พระผู้ถอนกามคุณ ออกจากจิตใจจนสิ้น

จากนี้ไปเฮาบ่ได้เกิดเป็นลูกผู้ใดอีกแล้ว
เฮาเบิ่ดทุกอย่างอยู่บ้านมูเซอร์น้ำขุ่น ”
...............





“ เฮาใช้เวลาสิบห้าสิบหกพรรษาโปรดโยมแม่ให้ถึงสุขคติ พ่อ(หลวงปู่สนธิ์)เฮาบ่ห่วง พ่อเฮาปิดอบายภูมิตั้งแต่เป็นตาผาขาว มาตาปิตุอุปัฏฐานังเฮาทำได้อย่างสมบูรณ์ กตัญญูกตเวทิตาคุณวิญญูชนเป็นจั่งใด๋ อภิชาตบุตรเป็นจั่งใด๋ เฮาบ่สงสัยในธรรมของพระพุทธเจ้า ซาติสุดท้ายของเฮา เฮาทำได้ทั่งเบิ่ด จากนี้ไปเฮาบ่ได้เกิดเป็นลูกผู้ใดอีกแล้ว เฮาเบิ่ดทุกอย่างอยู่บ้านมูเซอร์น้ำขุ่น ”..

 

งานของครูบาอาจารย์แต่ละแห่งนี้ ท่านไม่ได้มุ่งจัดงานเพื่อสนุกสนาน เพื่อการแสดงเครื่องเล่นต่างๆ แล้วไม่ได้มุ่งเพื่อว่าจะได้วัตถุข้าวของสิ่งปัจจัยที่ท่านถวายเท่านั้น แล้วจุดมุ่งหมายคือมุ่งเพื่อจะได้ฟังธรรม เพื่อจะได้อบรมจิตใจในทางธรรมทั้งนั้น
แต่ตามหลักของพระพุทธเจ้าเราไม่เป็นอย่างนั้น พอทำไปแล้วเนี่ยท่านไม่ได้คิดจะยอมถอยยอมแพ้ ท่านทำให้จนถึงจนชนะ ถึงมันไม่สุดไม่ถึงมันไม่ชนะ ท่านก็เพียรก็สั่งสมสติปัญญาความรู้ต่างๆ เพื่อจะปราบมารกิเลสนั้น คือจะต้องสอนใจตัวเอง จะต้องฝึกร่างกายตัวเองไปตลอด ไม่ยอมถอย ถึงทำมากทำน้อยไม่มีประมาณ ขอให้เราทำอย่างนี้ แต่นี่บางคน สมัยใหม่นี่เป็นคนสุขสบาย คือไม่อยากทำแต่อยากได้...มันเป็นไปไม่ได้ เพราะธรรมก็ชื่อว่าทำอยู่แล้ว คือจะต้องลงมือทำ จะต้องใช้ร่างกายทำ ไม่ใช่ว่าเราพูดทำได้ คือเราพูดให้เป็นวัตถุเป็นสมบัติเป็นอะไร ให้มันเป็นขึ้นมา มันเป็นไม่ได้หรอก มันเป็นได้ก็เพราะการทำ เราจึงพูดว่าธรรม

โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

ที่จริงวันนี้ตั้งใจจะลงเรื่องครูบาอาจารย์ท่านสงเคราะห์โยมแม่ให้รู้ใน มาตาปิตุ อุปัฏฐานัง การปฏิบัติสงเคราะห์ต่อพ่อแม่ผู้มีพระคุณ ทั้งเรื่อง หลวงปู่ชอบ ฐานสโม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร หลวงพ่อจันทร์เรียน คุณวโร พระอาจารย์เด่น นันทิโย โปรดสงเคราะห์โยมแม่ของท่าน แต่มาติดขัดในบางประการ นั่งคิดอยู่ห้องสืบเชียงคานตั้งแต่บ่าย ไม่รู้จะลงเรื่องราวครูบาอาจารย์องค์ไหนก่อน..
พอมาเจอข้อความในอินบล๊อกผู้เคารพศรัทธาใน หลวงพ่อจันทร์เรียน คุณวโร อยากให้ลงเรื่องหลวงพ่อจันทร์เรียนเพราะหาอ่านจากที่ไหนไม่ได้..
ผมจะลงเรื่อง " สัจจะ พระอาจารย์จันทร์เรียน คุณวโร "..
ท่านถูก หลวงปู่ชอบ ฐานสโม พ่อแม่ครูบาอาจารย์ทรมานเพื่อให้..
ท่านผ่านธรรม " พ้นกามคุณ " ที่ บ้านบง ตำบลท่าศาลา อำเภอภูเรือ จังหวัดเลย
ตอนนั้น หลวงพ่อจันทร์เรียนท่านทุกข์ใจมาก..
ธรรมท่านก็อยากได้ประดับจิต..
โยมแม่ท่านก็ป่วยรอพระลูกชายมาเยี่ยมไข้ก่อนตาย..
สัจจะที่ท่านตั้งไว้ " ถ้าไม่ได้เป็นพระอรหันต์ เราจะไม่กลับไปเยี่ยมบ้าน "..
เรื่องพระอรหันต์ " ดอกบัวบานผู้เลิศฤทธิ์ "..
ท่านฉีก " ธรรมผู้ครองโลก " กามคุณ ขาดสะบั้นออกจากจิตใจ อุปมาอย่างกับเราฉีกกระดาษให้ขาดจากแผ่น ในรุ่งอรุณที่หน้าห้องพักกุฏิ หลวงปู่ชอบ ฐานสโม ที่ วัดป่าบ้านบง จะนำลงให้ทราบ ครับ..



