พระอรหันต์

[size=-2]เรื่องมีอยู่ว่า ...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีแม่ลูกคู่หนึ่งทำนากันเพียงสองคน
โดยที่ลูกชายเป็นคนที่มีความศรัทธาต่อพระพุทธศาสนาอันแรงกล้า
โดยความคิดของเขาคือ อยากพบพระอรหันต์ จริงๆ สักครั้งหนึ่ง .....

จนมาได้ยินชาวบ้านพูดกันว่ามีพระอรหันต์รูปหนึ่งมาธุดงค์ที่เขาทางตอนเหนือ
ห่างจากนี่ไปประมาณไม่กี่กิโดเมตร
ชายคนนั้นก็ขอแม่ไปหาพระรูปนั้นทันที .....
จนกระทั่งมายังเขาลูกนั้นก็ทำการตามหาพระอรหันต์รูปนั้นทันที
ก็ไปพบตาลุงแก่ๆ คนหนึ่งจึงตรงไปถามว่าเห็นพระรูปหนึ่งไหม
แต่ลุงนั้นก็ปฏิเสธ ... ว่าไม่พบใครเลย
ชายคนนั้นจึงแจ้งความประสงค์ในการมาให้ลุงแก่ฟัง
ลุงจึงบอกว่าที่นี่ไม่มีหรอกพระอรหันต์อะไรนะ
โดยชี้ว่าถ้าอยากเจอให้ไปตามทางนี้
จึงเขียนแผนผังให้ชายหนุ่มนั้น โดยให้เดินไปทิศใต้
จากนั้นจะพบคนที่เป็นพระอรหันต์นะจะเป็นคนที่ซึ่งสังเกตุง่ายๆ
คือใส่เสื้อผ้าและรองเท้าสลับข้างกัน .................
ชายหนุ่มนั่นจึงเดินตามแผนที่เขียนทุกประการ
จนกลับมาที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่คุ้นมาก
ฝ่ายมารดาหนุ่มนั่นพอได้ยินเสียงก็คิดว่าคงเป็นลูกชายที่กลับมาแน่ๆ
จึงรีบออกมาต้อนรับ ซึ่งเป็นเวลาดึกมากและประกอบกับดีใจ
จึงทำให้แม่ของหนุ่มนั่นใส่เสื้อสลับหน้าหลัง
และรีบสวมรองเท้าจนใส่กลับข้าง มารับลูกชาย .......
พอชายหนุ่มนั่นเห็นแม่มารับและเห็นเห็นการแต่งตัวของแม
่ก็นั่งคุกเข่าร้องไห้ แบบเด็กทารกทันที


เพราะนี่แหละ คือ พระอรหันต์ที่เขาใฝ่หาอยากพบอยากเห็นมาตลอดนั่นเอง

นิทานเรื่องนี้ ..... สอนได้เรื่องเดียวเลยคือ

บางครั้งคนเราจะใฝ่หาและนึกถึงแต่คนที่เรารักคนที่เราต้องการ
โดยที่เราไม่ได้คิดเลย.....ว่าคนที่อยู่ข้างหลังเรานั้น
เป็นคนที่เราควรรักและบูชารักมากที่สุดเหนืออื่นใดแล้ว
และจะเป็นคนที่เราดีใจก็จะดีใจไปกับเรา
หรือเสียใจก็พร้อมเศร้าใจไปพร้อมเราเช่นกัน.....

​

[/size]

 

<TABLE><TBODY><TR><TD><DD>งานวันเกิด ยิ่งใหญ่ ใครคนนั้น</DD></TD><TD>ฉลองกัน ในกลุ่ม ผู้ลุ่มหลง</TD></TR><TR><TD>หลงลาภยศ สรรเสริญ เพลินทะนง</TD><TD>วันเกิดส่ง ชีพสั้น เร่งวันตาย</TD></TR><TR><TD><DD>อีกมุมหนึ่ง ซึ่งเหงา น่าเศร้าแท้</DD></TD><TD>หญิงแก่แก่ นั่งหงอย และคอยหาย</TD></TR><TR><TD>โอ้วันนี้ ในวันนั้น อันตราย</TD><TD>แม่คลอดสาย โลหิต แทบปลิดชนม์</TD></TR><TR><TD><DD>วันเกิดลูก เกือบคล้าย วันตายแม่</DD></TD><TD>เจ็บท้องแท้ เท่าไร ก็ไม่บ่น</TD></TR><TR><TD>กว่าอุ้มท้อง กว่าคลอด รอดเป็นคน </TD><TD>เติบโตจน บัดนี้ นี่เพราะใคร</TD></TR><TR><TD><DD>แม่เจ็บเจียน ขาดใจ ในวันนั้น</DD></TD><TD>กลับเป็นวัน ลูกฉลอง กันผ่องใส</TD></TR><TR><TD>ได้ชีวิต แล้วก็เหลิง ระเริงใจ</TD><TD>ลืมผู้ให้ ชีวิต อนิจจา</TD></TR><TR><TD><DD>ไฉนเรา เรียกกัน ว่าวันเกิด </DD></TD><TD>วันผู้ให้ กำเนิด จะถูกกว่า</TD></TR><TR><TD>คำอวยพร ที่เขียน ควรเปลี่ยนมา </TD><TD>ให้มารดา คุณเป็นสุข จึงถูกแท้</TD></TR><TR><TD><DD>เลิกจัดงาน วันเกิด กันเถิดนะ </DD></TD><TD>ควรแต่จะ คุกเข่า กราบเท้าแม่</TD></TR><TR><TD>รำลึกถึง พระคุณ อบอุ่นแด </TD><TD>อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตัว</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ง่ะ..

อ่านกระทุ้นี้แล้วจะร้องไห้

งือ งือ

คิดถึงม๊ามี๊จังเยย

(b-cry)

​