พระยาธรรมมิกราช

เป็นการเข้าไปรู้เพื่อให้จิตละวางถอดถอน

 

ขออนุญาติพักแปบไม่เข้าใจ

 

ฌานคืออารมย์ที่ต้องเลี้ยงด้วยสติ
พระอริยเจ้ามีสติตลอดเวลา
จึงเลี้ยงฌานไว้ได้ไม่หลุด
ผู้ปฏิบัติสติน้อย เลี้ยงได้น้อย สติมาก
เลี้ยงได้นาน

 

พระโสดาบันมีสมาธิเล็กน้อยสติเล็กน้อยเหรอ

 

ลุงหล่อขึ้นทุกวันเลย

 

ถ้าทั้งโลกบวชกันหมด ก็ให้ CP ปลูกข้าว
ใส่บาตคับมีเครื่องจักรมากพอบริการ 555

 

สมาธิและสติพระโสดาบันนั่นน่ะเต็มรอบเป็นมหาสติมาก่อนแล้วก่อนที่จะมาหยิบเอาเพียงเล็กน้อย

 

พอพระโสดาบันต้องการปฏิบัติปุ๊บก็วางอารมณ์เป็นกลางเข้าฌานทันทีเรียกว่าจิตถึงฐานได้ทันทีเป็นวสี

 

อริยะอยู่ที่วางใจไม่ใช่องค์ธรรม
โพธิองค์ธรรมหนักแต่วางใจไม่ถูก

 

เจริญพร

 

ฌานหลวงปูหมายถึง ฌานจากสติปัญญารึป่าวหล่ะหลวงพี่ ..มันคนละเรื่องกะฌานสงบแบบไม่รู้ไตรลักษณ์เลยนะ ...ใครเขาปฎิเสธฌานกัน

 

ลป.พูดก็รู้แล้วว่าฌานจากฐานสติปัญญา
ฌาน1ก้อละสังโยชน์ กี่ตัวเป็นโสดา
ฌาน2 สกิทา
ฌาน3 อนาคา
ฌาน 4 อรหันต์

 

การเข้าฌานมันต้องผ่านนิมิตถ้ากลัวนิมิตก็อย่าหวังว่าจะพบฌานจากสติปัญญาแบบที่โยมว่า

 

วางอารมณ์เป็นกลางกับทุกอาการทุกสภาวะทุกสิ่งที่พบเห็น.ทำเป็นกันมั๊ย

 

ก้อติดนิมิต ยานขึ้นไม่พัก ต้องไปดูหมอดูว่าถึงยานไหน เท่าไหร่แล้ว ...แบบหลวงพี่ไง เป็นตัวอย่าง โดนทั้งวิปัสสนู ทั้งวิปลาส เดี๋ยวมีตำแหน่งโน้นตำแหน่งนี้ เชื่อผี เป็นต้น

 

ผมไม่กลัวผมเชื่อว่าไม่มีประโยชน์
ผมปักใจเชื่อเลย55

 

คนไม่รู้คนเข้าไม่ถึงก็ไม่เข้าใจ

 

คนเดินเส้นทางฉฬภิญโญเหมือนกันเท่านั้นที่เข้าใจ

 

ฌาน มีสองประเภท

ฌานที่พระอริยะเจ้า มี มีเหมือนกันทุกองค์

ต่างจากฌาน ที่มีโดยทั่วไปทุกศาสนา คือ การเพ่ง มีเจตนาตลอดสาย
แต่ขาดสติสัมโพฌชง ขาดสติเป็นผู้นำ

อันนี้ ฤษี สมัยก่อน ทำกันได้เป็น ว่าเล่น อย่า ว่าแต่ฌาน4

ได้ยันอรูปฌาน ไป 5678 อย่าง ท่านอุทกดาบทเป็นต้น แต่ก็หาบรรลุไม่

แม้ แต่ สติเล้กน้อยที่พระโสดาบัน มี ก้ยังไม่มีเหมือนพระโสดาบัน

แม้ สมาธิเล้กน้อย ที่พระโสดาบันมี ฤษีสมัยนั้นยังไม่มี(แม้จะได้ฌานสี่ของเขาไปยังฌานแปด)

