พระโสดาบันประเสริฐกว่าคนถือศีล5ที่เป็นปุถุชนมั้ยคะ

โฮ้..ยาววววววว
หากอยากได้พระโสดาบันเร็วๆ
ศิล5 ควบ กรรมบถ10
เว้น กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม
จะไปถึง ศิลเทวดา ปฎิบัติต่อไป
จะห็นเอง
โมทนาคะ

 

พอเห็นศิลเทวดา ทีนี้ละ
ทีนี้ละ จะแยกได้ ว่า ผี เปรต สัตว์ เป็นไง
คนนี้ ใจเทวดา จะรู้ละที่นี้ว่า
กรรมส่งผลอะไร ยังใง
ทีนี้ละจะรู้
เร่งปฎิบัติ กลัวตายฟรีเป็นใง

 

ขอบพระคุณคุณsaberมากๆค่ะ เดี๋ยวว่างแล้วจะมานั่งอ่าน_/\_

 

ให้อ่านยาวววววขนาดนี้
พี่ว่า เอาไปสอนเลย
ดีกว่านะ
55555+

 

เมายาดองหรือเปล่าครับ

 

ก็อธิบายตามความเข้าใจส่วนตัว
ที่ท่านยกมา ตามความหมาย สะอาด กับเต็มเปลี่ยม ก็เท่านั้น

ซึ่งมันไม่ใช่อรรถสาระของการปฏิบัติ
เป็นเรื่องของการ ค้างที่ไม่ควรให้ค่า

แต่หากจะต่ออีกสักกั๊ก สองกั๊ก
ตามความหมายของสะอาดกับเต็มเปลี่ยม


คนรักษาสีลได้ไม่เต็ม แสดงว่าสีลขาด อันนี้แน่นอนห่างไกลมรรค
คนรักษาสีลได้เต็ม ไม่ขาด แต่ยังไม่เรียกว่า เป็นสีลสะอาด
ยังเป็นสีลัพตปรามาสอยู่ อันนี้แน่นอน อยู่ใกล้มรรค

จนกว่าสติจะแก่รอบ สัมปยุตด้วย สมาธิ ปัญญา ในการเจริญสติปัฐฐาน
จนตัดขาดสะบั้นของสีลัพตปรามาส
กลายเป็นสีลสะอาด ทำลายสังโยชสาม

 

ความสกปรกถือเป็นศีลด้วยเหรอขอรับ ถึงต้องมีศีลสะอาด

 

บาลี พัลวันคำวันนี้ เสนอคำว่า "กุปธรรม อกุปธรรม" (สำหรับ ฝากโลกุตร เท่านั้น)

ชื่อว่า อกุปธรรม เพราะ บริบูรณ์ ไม่กลับกรอก ไม่มีกลับไปพร่อง

ชื่อว่า กุปธรรม ยังมี กลับกรอก ไม่สะอาด ยังมี มนะ มีการเคลื่อน
มีบางสิ่งขวางมรรคผลที่ยิ่งกว่า


ปล.ลิงตลิงปลิง : สำหรับคนที่สำคัญตนว่าข้ามฝากแล้ว แล้วตอนเสวนา
กลับยังมีอาการ ฉวย มุขบัญญัติ ผิดฝั่ง ระหว่าง โลกีย กับ โลกุตตร
เสวนาคำว่า " สะอาด " แล้ว หยิบ ข้อเท็จจริงอันไม่เป็นประโยชน์ มา
เสวนาทำประเด็น ขำขำ พึงกำหนดรู้ หาง ที่มัน ไหวๆ ไว้ด้วย

 

ความโลภไงครับ
เป็นรากเหง้าของสีลัพปตปรามาส คือการหวังทรัพย์สมบัติในการรักษา


"ธรรมทั้งปวงมีฉันทะเป็นรากเหง้า"

การเริ่มต้น มุ่งพ้นทุกข์ เรียก ว่า อยากดี

เรียกว่า ใช้กิเลสเป็นเครื่องกระตุ้นในการใฝ่ดี เป็นพื้นฐาน
สีลจึงเป็นสีลลัพปตปรามาสในปุถุชน
พูดอีกแง่ คือมันยังไม่สะอาด จนกว่า จะเจริญสติปัฐฐาน ตัดสังโยชสามได้

บางคนได้ยินสีลลัพปตปรามาส กลับกลัว กังวนไปอีกในการรักษาสีล
ร้อยละร้อย คนฝึกเจริญกรรมฐาน เป็นสีลลัพปตปรามาส
แต่ไม่ใช่เรื่องเสียหาย เพราะมีเจตนาใฝ่ดี
ทำให้สุจริต 3เต็ม
เมื่อสุจริต3 เต็ม ก็เป็นอาหารให้สติปัฐฐานเต็ม

