พระตำนานของพระนางสุพรรณกัลยา

vibe · 26 มิถุนายน 2005

<CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 75-77) <HR><CENTER><TABLE border=0><TBODY><TR><TD align=middle>เกร็ดย้อนรอยประวัติศาสตร์ และ พงศาวดารพระตำนานของพระสุพรรณกัลยา

</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>
</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER> <MENU><DD>ดังผู้เขียนได้กล่าวไว้ ในคำปรารภเบื้องต้นนั้นว่า อันการได้มาซึ่งพระประวัติ เรื่องราวอันเป็นตำนาน ที่เป็นทั้งแบบรูปธรรม และนามธรรม ของพระตำนาน พระสุพรรณกัลยานั้น เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายนัก เพราะในประวัติศาสตร์ และพงศาวดาร ก็กล่าวไว้เพียงน้อยนิดเท่านั้น แต่เรื่องที่เป็นความจริง หรือใกล้ความจริง ของวีรสตรีท่านนี้ จึงเกือบจะหาย จากความรู้สึกนึกคิด ความทรงจำของคนไทยไปแล้ว แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญ ที่เกิดจากความฝัน อันเป็นอารมณ์ ที่ธรรมชาติสร้างมา และบุญกรรม บาปเวร ที่มีอยู่ก่อน เป็นผลสะท้อน ย้อนมาให้ผู้เขียน ไปตามความฝัน เพื่อไปแก้กรรม และสร้างกรรมต่ออีก จึงได้ใช้ความพยายาม บุกป่าฝ่าดง มุ่งตรงต่อเมืองเมียนม่า ด้วยเท้าเปล่า โดยมิได้อาศัยยานพาหนะใดๆ ทั้งนั้น ด้นดั้นเดินธุดงค์ ไปอย่างเดียวดาย แทบจะถึงปางตาย เอาชีวิตไม่รอด และได้ไปเจอ มรสุมของชีวิต ทุกรูปแบบ ใช้เวลานานถึงสองปีกว่าๆ ในสถานที่ที่จะต้องการไป เพื่อศึกษาหาความจริง จากอารมณ์ฝัน เราไปแบบเอาชีวิตเป็นเดิมพัน แล้วเรื่องอะไรถึงต้องไป และก็ได้กล่าวตอบแล้วในตอนต้น อันยอดปรารถนาของเรา ก็เพื่ออยากสัมผัสทางจิตวิญญาณ เมื่อได้รับรู้ทางจิตวิญญาณ แล้วก็ค้นคว้า ให้จิตวิญญาณ ที่เป็นนามธรรมนั้น ให้เป็นรูปธรรมขึ้นมา คือพระฉายาลักษณ์ จากกล้องถ่ายรูป ออกมาจนได้ และก็ได้มีโอกาส ศึกษาค้นคว้าทางตำนาน จากตำรับตำราของเขา ที่เขาเก็บเอาไว้ ในหอสมุด บังเอิญได้พบหนังสือเก่าๆ เมื่อปี พ.ศ. 2229 ที่เขาไม่เอาใจใส่แล้ว มาศึกษาดู ก็ไปพบหนังสือ ซึ่งเป็นลายพระหัตถ์ ของพระนางเอง ที่เขียนเอาไว้หลานตอน ผู้เขียนจึงได้ตัดทอน ที่เป็นอักษรพม่าสมัยโบราณ เอามาลงไว้ดังต่อไปนี้ </DD><DD>อักษรหนังสือนี้ เป็นอักษรโบราณนานมาแล้ว ซึ่งไม่ต่างกับอักษรไทย ในสมัยอยุธยา ผู้เขียนจึงแปล ออกมาได้ความว่า "ข้าชื่อ สุพรรณกัลยา ข้าเกิดวันเสาร์ ปีมะเส็ง 2098 เป็นลูกสาวของ พระมหาธรรมราชา มีน้องชายสองคน คือ เจ้าดำ เจ้าขาว เมื่อแพ้ศึก ข้ากับน้องชาย พร้อมด้วยเจ้าเหนือหัว คือพระมหินทราธิราช แต่ท่านมาถึงเกตทูเบิน เมืองมนต์ (มอญ) ท่านเสียชีวิตลง เขาจึงสั่งให้พ่อของข้า เป็นมหาอุปราช เป็นผู้ครองราช กรุงอโยธยา ข้าพร้อมกับไพร่พล และน้อง เพราะน้องข้าไม่ยอม จึงให้ข้ามาด้วย เราช่วยเลี้ยงเขาจนโต ข้าจากบ้านเมืองมา เมื่อวันพุธ เดือนสี่ ปีมะเมีย พุทธศักราช 2112 ข้าคิดถึงบ้าน คิดถึงมัน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่เหลือเกิน" </DD><DD>"ข้าได้เป็นแม่เลี้ยงน้อง ตั้งแต่อายุ 14 ปี ข้าพเจ้ากลับมาลาพ่อแม่ เมื่ออายุ 19 ปี เมื่อปี 2119 ข้าได้แต่งงาน ข้าได้เลี้ยงน้อง ก่อนแต่งงาน ข้าได้กลับอยุธยา แล้วกลับไป แล้วให้น้องทั้งสอง กลับมาช่วยพ่อกู้บ้านกู้เมือง ที่อยุธยา ข้าคิดถึงบ้าน ข้าถูกจองจำด้วยเวทมนต์ </DD><DD>เมื่อใช้ความพินิจพิจารณาดูด้วยเหตุผล และเนื้อเรื่องนี้แล้ว จะเห็นว่า ตัวพระนางเองเมื่ออายุได้ 14 ปี และน้องชายคนโตคือ เจ้าองค์ดำอายุ 12 ปี เจ้าองค์ขาวอายุ 10 ปี ก็ถูกกวาดต้อนไปด้วย เหตุที่ตัวพระนางจะไป เพราะน้องชายทั้งสองไม่ยอมไป ถ้าพี่สาวไม่ไปด้วย ก็ผิดกับพระตำนาน และประวัติศาสตร์ว่า พระนเรศวรมีอายุ 3 ปี ส่วนพระเอกาทศรถก็คงปีกว่าๆ เท่านั้น และเจ้าบุเรงนองจะเอาไปทำไม เพราะเล็กเหลือเกิน เดินไม่ไหว แถมยังเป็นภาระ ในการเลี้ยงดูอีก และจะเอาน้ำนมที่ไหนให้กิน เพราะสมันนั้นไม่มีนมเทียม นมสำเร็จรูป ที่จะให้เด็กเล็กๆ ดื่มได้อย่างสมัยนี้ ฟังดูแล้ว มันไกลจากความเป็นจริง แต่นี้พระเจ้าองค์ดำ มีพระชนมายุถึง 10 ปี เดินได้สบาย </DD></MENU>

vibe · 26 มิถุนายน 2005

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 79-88) <hr> <center> <table border="0"> <tbody> <tr> <td align="middle"> ย้อนรอยอดีตต้นตระกูล ของ พระสุพรรณกัลยา