จากข้อความของ คุณวีระศักดิ์ โพธิสัตย์
https://www.facebook.com/weerasak.phothisat?fref=photo

 

ผู้ปฏิบัติพอจิตหมุนธรรมจักรแล้วถึงกายจะพัก ปัญญามหาธรรมมันจะไม่ผ่อนตาม สติปัญญามันจะหมุนสู้กันอยู่ภายใน ทุกอย่างมันจะดุเดือดไปหมด

 

เราต้องฝึกให้เราต้องเคย เหมือนคนที่เคยพระที่เคยฝึกเคยไปธุดงค์เคยไปอยู่กับธรรมมาแล้วก็รู้จักทีนี้ ก็รู้จักเรื่องช่วยตัวเอง รู้จักเรื่องแก้ไขตัวเอง รู้จักการที่จะทำตัวเองให้ไม่ลำบากคืออยู่ในธรรมอยู่ในสิ่งที่ไม่ต้องหาวัตถุ เครื่องอยู่อาศัยมาเพิ่มเติม เรียกว่ามีเฉพาะสิ่งจำเป็น มีเฉพาะติดตัวมีเฉพาะอยู่ได้ นี่เรียกว่าเป็นการฝึกเพื่อเป็นผู้เรียบง่าย ผู้สอนง่ายผู้อยู่ง่าย คือเป็นสาวกเป็นศากยะบุตร เป็นบุตรของพระพุทธเจ้า

โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

เป็นไม่เป็นเนี่ยเราไม่ต้องไปเป็นอารมณ์
ทีนี้ขอให้ทำอย่างนี้เรียกว่าหลักยืนยันของการปฏิบัติของครูบาอาจารย์ผู้ท่านพ้นทุกข์
ผู้ผ่านกิเลสประสบการณ์มามากมาย
คือไม่ได้หวังตั้งเป้าไว้สูงหรอก เป็นแต่เพียงว่าต้องทำไม่มีการที่เรียกว่าหยุดหรือว่าทิ้ง



โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

ขอแจ้งข่าวเกี่ยวกับเรื่องกฐินของทางวัดนะครับ
ทางวัดป่าหมู่ใหม่ ไม่มีการรับกฐิน เนื่องจากองค์หลวงพ่อท่านสมาทานธุดงค์ข้อถือผ้าบังสกุลตั้งแต่บวชแล้ว แต่องค์หลวงพ่อท่านอนุญาตให้มีการทอดผ้าป่าสามัคคีในวันออกพรรษาของทุกๆ ปีครับ





https://www.facebook.com/4559625644...962564435184/1029622433735858/?type=3&theater

 

ความหลงที่มีในตัวเรานั่นน่ะ มันก็ทรงกิเลสทรงโลกไว้นั่นแหละ เหตุนั้นเรามาปฏิบัติเพื่อแก้ เพื่อให้มีหลักธรรมเป็นเครื่องอยู่เครื่องยึด เราก็ต้องมาฝึก เราต้องมาฝืนเอา จะต้องมาคอยระวังรักษา เวลาเราประคับประคองจิตของเรา มันคิดไม่มีกำหนดในเรื่องของจิตเรื่องของอารมณ์ นับไม่ถ้วนหละทีนี้...ถ้ามันไม่สงบ......


โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

ถ้าเราปฏิบัติตาม เรารู้เห็นเป็นไป แล้วเราน้อมเข้าหาตัวเราได้ น้อมแสงสว่างเข้าไปสู่ใจเราได้ มันสว่างภายใน มันเห็นใจ เห็นความคิด เห็นอารมณ์ของจิต ที่มันไม่มีตัวมีตน มันเห็นเราก็ดูให้รู้ อันนี้มันเป็นสิ่งที่มีอยู่ ในกายในใจของเราทุกคน ไม่มีใครขาดตกบกพร่อง แต่เราต้องมาขัดเกลา ต้องมาปฏิบัติ ต้องมาแก้ไข ส่วนที่มันไม่ดี ส่วนที่มันมืด ส่วนที่มันเป็นบาป ส่วนที่เป็นอกุศล ให้ออกจากใจของเราไป เอาส่วนดี เอาส่วนสว่าง เอาส่วนสงบ เข้ามาใส่ไว้ที่ในใจของเรา


โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

"ศาสนาดั้งเดิมของพระพุทธเจ้า
เป็นศาสนาปฏิบัติอย่างเดียว
ไม่เกี่ยวกับประเพณี ไม่เกี่ยวกับวัตถุ
ไม่เกี่ยวกับฤกษ์ยามเรื่องอะไรต่างๆ
ที่เกี่ยวกับวัตถุภายนอก"

หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญฺญมากโร

 

พรุ่งนี้เช้าเจอกัน วัดหลวงพ่อประสิทธิ์ (วัดป่าหมู่ใหม่) ท่านไม่รับกฐิน สาธุชนรวมใจกันถวายผ้าป่า ทุกวันออกพรรษา ครับ

 

ปุญญมากโรวาท ธรรมะพระป่า


ความอยากในกามารมณ์ต่าง ๆ ที่มันเกิดมีอยู่ในโลก เราก็สงบระงับจิตระงับอารมณ์ได้ ทีนี้เราก็อยู่ยังไงเราก็มีความสงบสุขประจำตัว มีความรู้ธรรมเป็นเครื่องคุ้มครองอยู่ ถ้ามันคิดดี คิด
ภายนอกคิดภายใน คิดอะไรขึ้นมาเราก็มีสติสัมปชัญญะ มีความรู้สึกขึ้นทันเวลา ไม่ปล่อยให้มันไปคิดหลง คิดผิดทาง คิดอยู่ในที่อยู่ในธรรม คิดอยู่ในความสงบ คิดดูอยู่ภายในตัวของเราตลอด เหตุนั้นให้มีสติสัมปชัญญะกำกับธรรมะปัจจุบัน ให้ตั้งจิตอยู่ในอารมณ์ภาวนาเป็นหนึ่งอยู่ตลอด
โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

ราทำวัตรรวมเป็นจำนวนมากเราใช้เสียงสวดออกไปข้างนอก อันนั้นเรียกว่าเป็นแบบปริยัติ คือเอาเสียงเป็นเครื่องหมาย เรียกว่าเป็นประเพณี ส่วนการทำวัตรปฏิบัติ คือทำด้วยจิตสงบ คือไม่ได้สวดออกเสียง คือใช้สติกำหนดคำสวดขึ้นในจิต แล้วก็นึกไปตามคำสวดที่เป็นวรรคพระพุทธคุณ วรรคพระธรรมคุณ วรรคพระสังฆคุณเป็นลำดับไป แต่ไม่ได้ออกเสียงเป็นคำพูด อันนั้นมันเป็นเรียกว่าเป็นวัตรปฏิบัติ เป็นวัตรที่ภาวนาไป ทำความสงบไปในจิต เป็นวัตรแบบพระปฏิบัติ หรือคนศรัทธาญาติโยมทั่วไปปฏิบัติ

โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

เราเข้าวัดเราทำบุญ อย่างพระท่านไปโปรดบ้าน ก็ไปโปรดรับบิณฑบาต ก็ไปรับข้าวนั่นแหละ คือข้าวจึงเป็นสื่อของบุญ เป็นวัตถุที่ได้สร้างชีวิตสร้างความดีของคนเรา แล้วก็สร้างชีวิตของศาสนา สร้างทุกสิ่งทุกอย่าง ก็ได้กำลังมาจากข้าว เหตุนั้นท่านจึงว่า “ผู้ให้ข้าวชื่อว่าให้กำลัง” “อะนะโต พะละโต โหติ ผู้ให้ข้าวชื่อว่าให้กำลัง”


โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

เราทำไปแล้วมันเกิดความพยศ เกิดความปรุงแต่ง มันดื้อด้านอะไรต่าง ๆ เราก็ต้องมีวิธีการ วิธีการข่มขู่ บังคับ ทรมาน ให้หมดแรง อันนี้เรียกว่าเป็นอุบายปฏิบัติกัมมัฏฐาน เราเอามาใช้มาฝึกมาดัดให้เป็น ให้เป็นธรรมขึ้น ได้รับความสงบขึ้น กำจัดกิเลสที่มันมีในสันดานของเรา ให้มันอ่อนลง ให้มันเบาบางลง ก็จะมีแต่ความสุขความสงบความร่มเย็นในพระศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า


-2555-10-23 (ปฏิบัติเพื่อออกจากโลก)

โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

เราทำวัตรรวมเป็นจำนวนมากเราใช้เสียงสวดออกไปข้างนอก อันนั้นเรียกว่าเป็นแบบปริยัติ คือเอาเสียงเป็นเครื่องหมาย เรียกว่าเป็นประเพณี ส่วนการทำวัตรปฏิบัติ คือทำด้วยจิตสงบ คือไม่ได้สวดออกเสียง คือใช้สติกำหนดคำสวดขึ้นในจิต แล้วก็นึกไปตามคำสวดที่เป็นวรรคพระพุทธคุณ วรรคพระธรรมคุณ วรรคพระสังฆคุณเป็นลำดับไป แต่ไม่ได้ออกเสียงเป็นคำพูด อันนั้นมันเป็นเรียกว่าเป็นวัตรปฏิบัติ เป็นวัตรที่ภาวนาไป ทำความสงบไปในจิต เป็นวัตรแบบพระปฏิบัติ หรือคนศรัทธาญาติโยมทั่วไปปฏิบัติ


โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

เรื่องที่อ่านนี่ก็นานหลายปี แต่ก็ดีเพิ่มกันลืม ขี้ลืมกับขี้หลงมันอยู่ด้วยกัน มันทะลุหูซ้ายหูขวาก็หายไปแล้ว มันไม่อยู่ เราเอาอัดเข้าไป จึงว่าตัวอรรถ ตัวธรรม อัดเข้าไปในหู อัดดันเข้าไปใส่ใจ คนไหนอัดไม่ดีก็ไหลหนีหมด โบราณว่าตัวอรรถตัวธรรม คืออัดใส่ใจไว้ใส่หู อัดเข้าหูไปรู้ไว้ในใจ แล้วเอาออกมา ๆ นับดูว่ามันได้กี่ตัวแล้ว มันเหลืออยู่กี่ตัวไปสอนเค้าทั่วประเทศหมดแล้ว ตอนนี้พระธรรมให้พักผ่อน นี่ก็เมตตามาสอนให้ มาสอนให้คนหูหนวก
ฝึกภาวนาก็ฝึกตายนั่นแหละ ต้องให้ถึงตาย ท่านสอนให้ถึงตาย ถ้ากลัวตายจิตก็ไม่เป็นสมาธิ ต้องให้ถึงตาย


โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

ทำให้ถึงให้เป็นอาจิณ ให้เป็นนิจให้เป็นประจำ ไม่ใช่ทำเป็นบางครั้งบางคราวไม่ใช่ทำเพื่อหลอกลวง ไม่ได้ทำเพราะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนอื่น เห็นแก่ความเป็นไปในธรรม เห็นแก่ความสงบสุขในธรรม เห็นแก่ความเจริญในการปฏิบัติธรรม

โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

มองเห็นไกล ไม่มีเครื่องบัง เหตุนั้นใจเมื่อสร้างความดี ปฏิบัติความรู้ให้สูงขึ้น ด้วยการยกจิตเข้าสู่ธรรม...ยกระดับขึ้น มันสูงขึ้น


โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร

 

ความไม่สงบเรียกว่าเป็นสิ่งที่มีมากับพระพุทธศาสนาช้านาน คือพระพุทธเจ้าของพวกเราก็ต้องสร้างบารมีมาเป็นคู่กับพระยามาร ตั้งแต่ต้นจนตลอดเป็นพระพุทธเจ้า ก็เรียกว่าเป็นคู่ที่จะอุปถัมภ์ที่จะช่วยนำให้พระพุทธเจ้านั้นจะได้เร่ง ๆ สร้างบารมี
เราก็จะต้องอาศัยสมบัติที่เรา พระยามารให้เราน่ะ ต้องมาแก้ ต้องมาพายมาคัดเพื่อจะเข้าตรงไปสู่ฝั่ง เหตุนั้นเมื่อเราได้เข้าใจเรื่องร่างกายเรื่องมารเรื่องที่เราจะต้องปฏิบัติเพื่อสร้างความดีเพื่อบารมีของเราให้มีกำลังแก่กล้า เราก็เจริญสติเจริญความเพียรเจริญภาวนาให้มีกำลังให้มันเร็วให้มันแรงขึ้นก็จะได้กันกระแสคลื่น เพื่อจะได้คัดกายคัดจิตเราไปสู่ฝั่งสู่ความถูกต้องตามจุดหมายของพระพุทธเจ้าคือความหลุดพ้นจากน้ำจากกระแสหรือจากมาร
ชื่อกัณฑ์ สมบัติพระยามาร
๕ มกราคม พ.ศ.๒๕๔๓

โอวาทธรรม หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร