<wbr>หิมาลัย<wbr>โน้น </dd><dd>ตอน<wbr>ไป<wbr>คราว<wbr>นั้น เรา<wbr>ได้<wbr>พำ<wbr>นัก<wbr>แสวง<wbr>บุญ<wbr>ไป<wbr>ชม ไป<wbr>นมัสการ<wbr>สถาน<wbr>ที่<wbr>เก่า<wbr>แก่ และ<wbr>ศักดิ์<wbr>สิทธิ์<wbr>หลาย<wbr>แห่ง เกือบ<wbr>ทั่ว<wbr>หิมาลัย<wbr>ประเทศ การ<wbr>ไป<wbr>เที่ยว<wbr>ที่<wbr>นั่น<wbr>วัน<wbr>นั้น เมื่อ<wbr>พา<wbr>กัน<wbr>ชม<wbr>สถาน<wbr>ที่ ที่<wbr>พระ<wbr>ผู้<wbr>มี<wbr>บุญ<wbr>มา<wbr>เกิด พวก<wbr>เรา<wbr>ก็<wbr>รู้<wbr>สึก<wbr>ดี<wbr>ใจ ทัน<wbr>ใด<wbr>นั้น<wbr>เอง สาม<wbr>เณร<wbr>เจ้า<wbr>บุญ<wbr>ชุ่ม ก็<wbr>ลอง<wbr>ภูมิ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ว่า พ่อ<wbr>ครับ หนังสือ<wbr>ใน<wbr>แผ่น<wbr>หิน<wbr>ป้าย<wbr>ใหญ่ๆ นี้ ลอง<wbr>อ่าน<wbr>ซิ<wbr>หลวง<wbr>พ่อ เรา<wbr>ก็<wbr>อ่าน<wbr>ดัง ๆ ให้<wbr>ทุก<wbr>คน<wbr>ได้<wbr>ยิน หนังสือ<wbr>นั้น<wbr>เขียน<wbr>เป็น อักษรฮิน<wbr>ดี และ<wbr>กูต๊าฟ มี<wbr>ประมาณ 30 แถว แล้ว<wbr>กำลัง<wbr>จะ<wbr>แปล<wbr>ให้<wbr>ลูก<wbr>ศิษย์<wbr>ฟัง ประเดี๋ยว<wbr>นั่น<wbr>เอง แทน<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>น้ำ<wbr>ไหล<wbr>ออก<wbr>มา อย่าง<wbr>เจ้า<wbr>บุญ<wbr>ชุ่ม<wbr>บอก แต่<wbr>เป็น<wbr>พระ<wbr>สงฆ์<wbr>รูป<wbr>ร่าง<wbr>ใหญ่ เดิน<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>จาก<wbr>ป้าย<wbr>หิน<wbr>อัน<wbr>นั้น ซึ่ง<wbr>ก็<wbr>มี<wbr>รั้ว<wbr>ทอง<wbr>แดง<wbr>สูง 2 เมตร กั้น<wbr>ไว้ ท่าน<wbr>เดิน<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>ได้ เสมือน<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>รั้ว<wbr>กั้น<wbr>เลย ท่าน<wbr>เดิน<wbr>ยิ้ม<wbr>ออก<wbr>มา จับ<wbr>มือ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>แล้ว<wbr>กล่าว<wbr>ว่า จะ<wbr>มะ<wbr>นิ<wbr>ยัง<wbr>อาวุโส เรา<wbr>ก็<wbr>ตอบ<wbr>ท่าน<wbr>ว่า ข<wbr>ะมะ<wbr>นิ<wbr>ยังภันเต (เป็น<wbr>ภาษา<wbr>พระ<wbr>สงฆ์ ท่าน<wbr>ถาม<wbr>ข่าว<wbr>คราว กัน<wbr>ตาม<wbr>ธรรม<wbr>เนียม) ถ้า<wbr>แปล<wbr>เป็น<wbr>ไทย<wbr>ให้<wbr>ตรง ๆ ว่า ท่าน<wbr>ยัง<wbr>ทน<wbr>ไหว<wbr>หรือ (หรือ<wbr>ท่าน<wbr>ยัง<wbr>ไม่<wbr>ตาย<wbr>หรือ) แล้ว<wbr>ก็<wbr>ขอ<wbr>ถ่าย<wbr>รูป<wbr>รวม<wbr>กัน ข้าพเจ้า<wbr>ยืน<wbr>กลาง สาม<wbr>เณร<wbr>บุญ<wbr>ชุ่ม<wbr>ยืน<wbr>ด้าน<wbr>ซ้าย พระ<wbr>อาคันตุกะ<wbr>ยืน<wbr>ขวา วัน<wbr>นั้น<wbr>มือ<wbr>กล้อง<wbr>ถ่าย<wbr>หลาย<wbr>ท่าน<wbr>ร่วม<wbr>กัน ถ่าย<wbr>เสร็จ<wbr>แล้ว<wbr>ก็<wbr>จาก<wbr>กัน พวก<wbr>โยม ๆ ก็<wbr>อยาก<wbr>รู้<wbr>ว่า ท่าน<wbr>เป็น<wbr>ใคร ทำไม<wbr>จึง<wbr>แสดง<wbr>ความ<wbr>สนิท<wbr>สนม กับ<wbr>อี<wbr>ตา<wbr>โง่<wbr>นมาก<wbr>นัก ขนาด<wbr>จับ<wbr>มือ<wbr>ถือ<wbr>แขน<wbr>หยอก<wbr>ล้อ<wbr>กัน