</td></tr></tbody></table></center> <menu><dd>ข้าพเจ้าผู้เขียน ได้บันทึกเอาไว้ เมื่อค่อนคืนของวันที่ 25 มกราคม พ.ศ.2491 ซึ่งเป็นวันเพ็ญ เดือนยี่ ในขณะที่นั่งฝันถึงเรื่องเก่าๆ ของพระพี่นางสุพรรณกัลยา ที่ท่านเล่าให้ฟัง ถึงเรื่องราวที่ท่านทำ และท่านได้บันทึก (ลิขิตเอาไว้) เพื่อให้คนรุ่นหลัง ได้ทราบถึงความเป็นมาของท่าน และต้นตระกูลของท่าน ที่พระราชบิดา คือ พระมหาธรรมราชา ตลอดทั้งพระประยูรญาติ ผู้ใหญ่เล่าให้ฟังว่า เชื้อสายต้นตระกูลของพระนาง ท่านนั้นมีกำเนิด มาจากบรรพบุรุษผู้สูงศักดิ์ ถึงสองตระกูล สายพระราชบิดา มาจากวงศ์พระร่วง (วงศ์สุโขทัยสายเหนือ) ส่วนสาย พระราชมารดานั้น มาจากสายวงศ์สุพรรณภูมิ สายภาคกลาง เท่าที่จำได้ และได้บันทึกไว้มีดังนี้ </dd><dd>เริ่มต้นก็มีสมเด็จพระนครอินทราธิราช เจ้าต้นตระกูลองค์นี้ ครองราชเมื่อ พ.ศ.1952 ถึง พ.ศ.1967 สมเด็จพระนครอินทราธิราช หรือเจ้านครอินทร์ เป็นโอรสของเจ้าเมืองสุพรรณบุรี ซึ่งเป็นอนุชา ซึ่งเป็นน้องชาย ของพระบรมราชาธิราชที่ 1 ได้รับคำทูลเชิญ (เชื้อเชิญ) ให้เข้ามาครองราชสมบัติ โดยการยินยอมจาก พระรามราชาธิราช พระราชโอรสของพระราเมศวร แต่โดยดี เมื่อปี พ.ศ. 1952 เจ้านครอินทร์ มีพระราชโอรสสามพระองค์คือ 1 เจ้าอ้าย ได้ครองเมืองสุพรรณบุรี องค์ที่ 2 พระเจ้ายี่ ได้ครองเมืองสวรรค์ (หรืออาจจะเป็นเมืองสรรคบุรี) หรือเมืองแพรก (บ้านแพรกในปัจจุบัน) พระราชโอรสองค์ที่สามชื่อ เจ้าสามพระยา ได้ครองเมืองชัยนาท ซึ่งต่อมา ได้สืบราชสมบัติจาก พระราชชนก อันพระอินทราธิราช ผู้เป็นพระบิดานั้น ได้ครองราช เมื่อพระชนมายุได้ 50 พรรษาแล้ว ครองราชอยู่ได้ 16 ปี อายุก็ 66 ปี ก็สวรรคต เมื่อปี 1967 และเรื่องเจ้าอ้ายผู้พี่ชาย กับเจ้ายี่ผู้น้องชายคนที่สอง ต่างก็ปองรัก ราชสมบัติของพ่อ ต่างก็ยกกองทัพเข้ามา จะตีกรุงศรีอยุธยา โดยจุดมุ่งหมายในราชสมบัติ และอำนาจวาสนาอย่างเดียว กัน จึงได้เกิดปะทะชนช้างกันขึ้น ที่บ้านป่าถ่าน ต่างองค์ต่างก็ฟันกัน ด้วยพระของ้าวพร้อมกัน ขาดตายไปพร้อมกัน (นั้นแหละกิเลสของมนุษย์ พวกบ้าสมบัติ) ตายได้ก็ดีแล้ว ก็เหลือแต่ เจ้าสามพระยา องค์ที่สาม ไม่ได้แย่งสมบัติกับใคร บุญหล่นทับ ได้รับราชสมบัติ ครองกรุงศรีอยุธยาต่อมา เมื่อเจ้าสามพระยา ได้ครองราชแล้ว 7 ปี คือเมื่อ พ.ศ. 1974 พระเจ้าธรรมโศก เจ้ากรุงกัมพูชา ยกกองทัพมากวาดต้อน เอาผู้คนเป็นจำนวนมาก จากอยุธยาไปเป็นการใหญ่ เพื่อเป็น ไพร่พล ของอ้ายขะแม (เขมร) สมเด็จเจ้าสามพระยา ก็ยกทัพไปตีกรุงกัมพูชา เมื่อปี พ.ศ. 1975 ตั้งค่ายล้อมนครธม ซึ่งเป็นเมืองหลวงของกัมพูชา ในสมัยนั้น ตั้งมั่นต่อสู้อยู่ถึง 7 เดือน ในระยะที่เจ้าสามพระยา ตั้งพลับพลาต่อสู้กับเขมร อยู่นี่เอง สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ก็ทรงประสูติ ที่พลับพลานั้นเอง เมื่อตีเมืองเขมรแตกแล้ว ก็กวาดต้อนเอาไพร่พล และสิ่งของที่มีค่า กลับมากรุงศรีอยุธยา แล้วทรงตั้งให้พระอินทราชา ครองเมืองกัมพูชาแทน พวกขอมในระยะนั้น เป็นเมืองขึ้น คือประเทศราชของไทย จึงย้ายเมืองหลวง จากนครธม ไปตั้งอยู่พนมเปญ ตลอดทุกวันนี้ ส่วน พระอินทราธิราช ก็อยู่ครองเขมรไม่นานนัก ก็ทรงพระประชวร สิ้นพระชนม์ </dd><dd>ส่วนพระบรมไตรโลกนาถ ได้ครองราชอยู่ยืนยาวที่สุดถึง 40 ปี ระยะแรกก็ไม่มีทุกข์ภัย ไพร่ฟ้าหน้าใส สุขกายสุขใจกันทั่วหน้า พระองค์จึงเห็นว่า เมืองพิษณุโลกเป็นเมืองสงบ และอยู่ในสายเดียวกับสุโขทัยสมัยก่อน พระองค์จึงเสด็จไปประทับ อยู่เมืองพิษณุโลกแล้ว ก็ได้รับการต้อนรับจาก อาณาประชาราษฎร์ อย่างสมพระเกียรติ และได้ทรงศึกษารอบรู้ ในด้านอักษรศาสตร์ นิติศาสตร์ รัฐศาสตร์ และศาสนา ตลอดด้านยุทธศาสตร์เป็นอย่างดี และ เป็นเจ้านายพระองค์แรก ที่ขึ้นไปปกครองราชอาณาเขต ทางภาคเหนือ และเมื่อได้ไปประทับ อยู่เมืองพิษณุโลกแล้ว พระองค์ทรงขวนขวายศึกษา พระประวัติ และพระราชประเพณีของวีรบุรุษ แบบกรุงสุโขทัยในอดีต และในเวลานั้น ก็ยังมีเจ้านายเชื้อพระวงศ์ และข้าราชการเก่าๆ ในเมืองเหนืออยู่มาก ได้ถวายคำแนะนำ ให้ความรู้เพิ่มเติมอีก และได้ทรง เลือกประเพณีเก่าๆ และใหม่ๆ มาปรับปรุงบ้านเมือง ใช้การปกครอง แบบพ่อปกครองลูก อย่างพ่อขุนรามกำแหงมหาราช และทรงเลือกปฏิบัติ ตามเยี่ยงอย่างบรรพบุรุษ หลายประการ เช่น สร้างวัดในวังแบบสุโขทัย ไว้บรรจุพระอัฐิธาตุ ของบรรพบุรุษ และเจ้านายผู้สูงศักดิ์ ตลอดวีรชนผู้ถวายชีวิต เพื่อชาติ เพื่อแผ่นดิน </dd></menu>

vibe · 26 มิถุนายน 2005

<menu><dd>อันพระราชกรณียกิจของพระองค์ ที่สำคัญคือ ได้ปรับปรุงแก้ไขการปกครอง ให้มีกฎมณเฑียรบาล ระบบศักดินา ปรับปรุงการศึกษา ทางด้านอักษรศาสตร์ และวรรณคดีต่างๆ เช่น มหาชาติคำหลวง และลิลิตพระลอ ก็เกิดขึ้นในสมัยของพระองค์ท่าน และในสมัยของพระองค์ท่าน ก็ได้เกิดศึกขึ้นทางตอนใต้ ทางมะละกา แหลมมลายู ซึ่งเป็นเมืองขึ้น (เป็นประเทศราช ของสยามไทย) พระองค์ต้องตัดสินพระทัย ยกเมืองให้เขาไป ดีกว่าจะเสียเลือดเนื้อ และไพรพลเมื่อปี พ.ศ. 1999 เมื่อปีนั้นเอง พระองค์ก็ทรงเสด็จกลับ เพื่อรับเป็นรัชทายาท ไปครองกรุงศรีอยุธยา ตอนนี้เอง ก็เกิดยุ่งกันขึ้น ทางเหนืออีก เพราะพระองค์ทรงปกครอง แบบพ่อปกครองลูก มิได้ทรงแต่งตั้งให้ใครๆ เป็นใหญ่ที่สูงสุดไว้แทน จึงปล่อยให้หัวเมืองต่างๆ มีเจ้าเมืองปกครองกันเอง แบบเจ้าเมือง เจ้าพระยาเท่านั้น คือ เมืองพิษณุโลก สุโขทัย กำแพงเพชร พิจิตร นครสวรรค์ ต่างก็มีอำนาจเสมอกัน จึงต่างคนต่างก็อยากเป็นใหญ่ แย่งไพร่พล แย่งอำนาจกันขึ้น ถึงกับรบราฆ่าฟันกัน เพื่อสนองความอยาก อันเป็นกิเลสของมนุษย์ ส่วนพระยายุธิษฐิระ เจ้าครองเมืองสวรรคโลก ก็เสือกกระโหลกไปทำไมตรี สวามิภักดิ์กับพระเจ้าติโลกราช ผู้ครองเมืองเชียงใหม่ เพราะเวลานั้น เมืองเชียงใหม่ มิได้ขึ้นต่อกรุงศรีอยุธยา เพราะถือตัวว่า เป็นเจ้าใหญ่ทางเมืองเหนือ พระยายุธิษฐิระเป็นไส้ศึก นำพลจากเชียงใหม่ พร้อมด้วยพระเจ้าติโลกราช ยาตราทัพลงมาตี ได้เมืองตาก เมืองกำแพงเพชร แล้วลงไป กวาดต้อนเอาไพร่พล ถึงเมืองชัยนาท พระบรมไตรโลกนาถจึงยกทัพ ขึ้นไปป้องกันปราบปราม และเป็นจังหวะที่พระเจ้าติโลกราช จะยกทัพไปตีเมืองสุโขทัย แต่ยังไม่ได้ทันตี พอรู้ข่าวว่าทัพหลวงอันมหึมา ของกรุงศรีอยุธยายกขึ้นมา ก็ล่าถอยกลับไป สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ก็ขับไล่ไปถึงเมืองเถิน ก็หยุดกันแค่นั้น สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ก็เห็นว่าหัวเมืองทางภาคเหนือ มันยุ่งกันนัก จึงทรงเปลี่ยนพระราชโชบาย ย้ายพระองค์เอง ขึ้นไปครองเมืองพิษณุโลก เสียเอง จึงทำให้เมืองพิษณุโลกเป็นราชธานี เมืองหลวงของไทย อยู่ถึง 25 ปี คือ ตั้งแต่ พ.ศ. 2006 ถึง 2031 ส่วน กรุงศรีอยุธยา ก็มอบให้พระราชโอรสองค์ใหญ่ คือ สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 3 หรือพระบรมราชา ปกครองแทน </dd><dd>ในระหว่างบ้านเมืองสงบนี้เอง สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ทรงทะนุบำรุง พระพุทธศาสนาเป็นการใหญ่ คือทรงสร้างพระศรีรัตนมหาธาตุ คือพระปรางค์ที่สวยงาม ไว้ที่วัดไทร คือวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ วัด พระพุทธชินราช ที่เมืองพิษณุโลก สร้างวัดทอง วัดราชคฤห์ บูรณะวัดคูหาสวรรค์ วัดอรัญญิก ทางทิศตะวันออก และ วัดอื่นๆ อีกสิบเก้าวัดในเมือง บริเวณเมืองพิษณุโลก และได้ส่งทูต ไปอาราธนานิมนต์ พระผู้ทรงแตกฉาน ในพระไตรปิฏก จากทวีปลังกา มาช่วยเผยแพร่พระพุทธศาสนา ส่วนพระองค์เอง ก็ทรงอุปสมบท ประจำอยู่ที่วัดจุฬามณี เช่นเดียวกับพระมหาธรรมราชาที่ 1 ของกรุงสุโขทัย เมื่อลาผนวชแล้ว ก็ได้ช้างเผือกเชือกหนึ่ง เป็นการเสริมพระบารมี เมื่อตอนปี 2016 พระเจ้าติโลกราช คู่อาฆาตของพระองค์ท่าน ผู้ครองเมืองเชียงใหม่ ที่พระยายุธิษฐิระ แตกวงไปสวามิภักดิ์ ได้เกิดสติฟั่นเฟือน ถึงกับฆ่าใครต่อใคร ในที่สุด ก็ฆ่าลูกชายของตนเอง สมเด็จพระบรมไตรโลนาถ เห็นเป็นโอกาสดี จึงยกทัพขึ้นไปตี เอาเมืองเชียงใหม่ พระเจ้าติโลกราชไม่มีทางสู้ ยอมแพ้ขอหย่าศึก แล้วจึงขอทำสัญญา เป็นไมตรีขึ้นต่อกรุงศรีอยุธยา ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา </dd><dd>สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 3 ซึ่งเป็นพระราชโอรส ของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ ซึ่งประสูติจากพระมเหสี เชื้อสายของวงศ์พระร่วง มีพระนามว่า พระนางศรีสุดารัตน์ (ชื่อนี้ได้มาจากพม่า ส่วนในพงศาวดารไม่มีเลย) พระนางได้พระราชโอรส 3 พระองค์ คือ 1 พระอินทราชา พระองค์นี้ได้สิ้นพระชนม์ ในการรบ ที่เมืองเขลางค์ (เมืองลำปาง) องค์ที่สอง ชื่อพระบรมราชา ได้รับสถาปนาให้เป็น พระมหาอุปราช ครองเมืองพิษณุโลกไว้ก่อน แล้วให้ลงมาครอง กรุงศรีอยุธยาแทน พระราชบิดา ส่วนองค์ที่ 3 ชื่อพระเชษฐา แปลว่า ผู้ประเสริฐ ก็ได้สถาปนาให้เป็น พระมหาอุปราช ครองเมืองเหนือคือ เมืองพิษณุโลก ส่วนกรุงศรีอยุธยา ก็กลับเป็นราชธานีอีกต่อมา และเมื่อพระบรมราชาสวรรคตแล้ว พระรามาธิบดี ผู้เป็นพระมหาอุปราช ก็ขึ้นครองราชแทน อันวีรกรรม ผลงานของพระรามาธิบดี องค์นี้นับว่าเด่นดังหลายอย่างคือ ทางเมืองเหนือ สมัยที่พระเมืองแว ครองเมืองเชียงใหม่ แข็งข้อขึ้นอีก เมื่อปี 2050 พระบรมราชามหาอุปราช ขึ้นไปปราบเสียจนราบคาบ และได้ทรงสร้างพระสถูปใหญ่ขึ้น ในวัดสุทธาวาส เพื่อบรรจุพระอัฐิ ของพระบรมไตรโลกนาถ และพระประยูรญาติผู้ใหญ่ทุกพระองค์ และสร้างหล่อพระพุทธรูปใหญ่ ไว้ในวิหารหลวง วัดพุทธาวาส และทรงหล่อพระพุทธรูป ด้วยทองสัมฤทธิ์ที่ใหญ่ไว้ในวิหารหลวง วัดนี้ตั้งชื่อว่า พระศรีสรรเพ็ชญ์ตลอดมา และหล่อพระพุทธรูปยืน 8 วา หุ้มด้วยทองคำหนัก 20880 บาท แต่ถูกพม่าเอาไฟเผาลอก เอาทองคำไปหมด (ขอบอกว่า พม่ามันกลัวบาปกรรม มันไม่ทำหรอก ก็คนไทยนี่เอง สร้างเองทำลายเอง) ขณะนี้ ทองคำทั้งหมด ยังถูกฝังอยู่เมืองไทยนี้เอง พม่ามันไม่เอาไปหรอก เพราะมันกลัวบาป เมื่อปี 2072 ก็เป็นอันสิ้นสุด อำนาจของสุโขทัยไปชั่วคราว อันเจ้าทั้งหลาย ต่างฝ่ายต่างก็มองหาช่องทาง ที่จะแสวงหาอำนาจ ความเป็นใหญ่ใส่ตัว และพวกของตัว ผู้ที่ใฝ่ และมักใหญ่ใฝ่สูงที่สุด คือ ฝ่ายวงศ์สุพรรณภูมิ ท่านแรกที่ขึ้นครองราชคือ พระอาทิตยวงค์ ครองราชเมื่อปี พ.ศ. 2077 อันพระเจ้าไชยราชาธิราช ซึ่งเป็นพระเจ้าอา มาชิงเอาไป เมื่อปี 2077 อันพระเจ้าไชยราชาธิราช ซึ่งเป็นพระเจ้าอา ของพระรัษฎาธิราชกุมารนี้เอง ก็เป็นเชื้อพระวงศ์ทางสุโขทัย ได้ครองราชตั้งแต่ ปี 2077 ถึง 2086 ครองราชอยู่ 9 ปี ก็สิ้นพระชนม์ ในระหว่างที่พระเจ้าไชยราชาธิราช ได้ครองเมืองนี้เอง ได้สู้รบกับ กองทัพพม่า เป็นครั้งแรกคือ รบกับเจัาตะเบ็งชะเวตี้ เจ้าเมืองตองอู สู้ไทยไม่ได้ถอยกลับ เมื่อพระเจ้าไชยราชาธิราช สวรรคตแล้ว กรุงศรีอยุธยาก็เข้าสู่ยุคทมิฬ ทุกท้องถิ่นเดือดร้อน ที่เจ้าแม่นางศรีสุดาจันทร์ก่อเรื่อง ให้บ้านเมืองต้องเดือดร้อน ไปทุกหัวระแหง เพราะความร้ายกาจ ของกิเลสตัณหา ความอยาก ความเห็นแก่ตัว ความมักใหญ่ใฝ่สูง ความลืมตัว ไม่กลัวบาปกรรม ทำให้บ้านเมืองต้องเข้าสู่กลียุค เพราะตัณหาจัด ของผู้หญิงแท้ๆ ดังท่านจะได้อ่านต่อไป </dd><dd>ความยุ่งยากในกรุงศรีอยุธยา เมื่อ พ.ศ. 2091-2148 เป็นเวลายาวนานถึง 57 ปี อันความยุ่งยาก วุ่นวายทั้งภายใน และภายนอกนี้เอง ที่ทำให้คนไทยทั้งชาติ ประสบภัยอันใหญ่หลวง ถึงกับต้องสูญเสียอิสระภาพ เสียบ้านเมือง เสียทุกสิ่งทุกอย่าง ตกเป็นเมืองขึ้นของพม่าถึง 15 ปี เรื่องนี้เพราะ เจ้าตัวกาลีศรีสุดาจันทร์แท้ๆ เมื่อพระไชยราชาธิราช ผู้ครองราชอยู่ก่อน และเป็นผู้กอบกู้ชาติไทย ให้พ้นภัยจากศึกพม่าครั้งแรก คือเจ้าตะเบ็งชะเวตี้ตองอูได้แล้ว ท่านก็สิ้นพระชนม์ ตามภาวะสังขารของพระองค์ท่าน แล้วแทนที่จะสถาปนา แต่งตั้งให้พระเฑียรราชา ซึ่งเป็นพระอนุชาต่างพระมารดา ให้ขึ้นครองราชแทน แต่เจ้าศรีสุดาจันทร์ ซึ่งถือตัวเองว่าเป็นพระพันปีหลวง ทั้งๆ ที่ตัวเอง มีฐานะเพียงพระสนมเอกเท่านั้น กลับเอาลูกชายตัวเอง ชื่อพระเจ้าแก้วฟ้า ซึ่งมีอายุเพียง 11 พรรษาเท่านั้น ขึ้นครองราชแทน แล้วยังกลัววิตกว่า ถ้าให้ลูกชายครองราชต่อไป อันชายชู้ที่เธอหลงใหลคือ ขุนวรวงศา ก็จะไม่ได้เป็นผู้นั่งเมือง จึงวางแผน ฆ่าลูกชายในไส้ของตัวเอง ด้วยให้กินยาพิษ เมื่อปี 2092 จึงเป็นอันว่า สมเด็จพระแก้วฟ้าครองราช อยู่ในวัยทรงพระเยาว์ได้เพียง 2 ปี แล้วแต่งตั้งพระศรีศิลป์ ผู้เป็นน้องชาย ของเจ้าแก้วฟ้าแทน ซึ่งท้าวศรีสุดาจันทร์ จึงได้แต่งตั้งชายชู้ คือขุนวรวงศา ให้เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน เมื่อได้อำนาจแล้ว กลับลืมตัว บ้ายศ บ้าอำนาจ ใช้ความเด็ดขาด แบบใครขัดขวาง ตายลูกเดียว และถ้าไม่พอใจกับใคร ที่เป็นข้าราชการผู้ใหญ่ ก็สั่งปลดทิ้ง ฆ่าเสีย จึงเกิดมีไพร่ฟ้าข้าราชการ ทั้งภายในและภายนอก ไม่พอใจในพฤติกรรม ของขุนวรวงศา จึงหาอุบายกำจัด โดยขุนพิเรนทรเทพ ซึ่งตอนนั้นเป็นเจ้ากรมตำรวจ และท่านก็ได้สหายคู่ใจคือ ขุนอินทรเทพ ร่วมกันวางแผน ทูลเชิญเจ้าเหนือหัว คือเจ้าแม่ศรีสุดาจันทร์ กับผู้สำเร็จราชการแผ่นดินคือ ไอ้เจ้าขุนวรวงศา ออกเยี่ยมประชาชน ให้อาณาประชาราษฎร์ ได้ยลโฉม อภิวาทกราบไหว้ ให้ทวยราษฎร์ได้ชื่นใจ พอเสด็จด้วยขบวนช้าง ออกพ้นนอกกำแพงเมือง ถึงตรงคลองสระบัว ไพร่พลที่เตรียมพร้อมคอยอยู่แล้ว มิใช่คอยกราบไหว้วันทา แต่คอยกำจัด จะเด็ดชีวา เจ้าแม่กาลีให้ม้วยมรณ์ จึงร่วมกันจับเจ้าแม่ศรีสุดาจันทร์ กับขุนวรวงศาฆ่าทิ้ง ตรงคลองสระบัว จึงเป็นอันว่า ชาวประชาร่วมกันกำจัดศัตรู เสี้ยนหนามของแผ่นดิน ให้ด่าวดิ้นสิ้นไปได้สำเร็จ ด้วยกลเม็ด ของท่านขุนพิเรนทรเทพ กับท่านขุนอินทรเทพ ทั้งสองท่านร่วมกับผู้รักชาติ รักบ้านเมือง เรื่องนี้จึงเป็นเครื่องเตือนใจ ในผู้มีอำนาจ วาสนา บารมีมากๆ ว่า อำนาจมันไม่อยู่ค้ำฟ้าหรอก ผู้มีอำนาจทั้งหลาย อย่าหยิ่งยโสนัก รู้จักตัวเสียบ้าง อันอำนาจก็ดี ศักดิ์ศรี บารมีก็ดี ถ้าคิดให้ดีแล้ว เป็นของตัวเองเสียเมื่อไหร่ มันเกิดมีขึ้นมา เพราะผู้อื่นเขาอุปโหลกให้ เขาสมมุติให้ทั้งนั้น มันเป็นตัวสมุทัย เป็นปัจจัยให้เกิดทุกข์ทั้งนั้น ถ้ายึดมั่นถือมั่น จนเกินไปบรรลัยลูกเดียว </dd></menu>

