พอใจกับไม่พอใจ โน่นถูกกับนี่ผิด เหมือนตรงไหน ต่างตรงไหน

คุณซาตาน กล่าวและวิเคราะห์ได้ยอดเยี่ยมมากครับ ใช้คำไทยง่ายๆโดยผมไม่ต้องแปล..ขอกล่าวแบบสรุปว่า..ผู้รู้(คุณซาตาน)ที่เข้าไป"รู้"ในทุกสภาวะ เมื่อรู้แล้ว แต่ยังเหลือตัวตน(คุณซาตาน)อยู่ในผู้รู้ นึ่เป็นสภาวะหนึ่งครับ..พอคุณซาตานรู้สภาวะแรกไปเรื่อยๆ มันจะเปลี่ยนเป็นอีกสภาวะหนึ่งคือ"สักแต่รู้" ส่วนคำว่าสักแต่รู้ ผมจะหมายถึง เข้าไปรู้ในสภาวะไหนก็ได้ที่มีชื่อเรียกหรือไม่มีชื่อ ในมหาอนันตจักรวาล..พอ"รู้"เสร็จเรียบร้อยแล้ว "รู้" มันกลับที่ของมันเอง โดยเราไม่ต้องไปทำ หรือไปวางอะไรทั้งนั้น..สิ่งๆนี้ คือ "รู้" ที่ไม่มีตัวตนอยู่ในผู้รู้..สรุปแล้วคือ ยังมี "รู้" เหลือแต่ "รู้"

สำหรับวิหารธรรมของพระอรหันต์ ที่เป็นเครื่องอยู่หรืออาศัย(พระที่ยังไม่ตาย)จะแตกต่างกันไปโดยจริต..แต่ทุกจริต จะมี"รู้"อยู่ในนั้น และเป็นการ"รู้"ในทุกสภาวะของสมาธิทั้งมีรูป และไม่มีรูป และรู้กลืนทุกสภาวะ ทุกสรรพสิ่งในมหาอนันตจักรวาล..และรู้ ทั้งสิ่งผิดสิ่งถูก โดยไม่เลือกรู้..หากมีคนถามว่า งั้น ตกลงท่านรู้อะไรกันแน่ พระท่านคงจะตอบว่า "แล้วกูจะไปรู้เหรอ!

 

อาการหนักนะนี่ ท่าทางจะเป็นเอามาก ไม่มีเศษเสี้ยวของลุงขันธ์เลย ถ้าลุงเขาเพ้อได้ขนาดนั้นแปลว่า จบแล้วหละยุคนี้

 

55 ลุงแมวได้อ่านแล้วก็"รู้" ตัวว่าไม่ค่อยเข้าใจ
งง ๆ เหมือนกัน

 

ไม่รู้ว่าจะเป็นอุปทานของผมมั๊ย..คือคุณสงบ..หยุด..หยุดหมด..หยุดทุกสภาวะ เหมือนเอา"รู้"ไปหยุดด้วย..อย่าให้ผมขาดเพื่อน

 

อันอื่นอ่านแล้วบอกตามตรง เลอะเทอะ แต่อันตอนจบนี่สิ ถ้าผมถามแล้วท่านตอบมาแบบนั้นตรงหน้าผมนะ ผมจะกราบเรียนท่านไปตามตรงเลยว่า ลาสิกขาเถอะ น่าจะเปลืองเวลา ทำไปทำมาไม่รู้อะไรเลย พอเถอะ สึกมาไถนาช่วยควายยังดูมีค่ากว่า แต่ห่มผ้าสีเหลืองเดินไปมา ถามแล้วตอบแบบนั้นนี่ คนที่เป็นอุปปัชฌาคงไม่รู้ว่าถ้ามีคนถาม อาตมาคงตอบว่า ไม่รู้ไม่รู้จัก บวชเรียนแต่ไม่รู้ไม่ผิดพระวินัยนะ เพราะของมันขึ้นอยู่กับจิตสำนึก ว่าควรหรือไม่ ที่จะไม่รู้อะไรเลย

 

หยุดอุปาทานด้วย อย่าไปหยุดแต่รู้ ล้วนเป็นอุปาทาน การเอารู้ไปสอดรู้นี่มันเหมือนจะดีนะแต่งูกินหางและสุดท้ายเป็นไง ตายไม่มีเหลือ ตายเปล่าๆ ผมคิดว่ามัมีรู้มากเกินไปคับ

 

หมุนวน อยู่ในวงกลม งูกินหาง...ไม่ใช่ให้ไปหยุด"รู้"