เมื่อสติปัฐฐานเต็มก็เป็นอาหารให้โพฌชง7 เต็ม

เมื่อธรรมแห่งโพฌชง เริ่ม มี เริ่มเดิน
นั่นเรียกว่า เริ่มเดินปัญญาได้อย่างแท้จริง

ธรรมในส่วนโพฌชง 7
เป็นธรรม ที่พ้นเจตนา
เป็นผลงานของการเจริญ สติปัฐฐาน

ฉะนั้น เจตนาที่ตั้งใจฝึก จะอยู่ในส่วนของสติปัฐฐาน
หรือจะเรียกว่า มรรค8 บางพระสูตร จะพูด มรรค8 เป็นอันเดียวกันกับสติปัฐฐาน

 

เอิ่ม ลวกเพ่ ฮับ ขออนุญาติ โยน " ผ้า "
ขึ้นไปบนเวที แยก คู่ชก เวที สับปรับดล
ลายามไม่เลิก หน่อย นะฮับ

ลวกเพ่ ต้องเลือก เสพคบ คนมี "จิตตั้งมั่น" มีจิตเป็น สมาธิ
เว้นขาด การเสวนา คบ กับ พวก มีจิตไม่ตั้งมั่น ไม่มีสมาธิ

ไม่เช่นนั้น ลวกเพ่ อาจจะ โดนกล่อม ให้เอา " สังโยชน์ เป็น มรรค "

สังโยชน์ เครื่องผูกสัตว์ให้กลายเป็น สัตว์ สัตว์ สัตว์ !!
เป็นปัจจัยการ ให้เกิด ความบริบูรณ์ ทะลุ มรรคผลได้

แต่ถ้า มีปัญญาอันยิ่ง " ผลิกดูอีกด้าน " หงาย "ตุ๊ก" ก็อีกเรื่อง

 

สิ่งที่คุณปราบเทวดากล่าวมา ก็ คือการ ทำข้อวัตรในการปฏิบัติ คุณรู้ไหมอันนั้นก็คือ
ลับ-พะ-ตะ-ปะ-รา-มาด การเคร่งในกาข้อธรรมวินัย

การทำสติปัฐฐาน ทั้ง 4 คือ รู้ธรรมชาติของกายของใจ

 

อ้าว ตอบได้แบบนี้ ขอนุญาติ เก็บผ้า ลงไป ตีกระดิ่ง เริ่ม ชก !!

แต้ แด่ แด แด่ .....


ปล.ขออำภัยฮับ : คือ เพื่อนผมคนหนึ่ง แกเสพคบผิด ตอนนี้
กลายเป็น พวกที่ต้องจำถูกจับ หงาย ผลิกไป ผลิกมา ห่าง
มรรคผลนิพพานไปแบบไม่มีวันกลับ เด็ดขาดหากเข้ามายุ่ง
ธรรมมะ จะ ................................... ปลาย่างที่พร้อมจะนิพพาน
เลยกลายเป็น เตรียมทหาร 11รด ไปแล้ว

 

แน่นอนครับ มันเป็นสีลลัพปตปรามาสอยู่แล้ว

แต่มันไม่ได้ทำให้กังวน กลัวนั่นโนู้น นี่
ก็รู้ทั้งรู้ว่าเป็น แล้วก้เจริญ สติปัฐฐานไป

คนที่เขาตั้งใจจริง
คนที่เขามีวัตรปฏิบัติ เขาจะรู้เอง ว่าตรงไหนคือพอดีสำหรับตน
ไม่ให้ใครมาสนตะพายได้หรอก

 

ท่านทั้ง 2 เป็นสหายกัน เหรอขอรับ แต่ทำไมจข้อธรรมต่างกัน เหมือนคนละธาตุ

 

ขุดบ่อล่อปลา
ขุดอ่างล่อตะเอง
บางทีความสูญเสียไม่ควรทำร้ายตัวเอง
เกีตรที่ได้มา เป็นแค่วัตถุที่ช่วยเราไม่ได้
เมื่อยามคับขัน
การฝึกจิตสำคัญ
นะค๊าาาาาา

 

ศีล 5 แบบปุถุชน แบบเต็มเปี่ยมครบทุกข้อ ก็สะอาดประมาณหนึ่ง
ศีล 5 แบบพระโสดาบัน แบบเต็มเปี่ยมครบทุกข้อ ก็สะอาดในเบื้องต้น
ศีล 5 แบบพระสกทาคามี แบบเต็มเปี่ยมครบทุกข้อ ก็สะอาดในเบื้องกลาง
ศีล 5 แบพระอนาคามี แบบเต็มเปี่ยมครบทุกข้อ ก็สะอาดในบั้นปลาย
ศีล 5 แบบพระอรหันต์ แบบเต็มเปี่ยมครบทุกข้อ ก็สะอาดหมดจด โดยไม่ต้องกลับมารักษาใหม่