vibe · 26 มิถุนายน 2005

<menu><dd>เมื่อชาวกรุงศรีอยุธยา ช่วยกันกำจัดตัวเสี้ยนหนามของชาติ คือเจ้าขุนวรวงศา กับศรีสุดาจันทร์ได้สำเร็จแล้ว ก็พร้อมกันไปทูลเชิญ หลวงพ่อพระเฑียรราชา ให้ลาผนวช (คือให้สึก ลาเพศจากสมณะ ให้ขึ้นครองราชเมื่อ พ.ศ. 2091 เหตุที่ท่านจะหนีบวช เพื่อพึ่งผ้ากาสาวพัสตร์ ก็เพราะทนการปองร้าย การจองล้างจองผลาญ พาลหาเรื่องใส่ความ จากพี่สะใภ้ คืออีแม่นางศรีสุดาจันทร์ไม่ไหว จึงไม่สนใจรับราชสมบัติใดๆ ทั้งนั้น แต่คราวนี้ พระองค์ท่านต้องรับหน้าที่ ไม่มีทางปฏิเสธได้ เพราะเหตุที่ชาวประชา ข้าราชการทั้งหมด ในเมืองสยามไทย ฝากความหวัง ไว้กับท่านให้ครองราช จึงได้อภิเษก ให้เป็นสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ และได้อภิเษกสมรส กับพระศรีสุริโยทัย เมื่อสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ได้เสวยราชแล้ว ก็ปูนบำเหน็จ ให้ผู้ทำความดีช่วยเหลือบ้านเมือง ผู้กำจัดเสี้ยนหนามของแผ่นดินทุกคน คือ ท่านขุนพิเรนทรเทพ ซึ่งอดีตเป็นเจ้ากรมตำรวจ ผู้รักษากฏหมายของบ้านเมือง และพื้นเพเดิม ตระกูลเดิมของท่าน ก็เป็นรัชทายาท เชื้อสายของวงศ์พระร่วง และเป็นพระญาติที่ใกล้ชิด กับพระไชยราชาธิราช ผู้เป็นพระบิดา ของเจ้าแก้วฟ้า (พระยอดฟ้า) ผู้เป็นพี่ยาเธอ ของพระเฑียรราชา จึงสถาปนาให้เป็น พระมหาอุปราช แล้วเลื่อนเป็น พระมหาธรรมราชา แล้วทรงมอบ พระราชธิดาองค์ใหญ่ คือ พระวิสุทธิกษัตรี ให้ไปเป็นพระชายา แล้วให้ไปครองเมืองพิษณุโลก ก็ทั้งสองท่านนี้เอง เป็นผู้ให้กำเนิด คือพระราชบิดา และราชมารดา ของพระนางสุพรรณกัลยา กับเจ้าองค์ดำ และเจ้าองค์ขาว แล้วต่อมา เมื่อกรุงศรีอยุธยาเข้ากลียุค พม่าบุกทำลาย พระเจ้าตาของพระนาง คือพระมหาจักรพรรดิ จึงทรงเรียกตัว กรีฑาทัพลงมาช่วยที่อยุธยา </dd><dd>อันพระเจ้าตาของท่านคือ พระมหาจักรพรรดิ กับพระเจ้ายาย คือ พระศรีสุริโยทัย ได้ให้กำเนิด พระราชโอรสสองพระองค์ พระราชธิดาสามพระองค์ ซึ่งมีรายนามดังนี้คือ </dd><dd>1. พระราเมศวร ซึ่งเป็นองค์รัชทายาท </dd><dd>2. พระวิสุทธิกษัตริย์ คือ พระมารดาของพระนางเอง กับเจ้าองค์ดำ และองค์ขาว </dd><dd>3. พระบรมดิลก </dd><dd>4. พระเทพกษัตรี </dd><dd>5. พระมหินทราธิราช ซึ่งได้ครองราช แทนพระจักรพรรดิ </dd><dd>องค์ที่หนึ่ง พระองค์แรกเป็นชาย ชื่อพระราเมศวรเป็นผู้เข้มแข็ง กล้าหาญชาญชัย มีความรักชาติ รักพี่รักน้อง รักแผ่นดิน รักเกียรติภูมิ ได้ตำแหน่งรัชทายาท มีความองอาจ คู่พระทัยในพระมหาจักรพรรดิ เมื่อแพ้สงคราม ก็ถูกจับเอาไปเป็นตัวประกัน พร้อมด้วยพระเจ้าองค์ดำ และองค์ขาว เมื่อแพ้สงคราม เราทั้งสาม ก็ถูกพระเจ้าบุเรงนอง ขอเอาไปเป็นบุตรบุญธรรม เขานำไปไว้ที่เมืองหงสาวดีเช่นกัน องค์ที่สามคือ พระบรมดิลก ที่สิ้นพระชนม์บนหลังช้าง เหมือนพระมารดาคือ พระศรีสุริโยทัย แต่พงศาวดารไทย ไม่ได้กล่าวถึงเลย เท่ากับเป็นวีรสตรี ที่สาบสูญไปอีกองค์ ขาดจากความทรงจำของไทย ไม่ผิดกับฉัน องค์ที่สี่คือ พระเทพกษัตรี ท่านองค์นี้นับว่า เป็นราชธิดาที่น่าสงสาร ในชีวิตของท่าน ต้องพลัดพราก จากบ้านเมืองนอนรอนแรมไปอยู่ต่างแดน เพราะในการเสียกรุงครั้งนั้น เจ้าศรีสัตนาคนหุต ฉุดเอาไปทำเมียเสียเอาดื้อ องค์ที่ห้าคือ พระมหินทราธิราช ผู้ครองอำนาจ ต่อจากพระมหาจักรพรรดิ แล้วเมื่อเสียกรุงครั้งแรกปี พ.ศ. 2112 เจ้าบุเรงนองจับเอาไปเป็นเชลย และให้อยู่ใกล้ชิดตลอดเวลา พอเดินทางไปถึงเมืองสระถุง ใกล้กับเมืองอังวะ พระมหินทราเกิดความไม่ยำเกรง ต่อบุเรงนอง เจ้ากรุงหงสาวดี บุเรงนองเกิดพิโรธ โกรธแค้น จึงสั่งประหารด้วยดาบ แล้วโยนศพ ลงแม่น้ำสะโตง ก็พระคุณท่านยังลงไปงม เอาศพขึ้นมา ทำฌาปนกิจให้ท่าน ฝังไว้ตรงไหนท่านรู้เอง ตอนท่านกลับ ก็อย่าลืมขุด เอาอัฐิธาตุกลับไปด้วยนะ ส่วนขบวนของพระเจ้าลุงของฉัน คือ พระราเมศวรนั้น เขาไล่เอาไป เป็นทัพหน้าอยู่ทางเหนือ เมื่อท่านกลับ กรุณาไปเชิญเอางาช้างเผือกไปด้วย เพราะช้างเผือกนั้น มีงาแฝดข้างหนึ่ง เป็นสีดำ หรืองาช้างดำ เล่มเล็กๆ ใครมีไว้เป็นมงคลแก่ตัว </dd><dd>ส่วนฉันเองพร้อมด้วยน้อง พอเห็นเขาประหารพระเจ้าอา คือพระมหินทราธิราช ต่อหน้าต่อตา ก็พากัน เกิดปริวิตกอย่างมาก ว่าสักวันหนึ่ง เรื่องตายแบบนี้ ก็ต้องถึงเราแน่ แต่ก็มีท่านเป็นปราการด่านสุดท้าย ที่จะเป็นผู้ทัดทานเอาไว้ ในคราวที่พวกฉันจะถูกรังแก แต่ไม่รู้ว่าท่านมีอะไรดี อยู่ในตัว ทำให้บุเรงนองต้องกลัว และเกรงใจท่านเอามากๆ คงจะเป็นเพราะท่านเป็นหมอ หมอยาสมุนไพร ได้ช่วยรักษา ให้บุเรงนองหายจากโรค พ้นจากความตายได้หลายครั้ง และบุเรงนองเป็นโรคผิวหนัง กลากเกลื้อน เนื้อตัวเกรอะกรัง ด้วยน้ำหนองไหลไม่ขาด ท่านฉลาด หายาตามป่ามาอาบ ทา ให้หายทุกครั้ง และเขาถูกช้างเหยียบจะตายเอา ท่านชี้มือบอกให้ช้างหยุด ช้างก็หยุด เขาไม่ตายเพราะท่าน ดังนั้นเจ้าบุเรงนองจึงเกรงใจท่าน และรักท่าน และท่านก็ได้กราบทูลเขาว่า กุมารทั้งสองคน พร้อมด้วยกุมารีอีกคนหนึ่ง คือตัวฉันกับน้องๆ นั้น เจ้าเหนือหัว ทรงขอกับพระมหาธรรมราชา มาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม เจ้าเหนือหัวต้องรักษาสัจจะ ให้รักเขาเหมือนลูก และทะนุถนอมเขาเหมือนลูกในไส้ ถ้าหากไม่แล้ว ข้าพเจ้าจะยอมตาย แล้วปล่อยให้ท่านทรมาน ด้วยโรคตลอดไป และจะตายเอาเร็วด้วยนะ ดังนั้นเขาจึงรักฉันกับน้องๆ เหมือนลูกจริงๆ แต่ก็ไม่ขาดจากสายตาท่าน ที่จะต้องดูแลทุกข์สุข ในการเดินทาง บุกป่าฝ่าดง ขึ้นเขาลงห้วย ห้อยโหนปีนเหว ใช้เวลารวมเดือนกว่าๆ พวกเราทรมานมาก ไม่รู้ว่ามีกรรมมีเวรอะไร แต่ชาติปางก่อน มันจึงย้อนมาสนองเรา เอาชาตินี้ ขอให้ท่านจงช่วยแก้กรรมให้ด้วยคะ หรืออาจจะเป็นเวรกรรม ที่พระบิดาของฉัน ทำกับแม่นางศรีสุดาจันทร์ก็ได้ อันการที่ฉันได้เล่าเรื่องราว ถึงสกุลรุนชาติ สายญาติต้นตระกูลเดิมของฉันก็มีเท่านี้ </dd><dd>สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ เสวยราชย์ได้ 6 เดือน พระเจ้าหงสาวดี ก็ยกกองทัพเข้ามารุกราน ด้วยได้ระแคะระคายว่า กรุงศรีอยุธยา เกิดการแย่งราชสมบัติกันขึ้น พระเจ้าหงสาวดีจึงให้เกณฑ์พม่า สมทบกับมอญ และไทยใหญ่ ให้มาชุมนุมทัพพร้อมกัน ที่เมืองเมาะตะมะ แล้วจึงยกมากรุงศรีอยุธยาเมื่อ พ.ศ. 2091 อันที่จริงกรุงศรีอยุธยา จะไม่ใช่ว่าไม่เคยสงคราม แต่สงครามที่ได้ทำมา ในครั้งก่อนๆ นั้น นอกพระราชอาณาเขต ไม่เหมือนกับครั้งนี้ เพราะในสมัยก่อน พระไชยราชาธิราชก็ได้ต่อสู้ ฟาดฟันกับพม่า คือพระเจ้าตะเบ็งชะเวตี้ ให้ป่นปี้หนีหายไป ไม่เป็นขบวนมาแล้ว ซึ่งนับเป็นครั้งแรก ที่มีศึกใหญ่ เข้ามาประชิดประเทศ ยึดดินแดน ส่วนสำคัญของไทย เป็นสมรภูมิ แต่เนื่องด้วยกำลังรี้พล และเสบียงอาหารของไทย ในระหว่างนั้นยังสมบูรณ์อยู่ ด้วยเมื่อกำจัดขุนวรวงศา และท้าวศรีสุดาจันทร์ แต่นั้นมา บ้านเมืองอยู่ในภาวะสงบ มิได้เกิดการจราจล ถึงกับรบราฆ่าฟันกันมากมาย เมื่อได้ข่าวพระเจ้าหงสาวดี ยกกองทัพใหญ่เข้ามา ประชิดพระนคร สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ก็ทรงมีบัญชาให้พระมหาธรรมราชา ยกกองทัพ เมืองเหนือลงมาช่วย และทรงส่งกองทัพใหญ่ออกไป ตั้งรักษาเมืองสุพรรณบุรี เป็นที่มั่นคอยรับหน้าข้าศึก และเตรียมการป้องกัน พระนครศรีอยุธยาไว้ก่อน แต่กองทัพของพระเจ้าหงสาวดี มีกำลังใหญ่หลวง กองทัพไทยที่ยกออกไป ตั้งรับรักษาเมืองสุพรรณบุรีจึงสู้ไม่ได้ จำต้องทิ้งเมือง ถอยกลับมายังกรุงศรีอยุธยา การถอยในครั้งนี้ เป็นการถอย แบบถอยท่าเดียว มิใช่เป็นการถอยพลาง สู้พลาง หรือหาที่มั่นแห่งใดแห่งหนึ่ง รับข้าศึกเป็นระยะๆ ไป แต่เป็นการกลับถอยหนี เข้ากำแพงเมืองกรุงศรีอยุธยาอย่างเดียว </dd><dd>ส่วนทางกรุงศรีอยุธยาเล่า แทนที่จะส่งกองทัพออกไปช่วย กองทัพสุพรรณบุรี กลับเฉยเสีย ปล่อยให้กองทัพของเจ้าหงสาวดี รุกไล่ถึงชานพระนคร ขณะนั้น ถ้าหากกองทัพไทย จะยกกองทัพออกไปต่อต้านข้าศึก ก็อาจจะได้เปรียบกว่าทหารพม่าอยู่บ้าง เพราะกองทัพไทยในกรุง ยังสดชื่นอยู่ ส่วนกองทัพพม่า ยกกองทัพรอนแรมมา ย่อมจะเป็นฝ่ายเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง ถ้าหากทางกรุงศรีอยุธยา จะยกเข้าโจมตีทันที เมื่อกองทัพพม่ามาถึง ก็คงจะได้ชัยชนะบ้าง แต่ทางกรุงศรีอยุธยากับนิ่งเฉยเสีย เพราะยังไม่ได้ฤกษ์ จากโหรปล่อยเวลาให้ข้าศึกได้พักผ่อน และกินอาหารให้อิ่ม มีกำลังก่อน จึงได้ฤกษ์จากโหร </dd><dd>และในช่วงนี้เอง ที่ประวัติศาสตร์ไทย ต้องบันทึกการสูญเสีย สมเด็จพระนางศรีสุริโยทัย อัครมเหสี ของสมเด็จพระมหาจักรพรรดิไป อย่างน่าเศร้าสลด กล่าวคือ กองทัพพม่ายกทัพเข้ามา ตั้งค่ายที่ชานพระนครเป็นที่มั่น เมื่อวันเสาร์ ขึ้น 5 ค่ำ เดือน 4 แล้วพอรุ่งขึ้น วันอาทิตย์ ขึ้น 1 ค่ำ สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ใคร่จะทรงทราบกำลังของ กองทัพข้าศึก ว่าจะเข้มแข็งประการใด จึงลอบเสด็จ ยกกองทัพหลวงออกไป ครั้งนั้นสมเด็จพระศรีสุริโยทัย พระอัครมเหมสี ขอเสด็จตามไปด้วย สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ก็โปรดอนุญาต ให้แต่งพระองค์เป็นชาย อย่างมหาอุปราช ต่างองค์ต่างทรงพระคชาธาร หรือช้างศึก ออกไปพร้อมกัน กับพระราชโอรสทั้งสองคือ พระราเมศวร และ พระมหินทราธิราช กองทัพของสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ทรงออกไปปะทะกับ กองทัพพระเจ้าแปร ซึ่งเป็นกองทัพหน้า ของพระเจ้าหงสาวดี ความตั้งพระทัยเดิม ว่าจะออกไปดูลาดเลาข้าศึกนั้น กลายเป็นการทำยุทธหัตถี เข้าโดยฉับพลัน สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ เข้าชนช้างกับพระเจ้าแปร ช้างพระที่นั่ง ของสมเด็จพระมหาจักรพรรดิเสียที ก็แล่นหนีข้าศึก เจัาแปรได้ที ก็ขับช้างไล่ตามมาไม่ยับยั้ง สมเด็จพระศรีสุริโยทัย พระอัครมเหสีที่ตามเสด็จมา ทรงเกรงว่า สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ จะเป็นอันตราย ก็ไสช้างทรง ตรงเข้ามาขวางกั้นพระสวามี พระเจ้าแปรสำคัญว่าเป็นชาย ก็ฟันด้วยพระแสงของ้าว ถูกพระอังศาขาด ซบพระเศียรทิวงคต อยู่บนคอช้าง ขณะนั้น พระราเมศวร กับพระมหินทราทรงเห็นเหตุการณ์ ก็ขับช้างทรงเข้าช่วย ขวางกั้นข้าศึกไว้อย่างหนักหน่วง จนข้าศึกถอยทัพ จึงได้พระศพ สมเด็จพระชนนีมา สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ ก็ถอยทัพกลับคืนเข้าในพระนคร สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ เมื่อทรงถอยทัพ กลับคืนเข้าพระนครแล้ว ก็ใหัรักษาพระนครไว้ให้มั่น คอยกองทัพเมืองเหนือ ของพระมหาธรรมราชาที่จะยกมาถึง จึงจะตีทัพข้าศึก กระหนาบทั้งสองด้านให้พร้อมกัน ส่วนพระศพของสมเด็จพระศรีสุริโยทัยนั้น ให้เชิญไปประดิษฐานไว้ที่สวนหลวง ภายหลังได้ทรงมีบัญชา ให้สร้างพระเมรุพระราชทานเพลิงศพ ที่ในสวนหลวง ต่อเขตวัดสบสวรรค์ แล้วทรงสร้างพระอารามขึ้น ตรงพระเมรุ มีพระเจดีย์ใหญ่เป็นสำคัญ ปรากฏสืบมาจนทุกวันนี้คือ วัดสวนหลวงสบสวรรค์ </dd></menu>