 

จิตผมเคลื่อนออกจากฐาน ในปัจจุบันครับ

 

อ่านแล้ว ได้ความรู้หลากหลาย มากเลยครับ ขอบคุณทุกๆท่าน ที่โพส ให้คนเข้ามาอ่านกันนะครับ.
แต่ยัง งงๆ ตรงที่ บอกว่า
พระพุทธ =ศีล, พระธรรม=สมาธิ, พระสงฆ์= ปัญญา.
.. ช่วยอธิบายให้เข้าใจหน่อยครับ.
แล้ว ศีล+สมาธิ+ปัญญา+วิมุตติ+วิมุตติญาณทัศนะ = พระพุทธ ได้ไหมครับ.
... เหตุใดต้องแยก สามส่วน. เอาปัญญาไปจับคู่กับพระสงฆ์. เอาศีลจับคู่กับพระพุทธ.ครับ.
.. ปัญญาธิคุณ+บริสุทธิคุณ+มหากรุณาธิคุณ = พระพุทธ ได้ไหมครับ.

 

ตรงที่บอกว่า สังสารวัฏ อยู่ในท้อง

อยากทราบว่า..
สังสารวัฏ นี้เรียงเป็นแนวตั้ง ตลอด31ภูมิ จากก้นถึงกระหม่อมไหมครับ (หรือทะลุกระหม่อมไปได้ครับ)
เป็นเส้นตรง หรือ เส้นโค้ง หรือ โค้งกว้างใหญ่ไปจรดเป็นวงกลม หาเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ แบบนี้รึเปล่าครับ.
.. แล้วพระโพธิสัตว์ แต่ละพระองค์ ก็มีสังสารวัฏ อันก่อเกิดในตน ตลอดระยะเวลาหลายอสงไขย ที่สร้างทั้งบุญ-บาป-บารมี แบบนี้ใช่ไหมครับ.
.. เมื่อสังสารวัฏ อิ่มตัวครบรอบ บารมีครบถึงกำหนด พระโพธิสัตว์ก็ปฏิสนธิจิต เกิดเป็นพระพุทธเจ้า ในโลกธาตุ ภายในตัว (ที่ประสานภายนอกได้พอเหมาะ) ที่เหมาะสมกับบารมีที่สั่งสมมา.. พระองค์ก็จะเกิดในโลกธาตุยุคนั้นๆ ตามบารมีของพระองค์ ซึ่งมนุษย์ในแค่ละยุค ก็มีอายุยืนนานไม่เท่ากัน. แบบนี้รึเปล่าครับ.
และพระพุทธองค์จึงทรงมีข่ายพระญาณครอบคลุม และรู้แจ้งตลอดทั้ง 31ภูมิ.
แบบนี้ ใช่รึเปล่าครับ?

 

****** ขอความเมตตาผู้รู้ ช่วยตอบเรื่อง
"นิพพาน" กับ "พระนิพพาน" ของวิชชามโนมยิทธิ กับ วิชชาธรรมกาย
จึงต่างกันครับ? นิพพานเดียวกันไหมครับ?

***ทำไมพระในนิพพาน ของสายสายมโนมยิทธิ เป็นพระแก้วนั่งปล่อยขาแบบนั่งเก้าอี้ มีเครื่องประดับมีชฎา. มีซุ้ม. มีกุฏิ.มีศาลา.ฯลฯ
.. แต่พระในนิพพาน ของสายธรรมกาย
เป็นพระแก้วหมดจด เกตุบัวตูม ไม่ประดับประดาอะไร ไม่มีชฏา นั่งสมาธิ เรียงรายล้อมกันเป็นพรืด มีพระพุทธเจ้า ในแต่บะยุคสมัย อยู่ตรงกลาง
ลักษณะเหมือนกันทุกประการ. เพียงแต่มีรัศมีสว่างมากกว่า ตัวใหญ่กว่า
... แต่ไม่มีกุฏิ ศาลา ฯลฯ แบบมโนมยิทธิ.
.. คือนั่งกัน ท่ามกลางความกว้างขวาง ไม่มีอะไรขวางกั้นต่อกัน ไม่มีเสา ไม่มีผนังอะไรทั้งนั้น ฯลฯ

 

พระนิพพานเป็นเอกภาพของความว่างเปล่าใน
จักรวาลไม่มีอะไรให้จับต้องหรือ
มีสมุติให้เปรียบเทียบฮับ
เป็นความว่างที่มีแต่ความ"รู้" เ
พียงอย่างเดียว
ความหมายมั่นไม่ช่วยให้พบพระนิพพานได้ฮับ

 

ถ้าจะถามมากมายเราว่าไปอ่านตำราจะง่ายกว่าหรือไม่ก็ถามกูเกิ้ลนะ

ถ้าถามเรา เราก็จะตอบว่า..ภาวนาสิ ภาวนาพุทโธเร็วๆถี่ๆจนไม่มีความคิดอื่นเกิดขึ้นได้

ปล่อยลมหายใจให้เป็นธรรมชาติแล้วมาอยู่กับคำภาวนาอย่างเดียว

ภาวนาไม่หยุดหย่อน ภาวนาไม่มีถอย สงสัยอะไรให้ภาวนา อยากรู้อะไรให้ภาวนา...ภาวนา
พุทโธสิ ภาวนาพุทโธ..


จ๊วด จ๊วดดดดด..

 

คิดว่า
เอาตามพระไตรปิฎกดีกว่านะครับ

กิเลสตัณหา ดับสิ้นไปในที่ใด นิพพานปรากฎ ที่นั่น ง่ายกว่า

 

ถ้ามีผ้าโพกหัวไปใส่เทวดาไทย เทวดาไทยคงร้องจ๊ากๆ ว่านี่ไม่ใช่ฉัน เพราะของฉันต้องมีมงกุฏที่หัว หรือแง่งขึ้นบนบ่ามันถึงจะถูก..แต่ถ้าเอามงกุฎที่หัว และแง่งบนบ่าไปใส่เทวดาฝรั่ง เทวดาฝรั่งมันคงร้องว่า เหวย เหวย อะมิตะพุทธ 5555555

มันอยู่ที่ความเชื่อครับ เขาเชื่ออย่างไร ได้ไปตามนั้น

 

นรกไทย นรกฝรั่ง นรกแขก

 

ลวกเพ่ ยกเหน สัญญาขันธ์ เลย ฮับ

หาก ลวกเพ่ เหนตัวนี้ เปน อาสวะ ชักเจง

ก้ น้อมไปเพื่อการ สละ

ถ้า เมื่อไหร่ ใส่ชะฏกก้เหน ไม่ใส่
ก้เหน แต่ ไม่ติดข้อง ยกเปน ประเดน
ก้ คสรกำหนดรู้ว่า มี ญานสัมปยุต แระ

แต่ทว่า ตรงนี้ ไม่ใช่ สติ

สติ จะเปนเรื่อง เหนสัมมาทิฏฐิดัง
กล่าว เปนสิ่งเกิดดับ ก้จะชัด
ใน สังกัปปา วาจา วิริยา
....สัมมาสติ อีกที

 

เห็นด้วย ก็มันเรื่องของใครก็ของมัน

 

ทีนี้ บกความนี้ ลวกเพ่ มี กถา ห้อยท้าย

ตรง กถา ห้อยท้าย จะเปนตัวบอก
ปัจจัย ของ บริบกถาว่า

ลวกเพ่ เหน สัญญา ไม่ชัด จิกยังไม่ถึง
ฐาน ยังมี พยาบาท แทรก

ทำให้ ต้องกล่าว ความเชิง ลังเล เชื่อ
ไม่เขื่อ เปน ก๊อกสอง

แต่ สุดท้าย ไม่ทัน วิจิกิจฉาสังโยชน์

มันลากกลับไป กุปธรรม พูดสบถ

นรกไทย จีน แขก ฝรั่ง

โดนมันหลอกให้ ทำ มิจฉาวาจา


ปล.เว้นแต่ อนุโลม เพื่อ อาสัย ระลึก
ภาวนาละเอียด ก้ ไม่ว่ากัน

 

แต่ถ้า ลวกเพ่ ลำไย สนใจ
ธรรมานุสารี

ก้ ง่ายนิดเดียว

ทุก อักขร ภาษา อวัจนภาษา

เกิดลอยๆ ไม่ได้

ล้วนมี ปัจจัย ให้เกิด

ทุกอักขระ หาก มีสมาธิตลอด
ก้ กำหนดรู้ ทุก ขณะ ที่ทำให้
ระลึก ภาษาสื่อสาร ได้

ทุกขังล้วนๆ

ลวกเพ่ ห้าม ไม่ให้ เจื้อยแจ้ว ไม่ได้เลย

เปน วิบาก ให้ผลทั้งหมด เว้นแต่
สิ่งที่ รู้ไม่จริง จะเปน กรรมใหม่

หลวงพ่อพุธ ท่าน บรรลุ ขณะ เทศนาธรรม