การจะถามว่าอันไหนดีกว่ากันก็เปรียบเสมือนถามถึง รากไม้กับลำต้น ของต้นไม้อันไหนดีกว่ากัน

ซึ่งในความเป็นจริงนั้นก็ต้อง มีสิ่งหนึ่งอีกสิ่งหนึ่งจึงมีตามมาไปตามลำดับ
เป็นไปในทางเดียวกัน คือ สิ้นจาก ราคะ โทสะ โมหะ

หาก ราคะ โทสะ โมหะ เปรียบได้กับ โจร/ผู้ร้าย
เมื่อ โจร/ผู้ร้าย นั้นไม่มีเหลือแล้ว เราจะไปจ้างตำรวจและทหาร มาคุ้มกันอะไร
มันเป็นการเปลืองงบประมาณป่าวๆ

 

ตำราใหนอะ

 

ช่วยวานบอก

 

สู่หนทางวิมุตติญานทัสสนะโดยนิรุตติญานทัสสนะกถา (ปฎิสัมภิทามรรค)
พยากรณ์ธรรมมีอุปการะมาก
พ. ดูกรภารทวาชะ ความเพียรมีอุปการะมากแก่การบรรลุสัจจะ ถ้าไม่พึงตั้งความเพียร ก็ไม่พึงบรรลุสัจจะนี้ได้ แต่เพราะตั้งความเพียรจึงบรรลุสัจจะได้ ฉะนั้น ความเพียรจึงมีอุปการะมากแก่การบรรลุสัจจะ.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมมีอุปการะมากแก่ความเพียรเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่ความเพียร?
พ. ดูกรภารทวาชะ ปัญญาเครื่องพิจารณามีอุปการะมากแก่ความเพียร ถ้าไม่พึงพิจารณาก็พึงตั้งความเพียรนี้ไม่ได้ แต่เพราะพิจารณาจึงตั้งความเพียรได้ ฉะนั้น ปัญญาเครื่องพิจารณาจึงมีอุปการะมากแก่ความเพียร.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องพิจารณาเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องพิจารณา?
พ. ดูกรภารทวาชะ ความอุตสาหะเป็นธรรมมีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องพิจารณา ถ้าไม่พึงอุตสาหะ ก็พึงพิจารณาไม่ได้ แต่เพราะอุตสาหะจึงพิจารณาได้ ฉะนั้น ความอุตสาหะจึงมีอุปการะมากแก่ปัญญาเป็นเครื่องพิจารณา.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่ความอุตสาหะเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่ความอุตสาหะ?
พ. ดูกรภารทวาชะ ฉันทะมีอุปการะมากแก่ความอุตสาหะ ถ้าฉันทะไม่เกิด ก็พึงอุตสาหะไม่ได้ แต่เพราะฉันทะเกิดจึงอุตสาหะ ฉะนั้น ฉันทะจึงมีอุปการะมากแก่ความอุตสาหะ.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่ฉันทะเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่ฉันทะ?
พ. ดูกรภารทวาชะ ธรรมที่ควรแก่การเพ่งมีอุปการะมากแก่ฉันทะ ถ้าธรรมทั้งหลายไม่ควรแก่การเพ่ง ฉันทะก็ไม่เกิด แต่เพราะธรรมทั้งหลายควรแก่การเพ่ง ฉันทะจึงเกิด ฉะนั้นธรรมที่ควรแก่การเพ่งจึงมีอุปการะมากแก่ฉันทะ.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่ธรรมที่ควรการเพ่งเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมที่มีอุปการะมากแก่ธรรมที่ควรแก่การเพ่ง.
พ. ดูกรภารทวาชะ ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความ มีอุปการะมากแก่ธรรมที่ควรแก่การเพ่ง ถ้าไม่พึงใคร่ครวญเนื้อความนั้น ธรรมทั้งหลายก็ไม่ควรแก่การเพ่ง แต่เพราะใคร่ครวญเนื้อความ ธรรมทั้งหลายจึงควรแก่การเพ่ง ฉะนั้น ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความ จึงมีอุปการะมากแก่ธรรมที่ควรแก่การเพ่ง.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่ปัญญา เครื่องใคร่ครวญเนื้อความเป็นไฉนข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมที่มีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความ?
พ. ดูกรภารทวาชะ การทรงจำธรรมไว้ มีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความถ้าไม่พึงทรงจำธรรมนั้น ก็พึงใคร่ครวญเนื้อความนี้ไม่ได้ แต่เพราะทรงจำธรรมไว้ จึงใคร่ครวญเนื้อความได้ ฉะนั้น การทรงจำธรรมไว้ จึงมีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความ.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมมีอุปการะมากแก่การทรงจำธรรมเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่การทรงจำธรรม?
พ. ดูกรภารทวาชะ การฟังธรรมมีอุปการะมากแก่การทรงจำธรรม ถ้าไม่พึงฟังธรรมก็พึงทรงจำธรรมนี้ไม่ได้ แต่เพราะฟังธรรมจึงทรงจำธรรมไว้ได้ ฉะนั้น การฟังธรรมจึงมีอุปการะมากแก่การทรงจำธรรม.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่การฟังธรรมเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่การฟังธรรม?
พ. ดูกรภารทวาชะ การเงี่ยโสตลงมีอุปการะมากแก่การฟังธรรม ถ้าไม่พึงเงี่ยโสตลงก็พึงฟังธรรมนี้ไม่ได้ แต่เพราะเงี่ยโสตลงจึงฟังธรรมได้ ฉะนั้น การเงี่ยโสตลงจึงมีอุปการะมากแก่การฟังธรรม.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่การเงี่ยโสตลงเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่การเงี่ยโสตลง?
พ. ดูกรภารทวาชะ การเข้าไปนั่งใกล้มีอุปการะมากแก่การเงี่ยโสตลง ถ้าไม่เข้าไปนั่งใกล้ก็พึงเงี่ยโสตลงไม่ได้ แต่เพราะเข้าไปนั่งใกล้จึงเงี่ยโสตลง ฉะนั้น การเข้าไปนั่งใกล้จึงมีอุปการะมากแก่การเงี่ยโสตลง.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่การเข้าไปนั่งใกล้เป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่การเข้าไปนั่งใกล้?
พ. ดูกรภารทวาชะ การเข้าไปหามีอุปการะมากแก่การเข้าไปนั่งใกล้ ถ้าไม่พึงเข้าไปหาก็พึงนั่งใกล้ไม่ได้ แต่เพราะเข้าไปหาจึงนั่งใกล้ ฉะนั้น การเข้าไปหาจึงมีอุปการะมากแก่การเข้าไปนั่งใกล้.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่การเข้าไปหาเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดมถึงธรรมมีอุปการะมากแก่การเข้าไปหา?
พ. ดูกรภารทวาชะ ศรัทธามีอุปการะมากแก่การเข้าไปหา ถ้าศรัทธาไม่เกิด ก็ไม่พึงเข้าไปหา แต่เพราะเกิดศรัทธาจึงเข้าไปหา ฉะนั้น ศรัทธาจึงมีอุปการะมากแก่การเข้าไปหา.