vibe · 26 มิถุนายน 2005

<center><table border="0"> <tbody> <tr> <td align="middle">
</td></tr></tbody></table>คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 161-162) <hr> <center> <table border="0"> <tbody> <tr> <td align="middle"> ถ้อยแถลงท้ายเรื่อง

</td></tr></tbody></table></center> </center> <menu><dd>ท่านผู้อ่านโปรดทราบ ในเนื้อเรื่องของหนังสือเล่มนี้ ส่วนมาก ก็ได้กล่าวไว้ที่เรื่องนั้นๆ ที่ได้มาจากฝัน ซึ่งเป็นเรื่องเหลวไหล ไร้สาระ ของบุคคลบางจำพวก ซึ่งก็เกือบจะร้อยทั้งร้อย ไม่ค่อยจะเชื่อ คือหากจะมีตำรากล่าวไว้ ในมหาสุบินนิมิตสูตร ซี่งเป็นนิมิตความฝัน ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี หรือหลายๆ ที่กล่าวไว้ ในศาสนาต่างๆ ว่า พระผู้เป็นเจ้า God มาเข้าฝันก็ดี หรือเมื่อกรุงศรีอยุธยาแตกครั้งสุดท้าย พระเจ้าตากสินมหาราช ทรงพระสุบิน (ฝันว่า) บรรดาทวยเทพเทวา มาห้ามไม่ให้อยู่ที่เดิม คือไม่ให้ทรงสร้าง เมืองหลวงขึ้นที่เดิม คือกรุงศรีอยุธยา พระองค์จึงทรงยาตราทัพ ไปตั้งที่บางกอก คือก่อนนั้นชื่อบางกอก และข้างวัดมะกอก จึงขอบอกว่า เรื่องฝัน มีมานาน หลายร้อย หลายพันปีแล้ว ส่วนมากก็เป็นเรื่องจริงตอนหลัง </dd><dd>แต่เรื่องที่ผู้เขียนได้อธิบายไว้ ในหนังสือเล่มนี้ คือตัวของคน คือตัวจริง เห็นก็รู้ คือรู้จักว่าเป็นใคร ชื่ออะไร ส่วนตัวที่สอง คือตัวเป็น คือเป็นโน่น เป็นนี่ เขาเป็นอะไร เป็นใคร ตัวนี้รู้ จึงจะเห็น ส่วนตัวที่สาม คือตัวแฝง ซึ่งเป็นตัวนามธรรมล้วนๆ เป็นเรื่องที่ผู้อ่านสนใจมาก จึงทำให้หนังสือเล่มนี้ พิมพ์ออกแจกไม่ทัน และก็ทำให้ผู้เขียนเอง ตลอดทั้งโรงพิมพ์ด้วยจะบ้าเอา เพราะการขอมาไม่ขาดสาย วันละหลายสิบราย เพราะพิมพ์ออกแจกฟรี พิมพ์ด้วย กระดาษอย่างดี ราคาแพงๆ ยังมาแจกฟรีได้ ไม่หมดตัวให้รู้ไป ทั้งนี้เพราะ ผู้เขียนเองตระหนักดีว่า เราเป็นพระ เป็นนักบวช เราต้องเป็นผู้ให้ มิใช่ผู้เอา ถือว่าการทำอะไร ถ้าหวังความร่ำรวย หวังผลกำไร มิใช่วิสัยของสมณะ เพราะ ผู้เขียนเป็นพระนักให้ ที่ได้กล่าวมาแล้ว มิใช่พระนักรบ คือรบกวนชาวบ้าน รบมาได้ไม่รู้จักพอ (ไม่รู้จักเอือม เป็นทาสของตัณหา) </dd><dd>อันเรื่องตัวแฝงนั้น ก็คือการแยกตัวรูปธรรม คือตัวจริง กับตัวเป็น นี้ออกให้เป็นสองภาค หลายท่าน อาจไม่รู้ ไม่เข้าใจว่า เป็นเรื่องวิเศษวิโส ของคนระดับอรหันต์ หรือผู้ถอดจิตได้ แต่ความจริงนั้น จิตกับกาย มันถอด ออกจากกันได้ ในเวลาที่กายสงบ ไม่ต้องทำอะไร ส่วนจิตใจก็อยู่ในภาวะที่สงบ จากอารมณ์ภายนอกเช่นกัน อย่างเรานอนฝัน ก็จะฝันในขณะที่กาย มันนอนหลับสบาย แล้วกายก็หลับ จิตก็ฝัน มันจะฝันไปตามเรื่อง เรื่องเหตุที่จะให้ฝันนั้น ได้กล่าวไว้แล้ว และอีกเรื่องที่สอง ผู้เขียนเอามากล่าว เป็นเรื่องราวไว้ในที่นี้ เอามาจากอาการที่กายสงบ อยู่สบายๆ ในที่สงัด ทางกายที่เรียกว่า กายวิเวก ส่วนจิตก็อยู่ในภาวะที่สงบ เรียกว่า จิตวิเวก คือ ทำสมาธิ จะเป็นชั้นไหนก็ได้ทั้งนั้น อันดวงจิตนี้เอง มันจะกลายเป็นสสาร ที่มีอยู่แล้วในบริเวณนั้น ที่มันมีอยู่ก่อน หลายสิบ หลายร้อย หลายพันปี มันจะไม่หายไปไหน ในทางวิทยาศาสตร์ก็มีหลักว่า E=mc2 (สสารย่อมไม่หายไปจากโลก) อันสสารของใหม่ คือ ตัวจิตวิญญาณของเรา พอมันคลุกเคล้ากับสสารเก่าที่มีอยู่แล้ว มันก็แสดงให้เป็นรูป ให้เห็นในฝันด้วยสายตา และเป็นเสียง ให้เราได้ยินทางโสตประสาท (ทางหู) ในจิตใต้สำนึก ก็เป็นฝันอีกเช่นกัน ท่านผู้อ่าน อ่านแล้วก็กรุณาอย่าหาว่า เป็นเรื่องเหลือวิสัยเลย โปรดให้ท่านเข้าไปอยู่ที่สงบ สงัด ทั้งกายและใจ ในสถานที่สงบสงัดดังกล่าวมาแล้ว ความรู้สึกนึกคิด ในจิตใจของเรา เบื้องต้นมันจะแบ่งกันเป็นสองฝ่าย คือฝ่ายหนึ่ง มันจะสร้างความรู้สึกนึกคิด อยากเห็น อยากได้ความสงบ อยากพบกับความรับผิดชอบ ชั่วดี อีกฝ่ายหนึ่ง มันอยากจะคลุกคลีกับธุลี คือกิเลสตัณหา ทั้งสองฝ่ายในดวงจิตเรา มันโอเคลงรอยกันได้ ตอนนี้สมาธิจิต คือ จิตเป็นหนึ่ง รวมเข้ากับสสาร ที่มีอยู่บริเวณนั้น มันจะเกิดเป็นแสงสว่างทางจิต วิญญาณ ความมืดมน ที่ทำให้จิตวิญญาณ มันหายไป อันสิ่งใดๆ ในอดีตกาลมันจะผ่านเข้ามา ให้รู้ได้ทางจิต มีนักปราชญ์ทางจิตวิญญาณหลายท่าน ได้เขียนไว้ อย่างท่านพุทธทาสท่านพูด ท่านคุยอยู่คนเดียว กับก้อนหิน ที่เป็นรูปอวโลกเตศวร ท่านหลวงวิจิตรวาทการ ท่านนั่งคุยอยู่คนเดียวกับพระนารายณ์ ท่านคึกฤทธิ์ ปราโมช สนทนากับพระประธาน ท่านสมภารกร่าง คุยกับพระพุทธรูปทั้งวัน ในเรื่องไผ่แดง และตัวผู้เขียนเอง นั่งคุยกับก่อไผ่ แต่ข้างใน เป็นเสาหลักเมืองโบราณ จนได้ขุดค้นขึ้นมา และได้สร้างไว้ให้ชาวพิจิตร ดังนั้น จึงขอให้ท่านผู้อ่าน ได้เข้าใจว่า อันตัวแฝง วิญญาณแฝง มันมีอยู่ในดวงจิตของท่านแล้ว คืออยู่ในดวงจิตของทุกๆ คน แต่คนเราส่วนมาก มองข้ามไป ไม่นำออกมาใช้ มันจึงเกิดทุกข์ เพราะจิตวิญญาณ มันโดนขัง ฝังลึกอยู่กับโลภ โกรธ หลง สารพัด จงหาทางฝึกหัดกันบ้าง เพื่อเป็นเรือนที่พัก เป็นวิมานของจิตใจ แล้วใจจะได้รับความสุข ความสว่างเหินห่างจากทุกข์ภัย </dd></menu>