ถึง<wbr>กับ<wbr>เอา<wbr>มือ<wbr>ลูบ<wbr>หัว<wbr>โล้น<wbr>อี<wbr>ตา<wbr>โง่น<wbr>ได้ แต่<wbr>ท่าน<wbr>หัว<wbr>ล้าน<wbr>ใส ใน<wbr>สาย<wbr>ตา<wbr>ท่าน<wbr>คม<wbr>สงบ<wbr>เสงี่ยม พระ<wbr>หัว<wbr>ล้าน<wbr>กับ<wbr>พระ<wbr>หัว<wbr>โล้น เจอ<wbr>กัน<wbr>มัน<wbr>แท้ ๆ แต่<wbr>รูป<wbr>ถ่าย<wbr>ที่<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>รูป<wbr>ท่าน<wbr>กลาย<wbr>เป็น<wbr>พระ<wbr>แขก มี<wbr>ผ้า<wbr>พัน<wbr>หัว<wbr>เอา<wbr>ไว้ มิ<wbr>ใช่<wbr>หัว<wbr>ล้าน<wbr>สัก<wbr>หน่อย พวก<wbr>โยมๆ จึง<wbr>ฮือ<wbr>ฮา<wbr>ถาม<wbr>ว่า ทำไม<wbr>ถึง<wbr>เป็น<wbr>ไป<wbr>อย่างงี้ เรา<wbr>ก็<wbr>ตอบ<wbr>เขา<wbr>ว่า ก็<wbr>ฝาก<wbr>พนัก ที่<wbr>เป็น<wbr>ก้อน<wbr>หิน<wbr>ป้าย<wbr>นั้น<wbr>แหละ เป็น<wbr>ที่<wbr>อยู่<wbr>ของ<wbr>หลวง<wbr>ปู่<wbr>โลก<wbr>อุดร<wbr>เกิด ถิ่น<wbr>กำเนิด<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>อยู่ ณ ที่<wbr>นี้ องค์<wbr>ที่<wbr>ท่าน<wbr>จำ<wbr>แลง<wbr>รูป ออก<wbr>มา<wbr>จาก<wbr>ก้อน<wbr>หิน<wbr>นี้ คือ<wbr>หลวง<wbr>พ่อ<wbr>โลก<wbr>อุดร ท่าน<wbr>เป็น<wbr>พระ<wbr>อริย<wbr>เจ้า ระดับอภิ<wbr>สมา<wbr>รกาย คือ<wbr>กาย<wbr>ทิพย์ จะ<wbr>ปลอม<wbr>แปลง<wbr>ตัว ให้<wbr>เป็น<wbr>อย่าง<wbr>ไร<wbr>ก็<wbr>ได้ นี่<wbr>รู้<wbr>ไหม<wbr>ว่า<wbr>พวก<wbr>เรา<wbr>เข้า<wbr>มา<wbr>ที่<wbr>นี่ มิ<wbr>ใช่<wbr>ที่<wbr>ราบ<wbr>เรียบ แต่<wbr>เรา<wbr>เดิน<wbr>มา<wbr>อย่าง<wbr>สบาย ขึ้น<wbr>เขา<wbr>หิมาลัย<wbr>มา<wbr>ได้ อย่าง<wbr>ไม่<wbr>รู้<wbr>ว่า<wbr>มัน<wbr>สูง<wbr>ชัน ดู<wbr>โน้น<wbr>ซิ<wbr>โยม หิมะ<wbr>ที่<wbr>ปก<wbr>คลุม<wbr>เขาอเ<wbr>วอเลสต์ ขาว<wbr>โพลน<wbr>ไป<wbr>หมด แต่<wbr>ขาก<wbr>ลับ<wbr>เรา<wbr>ก็<wbr>จะ<wbr>เดิน<wbr>สบาย เพราะ<wbr>ต้อง<wbr>เดิน<wbr>ลง<wbr>ได้<wbr>อานิสงส์<wbr>มาก ทุก<wbr>คน<wbr>ก้าว<wbr>หน้า<wbr>ร่ำ<wbr>รวย<wbr>สบาย<wbr>แล้ว รูป<wbr>นั้น<wbr>ถ่าย<wbr>ด้วย<wbr>กล้อง<wbr>โพโล<wbr>รอย รูป<wbr>จะ<wbr>ออก<wbr>มา<wbr>ให้<wbr>เห็น<wbr>ทัน<wbr>ที แต่<wbr>ที่<wbr>ถ่าย<wbr>ด้วย<wbr>กล้อง<wbr>อย่าง<wbr>ดี<wbr>นั้น วัน<wbr>หลัง<wbr>เอาฟิลม์<wbr>จาก<wbr>กล้อง<wbr>อย่าง<wbr>ดี มา<wbr>ล้าง<wbr>ดู<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>อย่าง<wbr>ไร และ<wbr>เมื่อ<wbr>ล้าง<wbr>ดู<wbr>แล้ว ก็<wbr>เป็น<wbr>เหมือน<wbr>กัน<wbr>หมด ดัง<wbr>ที่<wbr>เห็น<wbr>ใน<wbr>ภาพ<wbr>นี้<wbr>เอง ใคร<wbr>จะ<wbr>เชื่อ<wbr>หรือ<wbr>ไม่<wbr>เชื่อ ก็<wbr>เป็น<wbr>เรื่อง<wbr>ของ<wbr>ท่าน ขอ<wbr>ให้<wbr>คิด<wbr>เอง แต่<wbr>ผู้<wbr>เขียน<wbr>เชื่อ<wbr>เต็ม<wbr>ร้อย เพราะ<wbr>เรา<wbr>ถ่าย<wbr>ใน<wbr>สถาน<wbr>ที่<wbr>เกิด<wbr>ของ<wbr>ท่าน</dd></menu>