https://palungjit.org/threads/การล่มสลายของมหาลัยนาลันทาตามพุทธพยากรณ์-นิรุตติญานทัสสนะกถา.629304/page-2

 

โดยรวมๆที่ผมพิมพ์ ข้อความนี้ไป

เป็นแต่เพียงที่ผมไตร่ตรองตาม สิ่งที่เคยได้ยินได้ฟังเฉยๆ หากอ่านแล้วรู้สึกว่าเกิดโทษ
คุณยศวดีก็ละโทษนั้นออก เพื่อรักษาคุณและเจริญคุณในแนวทางที่คุณศรัทธาต่อไปละกันครับ

แต่ที่ผมนำข้อความของท่าน เสขะปฏิสัมภิทา มาลงด้วยเพราะผมสรรเสริญเส้นทางนี้อยู่ไง
สู่หนทางวิมุตติญานทัสสนะโดยนิรุตติญานทัสสนะกถา

หากจะว่าผมนำมาจากตำราไหนมันก็พูดยาก เข้ามานั่งอ่านก็มาฟัง
ท่านแค่พลังงานที่มีความรู้สึก กับ ท่านปราบเทวดา คุยกันเรื่อง เต็มเปี่ยม กับ สะอาด

เมื่ออ่านเสร็จผมก็ไม่ได้ทอดทิ้งการใตร่ตรองที่ตรงนั้น ก็มาคำนึงถึงคำถามคุณบ้องแบ้ว

พระโสดาบันประเสริฐกว่าคนถือศีล5ที่เป็นปุถุชนมั้ยคะ

ก็ได้ผลลัพธ์อย่างที่คุณเห็นนั้นหละ
ศีล 5 ก็มา เต็มเปี่ยมก็มา สะอาดก็มา พระโสดาบันก็มา
ก็มาตามลำดับการใตร่ตรองนั้นหละครับ ผมยังไม่ใช่นักปฏิบัติที่ดี
แต่อาศัยการไตร่ตรองจากสิ่งที่เคยได้ยินได้ฟังมา ซึ่งก็ยังไม่ใช่ความละเอียดความแยบคายอะไร
เป็นแต่แค่เพียงการใตร่ตรองหยาบๆ ใตร่ตรองแบบคร่าวๆ ก็เท่านั้นครับ