vibe · 26 มิถุนายน 2005

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 163-165) <hr> <center> <table border="0"> <tbody> <tr> <td align="middle"> บทสรุปที่มีหนังสือค้านเนื้อหาที่กล่าวมาแล้ว

</td></tr></tbody></table></center> <menu><dd>ในระยะไม่นานมานี้ ผู้เขียนไปต่างประเทศ ได้พบได้อ่านหนังสือ เล่มหนึ่ง ซึ่งเขียนขึ้น ด้วยพระสงฆ์ไทย ในอเมริกา มีนักสอน ศาสนาชาวคริสต์ เขานำมาให้ และเขารู้สึกภูมิใจ ที่เรื่องในเนื้อหา ของหนังสือเล่มนั้น ได้สรรเสริญ เยินยอ พระเป็นเจ้าของเขาไว้หลายแห่ง ส่วนพระพุทธเจ้า ผู้เป็นจอมศาสดา ของชาวพุทธนั้น ท่านได้เป็นแค่ Son คือ เป็นบุตร และเป็นเพียงโฆษก ของพระเป็นเจ้า คือ God ของเขาอีก มิใช่ว่าพระพุทธเจ้า จอมศาสดาของเรา จะเป็นผู้ประเสริฐ เลอเลิศอะไรทั้งนั้น และยังมีอีกหลายเรื่อง และหลายแห่งที่กล่าวไว้ โดยปฏิเสธการเวียนว่ายตายเกิด ปฏิเสธ แม้กระทั่ง เรื่องผลบุญ ผลบาป กรรมเวรว่าไม่มี ใครจะร้ายจะดี ก็อยู่ที่พระผู้เป็นเจ้า คือพระเจ้าเท่านั้น ที่จะดลบันดาลให้ </dd><dd>หนังสือเล่มนั้นชื่อ SUFFERING AND NO SUFFERING เขียนขึ้นด้วยพระสงฆ์ไทย เล่มใหญ่ ถึงห้าร้อยกว่าหน้า ดังจะได้นำข้อปลีกย่อย มากล่าวในที่นี้ในหน้า 305 เขาเขียนว่า </dd><dd>God Can Be Compared With Dhamma. The Buddha With the Wise of Noble Teachers, or The Son of God </dd><dd>พระผู้เป็นเจ้า เปรียบเสมือนธรรม พระพุทธเจ้า ดุจดังผู้ทรงปรีชาญาณ หรือ พระบรมครู หรือ บุตรของพระเจ้า </dd><dd>Inaddition, The Buddha can be compared with the Wise or Noble Teachers, or The Son of God. </dd><dd>นอกจากนั้น พระพุทธเจ้ายังเปรียบได้ดัง ผู้ทรงปรีชาญาณ หรือพระบรมครู หรือบุตรของพระเจ้า </dd><dd>อันคำแปลที่เป็นภาษาไทยนั้น ผู้เขียนแปลเอง จึงได้ความว่า พระบรมศาสดา สัมมาสัมพุทธเจ้า ของชาวพุทธ มิใช่เป็นผู้ประเสริฐที่สุด เลอเลิศอะไร ที่แท้จริงก็เป็นเพียง ลูกชายของพระเป็นเจ้าของเขา และเป็นแค่โฆษก ของพระเป็นเจ้าของเขาเท่านั้นเอง นี้ชาวพุทธเราอายเขาไหม ที่พระสงฆ์ไทย ในต่างแดนเขียนอย่างนี้ เท่ากับย่ำยีให้ ศักดิ์ศรี ของพระบรมศาสดา สัมมาสัมพุทธเจ้า ให้เหลวแหลก ป่นปี้ไปเท่านั้นเอง และหน้าที่ 81ที่เขาเขียนว่า </dd><dd>It is important to understand the following points regarding rebirth. First, Rebirth cannot be proven her and now. Second, Rebirth is contingent upon the beliefs of the people. Third, Rebirth is not concerned with Buddhism, which teacher "Anatta". </dd><dd>(แล้วข้าพเจ้าได้นำมาแปล เป็นภาษาไทยได้ความว่า) </dd><dd>มันสำคัญมาก ที่จะต้องทำความเข้าใจ กับประเด็นของการเวียนเกิด ประการแรก การเวียนเกิด ไม่สามารถจะพิสูจน์ ให้เห็นได้ ประการที่สอง การเวียนเกิด อาจมาจากความเชื่อของมนุษย์ ประการที่สาม การเวียนเกิด ไม่เกี่ยวข้องกับพุทธศาสนา ซึ่งสอนเรื่องอนัตตา </dd><dd>ผู้เขียนขอค้านว่า อันบุคคลที่ไม่เชื่อ เรื่องเวียนว่ายตายเกิด และบาปบุญคุณโทษนั้น เป็นคนประเภท มุขโขโลกะนะ เป็นบุคคล ที่มีความมืดบอดทางปัญญา ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็จงได้ช่วยกันโยน พระสูตรตันตปิฏก ทั้งสองหมื่นหนึ่งพันพระธรรมขันธ์ ลงน้ำ หรือเผาไฟทิ้งไปเลย ไม่ต้องเชื่อถือกัน แล้วเรื่องพระไตรปิฎก ยกทิ้งไปเลย อันคำตรัสอุทาน ของพระบรมศาสดาจารย์ ที่พระองค์ตรัสว่า อัคโคหะมัสสิง โลกัสสะ เชตโกหะมัสสมิงโลกัสสะ เสฏโฐหะมัสสมิงโลกัสสะ อายะมันติมาชาติ นัตถิชาติปุนันภะโว และคำว่า อะเนกะชาติสังสารัง สันทาภิสัง อนิพพิชัง ฯลฯ ทั้งพระสูตรก็โยนทิ้งไปเลย ที่ผู้อ่านได้อ่านแล้วพิเคราะห์ดู ในเนื้อหาของหนังสือนั้นแล้ว ก็เห็นว่า ผู้เขียนได้ประยุกต์เอง เอาคำสอนของพระพุทธเจ้าเรา เข้าไปอยู่ในความรู้ ความเห็นของตัวเองทั้งหมด แล้วยังกดดันความยิ่งใหญ่ ของพระบรมจอมไตร ศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ของชาวพุทธ ให้อยู่ในระดับ บุตรชายของพระเป็นเจ้าของเขา และเป็นเพียงโฆษก ของพระเป็นเจ้าเท่านั้น แม้แต่เรื่องจิตวิญญาณ โลกนี้โลกหน้า ตลอดการเวียนว่ายตายเกิด ก็ปฏิเสธหมด เป็นเรื่องของบุคคลเชื่อกันเอง ด้วยความโง่เขลา ทุกอย่างพระเป็นเจ้า ผู้สูงส่งจะประธานให้เอง และกล่าวถึงเรื่องจิตวิญญาณ ในหน้าที่ 25 หน้า 27 และหน้า 30 ก็เช่นกัน ที่เขาเขียนว่า P.25 The Original Mind is

vibe · 26 มิถุนายน 2005

คัดมาจากหนังสือ .. "ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" .. เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย (หน้า 166) <hr> <center> <table border="0"> <tbody> <tr> <td align="middle"> บทสรุปท้าย