นี่คือ ความต่างของฌาน

ฉะนั้น
ใครที่เข้าใจว่า เข้าฌานสี่ แล้วถอยออกมา สามารถตัดกิเลสได้เลย
นี่เรียกว่า ละเมอ
ฌาน ที่สามารถเข้าออกสั่งได้ดั่งใจ
มันคนละฌาน กับฌานพระอริยะเจ้ามี

แต่ ในทางปฏิบัติ คนบางจำพวกจะทำฌานชนิดนี้
ก็มี เพื่อความคล่องตัวของสมาธิ แล้วต่อยอดไปฌานในอริยะมรรค

อาศัย สติ เจริญสติ เป็นผู้นำจิต
สติที่เป็นผู้นำตัวนี้ มันเรียกว่า สัมมาสติ หรือ สติสัมโพฌชง

ทีนี่ ลักษณะ ของสติ ชนิดนี้ มันอาศัยการเจริญ
ด้วยการเจตนา แต่ผลงานของมันจะพ้นเจตนา

การพ้นเจตนา จึงเรียกว่า สติสัมโพฌชง
พอเจริญ สติสัมโพฌชงตัวนี้ได้แก่รอบขึ้น

สมาธิอีกชนิดนึงซึ่งเป็น สมาธิในอริยะมรรค
มันจึงเกิดตามมาเป็นอัตโนมัติ จะไล่ลำดับของฌานไปเอง
ไม่ได้มีการสั่งเข้าสั่งออกเหมื่อนกระเพาะไก่ไข่เยี่ยวม้า


เวลาสมาธิชนิดนี้เกิดขึ้นมันจึงทำให้ปัญญาบ่มเพาะไปในตัวเป็นอัตโนมัติ
จิตจึงมีความตั้งมั่น เห็น เกิดดับ เกิด ดับ อัดแน่น
จนมันพร้อมที่จะเจาะเปลือกไข่ ด้วยตัวมันเอง

จึงเรียกว่า .......ผ่าม!!!!

ฉะนั้น ฌานชนิดนี้ ผลสุดท้ายเป็น อุเบกขาสัมโพฌชงโดยอัตโนมัติ

คนไม่เคยทำฌานของฤษีก็จะงงเต๊ก เหมาเอาเป็นรังเกียจฌานฤษี
และคนที่่ไม่เคยสัมผัสฌาน ที่พ้นเจตนาก็จะยิ่ง งงเต้กไปใหญ่
จริงๆ ไม่ได้เรียกว่าฌานฤษี
เพียงแต่แต่ก่อนฤษีเขาทำฌานชนิดนี้ได้เป็นว่าเล่น
เพียงเพื่อยกเอามาอธิบายในความต่าง

ส่วนที่กะร่อน ชอบฟังหลวงปู่สรวง ท่านจะทำฌานที่เพ่งเข้ามาก่อน
เพื่อความชำนาญของสมาธิในการเพ่งเพื่อให้ จิตมีความอ่อนแก่การงาน
แล้วน้อมเข้าเดินวิปัสนาในกรรมฐาน 5 ไล่ไปอาการสามสิบสอง
หรือแล้วแต่ ใครจะถนัดแค่ส่วนใดส่วนนึงในอาการสามสิบสอง
มันจะน้อมนิมิตได้เป็นปฏิภาคนิมิตสอนจิตตัวเองได้ง่าย
แล้วก้อัดแน่นในกรรมฐานนั้น จนกว่าความเป็นเองจะเกิดขึ้น
ในช่วงความเป็นเองที่เกิดขึ้น นี่แหละ เรียกว่าเริ่มเข้าสู่ฌานในอริยะมรรค
อัดแน่นอัดแน่น แล้วก็ ..... ผ่าม!!!

 

โยมเล่าปังพูดไว้ไม่มีผิด