</td></tr></tbody></table></center> <menu><dd>ผู้เขียนขอเรียนเตือน ท่านผู้อ่านทั้งหลายไว้ว่า ในระยะที่หนังสือเหล่านี้ ออกมาสู่สายตาท่านผู้อ่าน รู้สึกว่า จะมีมนุษย์อุบาทว์ ส่วนมากเป็นสตรี ที่ชอบอวดอ้างว่า เขาคือพระนางสุพรรณกัลยา กลับชาติมาเกิด และชอบไปบอกข่าว ป่าวร้องให้คนหลงเชื่อ คงจะเพื่อหวังผลอะไรสักอย่างหนึ่ง จึงขอบอกว่า พระนางท่านเป็น เชื้อสายกษัตริย์ สายสุขุมาลย์ชาติ ในชีวิตของพระนางท่าน ไม่เคยสร้างบาปกรรม ทำเวรอะไรทั้งนั้น ถ้าท่านมาเกิดจริง ก็คงจะอุบัติใน วงศ์กษัตริย์ สุขุมาลย์ชาติ ชาติที่สูงส่ง ระดับพระองค์เจ้า หรือเจ้าฟ้าขึ้นไป คงจะไม่มาเกิดเป็นมนุษย์จัญไร มาหลอกลวง ใครแน่ๆ ถ้ามาเกิดจริง ก็คงจะเป็นแม่ศรีสุดาจันทร์ ตัวทำให้ป่วนปั่น แก่บ้านเมือง เมื่อก่อนเสียกรุงครั้งที่ 1 เท่านั้น ดังนั้น ถ้าท่านได้เห็น ได้ยิน ก็อย่าเชื่อพวกมันเลย ผู้เขียนเอง ก็เขียน เพื่อเอาความดี ของพระนาง ที่นำมาเป็นเยี่ยงอย่าง เป็นอุทาหรณ์ ในทางที่ดีงามของท่านเท่านั้น แล้วยึดเอามา เป็นตัวอย่างของชีวิต ในการเสียสละ เพื่อสังคม แต่เห็นจริงก็อยู่ในจำพวก derution คือ เห็นภาพลวง หรือแบบ Harusination ของพวกประสาทหลอนอ่อนๆ จะเข้าไปอยู่โรงพยาบาลโรคจิตไปแล้ว </dd></menu>

vibe · 26 มิถุนายน 2005

<DD>พระสุพรรณกัลยา ทรงเป็นพระธิดาใน สมเด็จพระมหาธรรมราชา และ พระวิสุทธิกษัตรีย์ เป็นพระพี่นางของ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช และสมเด็จพระเอกาทศรถ สมภพเมื่อวันเสาร์ ปีมะเส็ง พุทธศักราช ๒๐๙๕ ณ พระราชวังจันทน์ เมืองพิษณุโลก (บริเวณที่ตั้ง โรงเรียนพิษณุโลกพิทยาคม ในปัจจุบัน)

<DD>พระองค์เป็นวีรสตรีผู้กล้าหาญ เด็ดเดี่ยว ทรงเสียสละความสุขส่วนพระองค์ ยอมพลัดพรากจากแผ่นดินไทย ไปเป็นองค์ประกัน ณ กรุงหงสาวดี เพื่อแลกกับ องค์สมเด็จพระนเรศวรมหาราช และสมเด็จพระเอกาทศรถ ต่อมาได้ทรงสิ้นพระชนม์ชีพ ในแผ่นดินพม่า อย่างไร้พิธีอันสมพระยศ ความเสียสละอันใหญ่หลวง ของพระองค์ในครั้งนั้น เป็นผลทำให้ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ทรงกลับมากอบกู้เอกราชของชาติไทยได้สำเร็จ วีรกรรมดังกล่าวของพระสุพรรณกัลยา จึงสมควรได้รับการเทิดพระเกียรติให้แพร่หลาย ยิ่งขึ้นสืบไปตลอดกาลนาน ...

สถานที่สักการะบูชา :

"พระอนุสาวรีย์ พระสุพรรณกัลยาณี" ณ ค่ายสมเด็จพระนเรศวรมหาราช
(กองทัพภาคที่ 3) อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก

2. พระบรมรูป สมเด็จพระนเรศวรมหาราช และพระรูป พระสุพรรณกัลยา
ณ ศาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช โรงเรียนพิษณุโลกพิทยาคม อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก

3. พระบรมรูป พระสุพรรณกัลยา สมเด็จพระนเรศวรมหาราช และสมเด็จพระเอกาทศรถ ณ วัดลาดสิงห์ ตำบลบ้านสระ อำเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี

4. พระรูป ณ พระตำหนักสมเด็จพระนเรศวรมหาราช วัดดอนเจดีย์ อำเภอดอนเจดีย์ จังหวัดสุพรรณบุรี

5. พระเจดีย์ ณ วัดบ้านน้ำฮู อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน ที่เชื่อกันว่า สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ทรงสร้างถวายพระสุพรรณกัลยา
และภายในพระเจดีย์ ได้บรรจุเส้นพระเกษาของพระพี่นางฯ ไว้ด้วย

<DD>ตำนานพระสุพรรณกัลยา

<DD>หลังสงครามเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งแรก เมื่อปี พุทธศักราช ๒๑๑๒ พระนาง และพระอนุชา ทั้งสองพระองค์ ได้ถูกพระเจ้าบุเรงนอง กวาดต้อนไปเป็นเชลย ยังเมืองหงสาวดี พร้อมด้วยพระมหินทราธิราชเจ้าเหนือหัว แต่พระมหินทราธิราช เสด็จสวรรคตที่เมืองอังวะเสียก่อน พม่าจึงแต่งตั้งให้ พระมหาธรรมราชา ขึ้นครองกรุงศรีอยุธยา ในขณะที่โอรสและธิดายังเป็นเชลยอยู่ เพื่อเป็นองค์ประกัน ป้องกันการคิดทรยศของฝ่ายไทย

<DD>ทั้งสามพี่น้องอยู่ที่หงสาวดีถึง ๖ ปี จึงได้กลับมากรุงศรีอยุธยาครั้งหนึ่ง เมื่อพระนาง มีพระชนมายุได้ ๑๙ พรรษา ด้วยเหตุที่ พระเจ้าหงสาวดีบุเรงนอง เกิดความพึงใจในพระสิริโฉม ของพระสุพรรณกัลยา จึงมาสู่ขอจากพระมหาธรรมราชา และนำกลับไปอภิเษก เป็นพระชายา ณ เมืองหงสาวดี ต่อมาพระนางได้ออกอุบาย ทูลขอให้พระอนุชาทั้งสองพระองค์ กลับสู่กรุงศรีอยุธยา โดยอ้างว่า เพื่อไปช่วยพระบิดารับศึก พระยาละแวกแห่งเขมร

<DD>พระสุพรรณกัลยา มีสภาพเหมือนถูกทอดทิ้ง ให้ผจญกรรมเพียงลำพัง กับไพร่พลเล็กน้อย ในท่ามกลางหมู่อริราชศัตรูทั้งสิ้น แต่กระนั้นพระเจ้าหงสาวดีบุเรงนอง ก็ทรงมีพระเมตตา รักใคร่สิเนหา แก่พระสุพรรณกัลยาอยู่ไม่น้อย และด้วยบารมีแห่งพระสุพรรณกัลยา ได้ปกแผ่คุ้มครองแก่คนไทย ที่ตกเป็นเชลยอยู่ในเมืองพม่า มิให้ได้รับความลำบาก

<DD>ต่อมา มังไชยสิงหราช (นันทบุเรง) โอรสของพระเจ้าบุเรงนอง เป็นผู้มักมากในกามคุณ และต้องการเป็นใหญ่ จึงร่วมมือกับชายาชาวไทยใหญ่ นามว่า "สุวนันทา" วางแผนชิงราชสมบัติ และแย่งอำนาจ ทำให้พระเจ้าบุเรงนองตรอมพระทัย และสวรรคตอย่างกระทันหัน เมื่อพระเจ้านันทบุเรงขึ้นครองราชย์ เกิดความวุ่นวาย เนื่องด้วยการไม่ยอมรับ ของพระญาติวงศ์หลายฝ่าย ทำให้พระเจ้านันทบุเรง เกิดความหวาดระแวง กอปรด้วยรู้ว่า มีการรวบรวมไพร่พล เตรียมการกู้ชาติ ของ พระนเรศวร และพระเอกาทศรถ ทางเมืองไทย จึงสั่งจับจองจำพระมารดาเลี้ยง (พระสุพรรณกัลยา) และพระธิดาองค์แรกของพระนาง ให้อดอาหาร ลงโทษทัณฑ์ ทุบตี โบย อย่างทารุณ ในขณะที่พระนาง ทรงครรภ์แปดเดือน จนพระธิดาสิ้นพระชนม์ จากนั้น ก็ทำทารุณกรรมต่อพระนางอีก จนอ่อนเปลี้ยสิ้นเรี่ยวแรง แล้วใช้ดาบฟัน ฆ่าพระนางพร้อมด้วยทารกในครรภ์ แม้ร่างกายของพระนางสิ้นสูญแล้ว ก็ยังไม่เป็นที่สาแก่ใจ ของพระเจ้านันทบุเรง แม้ดวงพระวิญญาณของพระองค์ ก็ถูกกระทำพิธีทางไสยศาสตร์ ตราสังรัดตรึง ไม่ให้วิญญาณกลับสู่เมืองไทย ให้วนเวียนอยู่ อย่างทุกข์ทรมานนานนับร้อยปี ...

<DD>ในปีพุทธศักราช ๒๔๙๑ หลวงปู่โง่น โสรโย แห่งวัดพระพุทธบาทเขารวก อำเภอตะพานหิน จังหวัดพิจิตร ได้รับกิจนิมนต์จาก พระมหาปีตะโก ภิกขุ ให้ไปช่วยงานด้านประติมากรรม ซ่อมแซมรูปลายฝาผนัง ที่เมืองพะโค (หงสาวดี) ประเทศพม่า ในขณะนั้น ประเทศพม่ามีเหตุการณ์ทางการเมืองภายใน เกี่ยวกับสมณศักดิ์พระภิกษุ หลวงปู่โง่น พลอยต้องอธิกรณ์โทษการเมืองไปด้วย กลับเมืองไทยไม่ได้ ระหว่างถูกกักบริเวณ ท่านใช้เวลาในการฝึกจิต กำหนดตัวแฝง และพลังแฝงในกายได้ สามารถติดต่อกับโลกวิญญาณ และได้เข้าถึงกระแสพระวิญญาณที่สื่อสารต่อกัน กล่าวว่า ท่านเคยเป็นนายทหารช่าง สร้างบ้านเรือน ทั้งยังเคยถูกพม่ากวาดต้อนไป พร้อมกับพระนางในครั้งนั้น เคยเป็นข้ารับใช้ ในสมัยกรุงศรีอยุธยา และกรุงธนบุรี พระสุพรรณกัลยา ได้ขอร้องให้หลวงปู่โง่น ช่วยแก้พันธนาการทางไสยศาสตร์ เพื่อดวงพระวิญญาณของพระองค์ จะได้กลับไปเมืองไทย และให้นำภาพลักษณ์ของพระองค์ อันเกิดจากกระแสพระวิญญาณ เผยแพร่ให้แก่ชาวไทย ผู้ลืมพระองค์ท่านไปแล้ว พระองค์จะกลับมาทำคุณประโยชน์ ช่วยเหลือประเทศชาติ ทั้งยังปณิธาน จะกลับมาอุบัติเป็น เจ้าหญิงในปัจฉิมสมัย ของวงศ์กษัตริย์ไทย จะสร้างบารมี ประกอบคุณความดี เพื่อให้อยู่ในหัวใจ ของคนไทยทั้งประเทศ ด้วยเหตุเพราะคนไทย ลืมคุณกู้ชาติของพระองค์ ที่ยอมสละความสุขในชีวิต เพื่อให้สมเด็จพระนเรศวรมหาราช และสมเด็จพระเอกาทศรถ มีโอกาสกู้ชาติบ้านเมืองได้สำเร็จ

<DD>ด้วยเหตุผลดังกล่าวข้างต้น หลวงปู่โง่น โสรโย และท่านพลโทถนอม วัชรพุทธ แม่ทัพกองทัพภาคที่ ๓ ได้ร่วมมือกันสร้าง พระอนุสาวรีย์ ของพระสุพรรณกัลยา มีขนาดเท่าองค์จริง และได้อัญเชิญ มาประดิษฐานไว้ ณ ริมฝั่งแม่น้ำน่าน ในบริเวณ "ค่ายสมเด็จพระนเรศวรมหาราช" ใกล้กับพระบรมราชานุสาวรีย์ พระอนุชาทั้งสองพระองค์ โดยได้นำส่วนของสรีระ เช่น กระดูก ฟัน และเครื่องประดับของมีค่าบางอย่าง ที่ขุดค้นได้จาก แหล่งฝังพระศพของพระนาง นำมาบรรจุในพระอุระของพระรูปด้วย เพื่อให้ชาวไทยทุกคน ได้มีโอกาสเคารพสักการะ วีรสตรีผู้เสียสละยิ่งใหญ่กว่าผู้ใด เพียงให้สยามไทย ได้คงอยู่ชั่วฟ้าดิน .... <DD>

พล.อ. เชษฐา ฐานะจาโร ผบ.ทบ. ทำพิธีอัญเชิญพระรูปหล่อ พระนางสุพรรณกัลยา ขึ้นบนแท่นอนุสาวรีย์ ภายในค่ายสมเด็จพระนเรศวรมหาราช จังหวัดพิษณุโลก โดยมีทหารกองเกียรติยศคอยต้อนรับ

พลโทถนอม วัชรพุทธ แม่ทัพภาคที่ ๓ เป็นประธานพิธีเททองหล่อพระรูปบูชาขนาดเล็ก ของพระพี่นางฯ เมื่อวันที่ ๑๗ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๐

พล.อ. เชษฐา ฐานะจาโร ผบ.ทบ. เข้านมัสการหลวงปู่โง่น โสรโย, พระเจ้าแสงหล้า รองเจ้าคณะใหญ่ นครเชียงตุง, พระราชญาณปรีชา วัดราชผาติการาม, และพระปรีชา เลขานุการหลวงปู่โง่น

<TABLE cellPadding=2 width="60%" border=0><TBODY><TR><TD>"... โปรดเถิดพระบิดาอย่ากังวล</TD><TD>ลูกรู้จักหน้าที่ตนอย่างสมบูรณ์</TD></TR><TR><TD>โดยเลือดเนื้อเชื้อไขเป็นไทยชาติ</TD><TD>โดยวงศ์ญาติยศไกรมไหศูรย์</TD></TR><TR><TD>โดยประวัติแกล้วกล้าทั้งตระกูล</TD><TD>ประชาชนเทอดทูนทั่วเวียงไชย</TD></TR><TR><TD>ถ้าเกิดมาเป็นชายก็ได้ฉัตร</TD><TD>ปกป้องครองรัฐยิ่งใหญ่</TD></TR><TR><TD>จะรอรบต่อสู้กู้กรุงไกร</TD><TD>คืนเอามาเป็นไทดังก่อนกาล</TD></TR><TR><TD>เสียดายที่เกิดเป็นสตรี</TD><TD>ยากที่จะเข้าหักหาญ</TD></TR><TR><TD>รบรอต่อกรรอนราญ </TD><TD>ประจัญบานเช่นชายชาตรี</TD></TR><TR><TD>ขอพระจงนำข้าไปแลกน้อง </TD><TD>รวมเป็นสองรองบาทบทศรี</TD></TR><TR><TD>กู้เกียรติอยุธยาธานี</TD><TD>ไม่ช้าทีก็จะฟื้นคืนตัว ..."</TD></TR></TBODY></TABLE>

[size=-1]( จากบทละครเรื่อง สมเด็จพระนเรศวรและพระสุพรรณกัลยา ของ สมภพ จันทรประภา )[/size]

<CENTER><TABLE cellPadding=2 width="80%" border=0><TBODY><TR><TD>... องค์เจ้าฟ้า ผู้ยอมพราก จากสยาม</TD><TD>จากเขตคาม จากฉัตรชัย ไอศวรรย์</TD></TR><TR><TD>จากบุคคลที่รัก จากฐานันดร์</TD><TD>ยอมเป็นองค์ประกัน ต่างแผ่นดิน</TD></TR><TR><TD>ถูกเหยียบย่ำ ศักดิ์ศรี แห่งชีวิต</TD><TD>ทรงตรอมจิต เคว้งคว้าง อยู่ต่างถิ่น</TD></TR><TR><TD>พระอัสสุชล ท้นพระทัย เอ่อไหลริน</TD><TD>ก่อนจะสิ้น พระชนม์ชีพ เพียงลำพัง</TD></TR><TR><TD>ไร้พิธี สมพระยศ รันทดอก</TD><TD>ไร้พระชนก พระชนนี ที่มุ่งหวัง</TD></TR><TR><TD>ไร้องค์พระอนุชา มาประนัง</TD><TD>เมื่ออยู่ยัง แดนไกลโพ้น คนละทิศ</TD></TR><TR><TD>พลีพระชนม์ เพื่อคนไทย ได้ดวงแก้ว</TD><TD>สว่างแวว พระบารมี ที่ไพจิตร</TD></TR><TR><TD>"พระนเรศวรมหาราช" ประกาศฤทธิ์</TD><TD>ทรงกู้สิทธิ์ เอกราช คืนชาติไทย ...</TD></TR></TBODY></TABLE>[size=-1]( ประพันธ์โดย คุณณรงค์ อิ่มเย็น .. สมาชิกบริษัทสกายไลน์ยูนิตี้ )[/size] </CENTER>

<MENU>คาถาบูชาพระสุพรรณกัลยา :

(ตั้งนะโม สามจบ)
เอหิภูโต มหาภูโต สะมะนุสโส สะเทวะโก กะโรหิ เทวะทิตานัง อาคัจเฉยะ อาคัจฉาหิ
เอหิวิญญานะ สุพรรณกัลละยา เทวะทิตา อาคัจเฉยยะ อาคัจฉาหิ มานิมามา
</MENU>

เอกสารอ้างอิง :

หนังสือ "<A href="http://members.fortunecity.com/saney/kalaya/tumnan.htm" my_onclick="null" tppabs="http://stang.li.mahidol.ac.th/text/tumnan.htm">ย้อนรอยกรรม ตำนานพระสุพรรณกัลยา" (พ.ศ. ๒๕๔๑)
เขียนโดย หลวงปู่โง่น โสรโย วัดพระพุทธบาทเขารวก อำเภอตะพานหิน จังหวัดพิจิตร

หนังสือ "สมเด็จพระนเรศวรมหาราช วีรกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่" (พ.ศ. ๒๕๔๑)
ค้นคว้าและรวบรวมโดย พันโทหญิง จีรวรรณ ชินะโชติ

เอกสารเผยแพร่ ณ ศาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช โรงเรียนพิษณุโลกพิทยาคม
จัดทำโดย ชูศรี เกิดศิลป์, พาที ศรีสวัสดิ์, และ ภราดร จุณศิริ

</DD>

faveur · 29 กันยายน 2011

ขอขอบคุณมากๆค่ะที่กรุณานำเรื่องราวของพระองค์ท่านผู้ทรงมีบุญคุณต่อชาติบ้านเมือง สยามประเทศของเรานี้ มาให้อ่านให้เราได้รำลึกถึงพระคุณของพระองค์ท่านกัน
ที่บ้านของดิฉันที่ห้องพระ ก็มีรูปเคารพของพระองค์ท่านด้วย
อนุโมทนาสาธุ ค่ะ

praw@ti · 30 กันยายน 2011

ไม่ทราบ จขกท.ได้ทำเป็นไฟล์ pdf เพื่อแจกให้ดาวน์โหลดด้วยหรือเปล่าครับ....ถ้าได้ก็ดีครับ..อนุโมทนาด้วยครับ

ภพรัก · 27 มีนาคม 2013

อ่านแล้วน้ำตาไหลนองเต็มใบหน้าเลยค่ะ..สงสารพระองค์อย่างสุดหัวใจเลยค่ะ

Limtied · 24 กุมภาพันธ์ 2014

.

ช่วยแนะนำวิธีบูชาพระสุพรรณกัลยา ด้วยครับ

.

brickthai · 24 กุมภาพันธ์ 2014

เราเคยดูพระนางสุพรรณกัลยาจากภาพยนตร์
สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ซึ่งเป็นพระพี่นาง
ทรงเป็นผู้เสียสละและอยู่เบื้องหลังความสำเร็จ
ในการกู้ชาติของพระนเรศวรมหาราช ทรงเป็น
พระราชธิดาแห่งกษัตริย์กรุงศรีอยุธยา

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

พระตำนานของพระนางสุพรรณกัลยา

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

vibe เป็นที่รู้จักกันดี

faveur เป็นที่รู้จักกันดี

praw@ti เป็นที่รู้จักกันดี

ภพรัก สมาชิก

Limtied เป็นที่รู้จักกันดี

brickthai เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

พระตำนานของพระนางสุพรรณกัลยา

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา